Zwanger en relatiecrisis

14-09-2014 18:13 58 berichten
Alle reacties Link kopieren
*
Alle reacties Link kopieren
Hallo baby-jongen. Wat een verschrikkelijke rot situatie. De situatie hoe jullie hier gekomen zijn doet er inderdaad niet toe aangezien hij degene is die de wel niet route heeft gekozen en dan is het heel makkelijk te zeggen voor anderen dat jij dan de verstandigste had moeten zijn maar zo is het niet gegaan en jij zal de eerste zijn die ook wenste dat het zo gegaan was.



Nu naar de dag van vandaag. Nu heb je wel de kans de verstandigste te zijn en dat is verantwoording nemen voor het kindje in je buik. Iemand van jullie moet gaan zorgen voor een stevige basis (emotioneel) en hij zal dat niet zijn. Laat zien waar je toe in staat bent. Moederden je vanaf dat je weet dat je zwanger bent

Kom op meid laat je niet langer door zijn emoties en keuzes sturen. Jij kunt alleen voor jezelf en voor je kindje denken.

Doe dat en als hij terug wil komen (hij is al weg namelijk) dan kun je hem welkom heten. Zo niet dan is het zijn verlies!
Alle reacties Link kopieren
Morgenochtend meteen huisarts bellen en met spoed in (relatie)therapie!



Heel veel sterkte.
Alle reacties Link kopieren
quote:babyjongen schreef op 14 september 2014 @ 19:05:

[...]





Ik begrijp heel goed dat iedereen die mijn verhaal leest zich zal afvragen hoe dit allemaal is gegaan. Maar het voegt voor mijn verhaal nu niets toe om verder uit te wijden hoe dit precies is gegaan. Feit is dat ik zwanger ben en wij een kindje krijgen. Mijn vriend begrijpt ook heel goed hoe alles is gegaan, dus dit staat het vertrouwen tussen ons niet in de weg.

En nogmaals: ik heb geen 'wijvenstreek' geleverd! Mijn vriend wist heel goed dat ik geen anticonceptie gebruikte.



Voor mij is het wel relevant dat ik het hele verhaal ken, omdat ik dan beter kan begrijpen hoe de verhoudingen liggen en meer begrip voor jou en/of voor je vriend kan hebben.



Ik wens je veel succes verder.
Waarom een kind inbrengen in zo'n onstabiele relatie? Daar snap ik nooit ene jota van. Als hij slap is, dan is TO ronduit stom om zwanger van zo'n slappe hap te raken.



Sorry, maar jullie zijn beiden schuldig aan deze situatie. Probeer te redden wat er te redden valt door relatietherapie. En ga anders op een nette manier uit elkaar. Meer keuzes heb je niet.
Jij wou graag zwanger worden, hij wou dat niet. Dat wist je. Ook wist hij dat jij geen anticonceptie gebruikte.



Ik denk dat je hem niet serieus hebt genomen in zijn wens om nog geen vader te worden. Je dacht dat hij wel zou bijdraaien als jij de keuze voor hem maakte. Hij heeft aan de andere kant het gebrek aan anticonceptie niet serieus genoeg genomen.



Feit is dat jullie een kind krijgen. Jullie zullen er als twee volwassenen uit moeten komen en je verantwoordelijkheid moeten nemen, in ieder geval richting het kind. Of het tussen jullie twee nog goed gaat komen kan niemand hier zeggen.
Alle reacties Link kopieren
Eens met Luxaflex en ikbenanoniem. Potverdorie, mijn vriend en ik hebben anderhalf jaar gepraat en nagedacht tot we allebei 100% zeker waren dat we een kind wilde samen. Financiën uitgerekend, toekomst besproken, relatie vastgelegd bij de notaris. Je brengt een mensje in zeer lastige situatie.

Maak een goede regeling samen. Hou het netjes en volwassen en stop met dat zelfmedelijden. Nu verstandig zijn!
Ik vind je vriend maar laf eerlijk gezegd. Hij laat je mooi zitten terwijl dit juist een bijzondere tijd samen zou moeten zijn. Vraag me ook af of relatietherapie de oplossing is want volgens mij ligt dit echt aan hem. Heb je wel andere mensen in je omgeving die je tot steun zijn? Sterkte meid
Alle reacties Link kopieren
Tja, als jullie uit elkaar gaan, kun jij niet voor je kindje zorgen. Je hebt geen geld. Eigenlijk kun jij je geen kind veroorloven.

Om vo je kind te kunnen zorgen, zul je nu eerst je eigen leven weer op de rit moeten krijgen. Wat is je plan?
Hoe kun je trouwens verschil van mening hebben of er al dan niet wederzijdse instemming en commitment is voor een zwangerschap?



