Zwanger
alle pijlers
Zit er echt niemand in hetzelfde schuitje??? Op naar de hersteloperatie!
woensdag 11 oktober 2006 om 19:10
Hoi hoi,
We hebben al een hele lange weg gehad om er te komen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. De hersteloperatie van de sterilisatie van mijn man!
Graag zou ik hierover willen schrijven met vrouwen van mannen die binnenkort ook de operatie ondergaan. Om ervaringen te delen, samen kletsen over de vorderingen, tegenslagen (die er hopelijk niet komen) enz. En dus samen te 'kletsen' naar onze zwangerschappen.
Dus zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hier over willen babbelen?
Misschien tot schrijfs
Groetjes Tessa
We hebben al een hele lange weg gehad om er te komen, maar nu gaat het eindelijk gebeuren. De hersteloperatie van de sterilisatie van mijn man!
Graag zou ik hierover willen schrijven met vrouwen van mannen die binnenkort ook de operatie ondergaan. Om ervaringen te delen, samen kletsen over de vorderingen, tegenslagen (die er hopelijk niet komen) enz. En dus samen te 'kletsen' naar onze zwangerschappen.
Dus zijn er mensen die in hetzelfde schuitje zitten en hier over willen babbelen?
Misschien tot schrijfs
Groetjes Tessa
zaterdag 9 augustus 2008 om 13:08
Hallo meiden,
Hier is het weer wat positiver gelukkig. Wij zijn gewoon op vakantie gegaan. Nou ja, gewoon....ik heb wel veel alleen gedaan en mijn man heeft vaak op zijn tanden moeten bijten vanwege de pijn. Inmiddels is de operatie bijna 3 weken geleden en begint het herstel toch echt merkbaar te worden. Het lopen gaat steeds beter en ook de verkleuringen nemen af. Tijdens de vakantie zijn we ons nog wel een ongeluk geschrokken. Toen werd hij op een ochtend wakker en had het echt heftig gebloed. Dat bleek uit een van de gaatjes te komen waar het draadje van de hechting had gezeten.
Afgelopen week zijn we wel even voor een extra controle langs geweest bij de uroloog om te kijken of het wel allemaal normaal was. Dat bleek gelukkig zo te zijn, alhoewel het niet zo vaak voorkomt dat het zo lang duurt.
Nou goed, het ergste leed is geleden en we kunnen het nu achter ons laten en naar de toekomst kijken.
Welkom nieuwe meiden, leuk dat er nog meer ervaringen en verhalen hier komen. Dat is toch wel het leukste om allemaal in hetzelfde schuitje schuitje te zitten.
Inmiddels zou het wel leuk zijn als er een van ons eens zwanger raakt!
Groetjes Touwtje
Hier is het weer wat positiver gelukkig. Wij zijn gewoon op vakantie gegaan. Nou ja, gewoon....ik heb wel veel alleen gedaan en mijn man heeft vaak op zijn tanden moeten bijten vanwege de pijn. Inmiddels is de operatie bijna 3 weken geleden en begint het herstel toch echt merkbaar te worden. Het lopen gaat steeds beter en ook de verkleuringen nemen af. Tijdens de vakantie zijn we ons nog wel een ongeluk geschrokken. Toen werd hij op een ochtend wakker en had het echt heftig gebloed. Dat bleek uit een van de gaatjes te komen waar het draadje van de hechting had gezeten.
Afgelopen week zijn we wel even voor een extra controle langs geweest bij de uroloog om te kijken of het wel allemaal normaal was. Dat bleek gelukkig zo te zijn, alhoewel het niet zo vaak voorkomt dat het zo lang duurt.
Nou goed, het ergste leed is geleden en we kunnen het nu achter ons laten en naar de toekomst kijken.
Welkom nieuwe meiden, leuk dat er nog meer ervaringen en verhalen hier komen. Dat is toch wel het leukste om allemaal in hetzelfde schuitje schuitje te zitten.
Inmiddels zou het wel leuk zijn als er een van ons eens zwanger raakt!
Groetjes Touwtje
maandag 11 augustus 2008 om 20:04
Dag allemaal,
Ook ik zit in dit "schuitje". Echter nog niet zo voortvarend als de meesten hier.
Ik heb bijna 2 jaar een relatie. Mijn vriend heeft 2 kinderen uit een eerdere relatie van 3 en 6. Ik ben 34, hij 33.
Onze relatie heeft een heleboel ups & downs gekend, het stiefmoederschap valt niet mee (ook al is het om het weekend), er zijn de nodige problemen geweest, en ook is het een paar keer uit geweest tussen ons. De kinderdiscussie is daar een van de oorzaken van.
Hij heeft vanaf het begin gezegd dat hij geen kinderen meer wil. Ik heb hem toen ook aangegeven dat we er dan misschien niet aan moesten beginnen (aan de relatie). Maar ja, dat hou je niet tegen. En gaandeweg werden er ook wel eens wat grapjes gemaakt (leuk voor de meisjes kamer, en als er straks een kleintje is, etc). Afijn, ik ben "hoop" blijven houden. Ik heb geen enorme "rammelende eierstokken", maar ik ben wel 34.
Ik zit ook echt in vreselijke dilemma's nu. Misschien wil hier eens iemand over praten. Op mail persoonlijk mag ook.
Onze relatie is dus pittig geweest. Hij heeft echt z'n draai moeten vinden in een leven zonder z'n kinderen dagelijks te zien, met mij, en een tijdje niet lekker in z'n vel gezeten.
We zijn een paar maanden geleden zelfs in het ziekenhuis geweest om met de uroloog te praten over hersteloperatie. Op de terugweg zei ik : "maar eigenlijk komt het er dus op neer dat je het voor mij doet". Zijn eerste 2 kinderen waren ook niet echt zijn keuze, meer die van zijn ex, waar hij toen helaas niet sterk genoeg voor was om "nee" te zeggen.
Tegen mij is het de ene keer ja, en de andere keer nee. Een tijdje geleden is onze relatie 6 weken uit geweest. Zijn antwoord was definitief nee, zei hij. Vervolgens hangt hij weer aan de telefoon, hij heeft er met veel mensen over gesproken, mist mij verschrikkelijk, wil mij terug. En zijn ideaalplaatje was mij, met een kindje, en natuurlijk zijn kinderen om het weekend. Samenwonen, gelukkig zijn.
Hij vroeg me zelfs om de gegevens van het ziekenhuis, want ik had destijds de afspraken gemaakt. Ik heb daar maar even mee gewacht, want nu begint bij mij de twijfel. Moet ik dit wel willen? Ik ben ook aan mijn vrijheid en leventje gewend. Het feit dat zijn kinderen er om het weekend zijn beinvloed mij misschien wel negatief in de keuze vor een eigen kind. Ik vind het meestal echt fijn als ze weer weg zijn en wij tijd voor onszelf hebben. Het zijn (meestal) lieve kinderen hoor, maar de ex maakt er een zooitje van in de opvoeding. In die 3-4 dagen bij ons kun je daar niet een enorme verandering in aanbrengen, ook al proberen we een aantal dingen wel duidelijk te verbeteren (taalgebruik, eetgewoontes e.d.).
En inmiddels zijn we 2 maanden verder en het onderwerp kinderen lijkt van de aardbodem verdwenen. Ik wil het niet aanhalen, want ik weet dat we eerst "stabiel" moeten zijn.
Maar zo'n operatie kost tijd, ik ben 34, ik heb niet eeuwig de tijd. Ik vind het allemaal zo verschrikkelijk moeilijk. Wilde dat ik nog in de 20 was en er voorlopig niet over na hoef te denken. Maar dat is nou eenmaal niet zo.
Na het lezen van berichten hier, denk ik "ik wil dit ook". Ik wil ervoor gaan.
We wonen ver bij elkaar vandaan en hebben vanwege ons werk dus echt een weekend-relatie. Mijn baan opzeggen wil ik alleen als wij er echt samen voor gaan, anders kunnen we net zo goed nog blijven latten.
Ik kan hier wel uren doortikken, zoveel te vertellen, maar misschien herkent iemand zich hierin? Hoe maak je keuzes? Wanneer maak je keuzes?
