Actueel
alle pijlers
Geen adoptiekind voor dikke mensen.
maandag 12 januari 2009 om 22:04
LONDEN - Een Brits echtpaar mag geen kinderen adopteren, omdat de man te dik is. Dat heeft Damien Hall, die 155 kilo weegt, maandag gezegd tegenover BBC-radio.
Hall (37) en zijn vrouw kunnen zelf geen kinderen krijgen en zochten daarom hun heil bij een adoptiebureau in Leeds. Deze organisatie vindt dat de kans groot is dat Hall vroegtijdig overlijdt aan overgewicht.
Hall heeft nu een body mass index (BMI) van meer dan 42. Pas als zijn BMI beneden de 40 is gekomen, mag hij terugkomen.
Onder druk
Hall vreest dat hij dat niet haalt, omdat het volgens hem moeilijk is af te vallen onder druk. Naar eigen zeggen zit hij niet de hele dag voor de buis en eet hij niet altijd afhaalmaaltijden.
Hij betreurt het dat de organisatie niet kijkt naar zijn kwaliteiten. ''Wij drinken en roken niet en we zouden een kind een gelukkig en veilig thuis kunnen bieden.'' (bron: www.nu.nl)
------------------------------------------------------
Tja, een gezonde slanke dertiger kan morgen onder de auto komen of over een jaar ongeneeslijk ziek worden. Maar heeft het adoptiebureau gelijk en moet Hall eerst afvallen voordat hij een kind mag adopteren?
Hall (37) en zijn vrouw kunnen zelf geen kinderen krijgen en zochten daarom hun heil bij een adoptiebureau in Leeds. Deze organisatie vindt dat de kans groot is dat Hall vroegtijdig overlijdt aan overgewicht.
Hall heeft nu een body mass index (BMI) van meer dan 42. Pas als zijn BMI beneden de 40 is gekomen, mag hij terugkomen.
Onder druk
Hall vreest dat hij dat niet haalt, omdat het volgens hem moeilijk is af te vallen onder druk. Naar eigen zeggen zit hij niet de hele dag voor de buis en eet hij niet altijd afhaalmaaltijden.
Hij betreurt het dat de organisatie niet kijkt naar zijn kwaliteiten. ''Wij drinken en roken niet en we zouden een kind een gelukkig en veilig thuis kunnen bieden.'' (bron: www.nu.nl)
------------------------------------------------------
Tja, een gezonde slanke dertiger kan morgen onder de auto komen of over een jaar ongeneeslijk ziek worden. Maar heeft het adoptiebureau gelijk en moet Hall eerst afvallen voordat hij een kind mag adopteren?
maandag 12 januari 2009 om 22:53
quote:Vl43inder schreef op 12 januari 2009 @ 22:41:
Hoezo krankzinnig? Er zijn veel meer wensouders dan kinderen die geadopteerd kunnen worden. Niet zo raar dus dat de bureaus juist voor die kinderen de mensen met het hoogste potentieel uitkiest.Ja, dat is ook wel weer waar... wat ik bij hen alleen so sneu vind, is dat ze al een procedure van meer dan een jaar doorlopen hadden toen ze opeens dit bericht kregen. En ze zijn echt niet veranderd qua gewicht in die periode. Zeg het dan aan het begin van de procedure!
Hoezo krankzinnig? Er zijn veel meer wensouders dan kinderen die geadopteerd kunnen worden. Niet zo raar dus dat de bureaus juist voor die kinderen de mensen met het hoogste potentieel uitkiest.Ja, dat is ook wel weer waar... wat ik bij hen alleen so sneu vind, is dat ze al een procedure van meer dan een jaar doorlopen hadden toen ze opeens dit bericht kregen. En ze zijn echt niet veranderd qua gewicht in die periode. Zeg het dan aan het begin van de procedure!
maandag 12 januari 2009 om 22:55
Ik weet niet hoe de regels in Engeland zijn, maar hier in Nederland moeten a.s. adoptie-ouders aan een aantal criteria voldoen, zoals geen strafblad en er worden ook bepaalde eisen aan de gezondheid van de a.s. ouders gesteld. Of daar de BMI bij wordt vermeld is me niet bekend.
