Actueel
alle pijlers
geen donor = asociaal?
zaterdag 14 juni 2008 om 18:16
Onderhand krijg ik het gevoel een vreselijk asociaal iemand te zijn, haast crimineel misschien zelfs, want ik heb er zeer bewust en weloverwogen voor gekozen om geen donor te zijn.
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
Terwijl er van alle kanten tegen je wordt gezegd dat toch vooral te zijn. Het kabinet heeft zelfs een 'diepe voorkeur' voor orgaandonatie.
Ik wil graag gewoon doodgaan als mijn tijd gekomen is en niet volkomen onnatuurlijk nog min of meer in leven gehouden worden, zodat ze bruikbare organen uit mijn lijf kunnen halen, om daarna pas en niet meer helemaal intact echt te sterven. Dat staat me vreselijk tegen.
Maar ook als je wel eerst gewoon 100% kunt sterven, lijkt het mij niets. Het is/was mijn lijf en daar direct in gaan snijden en weghalen na overlijden vind ik nogal oneerbiedig.
Dus nee, ik ben geen donor. Maar misschien wel asociaal?
tonkje wijzigde dit bericht op 14-06-2008 18:18
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
zondag 22 juni 2008 om 15:23
Ik ben zelf donor. Ik had op mijn twaalfde al een donorcodicil op zak met de handtekeningen van mijn ouders er ook op en toen ik achtttien werd en het donorregistratieformulier kreeg heb ik dat meteen ingevuld en opgestuurd.
Wat ik me echter afvraag is hoe het zit met medicijngebruik. Ik heb sinds een aantal jaren een chronische nierziekte. Ivm een allergie voor medicijnen die normaal gesproken gebruikt worden voor deze ziekte gebruik in andere (zware) medicijnen die normaal gesproken gebruikt worden na een transplantatie om afstoting te voorkomen. Deze medicijnen moeten bij mij voorkomen dat mijn lichaam mijn eigen nieren gaat afstoten. Totaal gebruik ik dagelijks zes soorten medicijnen en heb ik nog vier soorten die ik alleen gebruik als ik erg veel last heb (daarvan vind ik de bijwerkingen over het algemeen erger dan de klachten waar tegen ze helpen).
Door mijn nierzieke zijn mijn nieren uiteraard niet bruikbaar voor transplantatie, maar hoe zit het met andere organen? Ik weet dat mijn lever harder moet werken dan bij gezonde mensen, ik heb een verhoogde kans op huidkanker door medicatie (is mijn huid dan te gebruiken?) en door astma zijn mijn longen denk ik ook niet bruikbaar.
Naar aanleiding van dit topic ben ik hier weer over na gaan denken. Ik zal het ook eens aan mijn arts vragen, maar misschien weet hier iemand hier iets over.
Wat ik me echter afvraag is hoe het zit met medicijngebruik. Ik heb sinds een aantal jaren een chronische nierziekte. Ivm een allergie voor medicijnen die normaal gesproken gebruikt worden voor deze ziekte gebruik in andere (zware) medicijnen die normaal gesproken gebruikt worden na een transplantatie om afstoting te voorkomen. Deze medicijnen moeten bij mij voorkomen dat mijn lichaam mijn eigen nieren gaat afstoten. Totaal gebruik ik dagelijks zes soorten medicijnen en heb ik nog vier soorten die ik alleen gebruik als ik erg veel last heb (daarvan vind ik de bijwerkingen over het algemeen erger dan de klachten waar tegen ze helpen).
Door mijn nierzieke zijn mijn nieren uiteraard niet bruikbaar voor transplantatie, maar hoe zit het met andere organen? Ik weet dat mijn lever harder moet werken dan bij gezonde mensen, ik heb een verhoogde kans op huidkanker door medicatie (is mijn huid dan te gebruiken?) en door astma zijn mijn longen denk ik ook niet bruikbaar.
Naar aanleiding van dit topic ben ik hier weer over na gaan denken. Ik zal het ook eens aan mijn arts vragen, maar misschien weet hier iemand hier iets over.
zondag 22 juni 2008 om 15:54
Het is duidelijk dat je geen kinderen hebt, anders had je niet zo'n simpel antwoord gegeven, kijk maar even naar de reactie van Fleurtje.
