Actueel
alle pijlers
De cirkel van huiselijk geweld
woensdag 8 juli 2009 om 10:47
Gebaseerd op de dubieuze theorie dat het gebruik van geweld wordt 'geleerd', hebben de grote steden besloten een grootscheeps onderzoek te starten.
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
dinsdag 21 juli 2009 om 20:32
quote:jaap schreef op 21 juli 2009 @ 12:40:
[...]
Waar leidt je dat dan uit af dat het geweld in mijn geval incidenteel was? Omdat ik twee concrete incidenten noem waarbij het geweld actueel een dodelijke afloop gehad zou kunnen hebben?Uit je totale onbereidheid om iets meer te vertellen dan die twee concrete incidenten.
[...]
Waar leidt je dat dan uit af dat het geweld in mijn geval incidenteel was? Omdat ik twee concrete incidenten noem waarbij het geweld actueel een dodelijke afloop gehad zou kunnen hebben?Uit je totale onbereidheid om iets meer te vertellen dan die twee concrete incidenten.
dinsdag 21 juli 2009 om 20:38
per ongeluk quote in plaats van wijziging. Hetgeen ik wijzigde heb ik in italics gezet.quote:mamzelle schreef op 21 juli 2009 @ 20:31:
[...]
Kom op! Loop eens een rondje door de gevangenis (of de statistieken) om erachter te komen hoe zeer veel meer mannen dan vrouwen er tot geweldsdaden met een dodelijke afloop komen. En als een vrouw een man inhuurt is het nog altijd die man die gewelddadig is. Die vrouw ziet kennelijk geen kans om zelf dit akkefietje op te lossen en besteedt dat uit aan iemand die ze daar wel toe in staat acht. Ik weet niet hoe jij wil betogen dat vrouwen meer, of in gelijke getallen, gewelddadig zijn dan mannen in een huiselijke situatie als in de buitenwereld mannen veruit in de meerderheid zijn als het op geweldsdelicten aankomt.
Beetje frusti dat tegenwoordig een battle of words, zo er al een gevecht moet zijn, de norm is in plaats van een battle of fists?
Wat mij, en velen, betreft is de norm overigens geen gevecht maar gelijkwaardigheid, en die wordt bereikt door assertiviteit en bereidheid tot welberedeneerde compromissen. Waarbij dan inderdaad iets van het incasseringsvermogen van een man of vrouw wordt verwacht.
[...]
Kom op! Loop eens een rondje door de gevangenis (of de statistieken) om erachter te komen hoe zeer veel meer mannen dan vrouwen er tot geweldsdaden met een dodelijke afloop komen. En als een vrouw een man inhuurt is het nog altijd die man die gewelddadig is. Die vrouw ziet kennelijk geen kans om zelf dit akkefietje op te lossen en besteedt dat uit aan iemand die ze daar wel toe in staat acht. Ik weet niet hoe jij wil betogen dat vrouwen meer, of in gelijke getallen, gewelddadig zijn dan mannen in een huiselijke situatie als in de buitenwereld mannen veruit in de meerderheid zijn als het op geweldsdelicten aankomt.
Beetje frusti dat tegenwoordig een battle of words, zo er al een gevecht moet zijn, de norm is in plaats van een battle of fists?
Wat mij, en velen, betreft is de norm overigens geen gevecht maar gelijkwaardigheid, en die wordt bereikt door assertiviteit en bereidheid tot welberedeneerde compromissen. Waarbij dan inderdaad iets van het incasseringsvermogen van een man of vrouw wordt verwacht.
dinsdag 21 juli 2009 om 21:41
quote:shahla schreef op 21 juli 2009 @ 12:47:
Zou iemand een dergelijke vraag stellen als diens leven niet relatief probleemloos verlopen was? Denk het niet.
Iemand die heel veel ellende meemaakt in zijn leven, jarenlang, snakt naar rust, harmonie, probleemloos. Kom je eindelijk toe aan doelen, plannen en dromen uit laten komen.Iemand die beseft dat 'lijden' ('hardship') net zo goed de moeite waard is, als onderdeel van een 'rijk' leven, zou dit niet schrijven.
Zou iemand een dergelijke vraag stellen als diens leven niet relatief probleemloos verlopen was? Denk het niet.
Iemand die heel veel ellende meemaakt in zijn leven, jarenlang, snakt naar rust, harmonie, probleemloos. Kom je eindelijk toe aan doelen, plannen en dromen uit laten komen.Iemand die beseft dat 'lijden' ('hardship') net zo goed de moeite waard is, als onderdeel van een 'rijk' leven, zou dit niet schrijven.
dinsdag 21 juli 2009 om 21:48
quote:shahla schreef op 21 juli 2009 @ 13:04:
Volgens de cijfers van 2007 is het huiselijk geweld t.o.v. 2006 toegenomen. Het is zelfs de meest omvangrijke geweld vorm in onze samenleving. De meeste slachtoffers betreffen vrouwen en kinderen.
Lopende onderzoeken:
Algemeen
Mannelijke slachtioffers huiselijk geweld
Omvang ziekteverzuim door huiselijk geweld voor het bedrijfsleven
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 3
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 2
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 1
Huiselijk geweld gemeten en verdiept
Inventarisatie aanpak van huiselijk geweld
Landelijk programma nascholing voor professionals in het onderwijs
Psychological Aspects of Victimisation and Victim Assistance: Domestic Violence
Huiselijk geweld: dossieronderzoek
Mannelijke slachtioffers huiselijk geweld
De GGD Amsterdam begint een landelijk onderzoek om meer inzicht te krijgen in huiselijk geweld tegen mannen.
De GGD zoekt tweehonderd mannelijke slachtoffers van 18 jaar en ouder, liet de gezondheidsdienst donderdag weten.
Volgens de GGD melden vrouwen mishandelingen sneller dan mannen. De GGD wil graag weten wie de dader van huiselijk geweld is, hoe vaak en hoe lang het geweld plaatsvindt, of slachtoffers hier over praten en of zij aangifte hebben gedaan.
Deelnemers kunnen op www.onderzoekhuiselijkgeweld.nl anoniem een vragenlijst invullen.
Ik zou zeggen: voor de mannelijke slachtoffers. Grijp je kans om van je te laten horen.Ja, zó werkt het inderdaad dus níet. En het is eigenlijk triest dat ik dat moet uitleggen. Het betreft hier een 'taboe'. Dat betekent niet alleen dat je je schaamt om ermee naar buiten te treden, maar dat je ook geneigd bent je gevoelens van angst en gekwetstheid te ontkennen en te onderdrukken, omdat ze niet 'mogen'. Het is zuur dat ik dat hier op moet schrijven, in een discussie waarin algemeen wordt erkend dat we kunnen spreken van een 'doorbraak' waar vrouwen (en volwassenen die als kind zijn blootgesteld aan geweld) hun schroom 'eindelijk' hebben afgeworpen.
Volgens de cijfers van 2007 is het huiselijk geweld t.o.v. 2006 toegenomen. Het is zelfs de meest omvangrijke geweld vorm in onze samenleving. De meeste slachtoffers betreffen vrouwen en kinderen.
Lopende onderzoeken:
Algemeen
Mannelijke slachtioffers huiselijk geweld
Omvang ziekteverzuim door huiselijk geweld voor het bedrijfsleven
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 3
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 2
Landelijk onderzoek naar aard en omvang huiselijk geweld. Deelproject 1
Huiselijk geweld gemeten en verdiept
Inventarisatie aanpak van huiselijk geweld
Landelijk programma nascholing voor professionals in het onderwijs
Psychological Aspects of Victimisation and Victim Assistance: Domestic Violence
Huiselijk geweld: dossieronderzoek
Mannelijke slachtioffers huiselijk geweld
De GGD Amsterdam begint een landelijk onderzoek om meer inzicht te krijgen in huiselijk geweld tegen mannen.
De GGD zoekt tweehonderd mannelijke slachtoffers van 18 jaar en ouder, liet de gezondheidsdienst donderdag weten.
Volgens de GGD melden vrouwen mishandelingen sneller dan mannen. De GGD wil graag weten wie de dader van huiselijk geweld is, hoe vaak en hoe lang het geweld plaatsvindt, of slachtoffers hier over praten en of zij aangifte hebben gedaan.
Deelnemers kunnen op www.onderzoekhuiselijkgeweld.nl anoniem een vragenlijst invullen.
Ik zou zeggen: voor de mannelijke slachtoffers. Grijp je kans om van je te laten horen.Ja, zó werkt het inderdaad dus níet. En het is eigenlijk triest dat ik dat moet uitleggen. Het betreft hier een 'taboe'. Dat betekent niet alleen dat je je schaamt om ermee naar buiten te treden, maar dat je ook geneigd bent je gevoelens van angst en gekwetstheid te ontkennen en te onderdrukken, omdat ze niet 'mogen'. Het is zuur dat ik dat hier op moet schrijven, in een discussie waarin algemeen wordt erkend dat we kunnen spreken van een 'doorbraak' waar vrouwen (en volwassenen die als kind zijn blootgesteld aan geweld) hun schroom 'eindelijk' hebben afgeworpen.
dinsdag 21 juli 2009 om 21:59
quote:Omen schreef op 21 juli 2009 @ 13:13:
Dat ben ik met je eens, dat er een blinde vlek is voor gewelddadige kinderen. Ik kan ook geen onderzoek vinden naar dat verschijnsel. Ik ben benieuwd of het onderzoek naar geweld in huiselijke kring daarover ook nog met meer informatie komen zal. Alhoewel ik denk dat dit niet het geval zal zijn, omdat ik bang ben dat de focus in het onderzoek te bevooroordeeld zijn naar alle betrokkenen: vrouwen, mannen en kinderen.
