Zwanger
alle pijlers
Zwanger & straks bevallen: verdeling huishouden?!
donderdag 14 maart 2013 om 22:56
Hmmm... eigenlijk past dit ook wel op de peiler relaties?! Kweenie... 
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
donderdag 21 maart 2013 om 08:19
je zal de waarheid uit hem moeten trekken. Wat lastig is, omdat je zef ook moeite hebt die onder ogen te zien. En natuurlijk ook vreselijk teleurgesteld bent. Waardoor het moeilijk is om geen verwijten te maken.
Misschien moet je praten met een derde erbij. Om de situatie duidelijk te krijgen en over hoe het nu verder moet.
Misschien moet je praten met een derde erbij. Om de situatie duidelijk te krijgen en over hoe het nu verder moet.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:25
Draaiorgel, we hebben hier zeker wel gesprekken over gehad. Maar niet in detail over de taakverdelingen nee. Ik vraag mij werkelijk af of dit allemaal te voorzien is? Alsof elk stel eerst rond de tafel gaat zitten om afspraken te maken over wie wat exact in het huishouden gaat doen. En dan nog, dit biedt geen garanties, in de praktijk kunnen dingen anders uitvallen dan gepland, ook al is alles vantevoren in detail besproken en desnoods op papier gezet.
We hebben dus niet gesproken over elkaars brood smeren, drinken pakken etc. Dit soort gekke details. Ook omdat hij vorig jaar na mijn operatie zo ontzettend zorgzaam was, had ik discussies over die soort stomme onderwerpen helemaal niet verwacht. De angst dat hij straks niet meer alle aandacht heeft speelt hem mogelijk parten, maar hij ontkent dit. Hij is een moederskindje en er is altijd voor hem gezorgd. Dit neem ik niemand kwalijk ofzo, 't is zoals 't is. Maar hij was echt zo ontzettend blij dat ik zwanger was! Echt waar. Hij lijkt nu wel boos op me ofzo? Inderdaad alsof hij jaloers is?
Ik wil mijn man best steunen hoor, hiervoor doe ik mijn best. Maar 't lijkt te worden vergeten dat ik andersom geen steun mág verlangen?
We hebben dus niet gesproken over elkaars brood smeren, drinken pakken etc. Dit soort gekke details. Ook omdat hij vorig jaar na mijn operatie zo ontzettend zorgzaam was, had ik discussies over die soort stomme onderwerpen helemaal niet verwacht. De angst dat hij straks niet meer alle aandacht heeft speelt hem mogelijk parten, maar hij ontkent dit. Hij is een moederskindje en er is altijd voor hem gezorgd. Dit neem ik niemand kwalijk ofzo, 't is zoals 't is. Maar hij was echt zo ontzettend blij dat ik zwanger was! Echt waar. Hij lijkt nu wel boos op me ofzo? Inderdaad alsof hij jaloers is?
Ik wil mijn man best steunen hoor, hiervoor doe ik mijn best. Maar 't lijkt te worden vergeten dat ik andersom geen steun mág verlangen?
donderdag 21 maart 2013 om 08:27
Hij klinkt niet heel gelukkig. Hebben jullie het wel eens over onzeker zijn en misschien spanning hebben over de geboorte etc? Voor mannen doet dit ook wel veel, mijn man heeft oprechte zenuwen voor de geboorte van onze tweede over een paar weken. Daardoor kan hij soms opeens lichtgeraakt zijn, meestal omdat hij het gevoel heeft dat hij het niet goed kan doen bij mij. Terwijl ik hem juist erg waardeer, dan is het weer even een teken dat ik dat niet moet vergeten te zeggen. Het gebeurd allemaal buiten hen om. Het is ons lichaam, onze buik, maar zij worden ook papa.
Toch klinkt het alsof er in jullie relatie meer mis is. Kun je een gesprek voeren met als uitgangspunt hoe te zorgen dat alles zometeen klaar is voor de baby en dat jullie allebei ongeschonden uit de strijd komen zonder elkaar verwijten te maken? Jullie moeten het sowieso samen gaan doen straks. En op deze manier gaat dat dus niet lukken.
Het heeft geen zin om nu een gevecht te zoeken, zeker niet over boterhammen en drinken. Dat zijn momenten. Waar het over gaat is of jullie elkaar kunnen vinden om samen te spannen voordat de kleine er is. Breng tijd met elkaar door, doe fijne dingen samen. Vraag eens op een goed moment naar hoe hij het bijna papa zijn ervaart? Waar kijkt hij naar uit en wat helemaal niet. Iemand moet beginnen met lief zijn voor de ander en lief zijn bestaat niet uit klusjes doen voor elkaar.