Het mag oneerlijk lijken, want waarom mag de één wel adopteren en de ander niet ..... Maar wanneer je zo redeneert ga je van het belang van de a.s. ouders uit, terwijl bij adoptie wordt uitgegaan van de meest ideale omstandigheid voor het kind. Aangezien er in Nederland duizenden mensen op de wachtlijst staan, en er per jaar maar een paar honderd kinderen 'beschikbaar zijn' voor adoptie is het niet meer dan logisch dat de screening vrij streng is. Er is keuze genoeg en ik neem aan dat dit in Engeland precies zo is.
Zoals Qwertu al aangaf: een adoptiekind heeft al eens zijn/haar ouders verloren, dan is het toch echt niet wenselijk zo'n kind te plaatsen bij ouders die een grotere kans maken dan normaal om voortijdig te overlijden.
Wanneer deze man echt heel graag een adoptiekind wil, dan moet het toch mogelijk zijn om van BMI 42 naar BMI 40 te gaan lijkt me. Als dát al te moeilijk voor hem is, hoe denkt hij dan om te gaan met alle andere perikelen die kleine kinderen met zich mee kunnen brengen? Alleen al de 'normale' kinderproblemen kunnen jonge ouders al behoorlijk uit hun evenwicht brengen, en daarbij brengt een adoptiekind altijd een 'rugzakje' aan adoptieproblematiek met zich mee.
Het mag oneerlijk lijken, want waarom mag de één wel adopteren en de ander niet ..... Maar wanneer je zo redeneert ga je van het belang van de a.s. ouders uit, terwijl bij adoptie wordt uitgegaan van de meest ideale omstandigheid voor het kind. Aangezien er in Nederland duizenden mensen op de wachtlijst staan, en er per jaar maar een paar honderd kinderen 'beschikbaar zijn' voor adoptie is het niet meer dan logisch dat de screening vrij streng is. Er is keuze genoeg en ik neem aan dat dit in Engeland precies zo is.
Zoals Qwertu al aangaf: een adoptiekind heeft al eens zijn/haar ouders verloren, dan is het toch echt niet wenselijk zo'n kind te plaatsen bij ouders die een grotere kans maken dan normaal om voortijdig te overlijden.
Wanneer deze man echt heel graag een adoptiekind wil, dan moet het toch mogelijk zijn om van BMI 42 naar BMI 40 te gaan lijkt me. Als dát al te moeilijk voor hem is, hoe denkt hij dan om te gaan met alle andere perikelen die kleine kinderen met zich mee kunnen brengen? Alleen al de 'normale' kinderproblemen kunnen jonge ouders al behoorlijk uit hun evenwicht brengen, en daarbij brengt een adoptiekind altijd een 'rugzakje' aan adoptieproblematiek met zich mee.
maandag 12 januari 2009 om 22:56
quote:Etosha schreef op 12 januari 2009 @ 22:53:
[...]
Ja, dat is ook wel weer waar... wat ik bij hen alleen so sneu vind, is dat ze al een procedure van meer dan een jaar doorlopen hadden toen ze opeens dit bericht kregen. En ze zijn echt niet veranderd qua gewicht in die periode. Zeg het dan aan het begin van de procedure!Ik wil niet lullig doen, maar iets meer dan een jaar is het begin....In een van mijn vorige posts had ik het over een bevriend stel dat (in mijn ogen) nagenoeg perfect was voor adoptie, ze hebben er 4 jaar over gedaan.
[...]