Wie zijn ogen niet in zijn/haar zak heeft, ziet bijna dagelijks hoe kinderen met geweld conflicten 'oplossen'. Ik weet honderd procent zeker dat dit ook een verschijnsel is dat optreedt bij kinderen die nooit als voorbeeld hebben gehad dat dit de manier is waarop hun ouders met conflicten omgaan. En je moet wel behoorlijk los zijn van deze wereld als je meent dat kinderen niet 'autonoom' kunnen 'bedenken' dat een schep (of zoiets) ook een prima slagwapen is waarmee je 'indruk' op andere kinderen kunt maken. En dat er daarbij ook geen verschil is tussen de seksen bij jonge kinderen. (Maar wel tussen individuele kinderen; kennelijk op basis van hun 'natuur' of 'temperament').
Loop een dagje door de Bijenkorf, zonder oogkleppen, en je ziet regelmatig hoe kinderen niet alleen leeftijdsgenootjes met fysiek geweld te lijf gaan, maar ook niet aarzelen om hun ouders, of andere volwassenen die hen irriteren te schoppen of te slaan als iets hen niet zint.
Geweld door tieners tegen hun ouders is een genant onderwerp dat bij voorkeur angstvallig wordt verzwegen, maar verre van uniek is. En dat is mogelijk de 'understatement of the year'!
Dat ben ik met je eens, dat er een blinde vlek is voor gewelddadige kinderen. Ik kan ook geen onderzoek vinden naar dat verschijnsel. Ik ben benieuwd of het onderzoek naar geweld in huiselijke kring daarover ook nog met meer informatie komen zal. Alhoewel ik denk dat dit niet het geval zal zijn, omdat ik bang ben dat de focus in het onderzoek te bevooroordeeld zijn naar alle betrokkenen: vrouwen, mannen en kinderen.
Wie zijn ogen niet in zijn/haar zak heeft, ziet bijna dagelijks hoe kinderen met geweld conflicten 'oplossen'. Ik weet honderd procent zeker dat dit ook een verschijnsel is dat optreedt bij kinderen die nooit als voorbeeld hebben gehad dat dit de manier is waarop hun ouders met conflicten omgaan. En je moet wel behoorlijk los zijn van deze wereld als je meent dat kinderen niet 'autonoom' kunnen 'bedenken' dat een schep (of zoiets) ook een prima slagwapen is waarmee je 'indruk' op andere kinderen kunt maken. En dat er daarbij ook geen verschil is tussen de seksen bij jonge kinderen. (Maar wel tussen individuele kinderen; kennelijk op basis van hun 'natuur' of 'temperament').
Loop een dagje door de Bijenkorf, zonder oogkleppen, en je ziet regelmatig hoe kinderen niet alleen leeftijdsgenootjes met fysiek geweld te lijf gaan, maar ook niet aarzelen om hun ouders, of andere volwassenen die hen irriteren te schoppen of te slaan als iets hen niet zint.
Geweld door tieners tegen hun ouders is een genant onderwerp dat bij voorkeur angstvallig wordt verzwegen, maar verre van uniek is. En dat is mogelijk de 'understatement of the year'!
dinsdag 21 juli 2009 om 22:11
quote:Dhelia schreef op 21 juli 2009 @ 13:16:
Tja, wikipedia is nou ook niet bepaald een sterk argument he?
Kindermoord en -doodslag is apart strafbaar gesteld in 1886. Een tijd waarin vrouwen het zachtst gezegd heel lastig konden krijgen als ze een kind kregen buiten de 'geëigende' situatie. Omdat die ellende enorme vormen aan kon nemen, heeft de wetgever het wijs geacht dat als een soort verzachtende omstandigheid op te nemen. Inmiddels is de situatie nogal gewijzigd en zijn alleenstaande moeders niet bij voorbaat gedoemd tot een leven in de marge. Bijgevolg is de toepassing van dit artikel ook gewijzigd. Het wordt nu eigenlijk alleen van toepassing geacht als het gebeurt bijvoorbeeld tijdens een postnatale depressie. Iets wat per definitie alleen moeders kunnen krijgen...
Als er geen sprake is van zo'n buitengewone gemoedstoestand, of als het later gebeurd dan 'bij of kort na de geboorte' is een moeder net zo strafbaar als een vader voor 'gewoon' moord of doodslag.
PS Zolang éénoudergezinnen voor het merendeel bestaan uit moeder+kind, zal geweld binnen éénoudergezinnen ook voor het merendeel gepleegd worden door moeders. Simpelweg omdat voor vaders dan de 'toegang' tot het kind ontbreekt. Dus dat statistisch gezien dan meer moeders geweld plegen dan vaders, wil niet zeggen dat moeders ook inherent agressiever zijn.Je sleept er van alles met de haren bij. 'PND' is een 'diagnose' die omstreden is juist omdat het uitsluitend voor vrouwen als excuus kan worden aangevoerd. 'Münchhausen by proxy' is dat ook. Een Heilige Graal die objectief minimaal problematisch is, omdat diepe depressie en aanverwante psychiatrische conflicten/aandoeningen na de geboorte van een kind zowel bij mannen als bij vrouwen niet exceptioneel is. De oudst bekende is misschien wel het 'Oedipus complex', maar reken maar niet dat je als man een rechter zo gek krijgt om je op basis daarvan minder toerekeningsvatbaar te verklaren. Integendeel!
Als (voormalig) één-ouder-vader voel ik mij persoonlijk niet aangesproken door het argument dat vrouwen eerder dader zijn omdat ze vaker met het kind blijven zitten. Sterker nog: Ik gruw van het argument! Het is zó sterk doordrenkt van het idee dat kinderen vooral een 'last' zijn, dat ik er bijna boos van wordt zoiets te lezen!
Tja, wikipedia is nou ook niet bepaald een sterk argument he?
Kindermoord en -doodslag is apart strafbaar gesteld in 1886. Een tijd waarin vrouwen het zachtst gezegd heel lastig konden krijgen als ze een kind kregen buiten de 'geëigende' situatie. Omdat die ellende enorme vormen aan kon nemen, heeft de wetgever het wijs geacht dat als een soort verzachtende omstandigheid op te nemen. Inmiddels is de situatie nogal gewijzigd en zijn alleenstaande moeders niet bij voorbaat gedoemd tot een leven in de marge. Bijgevolg is de toepassing van dit artikel ook gewijzigd. Het wordt nu eigenlijk alleen van toepassing geacht als het gebeurt bijvoorbeeld tijdens een postnatale depressie. Iets wat per definitie alleen moeders kunnen krijgen...
Als er geen sprake is van zo'n buitengewone gemoedstoestand, of als het later gebeurd dan 'bij of kort na de geboorte' is een moeder net zo strafbaar als een vader voor 'gewoon' moord of doodslag.
PS Zolang éénoudergezinnen voor het merendeel bestaan uit moeder+kind, zal geweld binnen éénoudergezinnen ook voor het merendeel gepleegd worden door moeders. Simpelweg omdat voor vaders dan de 'toegang' tot het kind ontbreekt. Dus dat statistisch gezien dan meer moeders geweld plegen dan vaders, wil niet zeggen dat moeders ook inherent agressiever zijn.Je sleept er van alles met de haren bij. 'PND' is een 'diagnose' die omstreden is juist omdat het uitsluitend voor vrouwen als excuus kan worden aangevoerd. 'Münchhausen by proxy' is dat ook. Een Heilige Graal die objectief minimaal problematisch is, omdat diepe depressie en aanverwante psychiatrische conflicten/aandoeningen na de geboorte van een kind zowel bij mannen als bij vrouwen niet exceptioneel is. De oudst bekende is misschien wel het 'Oedipus complex', maar reken maar niet dat je als man een rechter zo gek krijgt om je op basis daarvan minder toerekeningsvatbaar te verklaren. Integendeel!
Als (voormalig) één-ouder-vader voel ik mij persoonlijk niet aangesproken door het argument dat vrouwen eerder dader zijn omdat ze vaker met het kind blijven zitten. Sterker nog: Ik gruw van het argument! Het is zó sterk doordrenkt van het idee dat kinderen vooral een 'last' zijn, dat ik er bijna boos van wordt zoiets te lezen!
dinsdag 21 juli 2009 om 22:19
quote:Digitalis schreef op 21 juli 2009 @ 13:22:
Wat een gelul weer. Nooit van testosteron gehoord? Daarom zijn mannen in de regel agressiever, autist. En van jouw karakterschets klopt geen kant, want ik haat mannen niet, ik kijk niet naar sekse maar naar het individu en richt naar mijn haat of liefde op. Ik vind jou een lul omdat je Jaap bent, niet omdat je een pik(kie) tussen je benen hebt hangen. En als van een bepaalde dienstverlening enkel mannen gebruikmaken, sja, daar kan ik weinig aan doen. Ontzettend fout gedacht van je (zoals wel vaker, en je argumentatie doet pijn aan de ogen en wat je allemaal destilleert uit teksten is zo verwrongen dat ik oprecht denk dat je niet spoort).
En als je weer over op de man spelen begint: je begon zelf, en was al heel lang begonnen door mij een oostblokhoertje te noemen dat beweert dat ze studeert en voor 25 euro en wat nootjes mannen over zich heen laat gaan (as if).Je bijdrage is van kop tot staart een etalage van verbaal geweld en diep gevoelde haat tegen iemand die je nog nooit hebt ontmoet, op basis van zijn reactie op een bijdrage die óók al uitblonk door het overvloedige gebruik van pogingen om mij te kwetsen, en verder niks. Mocht je nog ergens iets tegenkomen wat op een argument lijkt, dan hou ik mij aanbevolen. ('Oostblokhoertje'? Heb ik jou zo genoemd? Het zou niet in mij opkomen. Een hoer is een hoer. Of ze nou uit het 'oostblok' komt, of niet).
