Actueel
alle pijlers
De cirkel van huiselijk geweld
woensdag 8 juli 2009 om 10:47
Gebaseerd op de dubieuze theorie dat het gebruik van geweld wordt 'geleerd', hebben de grote steden besloten een grootscheeps onderzoek te starten.
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
Het ultieme doel is dat de 'cirkel van geweld' wordt doorbroken. Maar sinds die theorie in brede kring voor 'waar' is aangenomen, en de gepropageerde opvoedingstechnieken en het toezicht van school en politie sinds de jaren zeventig daarop zijn aangepast, leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving.
Wat denken jullie?
Weggegooid geld? Hobbyisme? Verkapte subsidie voor werkloze menswetenschappers? Een dwaalspoor? Wegbereiding voor het grootschalig drogeren van 'gewelddadige' types?
Of komt die explosie van geweld in de samenleving juist omdat dit soort 'flower-power' theorie niet consequent is doorgevoerd? Of is die perceptie van een gewelddadiger samenleving onjuist?
zondag 12 juli 2009 om 23:58
Ik zie het zoals jij schetst. Een plek waar melding kan worden gedaan door wie dan ook omtrent huiselijk geweld en waarvandaan een follow up wordt gepland, zoals nu het AMK doet.
Het was inderdaad nadien klaar. Mijn angst is niet voor altijd en eeuwig weg, soms ben ik bang dat hij mij weer weet te vinden als het echt slecht met hem gaat. Maar die angst is nu alweer een jaar of twee niet reeel.
Hij heeft nog contact met de kinderen, soms meer, soms minder.
Het was inderdaad nadien klaar. Mijn angst is niet voor altijd en eeuwig weg, soms ben ik bang dat hij mij weer weet te vinden als het echt slecht met hem gaat. Maar die angst is nu alweer een jaar of twee niet reeel.
Hij heeft nog contact met de kinderen, soms meer, soms minder.
maandag 13 juli 2009 om 00:25
Ik ben blij voor je dat het nadien klaar was. Bij mij niet maar het huiselijk geweld aspect was wel voorbij.
Ik wil je wel meegeven dat tijd een hoop kan doen. Ook als hij je wel mocht vinden. Wie weet staat hij er dan anders in en maakt hij je niet meer het leven zuur.
Hoe kan het eigenlijk dat hij nog wel contact met de kinderen heeft maar niet weet waar jij bent? Zijn dat de kinderen die niet bij jou wonen of ben ik abuis. Als je het daar niet over wilt hebben, negeer het dan maar.
Ik wil je wel meegeven dat tijd een hoop kan doen. Ook als hij je wel mocht vinden. Wie weet staat hij er dan anders in en maakt hij je niet meer het leven zuur.
Hoe kan het eigenlijk dat hij nog wel contact met de kinderen heeft maar niet weet waar jij bent? Zijn dat de kinderen die niet bij jou wonen of ben ik abuis. Als je het daar niet over wilt hebben, negeer het dan maar.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
maandag 13 juli 2009 om 09:00
Hij weet wel waar ik woon maar schaamt zich hier te komen.
Op zich ben ik nog niet echt klaar met hem, mijn grenzen scherp houden blijft moeilijk, ook al omdat ik ze niet zo scherp voel. Wat dus wel eens discussies oplevert als 'kom je een kopje koffie doen als je de kinderen brengt, dat is toch normaal, beetje respectloos als je dat niet doet'.
En ik ben nog een hele tijd bezig geweest met wat praktisch gedoe voor hem regelen.
Hij heeft een hele tijd de kinderen niet gezien omdat ik volgens hem moeilijk deed over het halen en brengen (ik vond dus wel dat ik dat moest want moest hem buiten mijn eigen ruimte houden).
Afijn, gedoe dus. Over een jaar of vier zijn alle kinderen in staat om zelf met hem af te spreken als ze hem willen zien, mits hij hier blijft wonen dan. Op dit moment moet ik nog tenminste mee om de kleintjes te brengen.
Op zich ben ik nog niet echt klaar met hem, mijn grenzen scherp houden blijft moeilijk, ook al omdat ik ze niet zo scherp voel. Wat dus wel eens discussies oplevert als 'kom je een kopje koffie doen als je de kinderen brengt, dat is toch normaal, beetje respectloos als je dat niet doet'.
En ik ben nog een hele tijd bezig geweest met wat praktisch gedoe voor hem regelen.
Hij heeft een hele tijd de kinderen niet gezien omdat ik volgens hem moeilijk deed over het halen en brengen (ik vond dus wel dat ik dat moest want moest hem buiten mijn eigen ruimte houden).
Afijn, gedoe dus. Over een jaar of vier zijn alle kinderen in staat om zelf met hem af te spreken als ze hem willen zien, mits hij hier blijft wonen dan. Op dit moment moet ik nog tenminste mee om de kleintjes te brengen.
maandag 13 juli 2009 om 10:48
In dit soort situaties is het lastig er abrupt een punt achter te zetten. Hoef je mij niet van te 'overtuigen'. Bij mij ging het net zo. Iemand die zo lang zo'n invloed over je heeft uit kunnen oefenen is dat niet van de ene op de andere dag volledig kwijt.
Het blijft meestal nog lang gedoe en je moet wel sterk in je schoenen staan om niet weer stukje bij beetje terrein te verliezen.
Ik denk zelfs dat in veel gevallen het beter is als het slachtoffer gaat verhuizen. Zelfs een tijdje zonder dat de huiselijk geweld pleger weet waarheen. Afstand en tijd bedaart de gemoederen.
Als het iemand is die ondanks alles heus wel om zijn kinderen geeft, gaat waarschijnlijk wel nadenken.
Mijn ex kent geen schaamte.
Het blijft meestal nog lang gedoe en je moet wel sterk in je schoenen staan om niet weer stukje bij beetje terrein te verliezen.
Ik denk zelfs dat in veel gevallen het beter is als het slachtoffer gaat verhuizen. Zelfs een tijdje zonder dat de huiselijk geweld pleger weet waarheen. Afstand en tijd bedaart de gemoederen.
Als het iemand is die ondanks alles heus wel om zijn kinderen geeft, gaat waarschijnlijk wel nadenken.
Mijn ex kent geen schaamte.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
maandag 13 juli 2009 om 20:50
quote:shahla schreef op 13 juli 2009 @ 10:48:
Ik denk zelfs dat in veel gevallen het beter is als het slachtoffer gaat verhuizen. Zelfs een tijdje zonder dat de huiselijk geweld pleger weet waarheen. Afstand en tijd bedaart de gemoederen.