Ja, dat is ook wel weer waar... wat ik bij hen alleen so sneu vind, is dat ze al een procedure van meer dan een jaar doorlopen hadden toen ze opeens dit bericht kregen. En ze zijn echt niet veranderd qua gewicht in die periode. Zeg het dan aan het begin van de procedure!Ik wil niet lullig doen, maar iets meer dan een jaar is het begin....In een van mijn vorige posts had ik het over een bevriend stel dat (in mijn ogen) nagenoeg perfect was voor adoptie, ze hebben er 4 jaar over gedaan.
maandag 12 januari 2009 om 23:03
quote:Etosha schreef op 12 januari 2009 @ 22:53:Ja, dat is ook wel weer waar... wat ik bij hen alleen so sneu vind, is dat ze al een procedure van meer dan een jaar doorlopen hadden toen ze opeens dit bericht kregen. En ze zijn echt niet veranderd qua gewicht in die periode. Zeg het dan aan het begin van de procedure!De hele procedure duurt nu eenmaal jaren. Na de aanvraag voor toestemming om te adopteren komt een stel op de wachtlijst voor het gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming, dus al die tijd gebeurt er niets. Tijdens dat gezinsonderzoek komen ook de medische vragen aan bod (verklaring huisarts). Pas dán wordt een stel beoordeeld.
maandag 12 januari 2009 om 23:07
quote:lipizzan schreef op 12 januari 2009 @ 23:02:
Vier jaar over adoptie?? Hier kun je binnen een jaar een kind adopteren.Dat is dan niet in Nederland. De procedure duurde hier gemiddeld ca. 4 jaar, maar wordt momenteel alleen maar langer en langer doordat steeds minder landen hun kinderen ter adoptie 'aanbieden' en omdat bijvoorbeeld China (momenteel het land waar de meeste kinderen vandaan komen) telkens weer de eisen bijstelt en de procedures vertraagt. Ik ken in NL mensen die inmiddels 6 jaar wachten.
Vier jaar over adoptie?? Hier kun je binnen een jaar een kind adopteren.Dat is dan niet in Nederland. De procedure duurde hier gemiddeld ca. 4 jaar, maar wordt momenteel alleen maar langer en langer doordat steeds minder landen hun kinderen ter adoptie 'aanbieden' en omdat bijvoorbeeld China (momenteel het land waar de meeste kinderen vandaan komen) telkens weer de eisen bijstelt en de procedures vertraagt. Ik ken in NL mensen die inmiddels 6 jaar wachten.
maandag 12 januari 2009 om 23:11
Volgens de site van mijndiabetesdagboek.nl heb je bij een leeftijd van 37, een BMI van 42 en een gewicht van 155 kg een lengte van 192. Deze meneer zou een BMI van 39 hebben als hij 145 kg zou wegen.
10 kg! Dat is maar 6,5% van zijn totale gewicht. Voor mij zou dat ongeveer 4 kg betekenen. Dat kun je er toch in een maand af krijgen zeg!!!
10 kg! Dat is maar 6,5% van zijn totale gewicht. Voor mij zou dat ongeveer 4 kg betekenen. Dat kun je er toch in een maand af krijgen zeg!!!
maandag 12 januari 2009 om 23:11
maandag 12 januari 2009 om 23:13
quote:Joyce48 schreef op 12 januari 2009 @ 23:07:
[...]
Dat is dan niet in Nederland. De procedure duurde hier gemiddeld ca. 4 jaar, maar wordt momenteel alleen maar langer en langer doordat steeds minder landen hun kinderen ter adoptie 'aanbieden' en omdat bijvoorbeeld China (momenteel het land waar de meeste kinderen vandaan komen) telkens weer de eisen bijstelt en de procedures vertraagt. Ik ken in NL mensen die inmiddels 6 jaar wachten.Kind is een Chinese jongetje en is al 12, hij is als baby geadopteerd. Recentelijk zijn ze voor pleegzorg gegaan omdat zij de 41 was gepasseerd en dat duurde geloof ik een een jaar of drie a vier.
[...]