Jouw argumenten zijn gevoelsargumenten (snijden in een dood lichaam, geen respect voor de doden, je krijgt iets van een dood lijf) dat wijst alleen maar op angst en niet op een vermogen tot relativering wat altijd uitblijft als iemand boos, verdrietig of angstig is
zondag 22 juni 2008 om 17:12
maandag 23 juni 2008 om 00:58
Ik snap zelf niet goed waarom je hier zo'n moeite mee hebt. Ik weet het, ik ben de laatste om dit te vragen i.v.m mijn eigen 'rare' gedachtenkronkels. Maar het is echt een oprechte vraag, waar ik niks vervelends mee bedoel ofzo. Maar waarom heb je daar zo'n moeite mee ? Degene die overleden is, kan er immers echt niks meer mee.
Jaaaaaaren geleden. Ik geloof in 1990 ofzo, zag je overal van die posters hangen met daarop de tekst: 'Don't take your organs to heaven, because God knows, we need them here.' Dat vond ik wel een hele goeie.
maandag 23 juni 2008 om 07:59
Misschien moet je mijn openingspost nog eens lezen.
Daarin heb ik het over oneerbiedig. Mijn gevoel zegt me heel hard dat je volslagen ongepast is om in iemands lichaam te gaan snijden. Een gevoel van "dat doe je niet!" Dat heeft niks met angst te maken, eerder met een (wellicht volkomen misplaatst) gevoel voor fatsoen.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 23 juni 2008 om 14:47
Fatsoen? Nu valt me de bek echt open. Fatsoen is als je iets niet meer nodig hebt geven aan iemand die het heel erg hard nodig heeft. Fatsoenlijk is het om iets over te hebben voor een ander zonder dat je er iets voor terug wilt. Snijden in een lijf wat dood is heeft niks te maken met onfatsoenlijk, het is volstrekt gebruikelijk (lijkschouwing, verfraaiing van het lijk, balseming etc) Het is ook iets dat al eeuwenlang gebeurt (de oude egyptenaren haalden nota bene het hele lichaam leeg) Door te roepen dat dat onfatsoenlijk is zonder ook maar 1 goed argument te geven wek je de suggestie dat jij dat onfatsoenlijk vindt als dat met jou lijf gebeurd na je dood. Nou meid, er gaat heel veel gebeuren met je lijf na je dood, het wordt afgefikt of opgevreten, dat is niet fatsoenlijk, maar je bent DOOD. Je bestaat niet meer.
maandag 23 juni 2008 om 18:01
Meds, misschien helpt het met een voorbeeld erbij.
Een tijdje terug was er een vrouw die een gedeeltelijke gezichtstransplantatie kreeg. Ze was ooit ernstig toegetakeld door een hond waardoor een deel van haar gezicht 'weg' was. Dankzij deze transplantatie heeft ze nu weer een redelijk normaal gezicht.
Nou is zo'n transplantatie erg ongebruikelijk, maar ik denk dat de meeste mensen in hun donorcodicil bij 'gezicht' een dikke nee zouden aankruisen als gezicht in het rijtje zou komen te staan bij organen/weefsels die je wel of niet wil afstaan. Omdat de meeste mensen wel met hun eigen gezicht begraven willen worden. Hetzelfde geldt waarschijnlijk voor je hersenen (als ze die zouden gaan transplanteren) en op dit moment voor sommigen al voor je hart. (Ik heb ooit gelezen dat bij 'hart' het vaakst wordt aangekruist 'nee dat orgaan niet'.) Mensen willen toch met de meest "eigen" en de meest belangrijke lichaamsdelen hun graf ingaan.
Ik beschouw eigenlijk alles als zodanig eigen, voor mezelf en voor anderen, dat ik vind dat je daarmee je graf zou moeten ingaan.
Een tijdje terug was er een vrouw die een gedeeltelijke gezichtstransplantatie kreeg. Ze was ooit ernstig toegetakeld door een hond waardoor een deel van haar gezicht 'weg' was. Dankzij deze transplantatie heeft ze nu weer een redelijk normaal gezicht.