Dit is wel voor de korte termijn, maar niet voor de lange termijn beleid. Sterker nog, de regelgeving die mannen voor 10 dagen een straatverbod oplegt is erop gericht de vrouw in eigen huis te laten wonen. Bij alle blijf van mijn lijf huizen is het de norm om je eigen huis te houden c.q. het gezamenlijke huis op te eisen.
Een beangstigende norm als je nog maar net weg bent. Denk dat veel vrouwen het liefst van de aardbodem zouden verdwijnen om die man maar kwijt te zijn op dat moment.
Maar ja, je kunt niet weg blijven. Een man die je wil vinden vindt je. Dan maar beter vroeg na het weggaan jezelf realiseren dat je zult moeten blijven vechten al zou je liever vluchten.
Een netwerk lijkt me superbelangrijk voor vrouwen die pas alleen zijn komen te staan na zo'n relatie. Hoe dat is samen te stellen: geen idee. Als het simpel was zouden ze al een netwerk hebben tenslotte.
Paar Joego's achter de hand zou ook geen luxe zijn
Heb jij nog veel met je ex te maken, Shahla?
Ik denk zelfs dat in veel gevallen het beter is als het slachtoffer gaat verhuizen. Zelfs een tijdje zonder dat de huiselijk geweld pleger weet waarheen. Afstand en tijd bedaart de gemoederen.
Dit is wel voor de korte termijn, maar niet voor de lange termijn beleid. Sterker nog, de regelgeving die mannen voor 10 dagen een straatverbod oplegt is erop gericht de vrouw in eigen huis te laten wonen. Bij alle blijf van mijn lijf huizen is het de norm om je eigen huis te houden c.q. het gezamenlijke huis op te eisen.
Een beangstigende norm als je nog maar net weg bent. Denk dat veel vrouwen het liefst van de aardbodem zouden verdwijnen om die man maar kwijt te zijn op dat moment.
Maar ja, je kunt niet weg blijven. Een man die je wil vinden vindt je. Dan maar beter vroeg na het weggaan jezelf realiseren dat je zult moeten blijven vechten al zou je liever vluchten.
Een netwerk lijkt me superbelangrijk voor vrouwen die pas alleen zijn komen te staan na zo'n relatie. Hoe dat is samen te stellen: geen idee. Als het simpel was zouden ze al een netwerk hebben tenslotte.
Paar Joego's achter de hand zou ook geen luxe zijn
Heb jij nog veel met je ex te maken, Shahla?
dinsdag 14 juli 2009 om 09:20
quote:Liv schreef op 12 juli 2009 @ 16:18:
[...]
Dat vragen meer mensen zich af. En er zijn er ook vele die niet meer op hem reageren.....En er is er maar één die niet begrijpt hoe dat toch komt.... Maar er is wel een selecte groep die niet op kan houden te zeuren en anderen op te roepen niet meer te reageren. Jij bent er daar één van. Hoe komt dat toch?
[...]
Dat vragen meer mensen zich af. En er zijn er ook vele die niet meer op hem reageren.....En er is er maar één die niet begrijpt hoe dat toch komt.... Maar er is wel een selecte groep die niet op kan houden te zeuren en anderen op te roepen niet meer te reageren. Jij bent er daar één van. Hoe komt dat toch?
dinsdag 14 juli 2009 om 09:23
quote:mamzelle schreef op 13 juli 2009 @ 20:50:
[...]
Dit is wel voor de korte termijn, maar niet voor de lange termijn beleid. Sterker nog, de regelgeving die mannen voor 10 dagen een straatverbod oplegt is erop gericht de vrouw in eigen huis te laten wonen. Bij alle blijf van mijn lijf huizen is het de norm om je eigen huis te houden c.q. het gezamenlijke huis op te eisen.
Een beangstigende norm als je nog maar net weg bent. Denk dat veel vrouwen het liefst van de aardbodem zouden verdwijnen om die man maar kwijt te zijn op dat moment.
Maar ja, je kunt niet weg blijven. Een man die je wil vinden vindt je. Dan maar beter vroeg na het weggaan jezelf realiseren dat je zult moeten blijven vechten al zou je liever vluchten.
Persoonlijk ben ik meer voor eerst rust creëren. De vrouw heeft veel meegemaakt. Dat moet eerst even 'landen' zonder dat er kans is op weer nieuwe ervaringen. Dat bewerkstelling je m.i. alleen als de pleger zijn slachtoffer even niet kán vinden. Mijn intentie is niet de kop in het zand steken en denken dat je dan voorgoed van zo iemand af bent. Ik weet beter.
In elk geval niet als er kinderen in het spel zijn.
Dan is het toch in veel gevallen zo dat het recht op omgang met de vader voor de kinderen blijft bestaan.
Het mooiste is als zij haar huis kan behouden. Mee eens. Alleen denkt zo'n pleger helaas niet hetzelfde daarover. Daar gaat hij echt geen rekening mee houden. Uiteindelijk zal de vrouw moeten beslissen wat voor haar zwaarder weegt. Het huis behouden of elders in meer rust opnieuw beginnen. Voor de langere termijn is een optie: de pleger wel 'op de hoogte' te houden met de belofte dat bekeken gaat worden hoe in elk geval het contact tussen hem en de kinderen in stand gehouden kan worden. En dat als hij zijn gedrag aanpast hij op termijn eventueel ook weer mag weten waat de vrouw woont. Mits hij niet op eigen houtje langs komt maar alleen op afspraak, om bijvoorbeeld de kinderen op te halen voor een dagje weg o.i.d. Als een soort zoethouder zeg maar, zodat zijn neiging tot opsporing en opbouwende boosheid verminderd wordt.
quote:Een netwerk lijkt me superbelangrijk voor vrouwen die pas alleen zijn komen te staan na zo'n relatie. Hoe dat is samen te stellen: geen idee. Als het simpel was zouden ze al een netwerk hebben tenslotte.
Paar Joego's achter de hand zou ook geen luxe zijn
Nee, die laatsten konden nog wel eens als vast onderdeel nodig zijn. Creëer je ook weer werkgelegenheid.
Zo'n netwerk is inderdaad geen overbodige luxe. 'Nieuwe dingen' in een samenleving zijn altijd lastig goed vorm te geven. In de praktijk weet je pas echt wat wel of niet zal gaan werken. Wat theoretisch zo mooi klonk, kan in de praktijk een fiasco zijn.
quote:Heb jij nog veel met je ex te maken, Shahla?Steeds minder, gelukkig. Vandaar dat ik ook wel wat zie in wat ik o.a. aanvoerde in het eerste stukje in deze reactie. Bij ons heeft dat gewerkt. Ook al was de weg niet kort. Het was wel een stuk rustiger waardoor ik in de gelegenheid was nieuwe kracht op te doen om 'tegen hem ten strijde te trekken' op tactische en strategische wijze.