Toch klinkt het alsof er in jullie relatie meer mis is. Kun je een gesprek voeren met als uitgangspunt hoe te zorgen dat alles zometeen klaar is voor de baby en dat jullie allebei ongeschonden uit de strijd komen zonder elkaar verwijten te maken? Jullie moeten het sowieso samen gaan doen straks. En op deze manier gaat dat dus niet lukken.
Het heeft geen zin om nu een gevecht te zoeken, zeker niet over boterhammen en drinken. Dat zijn momenten. Waar het over gaat is of jullie elkaar kunnen vinden om samen te spannen voordat de kleine er is. Breng tijd met elkaar door, doe fijne dingen samen. Vraag eens op een goed moment naar hoe hij het bijna papa zijn ervaart? Waar kijkt hij naar uit en wat helemaal niet. Iemand moet beginnen met lief zijn voor de ander en lief zijn bestaat niet uit klusjes doen voor elkaar.
donderdag 21 maart 2013 om 08:30
Het gaat NIET over gesprekken over de taakverdeling!
Je bent ongepland zwanger geraakt. Dan heb je toch een gesprek over wel of niet kindje houden? En bij houden, hoe gaan jullie dat financieel doen? Dat soort gesprekken. Het grotere geheel dus, niet die details over het brood.
Dat brood is nu gewoon een uiting van onvrede van je man.
Dat hij toen blij was, was voor jou genoeg om de zwangerschap door te zetten?
Je bent ongepland zwanger geraakt. Dan heb je toch een gesprek over wel of niet kindje houden? En bij houden, hoe gaan jullie dat financieel doen? Dat soort gesprekken. Het grotere geheel dus, niet die details over het brood.
Dat brood is nu gewoon een uiting van onvrede van je man.
Dat hij toen blij was, was voor jou genoeg om de zwangerschap door te zetten?
donderdag 21 maart 2013 om 08:30
donderdag 21 maart 2013 om 08:30
Hii zegt: we zien wel hoe het gaat lopen.
Hij wil het er niet over hebben. Hij duwt het weg. Uit angst denk ik.
Want natuurlijk is 'we zien wel' niet genoeg.
Als je samen een kind hebt moet je afspraken maken over hoe je daarmee gaat dealen.
Dat wil hij niet. Hij weet er niet mee om te gaan.
En jij helpt hem daar ook niet bij. Jij denkt alleen aan jezelf.
Hij wil het er niet over hebben. Hij duwt het weg. Uit angst denk ik.
Want natuurlijk is 'we zien wel' niet genoeg.
Als je samen een kind hebt moet je afspraken maken over hoe je daarmee gaat dealen.
Dat wil hij niet. Hij weet er niet mee om te gaan.
En jij helpt hem daar ook niet bij. Jij denkt alleen aan jezelf.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:33
quote:draaiorgel schreef op 21 maart 2013 @ 08:30:
Het gaat NIET over gesprekken over de taakverdeling!
Je bent ongepland zwanger geraakt. Dan heb je toch een gesprek over wel of niet kindje houden? En bij houden, hoe gaan jullie dat financieel doen? Dat soort gesprekken. Het grotere geheel dus, niet die details over het brood.
Dat brood is nu gewoon een uiting van onvrede van je man.
Dat dus. Als die ruzies over de taakverdeling zijn symptomen.
Je moet de oorzaak aanpakken. Anders is het dweilen met de kraan open.
Het gaat NIET over gesprekken over de taakverdeling!
Je bent ongepland zwanger geraakt. Dan heb je toch een gesprek over wel of niet kindje houden? En bij houden, hoe gaan jullie dat financieel doen? Dat soort gesprekken. Het grotere geheel dus, niet die details over het brood.
Dat brood is nu gewoon een uiting van onvrede van je man.
Dat dus. Als die ruzies over de taakverdeling zijn symptomen.