Wat een gelul weer. Nooit van testosteron gehoord? Daarom zijn mannen in de regel agressiever, autist. En van jouw karakterschets klopt geen kant, want ik haat mannen niet, ik kijk niet naar sekse maar naar het individu en richt naar mijn haat of liefde op. Ik vind jou een lul omdat je Jaap bent, niet omdat je een pik(kie) tussen je benen hebt hangen. En als van een bepaalde dienstverlening enkel mannen gebruikmaken, sja, daar kan ik weinig aan doen. Ontzettend fout gedacht van je (zoals wel vaker, en je argumentatie doet pijn aan de ogen en wat je allemaal destilleert uit teksten is zo verwrongen dat ik oprecht denk dat je niet spoort).
En als je weer over op de man spelen begint: je begon zelf, en was al heel lang begonnen door mij een oostblokhoertje te noemen dat beweert dat ze studeert en voor 25 euro en wat nootjes mannen over zich heen laat gaan (as if).Je bijdrage is van kop tot staart een etalage van verbaal geweld en diep gevoelde haat tegen iemand die je nog nooit hebt ontmoet, op basis van zijn reactie op een bijdrage die óók al uitblonk door het overvloedige gebruik van pogingen om mij te kwetsen, en verder niks. Mocht je nog ergens iets tegenkomen wat op een argument lijkt, dan hou ik mij aanbevolen. ('Oostblokhoertje'? Heb ik jou zo genoemd? Het zou niet in mij opkomen. Een hoer is een hoer. Of ze nou uit het 'oostblok' komt, of niet).
dinsdag 21 juli 2009 om 22:31
quote:mamzelle schreef op 21 juli 2009 @ 20:31:
Kom op! Loop eens een rondje door de gevangenis (of de statistieken) om erachter te komen hoe zeer veel meer mannen dan vrouwen er tot geweldsdaden met een dodelijke afloop komen. En als een vrouw een man inhuurt is het nog altijd die man die gewelddadig is. Ik weet niet hoe jij wil betogen dat vrouwen meer, of in gelijke getallen, gewelddadig zijn dan mannen in een huiselijke situatie als in de buitenwereld mannen veruit in de meerderheid zijn als het op geweldsdelicten aankomt.
Beetje frusti dat tegenwoordig een battle of words, zo er al een gevecht moet zijn, de norm is in plaats van een battle of fists?
Wat mij, en velen, betreft is de norm overigens geen gevecht maar gelijkwaardigheid, en die wordt bereikt door assertiviteit en bereidheid tot welberedeneerde compromissen. Waarbij dan inderdaad iets van het incasseringsvermogen van een man of vrouw wordt verwacht.
Nu ga je wel héél gemakzuchtig te werk. Enerzijds is het aantal veroordelingen overduidelijk geen norm voor het vóórkomen van een bepaald fenomeen, maar voor de mate waarin politie, officier van justitie en de rechterlijke macht (in die volgorde) vervolgen en veroordelen. Het zou prachtig zijn als we konden stellen dat dit een volledig objectief proces zou zijn, maar je moet wel héél ver heen zijn als je dát gelooft. Het hele jusititie-apparaat hangt aan elkaar van de 'politieke correctheid'. Dat begint al met de afspraken die er vooraf worden gemaakt over 'targets', waarbij de politiek maximaal dicteert welke 'usual suspects' ze achter de tralies willen zien. 'Politiek correcter' kán niet.
Dat neemt niet weg dat ik er niet blind voor ben dat de meeste criminele daden gepleegd worden door mannen (hoewel er duidelijk sprake is van een 'inhaalslag' op dit gebied). Maar het (berekende) geweld dat criminelen gebruiken bij het plegen van overvallen is van een héél ander genre dan het geweld waar wij het hier over hebben.
Kom op! Loop eens een rondje door de gevangenis (of de statistieken) om erachter te komen hoe zeer veel meer mannen dan vrouwen er tot geweldsdaden met een dodelijke afloop komen. En als een vrouw een man inhuurt is het nog altijd die man die gewelddadig is. Ik weet niet hoe jij wil betogen dat vrouwen meer, of in gelijke getallen, gewelddadig zijn dan mannen in een huiselijke situatie als in de buitenwereld mannen veruit in de meerderheid zijn als het op geweldsdelicten aankomt.
Beetje frusti dat tegenwoordig een battle of words, zo er al een gevecht moet zijn, de norm is in plaats van een battle of fists?
Wat mij, en velen, betreft is de norm overigens geen gevecht maar gelijkwaardigheid, en die wordt bereikt door assertiviteit en bereidheid tot welberedeneerde compromissen. Waarbij dan inderdaad iets van het incasseringsvermogen van een man of vrouw wordt verwacht.
Nu ga je wel héél gemakzuchtig te werk. Enerzijds is het aantal veroordelingen overduidelijk geen norm voor het vóórkomen van een bepaald fenomeen, maar voor de mate waarin politie, officier van justitie en de rechterlijke macht (in die volgorde) vervolgen en veroordelen. Het zou prachtig zijn als we konden stellen dat dit een volledig objectief proces zou zijn, maar je moet wel héél ver heen zijn als je dát gelooft. Het hele jusititie-apparaat hangt aan elkaar van de 'politieke correctheid'. Dat begint al met de afspraken die er vooraf worden gemaakt over 'targets', waarbij de politiek maximaal dicteert welke 'usual suspects' ze achter de tralies willen zien. 'Politiek correcter' kán niet.
Dat neemt niet weg dat ik er niet blind voor ben dat de meeste criminele daden gepleegd worden door mannen (hoewel er duidelijk sprake is van een 'inhaalslag' op dit gebied). Maar het (berekende) geweld dat criminelen gebruiken bij het plegen van overvallen is van een héél ander genre dan het geweld waar wij het hier over hebben.
dinsdag 21 juli 2009 om 22:38
quote:mamzelle schreef op 21 juli 2009 @ 20:32:
Uit je totale onbereidheid om iets meer te vertellen dan die twee concrete incidenten.
'ONBEREIDHEID'? Het wordt steeds banaler. Ik hoop dat je niet verwacht dat ik hier mijn complete doopceel licht, louter om jou te overtuigen dat ik van nabij weet wat geweld inhoudt. Ik heb in mijn leven vier keer in de loop van een geladen vuurwapen gekeken. En tenminste één hotel waar ik in heb overnacht werd niet al te lang daarna opgeblazen. En jij?
Waar ik steeds naartoe terugkeer, is dat de één zwaar aan het therapie-infuus moet nadat iemand een keer met zijn vlakke hand op de tafel heeft geslagen, terwijl de ander een paar dagen na een moordaanslag wijzer, op haar hoede, maar eerder opgelucht dan getraumatiseerd plannen maakt voor het vervolg.
Uit je totale onbereidheid om iets meer te vertellen dan die twee concrete incidenten.
'ONBEREIDHEID'? Het wordt steeds banaler. Ik hoop dat je niet verwacht dat ik hier mijn complete doopceel licht, louter om jou te overtuigen dat ik van nabij weet wat geweld inhoudt. Ik heb in mijn leven vier keer in de loop van een geladen vuurwapen gekeken. En tenminste één hotel waar ik in heb overnacht werd niet al te lang daarna opgeblazen. En jij?
Waar ik steeds naartoe terugkeer, is dat de één zwaar aan het therapie-infuus moet nadat iemand een keer met zijn vlakke hand op de tafel heeft geslagen, terwijl de ander een paar dagen na een moordaanslag wijzer, op haar hoede, maar eerder opgelucht dan getraumatiseerd plannen maakt voor het vervolg.
dinsdag 21 juli 2009 om 23:23
Een iets groter tipje van de sluier omtrent wat jij hebt meegemaakt aan voortdurend, as opposed to incidenteel geweld, en hoe lang, zou helpen. Huiselijk geweld gaat niet om incidenten, het is zo fnuikend omdat het gaat om een onevenwichtige machtsverhouding in een huis gedurende meerdere jaren.
De bedreigingen die je hebt meegemaakt zou je als militair hebben kunnen meegemaakt en dan was je erop getraind om met dit soort bedreigingen om te gaan.
Ik prijs mezelf beslist gelukkig dat ik niet in de loop van vuurwapens heb gekeken. Dat voor zeker. Of ik dan net zo, of minder, of meer, getraumatiseerd zou zijn dan na een jarenlange relatie waarin toch wel wat meer gebeurde dan een klap op de tafel, geen idee.
Verder valt het wel mee met de therapiebehoefte van mensen die uit een geweldsrelatie komen. Ik neem aan dat de meeste mensen blij zijn dat ze er voorgoed vanaf zijn en opgelucht verder leven. Wel lijkt het me evident dat voor een ieder die daar behoefte aan heeft, er therapie beschikbaar moet zijn en dat moet zijn onderzocht hoe deze het beste resultaat zou opleveren. Die evidentie wordt gedeeld door onder andere defensie in Amerika, ik meen dat daar EMDR, een belangrijk instrument bij traumabehandeling, is ontwikkeld.
Veronderstellen dat er selectief opgepakt en gestraft wordt door politie en justitie lijkt me ietwat paranoia. De maatschappij is er op geen enkele wijze bij gebaat om mishandelende vrouwen los te laten lopen en alleen zielige mishandelende mannen op te pakken.
Eenzelfde paranoia bij je stellingen over erkende psychiatrische verschijnselen. Deze ontkennen lijkt me zinloos zolang je nog geen steekhoudender verklaringen kunt vinden voor bepaald gedrag of stemmingen.
De bedreigingen die je hebt meegemaakt zou je als militair hebben kunnen meegemaakt en dan was je erop getraind om met dit soort bedreigingen om te gaan.
Ik prijs mezelf beslist gelukkig dat ik niet in de loop van vuurwapens heb gekeken. Dat voor zeker. Of ik dan net zo, of minder, of meer, getraumatiseerd zou zijn dan na een jarenlange relatie waarin toch wel wat meer gebeurde dan een klap op de tafel, geen idee.
