Actueel
alle pijlers
De cirkel van huiselijk geweld
woensdag 8 juli 2009 om 10:47
Gebaseerd op de dubieuze theorie dat het gebruik van geweld wordt 'geleerd', hebben de grote steden besloten een grootscheeps onderzoek te starten.
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
zaterdag 25 juli 2009 om 16:36
Shahla,
Uit de beschrijving van het door jou genoemde onderzoek:
"Ook biedt dit onderzoek zicht op de nadelige effecten voor kinderen die getuige zijn van huiselijk geweld. Uit de literatuur blijkt dat kinderen zowel op korte als op lange termijn (ernstige) emotionele en gedragsproblemen kunnen ondervinden door het getuige zijn van huiselijk geweld. Het is overigens de vraag of er in deze context ook gesproken kan worden van een overdracht van geweld."
Ik vermoed dat je door dat onderzoek niet wijzer gaat worden omtrent je eigen situatie.
Uit de beschrijving van het door jou genoemde onderzoek:
"Ook biedt dit onderzoek zicht op de nadelige effecten voor kinderen die getuige zijn van huiselijk geweld. Uit de literatuur blijkt dat kinderen zowel op korte als op lange termijn (ernstige) emotionele en gedragsproblemen kunnen ondervinden door het getuige zijn van huiselijk geweld. Het is overigens de vraag of er in deze context ook gesproken kan worden van een overdracht van geweld."
Ik vermoed dat je door dat onderzoek niet wijzer gaat worden omtrent je eigen situatie.
zaterdag 25 juli 2009 om 17:12
Ik zocht niet zozeer een antwoord op mijn eigen situatie want de kinderen zijn ondertussen 'uit elkaar gehaald' om dit te stoppen.
Was meer benieuwd hoe mensen die dit topic lezen of die mee posten dit zien, in zijn algemeenheid.
Overigens denk ik wel dat je gelijk hebt, Omen. Als ik een antwoord nodig zou hebben, ga ik het zo niet vinden.
Was meer benieuwd hoe mensen die dit topic lezen of die mee posten dit zien, in zijn algemeenheid.
Overigens denk ik wel dat je gelijk hebt, Omen. Als ik een antwoord nodig zou hebben, ga ik het zo niet vinden.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 25 juli 2009 om 17:18
Dan begrijp ik niet zo goed wat je bedoelt Shahla.
Je bent benieuwd naar hoe wij 'dit' zien... Bedoel je met 'dit' je vraag in je vorige bericht? (Wat het voor mij 'interessant' maakte is dat kinderen door toekijken ook gedrag of emotionele problemen kunnen ontwikkelen. Zou dat werkelijk zo zijn of is daar meer voor nodig?)
Je bent benieuwd naar hoe wij 'dit' zien... Bedoel je met 'dit' je vraag in je vorige bericht? (Wat het voor mij 'interessant' maakte is dat kinderen door toekijken ook gedrag of emotionele problemen kunnen ontwikkelen. Zou dat werkelijk zo zijn of is daar meer voor nodig?)
zaterdag 25 juli 2009 om 22:52
Ik vind dit een lastige, Shahla, heb er niet zo gauw een antwoord op. Voorzover ik je vraag al heb begrepen dan.
Mijn hulpverlening hamert er naar mijn gevoel iets te veel op dat Oudste agressief gedrag vertoont omdat hij agressief gedrag heeft gezien. Ik vraag me af of dit zo is: het gedrag dat hij nu vertoont behoorde de afgelopen drie jaar niet tot het repertoire dat hij zag, of dat hij vertoonde.
Heb dus zelf het gevoel dat het meer kindeigen is.
Ook al omdat de anderen dit gedrag niet vertonen.
Maar ja, hij was op het laatst zeven, zij waren vijf en drie. Die vijfjarige is een slimme, die zal toch ook wel wat meegekregen hebben. Heeft 1 x aan den lijve fysiek geweld meegemaakt. Hij weet dat niet meer en vertoont ook geen agressie.
Ik denk dat toekijken kinderen raakt in hun gevoel van veiligheid of vertrouwen in relaties. Persoonlijk denk ik dat agressie eerder kindeigen is dan kopieergedrag, maar dat dan eigenlijk alleen in situaties waar ze weinig agressie hebben gezien.