Dat is dan niet in Nederland. De procedure duurde hier gemiddeld ca. 4 jaar, maar wordt momenteel alleen maar langer en langer doordat steeds minder landen hun kinderen ter adoptie 'aanbieden' en omdat bijvoorbeeld China (momenteel het land waar de meeste kinderen vandaan komen) telkens weer de eisen bijstelt en de procedures vertraagt. Ik ken in NL mensen die inmiddels 6 jaar wachten.Kind is een Chinese jongetje en is al 12, hij is als baby geadopteerd. Recentelijk zijn ze voor pleegzorg gegaan omdat zij de 41 was gepasseerd en dat duurde geloof ik een een jaar of drie a vier.
maandag 12 januari 2009 om 23:16
dinsdag 13 januari 2009 om 02:28
quote:Sanmi schreef op 13 januari 2009 @ 00:38:
Ik zou als adoptiekind liever in een warm nest komen van 10 jaar, dan in een koud en onveilig nest van 30 jaar.Ten eerste wéét je dat niet, want ik neem aan dat je niet geadopteerd bent. Mij lijkt het aannemelijker dat je niet op nog een verlies zit te wachten op kinderleeftijd, dat lijkt me althans funest voor je hechting. Ten tweede: precies om dat laatste te voorkomen, wordt er een uitgebreid gezinsonderzoek gedaan door de kinderbescherming.
Ik zou als adoptiekind liever in een warm nest komen van 10 jaar, dan in een koud en onveilig nest van 30 jaar.Ten eerste wéét je dat niet, want ik neem aan dat je niet geadopteerd bent. Mij lijkt het aannemelijker dat je niet op nog een verlies zit te wachten op kinderleeftijd, dat lijkt me althans funest voor je hechting. Ten tweede: precies om dat laatste te voorkomen, wordt er een uitgebreid gezinsonderzoek gedaan door de kinderbescherming.
dinsdag 13 januari 2009 om 07:15
Ik vind het wel logisch eigenlijk: waarom zou je een kind plaatse bij iemand die echt wel een groot risico loopt om jong te overlijden? Potentiele adoptieouders genoeg hoor.
En al die mensen die zeggen "dat je daar toch niks aan kan doen": wat een onzin! Natuurlijk kun je er wel iets aan doen als je 155(!) kilo weegt! Zelfs als je medicijnen slikt waar je dik van wordt, of er iets erg mis is met je schildklier weeg je niet zomaar 155 kilo hoor.
En hoezo kan hij niet afvallen "onder druk"? Als je heel graag wilt kan dat echt wel. Dus dan zal het ook niet zo heel belangrijk voor hem zijn. Niet belangrijk genoeg om zijn levenspatroon aan te passen in elk geval!
En al die mensen die zeggen "dat je daar toch niks aan kan doen": wat een onzin! Natuurlijk kun je er wel iets aan doen als je 155(!) kilo weegt! Zelfs als je medicijnen slikt waar je dik van wordt, of er iets erg mis is met je schildklier weeg je niet zomaar 155 kilo hoor.
En hoezo kan hij niet afvallen "onder druk"? Als je heel graag wilt kan dat echt wel. Dus dan zal het ook niet zo heel belangrijk voor hem zijn. Niet belangrijk genoeg om zijn levenspatroon aan te passen in elk geval!
dinsdag 13 januari 2009 om 07:17
Jammer dat ze mensen die zelf kinderen kunnen maken niet op deze manier screenen. Mensen die erfelijke/chronische ziektes hebben of verslavingen (roken of zuipen bijv.) vind ik ook niet geschikt. Iemand met zo'n gewicht heeft NUL energie en energie heb je toch nodig om met zo'n kind te handelen en later ermee te kunnen spelen en ravotten. Dus alleen maar goed dat ie eerst wat moet afvallen. Hij hoeft niet eens veel af te vallen, als ie van bmi 42 naar 39 moet, dus dat moet toch 'n eitje zijn als je iets zo graag wil.