Een van mijn vriendinnen is pas moeder geworden. We waren het er over eens dat een kind in deze leeftijd gewoon niet uitkomt. Tenminste, ik bedoel, je hebt een leven, je moet er dingen voor opzij zetten. Mijn zusje is bijvoorbeeld een geboren moeder, haar leven draait alleen maar om de kinderen. Ik zie mijzelf niet zo'n moeder-moedertje worden, zo eentje die alleen maar hele dag over de kinderen kan praten. Maar ik kan er niet over oordelen, want ik ben geen moeder. Dat krijg ik van mijn vriend af en toe ook te horen als ik mij wel eens met de opvoeding bemoei.
Tjonge, wat een dillema's allemaal. Ik word er doodmoe van. Ik wil rust in mijn leven. Ik wil keuzes maken en mij daar bij neerleggen. Ik wil niet over tig jaar denken "had ik maar ... (de keuze gemaakt om weg te gaan, de keuze gemaakt voor een kind, de keuze gemaakt voor met hem blijven zonder kinderen ..). Ik word er echt knettergek van.
Zolang ik in de weekenden bij hem ben voel ik me goed en rustig. Om het moment dat ik weer een dag thuis ben, begint de twijfel. Wat wil ik, wat moet ik, wat kan ik?
HELP !!!!!!!!!!!
Ook ik zit in dit "schuitje". Echter nog niet zo voortvarend als de meesten hier.
Ik heb bijna 2 jaar een relatie. Mijn vriend heeft 2 kinderen uit een eerdere relatie van 3 en 6. Ik ben 34, hij 33.
Onze relatie heeft een heleboel ups & downs gekend, het stiefmoederschap valt niet mee (ook al is het om het weekend), er zijn de nodige problemen geweest, en ook is het een paar keer uit geweest tussen ons. De kinderdiscussie is daar een van de oorzaken van.
Hij heeft vanaf het begin gezegd dat hij geen kinderen meer wil. Ik heb hem toen ook aangegeven dat we er dan misschien niet aan moesten beginnen (aan de relatie). Maar ja, dat hou je niet tegen. En gaandeweg werden er ook wel eens wat grapjes gemaakt (leuk voor de meisjes kamer, en als er straks een kleintje is, etc). Afijn, ik ben "hoop" blijven houden. Ik heb geen enorme "rammelende eierstokken", maar ik ben wel 34.
Ik zit ook echt in vreselijke dilemma's nu. Misschien wil hier eens iemand over praten. Op mail persoonlijk mag ook.
Onze relatie is dus pittig geweest. Hij heeft echt z'n draai moeten vinden in een leven zonder z'n kinderen dagelijks te zien, met mij, en een tijdje niet lekker in z'n vel gezeten.
We zijn een paar maanden geleden zelfs in het ziekenhuis geweest om met de uroloog te praten over hersteloperatie. Op de terugweg zei ik : "maar eigenlijk komt het er dus op neer dat je het voor mij doet". Zijn eerste 2 kinderen waren ook niet echt zijn keuze, meer die van zijn ex, waar hij toen helaas niet sterk genoeg voor was om "nee" te zeggen.
Tegen mij is het de ene keer ja, en de andere keer nee. Een tijdje geleden is onze relatie 6 weken uit geweest. Zijn antwoord was definitief nee, zei hij. Vervolgens hangt hij weer aan de telefoon, hij heeft er met veel mensen over gesproken, mist mij verschrikkelijk, wil mij terug. En zijn ideaalplaatje was mij, met een kindje, en natuurlijk zijn kinderen om het weekend. Samenwonen, gelukkig zijn.
Hij vroeg me zelfs om de gegevens van het ziekenhuis, want ik had destijds de afspraken gemaakt. Ik heb daar maar even mee gewacht, want nu begint bij mij de twijfel. Moet ik dit wel willen? Ik ben ook aan mijn vrijheid en leventje gewend. Het feit dat zijn kinderen er om het weekend zijn beinvloed mij misschien wel negatief in de keuze vor een eigen kind. Ik vind het meestal echt fijn als ze weer weg zijn en wij tijd voor onszelf hebben. Het zijn (meestal) lieve kinderen hoor, maar de ex maakt er een zooitje van in de opvoeding. In die 3-4 dagen bij ons kun je daar niet een enorme verandering in aanbrengen, ook al proberen we een aantal dingen wel duidelijk te verbeteren (taalgebruik, eetgewoontes e.d.).
En inmiddels zijn we 2 maanden verder en het onderwerp kinderen lijkt van de aardbodem verdwenen. Ik wil het niet aanhalen, want ik weet dat we eerst "stabiel" moeten zijn.
Maar zo'n operatie kost tijd, ik ben 34, ik heb niet eeuwig de tijd. Ik vind het allemaal zo verschrikkelijk moeilijk. Wilde dat ik nog in de 20 was en er voorlopig niet over na hoef te denken. Maar dat is nou eenmaal niet zo.
Na het lezen van berichten hier, denk ik "ik wil dit ook". Ik wil ervoor gaan.
We wonen ver bij elkaar vandaan en hebben vanwege ons werk dus echt een weekend-relatie. Mijn baan opzeggen wil ik alleen als wij er echt samen voor gaan, anders kunnen we net zo goed nog blijven latten.
Ik kan hier wel uren doortikken, zoveel te vertellen, maar misschien herkent iemand zich hierin? Hoe maak je keuzes? Wanneer maak je keuzes?
Een van mijn vriendinnen is pas moeder geworden. We waren het er over eens dat een kind in deze leeftijd gewoon niet uitkomt. Tenminste, ik bedoel, je hebt een leven, je moet er dingen voor opzij zetten. Mijn zusje is bijvoorbeeld een geboren moeder, haar leven draait alleen maar om de kinderen. Ik zie mijzelf niet zo'n moeder-moedertje worden, zo eentje die alleen maar hele dag over de kinderen kan praten. Maar ik kan er niet over oordelen, want ik ben geen moeder. Dat krijg ik van mijn vriend af en toe ook te horen als ik mij wel eens met de opvoeding bemoei.
Tjonge, wat een dillema's allemaal. Ik word er doodmoe van. Ik wil rust in mijn leven. Ik wil keuzes maken en mij daar bij neerleggen. Ik wil niet over tig jaar denken "had ik maar ... (de keuze gemaakt om weg te gaan, de keuze gemaakt voor een kind, de keuze gemaakt voor met hem blijven zonder kinderen ..). Ik word er echt knettergek van.
Zolang ik in de weekenden bij hem ben voel ik me goed en rustig. Om het moment dat ik weer een dag thuis ben, begint de twijfel. Wat wil ik, wat moet ik, wat kan ik?
HELP !!!!!!!!!!!
dinsdag 12 augustus 2008 om 10:31
Netjenetje,
Euh ja zo klonk het mij ook in de oren hoor, dat het niet zo veel was, maar het blijkt dat er altijd minder actieve zaadcellen zijn. Ook bij niet gestrerilliseerde mannen. Volgens de huisarts was dit een goed resultaat. Hij heeft niet gezegd of je inderdaad op de gewone manier zwanger kunt worden zo, dat heeft mijn vriend allemaal niet gevraagd, maar hij was erg te spreken.
Voor mij geldt nog steeds, eerst zien dan geloven hoor.
Sacha9,
Welkom op het forum. Ik herken je verhaal. Wij zitten ook nog steeds in een hele moeilijke situatie, je kunt mijn verhaal wel teruglezen als je interesse hebt. Wij overwegen zelfs om er hulp voor te gaan zoeken. Ik heb ook heel veel moeite met zijn kids. Ze worden namelijk heel anders opgevoed met andere normen en waarden. En dan erbij heeft mijn vriend ze ieder weekend een half weekend en door de week ook een dag en nacht. Dat is best veel. (voor mij dan, als ze bij mij zouden komen wonen).