Jij kunt je wel het slachtoffer voelen en steun willen, hij voelt zich evengoed slachtoffer van een levensveranderende gebeurtenis waar hij naar zijn idee niet mee ingestemd heeft.



Als je ooit weer nader tot elkaar wilt komen zul je hem daarin ook serieus moeten nemen.
Alle reacties Link kopieren
Afzonderlijk van elkaar gaan werken aan jezelf. Die moodswings van jullie beiden heeft jullie deze ellende gebracht.



Jij had blijkbaar je buien en de manier waarop je met je vriend omging niet onder controle (vitten, hem wegduwen, prikkelbaar etc.) en terecht dat hij twijfelde aan jouw commitment aan de relatie. Toen hij zeker was, had jij alle ruimte om af te reageren op hem en nu hij twijfelt wil je met dezelfde intensiteit hem weer terug.



Jullie gedragen je als kleuters. Enige kans die jullie relatie heeft zit hem in jou en hem afzonderlijk: grow up. Daarna kun je een weloverwogen beslissing nemen om samen verder te gaan of uit elkaar te gaan. Voor nu zou ik die beslissing niet nemen als ik jou was. Erken waar jij tekort hebt geschoten in de relatie en werk daar aan. Iemand missen is niet genoeg, je moet ook echt wel veranderd zijn als mens wil je een nieuwe start maken. Zelfde geldt voor je vriend.
Alle reacties Link kopieren
quote:babyjongen schreef op 14 september 2014 @ 19:13:

[...]





Bedankt voor het delen van je ervaring. Geeft me in deze -bijna uitzichtloze situatie- weer wat hoop. Hoe heb jij je er doorheen gesleept gedurende je zwangerschap? Ik vind het zo moeilijk mezelf en mijn eigen behoeftes weg te cijferen, waardoor we soms erg botsen. Wat bij ons overeind blijft is onze liefde voor elkaar. En onze sterke vriendschapsband...



Hoe ik me er doorheen gesleept heb... Het was wel een emotionele achtbaan. Daarbij was ik fysiek ook nog best ellendig door die zwangerschap. Ik had veel steun van m'n ouders en ook wel vriendinnen. Maar de relatie bleef onzeker. Hij droeg wel z'n steentje bij qua zorgen voor mij en spullen voor de baby, maar alles voelde voor hem als een zware verplichting.



Het was wel erg hoor, steeds maar moeten afwachten hoe z'n pet stond. Ik was niet sterk genoeg om er een eind aan te maken, wilde er echt niet alleen voorstaan met kind. Hoewel ik het soms wel weer 'uitmaakte' omdat ik er niet meer tegen kon. Ik had ook een heel laag inkomen, maar zoveel hoeft een baby niet te kosten.



Wij woonden overigens niet samen. Dat gaf misschien wel wat lucht.



Jee als ik er nu aan terugdenk... Die enorm onvolwassen houding. Hij was ook niks gewend in het leven.



Als jullie (tijdelijk) uit elkaar gaan: kan jij in het huis blijven wonen? Kan je in jouw gemeente makkelijk een woning krijgen? Ik heb heel lang op twee kamers gewoond. Je hebt echt niet zoveel nodig met een (jong) kind hoor.
Alle reacties Link kopieren
Overigens heb ik niet zo veel met reacties als dat je alles financieel en emotioneel 100% op orde moet hebben met een kind, of dat je er eerst dertig jaar over na moet denken. Het leven is toch niet maakbaar. Als het maar liefde krijgt . Omstandigheden zijn nooit helemaal perfect, of kunnen te allen tijde weer veranderen.
100 procent is geen vereiste maar een kind in een relatie brengen terwijl een partner het (nog) niet wil vind ik wel het andere uiterste.
Alle reacties Link kopieren
quote:Nelladella1 schreef op zondag 14 september 2014 21:59 Overigens heb ik niet zo veel met reacties als dat je alles financieel en emotioneel 100% op orde moet hebben met een kind, of dat je er eerst dertig jaar over na moet denken. Het leven is toch niet maakbaar. Als het maar liefde krijgt . Omstandigheden zijn nooit helemaal perfect, of kunnen te allen tijde weer veranderen.



Uhhh... Als het maar liefde krijgt?

Ja, dat is zeker belangrijk.



Maar het feit dat ze het er al niet over eens kunnen worden of dit kind nou een verrassing was of niet (hoe kan dat nou in godsnaam?!), geeft toch wel aan dat het emotioneel 100% niet in orde is.



En om dat niet 'helemaal perfect' te noemen, vind ik wat simpel. Dat is gewoon ronduit kut (voor het kind).
Alle reacties Link kopieren
Het is mij nu nog steeds niet duidelijk of jullie samen bewust ervoor hebben gekozen om een kind te krijgen of dat jij dat wilde en hij nog niet.