Mijn hulpverlening hamert er naar mijn gevoel iets te veel op dat Oudste agressief gedrag vertoont omdat hij agressief gedrag heeft gezien. Ik vraag me af of dit zo is: het gedrag dat hij nu vertoont behoorde de afgelopen drie jaar niet tot het repertoire dat hij zag, of dat hij vertoonde.
Heb dus zelf het gevoel dat het meer kindeigen is.
Ook al omdat de anderen dit gedrag niet vertonen.
Maar ja, hij was op het laatst zeven, zij waren vijf en drie. Die vijfjarige is een slimme, die zal toch ook wel wat meegekregen hebben. Heeft 1 x aan den lijve fysiek geweld meegemaakt. Hij weet dat niet meer en vertoont ook geen agressie.
Ik denk dat toekijken kinderen raakt in hun gevoel van veiligheid of vertrouwen in relaties. Persoonlijk denk ik dat agressie eerder kindeigen is dan kopieergedrag, maar dat dan eigenlijk alleen in situaties waar ze weinig agressie hebben gezien.
zondag 26 juli 2009 om 08:47
De verwarring is denk ik ontstaan doordat ik mijn kinderen aanhaalde als voorbeeld en daarna pas vroeg 'wat denken jullie'.
Zo leek het net of ik daar een mening over wilde maar nee, het is me te persoonlijk daarover echt van gedachten te gaan wisselen en te analyseren.
Inderdaad o.a. de vraag die jij nu aanhaalt, Omen.
Mamzelle, in het artikel staat ook dat het effect op langere termijn zou kunnen blijken. Daar haal ik uit dat het niet meteen tot uiting hoeft te komen. Zoiets als een vertraagde reactie?
Zo leek het net of ik daar een mening over wilde maar nee, het is me te persoonlijk daarover echt van gedachten te gaan wisselen en te analyseren.
Inderdaad o.a. de vraag die jij nu aanhaalt, Omen.
Mamzelle, in het artikel staat ook dat het effect op langere termijn zou kunnen blijken. Daar haal ik uit dat het niet meteen tot uiting hoeft te komen. Zoiets als een vertraagde reactie?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 26 juli 2009 om 11:18
quote:dorinke schreef op 23 juli 2009 @ 17:55:
Is dat de redenatie of jouw samenvatting van de redenatie? In welk onderzoek kan ik deze redenatie(s) vinden?
Het is mijn 'samenvatting' die onder andere tamelijk uitgebreid aan bod kwam tijdens de 'voorrondes' die uiteindelijk hebben geleid tot het wettelijke verbod op de 'opvoedkundige tik'. En vervolgens opnieuw bij het 'gedoogbeleid' dat werd aangekondigd waarmee de wet zelf tot (opnieuw) een 'Russische Roulette'-exercitie werd, waarbij niemand meer weet waar hij aan toe is.
Het is belangrijk om erbij te vermelden dat er absoluut geen totale consensus is over die 'logica', niet in de laatste plaats omdat de vragen die ik stel niet ondubbelzinnig beantwoord zijn, of zelfs maar kunnen worden. Verschillen in deze zin leiden tot de meest bizarre verschillen in schattingen van het aantal slachtoffers. Verschillen van vijfhonderd procent (!) zijn geen uitzondering.
De beleidsmakers die toegang hebben tot 'de politiek' blijken echter steevast uit het hout gesneden dat deze 'wetmatigheid' als 'bewezen' omarmd. Dit was ook zichtbaar bij de introductie van de wet die de 'opvoedkundige tik' verbood, waar deze wet unaniem werd gesteund. Geen politicus die het zich veroorloofde het soort vragen te stellen die ik hier stel. Het is op dat niveau een religie.
Binnen de wetenschap, die geacht wordt deze these te hebben voortgebracht, groeit het aantal dissidenten.
Is dat de redenatie of jouw samenvatting van de redenatie? In welk onderzoek kan ik deze redenatie(s) vinden?
Het is mijn 'samenvatting' die onder andere tamelijk uitgebreid aan bod kwam tijdens de 'voorrondes' die uiteindelijk hebben geleid tot het wettelijke verbod op de 'opvoedkundige tik'. En vervolgens opnieuw bij het 'gedoogbeleid' dat werd aangekondigd waarmee de wet zelf tot (opnieuw) een 'Russische Roulette'-exercitie werd, waarbij niemand meer weet waar hij aan toe is.