Verder valt het wel mee met de therapiebehoefte van mensen die uit een geweldsrelatie komen. Ik neem aan dat de meeste mensen blij zijn dat ze er voorgoed vanaf zijn en opgelucht verder leven. Wel lijkt het me evident dat voor een ieder die daar behoefte aan heeft, er therapie beschikbaar moet zijn en dat moet zijn onderzocht hoe deze het beste resultaat zou opleveren. Die evidentie wordt gedeeld door onder andere defensie in Amerika, ik meen dat daar EMDR, een belangrijk instrument bij traumabehandeling, is ontwikkeld.
Veronderstellen dat er selectief opgepakt en gestraft wordt door politie en justitie lijkt me ietwat paranoia. De maatschappij is er op geen enkele wijze bij gebaat om mishandelende vrouwen los te laten lopen en alleen zielige mishandelende mannen op te pakken.
Eenzelfde paranoia bij je stellingen over erkende psychiatrische verschijnselen. Deze ontkennen lijkt me zinloos zolang je nog geen steekhoudender verklaringen kunt vinden voor bepaald gedrag of stemmingen.
woensdag 22 juli 2009 om 00:16
Het zal mij benieuwen hoe goed dat onderzoek naar mannelijke slachtoffers gaat lopen. Als ze in veel gevallen al niet de moeite nemen om aangifte te doen, zullen ze vast ook niet de moeite nemen even anoniem een vragenlijst in te vullen.
Hoeveel mannen nemen die moeite eigenlijk niet? En hoeveel van die mannen zullen wel klagen dat de verhoudingen niet kloppen?
Lijden voegt weinig toe aan het leven.
Het houdt een mens alleen maar af van zijn verantwoordelijkheden en taken. Verdriet maakt een mens niet beter. Ellende ook niet.
en dus huiselijk geweld ook niet. Een goed leven waarin best wel eens wat gebeurt maar meer de gangbare dingen is meer dan voldoende kruis voor de mens.
Hoeveel mannen nemen die moeite eigenlijk niet? En hoeveel van die mannen zullen wel klagen dat de verhoudingen niet kloppen?
Lijden voegt weinig toe aan het leven.
Het houdt een mens alleen maar af van zijn verantwoordelijkheden en taken. Verdriet maakt een mens niet beter. Ellende ook niet.
en dus huiselijk geweld ook niet. Een goed leven waarin best wel eens wat gebeurt maar meer de gangbare dingen is meer dan voldoende kruis voor de mens.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 22 juli 2009 om 02:27
N.a.v. de discussie die hier ontstond over de rol van mannen en vrouwen als daders/slachtoffers van huiselijk geweld, ben ik gaan zoeken naar informatie omtrent mannelijke slachtoffers van huiselijk geweld.
Daar is niet veel over te vinden.
Sinds een jaar of 15 worden er zeer regelmatig overheidscampagnes gewijd aan geweld in huiselijke kring, maar daarbij ligt de klemtoon op vrouwelijke slachtoffers tegenover mannelijke daders. Dat verbaast mij, omdat 12 jaar geleden al was gebleken dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Desondanks wordt daar nu pas een onderzoek naar gestart.
Uit een artikel over de start van het onderzoek door de GGD in Nederland om meer inzicht te krijgen in huiselijk geweld bij mannen van 18 jaar en ouder:
“Waarom dit onderzoek?
Uit onderzoek in 1997, in opdracht van het Ministerie van Justitie, is gebleken dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Hierover is echter weinig bekend. Mede daarom is door forensisch artsen van de GGD Amsterdam een landelijk onderzoek gestart naar volwassen mannen van 18 jaar en ouder die slachtoffer zijn of zijn geweest van huiselijk geweld.
In dit onderzoek wordt onder andere gekeken naar wie de veroorzaker van het geweld is, wat de duur en frequentie is, in hoeverre het slachtoffer met iemand over dit geweld gesproken heeft (inclusief politie) en of er aangifte van is gedaan.”
Waarom dan nu pas dat onderzoek? En waarom heeft men verzuimd om in de campagnes op zijn minst te proberen om de nadruk te leggen op daders en slachtoffers van geweld, ongeacht hun geslacht? Een neutrale opstelling in de campagnes was m.i. niet ongerechtvaardigd, gezien de uitkomst van het onderzoek van het Ministerie van Justitie in 1997.
Ik kwam ook nog een artikel tegen over een conferentie die werd gehouden in april van dit jaar over de relatie tussen huiselijk geweld en dierenmishandeling. "Bij geweldssituaties in gezinnen gaan partnermishandeling, kindermishandeling en dierenmishandeling vaak hand in hand. " Misschien ook een interessant punt, de moeite waard om in zo'n onderzoek mee te nemen. Evenals geweld van kinderen t.a.v. volwassenen.
Daar is niet veel over te vinden.
Sinds een jaar of 15 worden er zeer regelmatig overheidscampagnes gewijd aan geweld in huiselijke kring, maar daarbij ligt de klemtoon op vrouwelijke slachtoffers tegenover mannelijke daders. Dat verbaast mij, omdat 12 jaar geleden al was gebleken dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Desondanks wordt daar nu pas een onderzoek naar gestart.
Uit een artikel over de start van het onderzoek door de GGD in Nederland om meer inzicht te krijgen in huiselijk geweld bij mannen van 18 jaar en ouder:
“Waarom dit onderzoek?
Uit onderzoek in 1997, in opdracht van het Ministerie van Justitie, is gebleken dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Hierover is echter weinig bekend. Mede daarom is door forensisch artsen van de GGD Amsterdam een landelijk onderzoek gestart naar volwassen mannen van 18 jaar en ouder die slachtoffer zijn of zijn geweest van huiselijk geweld.
In dit onderzoek wordt onder andere gekeken naar wie de veroorzaker van het geweld is, wat de duur en frequentie is, in hoeverre het slachtoffer met iemand over dit geweld gesproken heeft (inclusief politie) en of er aangifte van is gedaan.”
Waarom dan nu pas dat onderzoek? En waarom heeft men verzuimd om in de campagnes op zijn minst te proberen om de nadruk te leggen op daders en slachtoffers van geweld, ongeacht hun geslacht? Een neutrale opstelling in de campagnes was m.i. niet ongerechtvaardigd, gezien de uitkomst van het onderzoek van het Ministerie van Justitie in 1997.
Ik kwam ook nog een artikel tegen over een conferentie die werd gehouden in april van dit jaar over de relatie tussen huiselijk geweld en dierenmishandeling. "Bij geweldssituaties in gezinnen gaan partnermishandeling, kindermishandeling en dierenmishandeling vaak hand in hand. " Misschien ook een interessant punt, de moeite waard om in zo'n onderzoek mee te nemen. Evenals geweld van kinderen t.a.v. volwassenen.
woensdag 22 juli 2009 om 09:26
quote:jaap schreef op 21 juli 2009 @ 21:48:
[...]
Ja, zó werkt het inderdaad dus níet. .
Wat wíl je nou eigenlijk??? Eerst klaag je dat er geen aandacht voor is. Dan blijkt dat er wel aandacht voor is, maar dan is het weer niet goed want het werkt niet volgens jou. Klinkt erg als "het is niet goed of het deugt niet".
In het algemeen werkt een onderzoeksopzet als de hier beschrevene - vragen naar ervaringen - juist prima om dark numbers boven tafel te krijgen. Is in wezen vergelijkbaar met onderzoek naar criminaliteit: kijkend naar aangiften mis je de delicten waarvan mensen geen aangifte (willen) doen, maar vragend naar de ervaringen van mensen met criminaliteit krijg je die cijfers wél boven water.
[...]
Ja, zó werkt het inderdaad dus níet. .
Wat wíl je nou eigenlijk??? Eerst klaag je dat er geen aandacht voor is. Dan blijkt dat er wel aandacht voor is, maar dan is het weer niet goed want het werkt niet volgens jou. Klinkt erg als "het is niet goed of het deugt niet".
In het algemeen werkt een onderzoeksopzet als de hier beschrevene - vragen naar ervaringen - juist prima om dark numbers boven tafel te krijgen. Is in wezen vergelijkbaar met onderzoek naar criminaliteit: kijkend naar aangiften mis je de delicten waarvan mensen geen aangifte (willen) doen, maar vragend naar de ervaringen van mensen met criminaliteit krijg je die cijfers wél boven water.
woensdag 22 juli 2009 om 09:34
quote:jaap schreef op 21 juli 2009 @ 21:59:
Wie zijn ogen niet in zijn/haar zak heeft, ziet bijna dagelijks hoe kinderen met geweld conflicten 'oplossen'. Ik weet honderd procent zeker dat dit ook een verschijnsel is dat optreedt bij kinderen die nooit als voorbeeld hebben gehad dat dit de manier is waarop hun ouders met conflicten omgaan. En je moet wel behoorlijk los zijn van deze wereld als je meent dat kinderen niet 'autonoom' kunnen 'bedenken' dat een schep (of zoiets) ook een prima slagwapen is waarmee je 'indruk' op andere kinderen kunt maken. En dat er daarbij ook geen verschil is tussen de seksen bij jonge kinderen. (Maar wel tussen individuele kinderen; kennelijk op basis van hun 'natuur' of 'temperament').
Loop een dagje door de Bijenkorf, zonder oogkleppen, en je ziet regelmatig hoe kinderen niet alleen leeftijdsgenootjes met fysiek geweld te lijf gaan, maar ook niet aarzelen om hun ouders, of andere volwassenen die hen irriteren te schoppen of te slaan als iets hen niet zint.
Geweld door tieners tegen hun ouders is een genant onderwerp dat bij voorkeur angstvallig wordt verzwegen, maar verre van uniek is. En dat is mogelijk de 'understatement of the year'!
En wat precies is de relatie tot de hypothese van een cirkel van geweld in relationeel geweld??
Dat (ook) andere kinderen gewelddadig (kunnen) zijn geloof ik direct. De mijne meldt vrijwel dagelijks dat hij iemand doormidden gaat schoppen. Punt is dat de mijne leert dat dat niet de manier is om conflicten en frustraties op te lossen. Sluit niet uit dat ook hij als tiener misschien best agressief kan zijn, geen idee, ik heb geen glazen bol. Een deel van 'normaal' opgroeiende kinderen zal ongetwijfeld agressief worden om wat voor reden dan ook.