dinsdag 13 januari 2009 om 07:39
quote:elninjoo schreef op 13 januari 2009 @ 07:17:
Jammer dat ze mensen die zelf kinderen kunnen maken niet op deze manier screenen. Mensen die erfelijke/chronische ziektes hebben of verslavingen (roken of zuipen bijv.) vind ik ook niet geschikt. Iemand met zo'n gewicht heeft NUL energie en energie heb je toch nodig om met zo'n kind te handelen en later ermee te kunnen spelen en ravotten. Dus alleen maar goed dat ie eerst wat moet afvallen. Hij hoeft niet eens veel af te vallen, als ie van bmi 42 naar 39 moet, dus dat moet toch 'n eitje zijn als je iets zo graag wil.De natuur screent zichzelf eigenlijk best prima... Mensen met overgewicht, rokers, drugsgebruikers, erfelijke ziekten zijn vaak in meer of mindere mate verminderd vruchtbaar. Natuurlijke selectie is alleen een hele vieze term tegenwoordig.
Jammer dat ze mensen die zelf kinderen kunnen maken niet op deze manier screenen. Mensen die erfelijke/chronische ziektes hebben of verslavingen (roken of zuipen bijv.) vind ik ook niet geschikt. Iemand met zo'n gewicht heeft NUL energie en energie heb je toch nodig om met zo'n kind te handelen en later ermee te kunnen spelen en ravotten. Dus alleen maar goed dat ie eerst wat moet afvallen. Hij hoeft niet eens veel af te vallen, als ie van bmi 42 naar 39 moet, dus dat moet toch 'n eitje zijn als je iets zo graag wil.De natuur screent zichzelf eigenlijk best prima... Mensen met overgewicht, rokers, drugsgebruikers, erfelijke ziekten zijn vaak in meer of mindere mate verminderd vruchtbaar. Natuurlijke selectie is alleen een hele vieze term tegenwoordig.
dinsdag 13 januari 2009 om 08:05
quote:sharra schreef op 13 januari 2009 @ 07:15:
Ik vind het wel logisch eigenlijk: waarom zou je een kind plaatse bij iemand die echt wel een groot risico loopt om jong te overlijden? Potentiele adoptieouders genoeg hoor.
En al die mensen die zeggen "dat je daar toch niks aan kan doen": wat een onzin! Natuurlijk kun je er wel iets aan doen als je 155(!) kilo weegt! Zelfs als je medicijnen slikt waar je dik van wordt, of er iets erg mis is met je schildklier weeg je niet zomaar 155 kilo hoor.
En hoezo kan hij niet afvallen "onder druk"? Als je heel graag wilt kan dat echt wel. Dus dan zal het ook niet zo heel belangrijk voor hem zijn. Niet belangrijk genoeg om zijn levenspatroon aan te passen in elk geval!
Ik vind het wel logisch eigenlijk: waarom zou je een kind plaatse bij iemand die echt wel een groot risico loopt om jong te overlijden? Potentiele adoptieouders genoeg hoor.
En al die mensen die zeggen "dat je daar toch niks aan kan doen": wat een onzin! Natuurlijk kun je er wel iets aan doen als je 155(!) kilo weegt! Zelfs als je medicijnen slikt waar je dik van wordt, of er iets erg mis is met je schildklier weeg je niet zomaar 155 kilo hoor.
En hoezo kan hij niet afvallen "onder druk"? Als je heel graag wilt kan dat echt wel. Dus dan zal het ook niet zo heel belangrijk voor hem zijn. Niet belangrijk genoeg om zijn levenspatroon aan te passen in elk geval!
anoniem_37263 wijzigde dit bericht op 13-01-2009 08:18
Reden: Als iemand dit wil denken, laat maar dan...
Reden: Als iemand dit wil denken, laat maar dan...