Het is belangrijk om erbij te vermelden dat er absoluut geen totale consensus is over die 'logica', niet in de laatste plaats omdat de vragen die ik stel niet ondubbelzinnig beantwoord zijn, of zelfs maar kunnen worden. Verschillen in deze zin leiden tot de meest bizarre verschillen in schattingen van het aantal slachtoffers. Verschillen van vijfhonderd procent (!) zijn geen uitzondering.
De beleidsmakers die toegang hebben tot 'de politiek' blijken echter steevast uit het hout gesneden dat deze 'wetmatigheid' als 'bewezen' omarmd. Dit was ook zichtbaar bij de introductie van de wet die de 'opvoedkundige tik' verbood, waar deze wet unaniem werd gesteund. Geen politicus die het zich veroorloofde het soort vragen te stellen die ik hier stel. Het is op dat niveau een religie.
Binnen de wetenschap, die geacht wordt deze these te hebben voortgebracht, groeit het aantal dissidenten.
zondag 26 juli 2009 om 11:42
@ Dorinke
Hoewel het principieel onjuist is om je eigen stelling te ontkrachten en vervolgens te beweren dat je daarmee de argumenten van je opponenten in een discussie hebt weggenomen, worden we op dit vlak geconfronteerd met een erg lastig probleem, omdat er steeds weer met allerlei termen wordt gegooid waarvoor een groot aantal definities bestaan. De eindeloze reeks onderzoeken, met steeds weer nét iets andere vragen en formuleringen, maakt het domweg ondoenlijk elk van die onderzoeken minutieus te analyseren en de resultaten te ontkrachten. Het feit alleen al dat de grootste voorvechter in de wereld voor een verbod op de 'opvoedkundige tik' (Straus) tot op hoge leeftijd onderzoek doet naar het fenomeen, en daarbij zelf al bij herhaling struikelt over hardnekkige begripsverwarring en de ongrijpbaarheid van oorzaak en gevolg, terwijl zijn onderzoek door andere faculteiten binnen de universiteit waar hij doceert wordt aangehaald als een schoolvoorbeeld van misbruik van statistische gegevens (bias), geeft ons niet veel hoop op een doorbraak.
Achteraf concluderen dat een interactie tussen twee of meer mensen tot een trauma heeft geleid is al dubieus. Ook al zijn de verschijnselen die doorgaans aan een trauma worden toegeschreven waarneembaar. Dit heeft onder andere te maken met het gegeven dat mensen geneigd zijn de schuld van eigen falen of tekortkomingen bij anderen te leggen. Dat compliceert het onderzoek nogal.
Daarnaast is er al geruime tijd in menswetenschappelijke kring een hooglopende ruzie over het fenomeen 'False memory syndrome', nadat gebleken was dat therapeuten en onderzoekers, zonder die intentie te hebben, valse herinneringen implanteerden bij patiënten of subjecten. Daarbij geloofden zowel de therapeut/onderzoeker als de patiënt/subject dat die herinneringen écht waren, terwijl in die gevallen waarin dit fenomeen aan het licht kwam onomstotelijk bewezen kon worden dat die herinneringen niet echt kónden zijn.
Het menselijk brein is nog steeds een enigma, en het is domweg gevaarlijk om te doen alsof dat niet zo is.
Hoewel het principieel onjuist is om je eigen stelling te ontkrachten en vervolgens te beweren dat je daarmee de argumenten van je opponenten in een discussie hebt weggenomen, worden we op dit vlak geconfronteerd met een erg lastig probleem, omdat er steeds weer met allerlei termen wordt gegooid waarvoor een groot aantal definities bestaan. De eindeloze reeks onderzoeken, met steeds weer nét iets andere vragen en formuleringen, maakt het domweg ondoenlijk elk van die onderzoeken minutieus te analyseren en de resultaten te ontkrachten. Het feit alleen al dat de grootste voorvechter in de wereld voor een verbod op de 'opvoedkundige tik' (Straus) tot op hoge leeftijd onderzoek doet naar het fenomeen, en daarbij zelf al bij herhaling struikelt over hardnekkige begripsverwarring en de ongrijpbaarheid van oorzaak en gevolg, terwijl zijn onderzoek door andere faculteiten binnen de universiteit waar hij doceert wordt aangehaald als een schoolvoorbeeld van misbruik van statistische gegevens (bias), geeft ons niet veel hoop op een doorbraak.
