Actueel
alle pijlers
De vrijheid van ongeloof
zaterdag 24 oktober 2015 om 00:01
Onderstaand krantenartikel in de krant van vandaag trok mijn aandacht. Geen vrijheid voor ongeloof/geloof. En dat in een vrij en westers land. Een jonge vrouw die een schuiladres heeft omdat ze bedreigd word door haar eigen vader. Ik ging op internet zoeken en kwam meerdere artikelen tegen over jonge vrouwen die bedreigd worden door vader en/of broers omdat ze niet meer gelovig zijn. In dit vrije land????anno 2015?????
Wat een moed heeft deze jonge vrouw.
Ik lees en las.
Dagblad De Limburger
De (on)vrijheid van geloven
Het aantal ongelovigen groeit wereldwijd, evenals het geweld tegen ongelovigen. Met een documentaire en debat, deze week in Maastricht, trekt het Humanistisch Verbond ten strijde tegen die agressie, ook in het seculiere Nederland. Het relaas van Fatima el Mourabit over de (on)vrijheid van geloven.
door Claire van Dyck
(Foto: Loraine Bodewes)
„Tegenover de vrijheid van geloof staat de vrijheid van ongeloof. Ik zie vooral veel eenrichtingsverkeer, en dat in een vrije samenleving als de Nederlandse. Waarom is het normaal om rekening te houden met het geloof en niet met ongeloof? Daar maak ik me zorgen over.” Ex-moslima Fatima el Mourabit (39), opgegroeid in Ede, heeft haar worsteling met een opgedrongen en later afgeworpen geloof in eenzaamheid doorgemaakt. Wie openlijk afscheid neemt van de islam wacht veroordeling en verstoting, en is zelfs in Nederland niet altijd veilig. Afvalligheid dient in de islam bestraft te worden met de dood. Dat hebben ook haar vader en moeder heel duidelijk gemaakt. Zodanig, dat de Nederlandse van Marokkaanse komaf volledig brak met haar ouders, een ‘geheim' adres koos en de politie inschakelde uit vrees voor de bedreigingen van haar vader. Als twaalfjarige stelde ze voor het eerst openlijk vragen over haar geloof en toonde ze twijfels. Vragen over de positie van vrouwen, onderdrukking en onrecht. Vragen die met harde hand en zonder inhoudelijke beantwoording de kop in werden gedrukt. De vragen bleven niettemin en werden navranter, alleen stelde Fatima ze niet meer openlijk.
Onderdrukking
Het juk van onderdrukking onder de noemer van religie heeft ze van zich af gegooid toen ze de dertig naderde. Daaraan ging een gekooid leven vooraf. Op haar dertiende trouwde ze 0p vakantie in Marokko met haar neef. Haar ouders stemden toe, uit vrees dat ze weg zou lopen. Haar schoonouders bij wie ze introk, stonden niet toe dat ze alleen het huis verliet. Ze was nodig voor het huishouden, en een maatschappelijk werkster ondertekende formulieren waardoor ze toestemming kreeg om niet naar school te gaan. Hoogzwanger ontvluchtte ze op vijftienjarige leeftijd dat huwelijk en klopte bij haar ouders aan.
Thuis overheerste schaamte. Haar kind werd opgevoed als dochter van haar ouders, daarin kreeg Fatima geen keus. Een relatie met een andere man dan een Marokkaan werd niet geaccepteerd. Ze worstelde met zichzelf, leidde een dubbelleven vanwege de sociale druk. In belangrijke zaken, zoals relaties, en details, zoals honger veinzen aan het einde van de dag tijdens ramadan terwijl ze helemaal niet vastte. „Ik voelde geen verbinding met de islam. Zag niks anders dan macht, oorlog en onderdrukking. Ik heb lang geprobeerd het geloof staande te houden. Maar wie hield ik voor de gek? Het voelde als vreemdgaan tegenover mezelf.”
Bevrijding
Het gevoel dat Fatima el Mourabit overbrengt wanneer ze haar verhaal vertelt, is dat van bevrijding. „Ik weiger een slachtofferrol te nemen. Ik heb voor mezelf gekozen. Natuurlijk heb ik discriminatie ervaren. Als Marokkaanse maar net zo goed als ongelovige.” Ze is ook verbaasd. Over zelfcensuur, opschuiven uit vrees voor het predikaat racisme of islamofobie. „Berichten dat posters in een azc worden afplakt uit vrees dat de afbeelding van een vrouw moslims kan shockeren, dat Marokkaanse vrouwen in zomerjurkjes worden uitgescholden, lees ik met verbazing. Koester de Nederlandse vrijheid, we hoeven geen water bij de wijn te doen. We mogen staan voor onze westerse principes.”