% gewijzigd
dinsdag 13 januari 2009 om 08:34
*wil even opkomen voor de mensen met een BMI van 40. Been there helaas (nogal klein van lengte en overgewicht). Met een BMI van 40 deed ik nog steeds dingen als parachute springen, werkte ik 16 uur uur per week naast een HBO-opleiding, had ik een ruim sociaal leven, een sterk en groot sociaal netwerk, fietste ik elke dag een paar kilometer en deed verder alles lopend (geen auto), en rookte en dronk ik niet. Maar ik had wel last van erg overgewicht dus. Omdat ik te veel at. Mijn basiseten was gezond wat groente en fruit betrof, maar ik snackte en snaaide te veel*
Ik zeg niet dat ik deze meneer uit het openingsbericht begrijp, omdat zijn reactie wel erg laks overkomt. Maar het is dus niet automatisch zo dat iedereen met een BMI van 40 gen energie heeft en/of meteen een lethagisch leven leidt. Je hebt wel zeker een of ander eetprobleem.
Ik heb mijn beide kinderen met een BMI van ongeveer 36 gekregen trouwens. En hoewel ik nog steeds een veel te ruim overgewicht heb wil ik ook nog even aangeven dat ik als dikke moeder nou ook niet meteen een slecht voorbeeld ben voor mijn kinderen; die eten volkoren en biologsiche produkten, minimaal twee stuks fruit per dag en dagelijks groente, krijgen per dag gemiddeld slechts twee tussendoortjes (en bijna nooit snoep), zitten op zwemles, komen dagelijks buiten, ik heb nog steeds geen auto, dus alles geschiedt nog steeds per fiets of lopen, ze mogen niet de hele tijd voor de t.v. hangen, ik stoei wel zeker dagelijks met ze en heb zeker geen nul energie. En de kinderen hebben er geen idee van dat hun moeder elke dag (vooral avond) weer een gevecht voert tegen haar eetneigingen en overgewicht.
Dit is niet bedoeld als verdediging omdat ik me persoonlijk aangevallen voel, maar om aan te geven dat niet iedereen met een hoog BMI nou meteen een slapjanus is
En jep, ik weet dat mijn gewicht lichamelijk ongezond is. En jep, ik probeer daar met hulp ook al verbetering in te krijgen. Vooral inderdaad omdat ik lang wil leven zodat mijn kinderen lang een moeder hebben. Maar het zou mooi zijn als ik, nu met mijn heel hoge BMI (zit helaas al weer op meer dan die 36
) en ook alle andere dikke vrouwen nou niet meteen als slechte moeder zou worden gezien!
Ik zeg niet dat ik deze meneer uit het openingsbericht begrijp, omdat zijn reactie wel erg laks overkomt. Maar het is dus niet automatisch zo dat iedereen met een BMI van 40 gen energie heeft en/of meteen een lethagisch leven leidt. Je hebt wel zeker een of ander eetprobleem.
Ik heb mijn beide kinderen met een BMI van ongeveer 36 gekregen trouwens. En hoewel ik nog steeds een veel te ruim overgewicht heb wil ik ook nog even aangeven dat ik als dikke moeder nou ook niet meteen een slecht voorbeeld ben voor mijn kinderen; die eten volkoren en biologsiche produkten, minimaal twee stuks fruit per dag en dagelijks groente, krijgen per dag gemiddeld slechts twee tussendoortjes (en bijna nooit snoep), zitten op zwemles, komen dagelijks buiten, ik heb nog steeds geen auto, dus alles geschiedt nog steeds per fiets of lopen, ze mogen niet de hele tijd voor de t.v. hangen, ik stoei wel zeker dagelijks met ze en heb zeker geen nul energie. En de kinderen hebben er geen idee van dat hun moeder elke dag (vooral avond) weer een gevecht voert tegen haar eetneigingen en overgewicht.