Je moet de oorzaak aanpakken. Anders is het dweilen met de kraan open.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:35
En ja, jij mag steun verlangen, natuurlijk. Maar vaak krijg je die ook wel als je samen besluit een kind op de wereld te zetten. En dan nog mag je mannen soms wat aansporen natuurlijk, want ze zijn niet helderziend. Ik heb alleen het idee dat jij steun verwacht van je man in een situatie waar hij misschien helemaal niet voor gekozen heeft, of in wil zitten. En dat issue MOET je nu eerst met hem bespreken.
donderdag 21 maart 2013 om 08:38
quote:draaiorgel schreef op 21 maart 2013 @ 08:35:
Ik heb alleen het idee dat jij steun verwacht van je man in een situatie waar hij misschien helemaal niet voor gekozen heeft, of in wil zitten. En dat issue MOET je nu eerst met hem bespreken.
Ik zal het nog even vet zetten. Of zie je dat niet mobiel?
Dan moet de herhaling het doen.
Echt zonnestraal, meer valt er niet over te zeggen.
Dit is het.
Ik heb alleen het idee dat jij steun verwacht van je man in een situatie waar hij misschien helemaal niet voor gekozen heeft, of in wil zitten. En dat issue MOET je nu eerst met hem bespreken.
Ik zal het nog even vet zetten. Of zie je dat niet mobiel?
Dan moet de herhaling het doen.
Echt zonnestraal, meer valt er niet over te zeggen.
Dit is het.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:42
Ik heb echt meerdere keren geprobeerd met hem te praten, over angsten/ onzekerheden/ etc. etc. Ik ben namelijk best bang en heb af en toe momenten waarop ik denk "kan ik dit wel?", "ben ik straks wel een goede moeder?", "het zal nooit meer hetzelfde zijn". Ik maak mij nu al zorgen of ik mijn kindje straks wel alles kan geven wat hij nodig heeft; zorg, liefde, bescherming, etc. Goede zorgen zijn dit, omdat ik 't beste wil voor de kleine! Nu ervaar ik al zoveel liefde voor ons kindje.
Heel menselijk hoor ik van mijn omgeving, die zorgen. Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit, maar hij zegt er alle vertrouwen in te hebben. Ik lijk niet door te dringen bij hem. Terwijl hij het zijn vader verwijt geen prater te zijn. Serieus ik weet hoe moeilijk 't is.. Ik heb ook geen al te beste jeugd gehad. Maar ik ben mezelf nu weer helemaal aan het wegcijferen. Alleen maar met hem bezig, met redenen te bedenken waarom hij nu zo veranderd is, op allerlei verschillende manieren en met verschillende gesprekstechnieken toch te proberen te communiceren. Maar waar blijf ik nu?
Zijn moeder heeft ook geprobeerd met hem te praten, omdat ik dacht dat hij misschien meer open naar haar durft te zijn, maar ze gaf aan dat hij niks losliet, behalve dat het allemaal goed gaat.
Heel menselijk hoor ik van mijn omgeving, die zorgen. Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit, maar hij zegt er alle vertrouwen in te hebben. Ik lijk niet door te dringen bij hem. Terwijl hij het zijn vader verwijt geen prater te zijn. Serieus ik weet hoe moeilijk 't is.. Ik heb ook geen al te beste jeugd gehad. Maar ik ben mezelf nu weer helemaal aan het wegcijferen. Alleen maar met hem bezig, met redenen te bedenken waarom hij nu zo veranderd is, op allerlei verschillende manieren en met verschillende gesprekstechnieken toch te proberen te communiceren. Maar waar blijf ik nu?
Zijn moeder heeft ook geprobeerd met hem te praten, omdat ik dacht dat hij misschien meer open naar haar durft te zijn, maar ze gaf aan dat hij niks losliet, behalve dat het allemaal goed gaat.
donderdag 21 maart 2013 om 08:44
Wat me opvalt is dat je het in eerste instantie weer over JOUW angsten hebt.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat het jou gaat lukken om hier normaal met hem over te praten en hem open te krijgen. Omdat jij het steeds weer over jezelf gaat hebben. Hij is niet de makkelijkste oester om te kraken, daar moet je echt heel erg je best voor doen en jezelf voor opzij kunnen zetten. En dan is het nog maar de vraag of het lukt.
Dus of je zoekt hulp bij die gesprekken.
Of je gaat bij hem weg.
Beetje kort door de bocht misschien, maar ik zie geen licht aan het eind van de tunnel.
Oh ja, zo doormodderen. Dat kan ook nog.
Tot het punt dat hij wellicht opstapt.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat het jou gaat lukken om hier normaal met hem over te praten en hem open te krijgen. Omdat jij het steeds weer over jezelf gaat hebben. Hij is niet de makkelijkste oester om te kraken, daar moet je echt heel erg je best voor doen en jezelf voor opzij kunnen zetten. En dan is het nog maar de vraag of het lukt.