Iedere keer verbaast het mij weer hoe makkelijk vrouwen voor een zwangerschap kiezen, terwijl ze van te voren (kunnen) weten dat hun partner dat eigenlijk helemaal niet wil.



Je kiest toch pas voor een kind als je er allebei voor 100% voor wil gaan?
Alle reacties Link kopieren
Jeetje, wat ontzettend naar voor jou. Ik heb iets soortgelijks meegemaakt (zwangerschap was een bewuste keuze van ons samen). Het is echt vreselijk zwaar om alleen de zwangerschap door te maken. Ook al heb je nog zoveel steun van familie en vrienden (wat wel heel fijn en belangrijk is natuurlijk). Je wilt het zo graag samen delen. Ik voelde me de hele zwangerschap ellendig (ook door misselijkheid(. Hij hielp wel met de praktische dingen (al heb ik m ook een tijd niet willen zien). We zijn niet meer bij elkaar gekomen maar hij is wel betrokken. Ook na de bevalling is het zwaar, maar het komt goed ook als je het alleen gaat doen.

Kan je geen advies geven maar ik wil je heel veel sterkte wensen en je meegeven waar mogelijk toch te genieten van je zwangerschap. Je weer tenslotte niet of je het nog een keer meemaakt.
Alle reacties Link kopieren
Na de therapie een kind nemen omdat dat weleens de oplossing zou kunnen zijn.

Of niet.

Maar kind krijgt wel weer de rekening gepresenteerd.

Dus houd op met het zelfmedelijden en ga in gesprek. Voor je kind.
Alle reacties Link kopieren
Het is toch de truc om hier doorheen te komen, en te roeien met de riemen die je hebt.



Wij hadden eigenlijk een voortreffelijke relatie maar zo'n kleintje gooit alles lekker overhoop :-) Bij ons was het enorm bonje zowel voor als na de geboorte.



Je kunt er oordelen over hebben, maar dat help geen ruk. Er is nu een kleintje in het spel, en je moet zo goed mogelijk de boel proberen bij elkaar te houden.
quote:[message=16858067,noline]babyjongen schreef Wat bij ons overeind blijft is onze liefde voor elkaar. En onze sterke vriendschapsband...



Dit is dus niet waar, anders zat je niet in deze situatie!

Doe je oogkleppen af en kies voor je kind, hoe het ook gekomen is maakt nu niet meer uit. Je krijgt een kind, tijd om alle bullshit aan de kant te zetten (oa vriend) en een veilige basis voor je kind te creëren.
Alle reacties Link kopieren
Hij wilde (nog) geen kind, jij wel en je werd toch zwanger en nu ben je verbaasd dat je relatie niet zo lekker gaat?

Tjee.



Ik denk dat het straks als het kindje er is nog veel zwaarder gaat worden. Beter ga je nu voorbereidingen treffen om het op je eentje te kunnen doen, in plaats van te blijven zitten hopen dat hij bijdraait. Dus zoek woonruimte, regel de zaken als erkenning, en zorg voor jezelf.
Zeg maar Spijker.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou inderdaad niet gaan wachten en hopen dat het weer goed komt. Het is slim het zo te regelen dat jij de baby alleen kan opvoeden (zet daarbij je netwerk in, je gaat ze nodig hebben ). Als de baby geboren is hebben echt geen tijd en energie om te werken aan jullie relatie. De baby komt dan op de eerste plek. Gelukkig helpt de natuur je daar een handje bij en heb jij alleen nog maar oog voor je baby:-)
Alle reacties Link kopieren
Ik lees allemaal reacties dat ze niet met zijn instemming zwanger is geraakt, maar volgens mij klopt dat niet. Of hij een kind wilde wisselde steeds, dus zoals ik het begrijp wilde hij op het moment van de bevruchting wel een kind en ging daar ook echt voor, maar krabbelde weer terug toen ze positief testte. Daar zitten natuurlijk een paar weken tussen.



En nee, misschien is het niet slim om zwanger te raken van iemand die zo wispelturig was, maar goed, hij heeft er wel zelf mee ingestemd. Hij kan haar niet verwijten dat ze niet heeft geanticipeerd op zijn zoveelste omslag, zijn keuze is uiteindelijk zijn eigen verantwoordelijkheid. Dat kan hij niet op haar afschuiven.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Alle reacties Link kopieren
whuuuuuuuuuuuuuuuuuuu

zijn we niet lief voor je?

Topic weggehaald? en nu? nu gaat je relatie als een zonnetje?
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor alle reacties, en de moeite om te lezen en mee te denken!
Alle reacties Link kopieren
Huilen we niet genoeg met je mee?



Houd eens op met dat zielige gedoe, wordt eens volwassen, je wordt moeder, tijd om zelfmedelijden te hebben is er niet.

Ga werken aan je relatie, alweer. Voor je kind.

Schop onder je kont heb je nodig.........

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven