Zwanger
alle pijlers
Zwanger & straks bevallen: verdeling huishouden?!
donderdag 14 maart 2013 om 22:56
Hmmm... eigenlijk past dit ook wel op de peiler relaties?! Kweenie... 
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
Kwestie = ik ben 8 maanden zwanger, enorme buik, veel lichamelijke klachten. Ik werk ca. 36 uur per week, verdeeld over 4 dagen, daarnaast nog ca. 7 uur reistijd per week. Van verloskundige moest ik het echt rustig aan doen. Heb overigens een verbouwing & verhuizing achter de rug, maar helaas zijn nog veel klusjes niet af. Grrr!
Ik heb behoorlijke nesteldrang en ben vaak & veel aan het poetsen. Manlief kookt regelmatig, zet 't vuilnis aan straat en verschoont de kattenbak. Ook doet hij de was meestal, ca. 2 machines per week, exclusief opvouwen. Boodschappen doen we samen, maar soms gaat hij ook alleen tussendoor. Ik vind het zwaar. Ik ben voor mijn gevoel alleen maar druk, druk, druk. Man zegt dat ik 't dan maar rustiger aan moet doen op het werk. Maar dat lost niks op. Want ik stoor me met name heel erg aan de ravage die hij altijd in de keuken achterlaat. Minder werken lost hieraan niks op. Maar fysiek is 't niet echt gezond voor me. Niet slim, stupid me. Stomme hormonen
Elke ochtend smeert hij mijn boterhammetjes. Heel lief! Maar ik maak me zorgen. Hij vindt dat ik tijdens mijn verlof elke ochtend vroeg moet opstaan om zijn boterhammen te smeren. Volgend hem omdat ik daarna weer naar bed kan. Ook vindt hij dat ik er tijdens mijn verlof (en straks de nachten voor mijn vrije dagen) 's nachts uit moet voor de kleine, zodat hij kan slapen, want hij heeft het dan een stuk zwaarder, aangezien ik dan nog vrij ben en hij moet werken. Klinkt dit logisch?
Ook ben ik heel erg bang dat het er straks op neer komt dat ik bijna al het huishoudelijk werk moet doen, omdat ik 1 dag minder werk. Maar omdat mijn man korte werkdagen maakt, minder reistijd heeft en vanuit huis werkt, denk ik dat we onder de streep even veel van huis/ thuis zijn.
Vraagje, puur uit interesse (en om te checken of ik nou zo egoïstisch ben): is het onredelijk van een hoogzwangere vrouw -die niet al te fit meer is helaas- om niet elke ochtend de boterhammen van haar man te smeren? Oh, en 't niet oké te vinden zowat 't gehele huishouden in haar uppie te moeten doen? Ennnn... er straks wanneer de kleine geboren is alle nachten alleen uit te moeten en de man volledig te ontzien?
Ben benieuwd!!
donderdag 21 maart 2013 om 09:13
Zie, doe je 't weer... Zucht. Nog nooit over gepraat. Juist wel. Maar niet over details zoals brood smeren nee, en daar lijkt het nu op stuk te lopen. Had ik niet verwacht. Juist omdat we destijds veel gepraat hebben (ik was juist nogal geschrokken en twijfelde of ik al wel klaar was om moeder te worden, terwijl hij ab-so-luut niet wilde dat ik de zwangerschap voortijdig zou beëindigen en hij nota bene degene was die een gat in de lucht sprong). Kennelijk is er meer aan de hand.
donderdag 21 maart 2013 om 09:16
Ik vind ook de man onredelijk in deze, ook al gaat het allang niet meer om de boterhammen. Zie mezelf nog zitten met onze eerste, denkende van, ik laat haar hier achter en ga shoppen, eens kijken of hij merkt hoe druk ik het ermee heb. Je hoeft echt niet op je wenken bedient te worden, maar er maar eventjes vanuit gaan dat jij toch tijd overhoudt omdat je vrij bent, ze is wel vrij om een reden hè.
Maar hoe ervoor te zorgen dat je man wat empathiser wordt, sorry, geen oplossing voor.
