Zwanger
alle pijlers
Zwanger & straks bevallen: verdeling huishouden?!
donderdag 14 maart 2013 om 22:56
Hmmm... eigenlijk past dit ook wel op de peiler relaties?! Kweenie... 
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
zaterdag 16 maart 2013 om 15:35
Als ze precies weet wat ze nodig hebben, kan man gewoon een lijstje meenemen. Desnoods geeft hij dat lijstje dan weer aan de Prenatal of HEMA-medewerkers. Klaar. Online bestellen kan ook inderdaad. De smoes hij kon vandaag niks meenemen want hij is een leek, is in elk geval onzin. Zijn moeder was er nota bene ook bij.
Maar goed, het probleem is groter dan een paar spullen die gehaald moeten worden, of een toiletrolhouder die niet hangt.
Maar goed, het probleem is groter dan een paar spullen die gehaald moeten worden, of een toiletrolhouder die niet hangt.
zaterdag 16 maart 2013 om 15:47
Draaiorgel, je hebt gelijk, het probleem lijkt groter dan die kleine dingetjes. Ik heb zojuist geprobeerd met hem te praten, dat was op zich wel goed, want nu ik eenmaal mijn kant van het verhaal vertel, lijkt hij het te snappen. We hebben we afspraak gemaakt dat we dus niet naar zijn ouders gaan (ik had ook gelijk vond hij), ik een lijst maak met spullen die nog aangeschaft moeten worden en hij is nu direct begonnen de zolder verder op te ruimen. Ik moet ook kennelijk duidelijker communiceren. Zonder drammerig te worden. Ik denk ook dat ik verwacht -vooral nu ik zwanger ben- dat hij dingen wel gewoon aanvoelt/ ziet/ wéét/ uit zichzelf oppakt, maar dat is niet realistisch van me.
zaterdag 16 maart 2013 om 15:53
quote:Gelukkig ga ik heeel goed voor mijn kindje zorgen & veel liefde & aandacht geven. Maar denk dus dat ik niet op mijn man kan rekenen..Dat is lekker makkelijk. Jij voedt het kind dus maar grotendeels alleen op? Voor je kind is het ook belangrijk dat vader zijn deel doet. Als je het op deze manier aanpakt, hoeft hij er weinig aan te doen. Waarom durf je hem niet op zijn verantwoordelijkheid aan te spreken? Waarom durf je geen nee te zeggen tegen een verjaardag of logeerpartij? Het is je man maar, niet de Verschrikkelijke Hulk.
Ga in therapie!
zaterdag 16 maart 2013 om 16:00
Belachelijk dat jij eruit zou 'moeten' om boterhammen voor hem te smeren. Dat kan 'ie toch zeker zelf wel, en hoeveel tijd kost dat nou helemaal.
Ik kan me wel voorstellen dat jij (alleen tijdens je verlof dan) eruit gaat voor de baby omdat hij moet werken, en jij (nog) niet. Daar zie ik de logica dan wel weer van in.
Ik kan me wel voorstellen dat jij (alleen tijdens je verlof dan) eruit gaat voor de baby omdat hij moet werken, en jij (nog) niet. Daar zie ik de logica dan wel weer van in.
maandag 18 maart 2013 om 21:04
Mijn ex was het ook gewend om verzorgd te worden. Eerst door mama, en vervolgens vanaf mama door mij (waren toen begin 20). Tekenend voorbeeld: ik lig met migraine in bed. Om 19u vraagt hij wat we vanavond eten...
Het duurde even voor ik door had dat een ander zich ook zo gedraagt omdat jij hem ermee weg laat komen. Toen ben ik paal en perk gaan stellen, en nu is hij niet voor niks 'ex'.
Mijn huidige vent is super. We doen samen alles hoe het uit komt en helpen elkaar. Als hij een keer erg moe is doe ik wat meer en andersom. In mn zwangerschap bleef dit zo en deed hij uit zichzelf de dingen die voor mij moeilijk werden, kreeg ik kopjes thee etc.
Vantevoren hadden we bedacht dat we de kleine op dezelfde manier samen gingen doen. Toch sloop er vanaf mn verlof onbedoeld een traditionelere verdeling in. Ik was meer thuis dus deed thuis veel. Was niet erg want voelde me goed.
Na mn bevalling was ik snel weer fysiek okay, maar heb daar mn eigen tempo in genomen. Alles wat bleef liggen deed manlief.
De enigste deceptie waren de nachtvoedingen: tegen de tijd dat ik hem wakker gestompt had, was ik zelf klaar wakker en had ik die luier en die fles al 10x zelf gedaan. Erg jammer, maar weinig aan te doen, aan zo'n diepe slapert zijn.