[...]
Dit is wel voor de korte termijn, maar niet voor de lange termijn beleid. Sterker nog, de regelgeving die mannen voor 10 dagen een straatverbod oplegt is erop gericht de vrouw in eigen huis te laten wonen. Bij alle blijf van mijn lijf huizen is het de norm om je eigen huis te houden c.q. het gezamenlijke huis op te eisen.
Een beangstigende norm als je nog maar net weg bent. Denk dat veel vrouwen het liefst van de aardbodem zouden verdwijnen om die man maar kwijt te zijn op dat moment.
Maar ja, je kunt niet weg blijven. Een man die je wil vinden vindt je. Dan maar beter vroeg na het weggaan jezelf realiseren dat je zult moeten blijven vechten al zou je liever vluchten.
Persoonlijk ben ik meer voor eerst rust creëren. De vrouw heeft veel meegemaakt. Dat moet eerst even 'landen' zonder dat er kans is op weer nieuwe ervaringen. Dat bewerkstelling je m.i. alleen als de pleger zijn slachtoffer even niet kán vinden. Mijn intentie is niet de kop in het zand steken en denken dat je dan voorgoed van zo iemand af bent. Ik weet beter.
In elk geval niet als er kinderen in het spel zijn.
Dan is het toch in veel gevallen zo dat het recht op omgang met de vader voor de kinderen blijft bestaan.
Het mooiste is als zij haar huis kan behouden. Mee eens. Alleen denkt zo'n pleger helaas niet hetzelfde daarover. Daar gaat hij echt geen rekening mee houden. Uiteindelijk zal de vrouw moeten beslissen wat voor haar zwaarder weegt. Het huis behouden of elders in meer rust opnieuw beginnen. Voor de langere termijn is een optie: de pleger wel 'op de hoogte' te houden met de belofte dat bekeken gaat worden hoe in elk geval het contact tussen hem en de kinderen in stand gehouden kan worden. En dat als hij zijn gedrag aanpast hij op termijn eventueel ook weer mag weten waat de vrouw woont. Mits hij niet op eigen houtje langs komt maar alleen op afspraak, om bijvoorbeeld de kinderen op te halen voor een dagje weg o.i.d. Als een soort zoethouder zeg maar, zodat zijn neiging tot opsporing en opbouwende boosheid verminderd wordt.
quote:Een netwerk lijkt me superbelangrijk voor vrouwen die pas alleen zijn komen te staan na zo'n relatie. Hoe dat is samen te stellen: geen idee. Als het simpel was zouden ze al een netwerk hebben tenslotte.
Paar Joego's achter de hand zou ook geen luxe zijn
Nee, die laatsten konden nog wel eens als vast onderdeel nodig zijn. Creëer je ook weer werkgelegenheid.
Zo'n netwerk is inderdaad geen overbodige luxe. 'Nieuwe dingen' in een samenleving zijn altijd lastig goed vorm te geven. In de praktijk weet je pas echt wat wel of niet zal gaan werken. Wat theoretisch zo mooi klonk, kan in de praktijk een fiasco zijn.
quote:Heb jij nog veel met je ex te maken, Shahla?Steeds minder, gelukkig. Vandaar dat ik ook wel wat zie in wat ik o.a. aanvoerde in het eerste stukje in deze reactie. Bij ons heeft dat gewerkt. Ook al was de weg niet kort. Het was wel een stuk rustiger waardoor ik in de gelegenheid was nieuwe kracht op te doen om 'tegen hem ten strijde te trekken' op tactische en strategische wijze.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 14 juli 2009 om 09:44
quote:mamzelle schreef op 12 juli 2009 @ 19:30:
(..)
Je hebt geen idee waarover je praat. Fijn voor jou, meen ik echt. Maar laat het afwijzen van mogelijke oplossingen maar over aan de slachtoffers.Het is heerlijk dat jij mij privé zo goed kent, dat je exact weet dat ik mij dat niet voor kan stellen. Maar één van mijn ex-en had, tegen de tijd dat we uit elkaar gingen, 'merkwaardige' vriendjes opgeduikeld. Eén daarvan had al eens langere tijd vastgezeten wegens een gewapende overval. En toen die zich ongevraagd bij mij meldde, terwijl ik met een kind van twee thuis zat, was dat ook best 'spannend'. Want zó gaat dat als je als man te maken krijgt met 'huiselijk geweld'. Eerst krijg je het serviesgoed naar je hoofd. En daarna zoekt je geliefde iemand die 'sterker' is dan jij. Als ze er niet zelf 'het mes' inzetten. Maar ja, dan is die man natuurlijk de dader, en niet die vrouw die hem heeft gevraagd dat klusje voor haar op te knappen? Vind je het erg als ik je parafraseer: 'Je hebt geen idee waarover je praat!'
(..)
Je hebt geen idee waarover je praat. Fijn voor jou, meen ik echt. Maar laat het afwijzen van mogelijke oplossingen maar over aan de slachtoffers.Het is heerlijk dat jij mij privé zo goed kent, dat je exact weet dat ik mij dat niet voor kan stellen. Maar één van mijn ex-en had, tegen de tijd dat we uit elkaar gingen, 'merkwaardige' vriendjes opgeduikeld. Eén daarvan had al eens langere tijd vastgezeten wegens een gewapende overval. En toen die zich ongevraagd bij mij meldde, terwijl ik met een kind van twee thuis zat, was dat ook best 'spannend'. Want zó gaat dat als je als man te maken krijgt met 'huiselijk geweld'. Eerst krijg je het serviesgoed naar je hoofd. En daarna zoekt je geliefde iemand die 'sterker' is dan jij. Als ze er niet zelf 'het mes' inzetten. Maar ja, dan is die man natuurlijk de dader, en niet die vrouw die hem heeft gevraagd dat klusje voor haar op te knappen? Vind je het erg als ik je parafraseer: 'Je hebt geen idee waarover je praat!'
dinsdag 14 juli 2009 om 10:03
quote:sheherazade schreef op 14 juli 2009 @ 07:39:
Er is steeds minder geweld in de samenleving, door de gezaghebbende wetenschapper Steven Pinker
Ik hoop maar dat je zelf ook inziet dat het geweld waar Pinker het over heeft in dit stuk (en in het boek dat ik zelf heb aangehaald) niet het geweld is waar het hier over gaat. Hij telt de doden als gevolg van oorlogen, en zet die af tegen het totaal van de wereldbevolking. En dat over een tijdspanne van eeuwen. In die zin is het duidelijk dat het geweld afneemt, ook al is er nog teveel oorlog om relaxed achterover te gaan zitten.