Maar hoe ervoor te zorgen dat je man wat empathiser wordt, sorry, geen oplossing voor.
die ik wilde bestaat al...
donderdag 21 maart 2013 om 09:17
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 09:08:
Impala, jij zegt letterlijk dat 't weer om MIJN angsten gaat en ik dus mijn man weer ondersneeuw. Dat is dus niet zo, want de reden dat ik dit gesprek met mijn man aanga, eh, hij nam toch het iniatief? draait niet om mij, maar juist om hem!
Ik probeer hem hiermee duidelijk te maken misschien wil hij jóu iets duidelijk gaan maken? dat het heel normaal is om zorgen te hebben en vraag daarbij ook naar zijn gevoelens. Hiermee probeer ik openheid te geven, door mezelf kwetsbaar op te stellen en heb hem gezegd dat hij altijd bij mij terecht kan. Je wil niet weten in wat voor bochten ik me wring.
Ik ben juist eerder geneigd mezelf op de tweede plaatst te zetten en ben echt bezig om wat assertiever te worden, met daarbij uiteraard respect tegenover anderen.Ik vind helemaal niet dat je jezelf op de tweede plaats zet.
Impala, jij zegt letterlijk dat 't weer om MIJN angsten gaat en ik dus mijn man weer ondersneeuw. Dat is dus niet zo, want de reden dat ik dit gesprek met mijn man aanga, eh, hij nam toch het iniatief? draait niet om mij, maar juist om hem!
Ik probeer hem hiermee duidelijk te maken misschien wil hij jóu iets duidelijk gaan maken? dat het heel normaal is om zorgen te hebben en vraag daarbij ook naar zijn gevoelens. Hiermee probeer ik openheid te geven, door mezelf kwetsbaar op te stellen en heb hem gezegd dat hij altijd bij mij terecht kan. Je wil niet weten in wat voor bochten ik me wring.
Ik ben juist eerder geneigd mezelf op de tweede plaatst te zetten en ben echt bezig om wat assertiever te worden, met daarbij uiteraard respect tegenover anderen.Ik vind helemaal niet dat je jezelf op de tweede plaats zet.
.
donderdag 21 maart 2013 om 09:21
Ik vind dat impala wel een punt heeft, om het nu eens bij je vriend neer te leggen. Zelf ben ik ook heel erg van het bij-mezelf-houden van de communicatie, ik zeg dan tegen mijn vriend hoe ik me voel, in de hoop dat hij daarop reageert en ook zijn gevoelens deelt.
Mijn vriend kan daar helemaal niks mee.
Dus vráág hem naar zijn gevoelens, zeg niks over jezelf, vraag hem waarom hij is gegaan van "heel blij" naar "bozig". En wacht tot er een antwoord komt...
Mijn vriend kan daar helemaal niks mee.
Dus vráág hem naar zijn gevoelens, zeg niks over jezelf, vraag hem waarom hij is gegaan van "heel blij" naar "bozig". En wacht tot er een antwoord komt...
donderdag 21 maart 2013 om 09:23
'Juist omdat we destijds veel gepraat hebben (ik was juist nogal geschrokken en twijfelde of ik al wel klaar was om moeder te worden, terwijl hij ab-so-luut niet wilde dat ik de zwangerschap voortijdig zou beëindigen en hij nota bene degene was die een gat in de lucht sprong). Kennelijk is er meer aan de hand.'
Maar waar is dan precies over gesproken? Zoals ik net al zei, het lijkt er een beetje op dat hij graag een kindje wil, maar geen aanpassingen wil doen.
Maar waar is dan precies over gesproken? Zoals ik net al zei, het lijkt er een beetje op dat hij graag een kindje wil, maar geen aanpassingen wil doen.
donderdag 21 maart 2013 om 09:26
Ik geef het op. Ik vind dat je vervelende uitspraken doet. Ik neem juist telkens het initiatief om te praten, vraag hem dagelijks hoe het met hem gaat, ook op z'n werk, of hij nog wat wil bespreken. Ik weet niet waar jij leest dat op zijn initiatief welk gesprek dan ook heeft plaatsgevonden. Ik vind het vreemd dat jij beweert dat ik mezelf niet op de tweede plaats zet, dat mijn man een toneelstukje heeft opgevoerd toen hij dus deed alsof hij blij was met de zwangerschap, dat we niet gepraat hebben toen bleek dat ik zwanger was. Nou, ik zal er nu over ophouden, want we praten nu langs elkaar heen en da's zonde...
donderdag 21 maart 2013 om 09:29
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 09:15:
"Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit"
Dit zie je dan kennelijk over het hoofd.