Achteraf concluderen dat een interactie tussen twee of meer mensen tot een trauma heeft geleid is al dubieus. Ook al zijn de verschijnselen die doorgaans aan een trauma worden toegeschreven waarneembaar. Dit heeft onder andere te maken met het gegeven dat mensen geneigd zijn de schuld van eigen falen of tekortkomingen bij anderen te leggen. Dat compliceert het onderzoek nogal.
Daarnaast is er al geruime tijd in menswetenschappelijke kring een hooglopende ruzie over het fenomeen 'False memory syndrome', nadat gebleken was dat therapeuten en onderzoekers, zonder die intentie te hebben, valse herinneringen implanteerden bij patiënten of subjecten. Daarbij geloofden zowel de therapeut/onderzoeker als de patiënt/subject dat die herinneringen écht waren, terwijl in die gevallen waarin dit fenomeen aan het licht kwam onomstotelijk bewezen kon worden dat die herinneringen niet echt kónden zijn.
Het menselijk brein is nog steeds een enigma, en het is domweg gevaarlijk om te doen alsof dat niet zo is.
zondag 26 juli 2009 om 12:02
quote:dorinke schreef op 26 juli 2009 @ 11:25:
Maar in jouw samenvatting is er sprake van een causaal verband. Ik ken geen experimenteel onderzoek op dit gebied.Murray A. Straus PhD, Family Research Laboratory, University of New Hampshire, Durham, NH 03824. Wagonladingen vol onderzoek en publicaties die wereldwijd door allerlei onderzoekers en publicisten voor hun eigen 'vervolgonderzoek', scripties en boeken werden gebruikt, en tot en met korte propagandafilmpjes op YouTube worden verkocht aan 'het publiek'.
Maar in jouw samenvatting is er sprake van een causaal verband. Ik ken geen experimenteel onderzoek op dit gebied.Murray A. Straus PhD, Family Research Laboratory, University of New Hampshire, Durham, NH 03824. Wagonladingen vol onderzoek en publicaties die wereldwijd door allerlei onderzoekers en publicisten voor hun eigen 'vervolgonderzoek', scripties en boeken werden gebruikt, en tot en met korte propagandafilmpjes op YouTube worden verkocht aan 'het publiek'.
zondag 26 juli 2009 om 12:24
zondag 26 juli 2009 om 16:43
quote:dorinke schreef op 26 juli 2009 @ 12:25:
Niet toegestaan op dit specifieke gebied ( bv kinderen blootstellen aan mishandeling om de gevolgen te meten).
Niet alleen dat het niet is toegestaan, maar het lijkt mij ook fundamenteel weinig op te kunnen leveren. Metingen van dergelijke aard in deze specifieke context zouden slechts relevant zijn als ze in situ zijn; als de locatie en alle overige relevante factoren 'constant' worden gehouden, maar tevens identiek aan bestaande factoren in het werkelijke leven.
Het maakt verrekte weinig uit HOE je de effecten onderzoekt. We moeten domweg vaststellen dat we aangaande dit soort relaties tussen externe interventies en verwerking geen wetmatige verbanden vast KUNNEN stellen. Dat het zelfs zo is dat enig aangetroffen verband met duidelijk negatieve kwaliteiten op de wat langere termijn juist uitermate positief kunnen zijn. Sterker nog, dat bij sommige interventies die nu, bij wet, zijn aangemerkt als ontoelaatbaar (want gewelddadig), het beoogde resultaat zonder meer als positief zou moeten worden aangemerkt. Bijvoorbeeld: Voorkomen dat je kind aan de drugs gaat, steelt of pathologisch liegt. En dan bedoel ik niet alleen positief voor de ouders en/of de omgeving, cq de gemeenschap als geheel, maar ook voor de betrokkene zelf.
De ultieme vraag is dan wellicht alleen nog: Zou er een alternatief zijn (geweest) dat BETER is/zou zijn geweest. De vraag lijkt simpel, maar is dat niet. Want wat is dan 'beter'? Beter voor wie, en vanuit welk perspectief? Als het alternatief een opvoedkundige interventie is die het gezinsleven voor langere tijd totaal ontwricht, is dat dan 'beter'? Als het alternatief de isolatie van dat kind in 'verzekerde bewaring' is, verwijdert van de ouders, broertjes, zusjes, vrienden en vriendinnen, is dat dan 'beter'? Als het alternatief de toediening van 'medicatie' (andere drugs) is, is dat dan 'beter'? Als het alternatief het conditioneren van het kind is om voor GEWENST gedrag te worden beloond, met als contragewicht het RECHT van het kind om zich te misdragen als de beloning uitblijft, is dat dan 'beter'?