Dit is niet bedoeld als verdediging omdat ik me persoonlijk aangevallen voel, maar om aan te geven dat niet iedereen met een hoog BMI nou meteen een slapjanus is
En jep, ik weet dat mijn gewicht lichamelijk ongezond is. En jep, ik probeer daar met hulp ook al verbetering in te krijgen. Vooral inderdaad omdat ik lang wil leven zodat mijn kinderen lang een moeder hebben. Maar het zou mooi zijn als ik, nu met mijn heel hoge BMI (zit helaas al weer op meer dan die 36
) en ook alle andere dikke vrouwen nou niet meteen als slechte moeder zou worden gezien!
dinsdag 13 januari 2009 om 08:43
quote:Toet schreef op 13 januari 2009 @ 08:34:
*wil even opkomen voor de mensen met een BMI van 40. Been there helaas (nogal klein van lengte en overgewicht). Met een BMI van 40 deed ik nog steeds dingen als parachute springen, werkte ik 16 uur uur per week naast een HBO-opleiding, had ik een ruim sociaal leven, een sterk en groot sociaal netwerk, fietste ik elke dag een paar kilometer en deed verder alles lopend (geen auto), en rookte en dronk ik niet. Maar ik had wel last van erg overgewicht dus. Omdat ik te veel at. Mijn basiseten was gezond wat groente en fruit betrof, maar ik snackte en snaaide te veel*
Ik zeg niet dat ik deze meneer uit het openingsbericht begrijp, omdat zijn reactie wel erg laks overkomt. Maar het is dus niet automatisch zo dat iedereen met een BMI van 40 gen energie heeft en/of meteen een lethagisch leven leidt. Je hebt wel zeker een of ander eetprobleem.
Ik heb mijn beide kinderen met een BMI van ongeveer 36 gekregen trouwens. En hoewel ik nog steeds een veel te ruim overgewicht heb wil ik ook nog even aangeven dat ik als dikke moeder nou ook niet meteen een slecht voorbeeld ben voor mijn kinderen; die eten volkoren en biologsiche produkten, minimaal twee stuks fruit per dag en dagelijks groente, krijgen per dag gemiddeld slechts twee tussendoortjes (en bijna nooit snoep), zitten op zwemles, komen dagelijks buiten, ik heb nog steeds geen auto, dus alles geschiedt nog steeds per fiets of lopen, ze mogen niet de hele tijd voor de t.v. hangen, ik stoei wel zeker dagelijks met ze en heb zeker geen nul energie. En de kinderen hebben er geen idee van dat hun moeder elke dag (vooral avond) weer een gevecht voert tegen haar eetneigingen en overgewicht.
Dit is niet bedoeld als verdediging omdat ik me persoonlijk aangevallen voel, maar om aan te geven dat niet iedereen met een hoog BMI nou meteen een slapjanus is
En jep, ik weet dat mijn gewicht lichamelijk ongezond is. En jep, ik probeer daar met hulp ook al verbetering in te krijgen. Vooral inderdaad omdat ik lang wil leven zodat mijn kinderen lang een moeder hebben. Maar het zou mooi zijn als ik, nu met mijn heel hoge BMI (zit helaas al weer op meer dan die 36 ) en ook alle andere dikke vrouwen nou niet meteen als slechte moeder zou worden gezien!
Zijn rokers en drinkers dan wel slechte moeders?
Het gaat helemaal niet om wel of geen goede ouders (wat is daar überhaupt de definitie van).
Het gaat erom dat de levensverwachting teveel verlaagd wordt door slechte leefgewoonten of risicovol overgewicht of chronische/genetische ziekten. Daardoor wordt de leefomstandigheid van een kind direct benadeeld. Een kind dat al zo vaak benadeeld is. Een kind dat daartegen beschermd moet worden.
En ja ja, ouders kunnen altijd overlijden of ziek worden. Dat is nou eenmaal het lot van het leven.