In de relatiesfeer is het beeld misschien identiek, of misschien ook niet. We hebben amper een idee, en dan met name omdat sommige interactie binnen een relatie tegenwoordig als 'geweld' wordt gekwalificeerd, terwijl dat vijftig jaar geleden totaal niet aan de orde was. Zoals het 'pak slaag'. Maar ook geweld tussen kinderen van gelijke leeftijd, bijvoorbeeld. Of verbaal geweld. Maar dat komt bij die laatste twee categorieën ook omdat er met een pak slaag op werd gereageerd als je het in je hoofd haalde je daaraan schuldig te maken.
Wat vooral het geval lijkt te zijn, is dat we sommige categorieën domweg negeren, of weg redeneren. 'Filteren' uit de statistiek. Dat geldt voor oorlogsgeweld én geweld in de huiselijke sfeer. Mijn eerdere link naar mannelijke slachtoffers die zich miskend weten is daarvan een goed voorbeeld.
Er is steeds minder geweld in de samenleving, door de gezaghebbende wetenschapper Steven Pinker
Ik hoop maar dat je zelf ook inziet dat het geweld waar Pinker het over heeft in dit stuk (en in het boek dat ik zelf heb aangehaald) niet het geweld is waar het hier over gaat. Hij telt de doden als gevolg van oorlogen, en zet die af tegen het totaal van de wereldbevolking. En dat over een tijdspanne van eeuwen. In die zin is het duidelijk dat het geweld afneemt, ook al is er nog teveel oorlog om relaxed achterover te gaan zitten.
In de relatiesfeer is het beeld misschien identiek, of misschien ook niet. We hebben amper een idee, en dan met name omdat sommige interactie binnen een relatie tegenwoordig als 'geweld' wordt gekwalificeerd, terwijl dat vijftig jaar geleden totaal niet aan de orde was. Zoals het 'pak slaag'. Maar ook geweld tussen kinderen van gelijke leeftijd, bijvoorbeeld. Of verbaal geweld. Maar dat komt bij die laatste twee categorieën ook omdat er met een pak slaag op werd gereageerd als je het in je hoofd haalde je daaraan schuldig te maken.
Wat vooral het geval lijkt te zijn, is dat we sommige categorieën domweg negeren, of weg redeneren. 'Filteren' uit de statistiek. Dat geldt voor oorlogsgeweld én geweld in de huiselijke sfeer. Mijn eerdere link naar mannelijke slachtoffers die zich miskend weten is daarvan een goed voorbeeld.
dinsdag 14 juli 2009 om 10:05
dinsdag 14 juli 2009 om 10:29
Vertel eens verder, Jaap. Ik heb me hier de afgelopen dagen suf zitten schrijven over de gevolgen van een gewelddadige relatie. Jij schrijft alleen 'ik ook'. Zonder enige onderbouwing als het gaat om wat dat geweld met jou heeft gedaan, hoe bang jij bent geweest, en voor hoe lang, en of je het nog steeds bent, of dat die gevoelens je nog steeds verlammen in gelijklijkende situaties. Zelfs in situaties die werkelijk niet vergelijkbaar zijn
Dan vraag ik je: als 'jij ook', hoe kun je dan in godsnaam bezwaar hebben tegen onderzoek of daadkracht als het aankomt op huiselijk geweld. Een model desnoods om zoveel mogelijk huiselijk geweld in de toekomst te voorkomen. Iets is beter dan niets.
Dan vraag ik je: als 'jij ook', hoe kun je dan in godsnaam bezwaar hebben tegen onderzoek of daadkracht als het aankomt op huiselijk geweld. Een model desnoods om zoveel mogelijk huiselijk geweld in de toekomst te voorkomen. Iets is beter dan niets.
dinsdag 14 juli 2009 om 10:35
Shahla, eerlijk gezegd ben ik ook voorstander van een flinke afkoelperiode tussen dader en slachtoffer.
Aan de andere kant ben ik heel blij dat ik weer terug naar mijn eigen huis moest. Mijn kinderen zijn zo gelukkig in hun eigen omgeving, op hun eigen school, met hun eigen vriendjes. Tuurlijk zouden ze dat alles hebben opgebouwd als we waren vertrokken, maar bij een werkelijk antisociaal persoon zouden ze dit misschien nog wel vijf keer moeten doen.
In die zin is confrontatie, na een afkoelperiode, zeker te prefereren. Voorwaarde is dan wel een expartner die ietwat voor rede vatbaar is. Er zijn er die dit beslist niet zijn, de heeeeel gevaarlijke sujetten. Die kunnen gedetecteerd worden aan de hand van een fors strafblad.
Ik heb geluk gehad: ex is tijdelijk opgenomen in de psychiatrie, en kreeg aansluitend een huis aangeboden. Voordat hij weer op straat kwam was er zo een half jaar verstreken, en dat half jaar is voldoende geweest om de diepste banden door te snijden.
Aan de andere kant ben ik heel blij dat ik weer terug naar mijn eigen huis moest. Mijn kinderen zijn zo gelukkig in hun eigen omgeving, op hun eigen school, met hun eigen vriendjes. Tuurlijk zouden ze dat alles hebben opgebouwd als we waren vertrokken, maar bij een werkelijk antisociaal persoon zouden ze dit misschien nog wel vijf keer moeten doen.
In die zin is confrontatie, na een afkoelperiode, zeker te prefereren. Voorwaarde is dan wel een expartner die ietwat voor rede vatbaar is. Er zijn er die dit beslist niet zijn, de heeeeel gevaarlijke sujetten. Die kunnen gedetecteerd worden aan de hand van een fors strafblad.
Ik heb geluk gehad: ex is tijdelijk opgenomen in de psychiatrie, en kreeg aansluitend een huis aangeboden. Voordat hij weer op straat kwam was er zo een half jaar verstreken, en dat half jaar is voldoende geweest om de diepste banden door te snijden.
dinsdag 14 juli 2009 om 11:45
quote:mamzelle schreef op 14 juli 2009 @ 10:29:
Vertel eens verder, Jaap. Ik heb me hier de afgelopen dagen suf zitten schrijven over de gevolgen van een gewelddadige relatie. Jij schrijft alleen 'ik ook'. Zonder enige onderbouwing als het gaat om wat dat geweld met jou heeft gedaan, hoe bang jij bent geweest, en voor hoe lang, en of je het nog steeds bent, of dat die gevoelens je nog steeds verlammen in gelijklijkende situaties. Zelfs in situaties die werkelijk niet vergelijkbaar zijn
Dan vraag ik je: als 'jij ook', hoe kun je dan in godsnaam bezwaar hebben tegen onderzoek of daadkracht als het aankomt op huiselijk geweld. Een model desnoods om zoveel mogelijk huiselijk geweld in de toekomst te voorkomen. Iets is beter dan niets.