Emancipatiestrijd
Haar verhaal, dat ze vertelt na vertoning van de documentaire Onder Gelovigen van Boris van der Ham, benadrukt het belang van de emancipatiestrijd voor ex-moslims. Publieke steun - van individuen, politici en vrijdenkers - is onontbeerlijk in die strijd. Afstand doen van de islam is niet zonder risico's, ook al zijn ongelovigen bij wet beschermd. De tijd is rijp voor een nieuw initiatief, in een andere vorm dan het comité voor ex-moslims dat acht jaar geleden maar een heel kort leven was beschoren na onenigheid over de felheid van religiekritiek. Boris van der Ham is op zoek naar een nieuwe vorm, een platform voor emancipatie en ondersteuning van ex-moslims. Hard nodig, meent Fatima, die daarin een rol wil vervullen. Ze wil een voorbeeld en inspiratie zijn voor anderen die in dezelfde situatie zitten. „Tot voor kort, voordat ik er publiekelijk voor uitkwam, voelde ik me vooral alleen op dit pad. Nu denk ik: waar waren al die medestanders toen ik ze zo hard nodig had?”
Ontwikkeling
Het contact met haar moeder is broos, maar maakt een ontwikkeling door. „Ze gelooft in het hiernamaals en is bang dat we elkaar daar niet meer zien, omdat ik het geloof heb afgelegd. Daar kunnen we nu over praten. Ik gun mijn dochters dat ze hun eigen pad kunnen bewandelen zonder angst.”
Tijd Gepubliceerd op: 23.10.15 06:00
Wat een moed heeft deze jonge vrouw.
Ik lees en las.
Dagblad De Limburger
De (on)vrijheid van geloven
Het aantal ongelovigen groeit wereldwijd, evenals het geweld tegen ongelovigen. Met een documentaire en debat, deze week in Maastricht, trekt het Humanistisch Verbond ten strijde tegen die agressie, ook in het seculiere Nederland. Het relaas van Fatima el Mourabit over de (on)vrijheid van geloven.
door Claire van Dyck
(Foto: Loraine Bodewes)
„Tegenover de vrijheid van geloof staat de vrijheid van ongeloof. Ik zie vooral veel eenrichtingsverkeer, en dat in een vrije samenleving als de Nederlandse. Waarom is het normaal om rekening te houden met het geloof en niet met ongeloof? Daar maak ik me zorgen over.” Ex-moslima Fatima el Mourabit (39), opgegroeid in Ede, heeft haar worsteling met een opgedrongen en later afgeworpen geloof in eenzaamheid doorgemaakt. Wie openlijk afscheid neemt van de islam wacht veroordeling en verstoting, en is zelfs in Nederland niet altijd veilig. Afvalligheid dient in de islam bestraft te worden met de dood. Dat hebben ook haar vader en moeder heel duidelijk gemaakt. Zodanig, dat de Nederlandse van Marokkaanse komaf volledig brak met haar ouders, een ‘geheim' adres koos en de politie inschakelde uit vrees voor de bedreigingen van haar vader. Als twaalfjarige stelde ze voor het eerst openlijk vragen over haar geloof en toonde ze twijfels. Vragen over de positie van vrouwen, onderdrukking en onrecht. Vragen die met harde hand en zonder inhoudelijke beantwoording de kop in werden gedrukt. De vragen bleven niettemin en werden navranter, alleen stelde Fatima ze niet meer openlijk.
Onderdrukking
Het juk van onderdrukking onder de noemer van religie heeft ze van zich af gegooid toen ze de dertig naderde. Daaraan ging een gekooid leven vooraf. Op haar dertiende trouwde ze 0p vakantie in Marokko met haar neef. Haar ouders stemden toe, uit vrees dat ze weg zou lopen. Haar schoonouders bij wie ze introk, stonden niet toe dat ze alleen het huis verliet. Ze was nodig voor het huishouden, en een maatschappelijk werkster ondertekende formulieren waardoor ze toestemming kreeg om niet naar school te gaan. Hoogzwanger ontvluchtte ze op vijftienjarige leeftijd dat huwelijk en klopte bij haar ouders aan.
Thuis overheerste schaamte. Haar kind werd opgevoed als dochter van haar ouders, daarin kreeg Fatima geen keus. Een relatie met een andere man dan een Marokkaan werd niet geaccepteerd. Ze worstelde met zichzelf, leidde een dubbelleven vanwege de sociale druk. In belangrijke zaken, zoals relaties, en details, zoals honger veinzen aan het einde van de dag tijdens ramadan terwijl ze helemaal niet vastte. „Ik voelde geen verbinding met de islam. Zag niks anders dan macht, oorlog en onderdrukking. Ik heb lang geprobeerd het geloof staande te houden. Maar wie hield ik voor de gek? Het voelde als vreemdgaan tegenover mezelf.”
Bevrijding
Het gevoel dat Fatima el Mourabit overbrengt wanneer ze haar verhaal vertelt, is dat van bevrijding. „Ik weiger een slachtofferrol te nemen. Ik heb voor mezelf gekozen. Natuurlijk heb ik discriminatie ervaren. Als Marokkaanse maar net zo goed als ongelovige.” Ze is ook verbaasd. Over zelfcensuur, opschuiven uit vrees voor het predikaat racisme of islamofobie. „Berichten dat posters in een azc worden afplakt uit vrees dat de afbeelding van een vrouw moslims kan shockeren, dat Marokkaanse vrouwen in zomerjurkjes worden uitgescholden, lees ik met verbazing. Koester de Nederlandse vrijheid, we hoeven geen water bij de wijn te doen. We mogen staan voor onze westerse principes.”