Mijn stelling is dat we nog geen deuk in een pakje boter hebben weten te slaan met al die miljoenen kostende onderzoeken, omdat we veel te deterministisch bezig zijn. En dat is een fundamenteel probleem voor ons, westerlingen, naar het schijnt. De experimenteel psycholoog Richard Nisbett heeft in 2004 aan de universiteit van Michigan door twee 'graduate students' (Hannah Faye Chua en Julie Boland) onderzoek laten doen naar elementaire verschillen tussen de wijze van kijken (letterlijk) tussen Amerikaanse en Chinese studenten. Hij presenteerde afbeeldingen, en mat elektronisch waar de studenten naar keken. Het bleek dat de Amerikaanse studenten bijna al hun tijd keken naar enig dominant object in de afbeelding, terwijl de Chinese studenten veel meer op de achtergrond letten. Westerse studenten 'staren'. Dit bleek vervolgens ook terug te voeren op de wijze waarop studenten metafysisch 'kijken', wat ook blijkt uit de manier waarop we onze kennis compartimenteren. Een conclusie met verreikende consequenties voor ons vermogen om te leren.
De werking van de samengestelde delen van de persoonlijkheid is niet gelijk aan de som van die delen, want de som heeft toegevoegde waarde. Derhalve is het nut van een geïsoleerde 'meting' hooguit van academische betekenis, maar irrelevant voor het individu, en zou het irrelevant moeten zijn voor beleidsmakers.
Niet toegestaan op dit specifieke gebied ( bv kinderen blootstellen aan mishandeling om de gevolgen te meten).
Niet alleen dat het niet is toegestaan, maar het lijkt mij ook fundamenteel weinig op te kunnen leveren. Metingen van dergelijke aard in deze specifieke context zouden slechts relevant zijn als ze in situ zijn; als de locatie en alle overige relevante factoren 'constant' worden gehouden, maar tevens identiek aan bestaande factoren in het werkelijke leven.
Het maakt verrekte weinig uit HOE je de effecten onderzoekt. We moeten domweg vaststellen dat we aangaande dit soort relaties tussen externe interventies en verwerking geen wetmatige verbanden vast KUNNEN stellen. Dat het zelfs zo is dat enig aangetroffen verband met duidelijk negatieve kwaliteiten op de wat langere termijn juist uitermate positief kunnen zijn. Sterker nog, dat bij sommige interventies die nu, bij wet, zijn aangemerkt als ontoelaatbaar (want gewelddadig), het beoogde resultaat zonder meer als positief zou moeten worden aangemerkt. Bijvoorbeeld: Voorkomen dat je kind aan de drugs gaat, steelt of pathologisch liegt. En dan bedoel ik niet alleen positief voor de ouders en/of de omgeving, cq de gemeenschap als geheel, maar ook voor de betrokkene zelf.
De ultieme vraag is dan wellicht alleen nog: Zou er een alternatief zijn (geweest) dat BETER is/zou zijn geweest. De vraag lijkt simpel, maar is dat niet. Want wat is dan 'beter'? Beter voor wie, en vanuit welk perspectief? Als het alternatief een opvoedkundige interventie is die het gezinsleven voor langere tijd totaal ontwricht, is dat dan 'beter'? Als het alternatief de isolatie van dat kind in 'verzekerde bewaring' is, verwijdert van de ouders, broertjes, zusjes, vrienden en vriendinnen, is dat dan 'beter'? Als het alternatief de toediening van 'medicatie' (andere drugs) is, is dat dan 'beter'? Als het alternatief het conditioneren van het kind is om voor GEWENST gedrag te worden beloond, met als contragewicht het RECHT van het kind om zich te misdragen als de beloning uitblijft, is dat dan 'beter'?
Mijn stelling is dat we nog geen deuk in een pakje boter hebben weten te slaan met al die miljoenen kostende onderzoeken, omdat we veel te deterministisch bezig zijn. En dat is een fundamenteel probleem voor ons, westerlingen, naar het schijnt. De experimenteel psycholoog Richard Nisbett heeft in 2004 aan de universiteit van Michigan door twee 'graduate students' (Hannah Faye Chua en Julie Boland) onderzoek laten doen naar elementaire verschillen tussen de wijze van kijken (letterlijk) tussen Amerikaanse en Chinese studenten. Hij presenteerde afbeeldingen, en mat elektronisch waar de studenten naar keken. Het bleek dat de Amerikaanse studenten bijna al hun tijd keken naar enig dominant object in de afbeelding, terwijl de Chinese studenten veel meer op de achtergrond letten. Westerse studenten 'staren'. Dit bleek vervolgens ook terug te voeren op de wijze waarop studenten metafysisch 'kijken', wat ook blijkt uit de manier waarop we onze kennis compartimenteren. Een conclusie met verreikende consequenties voor ons vermogen om te leren.