Dergelijke persoonlijke aspecten zijn irrelevant. Je kunt onmogelijk een maatschappij inrichten op het voorkomen van traumatische ervaringen van een beperkt aantal mensen. En wat zo mogelijk nóg ernstiger is, is dat individuele trauma op basis van een gelijke ervaring aan iemand opdringen, of op die persoon, zonder hem of haar ernaar te vragen, te projecteren, louter omdat de ervaring min of meer gelijke karakteristieken vertoont. En dat is exact wat er wél gebeurt als je dit in een 'model' stopt. In dít geval is het zelfs nóg een tandje erger, want het idee is om mensen uit een vermeende 'cirkel' te bevrijden nog vóór ze zelfs maar de kans hebben gekregen zich als 'dader' te ontpoppen.
En alsof dat allemaal nog niet ernstig genoeg is om meteen dit soort gefröbel als 'onnodig stigamtiserend' terzijde te schuiven, blijkt ook nog eens dat het 'dader-profiel' vooral is gebaseerd op een maatschappijbreed vooroordeel dat mannen per definitie de 'dader', en vrouwen en kinderen per definitie het 'slachtoffer' zijn. En onderzoek dat de vloer aanveegt met dat vooroordeel wordt niet gepubliceerd. Persoonlijke ervaringen, zoals de mijne, worden afgedaan als irrelevant, ook al omdat het dán ineens wél belangrijk is om tot achter de komma te onderzoeken of iemand er wakker van heeft gelegen.
Maar wat denk je nou zelf? Natúúrlijk gaat het je niet in je kouwe kleren zitten als je het serviesgoed naar je hoofd krijgt. En natúúrlijk hoor je elk geluidje in je huis als er een crimineel je pad kruist die stijf staat van de dope, en waarvan je weet dat die door je ex jouw kant op is gestuurd om te 'bemiddelen', terwijl je kind van twee in zijn bed ligt. Maar ik heb het afgewikkeld en opgelost, en ik ben niet bang uitgevallen. Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten. Dat dat bij jou niet echt wil lukken, is enorm triest. Ik zou willen dat ik je zou kunnen helpen die angsten te overwinnen.
Vertel eens verder, Jaap. Ik heb me hier de afgelopen dagen suf zitten schrijven over de gevolgen van een gewelddadige relatie. Jij schrijft alleen 'ik ook'. Zonder enige onderbouwing als het gaat om wat dat geweld met jou heeft gedaan, hoe bang jij bent geweest, en voor hoe lang, en of je het nog steeds bent, of dat die gevoelens je nog steeds verlammen in gelijklijkende situaties. Zelfs in situaties die werkelijk niet vergelijkbaar zijn
Dan vraag ik je: als 'jij ook', hoe kun je dan in godsnaam bezwaar hebben tegen onderzoek of daadkracht als het aankomt op huiselijk geweld. Een model desnoods om zoveel mogelijk huiselijk geweld in de toekomst te voorkomen. Iets is beter dan niets.
Dergelijke persoonlijke aspecten zijn irrelevant. Je kunt onmogelijk een maatschappij inrichten op het voorkomen van traumatische ervaringen van een beperkt aantal mensen. En wat zo mogelijk nóg ernstiger is, is dat individuele trauma op basis van een gelijke ervaring aan iemand opdringen, of op die persoon, zonder hem of haar ernaar te vragen, te projecteren, louter omdat de ervaring min of meer gelijke karakteristieken vertoont. En dat is exact wat er wél gebeurt als je dit in een 'model' stopt. In dít geval is het zelfs nóg een tandje erger, want het idee is om mensen uit een vermeende 'cirkel' te bevrijden nog vóór ze zelfs maar de kans hebben gekregen zich als 'dader' te ontpoppen.
En alsof dat allemaal nog niet ernstig genoeg is om meteen dit soort gefröbel als 'onnodig stigamtiserend' terzijde te schuiven, blijkt ook nog eens dat het 'dader-profiel' vooral is gebaseerd op een maatschappijbreed vooroordeel dat mannen per definitie de 'dader', en vrouwen en kinderen per definitie het 'slachtoffer' zijn. En onderzoek dat de vloer aanveegt met dat vooroordeel wordt niet gepubliceerd. Persoonlijke ervaringen, zoals de mijne, worden afgedaan als irrelevant, ook al omdat het dán ineens wél belangrijk is om tot achter de komma te onderzoeken of iemand er wakker van heeft gelegen.
Maar wat denk je nou zelf? Natúúrlijk gaat het je niet in je kouwe kleren zitten als je het serviesgoed naar je hoofd krijgt. En natúúrlijk hoor je elk geluidje in je huis als er een crimineel je pad kruist die stijf staat van de dope, en waarvan je weet dat die door je ex jouw kant op is gestuurd om te 'bemiddelen', terwijl je kind van twee in zijn bed ligt. Maar ik heb het afgewikkeld en opgelost, en ik ben niet bang uitgevallen. Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten. Dat dat bij jou niet echt wil lukken, is enorm triest. Ik zou willen dat ik je zou kunnen helpen die angsten te overwinnen.
dinsdag 14 juli 2009 om 12:30
quote:jaap schreef op 14 juli 2009 @ 09:20:
[...]
Maar er is wel een selecte groep die niet op kan houden te zeuren en anderen op te roepen niet meer te reageren. Jij bent er daar één van. Hoe komt dat toch?
Wat leuk dat jij de hele tijd blijft reageren op mij!
Ik wil trouwens best wel even antwoord geven op je vraag. Je hebt het er schijnbaar nogal moeilijk mee en mist enig zelfreflecterend vermogen, dus vooruit:
Jaap, jij wil geen discussie voeren, maar een monoloog. Jij bent op een soort van missie hier, een missie om ons allemaal proberen te overtuigen van "Jaaps standpunt". Jij haalt je "wijsheid" uit een paar boekjes, en je kunt het niet nalaten ons die boekjes veelvuldig onder de neus te duwen. "Zo zit het! Lees dit boek, dan zul je vanzelf mijn standpunten overnemen! Want dít is de waarheid."