Nee, maar dat komt nádat je het tig keer over jezelf hebt gehad.
Ik zeg ook niet dat hij het kind perse niet wil. Maar ik denk dat hij zich de consequenties niet gerealiseerd heeft. En dat jullie daar wellicht een heel ander idee over hebben. Over hoe je samen een zwangerschap meemaakt en een kind opvoedt en het huishouden regelt. Jullie hebben daar in elk geval niet over gepraat.
"Ik vertel dit mijn man ook en vraag hem hoe hij dit ervaart, dat ik goed snap dat hij ook met bepaalde vraagstukken of zorgen zit"
Dit zie je dan kennelijk over het hoofd.
Nee, maar dat komt nádat je het tig keer over jezelf hebt gehad.
Ik zeg ook niet dat hij het kind perse niet wil. Maar ik denk dat hij zich de consequenties niet gerealiseerd heeft. En dat jullie daar wellicht een heel ander idee over hebben. Over hoe je samen een zwangerschap meemaakt en een kind opvoedt en het huishouden regelt. Jullie hebben daar in elk geval niet over gepraat.
.
donderdag 21 maart 2013 om 09:31
donderdag 21 maart 2013 om 09:31
donderdag 21 maart 2013 om 09:37
donderdag 21 maart 2013 om 09:39
Volgens mij praat ik in mezelf, maar wat ook nog zo is dat de realiteit van zwanger zijn en een kindje krijgen heel anders is dan een kinderwens hebben. Als het echt zo is, dan veranderd alles, en dat enorme besef komt pas echt na de bevalling. Het is eigenlijk niet te voorspellen hoe je je dan voelt, zelfde geldt voor je man. Mijn man huilt nooit, echt nooit. Behalve de eerste avond toen hij boven de commode stond en naar onze zoon keek, ik zie hem nog staan. Het veranderd je helemaal, je bent moeder/vader en je relatie krijgt nogal wat te verduren. Ik ben benieuwd wat er uit jullie gesprek komt, hopelijk meer dan tot nu toe. Vermijdt onderwerpen als boterhammen en glaasjes drinken. Misschien kan het inderdaad helpen door bewust even geen woord over jezelf te zeggen, je puur alleen te richten op zijn beleving. Niet om jezelf weg te cijferen, maar wel om inzicht te krijgen in wat er omgaat in zijn hoofd. Als hij zo gesloten is kan dat wel helpen. Als je hem die ruimte geeft in het gesprek vanmiddag geeft dat hopelijk lucht aan je relatie.
donderdag 21 maart 2013 om 09:42
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 09:37:
"ja ik denk dat hij niet blij is en dat niet durft te zeggen. En dat zijn eerste reactie, de blijdschap ook niet helemaal oprecht was maar hij heeft gezwegd wat jij wilde horen"
Om toch nog ff antwoord te geven op de vraag van draaiorgel... Wees dan ook zo eerlijk om de zin erna erbij te zetten:quote:impala schreef op 21 maart 2013 @ 08:17:
ja ik denk dat hij niet blij is en dat niet durft te zeggen. En dat zijn eerste reactie, de blijdschap ook niet helemaal oprecht was maar hij heeft gezwegd wat jij wilde horen. Of dat hij op dat moment niet helemaal besefte wat de consequenties in real life zijn.
.
"ja ik denk dat hij niet blij is en dat niet durft te zeggen. En dat zijn eerste reactie, de blijdschap ook niet helemaal oprecht was maar hij heeft gezwegd wat jij wilde horen"
Om toch nog ff antwoord te geven op de vraag van draaiorgel... Wees dan ook zo eerlijk om de zin erna erbij te zetten:quote:impala schreef op 21 maart 2013 @ 08:17:
ja ik denk dat hij niet blij is en dat niet durft te zeggen. En dat zijn eerste reactie, de blijdschap ook niet helemaal oprecht was maar hij heeft gezwegd wat jij wilde horen. Of dat hij op dat moment niet helemaal besefte wat de consequenties in real life zijn.
.