Dus of je zoekt hulp bij die gesprekken.
Of je gaat bij hem weg.
Beetje kort door de bocht misschien, maar ik zie geen licht aan het eind van de tunnel.
Oh ja, zo doormodderen. Dat kan ook nog.
Tot het punt dat hij wellicht opstapt.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:47
'Ik heb echt meerdere keren geprobeerd met hem te praten, over angsten/ onzekerheden/ etc. etc. Ik ben namelijk best bang en heb af en toe momenten waarop ik denk "kan ik dit wel?", "ben ik straks wel een goede moeder?", "het zal nooit meer hetzelfde zijn". Ik maak mij nu al zorgen of ik mijn kindje straks wel alles kan geven wat hij nodig heeft; zorg, liefde, bescherming, etc. Goede zorgen zijn dit, omdat ik 't beste wil voor de kleine!'
En deze zorgen uitte je voor jullie besloten de zwangerschap door te zetten? Je man zegt er alle vertrouwen in te hebben en dat was genoeg voor jou om de zwangerschap door te zetten?
Hoe ongepland was ongepland? Hebben jullie het daarvoor wel over kinderen gehad? Was het een kwestie van 'nu nog niet' of was de beslissing wel of geen kinderen nog niet genomen?
Ik denk dat praten met een derde erbij echt noodzakelijk is.
En deze zorgen uitte je voor jullie besloten de zwangerschap door te zetten? Je man zegt er alle vertrouwen in te hebben en dat was genoeg voor jou om de zwangerschap door te zetten?
Hoe ongepland was ongepland? Hebben jullie het daarvoor wel over kinderen gehad? Was het een kwestie van 'nu nog niet' of was de beslissing wel of geen kinderen nog niet genomen?
Ik denk dat praten met een derde erbij echt noodzakelijk is.
donderdag 21 maart 2013 om 08:51
Ik vind het echt heel erg dat jullie zeggen dat hij dit kindje niet wil. Echt heel erg. Hij wou eerder dat ik ging stoppen met de pil, hij was mega blij dat ik zwanger was, wist niet hoe snel hij 't iedereen moest vertellen, hij hing als eerste aan de telefoon om een afspraak te maken bij de huisarts en de verloskundige, hij las zich als eerste helemaal in over zwangerschap, hij liet op z'n werk als eerste de echo zien. Ik liep juist echt stappen op hem achter.
Punt is duidelijk, we moeten gaan praten. Écht praten, niet zeuren over details. Hij gaf al aan vanmiddag te willen praten. Ik probeer het allemaal zo goed te doen, m'n hormonen volledig onder controle te houden, maar 't zou ook zo fijn zijn als ik een keer een arm om me heen kreeg. Hoop dat ik dit duidelijk kan maken en hoop dat hij ook zijn gevoelens kan uiten.
Punt is duidelijk, we moeten gaan praten. Écht praten, niet zeuren over details. Hij gaf al aan vanmiddag te willen praten. Ik probeer het allemaal zo goed te doen, m'n hormonen volledig onder controle te houden, maar 't zou ook zo fijn zijn als ik een keer een arm om me heen kreeg. Hoop dat ik dit duidelijk kan maken en hoop dat hij ook zijn gevoelens kan uiten.
donderdag 21 maart 2013 om 08:54
Succes het je gesprek vanmiddag. Ik hoop dat je het kan opbrengen om naar hem te luisteren. En het niet alleen over jou behoeftes te hebben.
Weet je wat, heb het daar voor de verandering eens helemaal niet over. Helemaal niet dus. Niet over die arm die je wil, niet over de steun die je zoekt.
Luister naar hem.
Jij denkt nl dat je jezelf wegcijfert, maar eigenlijk denk en praat je juist alleen maar aan en over jezelf.
Weet je wat, heb het daar voor de verandering eens helemaal niet over. Helemaal niet dus. Niet over die arm die je wil, niet over de steun die je zoekt.
Luister naar hem.
Jij denkt nl dat je jezelf wegcijfert, maar eigenlijk denk en praat je juist alleen maar aan en over jezelf.
.
donderdag 21 maart 2013 om 08:57
Hij moet z'n eigen brood maar smeren. Te zot voor woorden dat ie dat 'n ander wil laten doen. Dat hoor je als kind al zelf te doen als je naar het middelbaar gaat, laat staan als volwassen vent.