Kortom: je bent aan het preken, niet aan het discussieren. En iedere discussie komt zo ongeveer op hetzelfde neer bij jou.
Ik heb geen idee wie die selecte groep verder is waar jij het over hebt, dit is gewoon hoe ík erover denk.
Jaap, misschien is het een idee om eens na te denken over waarom mensen zo reageren als ze doen. Of nee, wacht, dat kan niet want het ligt natuurlijk niet aan Jaap, het ligt aan ons! Truste Jaap......
[...]
Maar er is wel een selecte groep die niet op kan houden te zeuren en anderen op te roepen niet meer te reageren. Jij bent er daar één van. Hoe komt dat toch?
Wat leuk dat jij de hele tijd blijft reageren op mij!
Ik wil trouwens best wel even antwoord geven op je vraag. Je hebt het er schijnbaar nogal moeilijk mee en mist enig zelfreflecterend vermogen, dus vooruit:
Jaap, jij wil geen discussie voeren, maar een monoloog. Jij bent op een soort van missie hier, een missie om ons allemaal proberen te overtuigen van "Jaaps standpunt". Jij haalt je "wijsheid" uit een paar boekjes, en je kunt het niet nalaten ons die boekjes veelvuldig onder de neus te duwen. "Zo zit het! Lees dit boek, dan zul je vanzelf mijn standpunten overnemen! Want dít is de waarheid."
Kortom: je bent aan het preken, niet aan het discussieren. En iedere discussie komt zo ongeveer op hetzelfde neer bij jou.
Ik heb geen idee wie die selecte groep verder is waar jij het over hebt, dit is gewoon hoe ík erover denk.
Jaap, misschien is het een idee om eens na te denken over waarom mensen zo reageren als ze doen. Of nee, wacht, dat kan niet want het ligt natuurlijk niet aan Jaap, het ligt aan ons! Truste Jaap......
dinsdag 14 juli 2009 om 14:06
quote:jaap schreef op 14 juli 2009 @ 11:45:
[...]
Dergelijke persoonlijke aspecten zijn irrelevant. Je kunt onmogelijk een maatschappij inrichten op het voorkomen van traumatische ervaringen van een beperkt aantal mensen.
Zo beperkt is dit aantal mensen niet anders was huiselijk geweld geen maatschappelijk probleem.
quote:En wat zo mogelijk nóg ernstiger is, is dat individuele trauma op basis van een gelijke ervaring aan iemand opdringen, of op die persoon, zonder hem of haar ernaar te vragen, te projecteren, louter omdat de ervaring min of meer gelijke karakteristieken vertoont. En dat is exact wat er wél gebeurt als je dit in een 'model' stopt. In dít geval is het zelfs nóg een tandje erger, want het idee is om mensen uit een vermeende 'cirkel' te bevrijden nog vóór ze zelfs maar de kans hebben gekregen zich als 'dader' te ontpoppen.
Het model wordt vastgesteld omdat toch wel erg veel slachtoffers overeenkomstige ervaringen/trauma's hebben. Dat er ook slachtoffers zijn die e.e.a. op een andere manier ervaren/verwerken, soit. De grootste gemene deler aan kunnen pakken is al heel wat.
Uit een al dan niet vermeende cirkel te worden bevrijd alvorens je dader wordt (of slachtoffer) is toch alleen maar fijn? Wie is er slechter geworden van SoVa of agressieregulatietraining?
quote:En alsof dat allemaal nog niet ernstig genoeg is om meteen dit soort gefröbel als 'onnodig stigamtiserend' terzijde te schuiven, blijkt ook nog eens dat het 'dader-profiel' vooral is gebaseerd op een maatschappijbreed vooroordeel dat mannen per definitie de 'dader', en vrouwen en kinderen per definitie het 'slachtoffer' zijn. En onderzoek dat de vloer aanveegt met dat vooroordeel wordt niet gepubliceerd. Persoonlijke ervaringen, zoals de mijne, worden afgedaan als irrelevant, ook al omdat het dán ineens wél belangrijk is om tot achter de komma te onderzoeken of iemand er wakker van heeft gelegen.
In het daderprofiel komen ook vrouwen voor omdat het onderzoek gaat over huiselijk geweld, en niet over geweld van mannen tegen vrouwen. Dat het overgrote deel van de daders man is is in deze irrelevant.
quote:Maar wat denk je nou zelf? Natúúrlijk gaat het je niet in je kouwe kleren zitten als je het serviesgoed naar je hoofd krijgt. En natúúrlijk hoor je elk geluidje in je huis als er een crimineel je pad kruist die stijf staat van de dope, en waarvan je weet dat die door je ex jouw kant op is gestuurd om te 'bemiddelen', terwijl je kind van twee in zijn bed ligt. Maar ik heb het afgewikkeld en opgelost, en ik ben niet bang uitgevallen. Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten. Dat dat bij jou niet echt wil lukken, is enorm triest. Ik zou willen dat ik je zou kunnen helpen die angsten te overwinnen.
Misschien ben je niet bang uitgevallen omdat het geweld niet dichtbij genoeg kwam, als in: de dreiging jouw dagelijks leven voor jarenlang diep doordrong. Misschien omdat het incidenteel bleef. Heel veel vrouwen passeren het station van acute angst, gelukkig. Triggervrij blijven is heel erg afhankelijk van de situaties die deze vrouwen na de relatie zullen ontmoeten.
Idem dito bij mannen die gewelds- of dreigingservaringen hebben.
[...]
Dergelijke persoonlijke aspecten zijn irrelevant. Je kunt onmogelijk een maatschappij inrichten op het voorkomen van traumatische ervaringen van een beperkt aantal mensen.
Zo beperkt is dit aantal mensen niet anders was huiselijk geweld geen maatschappelijk probleem.
quote:En wat zo mogelijk nóg ernstiger is, is dat individuele trauma op basis van een gelijke ervaring aan iemand opdringen, of op die persoon, zonder hem of haar ernaar te vragen, te projecteren, louter omdat de ervaring min of meer gelijke karakteristieken vertoont. En dat is exact wat er wél gebeurt als je dit in een 'model' stopt. In dít geval is het zelfs nóg een tandje erger, want het idee is om mensen uit een vermeende 'cirkel' te bevrijden nog vóór ze zelfs maar de kans hebben gekregen zich als 'dader' te ontpoppen.
Het model wordt vastgesteld omdat toch wel erg veel slachtoffers overeenkomstige ervaringen/trauma's hebben. Dat er ook slachtoffers zijn die e.e.a. op een andere manier ervaren/verwerken, soit. De grootste gemene deler aan kunnen pakken is al heel wat.