In het begin van onze relatie heb ik echt alles over gehad voor hen. Helaas was het nooit goed genoeg. Noodgedwongen ben ik dus meer afstand gaan nemen onder het motto: "Afstand nemen geeft zicht". Om er zelf niet aan onder door te gaan. 5 dagen in de week wonen wij dus samen, mijn vriend de andere twee dagen samen met zijn kids. Het lukt me nog niet om ze alle drie volledig in mijn huis toe te laten. Als het dan niet gaat, zit ik gevangen in mijn huis. Ik wil eerst wat beterschap zien. Het legt ook een enorme druk op onze relatie, zoals ik dat bij jullie ook lees. En tja, wij willen eigenlijk allebei nog kids (hoewel hij mij daar niet helemaal van kan overtuigen, omdat hij zich heeft laten sterilliseren ooit toen hij nog bij zijn ex was). En inderdaad tikt de klok door. Toch moeten we ons daar niet door laten leiden denk ik. Het is heel moeilijk zo. We hebben het hier al veel op het forum gehad met elkaar over het feit dat wanneer je normaal gesproken zwanger wilt worden, daar anders mee aan de slag gaat als nu dat er eerst een hersteloperatie moet plaats vinden, of zoals bij een aantal van ons dat al gedaan is. Dan wordt het heel spannend, want slechts 3 op de 10 mannen in nog in staat een kind te verwekken. Neem van mij aan dat het heeeeeeeeeeeeel veel spanning en soms ook wel woede mee brengt. Zet alles goed op een rijtje. Praat er met mensen en elkaar goed over, maar volg je eigen gevoel in zo ver dat mogelijk is. Zoals ik al zei, zijn ook wij genoodzaakt verdere hulp hier in te zoeken omdat het ons beiden op breekt om tussen twee werelden in te leven. Het leven samen, het leven van mijn vriend met zijn kids en ik dan vaak weer alleen tussendoor. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je wat aan ons hier hebt.
Euh ja zo klonk het mij ook in de oren hoor, dat het niet zo veel was, maar het blijkt dat er altijd minder actieve zaadcellen zijn. Ook bij niet gestrerilliseerde mannen. Volgens de huisarts was dit een goed resultaat. Hij heeft niet gezegd of je inderdaad op de gewone manier zwanger kunt worden zo, dat heeft mijn vriend allemaal niet gevraagd, maar hij was erg te spreken.
Voor mij geldt nog steeds, eerst zien dan geloven hoor.
Sacha9,
Welkom op het forum. Ik herken je verhaal. Wij zitten ook nog steeds in een hele moeilijke situatie, je kunt mijn verhaal wel teruglezen als je interesse hebt. Wij overwegen zelfs om er hulp voor te gaan zoeken. Ik heb ook heel veel moeite met zijn kids. Ze worden namelijk heel anders opgevoed met andere normen en waarden. En dan erbij heeft mijn vriend ze ieder weekend een half weekend en door de week ook een dag en nacht. Dat is best veel. (voor mij dan, als ze bij mij zouden komen wonen).
In het begin van onze relatie heb ik echt alles over gehad voor hen. Helaas was het nooit goed genoeg. Noodgedwongen ben ik dus meer afstand gaan nemen onder het motto: "Afstand nemen geeft zicht". Om er zelf niet aan onder door te gaan. 5 dagen in de week wonen wij dus samen, mijn vriend de andere twee dagen samen met zijn kids. Het lukt me nog niet om ze alle drie volledig in mijn huis toe te laten. Als het dan niet gaat, zit ik gevangen in mijn huis. Ik wil eerst wat beterschap zien. Het legt ook een enorme druk op onze relatie, zoals ik dat bij jullie ook lees. En tja, wij willen eigenlijk allebei nog kids (hoewel hij mij daar niet helemaal van kan overtuigen, omdat hij zich heeft laten sterilliseren ooit toen hij nog bij zijn ex was). En inderdaad tikt de klok door. Toch moeten we ons daar niet door laten leiden denk ik. Het is heel moeilijk zo. We hebben het hier al veel op het forum gehad met elkaar over het feit dat wanneer je normaal gesproken zwanger wilt worden, daar anders mee aan de slag gaat als nu dat er eerst een hersteloperatie moet plaats vinden, of zoals bij een aantal van ons dat al gedaan is. Dan wordt het heel spannend, want slechts 3 op de 10 mannen in nog in staat een kind te verwekken. Neem van mij aan dat het heeeeeeeeeeeeel veel spanning en soms ook wel woede mee brengt. Zet alles goed op een rijtje. Praat er met mensen en elkaar goed over, maar volg je eigen gevoel in zo ver dat mogelijk is. Zoals ik al zei, zijn ook wij genoodzaakt verdere hulp hier in te zoeken omdat het ons beiden op breekt om tussen twee werelden in te leven. Het leven samen, het leven van mijn vriend met zijn kids en ik dan vaak weer alleen tussendoor. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je wat aan ons hier hebt.
dinsdag 12 augustus 2008 om 11:37
@jackie
Oh dus het is een goed resultaat!!! Mooi!!! Nou nog hopen dat er 1tje is die de weg vinden kan
@Sacha
Jeetje wat een twijfels......
Hoe lang hebben jullie een relatie???
Het is lastig, maar eerst moet je voor jezelf duidelijk hebben dat je oud wil worden met hem. Als dat het geval is, zeker weten of je nou wel of niet kinderen zou willen..... En dan vervolgens tegen je partner erover beginnen. Als hij al eerder de stap heeft genomen om naar het ziekenhuis te gaan, dan denk ik dat hij dat wel weer zal doen...... Juist omdat je al 34 bent, zou ik niet te lang wachten met er serieus over nadenken, je biologische klok tikt natuurlijk door..... Hoe ouder, hoe moeilijker je zwanger raakt.....
Hoe lang is het geleden dat je vriend gesteriliseerd is??? Hoe langer geleden, hoe kleiner de kans van slagen.....
Mijn situatie is iets anders dan de jouwe....
Al herken ik het stukje over de ex wel. De ex van mijn vriend, pakt ook niet alles even oke aan, maar als vader zijnde heb je gewoon extreem weinig te vertellen...... Zijn ex is sinds hun gescheiden zijn, niet de moeder meer, die ze vroeger was..... Dit ten koste van de kinderen........ De kinderen zijn inmiddels pubers en vinden het juist fijn dat ze vrijheden hebben die ze bij hun vader anders nooit hadden gehad. In het weekend is hun moeder bv nooit thuis, hier hebben mijn vriend en zijn ex al eens ruzie over gehad, waarna ze beterschap beloofde. Inmiddels weten we dat de situatie niet veranderd is, maar de kinderen vinden het juist heerlijk alleen thuis te zijn. Lekker zuipen en vrienden over de vloer!!! Wij staan machteloos, aangezien we de kinderen moeilijk kunnen dwingen bij ons in het weekend op de bank te komen zitten. Maar je wilt het zoveel beter voor ze, maar dat beseffen ze nu nog niet, dat zal pas over een jaar of 10 komen vrees ik.....
Oh dus het is een goed resultaat!!! Mooi!!! Nou nog hopen dat er 1tje is die de weg vinden kan
@Sacha
Jeetje wat een twijfels......
Hoe lang hebben jullie een relatie???
Het is lastig, maar eerst moet je voor jezelf duidelijk hebben dat je oud wil worden met hem. Als dat het geval is, zeker weten of je nou wel of niet kinderen zou willen..... En dan vervolgens tegen je partner erover beginnen. Als hij al eerder de stap heeft genomen om naar het ziekenhuis te gaan, dan denk ik dat hij dat wel weer zal doen...... Juist omdat je al 34 bent, zou ik niet te lang wachten met er serieus over nadenken, je biologische klok tikt natuurlijk door..... Hoe ouder, hoe moeilijker je zwanger raakt.....
Hoe lang is het geleden dat je vriend gesteriliseerd is??? Hoe langer geleden, hoe kleiner de kans van slagen.....
Mijn situatie is iets anders dan de jouwe....
Al herken ik het stukje over de ex wel. De ex van mijn vriend, pakt ook niet alles even oke aan, maar als vader zijnde heb je gewoon extreem weinig te vertellen...... Zijn ex is sinds hun gescheiden zijn, niet de moeder meer, die ze vroeger was..... Dit ten koste van de kinderen........ De kinderen zijn inmiddels pubers en vinden het juist fijn dat ze vrijheden hebben die ze bij hun vader anders nooit hadden gehad. In het weekend is hun moeder bv nooit thuis, hier hebben mijn vriend en zijn ex al eens ruzie over gehad, waarna ze beterschap beloofde. Inmiddels weten we dat de situatie niet veranderd is, maar de kinderen vinden het juist heerlijk alleen thuis te zijn. Lekker zuipen en vrienden over de vloer!!! Wij staan machteloos, aangezien we de kinderen moeilijk kunnen dwingen bij ons in het weekend op de bank te komen zitten. Maar je wilt het zoveel beter voor ze, maar dat beseffen ze nu nog niet, dat zal pas over een jaar of 10 komen vrees ik.....
dinsdag 12 augustus 2008 om 12:11
Hallo meiden,
Sorry, even niets laten horen, weer allerlei familieproblemen. Gisterochtend heb ik in een opwelling een zwangerschapstest gedaan. Ik zat op dag 30 van mijn cyclus. Ik ging nergens van uit, maar toen ik 3 minuten later keek.... stond er een tweede streep!! Het lijkt er dus op dat ik zwanger ben!! We kunnen het echt niet geloven. Daarom doe ik vanavond, morgenvroeg en nog een keer daarna nogmaals een test. Het zal toch niet? Al in de tweede ronde? Wauw!!!