De werking van de samengestelde delen van de persoonlijkheid is niet gelijk aan de som van die delen, want de som heeft toegevoegde waarde. Derhalve is het nut van een geïsoleerde 'meting' hooguit van academische betekenis, maar irrelevant voor het individu, en zou het irrelevant moeten zijn voor beleidsmakers.
zondag 26 juli 2009 om 16:55
quote:jaap schreef op 23 juli 2009 @ 14:13:
De redenatie die in kringen van menswetenschappers (en juristen die blind op hen vertrouwen) 'en vogue' is, is ongeveer als volgt:
Wie te maken krijgt met fysiek geweld als kind, loopt als gevolg daarvan (per definitie) een trauma op. Bovendien komt het veelvuldig voor dat iemand die slachtoffer was tijdens de kinderjaren, zich ontwikkelt tot dader, of ook slachtoffer wordt in een volwassen relatie.Jaap, mijn punt is dat de bovengenoemde samenvatting van de redenatie niet klopt, aangezien het onderzoek gaat over correlationele verbanden.
De redenatie die in kringen van menswetenschappers (en juristen die blind op hen vertrouwen) 'en vogue' is, is ongeveer als volgt:
Wie te maken krijgt met fysiek geweld als kind, loopt als gevolg daarvan (per definitie) een trauma op. Bovendien komt het veelvuldig voor dat iemand die slachtoffer was tijdens de kinderjaren, zich ontwikkelt tot dader, of ook slachtoffer wordt in een volwassen relatie.Jaap, mijn punt is dat de bovengenoemde samenvatting van de redenatie niet klopt, aangezien het onderzoek gaat over correlationele verbanden.
zondag 26 juli 2009 om 17:56
quote:dorinke schreef op 26 juli 2009 @ 16:55:
Jaap, mijn punt is dat de bovengenoemde samenvatting van de redenatie niet klopt, aangezien het onderzoek gaat over correlationele verbanden.
Dat de redenatie niet klopt is identiek aan wat ik stel. Dit blijkt echter geen belemmering voor sommigen die zich menswetenschapper, beleidsmaker, politicus of anderszins belanghebbende wanen om die causaliteit voor 'waar' te verkopen.
Waar het dus om gaat is dat je uiterst behoedzaam moet zijn met preventieve maatregelen.
Het gaat mij er dus niet om wetenschappelijk onderzoek te frustreren, maar hier is de opdrachtgever nadrukkelijk de overheid, en de belofte een 'modelmatige aanpak' ter preventie. Dat is sociaal Darwinisme, en er is een reden dat dat in het verleden nooit heeft willen werken. Niet onder Hitler, en niet onder een van de vele adepten van Marx. En die reden is dat onze kennis van de mens op dit niveau een universum verwijderd is van wat nodig zou zijn om voor God te kunnen spelen. Mijn persoonlijke afwijzing van een Almacht is in deze zin tamelijk fundamenteel. Mijn weerzin tegen religie betreft ook die uithoeken van het menselijke vernuft die zich tooien met indrukwekkende namen die suggereren dat er sprake zou zijn van wetenschap, maar op de keeper beschouwd niet meer zijn als de 'nieuwe meneer pastoor'.
Jaap, mijn punt is dat de bovengenoemde samenvatting van de redenatie niet klopt, aangezien het onderzoek gaat over correlationele verbanden.
Dat de redenatie niet klopt is identiek aan wat ik stel. Dit blijkt echter geen belemmering voor sommigen die zich menswetenschapper, beleidsmaker, politicus of anderszins belanghebbende wanen om die causaliteit voor 'waar' te verkopen.
Waar het dus om gaat is dat je uiterst behoedzaam moet zijn met preventieve maatregelen.