Uit een al dan niet vermeende cirkel te worden bevrijd alvorens je dader wordt (of slachtoffer) is toch alleen maar fijn? Wie is er slechter geworden van SoVa of agressieregulatietraining?
quote:En alsof dat allemaal nog niet ernstig genoeg is om meteen dit soort gefröbel als 'onnodig stigamtiserend' terzijde te schuiven, blijkt ook nog eens dat het 'dader-profiel' vooral is gebaseerd op een maatschappijbreed vooroordeel dat mannen per definitie de 'dader', en vrouwen en kinderen per definitie het 'slachtoffer' zijn. En onderzoek dat de vloer aanveegt met dat vooroordeel wordt niet gepubliceerd. Persoonlijke ervaringen, zoals de mijne, worden afgedaan als irrelevant, ook al omdat het dán ineens wél belangrijk is om tot achter de komma te onderzoeken of iemand er wakker van heeft gelegen.
In het daderprofiel komen ook vrouwen voor omdat het onderzoek gaat over huiselijk geweld, en niet over geweld van mannen tegen vrouwen. Dat het overgrote deel van de daders man is is in deze irrelevant.
quote:Maar wat denk je nou zelf? Natúúrlijk gaat het je niet in je kouwe kleren zitten als je het serviesgoed naar je hoofd krijgt. En natúúrlijk hoor je elk geluidje in je huis als er een crimineel je pad kruist die stijf staat van de dope, en waarvan je weet dat die door je ex jouw kant op is gestuurd om te 'bemiddelen', terwijl je kind van twee in zijn bed ligt. Maar ik heb het afgewikkeld en opgelost, en ik ben niet bang uitgevallen. Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten. Dat dat bij jou niet echt wil lukken, is enorm triest. Ik zou willen dat ik je zou kunnen helpen die angsten te overwinnen.
Misschien ben je niet bang uitgevallen omdat het geweld niet dichtbij genoeg kwam, als in: de dreiging jouw dagelijks leven voor jarenlang diep doordrong. Misschien omdat het incidenteel bleef. Heel veel vrouwen passeren het station van acute angst, gelukkig. Triggervrij blijven is heel erg afhankelijk van de situaties die deze vrouwen na de relatie zullen ontmoeten.
Idem dito bij mannen die gewelds- of dreigingservaringen hebben.
anoniem_37392 wijzigde dit bericht op 14-07-2009 19:22
Reden: toevoeging.
Reden: toevoeging.
% gewijzigd
dinsdag 14 juli 2009 om 15:11
quote:jaap schreef op 14 juli 2009 @ 10:05:
[...]
Het verder lezen heeft nog niks opgeleverd? Wat is 'later'?
Ik was even uitgereageerd op dat moment en wilde de rest van de reacties c.q. teksten gaan lezen.
Als jij dan weer zou reageren, konden we er verder over praten c.q. typen.
[...]
Het verder lezen heeft nog niks opgeleverd? Wat is 'later'?
Ik was even uitgereageerd op dat moment en wilde de rest van de reacties c.q. teksten gaan lezen.
Als jij dan weer zou reageren, konden we er verder over praten c.q. typen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 14 juli 2009 om 15:16
quote:mamzelle schreef op 14 juli 2009 @ 10:35:
Shahla, eerlijk gezegd ben ik ook voorstander van een flinke afkoelperiode tussen dader en slachtoffer.
In de meeste gevallen kan en, ik zeg zelfs, zal dat zeker goed uitpakken. De echt gevaarlijke sujetten, daar helpt alleen blijvend opsluiten tegen. Die laten zich door niks en niemand tegen houden. Dat zijn ook de types die samen met het dode slachtoffer in de krant verschijnen.
Shahla, eerlijk gezegd ben ik ook voorstander van een flinke afkoelperiode tussen dader en slachtoffer.
In de meeste gevallen kan en, ik zeg zelfs, zal dat zeker goed uitpakken. De echt gevaarlijke sujetten, daar helpt alleen blijvend opsluiten tegen. Die laten zich door niks en niemand tegen houden. Dat zijn ook de types die samen met het dode slachtoffer in de krant verschijnen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 14 juli 2009 om 15:23
quote:jaap schreef op 14 juli 2009 @ 11:45:
[...]Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten.
Wat versta je onder 'achter zich laten'?
Voor mij is dat: ik kan er tegenwoordig goed mee leven dát het allemaal is gebeurd maar soms doet het mij echt nog wel eens pijn, geestelijk. Ik heb er innerlijk wel littekens van over gehouden.
[...]Zoals ook veel vrouwen dat station op enig moment passeren en het achter zich laten.
Wat versta je onder 'achter zich laten'?
Voor mij is dat: ik kan er tegenwoordig goed mee leven dát het allemaal is gebeurd maar soms doet het mij echt nog wel eens pijn, geestelijk. Ik heb er innerlijk wel littekens van over gehouden.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 18 juli 2009 om 09:43
quote:jaap schreef op 14 juli 2009 @ 10:03:
[...]
Ik hoop maar dat je zelf ook inziet dat het geweld waar Pinker het over heeft in dit stuk (en in het boek dat ik zelf heb aangehaald) niet het geweld is waar het hier over gaat. Je schrijft in je openingspost "... leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving." Dat we met een ware explosie van geweld in de samenleving leven, dat bestrijd ik dus (zie het Pinker verhaal. Hierin worden allerlei statistieken genoemd over "the chance that a man would be killed by another man" door de eeuwen heen en de "history of one-on-one murder", dat kan van alles zijn, dus ook huiselijk geweld, of burengeweld).
Dat er desalniettemin nog genoeg (huiselijk) geweld overbljft, en dat er onderzoek moet worden gedaan naar dit serieuze probleem, bestrijd ik niet, integendeel.
[...]
Ik hoop maar dat je zelf ook inziet dat het geweld waar Pinker het over heeft in dit stuk (en in het boek dat ik zelf heb aangehaald) niet het geweld is waar het hier over gaat. Je schrijft in je openingspost "... leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving." Dat we met een ware explosie van geweld in de samenleving leven, dat bestrijd ik dus (zie het Pinker verhaal. Hierin worden allerlei statistieken genoemd over "the chance that a man would be killed by another man" door de eeuwen heen en de "history of one-on-one murder", dat kan van alles zijn, dus ook huiselijk geweld, of burengeweld).