Sorry, even niets laten horen, weer allerlei familieproblemen. Gisterochtend heb ik in een opwelling een zwangerschapstest gedaan. Ik zat op dag 30 van mijn cyclus. Ik ging nergens van uit, maar toen ik 3 minuten later keek.... stond er een tweede streep!! Het lijkt er dus op dat ik zwanger ben!! We kunnen het echt niet geloven. Daarom doe ik vanavond, morgenvroeg en nog een keer daarna nogmaals een test. Het zal toch niet? Al in de tweede ronde? Wauw!!!
dinsdag 12 augustus 2008 om 13:56
@Jackie30: grappig, ik ben 29 en m'n vriend is 42...
We hebben de kids om het weekend en de vakanties worden -zo goed als dat gaat- verdeeld en als ik eerlijk ben, is dat natuurlijk niet eens zo gek vaak.
Het maakt me wel wat geruster om te zien dat iedereen moeite heeft met die pubers, zowel de echte ouders als de 'stiefpartijen'. Maar goed, soms heb ik weleens van die buien dat ik even helemaal geen zin heb in van die puberperikelen en tja, een echte ouder staat nu eenmaal dichter bij z'n eigen kind en kan dus vaak ook wat meer hebben. Hoewel ik aan de andere kant ook vaak wel heel goed met ze door een deur kan.
@ Touwtje: het heeft ook vrij lang geduurd voordat de wondjes bij mijn vriend echt droog begonnen te worden (3 weken ongeveer). Gelukkig bloedde het niet, maar ze bleven gevoelig en hij deed er altijd een steriel gaasje over, zodat het niet schuurde (zo, lekker praatje ) en het duurde best wel even voordat het gaasje ook echt niet meer nodig was.
@Reminder: Mag ik je alvast voorzichtig feliciteren!!!!
Laat je 't ons weten?!?!?!?
We hebben de kids om het weekend en de vakanties worden -zo goed als dat gaat- verdeeld en als ik eerlijk ben, is dat natuurlijk niet eens zo gek vaak.
Het maakt me wel wat geruster om te zien dat iedereen moeite heeft met die pubers, zowel de echte ouders als de 'stiefpartijen'. Maar goed, soms heb ik weleens van die buien dat ik even helemaal geen zin heb in van die puberperikelen en tja, een echte ouder staat nu eenmaal dichter bij z'n eigen kind en kan dus vaak ook wat meer hebben. Hoewel ik aan de andere kant ook vaak wel heel goed met ze door een deur kan.
@ Touwtje: het heeft ook vrij lang geduurd voordat de wondjes bij mijn vriend echt droog begonnen te worden (3 weken ongeveer). Gelukkig bloedde het niet, maar ze bleven gevoelig en hij deed er altijd een steriel gaasje over, zodat het niet schuurde (zo, lekker praatje ) en het duurde best wel even voordat het gaasje ook echt niet meer nodig was.
@Reminder: Mag ik je alvast voorzichtig feliciteren!!!!
Laat je 't ons weten?!?!?!?
dinsdag 12 augustus 2008 om 14:08
Wauw Reminder, wat lees ik nu! Onwijs gefeliciteerd. Een streep is een streep hoor, daar hoef je je geen zorgen over te maken. De eerste weken zijn natuurlijk altijd heel spannend, maar het begin is er! Super joh. Heerlijk, zo'n positief bericht.
Welkom Sacha, wat een verhaal zeg. Kan me voorstellen dat je verstrikt raakt in al die gevoelens. Beslissingen nemen is erg lastig. Misschien helpt het dat je hier een uitlaat klep vindt. Het letterlijk opschrijven kan soms structuur aanbrengen in de dingen die echt belangrijk zijn. Natuurlijk is het wel een beslissing die van jullie samen is.
Heb je wel eens aan een onafhankelijk persoon gedacht om je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen. Mijn man heeft het heel erg geholpen nadat hij bij zijn partner is weggegaan.
Groetjes Touwtje
Welkom Sacha, wat een verhaal zeg. Kan me voorstellen dat je verstrikt raakt in al die gevoelens. Beslissingen nemen is erg lastig. Misschien helpt het dat je hier een uitlaat klep vindt. Het letterlijk opschrijven kan soms structuur aanbrengen in de dingen die echt belangrijk zijn. Natuurlijk is het wel een beslissing die van jullie samen is.
Heb je wel eens aan een onafhankelijk persoon gedacht om je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen. Mijn man heeft het heel erg geholpen nadat hij bij zijn partner is weggegaan.
Groetjes Touwtje
dinsdag 12 augustus 2008 om 17:20
@Jackie30
Ik zal jouw verhaal zeker gaan lezen, moet eerst een zoeken hoe ik dat kan vinden.
Ik ben vandaag ook aan de Google gegaan voor hulp. Gisteren een goede vriendin gesproken, die zei ook al dat we hier samen waarschijnlijk niet uitkomen. Naast de kinder-krijg discussie, de kinderen van hem en de afstand zijn er nog wel meer dingen waar we aan moeten werken. We nemen steeds afstand, maar zoeken elkaar toch weer op en zitten dan na een maand weer in hetzelfde kringetje. Een paar tips & trics van iemand “die er verstand van heeft”, kan ons wellicht wel een keer op het juiste spoor brengen.
En begrijp me niet verkeerd, de kinderen zijn geen drama ofzo. Maar ja, ze zien hun papa ook maar 4 dagen in de 2 weken, en ik zie hem dus ook alleen het weekend. Dus tja, dan is het aandacht verdelen, en meestal ben ik degene die zich dan zwaar tekort gedaan voelt. Ben prima voor de wasjes, bedden verschonen, tandjes poetsen, eten koken enzo, maar als ik me ergens aan irriteer of me ergens mee bemoei (meestal opvoeding), dan trekt mijn vriend dat slecht. Hij is geen prater, propt alles op .. dat is lastig.
Ik heb er ook alles voor over gehad, ben in de 1e zes maanden er heel rustig in gegroeid, af en toe eens mee eten, na een tijdje keertje “logeren” enzo. Tja, en nu ben ik er gewoon. En trek het bijvoorbeeld voor geen meter als ze om half zeven naast je bed staan en vervolgens tig keer die kamer instormen. Dat ligt ook bij mijn vriend, die moet duidelijkere afspraken maken. Ik heb echt niet de illusie dat we kunnen uitslapen ofzo, hoeft ook niet, maar je moet elkaar op z’n minst wel even fatsoenlijk “goedemorgen” kunnen zeggen, en ik vind gewoon niet dat we dus 24/7 “in dienst” zijn van de kids. Ze kunnen zich ook best eens zelf een half uurtje vermaken in de vroege ochtend. Heb je ooit dat artikel in Vrouw gelezen over stiefmoeders. Dat eentje het liefst wilde wegkruipen onder een steen, als een pissebed? Zo voel ik me soms ook.
Wel grappig dat hij jou moet overtuigen dat hij nog kids wil. Ja, hij heeft zich laten steriliseren, maar dat was toen. Als hij dat nu ongedaan wil maken, is het toch wel een hele serieuze bevestiging? Bij mijn vriend is het ongedaan maken iets waarover hij continue twijfelt (en het kind wat er dan eventueel komt natuurlijk vooral). Dat is ook mijn angst hoor. Je merkt nu al de stress en druk op je relatie van 2 kids om het weekend, laat staan eentje die er altijd is. Pff .. heftig. Misschien wil je hier samen met mij apart eens over verder praten? Mailen kan altijd! Ben benieuwd hoe jullie hier verder mee omgaan. Thanks voor je lieve woorden so far.
@netjenetje
We hebben bijna 2 jaar een relatie nu. Tja, en of ik oud wil worden met hem. Ja, aan de ene kant heel graag, aan de andere kant word ik er ook bang van. En ja, we zijn naar het ziekenhuis geweest, voornamelijk op mijn initiatief. Mijn vriend is in maart 2006 gesteriliseerd. De dokter had het idee dat de kansen prima zijn, het is relatief kort geleden, hij heeft 2 kinderen. Het probleem wordt dan eerder mijn leeftijd ;-(.