Maar een kind dat van jongs af aan zich geconfronteerd ziet met structureel geweld, leert die andere manieren om conflicten en frustraties op te lossen, níet. Omdat degene die hem dat moet leren, kennelijk geen andere copingsmechanismen heeft en dat dus ook niet kan overbrengen. Een deel van aldus opgroeiende kinderen zal ongetwijfeld níet zelf agressief worden omdat het elders andere copingmechanismen leert. Een ander deel leert die niet en heeft dus in elk geval maatschappelijk gezien een forse achterstand.
Wat ik nog steeds niet begrijp is wat er zo fundamenteel op tegen is dat gekeken wordt in hoeverre opgroeien in een agressieve omgeving schadelijk is voor een kind, in hoeverre dat kan leiden tot eigen agressief gedrag en in hoeverre dat te voorkomen is. Wat is daar op tegen?
Wie zijn ogen niet in zijn/haar zak heeft, ziet bijna dagelijks hoe kinderen met geweld conflicten 'oplossen'. Ik weet honderd procent zeker dat dit ook een verschijnsel is dat optreedt bij kinderen die nooit als voorbeeld hebben gehad dat dit de manier is waarop hun ouders met conflicten omgaan. En je moet wel behoorlijk los zijn van deze wereld als je meent dat kinderen niet 'autonoom' kunnen 'bedenken' dat een schep (of zoiets) ook een prima slagwapen is waarmee je 'indruk' op andere kinderen kunt maken. En dat er daarbij ook geen verschil is tussen de seksen bij jonge kinderen. (Maar wel tussen individuele kinderen; kennelijk op basis van hun 'natuur' of 'temperament').
Loop een dagje door de Bijenkorf, zonder oogkleppen, en je ziet regelmatig hoe kinderen niet alleen leeftijdsgenootjes met fysiek geweld te lijf gaan, maar ook niet aarzelen om hun ouders, of andere volwassenen die hen irriteren te schoppen of te slaan als iets hen niet zint.
Geweld door tieners tegen hun ouders is een genant onderwerp dat bij voorkeur angstvallig wordt verzwegen, maar verre van uniek is. En dat is mogelijk de 'understatement of the year'!
En wat precies is de relatie tot de hypothese van een cirkel van geweld in relationeel geweld??
Dat (ook) andere kinderen gewelddadig (kunnen) zijn geloof ik direct. De mijne meldt vrijwel dagelijks dat hij iemand doormidden gaat schoppen. Punt is dat de mijne leert dat dat niet de manier is om conflicten en frustraties op te lossen. Sluit niet uit dat ook hij als tiener misschien best agressief kan zijn, geen idee, ik heb geen glazen bol. Een deel van 'normaal' opgroeiende kinderen zal ongetwijfeld agressief worden om wat voor reden dan ook.
Maar een kind dat van jongs af aan zich geconfronteerd ziet met structureel geweld, leert die andere manieren om conflicten en frustraties op te lossen, níet. Omdat degene die hem dat moet leren, kennelijk geen andere copingsmechanismen heeft en dat dus ook niet kan overbrengen. Een deel van aldus opgroeiende kinderen zal ongetwijfeld níet zelf agressief worden omdat het elders andere copingmechanismen leert. Een ander deel leert die niet en heeft dus in elk geval maatschappelijk gezien een forse achterstand.
Wat ik nog steeds niet begrijp is wat er zo fundamenteel op tegen is dat gekeken wordt in hoeverre opgroeien in een agressieve omgeving schadelijk is voor een kind, in hoeverre dat kan leiden tot eigen agressief gedrag en in hoeverre dat te voorkomen is. Wat is daar op tegen?
woensdag 22 juli 2009 om 09:54
quote:jaap schreef op 21 juli 2009 @ 22:11:
[...]
Je sleept er van alles met de haren bij. 'PND' is een 'diagnose' die omstreden is juist omdat het uitsluitend voor vrouwen als excuus kan worden aangevoerd. 'Münchhausen by proxy' is dat ook. Een Heilige Graal die objectief minimaal problematisch is, omdat diepe depressie en aanverwante psychiatrische conflicten/aandoeningen na de geboorte van een kind zowel bij mannen als bij vrouwen niet exceptioneel is. De oudst bekende is misschien wel het 'Oedipus complex', maar reken maar niet dat je als man een rechter zo gek krijgt om je op basis daarvan minder toerekeningsvatbaar te verklaren. Integendeel!
Ik sleep er van alles bij? De kampioen sleepboot verwijt míj dat ik er van alles bij sleep! Fraaier kan 't haast niet worden.
Jíj komt met een of ander flutargument geknipt en geplakt van wikipedia. Ik leg enkel en alleen uit dat wiki fout zit.
Maar kennelijk wil je nu weer afdwalen naar een academische discussie over een artikel uit het wetboek van strafrecht dat niet of nauwelijks wordt toegepast. Dan maar ter info dit citaat uit LJN AZ0774 (de Beverwijkse babyzaak): De achterliggende reden voor het mildere strafregime van de artikelen 290 en 291 Sr. is - ook volgens de Memorie van Toelichting - gelegen in de bijzondere gemoedstoestand waarin een moeder, die bevreesd is voor de ontdekking van haar bevalling, verkeert. Het gegeven dat deze bijzondere gemoedstoestand ten tijde van de invoering van deze bepalingen relatief vaker dan nu zijn oorsprong had in de ongunstige sociale situatie van de moeder, houdt niet in dat toepassing van deze artikelen beperkt dient te worden tot deze gevallen. Bepalend voor de beslissing of de feiten die door verdachte zijn gepleegd al dan niet vallen onder de werking van de strafbepalingen van artikel 290 of 291 Sr. is het antwoord op de volgende vraag: verkeerde verdachte in de bedoelde ‘bijzondere gemoedstoestand’ omdat zij bevreesd was voor de ontdekking van haar bevalling op het moment dat zij besloot om haar kind van het leven te beroven?
Uit het enigszins recente verleden is maar een handvol zaken betreffende kindermoord/kinderdoodslag te vinden. Voor zover ik in de gauwigheid kan terugvinden, is in geen daarvan sprake van het aannemen van een postnatale depressie. Volstrekt academische discussie dus of PND wel of niet omstreden is. Overigens is je argument dat een diagnose omstreden is, omdat 'ie enkel en alleen bij vrouwen kan worden gesteld, nogal zwakjes, eufemistisch gezegd. Zoals je ongetwijfeld weet, verschillen mannen en vrouwen biologisch. Hetgeen met zich brengt dan bepaalde biologische afwijkingen ook alleen bij mannen dan wel vrouwen kunnen voorkomen. Zo heb ik nog nooit gehoord van een man met baarmoederhalskanker, en dat lijkt me toch een vrij onomstreden diagnose.
Daarnaast: júist omdat kindermoord/-doodslag pas wordt aangenomen als sprake is van een hevige gemoedsbeweging bij de moeder, is de kans levensgroot dat naast een eventuele gevangenisstraf, ook tbs opgelegd wordt. Het is maar wat je strafverminderend noemt...
quote:Als (voormalig) één-ouder-vader voel ik mij persoonlijk niet aangesproken door het argument dat vrouwen eerder dader zijn omdat ze vaker met het kind blijven zitten. Sterker nog: Ik gruw van het argument! Het is zó sterk doordrenkt van het idee dat kinderen vooral een 'last' zijn, dat ik er bijna boos van wordt zoiets te lezen! Je eigen emoties zitten je al duidelijk in de weg bij het lezen. Het gaat namelijk niet om het kind als last ervaren, het gaat om het feit dat de afwezige ouder geen toegang heeft tot het kind. Beetje moeilijk om een kind te slaan dat niet onder handbereik is, nietwaar?
[...]
Je sleept er van alles met de haren bij. 'PND' is een 'diagnose' die omstreden is juist omdat het uitsluitend voor vrouwen als excuus kan worden aangevoerd. 'Münchhausen by proxy' is dat ook. Een Heilige Graal die objectief minimaal problematisch is, omdat diepe depressie en aanverwante psychiatrische conflicten/aandoeningen na de geboorte van een kind zowel bij mannen als bij vrouwen niet exceptioneel is. De oudst bekende is misschien wel het 'Oedipus complex', maar reken maar niet dat je als man een rechter zo gek krijgt om je op basis daarvan minder toerekeningsvatbaar te verklaren. Integendeel!
Ik sleep er van alles bij? De kampioen sleepboot verwijt míj dat ik er van alles bij sleep! Fraaier kan 't haast niet worden.
Jíj komt met een of ander flutargument geknipt en geplakt van wikipedia. Ik leg enkel en alleen uit dat wiki fout zit.
Maar kennelijk wil je nu weer afdwalen naar een academische discussie over een artikel uit het wetboek van strafrecht dat niet of nauwelijks wordt toegepast. Dan maar ter info dit citaat uit LJN AZ0774 (de Beverwijkse babyzaak): De achterliggende reden voor het mildere strafregime van de artikelen 290 en 291 Sr. is - ook volgens de Memorie van Toelichting - gelegen in de bijzondere gemoedstoestand waarin een moeder, die bevreesd is voor de ontdekking van haar bevalling, verkeert. Het gegeven dat deze bijzondere gemoedstoestand ten tijde van de invoering van deze bepalingen relatief vaker dan nu zijn oorsprong had in de ongunstige sociale situatie van de moeder, houdt niet in dat toepassing van deze artikelen beperkt dient te worden tot deze gevallen. Bepalend voor de beslissing of de feiten die door verdachte zijn gepleegd al dan niet vallen onder de werking van de strafbepalingen van artikel 290 of 291 Sr. is het antwoord op de volgende vraag: verkeerde verdachte in de bedoelde ‘bijzondere gemoedstoestand’ omdat zij bevreesd was voor de ontdekking van haar bevalling op het moment dat zij besloot om haar kind van het leven te beroven?