Ik ben t met voorgaande reactie eens dat t goed is om hier zo tijdig mogelijk samen over te hebben, en heel goed dat jullie al een goed gesprek hadden. Besef dat jullie allebei flexibel moeten zijn straks, je weet niet hoe t gaat zijn en hoe jullie je daarbij zullen voelen, dus zullen de verwachtingen en de taken moeten kunnen worden bijgesteld.
Uit onderzoek komt trouwens dat bijna alle echtelieden lichtelijk teleurgesteld over elkaar zijn in de eerste maanden omdat wederzijdse verwachtingen toch anders uit pakken. Een goed boek is 'life after birth', waarin t gaat over de impact die een kind krijgen heeft op alle facetten van je leven. Thuis, huishouden, werk, hobbies, relatie, vrije tijd, de manier hoe je over dingen denkt, alles verandert.
Voor mij veranderde vooral dat ik toch meer t voortouw heb in de manier waarop we voor dochter zorgen. Wanneer fles ophogen, welk merk luier, moeten we naar de huisarts, wanneer mag ze brood. Wat is een fijne slaapzak, waar vindt je leuke kleding, wanneer een grotere maat, dat soort zaken. Het is geen desinteresse maar meer zo gegroeid, terwijl hij verder net zo lief en handig is in haar verzorging. Die eindverantwoordelijkheid voelt een beetje scheef, daar moeten wij ook maar eens over praten:-)
Het duurde even voor ik door had dat een ander zich ook zo gedraagt omdat jij hem ermee weg laat komen. Toen ben ik paal en perk gaan stellen, en nu is hij niet voor niks 'ex'.
Mijn huidige vent is super. We doen samen alles hoe het uit komt en helpen elkaar. Als hij een keer erg moe is doe ik wat meer en andersom. In mn zwangerschap bleef dit zo en deed hij uit zichzelf de dingen die voor mij moeilijk werden, kreeg ik kopjes thee etc.
Vantevoren hadden we bedacht dat we de kleine op dezelfde manier samen gingen doen. Toch sloop er vanaf mn verlof onbedoeld een traditionelere verdeling in. Ik was meer thuis dus deed thuis veel. Was niet erg want voelde me goed.
Na mn bevalling was ik snel weer fysiek okay, maar heb daar mn eigen tempo in genomen. Alles wat bleef liggen deed manlief.
De enigste deceptie waren de nachtvoedingen: tegen de tijd dat ik hem wakker gestompt had, was ik zelf klaar wakker en had ik die luier en die fles al 10x zelf gedaan. Erg jammer, maar weinig aan te doen, aan zo'n diepe slapert zijn.
Ik ben t met voorgaande reactie eens dat t goed is om hier zo tijdig mogelijk samen over te hebben, en heel goed dat jullie al een goed gesprek hadden. Besef dat jullie allebei flexibel moeten zijn straks, je weet niet hoe t gaat zijn en hoe jullie je daarbij zullen voelen, dus zullen de verwachtingen en de taken moeten kunnen worden bijgesteld.
Uit onderzoek komt trouwens dat bijna alle echtelieden lichtelijk teleurgesteld over elkaar zijn in de eerste maanden omdat wederzijdse verwachtingen toch anders uit pakken. Een goed boek is 'life after birth', waarin t gaat over de impact die een kind krijgen heeft op alle facetten van je leven. Thuis, huishouden, werk, hobbies, relatie, vrije tijd, de manier hoe je over dingen denkt, alles verandert.
Voor mij veranderde vooral dat ik toch meer t voortouw heb in de manier waarop we voor dochter zorgen. Wanneer fles ophogen, welk merk luier, moeten we naar de huisarts, wanneer mag ze brood. Wat is een fijne slaapzak, waar vindt je leuke kleding, wanneer een grotere maat, dat soort zaken. Het is geen desinteresse maar meer zo gegroeid, terwijl hij verder net zo lief en handig is in haar verzorging. Die eindverantwoordelijkheid voelt een beetje scheef, daar moeten wij ook maar eens over praten:-)
donderdag 21 maart 2013 om 00:20
Het leek even goed te gaan... Maar vandaag weer een dieptepunt. Vanwege de verhuizing (incl. verbouwing) zijn er nogal wat klusjesmannen die over de vloer komen, maar ook pakketten die bezorgd worden en hiervoor moet ik dus thuis blijven, want ja ik heb verlof en ben toch wel thuis... Klinkt logisch, maar 't vraagt ook nogal wat van me, vooral als ik dus de hele dag thuis zit te wachten op een klusjesman die gewoon niet is komen opdagen. Zoooo irritant. Maar goed, ik werd hierdoor nogal hopeloos, want nu schuift die afspraak weer vooruit en dan moeten er nog zoveel andere klusjesmannen komen... Zucht! Houdt 't nooit op? Ik was nogal verdrietig. Voelde me nogal onbegrepen en eenzaam.