En als jij met kind gewoon blijft werken, zou ik een poets inhuren voor het huishouden. Dan heb je er beiden geen ergernis aan en kost het je niet je kostbare vrije tijd.
Zolang jij nog thuis met verlof bent en hij werkt, vind ik wel dat ie gelijk heeft wat betreft 's nachts er uit moeten voor 'n jankende baby. Dat is dan idd aan jou, want jij kunt overdag nog rusten.
En als jij met kind gewoon blijft werken, zou ik een poets inhuren voor het huishouden. Dan heb je er beiden geen ergernis aan en kost het je niet je kostbare vrije tijd.
Zolang jij nog thuis met verlof bent en hij werkt, vind ik wel dat ie gelijk heeft wat betreft 's nachts er uit moeten voor 'n jankende baby. Dat is dan idd aan jou, want jij kunt overdag nog rusten.
donderdag 21 maart 2013 om 08:58
ik vind je man niet echt onredelijk..
je hebt tenslotte verlof en alle tijd om dingen thuis te kunnen doen..
en het brood smeeren kun je ook een avond van tevoor doen..
en als de baby s'nachts komt en hij er vroeg uitmoet vind ik het nix meer dan logisch dat jij er uitgaat zodat hij nacht rust heeft..
ik ben zelf nu 38wkn, ik haal zelf de boodschappen, poets ieder dag het huis heb er tenslotte de hele dag er de tijd voor, smeer 1x in de wk brood voor mn man wat ik verpak in pakketjes en verdeel voor 5dagen hartstikke vers vd bakker en de mijne is echt een vette pietlut/zeikerd alst op brood/eten aankomt, en mijn man moet om kw over 4 uit zn bed en vind logisch dat ik de nacht voeding doe want kan zelf de hele dag nog bij komen vd nacht..
maar scheelt dat ik heel makkelijk ben en nooit ergens een punt van maak dus mijn man heeft geluk..
vandaar dat ik dit dus ook niet helemaal begrijp..
je hebt tenslotte verlof en alle tijd om dingen thuis te kunnen doen..
en het brood smeeren kun je ook een avond van tevoor doen..
en als de baby s'nachts komt en hij er vroeg uitmoet vind ik het nix meer dan logisch dat jij er uitgaat zodat hij nacht rust heeft..
ik ben zelf nu 38wkn, ik haal zelf de boodschappen, poets ieder dag het huis heb er tenslotte de hele dag er de tijd voor, smeer 1x in de wk brood voor mn man wat ik verpak in pakketjes en verdeel voor 5dagen hartstikke vers vd bakker en de mijne is echt een vette pietlut/zeikerd alst op brood/eten aankomt, en mijn man moet om kw over 4 uit zn bed en vind logisch dat ik de nacht voeding doe want kan zelf de hele dag nog bij komen vd nacht..
maar scheelt dat ik heel makkelijk ben en nooit ergens een punt van maak dus mijn man heeft geluk..
vandaar dat ik dit dus ook niet helemaal begrijp..
donderdag 21 maart 2013 om 09:01
Misschien wil hij het kindje wel, maar had hij niet verwacht dat dat ook voor hem verandering zou betekenen. Misschien zag hij alleen het samen voetballen voor zich, en ging er van uit dat jij de rest zou doen.
Dus, ja hij was blij met de zwangerschap (en is misschien nog steeds blij met het kind) maar hij is niet blij met de veranderingen. En dat komt m.i. omdat jullie daar dus niet over hebben gesproken.
Dus, ja hij was blij met de zwangerschap (en is misschien nog steeds blij met het kind) maar hij is niet blij met de veranderingen. En dat komt m.i. omdat jullie daar dus niet over hebben gesproken.
donderdag 21 maart 2013 om 09:08
Impala, jij zegt letterlijk dat 't weer om MIJN angsten gaat en ik dus mijn man weer ondersneeuw. Dat is dus niet zo, want de reden dat ik dit gesprek met mijn man aanga, draait niet om mij, maar juist om hem! Ik probeer hem hiermee duidelijk te maken dat het heel normaal is om zorgen te hebben en vraag daarbij ook naar zijn gevoelens. Hiermee probeer ik openheid te geven, door mezelf kwetsbaar op te stellen en heb hem gezegd dat hij altijd bij mij terecht kan. Je wil niet weten in wat voor bochten ik me wring.