Uit het enigszins recente verleden is maar een handvol zaken betreffende kindermoord/kinderdoodslag te vinden. Voor zover ik in de gauwigheid kan terugvinden, is in geen daarvan sprake van het aannemen van een postnatale depressie. Volstrekt academische discussie dus of PND wel of niet omstreden is. Overigens is je argument dat een diagnose omstreden is, omdat 'ie enkel en alleen bij vrouwen kan worden gesteld, nogal zwakjes, eufemistisch gezegd. Zoals je ongetwijfeld weet, verschillen mannen en vrouwen biologisch. Hetgeen met zich brengt dan bepaalde biologische afwijkingen ook alleen bij mannen dan wel vrouwen kunnen voorkomen. Zo heb ik nog nooit gehoord van een man met baarmoederhalskanker, en dat lijkt me toch een vrij onomstreden diagnose.
Daarnaast: júist omdat kindermoord/-doodslag pas wordt aangenomen als sprake is van een hevige gemoedsbeweging bij de moeder, is de kans levensgroot dat naast een eventuele gevangenisstraf, ook tbs opgelegd wordt. Het is maar wat je strafverminderend noemt...
quote:Als (voormalig) één-ouder-vader voel ik mij persoonlijk niet aangesproken door het argument dat vrouwen eerder dader zijn omdat ze vaker met het kind blijven zitten. Sterker nog: Ik gruw van het argument! Het is zó sterk doordrenkt van het idee dat kinderen vooral een 'last' zijn, dat ik er bijna boos van wordt zoiets te lezen! Je eigen emoties zitten je al duidelijk in de weg bij het lezen. Het gaat namelijk niet om het kind als last ervaren, het gaat om het feit dat de afwezige ouder geen toegang heeft tot het kind. Beetje moeilijk om een kind te slaan dat niet onder handbereik is, nietwaar?
woensdag 22 juli 2009 om 09:56
quote:jaap schreef op 21 juli 2009 @ 22:38:
Ik heb in mijn leven vier keer in de loop van een geladen vuurwapen gekeken. En tenminste één hotel waar ik in heb overnacht werd niet al te lang daarna opgeblazen. .Nou nou poe poe we zijn onder de indruk hoor. En wat is nou precies de link met het als kind opgroeien in een situatie van structureel geweld??
Ik heb in mijn leven vier keer in de loop van een geladen vuurwapen gekeken. En tenminste één hotel waar ik in heb overnacht werd niet al te lang daarna opgeblazen. .Nou nou poe poe we zijn onder de indruk hoor. En wat is nou precies de link met het als kind opgroeien in een situatie van structureel geweld??
woensdag 22 juli 2009 om 10:07
Lijkt mij helemaal niks op tegen. Het is juist een goede zaak om daar aandacht aan te besteden. Naar de meest onzinnige dingen wordt onderzoek gedaan. Dit soort relevante onderzoeken (geweld kinderen) kunnen leiden tot oplossingen in de toekomst, als dan ook maar een plan van aanpak volgt na een dergelijk onderzoek.
Omen, het verbaast me wat je hebt 'boven' gehaald.
In 1997 was al nauwelijks prioriteit voor huiselijk geweld naar vrouwen toe. En dan is er wel onderzoek gedaan in die tijd naar de mannelijke slachtoffers? Ik vind het een beetje vreemd.
Bovendien zijn ze toch pas járen later huiselijk geweld cijfers gaan registreren?
Omen, het verbaast me wat je hebt 'boven' gehaald.
In 1997 was al nauwelijks prioriteit voor huiselijk geweld naar vrouwen toe. En dan is er wel onderzoek gedaan in die tijd naar de mannelijke slachtoffers? Ik vind het een beetje vreemd.
Bovendien zijn ze toch pas járen later huiselijk geweld cijfers gaan registreren?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 22 juli 2009 om 10:35
quote:shahla schreef op 22 juli 2009 @ 10:07:
Lijkt mij helemaal niks op tegen. Het is juist een goede zaak om daar aandacht aan te besteden. Naar de meest onzinnige dingen wordt onderzoek gedaan. Dit soort relevante onderzoeken (geweld kinderen) kunnen leiden tot oplossingen in de toekomst, als dan ook maar een plan van aanpak volgt na een dergelijk onderzoek. Lijkt mij ook. Maar de vraag was dan ook eigenlijk aan Jaap, want volgens mij is hij de enige die mordicus tegen is. Mij is nog steeds niet duidelijk waarom. Kennelijk omdat hij de hypothese niet onderschrijft, maar ook dat kan het resultaat van onderzoek zijn: dan blijkt dat een hypothese niet juist is. Kennelijk wil Jaap pertinent geen onderzoek naar de geldigheid van de hypothese van de cirkel van geweld. Bang dat uit onderzoek gaat blijken dat die hypothese wél juist is en hij dus ongelijk heeft???
Lijkt mij helemaal niks op tegen. Het is juist een goede zaak om daar aandacht aan te besteden. Naar de meest onzinnige dingen wordt onderzoek gedaan. Dit soort relevante onderzoeken (geweld kinderen) kunnen leiden tot oplossingen in de toekomst, als dan ook maar een plan van aanpak volgt na een dergelijk onderzoek. Lijkt mij ook. Maar de vraag was dan ook eigenlijk aan Jaap, want volgens mij is hij de enige die mordicus tegen is. Mij is nog steeds niet duidelijk waarom. Kennelijk omdat hij de hypothese niet onderschrijft, maar ook dat kan het resultaat van onderzoek zijn: dan blijkt dat een hypothese niet juist is. Kennelijk wil Jaap pertinent geen onderzoek naar de geldigheid van de hypothese van de cirkel van geweld. Bang dat uit onderzoek gaat blijken dat die hypothese wél juist is en hij dus ongelijk heeft???
woensdag 22 juli 2009 om 10:38
woensdag 22 juli 2009 om 10:42
Overigens ben ik van mening dat agressie bij kinderen niet enkel ontstaat door voorbeelden uit hun omgeving. Ik denk dat bij kinderen met een bepaalde problematiek deze agressie daar automatisch bij komt. Als hun omgeving dan ook nog eens voorbeelden van agressie heeft, wordt het voor dat soort kinderen wel heel moeilijk om andere middelen te leren kennen met die agressie te leren omgaan.
Elk mens heeft wel een bepaalde mate van agressie in zich. Het is vaak een kwestie van hoeveel zelfbeheersing de persoon heeft deze in goede banen te leiden.
Elk mens heeft wel een bepaalde mate van agressie in zich. Het is vaak een kwestie van hoeveel zelfbeheersing de persoon heeft deze in goede banen te leiden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
woensdag 22 juli 2009 om 10:49
quote:mamzelle schreef op 21 juli 2009 @ 23:23:
Een iets groter tipje van de sluier omtrent wat jij hebt meegemaakt aan voortdurend, as opposed to incidenteel geweld, en hoe lang, zou helpen. Huiselijk geweld gaat niet om incidenten, het is zo fnuikend omdat het gaat om een onevenwichtige machtsverhouding in een huis gedurende meerdere jaren.
De bedreigingen die je hebt meegemaakt zou je als militair hebben kunnen meegemaakt en dan was je erop getraind om met dit soort bedreigingen om te gaan.
Ik prijs mezelf beslist gelukkig dat ik niet in de loop van vuurwapens heb gekeken. Dat voor zeker. Of ik dan net zo, of minder, of meer, getraumatiseerd zou zijn dan na een jarenlange relatie waarin toch wel wat meer gebeurde dan een klap op de tafel, geen idee.
Verder valt het wel mee met de therapiebehoefte van mensen die uit een geweldsrelatie komen. Ik neem aan dat de meeste mensen blij zijn dat ze er voorgoed vanaf zijn en opgelucht verder leven. Wel lijkt het me evident dat voor een ieder die daar behoefte aan heeft, er therapie beschikbaar moet zijn en dat moet zijn onderzocht hoe deze het beste resultaat zou opleveren. Die evidentie wordt gedeeld door onder andere defensie in Amerika, ik meen dat daar EMDR, een belangrijk instrument bij traumabehandeling, is ontwikkeld.
Veronderstellen dat er selectief opgepakt en gestraft wordt door politie en justitie lijkt me ietwat paranoia. De maatschappij is er op geen enkele wijze bij gebaat om mishandelende vrouwen los te laten lopen en alleen zielige mishandelende mannen op te pakken.
Eenzelfde paranoia bij je stellingen over erkende psychiatrische verschijnselen. Deze ontkennen lijkt me zinloos zolang je nog geen steekhoudender verklaringen kunt vinden voor bepaald gedrag of stemmingen.
Gewelddadig gedrag in een partnerrelatie komt zelden 'uit de lucht' vallen. Er is vrijwel altijd sprake van een langdurige verstoring die gaandeweg ernstiger vormen aanneemt. Soms met kortstondige perioden waarin de problemen opgelost lijken te zijn.
Net zo belangrijk als de 'dader-route' is de 'slachtoffer-route', als je écht iets wilt leren over oorzaak en gevolg. En dat is weer een absolute voorwaarde om te komen tot effectieve maatregelen die zouden kunnen dienen ter voorkoming. Daarbij is het onvermijdelijk dat bepaalde gedragingen die in een adolescente of tiener-fase van het leven juist aantrekkelijk worden gevonden door de partner, gemarkeerd worden als potentiële bron voor problemen later.
Het probleem dat dan direct opduikt is dat er geen wetmatigheid is die garandeert dat dit gedrag zich zal ontpoppen tot bron van problemen in het latere leven. Daarvoor zijn er véél teveel variabelen. Bij het uitblijven van kinderen, bijvoorbeeld, kan de relatie zich geheel anders ontwikkelen dan mét.