En hij heeft al vader best wat te vertellen hoor, maar heeft 9 van de 10 keer geen zin in discussie. Pas sinds een paar maanden komt hij voor “zichzelf” (ons?!) op. Zij is gewoon geen moeder vol aandacht. Ze kan de oudste niet aan, schreeuwt tegen hem, terwijl hij bij ons zich vaak prima gedraagt (met af en toe een uitschieter). Ze kleedt de kinderen voor geen meter, alles altijd gekreukelt of kapot. Ze krijgt genoeg alimentatie, maar beetje fatsoenlijke kleren kopen ho maar. Dus kopen we af en toe zelf maar kleren (ik dan) voor als ze bij ons zijn, dan kunnen ze tenminste netjes mee naar opa en oma enzo. Tja, en over pubers kan ik moeilijk meepraten. Ik sprak pas een ex-stiefmoeder van een dus ex-stiefdochter van nu 15. Haar eigen moeder kijkt niet naar haar om, ze kan doen en laten wat ze wil. Maar ze wil juist stabiliteit en orde. Ze zit liever 3 weken met “strengere” regels op de camping bij haar ex-stiefmoeder, dan bij haar eigen moeder. Bizar he?
@Touwtje
Ja, ik wil ook met een onafhankelijk iemand gaan praten. We hebben dat allebei al eerder apart gedaan. Bij mijn vriend is daar uiteindelijk ADHD uit gekomen, tjonge .. komt er ook nog bij. Tussen mijn 2e en 3e gesprek bij psych ging onze relatie toen uit, dus tja, dan was het “opgeslost” Dat is het dus echter niet, aangezien we op en of andere manier elkaar steeds weer opzoeken. En dat gaat het een paar weken goed, en dan komt de angst weer, de twijfel, de onrust. Ik word er echt doormoe van!
Ik zal jouw verhaal zeker gaan lezen, moet eerst een zoeken hoe ik dat kan vinden.
Ik ben vandaag ook aan de Google gegaan voor hulp. Gisteren een goede vriendin gesproken, die zei ook al dat we hier samen waarschijnlijk niet uitkomen. Naast de kinder-krijg discussie, de kinderen van hem en de afstand zijn er nog wel meer dingen waar we aan moeten werken. We nemen steeds afstand, maar zoeken elkaar toch weer op en zitten dan na een maand weer in hetzelfde kringetje. Een paar tips & trics van iemand “die er verstand van heeft”, kan ons wellicht wel een keer op het juiste spoor brengen.
En begrijp me niet verkeerd, de kinderen zijn geen drama ofzo. Maar ja, ze zien hun papa ook maar 4 dagen in de 2 weken, en ik zie hem dus ook alleen het weekend. Dus tja, dan is het aandacht verdelen, en meestal ben ik degene die zich dan zwaar tekort gedaan voelt. Ben prima voor de wasjes, bedden verschonen, tandjes poetsen, eten koken enzo, maar als ik me ergens aan irriteer of me ergens mee bemoei (meestal opvoeding), dan trekt mijn vriend dat slecht. Hij is geen prater, propt alles op .. dat is lastig.
Ik heb er ook alles voor over gehad, ben in de 1e zes maanden er heel rustig in gegroeid, af en toe eens mee eten, na een tijdje keertje “logeren” enzo. Tja, en nu ben ik er gewoon. En trek het bijvoorbeeld voor geen meter als ze om half zeven naast je bed staan en vervolgens tig keer die kamer instormen. Dat ligt ook bij mijn vriend, die moet duidelijkere afspraken maken. Ik heb echt niet de illusie dat we kunnen uitslapen ofzo, hoeft ook niet, maar je moet elkaar op z’n minst wel even fatsoenlijk “goedemorgen” kunnen zeggen, en ik vind gewoon niet dat we dus 24/7 “in dienst” zijn van de kids. Ze kunnen zich ook best eens zelf een half uurtje vermaken in de vroege ochtend. Heb je ooit dat artikel in Vrouw gelezen over stiefmoeders. Dat eentje het liefst wilde wegkruipen onder een steen, als een pissebed? Zo voel ik me soms ook.
Wel grappig dat hij jou moet overtuigen dat hij nog kids wil. Ja, hij heeft zich laten steriliseren, maar dat was toen. Als hij dat nu ongedaan wil maken, is het toch wel een hele serieuze bevestiging? Bij mijn vriend is het ongedaan maken iets waarover hij continue twijfelt (en het kind wat er dan eventueel komt natuurlijk vooral). Dat is ook mijn angst hoor. Je merkt nu al de stress en druk op je relatie van 2 kids om het weekend, laat staan eentje die er altijd is. Pff .. heftig. Misschien wil je hier samen met mij apart eens over verder praten? Mailen kan altijd! Ben benieuwd hoe jullie hier verder mee omgaan. Thanks voor je lieve woorden so far.
@netjenetje
We hebben bijna 2 jaar een relatie nu. Tja, en of ik oud wil worden met hem. Ja, aan de ene kant heel graag, aan de andere kant word ik er ook bang van. En ja, we zijn naar het ziekenhuis geweest, voornamelijk op mijn initiatief. Mijn vriend is in maart 2006 gesteriliseerd. De dokter had het idee dat de kansen prima zijn, het is relatief kort geleden, hij heeft 2 kinderen. Het probleem wordt dan eerder mijn leeftijd ;-(.
En hij heeft al vader best wat te vertellen hoor, maar heeft 9 van de 10 keer geen zin in discussie. Pas sinds een paar maanden komt hij voor “zichzelf” (ons?!) op. Zij is gewoon geen moeder vol aandacht. Ze kan de oudste niet aan, schreeuwt tegen hem, terwijl hij bij ons zich vaak prima gedraagt (met af en toe een uitschieter). Ze kleedt de kinderen voor geen meter, alles altijd gekreukelt of kapot. Ze krijgt genoeg alimentatie, maar beetje fatsoenlijke kleren kopen ho maar. Dus kopen we af en toe zelf maar kleren (ik dan) voor als ze bij ons zijn, dan kunnen ze tenminste netjes mee naar opa en oma enzo. Tja, en over pubers kan ik moeilijk meepraten. Ik sprak pas een ex-stiefmoeder van een dus ex-stiefdochter van nu 15. Haar eigen moeder kijkt niet naar haar om, ze kan doen en laten wat ze wil. Maar ze wil juist stabiliteit en orde. Ze zit liever 3 weken met “strengere” regels op de camping bij haar ex-stiefmoeder, dan bij haar eigen moeder. Bizar he?
@Touwtje
Ja, ik wil ook met een onafhankelijk iemand gaan praten. We hebben dat allebei al eerder apart gedaan. Bij mijn vriend is daar uiteindelijk ADHD uit gekomen, tjonge .. komt er ook nog bij. Tussen mijn 2e en 3e gesprek bij psych ging onze relatie toen uit, dus tja, dan was het “opgeslost” Dat is het dus echter niet, aangezien we op en of andere manier elkaar steeds weer opzoeken. En dat gaat het een paar weken goed, en dan komt de angst weer, de twijfel, de onrust. Ik word er echt doormoe van!
woensdag 13 augustus 2008 om 02:19
Reminder: Gefeliciteerd met je zwangerschap!!!!!
Ik hoop toch zo voor je dat alles goed gaat!!
Hier zal het er deze ronde wel weer niet van komen. Mijn eisprong zou precies in onze vakantie vallen. Ik zag het al helemaal zitten. Lekker een ontspannen sfeertje, geen stress of hectiek, de tijd voor ons saampjes ( de kids de hele dag in het zwembad!), maar helaas ik werd ziek ( een of andere allergie) waardoor we naar huis moesten. Thuis nog wel 'geklust', maar dat was toch niet wat ik voor ogen had!
Ik hoop toch zo voor je dat alles goed gaat!!