Het gaat mij er dus niet om wetenschappelijk onderzoek te frustreren, maar hier is de opdrachtgever nadrukkelijk de overheid, en de belofte een 'modelmatige aanpak' ter preventie. Dat is sociaal Darwinisme, en er is een reden dat dat in het verleden nooit heeft willen werken. Niet onder Hitler, en niet onder een van de vele adepten van Marx. En die reden is dat onze kennis van de mens op dit niveau een universum verwijderd is van wat nodig zou zijn om voor God te kunnen spelen. Mijn persoonlijke afwijzing van een Almacht is in deze zin tamelijk fundamenteel. Mijn weerzin tegen religie betreft ook die uithoeken van het menselijke vernuft die zich tooien met indrukwekkende namen die suggereren dat er sprake zou zijn van wetenschap, maar op de keeper beschouwd niet meer zijn als de 'nieuwe meneer pastoor'.
vrijdag 14 augustus 2009 om 12:55
In het NRC-Weekblad morgen een bijdrage in de sectie 'Wetenschap' die als volgt werd aangekondigd in het NRC van vorige week:
'Het straffeloze brein. Terwijl gevangenissen vol zitten met criminelen die moeten boeten voor hun daden, blijkt uit onderzoek dat straffen vaak niet helpt. Wat wel helpt: Zo vroeg mogelijk ingrijpen. Biedt neurobiologisch onderzoek meer bruikbare inzichten?'
Ik ben echt reuze benieuwd.
'Het straffeloze brein. Terwijl gevangenissen vol zitten met criminelen die moeten boeten voor hun daden, blijkt uit onderzoek dat straffen vaak niet helpt. Wat wel helpt: Zo vroeg mogelijk ingrijpen. Biedt neurobiologisch onderzoek meer bruikbare inzichten?'
Ik ben echt reuze benieuwd.
zaterdag 15 augustus 2009 om 18:32
Nou, het artikel in de bijlage van NRC, 'De oorsprong van criminel emoties', geschreven door Niki Korteweg, stelt mij diep teleur.
Het ligt niet aan haar kwalificaties, en evenmin aan de poging om er een leesbaar artikel van te maken dat begrijpelijk is voor de leek. Wat teleurstellend is, is dat het pretentieus is. Alsof de kennis die voorhanden is voldoende is voor de verreikende conclusie dat straffen niet helpt, zoals de titel belooft. En implantaten, 'medicijnen' en therapie zicht bieden op succes waar traditionele initiatieven, zwaar leunend op scherpe afkeuring van onacceptabel gedrag (straf), falen. Zelfs het enige concrete voorbeeld in het hele artikel bewijst eerder het tegenovergestelde.
Dat concrete voorbeeld behelst een jongen van (nu) zes, die al als kleuter van 3 anti-sociaal gedrag vertoonde, door Sinterklaas op te dragen zijn mond te houden, omdat HIJ aan het zingen was. De ouders stellen dat ze er destijds nog wel om moesten lachen (?): 'Zo'n klein brutaal ventje heeft nog wel iets vertederends'.
Inmiddels is het lachen hen vergaan. Door therapie voor de ouders (!), zo blijkt aan het slot van het artikel, kunnen die er nu 'beter mee omgaan'. Het jongetje zelf is nog altijd niet te harden, en verblijft twee dagen per week gedwongen in een 'opvanghuis' om zijn ouders wat meer 'lucht' te geven. ("We moesten hem knevelen om hem daar naartoe te krijgen", laten ze weten). Die ouders kijken nu 'positiever' tegen zijn gedrag aan. Niet dat dat gedrag zelf verbeterd is, maar de ouders hebben min of meer geleerd daar doorheen te kijken, en zijn 'positieve kanten' te benadrukken.
Ironisch genoeg stelt mevrouw Korteweg over de effectieve benadering die wordt aangeboden, dat de ouders wordt geleerd: '(..) grenzen stellen en belonen en straffen.'
Afijn, een potpouri van inzichtjes in ontluikende kennis die in geen velden of wegen zelfs maar bij benadering de belofte van de titel waarmaakt, en daarmee de wetenschap in een volkomen verkeerd daglicht stelt. Alsof het stellen van een 'diagnose' (het opdrukken van het etiket 'ODD', danwel 'CD') iets anders is dan zeggen: "Geen idee!"
Dit citaat vertelt echter hoe het werkelijk zit:
'Het ene kind met CD is het andere niet, en wat voor de ene groep werkt, kan voor de andere niets doen'. Gebakken lucht, dus. Maar niet ongevaarlijk, want de boodschap beklijft: 'Vooral vroegtijdig ingrijpen!'