In mijn eigen geval bleek dat mijn partnerkeuze problematisch was, zoals mijn partners ook mij als partner kozen vanuit een verkeerd verwachtingspatroon. Mijn interesse in mensen, en in het bijzonder in mensen die 'iets te vertellen hebben', en niet bang zijn om iets mee te maken, gaf mij de illusie dat de partners die ik zo vond vrij zelfstandig waren. Ook al was van meet af duidelijk dat zij in mij een enigszins 'vaderlijke' partner zagen, cq een 'sterke persoonlijkheid' waar ze op konden leunen indien nodig. Dat laatste was ook juist, maar ik was niet bereid keuzes voor hen te maken: hen te vertellen wat ze moesten doen of laten.
Beide partners beklaagden zich geruime tijd na het beëindigen van de relatie over mijn onvermogen om hen 'de les te lezen' en daadwerkelijk in te grijpen. Eén gaf onomwonden te kennen dat ik haar een 'pak slaag' had moeten geven toen ze zelf gewelddadig werd. Iets wat ik niet kon/kan, en moreel onacceptabel vind. De ander was nauwelijks minder terughoudend in haar kritiek op mij als partner, waar zij van mij een grotere, concrete verantwoordelijkheid voor haar welbevinden verwachtte dan ik bereid was te bieden.
De achtergrond van beiden was verre van identiek. Eén was tamelijk streng opgevoed, de ander had een bijzonder 'vrije' opvoeding genoten. Bij degene die een tamelijk strenge opvoeding had genoten, en die als kind meer dan eens een 'pak slaag' had gehad, kwam de neiging tot geweld uitsluitend voort uit een diepe, intense en extreem destructieve jaloezie. Dit geweld was heftig, en bedreigend, maar niet constant, en werd afgewisseld met lange perioden waarin we uiterst harmonieus leefden.
Bij degene die een vrije opvoeding had genoten was het geweld gelijkmatig, en werd het steeds erger, omdat ze eraan gewend was in alles haar zin te krijgen, en de verantwoordelijkheid voor een kind haar te zwaar was, wat ze op mij (en onze zoon) afreageerde.
Alleen al uit deze twee voorbeelden blijkt dat het waanzin is om te geloven dat je met een 'modelmatige' aanpak geweld binnen het gezin kunt voorkomen door een focus op een denkbeeldige 'cirkel'.
Wat jij 'paranoïa' noemt, is gewoon de realiteit. De politiek spreekt met Justitie elk jaar af welke 'prioriteiten' er dienen te worden gesteld, waarbij 'targets' worden afgesproken. Deze kille rationalisatie komt uit de koker van lieden die vergeten dat achter de statistiek heuse mensen schuilgaan. De gevolgen van deze benadering zijn in de Nederlandse samenleving beter te bestuderen dan waar ook ter wereld, omdat het 'gedogen' in ons land tot norm is verheven. Iets is weliswaar strafbaar volgens de wet, maar we vervolgen niet. Die constatering 'paranoïa' noemen staat gelijk aan je kop in het zand steken.
Psychische 'verschijnselen' worden ontleend aan de DSM, waar ze in worden genoemd als 'afwijkend gedrag'. Tot niet zo lang geleden vond je daarin onder andere 'homofilie' als psychische aandoening waarvoor je behandeld diende te worden.
'Psychische verschijnselen' komen en gaan op de golven van politiek correct denken, en alleen al het gegeven dat de schattingen van het aantal gevallen van (bijvoorbeeld) PND uiteenlopen van 5 tot 25 %, vanwege verschillen in de 'methode' om dit vast te kunnen stellen, geeft wel aan dat het amper serieus te nemen is. Dat dat tóch gebeurt, heeft weer alles te maken met dat politiek correcte denken en onze wil om te gedogen wat eigenlijk strafbaar of afkeurenswaardig is. Daarmee beweer ik niet dat degenen die onder depressie lijden na de geboorte (in dit concrete geval) er bij gebaat zouden zijn als we in alle gevallen minder coulant zouden zijn. Maar ik vrees dat dit in een niet kwantificeerbaar aantal van gevallen wel beter zou zijn dan de therapietjes en pillen en vrachtwagens vol begrip die nu politiek correct zijn. En dat geldt voor een groeiend aantal psychische 'aandoeningen'.
Een iets groter tipje van de sluier omtrent wat jij hebt meegemaakt aan voortdurend, as opposed to incidenteel geweld, en hoe lang, zou helpen. Huiselijk geweld gaat niet om incidenten, het is zo fnuikend omdat het gaat om een onevenwichtige machtsverhouding in een huis gedurende meerdere jaren.
De bedreigingen die je hebt meegemaakt zou je als militair hebben kunnen meegemaakt en dan was je erop getraind om met dit soort bedreigingen om te gaan.
Ik prijs mezelf beslist gelukkig dat ik niet in de loop van vuurwapens heb gekeken. Dat voor zeker. Of ik dan net zo, of minder, of meer, getraumatiseerd zou zijn dan na een jarenlange relatie waarin toch wel wat meer gebeurde dan een klap op de tafel, geen idee.
Verder valt het wel mee met de therapiebehoefte van mensen die uit een geweldsrelatie komen. Ik neem aan dat de meeste mensen blij zijn dat ze er voorgoed vanaf zijn en opgelucht verder leven. Wel lijkt het me evident dat voor een ieder die daar behoefte aan heeft, er therapie beschikbaar moet zijn en dat moet zijn onderzocht hoe deze het beste resultaat zou opleveren. Die evidentie wordt gedeeld door onder andere defensie in Amerika, ik meen dat daar EMDR, een belangrijk instrument bij traumabehandeling, is ontwikkeld.
Veronderstellen dat er selectief opgepakt en gestraft wordt door politie en justitie lijkt me ietwat paranoia. De maatschappij is er op geen enkele wijze bij gebaat om mishandelende vrouwen los te laten lopen en alleen zielige mishandelende mannen op te pakken.
Eenzelfde paranoia bij je stellingen over erkende psychiatrische verschijnselen. Deze ontkennen lijkt me zinloos zolang je nog geen steekhoudender verklaringen kunt vinden voor bepaald gedrag of stemmingen.
Gewelddadig gedrag in een partnerrelatie komt zelden 'uit de lucht' vallen. Er is vrijwel altijd sprake van een langdurige verstoring die gaandeweg ernstiger vormen aanneemt. Soms met kortstondige perioden waarin de problemen opgelost lijken te zijn.
Net zo belangrijk als de 'dader-route' is de 'slachtoffer-route', als je écht iets wilt leren over oorzaak en gevolg. En dat is weer een absolute voorwaarde om te komen tot effectieve maatregelen die zouden kunnen dienen ter voorkoming. Daarbij is het onvermijdelijk dat bepaalde gedragingen die in een adolescente of tiener-fase van het leven juist aantrekkelijk worden gevonden door de partner, gemarkeerd worden als potentiële bron voor problemen later.
Het probleem dat dan direct opduikt is dat er geen wetmatigheid is die garandeert dat dit gedrag zich zal ontpoppen tot bron van problemen in het latere leven. Daarvoor zijn er véél teveel variabelen. Bij het uitblijven van kinderen, bijvoorbeeld, kan de relatie zich geheel anders ontwikkelen dan mét.
In mijn eigen geval bleek dat mijn partnerkeuze problematisch was, zoals mijn partners ook mij als partner kozen vanuit een verkeerd verwachtingspatroon. Mijn interesse in mensen, en in het bijzonder in mensen die 'iets te vertellen hebben', en niet bang zijn om iets mee te maken, gaf mij de illusie dat de partners die ik zo vond vrij zelfstandig waren. Ook al was van meet af duidelijk dat zij in mij een enigszins 'vaderlijke' partner zagen, cq een 'sterke persoonlijkheid' waar ze op konden leunen indien nodig. Dat laatste was ook juist, maar ik was niet bereid keuzes voor hen te maken: hen te vertellen wat ze moesten doen of laten.
Beide partners beklaagden zich geruime tijd na het beëindigen van de relatie over mijn onvermogen om hen 'de les te lezen' en daadwerkelijk in te grijpen. Eén gaf onomwonden te kennen dat ik haar een 'pak slaag' had moeten geven toen ze zelf gewelddadig werd. Iets wat ik niet kon/kan, en moreel onacceptabel vind. De ander was nauwelijks minder terughoudend in haar kritiek op mij als partner, waar zij van mij een grotere, concrete verantwoordelijkheid voor haar welbevinden verwachtte dan ik bereid was te bieden.
De achtergrond van beiden was verre van identiek. Eén was tamelijk streng opgevoed, de ander had een bijzonder 'vrije' opvoeding genoten. Bij degene die een tamelijk strenge opvoeding had genoten, en die als kind meer dan eens een 'pak slaag' had gehad, kwam de neiging tot geweld uitsluitend voort uit een diepe, intense en extreem destructieve jaloezie. Dit geweld was heftig, en bedreigend, maar niet constant, en werd afgewisseld met lange perioden waarin we uiterst harmonieus leefden.
Bij degene die een vrije opvoeding had genoten was het geweld gelijkmatig, en werd het steeds erger, omdat ze eraan gewend was in alles haar zin te krijgen, en de verantwoordelijkheid voor een kind haar te zwaar was, wat ze op mij (en onze zoon) afreageerde.
Alleen al uit deze twee voorbeelden blijkt dat het waanzin is om te geloven dat je met een 'modelmatige' aanpak geweld binnen het gezin kunt voorkomen door een focus op een denkbeeldige 'cirkel'.
Wat jij 'paranoïa' noemt, is gewoon de realiteit. De politiek spreekt met Justitie elk jaar af welke 'prioriteiten' er dienen te worden gesteld, waarbij 'targets' worden afgesproken. Deze kille rationalisatie komt uit de koker van lieden die vergeten dat achter de statistiek heuse mensen schuilgaan. De gevolgen van deze benadering zijn in de Nederlandse samenleving beter te bestuderen dan waar ook ter wereld, omdat het 'gedogen' in ons land tot norm is verheven. Iets is weliswaar strafbaar volgens de wet, maar we vervolgen niet. Die constatering 'paranoïa' noemen staat gelijk aan je kop in het zand steken.