Man en ik liepen elkaar vanavond net mis; hij nog niet thuis van werk, ik naar cursus. 's Avonds kom ik thuis, hij was nog druk aan het werk, een van hem vriend belde, daarna beetje bijgepraat enzo, maar met name over zijn belevenissen. Zitten we samen op de bank, vraag ik hem op een gegeven moment of hij wat te drinken zou willen pakken voor me. Zegt hij dus dat ik hem als loopjongen/ hondje (exacte woorden waren volgens mij loophondje?) behandel! Hij deed het gewoon echt niet, hij maakte nog wel een opmerking als "ja lekker, doe mij maar een wijntje" en begon weer te chanteren... dat hij wel wat te drinken wil pakken als ik ook eens voor hem 's ochtends vroeg zijn brood zou smeren. Te absurd!! Ik vraag hem vrijwel nooit iets voor me te pakken ofzo. Ben druk in de weer om het huis schoon te houden, daar hoeft hij nauwelijks naar om te kijken en zorg verder prima voor mezelf. Ik smeer tenminste zonder gezeik mijn eigen brood. Zegt hij dat ik 't huis alleen maar voor mijn eigen gemoed schoonmaak. Kennelijk vindt hij dit niet boeiend, een keer in de maand schoonmaken vindt hij prima. Ik ben huilend naar bed gegaan, hij komt een half uur daarna ofzo ook naar bed, knalt daarbij ook nog eens 't licht vol aan en gaat dan zonder ook maar 1 woord liggen. Stilte. Geen excuses, geen welterusten, niks...
Ik snap het echt niet. Denk je een goed gesprek te hebben gehad, denk je dat hij 't dan misschien toch begint te snappen, krijg je dit?! Ik heb gewoon zin om morgen tijdelijk naar een logeeradres te vertrekken. Ik voel me totaal niet gesteund.
Man en ik liepen elkaar vanavond net mis; hij nog niet thuis van werk, ik naar cursus. 's Avonds kom ik thuis, hij was nog druk aan het werk, een van hem vriend belde, daarna beetje bijgepraat enzo, maar met name over zijn belevenissen. Zitten we samen op de bank, vraag ik hem op een gegeven moment of hij wat te drinken zou willen pakken voor me. Zegt hij dus dat ik hem als loopjongen/ hondje (exacte woorden waren volgens mij loophondje?) behandel! Hij deed het gewoon echt niet, hij maakte nog wel een opmerking als "ja lekker, doe mij maar een wijntje" en begon weer te chanteren... dat hij wel wat te drinken wil pakken als ik ook eens voor hem 's ochtends vroeg zijn brood zou smeren. Te absurd!! Ik vraag hem vrijwel nooit iets voor me te pakken ofzo. Ben druk in de weer om het huis schoon te houden, daar hoeft hij nauwelijks naar om te kijken en zorg verder prima voor mezelf. Ik smeer tenminste zonder gezeik mijn eigen brood. Zegt hij dat ik 't huis alleen maar voor mijn eigen gemoed schoonmaak. Kennelijk vindt hij dit niet boeiend, een keer in de maand schoonmaken vindt hij prima. Ik ben huilend naar bed gegaan, hij komt een half uur daarna ofzo ook naar bed, knalt daarbij ook nog eens 't licht vol aan en gaat dan zonder ook maar 1 woord liggen. Stilte. Geen excuses, geen welterusten, niks...
Ik snap het echt niet. Denk je een goed gesprek te hebben gehad, denk je dat hij 't dan misschien toch begint te snappen, krijg je dit?! Ik heb gewoon zin om morgen tijdelijk naar een logeeradres te vertrekken. Ik voel me totaal niet gesteund.
donderdag 21 maart 2013 om 07:11
vreeemd zeg zonnestraal.
Nou heb jij misschien een beetje lopen mokkken en sjacherijnen omdat je thuis moest blijven, maar zijn reactie is wel extreem.
Kweenie of het al eerder ter sprake is gekomen, maar is hij wel blij met de zwangerschap? Hebben jullie er samen naar toegeleefd? Want het lijkt wel alsof hij nu al jaloers is of denkt dat hij aandacht tekort komt. Of gaat komen.
Of hij is om een andere reden ongelukkig met de situatie.
Nou heb jij misschien een beetje lopen mokkken en sjacherijnen omdat je thuis moest blijven, maar zijn reactie is wel extreem.