.
donderdag 21 maart 2013 om 09:42
Zonnestraal, lúister naar hem, dus zeg niet iets tegen hem wat hij moet bevestigen of ontkennen, maar stel open vragen, en als hij ontkent.... Ook goed! Ga hem dan niet tegenspreken (dan ga je weer kibbelen), maar laat het van je af glijden.
Als hij echt zenuwachtig is voor de komst van de kleine, lost zich dat waarschijnlijk vanzelf weer op wanneer dat kind er is.
Blijf ondertussen vooral je eigen grenzen in de gaten houden, en let niet zo op hem. Als hij zegt dat hij niet boos/verdrietig/moe/geirriteert is, dan is dat ook zo.
En een therapeut lijkt me een hele goede optie voor als gesprekken keer op keer mislopen ja
Als hij echt zenuwachtig is voor de komst van de kleine, lost zich dat waarschijnlijk vanzelf weer op wanneer dat kind er is.
Blijf ondertussen vooral je eigen grenzen in de gaten houden, en let niet zo op hem. Als hij zegt dat hij niet boos/verdrietig/moe/geirriteert is, dan is dat ook zo.
En een therapeut lijkt me een hele goede optie voor als gesprekken keer op keer mislopen ja
donderdag 21 maart 2013 om 09:43
En ik snap TO wel hoor, met het gevoel dat ze zichzelf moet wegcijferen om haar gesloten man te begrijpen etc. Er is geen handleiding voor je relatie, sowieso niet, maar als je in verwachting bent zou dat af en toe wel handig zijn. Onderschat alle hormonen ook niet, ik heb ook echt enorme buien, waarbij ik maar even naar boven vlucht of onder de douche stap om af te koelen. Dan is alles vergroot, en kan ik vreselijk verdrietig zijn om een misgelopen afspraak, of om een stapeltje was wat nog niet naar boven gebracht is etc. Slaat nergens op, gaat natuurlijk ook niet over die onzinnige dingen. Maakt het niet makkelijker. Als je zwanger bent neemt je lijf een loopje met je, en dan moet je ook nog rekening houden met je man, terwijl jij moet bevallen, jij slapeloze nachten hebt al weken voor de bevalling, honderd duizend keer naar de wc moet en als je pech hebt ook echt pijnklachten hebt. Ik word daar wel eens knettergek van.
donderdag 21 maart 2013 om 09:47
quote:-zonnestraal- schreef op 21 maart 2013 @ 09:42:
Dank je Ambrosia! Dit moet gewoon goed gaan, voor de kleine!Het valt niet te voorspellen hoe hij zich straks voelt, maar ik geloof echt dat het besef pas komt als het kindje er is. Toen was mijn man pas vader, terwijl ik al een poos voor de geboorte moeder was. Ik hield al van ons kindje voordat hij geboren was, ik kon hem voelen. Voor een man is dat gewoon anders. Er is op dit moment nog geen kind, z'n vrouw is anders, er wordt een boel van hem verwacht, hij heeft geen idee wat hem te wachten staat en weet alleen dat hij zometeen vader is. Wat een leuk idee is, maar als je vrouw zwanger is dan is er geen weg meer terug. Maar echt, ik zie een boel mannen die gedrag vertonen zoals dat van je man, ook nog ver na de geboorte en toch zijn het goede vaders en lieve echtgenoten. Er moet alleen wel aan gewerkt worden, gaat niet vanzelf.
Dank je Ambrosia! Dit moet gewoon goed gaan, voor de kleine!Het valt niet te voorspellen hoe hij zich straks voelt, maar ik geloof echt dat het besef pas komt als het kindje er is. Toen was mijn man pas vader, terwijl ik al een poos voor de geboorte moeder was. Ik hield al van ons kindje voordat hij geboren was, ik kon hem voelen. Voor een man is dat gewoon anders. Er is op dit moment nog geen kind, z'n vrouw is anders, er wordt een boel van hem verwacht, hij heeft geen idee wat hem te wachten staat en weet alleen dat hij zometeen vader is. Wat een leuk idee is, maar als je vrouw zwanger is dan is er geen weg meer terug. Maar echt, ik zie een boel mannen die gedrag vertonen zoals dat van je man, ook nog ver na de geboorte en toch zijn het goede vaders en lieve echtgenoten. Er moet alleen wel aan gewerkt worden, gaat niet vanzelf.