Dat er desalniettemin nog genoeg (huiselijk) geweld overbljft, en dat er onderzoek moet worden gedaan naar dit serieuze probleem, bestrijd ik niet, integendeel.
zaterdag 18 juli 2009 om 22:37
quote:sheherazade schreef op 18 juli 2009 @ 09:43:
Je schrijft in je openingspost "... leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving." Dat we met een ware explosie van geweld in de samenleving leven, dat bestrijd ik dus (zie het Pinker verhaal. Hierin worden allerlei statistieken genoemd over "the chance that a man would be killed by another man" door de eeuwen heen en de "history of one-on-one murder", dat kan van alles zijn, dus ook huiselijk geweld, of burengeweld).
Dat er desalniettemin nog genoeg (huiselijk) geweld overbljft, en dat er onderzoek moet worden gedaan naar dit serieuze probleem, bestrijd ik niet, integendeel.
Het zal aan mij liggen, maar ik krijg de indruk dat je twee onverenigbare belangen samen tracht te brengen. Enerzijds wil je mij graag 'bashen', maar anderzijds wil je ook 'onderzoek' naar huiselijk geweld niet frustreren. Het komt mij voor dat áls het juist is dat je de conclusie mag trekken dat geweld juist héél veel minder voorkomt dan in het verleden, je de dingen maar gewoon op z'n beloop zou moeten laten. Komt het vanzelf goed.
Dat ik het niet met je eens ben, en ook op Pinker in dit opzicht kritiek heb (omdat hij die suggestie wekt), heb ik getracht te onderbouwen met argumenten. Wat anno 2009 wordt aangeduid met 'geweld' is iets anders dan wat een eeuw geleden met 'geweld' werd aangeduid. Het is domweg onmogelijk om zelfs maar bij benadering inzicht te krijgen in het 2009-geweld dat rond 1900 plaatsvond. En anderzijds staan velen op hun achterste benen als je de normen van 1900 zou gebruiken voor een vergelijking met de situatie nu. Dat geldt voor álle vormen van geweld. Inclusief 'oorlogsgeweld'. Als historici enkele eeuwen terug een getal noemden van het aantal doden dat viel bij een gewapend conflict, kon dat van alles betekenen. Van het aantal gedode soldaten, tot het totaal van het aantal slachtoffers dat viel tijdens een langdurige belegering. Merendeels als gevolg van voedselschaarste en ziekte. Sommige historici overdreven welbewust het aantal gedode tegenstanders vanuit propagandistisch perspectief, waarbij het anno 2009 bijna onmogelijk is te achterhalen wat nou waar was. Kijk naar de Armeense slachtoffers ten tijde van de confrontatie met de Turken. Of het aantal slachtoffers van Stalin. Of Mao. De verschillen zijn gigantisch. Vele duizenden procenten. Doden als gevolg van oorlogsgeweld door Westerse landen worden zelfs anno 2009 niet geteld op een manier die recht doet aan de realiteit. Als Israël een raket afvuurt op een lid van Hamas, en er komen dertig burgers bij om, telt alleen dat dode Hamas-lid. Laat staan dat je ooit de illusie zou kunnen koesteren dat je een redelijke inschatting zou kunnen maken van het voorkomen van zoiets als 'huiselijk geweld'. De term bestaat nog maar een paar decennia.
Zoals reeds helemaal in het begin betoogd, is de definitie van geweld extreem subjectief. De één krijgt een pak slaag, en maalt er niet om. De ander loopt een leven lang van therapeut naar therapeut en is praktisch invalide in geestelijk opzicht.
Je schrijft in je openingspost "... leven we met een ware explosie van geweld in de samenleving." Dat we met een ware explosie van geweld in de samenleving leven, dat bestrijd ik dus (zie het Pinker verhaal. Hierin worden allerlei statistieken genoemd over "the chance that a man would be killed by another man" door de eeuwen heen en de "history of one-on-one murder", dat kan van alles zijn, dus ook huiselijk geweld, of burengeweld).
Dat er desalniettemin nog genoeg (huiselijk) geweld overbljft, en dat er onderzoek moet worden gedaan naar dit serieuze probleem, bestrijd ik niet, integendeel.
Het zal aan mij liggen, maar ik krijg de indruk dat je twee onverenigbare belangen samen tracht te brengen. Enerzijds wil je mij graag 'bashen', maar anderzijds wil je ook 'onderzoek' naar huiselijk geweld niet frustreren. Het komt mij voor dat áls het juist is dat je de conclusie mag trekken dat geweld juist héél veel minder voorkomt dan in het verleden, je de dingen maar gewoon op z'n beloop zou moeten laten. Komt het vanzelf goed.
Dat ik het niet met je eens ben, en ook op Pinker in dit opzicht kritiek heb (omdat hij die suggestie wekt), heb ik getracht te onderbouwen met argumenten. Wat anno 2009 wordt aangeduid met 'geweld' is iets anders dan wat een eeuw geleden met 'geweld' werd aangeduid. Het is domweg onmogelijk om zelfs maar bij benadering inzicht te krijgen in het 2009-geweld dat rond 1900 plaatsvond. En anderzijds staan velen op hun achterste benen als je de normen van 1900 zou gebruiken voor een vergelijking met de situatie nu. Dat geldt voor álle vormen van geweld. Inclusief 'oorlogsgeweld'. Als historici enkele eeuwen terug een getal noemden van het aantal doden dat viel bij een gewapend conflict, kon dat van alles betekenen. Van het aantal gedode soldaten, tot het totaal van het aantal slachtoffers dat viel tijdens een langdurige belegering. Merendeels als gevolg van voedselschaarste en ziekte. Sommige historici overdreven welbewust het aantal gedode tegenstanders vanuit propagandistisch perspectief, waarbij het anno 2009 bijna onmogelijk is te achterhalen wat nou waar was. Kijk naar de Armeense slachtoffers ten tijde van de confrontatie met de Turken. Of het aantal slachtoffers van Stalin. Of Mao. De verschillen zijn gigantisch. Vele duizenden procenten. Doden als gevolg van oorlogsgeweld door Westerse landen worden zelfs anno 2009 niet geteld op een manier die recht doet aan de realiteit. Als Israël een raket afvuurt op een lid van Hamas, en er komen dertig burgers bij om, telt alleen dat dode Hamas-lid. Laat staan dat je ooit de illusie zou kunnen koesteren dat je een redelijke inschatting zou kunnen maken van het voorkomen van zoiets als 'huiselijk geweld'. De term bestaat nog maar een paar decennia.
Zoals reeds helemaal in het begin betoogd, is de definitie van geweld extreem subjectief. De één krijgt een pak slaag, en maalt er niet om. De ander loopt een leven lang van therapeut naar therapeut en is praktisch invalide in geestelijk opzicht.