Kweenie of het al eerder ter sprake is gekomen, maar is hij wel blij met de zwangerschap? Hebben jullie er samen naar toegeleefd? Want het lijkt wel alsof hij nu al jaloers is of denkt dat hij aandacht tekort komt. Of gaat komen.
Of hij is om een andere reden ongelukkig met de situatie.
.
donderdag 21 maart 2013 om 07:14
Ik denk dat he vriend er weinig aan kan doen dat de klusjesman niet kwam. Verder blijven communiceren. Één keer een gesprek en denken dat die het voor altijd begrijpt gaat niet werken. En als je altijd volgzaam bent geweest, dan zal het even wennen voor hem zijn. Jouw emoties zijn misschien ook sterker door je zwangerschap. Maar als je geen vertrouwen meer hebt dat het beter wordt dan moet je je spullen pakken en wegwezen.
donderdag 21 maart 2013 om 07:32
Ik snap zeker dat hij er niks aan kan doen dat die klusjesman niet kwam opdagen. Voor hem is het ook vervelend. Maar dat betekent niet dat hij niet wat meer begrip voor me kan tonen. Nu lijkt het alsof ik het allemaal maar mag opknappen terwijl ik echt m'n rust moet pakken! Ik kom nauwelijks tot rust. Ook moet ik nog allerlei babyspullen kopen, maar zelfs hier kom ik niet aan toe omdat ik hele dagen binnen zit vanwege het feit dat er of afspraken zijn voor bestellingen die bezorgd worden of klusjesmannen die langskomen. Snap ook wel dat dat moet gebeuren, maar ik ben gewoon zo moe.
En ik kan werkelijk niet begrijpen dat hij weigert om wat te drinken voor me te pakken?! Als ik hem dit nou elke avond meerdere keren zou vragen? Ik vind het ook vreselijk flauw dat hij verwacht dat ik zijn brood smeer. Waar hebben we 't in hemelsnaam over?
En ik kan werkelijk niet begrijpen dat hij weigert om wat te drinken voor me te pakken?! Als ik hem dit nou elke avond meerdere keren zou vragen? Ik vind het ook vreselijk flauw dat hij verwacht dat ik zijn brood smeer. Waar hebben we 't in hemelsnaam over?
donderdag 21 maart 2013 om 07:37
quote:dubiootje schreef op 14 maart 2013 @ 23:02:
Je man heeft gelijk. Zwangerschapsverlof is bedoeld om voor je man te zorgen. Hetzelfde met vrije dagen als je parttime werkt. Je dacht toch niet dat al die vrouwen dan met hun kind bezig zijn?
Je man heeft gelijk. Zwangerschapsverlof is bedoeld om voor je man te zorgen. Hetzelfde met vrije dagen als je parttime werkt. Je dacht toch niet dat al die vrouwen dan met hun kind bezig zijn?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 21 maart 2013 om 07:37
'hiervoor moet ik dus thuis blijven, want ja ik heb verlof en ben toch wel thuis... Klinkt logisch, maar 't vraagt ook nogal wat van me, vooral als ik dus de hele dag thuis zit te wachten op een klusjesman die gewoon niet is komen opdagen. Zoooo irritant'
Tja, dat iemand niet komt opdagen is inderdaad irritant, maar niet de schuld van je man natuurlijk. En dat jij daar voor thuis blijft, lijkt me logisch. Dat dat 'veel van je vraagt' snap ik niet zo goed, heb je dan zoveel andere bezigheden buitenshuis? En, als je wel weg had gewild, waarom bel je de betreffende klusjesman niet even op?
Ik denk dat je ook wel een beetje passief bent, en 'tegenslag' door je hormonen als een onoverkomelijk probleem ziet.
De opmerking die je man maakt, verdient niet de schoonheidsprijs en hij is nog steeds een hork, maar ik krijg wel een beetje de indruk dat jij vindt dat alleen hij moet veranderen, terwijl ik denk dat jij ook wat aanpassing moet doen op gebied van communicatie en assertiviteit.
Tja, dat iemand niet komt opdagen is inderdaad irritant, maar niet de schuld van je man natuurlijk. En dat jij daar voor thuis blijft, lijkt me logisch. Dat dat 'veel van je vraagt' snap ik niet zo goed, heb je dan zoveel andere bezigheden buitenshuis? En, als je wel weg had gewild, waarom bel je de betreffende klusjesman niet even op?
Ik denk dat je ook wel een beetje passief bent, en 'tegenslag' door je hormonen als een onoverkomelijk probleem ziet.
De opmerking die je man maakt, verdient niet de schoonheidsprijs en hij is nog steeds een hork, maar ik krijg wel een beetje de indruk dat jij vindt dat alleen hij moet veranderen, terwijl ik denk dat jij ook wat aanpassing moet doen op gebied van communicatie en assertiviteit.