Hier zal het er deze ronde wel weer niet van komen. Mijn eisprong zou precies in onze vakantie vallen. Ik zag het al helemaal zitten. Lekker een ontspannen sfeertje, geen stress of hectiek, de tijd voor ons saampjes ( de kids de hele dag in het zwembad!), maar helaas ik werd ziek ( een of andere allergie) waardoor we naar huis moesten. Thuis nog wel 'geklust', maar dat was toch niet wat ik voor ogen had!
woensdag 13 augustus 2008 om 13:17
Bedankt voor jullie leuke reacties! Ik heb inmiddels vier testen gedaan sinds afgelopen maandag; gewoon omdat we het niet konden geloven. Allemaal zijn ze positief. We zijn zojuist bij de huisarts geweest; over vier weken volgt de eerste afspraak met de gynaecoloog. Dan wordt ook de eerste echo gemaakt en wordt er besproken of en welke prenatale onderzoeken (vruchtwaterpunctie ed) er gedaan zullen worden. Maar goed, de onwerkelijkheid blijft nog steeds. Het is nog maar zo pril; ik zit in de vijfde week! De vermoedelijke bevallingsdatum is 20 april 2009. Ik ben helemaal de weg kwijt...
woensdag 13 augustus 2008 om 14:29
WAUW, WAUW, WAUW, SUPER COOL, KICKEN!!!! Reminder, wat ontzettend gaaf voor jullie! Van harte gefeliciteerd met het begin van jullie zwangerschap. Prachtig idee toch, dat er ergens, diep onder je vel, een zooitje cellen zich als een idioot aan het vermenigvuldigen zijn om uiteindelijk een prachtig kindje te worden.
Vergeet geen foto's te maken hoor, da's erg gaaf om straks terug te kijken op dit prille begin.
En nu maar hopen dat deze positieve wending ons allemaal beinvloed en er meerdere zwangerschappen gaan komen!
Haleluja!
Vergeet geen foto's te maken hoor, da's erg gaaf om straks terug te kijken op dit prille begin.
En nu maar hopen dat deze positieve wending ons allemaal beinvloed en er meerdere zwangerschappen gaan komen!
Haleluja!
woensdag 13 augustus 2008 om 17:15
woensdag 13 augustus 2008 om 21:28
@reminder
Wow!!!!! Geweldig!!!Ben zooooo blij voor je!!
En hoe snel!!
Er is nog hoop!!!!! Geweldig!!!!!!
Heb ff terug gelezen...ff zien hoe lang het al voor je geleden was etc... Hij was 3 jaar gesteriliseerd en jij bent inmiddels 37 jaar toch??
Heb je ook kwaaltjes? Kwaaltjes die je voor je nod al had? (altijd makkelijk/handig om te weten;))
Wow!!!!! Geweldig!!!Ben zooooo blij voor je!!
En hoe snel!!
Er is nog hoop!!!!! Geweldig!!!!!!
Heb ff terug gelezen...ff zien hoe lang het al voor je geleden was etc... Hij was 3 jaar gesteriliseerd en jij bent inmiddels 37 jaar toch??
Heb je ook kwaaltjes? Kwaaltjes die je voor je nod al had? (altijd makkelijk/handig om te weten;))
donderdag 14 augustus 2008 om 17:47
@ Netjenet, ja dat klopt. We hadden het er vorige week nog over om in september het sperma te laten testen, dit zou 3 maanden na de hersteloperatie moeten gebeuren (operatie heeft plaatsgevonden op 11 juni jl.). Maar dat hoeft nu niet meer, hahaha, alles doet het! Het ongeloof voert nog steeds de boventoon; heb alweer een test gedaan, tegen beter weten in... Ik had (en heb) gespannen borsten, de tepelhoven zijn groter en donkerder van kleur en ik ben ontzettend moe!
Er is inderdaad hoop voor iedereen en ik zal heel erg voor jullie (blijven) duimen!!
Er is inderdaad hoop voor iedereen en ik zal heel erg voor jullie (blijven) duimen!!
donderdag 14 augustus 2008 om 23:38
@reminder
Nou lekker van genieten!!!
Hahahaha nee die test hebben jullie niet meer nodig, zo blijkt;)
Kan me voorstellen dat je zo vaak test, hahahahha had ik ook zo kunnen doen geloof ik......
Nou ik let al een poosje op mijn borsten, alleen vraag me af of ik het uberhaupt zou zien als er een verandering was...... ze lijken nl elke dag weer anders.Hahahahha ik denk dat het pas duidelijk is als je ook echt zwanger bent, oh ja idd ze zijn toch veranderd..... Of is de verandering zo immens dat je het niet kunt missen???
Veel geluk met je zwangerschap nog, bofkont;)
Nou lekker van genieten!!!
Hahahaha nee die test hebben jullie niet meer nodig, zo blijkt;)
Kan me voorstellen dat je zo vaak test, hahahahha had ik ook zo kunnen doen geloof ik......
Nou ik let al een poosje op mijn borsten, alleen vraag me af of ik het uberhaupt zou zien als er een verandering was...... ze lijken nl elke dag weer anders.Hahahahha ik denk dat het pas duidelijk is als je ook echt zwanger bent, oh ja idd ze zijn toch veranderd..... Of is de verandering zo immens dat je het niet kunt missen???
Veel geluk met je zwangerschap nog, bofkont;)
maandag 18 augustus 2008 om 08:43
Hallo meiden,
Hoe is het met iedereen?
Bij ons is het grootste leed geleden. Mijn man is weer aan het werk en heeft geen pijn meer. Er zitten nog wel dikke schijven in zijn bal, maar die doen niet pijn meer. De arts heeft gezegd dat dit maanden kan duren voordat het lichaam dit zelf heeft afgebroken.
Ik vind het een bijzonder gek idee dat er misschien kans is dat we opnieuw zwanger raken. Ondanks dat mijn man pas een jaar gesteriliseerd was, is het wel heel gek ineens. Natuurlijk weten we nog niks over de kwaliteit van zijn zwemmers. Hij moet 25 september pas op controle, dus dat duurt nog effe.
Netjenetje, hier hetzelfde hoor. Na mijn eisprong zijn mijn borsten altijd anders, gevoeliger enzo. Ik kan mij van mijn eerste zwangerschap nog herinneren dat ze enorm groot werden en erg pijnlijk, maar dat was pas met een week of 9.
Wanneer heb jij je NOD? Wie weet ben jij binnenkort ook wel een bofkont hoor!
Mutsefluts, wat vervelnd dat je ziek werd zeg. Wat was het uiteindelijk nou? En, ben je alweer opgeknapt. Wie weet was je nog helemaal niet te laat joh. Of weet jij precies wanneer je je eisprong hebt?
Sacha, hoe is het met alle twijfels? Lastig hoor, kan me heel goed voorstellen dat je het erg moeilijk vind.
Ik moet eerlijk zeggen dat er jaren overheen zijn gegaan voordat ik een echte band kreeg met de kids van mijn man. In het begin vond ik de weekenden met kids ook altijd heftig.
Heb altijd erg voor ogen gehouden dat de kinderen er ook niks aan kunnen doen en dat die behoorlijk in de war kunnen raken van scheidingen. Toen ik zelf kids kreeg verstekte de band met zijn kinderen erg snel. het had een positief effect op ons allemaal.
Inmiddels zijn het pubers en weten ze niet beter dan dat ik er ben. Ik bemoei me trouwens nooit met de opvoeding; dat doet papa. Werkt bij ons erg goed.
Groetjes Touwtje
Hoe is het met iedereen?
Bij ons is het grootste leed geleden. Mijn man is weer aan het werk en heeft geen pijn meer. Er zitten nog wel dikke schijven in zijn bal, maar die doen niet pijn meer. De arts heeft gezegd dat dit maanden kan duren voordat het lichaam dit zelf heeft afgebroken.
Ik vind het een bijzonder gek idee dat er misschien kans is dat we opnieuw zwanger raken. Ondanks dat mijn man pas een jaar gesteriliseerd was, is het wel heel gek ineens. Natuurlijk weten we nog niks over de kwaliteit van zijn zwemmers. Hij moet 25 september pas op controle, dus dat duurt nog effe.
Netjenetje, hier hetzelfde hoor. Na mijn eisprong zijn mijn borsten altijd anders, gevoeliger enzo. Ik kan mij van mijn eerste zwangerschap nog herinneren dat ze enorm groot werden en erg pijnlijk, maar dat was pas met een week of 9.
Wanneer heb jij je NOD? Wie weet ben jij binnenkort ook wel een bofkont hoor!
Mutsefluts, wat vervelnd dat je ziek werd zeg. Wat was het uiteindelijk nou? En, ben je alweer opgeknapt. Wie weet was je nog helemaal niet te laat joh. Of weet jij precies wanneer je je eisprong hebt?