Emancipatiestrijd
Haar verhaal, dat ze vertelt na vertoning van de documentaire Onder Gelovigen van Boris van der Ham, benadrukt het belang van de emancipatiestrijd voor ex-moslims. Publieke steun - van individuen, politici en vrijdenkers - is onontbeerlijk in die strijd. Afstand doen van de islam is niet zonder risico's, ook al zijn ongelovigen bij wet beschermd. De tijd is rijp voor een nieuw initiatief, in een andere vorm dan het comité voor ex-moslims dat acht jaar geleden maar een heel kort leven was beschoren na onenigheid over de felheid van religiekritiek. Boris van der Ham is op zoek naar een nieuwe vorm, een platform voor emancipatie en ondersteuning van ex-moslims. Hard nodig, meent Fatima, die daarin een rol wil vervullen. Ze wil een voorbeeld en inspiratie zijn voor anderen die in dezelfde situatie zitten. „Tot voor kort, voordat ik er publiekelijk voor uitkwam, voelde ik me vooral alleen op dit pad. Nu denk ik: waar waren al die medestanders toen ik ze zo hard nodig had?”
Ontwikkeling
Het contact met haar moeder is broos, maar maakt een ontwikkeling door. „Ze gelooft in het hiernamaals en is bang dat we elkaar daar niet meer zien, omdat ik het geloof heb afgelegd. Daar kunnen we nu over praten. Ik gun mijn dochters dat ze hun eigen pad kunnen bewandelen zonder angst.”
Tijd Gepubliceerd op: 23.10.15 06:00
LOEP ME MAAR aub.
zondag 28 februari 2016 om 14:03
Het is ook verschrikkelijk.
Het punt is dat je in de Islam niet kan kiezen of je moslim bent of niet, dat bén je gewoon. Je hebt niet zoals bij verschillende christelijke stromingen een doping, communie, vormsel etc. waar je zelf voor je geloof kiest. En waar je als je wil gewoon jezelf uit kan schrijven bij de kerk en dat is dat.
Bij de islam fluistert de vader bij de geboorte een spreuk in de oor van de baby en daarmee is het kind moslim, dat kan nooit meer veranderen. Een beetje als bij het Jodendom, dat bén je gewoon.
Daarom is het dus ook echt niet mogelijk voor die mensen om uit het geloof te stappen, de traditionele families zullen je altijd blijven volgen en proberen te straffen.
Het punt is dat je in de Islam niet kan kiezen of je moslim bent of niet, dat bén je gewoon. Je hebt niet zoals bij verschillende christelijke stromingen een doping, communie, vormsel etc. waar je zelf voor je geloof kiest. En waar je als je wil gewoon jezelf uit kan schrijven bij de kerk en dat is dat.
Bij de islam fluistert de vader bij de geboorte een spreuk in de oor van de baby en daarmee is het kind moslim, dat kan nooit meer veranderen. Een beetje als bij het Jodendom, dat bén je gewoon.
Daarom is het dus ook echt niet mogelijk voor die mensen om uit het geloof te stappen, de traditionele families zullen je altijd blijven volgen en proberen te straffen.
zondag 6 maart 2016 om 09:08
Ik ben christen,zo opgevoed in een christelijke fam.christelijke scholen bezocht en bij kerken gehoord.
nooit maar ook nooit meegemaakt dat iemand verketterd is en buiten gesloten.
naasten liefde is er volop ook voor anders of niet gelovige.
we krijgen de boodschap mee je naaste lief hebben als jezelf en iedereen te helpen waar je kan.
Dat het buiten mijn blikveld gebeurd kan maar niet meegemaakt/gehoord.
zover ik ervaar mag iedereen gaan en staan en geloven zonder dat handen ervan af getrokken word.
persoonlijk heb ik alleen moeite met moslims omdat ze een achterlijk haatdragend geloof hebben en de wereldbevolking aanvallen incluis eigen bloedband.
dit kan nooit Gods opdracht zijn.
geloof draait om liefde en vandaar uit te handelen.
nooit maar ook nooit meegemaakt dat iemand verketterd is en buiten gesloten.
naasten liefde is er volop ook voor anders of niet gelovige.
we krijgen de boodschap mee je naaste lief hebben als jezelf en iedereen te helpen waar je kan.
Dat het buiten mijn blikveld gebeurd kan maar niet meegemaakt/gehoord.
zover ik ervaar mag iedereen gaan en staan en geloven zonder dat handen ervan af getrokken word.
persoonlijk heb ik alleen moeite met moslims omdat ze een achterlijk haatdragend geloof hebben en de wereldbevolking aanvallen incluis eigen bloedband.
dit kan nooit Gods opdracht zijn.
geloof draait om liefde en vandaar uit te handelen.