En ik waardeer het dat je met me meedenkt en me probeert te helpen. Maar ik vind dat je wel behoorlijk negatief denkt over de manier waarop ik met mijn man omga, alsof ik de prinses op de erwt ben. Ik ben juist eerder geneigd mezelf op de tweede plaatst te zetten en ben echt bezig om wat assertiever te worden, met daarbij uiteraard respect tegenover anderen.
En ik waardeer het dat je met me meedenkt en me probeert te helpen. Maar ik vind dat je wel behoorlijk negatief denkt over de manier waarop ik met mijn man omga, alsof ik de prinses op de erwt ben. Ik ben juist eerder geneigd mezelf op de tweede plaatst te zetten en ben echt bezig om wat assertiever te worden, met daarbij uiteraard respect tegenover anderen.
donderdag 21 maart 2013 om 09:12
Je eigen post, ik hoop dat je het vette kan zien.
Je hebt het eerst tig keer over ik, en daarna pas over hem.
En als je zegt dat hij vanmiddag wil praten heb je het weer over jezelf. Dat JIJ een arm om je heen wil. En daarna pas dat je hoopt dat hij zich kan uiten.
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 08:42:
Ik heb echt meerdere keren geprobeerd met hem te praten, over angsten/ onzekerheden/ etc. etc. Ik ben namelijk best bang en heb af en toe momenten waarop ik denk "kan ik dit wel?", "ben ik straks wel een goede moeder?", "het zal nooit meer hetzelfde zijn". Ik maak mij nu al zorgen] of ik mijn kindje straks wel alles kan geven wat hij nodig heeft; zorg, liefde, bescherming, etc.
Goede zorgen zijn dit, omdat ik 't beste wil voor de kleine! Nu ervaar ik al zoveel liefde voor ons kindje.
Heel menselijk hoor ik van mijn omgeving, die zorgen. Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit, maar hij zegt er alle vertrouwen in te hebben. Ik lijk niet door te dringen bij hem. Terwijl hij het zijn vader verwijt geen prater te zijn. Serieus ik weet hoe moeilijk 't is.. Ik heb ook geen al te beste jeugd gehad. Maar ik ben mezelf nu weer helemaal aan het wegcijferen. Alleen maar met hem bezig, met redenen te bedenken waarom hij nu zo veranderd is, op allerlei verschillende manieren en met verschillende gesprekstechnieken toch te proberen te communiceren. Maar waar blijf ik nu?
Zijn moeder heeft ook geprobeerd met hem te praten, omdat ik dacht dat hij misschien meer open naar haar durft te zijn, maar ze gaf aan dat hij niks losliet, behalve dat het allemaal goed gaat.
Je hebt het eerst tig keer over ik, en daarna pas over hem.
En als je zegt dat hij vanmiddag wil praten heb je het weer over jezelf. Dat JIJ een arm om je heen wil. En daarna pas dat je hoopt dat hij zich kan uiten.
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 08:42:
Ik heb echt meerdere keren geprobeerd met hem te praten, over angsten/ onzekerheden/ etc. etc. Ik ben namelijk best bang en heb af en toe momenten waarop ik denk "kan ik dit wel?", "ben ik straks wel een goede moeder?", "het zal nooit meer hetzelfde zijn". Ik maak mij nu al zorgen] of ik mijn kindje straks wel alles kan geven wat hij nodig heeft; zorg, liefde, bescherming, etc.
Goede zorgen zijn dit, omdat ik 't beste wil voor de kleine! Nu ervaar ik al zoveel liefde voor ons kindje.
Heel menselijk hoor ik van mijn omgeving, die zorgen. Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit, maar hij zegt er alle vertrouwen in te hebben. Ik lijk niet door te dringen bij hem. Terwijl hij het zijn vader verwijt geen prater te zijn. Serieus ik weet hoe moeilijk 't is.. Ik heb ook geen al te beste jeugd gehad. Maar ik ben mezelf nu weer helemaal aan het wegcijferen. Alleen maar met hem bezig, met redenen te bedenken waarom hij nu zo veranderd is, op allerlei verschillende manieren en met verschillende gesprekstechnieken toch te proberen te communiceren. Maar waar blijf ik nu?
Zijn moeder heeft ook geprobeerd met hem te praten, omdat ik dacht dat hij misschien meer open naar haar durft te zijn, maar ze gaf aan dat hij niks losliet, behalve dat het allemaal goed gaat.
.