Sacha, hoe is het met alle twijfels? Lastig hoor, kan me heel goed voorstellen dat je het erg moeilijk vind.
Ik moet eerlijk zeggen dat er jaren overheen zijn gegaan voordat ik een echte band kreeg met de kids van mijn man. In het begin vond ik de weekenden met kids ook altijd heftig.
Heb altijd erg voor ogen gehouden dat de kinderen er ook niks aan kunnen doen en dat die behoorlijk in de war kunnen raken van scheidingen. Toen ik zelf kids kreeg verstekte de band met zijn kinderen erg snel. het had een positief effect op ons allemaal.
Inmiddels zijn het pubers en weten ze niet beter dan dat ik er ben. Ik bemoei me trouwens nooit met de opvoeding; dat doet papa. Werkt bij ons erg goed.
Groetjes Touwtje
maandag 18 augustus 2008 om 20:41
@touwtje
Gelukkig heeft je man geen pijn meer.....
Gek idee he? Dat je zo maar zwanger kan raken, terwijl dat eerst niet eens in je opkwam..... Als je man nog maar 1 jaar gesteriliseerd is geweest, dan schat ik jullie kansen erg hoog!!
Veel suxes met het proberen zwanger te raken;)
Mijn nod verwacht ik 2 september, dus duurt nog ff, we zitten nu in de "werk-in-uitvoering" periode hahahahha!!
Komende woensdag is de operatie precies 3 maanden geleden. Moet nog een afspraak maken oor de sementest, maar zie er wat tegenop en stel het almaar uit.....bleeeeh!!
Gelukkig heeft je man geen pijn meer.....
Gek idee he? Dat je zo maar zwanger kan raken, terwijl dat eerst niet eens in je opkwam..... Als je man nog maar 1 jaar gesteriliseerd is geweest, dan schat ik jullie kansen erg hoog!!
Veel suxes met het proberen zwanger te raken;)
Mijn nod verwacht ik 2 september, dus duurt nog ff, we zitten nu in de "werk-in-uitvoering" periode hahahahha!!
Komende woensdag is de operatie precies 3 maanden geleden. Moet nog een afspraak maken oor de sementest, maar zie er wat tegenop en stel het almaar uit.....bleeeeh!!
woensdag 20 augustus 2008 om 09:27
Netjenetje,
Snap dat je er tegenop ziet, maar je kent het gezegde he! "Hopen en wachten, bezorgt vrouwen klachten". Ha ha. Gewoon dus doen he! Mijn vriend moet ook eind volgende week weer. Dat had de huisarts gezegd.
Mijn NOD is op 31-08-08. Mijn eisprong was weer eens duidelijk te voelen. Heb er om eerlijk te zijn niet zo'n gevoel bij, dat ik zomaar zwanger raak op de 1 of andere manier hoor. Als het goed is ga ik de 31ste op vakantie. Wil er ff tussenuit, ook al is het alleen.
Snap dat je er tegenop ziet, maar je kent het gezegde he! "Hopen en wachten, bezorgt vrouwen klachten". Ha ha. Gewoon dus doen he! Mijn vriend moet ook eind volgende week weer. Dat had de huisarts gezegd.
Mijn NOD is op 31-08-08. Mijn eisprong was weer eens duidelijk te voelen. Heb er om eerlijk te zijn niet zo'n gevoel bij, dat ik zomaar zwanger raak op de 1 of andere manier hoor. Als het goed is ga ik de 31ste op vakantie. Wil er ff tussenuit, ook al is het alleen.
donderdag 21 augustus 2008 om 14:49
Hoi hoi,
Jackie,
Lekker joh, even op vakantie. Waar ga je naar toe? Wel alleen begrijp ik. Bedoel je dan zonder vriend? Je hebt dus wel geklust tijdens je ei; wel spannend toch. Zou wel een lekker begin zijn van je vakantie.
Netjenetje,
Lukt het een beetje met je werk in uitvoering? Gebruikte jij nou ovulatie testen of juist niet. Ben het helemaal kwijt. Wel spannend om te weten hoe de kwaliteit is van de zwemmers.
Ben je bang voor een negatief resultaat?
Ik ben vandaag ongesteld geworden. We hebben de laatste week wel gevreeen, maar dat was natuurlijk te laat voor mijn ei. Vandaar geen teleurstelling. Al hoewel ik wel het verschil alweer merk hoe ik er mee bezig ben. En dat terwijl ik dat nou juist niet wil. Ik zou willen dat ik het los kan laten, maar dat vind ik echt zo onwijs moeilijk.
Ik schrijf het hier maar een beetje van me af, misschien helpt dat.
Reminder,
Hoe is het met je? Is de eerste verwondering al gezakt en begin je het al te geloven? Hoe voel je je?
Gr Touwtje
Jackie,
Lekker joh, even op vakantie. Waar ga je naar toe? Wel alleen begrijp ik. Bedoel je dan zonder vriend? Je hebt dus wel geklust tijdens je ei; wel spannend toch. Zou wel een lekker begin zijn van je vakantie.
Netjenetje,
Lukt het een beetje met je werk in uitvoering? Gebruikte jij nou ovulatie testen of juist niet. Ben het helemaal kwijt. Wel spannend om te weten hoe de kwaliteit is van de zwemmers.
Ben je bang voor een negatief resultaat?
Ik ben vandaag ongesteld geworden. We hebben de laatste week wel gevreeen, maar dat was natuurlijk te laat voor mijn ei. Vandaar geen teleurstelling. Al hoewel ik wel het verschil alweer merk hoe ik er mee bezig ben. En dat terwijl ik dat nou juist niet wil. Ik zou willen dat ik het los kan laten, maar dat vind ik echt zo onwijs moeilijk.
Ik schrijf het hier maar een beetje van me af, misschien helpt dat.
Reminder,
Hoe is het met je? Is de eerste verwondering al gezakt en begin je het al te geloven? Hoe voel je je?
Gr Touwtje
donderdag 21 augustus 2008 om 15:28
Touwtje,
Hey ja ga op vakantie. Niet met mijn vriendje nee. Helaas. Hij had zijn kids drie weken en heeft ze ook in elke schoolvakantie, dus helaas geen vakantie voor ons samen dus, omdat zijn dagen op zijn. Dat vind ik wel heel jammer hoor, maar ja kids gaan voor he. Dat roep ik altijd wel met mijn grote mond, maar toch wel moeilijk. Daar moet ik nog even aan wennen denk. Hoop wel dat dat verandert, anders wordt het wel heel taai denk ik.......................Maar ik ga niet alleen hoor, met een familielid dus wel oke. Zou een mooi begin zijn ja, maar ik mag van mezelf nergens van uit gaan, ook al is dit heel moeilijk dat zelfde hoor ik ook bij jou. Ik weet ook niet of we ondanks dat de zaadtest wel oke was, op de natuurlijke manier zwanger kunnen raken. Dat moet hij volgende week vragen.
Het is heel moeilijk om er niet te veel mee bezig te zijn. Ga maar vast voorbereiden op m'n vakantie denk................ Lekker naar de zon.
Hey ja ga op vakantie. Niet met mijn vriendje nee. Helaas. Hij had zijn kids drie weken en heeft ze ook in elke schoolvakantie, dus helaas geen vakantie voor ons samen dus, omdat zijn dagen op zijn. Dat vind ik wel heel jammer hoor, maar ja kids gaan voor he. Dat roep ik altijd wel met mijn grote mond, maar toch wel moeilijk. Daar moet ik nog even aan wennen denk. Hoop wel dat dat verandert, anders wordt het wel heel taai denk ik.......................Maar ik ga niet alleen hoor, met een familielid dus wel oke. Zou een mooi begin zijn ja, maar ik mag van mezelf nergens van uit gaan, ook al is dit heel moeilijk dat zelfde hoor ik ook bij jou. Ik weet ook niet of we ondanks dat de zaadtest wel oke was, op de natuurlijke manier zwanger kunnen raken. Dat moet hij volgende week vragen.
Het is heel moeilijk om er niet te veel mee bezig te zijn. Ga maar vast voorbereiden op m'n vakantie denk................ Lekker naar de zon.
vrijdag 22 augustus 2008 om 08:37
Hoi Jackie,
Waarom ga je eigenlijk niet mee met je vriend en zijn kids? Of een paar dagen ofzo. Hoe oud zijn zijn kinderen? Als ik teveel vraag moet je het maar zeggen hoor.