Psychische 'verschijnselen' worden ontleend aan de DSM, waar ze in worden genoemd als 'afwijkend gedrag'. Tot niet zo lang geleden vond je daarin onder andere 'homofilie' als psychische aandoening waarvoor je behandeld diende te worden.
'Psychische verschijnselen' komen en gaan op de golven van politiek correct denken, en alleen al het gegeven dat de schattingen van het aantal gevallen van (bijvoorbeeld) PND uiteenlopen van 5 tot 25 %, vanwege verschillen in de 'methode' om dit vast te kunnen stellen, geeft wel aan dat het amper serieus te nemen is. Dat dat tóch gebeurt, heeft weer alles te maken met dat politiek correcte denken en onze wil om te gedogen wat eigenlijk strafbaar of afkeurenswaardig is. Daarmee beweer ik niet dat degenen die onder depressie lijden na de geboorte (in dit concrete geval) er bij gebaat zouden zijn als we in alle gevallen minder coulant zouden zijn. Maar ik vrees dat dit in een niet kwantificeerbaar aantal van gevallen wel beter zou zijn dan de therapietjes en pillen en vrachtwagens vol begrip die nu politiek correct zijn. En dat geldt voor een groeiend aantal psychische 'aandoeningen'.
woensdag 22 juli 2009 om 11:20
quote:shahla schreef op 22 juli 2009 @ 10:07:
[..]
In 1997 was al nauwelijks prioriteit voor huiselijk geweld naar vrouwen toe. En dan is er wel onderzoek gedaan in die tijd naar de mannelijke slachtoffers? Ik vind het een beetje vreemd.
[..]
Neen, dat schreef ik niet. Er is geen specifiek onderzoek gedaan in 1997 naar mannelijke slachtoffers. Er is toen een breder onderzoek gedaan waaruit bleek dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld.
Dat is toen verder niet uitgezocht, maar in zo'n 15 jaar overheidscampagnes heeft men zich desondanks gericht op geweld tegen vrouwen en kinderen.
Er is toen dus een keuze gemaakt om niets te doen met het vermoeden dat mannen mogelijk in gelijke mate slachtoffer konden zijn.
Wellicht is er toen nooit bewust over nagedacht en viel de focus op vrouwelijke slachtoffers samen met een toen (en nu nog wel) meer overheersende gedachte dat vrouwen moeilijk dader konden zijn. Een vorm van onderschatting of idealisering van vrouwen?
[..]
In 1997 was al nauwelijks prioriteit voor huiselijk geweld naar vrouwen toe. En dan is er wel onderzoek gedaan in die tijd naar de mannelijke slachtoffers? Ik vind het een beetje vreemd.
[..]
Neen, dat schreef ik niet. Er is geen specifiek onderzoek gedaan in 1997 naar mannelijke slachtoffers. Er is toen een breder onderzoek gedaan waaruit bleek dat mannen mogelijk in gelijke mate als vrouwen slachtoffer zijn van huiselijk geweld.
Dat is toen verder niet uitgezocht, maar in zo'n 15 jaar overheidscampagnes heeft men zich desondanks gericht op geweld tegen vrouwen en kinderen.
Er is toen dus een keuze gemaakt om niets te doen met het vermoeden dat mannen mogelijk in gelijke mate slachtoffer konden zijn.
Wellicht is er toen nooit bewust over nagedacht en viel de focus op vrouwelijke slachtoffers samen met een toen (en nu nog wel) meer overheersende gedachte dat vrouwen moeilijk dader konden zijn. Een vorm van onderschatting of idealisering van vrouwen?
woensdag 22 juli 2009 om 11:30
quote:shahla schreef op 22 juli 2009 @ 00:16:
Lijden voegt weinig toe aan het leven.
Het houdt een mens alleen maar af van zijn verantwoordelijkheden en taken. Verdriet maakt een mens niet beter. Ellende ook niet.
en dus huiselijk geweld ook niet. Een goed leven waarin best wel eens wat gebeurt maar meer de gangbare dingen is meer dan voldoende kruis voor de mens.In die opvatting sta je niet alleen. Maar er zijn ook wetenschappers die het daar totaal niet mee eens zijn, en zich met man en macht verzetten tegen het idee dat een hedonistisch Walhalla de 'natte droom' van ieder individu zou moeten zijn. Oliver Sacks is er daar één van. En er zijn in onze samenleving steeds meer aanwijzingen dat hij méér dan gelijk heeft.
Lijden voegt weinig toe aan het leven.
Het houdt een mens alleen maar af van zijn verantwoordelijkheden en taken. Verdriet maakt een mens niet beter. Ellende ook niet.
en dus huiselijk geweld ook niet. Een goed leven waarin best wel eens wat gebeurt maar meer de gangbare dingen is meer dan voldoende kruis voor de mens.In die opvatting sta je niet alleen. Maar er zijn ook wetenschappers die het daar totaal niet mee eens zijn, en zich met man en macht verzetten tegen het idee dat een hedonistisch Walhalla de 'natte droom' van ieder individu zou moeten zijn. Oliver Sacks is er daar één van. En er zijn in onze samenleving steeds meer aanwijzingen dat hij méér dan gelijk heeft.
woensdag 22 juli 2009 om 11:41
quote:Dhelia schreef op 22 juli 2009 @ 09:26:
Wat wíl je nou eigenlijk??? Eerst klaag je dat er geen aandacht voor is. Dan blijkt dat er wel aandacht voor is, maar dan is het weer niet goed want het werkt niet volgens jou. Klinkt erg als "het is niet goed of het deugt niet".
In het algemeen werkt een onderzoeksopzet als de hier beschrevene - vragen naar ervaringen - juist prima om dark numbers boven tafel te krijgen. Is in wezen vergelijkbaar met onderzoek naar criminaliteit: kijkend naar aangiften mis je de delicten waarvan mensen geen aangifte (willen) doen, maar vragend naar de ervaringen van mensen met criminaliteit krijg je die cijfers wél boven water.Ik heb dat al uitgelegd. Het heeft alles te maken met de wijze waarop iets aangrijpt in een mensenleven wat als 'taboe' wordt beschouwd. Een vrijblijvende enquete op een website die door een beperkt aantal mensen wordt bezocht is niet het middel om inzicht te krijgen. Pas nadat het praten over incest uit de taboesfeer was gehaald, kregen we een beeld van de mate waarin het voorkomt. Hoewel ook hier de focus op meisjes als slachtoffer wellicht ook voor een vertekening van het beeld zorgt. (Waarmee ik in DIT geval niet wil zeggen dat ik aanneem dat jongens in gelijke mate het slachtoffer zullen zijn).
Wat wíl je nou eigenlijk??? Eerst klaag je dat er geen aandacht voor is. Dan blijkt dat er wel aandacht voor is, maar dan is het weer niet goed want het werkt niet volgens jou. Klinkt erg als "het is niet goed of het deugt niet".
In het algemeen werkt een onderzoeksopzet als de hier beschrevene - vragen naar ervaringen - juist prima om dark numbers boven tafel te krijgen. Is in wezen vergelijkbaar met onderzoek naar criminaliteit: kijkend naar aangiften mis je de delicten waarvan mensen geen aangifte (willen) doen, maar vragend naar de ervaringen van mensen met criminaliteit krijg je die cijfers wél boven water.Ik heb dat al uitgelegd. Het heeft alles te maken met de wijze waarop iets aangrijpt in een mensenleven wat als 'taboe' wordt beschouwd. Een vrijblijvende enquete op een website die door een beperkt aantal mensen wordt bezocht is niet het middel om inzicht te krijgen. Pas nadat het praten over incest uit de taboesfeer was gehaald, kregen we een beeld van de mate waarin het voorkomt. Hoewel ook hier de focus op meisjes als slachtoffer wellicht ook voor een vertekening van het beeld zorgt. (Waarmee ik in DIT geval niet wil zeggen dat ik aanneem dat jongens in gelijke mate het slachtoffer zullen zijn).
woensdag 22 juli 2009 om 11:52
quote:Dhelia schreef op 22 juli 2009 @ 09:54:
(..)Ik leg enkel en alleen uit dat wiki fout zit.(..)
Je legt niks uit. Je stelt.
Dat een ouder die een kind niet onder 'handbereik' heeft DUS ook niet zo vaak als dader van mishandeling tevoorschijn zal komen in een samenleving waarin scheiding lopendeband-werk is, is ook meer persoonlijke aanname dan wetenschappelijk gegeven. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt namelijk dat vooral stief-ouders de neiging hebben 'in de fout' te gaan. Dat de man minder met 'eigen' kinderen te maken heeft, en in een nieuwe relatie juist veel eerder met stiefkinderen, maakt dat hij objectief een groter risico loopt om zich te verliezen. Niet kleiner.
Dat het desondanks vaker de vrouw is die als dader van kindermoord wordt aangemerkt onderstreept mijn argument juist.
(..)Ik leg enkel en alleen uit dat wiki fout zit.(..)
Je legt niks uit. Je stelt.
Dat een ouder die een kind niet onder 'handbereik' heeft DUS ook niet zo vaak als dader van mishandeling tevoorschijn zal komen in een samenleving waarin scheiding lopendeband-werk is, is ook meer persoonlijke aanname dan wetenschappelijk gegeven. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt namelijk dat vooral stief-ouders de neiging hebben 'in de fout' te gaan. Dat de man minder met 'eigen' kinderen te maken heeft, en in een nieuwe relatie juist veel eerder met stiefkinderen, maakt dat hij objectief een groter risico loopt om zich te verliezen. Niet kleiner.
Dat het desondanks vaker de vrouw is die als dader van kindermoord wordt aangemerkt onderstreept mijn argument juist.