Het ligt niet aan haar kwalificaties, en evenmin aan de poging om er een leesbaar artikel van te maken dat begrijpelijk is voor de leek. Wat teleurstellend is, is dat het pretentieus is. Alsof de kennis die voorhanden is voldoende is voor de verreikende conclusie dat straffen niet helpt, zoals de titel belooft. En implantaten, 'medicijnen' en therapie zicht bieden op succes waar traditionele initiatieven, zwaar leunend op scherpe afkeuring van onacceptabel gedrag (straf), falen. Zelfs het enige concrete voorbeeld in het hele artikel bewijst eerder het tegenovergestelde.
Dat concrete voorbeeld behelst een jongen van (nu) zes, die al als kleuter van 3 anti-sociaal gedrag vertoonde, door Sinterklaas op te dragen zijn mond te houden, omdat HIJ aan het zingen was. De ouders stellen dat ze er destijds nog wel om moesten lachen (?): 'Zo'n klein brutaal ventje heeft nog wel iets vertederends'.
Inmiddels is het lachen hen vergaan. Door therapie voor de ouders (!), zo blijkt aan het slot van het artikel, kunnen die er nu 'beter mee omgaan'. Het jongetje zelf is nog altijd niet te harden, en verblijft twee dagen per week gedwongen in een 'opvanghuis' om zijn ouders wat meer 'lucht' te geven. ("We moesten hem knevelen om hem daar naartoe te krijgen", laten ze weten). Die ouders kijken nu 'positiever' tegen zijn gedrag aan. Niet dat dat gedrag zelf verbeterd is, maar de ouders hebben min of meer geleerd daar doorheen te kijken, en zijn 'positieve kanten' te benadrukken.
Ironisch genoeg stelt mevrouw Korteweg over de effectieve benadering die wordt aangeboden, dat de ouders wordt geleerd: '(..) grenzen stellen en belonen en straffen.'
Afijn, een potpouri van inzichtjes in ontluikende kennis die in geen velden of wegen zelfs maar bij benadering de belofte van de titel waarmaakt, en daarmee de wetenschap in een volkomen verkeerd daglicht stelt. Alsof het stellen van een 'diagnose' (het opdrukken van het etiket 'ODD', danwel 'CD') iets anders is dan zeggen: "Geen idee!"
Dit citaat vertelt echter hoe het werkelijk zit:
'Het ene kind met CD is het andere niet, en wat voor de ene groep werkt, kan voor de andere niets doen'. Gebakken lucht, dus. Maar niet ongevaarlijk, want de boodschap beklijft: 'Vooral vroegtijdig ingrijpen!'
zondag 16 augustus 2009 om 13:16
Er is niet veel aandacht voor de groeiende invloed van de overheid 'achter de voordeur'. Deels komt dat omdat mensen niet goed raad weten met hun eigen gevoelens en opvattingen die betrekking hebben op relevante onderwerpen. En deels voelen zij zich onmachtig (want niet 'gekwalificeerd') om lieden die een lans breken voor vergaande interventie in hun privéleven van repliek te dienen.
Los van de privacy-problematiek is er echter ook een groot economisch belang voor de burger om in dit opzicht kritisch te zijn, en te waken tegen grootschalige 'hulp' waarvan het effect niet bewezen is, of die zelfs contraproductief is. Tenslotte is die 'hulp' bepaald niet gratis!
Dit laatste aspect, het economische belang, zorgt er autonoom voor dat bepaalde bedrijven en beroepsgroepen geneigd zullen zijn aan te dringen op het verstrekken van die 'hulp', ook al is die nutteloos of contraproductief. Wat dat betreft is het geweten van de professionele zorgverlener of het farmaceutische bedrijf niet beter dan dat van de gemiddelde bankier.
Los van de privacy-problematiek is er echter ook een groot economisch belang voor de burger om in dit opzicht kritisch te zijn, en te waken tegen grootschalige 'hulp' waarvan het effect niet bewezen is, of die zelfs contraproductief is. Tenslotte is die 'hulp' bepaald niet gratis!
Dit laatste aspect, het economische belang, zorgt er autonoom voor dat bepaalde bedrijven en beroepsgroepen geneigd zullen zijn aan te dringen op het verstrekken van die 'hulp', ook al is die nutteloos of contraproductief. Wat dat betreft is het geweten van de professionele zorgverlener of het farmaceutische bedrijf niet beter dan dat van de gemiddelde bankier.