De kinderen gaan voor, vind ik te kort door de bocht. Het belang van de kinderen staat voorop klinkt beter, vind ik. En dat dit soms heel moeilijk is voor partners is logisch. Maar er moet ook wel ruimte voor jou zijn toch?
In de vakanties hebben wij ook altijd de kids van mijn man erbij. Ik ken geen vakanties alleen met mijn eigen kinderen. Daar heb ik het ook soms moeilijk mee, maar goed, het is niet anders. Joh, er zijn boeken vol geschreven over "samen gestelde gezinnen". Het valt gewoon niet mee. Wat dat betreft hebben wij allemaal een extra bagage in onze relatie.
Gr Touwtje
Waarom ga je eigenlijk niet mee met je vriend en zijn kids? Of een paar dagen ofzo. Hoe oud zijn zijn kinderen? Als ik teveel vraag moet je het maar zeggen hoor.
De kinderen gaan voor, vind ik te kort door de bocht. Het belang van de kinderen staat voorop klinkt beter, vind ik. En dat dit soms heel moeilijk is voor partners is logisch. Maar er moet ook wel ruimte voor jou zijn toch?
In de vakanties hebben wij ook altijd de kids van mijn man erbij. Ik ken geen vakanties alleen met mijn eigen kinderen. Daar heb ik het ook soms moeilijk mee, maar goed, het is niet anders. Joh, er zijn boeken vol geschreven over "samen gestelde gezinnen". Het valt gewoon niet mee. Wat dat betreft hebben wij allemaal een extra bagage in onze relatie.
Gr Touwtje
vrijdag 22 augustus 2008 om 13:22
Hallo allemaal.....
De uitslag van de operatie is binnen en heeft voor mij meteen de status verworven van meest wrange grap van de eeuw. De operatie is technisch gesproken nl. gelukt; er heeft doorgang plaatsgevonden, want er zijn welgeteld 3 spermacellen gevonden. Dood, levend, ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd...
Waarschijnlijk omdat de sterilisatie toch alweer 10 jaar geleden is.
Kon er niet onderuit om te gaan werken, maar als je tegen me zegt dat ik 1000 meter onder water zit, geloof ik het meteen.
Wat een kater zeg. Besef geloof ik nog niet goed dat dit nieuws mij en mijn vriend betreft. Pfff
De uitslag van de operatie is binnen en heeft voor mij meteen de status verworven van meest wrange grap van de eeuw. De operatie is technisch gesproken nl. gelukt; er heeft doorgang plaatsgevonden, want er zijn welgeteld 3 spermacellen gevonden. Dood, levend, ik heb het eigenlijk niet meer gevraagd...
Waarschijnlijk omdat de sterilisatie toch alweer 10 jaar geleden is.
Kon er niet onderuit om te gaan werken, maar als je tegen me zegt dat ik 1000 meter onder water zit, geloof ik het meteen.
Wat een kater zeg. Besef geloof ik nog niet goed dat dit nieuws mij en mijn vriend betreft. Pfff
vrijdag 22 augustus 2008 om 13:54
Touwtje,
Zo als jij het zegt, kun je het beter zeggen ja. Ik vind ook altijd dat ze voorrang hebben en dat blijf ik ook zeggen, maar zo af en toe wil ik toch wat samen, snap je? Kijk ik heb zelf geen kinderen en woon al een paar jaar alleen. Ik heb een hele drukke eigen zaak en werk 51 weken a 65 a 70 uur per week. En moet echt knokken. Na een scheiding is het namelijk best taai, om alleen een hele eigen zaak te runnen.
Die ene week die ik dan vakantie heb zou ik dan zou graag samen met mijn mannetje samen hebben. Kijk als je nu drie weken hebt, of twee is het inderdaad niet erg om een week met zijn allen te gaan, maar dit vind ik te. Aangezien ik een hele poos niet anders gedaan heb, dan het die kinderen naar hun zin proberen te maken en dit nooit voldoende was vind ik het dus heel moeilijk. Dan erbij heeft mijn vriend zelf geregeld dat hij op vakantie ging met zijn kinderen in de week dat ik geen vrij had en dus niet weg kon. En dan toch verwachten dat ik wel een paar dagen kwam. Nou dat ging dus niet. Uitvoerig was besproken al aan het begin van dit jaar, dat ik uit twee weken keuze had. Tja en dan gaat het zo. Daar ben ik gewoon heel erg in teleurgesteld touwtje. Er is werkelijk niet 1 dag voor ons samen.
Ik moet daar heel erg aan wennen en het zal ongetwijfeld allemaal heel veel aan mij liggen, maar dan nog kan ik mezelf niet meer voorbij lopen. Ik heb ooit al een flinke klap met de hamer gehad (burn out verschijnselen) en dat hoop ik nooit meer mee te maken. Ik heb echt wel zwarte sneeuw gezien.
Zijn kinderen zijn 8 en 11 jaar en niet bepaalt gemakkelijk. Ze worden met andere normen en waarden opgevoed en het is niet snel goed. Vandaar eigenlijk.
Hoop dat je me niet te bot vind en natuurlijk mag je zoveel vragen stellen ha ha. Tips?
Cloud,
Dit is een flinke klap voor jullie zeg. Pff. Misschien is er nog kans dat later de kwaliteit beter is of dat jullie door pesa, mesa misschien een kind kunnen krijgen als er nog wat levende zaadcellen gevonden worden.
Misschien helpt het je nu weinig, maar er zijn ook nog andere manieren als je toch graag een kind wilt. Ik heb me ooit al flink verdiept in donoren en dit is echt wel een optie als jullie ook daar samen voor willen gaan. Maar laat het eerst rustig bezinken. Sterkte!!!!!!!!!!!!
Zo als jij het zegt, kun je het beter zeggen ja. Ik vind ook altijd dat ze voorrang hebben en dat blijf ik ook zeggen, maar zo af en toe wil ik toch wat samen, snap je? Kijk ik heb zelf geen kinderen en woon al een paar jaar alleen. Ik heb een hele drukke eigen zaak en werk 51 weken a 65 a 70 uur per week. En moet echt knokken. Na een scheiding is het namelijk best taai, om alleen een hele eigen zaak te runnen.
Die ene week die ik dan vakantie heb zou ik dan zou graag samen met mijn mannetje samen hebben. Kijk als je nu drie weken hebt, of twee is het inderdaad niet erg om een week met zijn allen te gaan, maar dit vind ik te. Aangezien ik een hele poos niet anders gedaan heb, dan het die kinderen naar hun zin proberen te maken en dit nooit voldoende was vind ik het dus heel moeilijk. Dan erbij heeft mijn vriend zelf geregeld dat hij op vakantie ging met zijn kinderen in de week dat ik geen vrij had en dus niet weg kon. En dan toch verwachten dat ik wel een paar dagen kwam. Nou dat ging dus niet. Uitvoerig was besproken al aan het begin van dit jaar, dat ik uit twee weken keuze had. Tja en dan gaat het zo. Daar ben ik gewoon heel erg in teleurgesteld touwtje. Er is werkelijk niet 1 dag voor ons samen.
Ik moet daar heel erg aan wennen en het zal ongetwijfeld allemaal heel veel aan mij liggen, maar dan nog kan ik mezelf niet meer voorbij lopen. Ik heb ooit al een flinke klap met de hamer gehad (burn out verschijnselen) en dat hoop ik nooit meer mee te maken. Ik heb echt wel zwarte sneeuw gezien.
Zijn kinderen zijn 8 en 11 jaar en niet bepaalt gemakkelijk. Ze worden met andere normen en waarden opgevoed en het is niet snel goed. Vandaar eigenlijk.
Hoop dat je me niet te bot vind en natuurlijk mag je zoveel vragen stellen ha ha. Tips?
Cloud,
Dit is een flinke klap voor jullie zeg. Pff. Misschien is er nog kans dat later de kwaliteit beter is of dat jullie door pesa, mesa misschien een kind kunnen krijgen als er nog wat levende zaadcellen gevonden worden.
Misschien helpt het je nu weinig, maar er zijn ook nog andere manieren als je toch graag een kind wilt. Ik heb me ooit al flink verdiept in donoren en dit is echt wel een optie als jullie ook daar samen voor willen gaan. Maar laat het eerst rustig bezinken. Sterkte!!!!!!!!!!!!