*wil even opkomen voor de mensen met een BMI van 40. Been there helaas (nogal klein van lengte en overgewicht). Met een BMI van 40 deed ik nog steeds dingen als parachute springen, werkte ik 16 uur uur per week naast een HBO-opleiding, had ik een ruim sociaal leven, een sterk en groot sociaal netwerk, fietste ik elke dag een paar kilometer en deed verder alles lopend (geen auto), en rookte en dronk ik niet. Maar ik had wel last van erg overgewicht dus. Omdat ik te veel at. Mijn basiseten was gezond wat groente en fruit betrof, maar ik snackte en snaaide te veel*
Ik zeg niet dat ik deze meneer uit het openingsbericht begrijp, omdat zijn reactie wel erg laks overkomt. Maar het is dus niet automatisch zo dat iedereen met een BMI van 40 gen energie heeft en/of meteen een lethagisch leven leidt. Je hebt wel zeker een of ander eetprobleem.
Ik heb mijn beide kinderen met een BMI van ongeveer 36 gekregen trouwens. En hoewel ik nog steeds een veel te ruim overgewicht heb wil ik ook nog even aangeven dat ik als dikke moeder nou ook niet meteen een slecht voorbeeld ben voor mijn kinderen; die eten volkoren en biologsiche produkten, minimaal twee stuks fruit per dag en dagelijks groente, krijgen per dag gemiddeld slechts twee tussendoortjes (en bijna nooit snoep), zitten op zwemles, komen dagelijks buiten, ik heb nog steeds geen auto, dus alles geschiedt nog steeds per fiets of lopen, ze mogen niet de hele tijd voor de t.v. hangen, ik stoei wel zeker dagelijks met ze en heb zeker geen nul energie. En de kinderen hebben er geen idee van dat hun moeder elke dag (vooral avond) weer een gevecht voert tegen haar eetneigingen en overgewicht.
Dit is niet bedoeld als verdediging omdat ik me persoonlijk aangevallen voel, maar om aan te geven dat niet iedereen met een hoog BMI nou meteen een slapjanus is
En jep, ik weet dat mijn gewicht lichamelijk ongezond is. En jep, ik probeer daar met hulp ook al verbetering in te krijgen. Vooral inderdaad omdat ik lang wil leven zodat mijn kinderen lang een moeder hebben. Maar het zou mooi zijn als ik, nu met mijn heel hoge BMI (zit helaas al weer op meer dan die 36
) en ook alle andere dikke vrouwen nou niet meteen als slechte moeder zou worden gezien!Zijn rokers en drinkers dan wel slechte moeders?
Het gaat helemaal niet om wel of geen goede ouders (wat is daar überhaupt de definitie van).
Het gaat erom dat de levensverwachting teveel verlaagd wordt door slechte leefgewoonten of risicovol overgewicht of chronische/genetische ziekten. Daardoor wordt de leefomstandigheid van een kind direct benadeeld. Een kind dat al zo vaak benadeeld is. Een kind dat daartegen beschermd moet worden.
En ja ja, ouders kunnen altijd overlijden of ziek worden. Dat is nou eenmaal het lot van het leven.
dinsdag 13 januari 2009 om 08:52
Nee, dat zeg ik helemaal niet (dat rokers en drinkers wel slechte moeders zijn). Dat heb je wel heel leuk bij elkaar gefreubeld zo zeg. Jemig,
Ik geef in het eerste stuk alleen maar aan wat mijn leefpatroon was bij de BMI van 40. En wat daar wel en niet ongezond aan was.
En in dat laatste stukje reageer ik op het feit dat iemand (in OT en in sommige latere reacties) met een BMI van 40 niet geschikt wordt bevonden als ouder.
Geen dingen gaan zoeken die ik niet zeg!
Ik geef in het eerste stuk alleen maar aan wat mijn leefpatroon was bij de BMI van 40. En wat daar wel en niet ongezond aan was.
En in dat laatste stukje reageer ik op het feit dat iemand (in OT en in sommige latere reacties) met een BMI van 40 niet geschikt wordt bevonden als ouder.
Geen dingen gaan zoeken die ik niet zeg!
dinsdag 13 januari 2009 om 09:01