Nou is zo'n transplantatie erg ongebruikelijk, maar ik denk dat de meeste mensen in hun donorcodicil bij 'gezicht' een dikke nee zouden aankruisen als gezicht in het rijtje zou komen te staan bij organen/weefsels die je wel of niet wil afstaan. Omdat de meeste mensen wel met hun eigen gezicht begraven willen worden. Hetzelfde geldt waarschijnlijk voor je hersenen (als ze die zouden gaan transplanteren) en op dit moment voor sommigen al voor je hart. (Ik heb ooit gelezen dat bij 'hart' het vaakst wordt aangekruist 'nee dat orgaan niet'.) Mensen willen toch met de meest "eigen" en de meest belangrijke lichaamsdelen hun graf ingaan.
Ik beschouw eigenlijk alles als zodanig eigen, voor mezelf en voor anderen, dat ik vind dat je daarmee je graf zou moeten ingaan.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 23 juni 2008 om 18:22
maandag 23 juni 2008 om 18:41
:
Tonkje, als je snijden in een dood lichaam onfatsoenlijk vindt, wil je dan ook niet dat er sectie wordt verricht op jouw lichaam als je (onverhoopt) vermoord wordt?
Heb je in zo'n geval iets te willen dan?
Dan is het toch de politie die besluit dat een sectie nodig is, onafhankelijk van wat jij eventueel zou willen?
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 23 juni 2008 om 18:44
![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif){kind=small}
Ik vroeg me af hoe je daar tegenover staat, omdat er dan ook in een dood lichaam wordt gesneden. Een stuk minder netjes dan bij een orgaandonatie volgens mij.
maandag 23 juni 2008 om 19:42
Mijn mening hierover is dat ik het me echt worst zou zijn welke organen ze wel/niet zouden gebruiken na mijn dood. Sterker, ik zou het echt zonde vinden als er niets meer bruikbaar was, maar ja, dat is dan niet anders. Het komt op mij over dat TO er erg veel moeite mee heeft dat ze haar lichaam 'uit handen' geeft na haar dood en dat haar lijf 'verminkt' wordt. Met fatsoen vind ik het niets te maken hebben, daar moet ik Meds gelijk in geven. Ik wil je alleen iets meegeven, ter illustratie waarom mensen ook kunnen besluiten donor te worden: de broer van mijn oma (mijn oudoom dus) was altijd erg geïnteresseerd in medische wetenschap en hoe het menselijk lichaam gebruikt kon worden voor onderzoek naar & ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Gezien zijn reformatorische achtergrond was hij echt een buitenbeentje, zijn ideeën over donor zijn e.d. stuitte op veel weerstand in onze familie. Toen de mogelijkheid bestond je te laten registreren als orgaandonor (jaren '80?) was hij er als de kippen bij en hij liep zowat trots te paraderen met dat papiertje. Zijn wens was om zijn lichaam na zijn dood ter beschikking te stellen aan de wetenschap; mede omdat er in zijn familie kanker voorkwam. Helaas lontliep hij dat lot ook niet; enkele jaren daarna kreeg hij kanker. Hij vertelde me nog dat hij hoopte dat ze zjin lichaam konden gebruiken om het onderzoek naar kanker verder voort te zetten. Na zijn overlijden werd het lichaam van deze geweldige oude man, waar ik echt gek op was, conform zijn wens 'afgestaan' aan de wetenschap. Daar had ik zelf wel vrede mee. Wel moet ik je eerlijk zeggen dat ik het wel raar/naar vond om een lege kist te begraven (dat wilde zijn vrouw zo), na het overlijden mochten we even afscheid nemen en daarna werd het lichaam gelijk meegenomen. Ik weet van insiders dat er zeer, zeer respectvol met de lichamen van donors wordt omgegaan en dat er echt scherpe richtlijnen en eisen gelden.
Zelf heb ik de keuze 1 gedaan, volgens mij is dat orgaan/weefsel donatie en niet t.b.v. wetenschap. Maar het feit dat nog bruikbare organen overgezet kunnen worden in een ander, doodziek lichaam, waardoor (zoals Frits al zei) de levenskwaliteit van iemand verbetert, is voor mij genoeg reden om donor te zijn. Ook ter nagedachtenis aan mijn oudoom Gerrit...
Zelf heb ik de keuze 1 gedaan, volgens mij is dat orgaan/weefsel donatie en niet t.b.v. wetenschap. Maar het feit dat nog bruikbare organen overgezet kunnen worden in een ander, doodziek lichaam, waardoor (zoals Frits al zei) de levenskwaliteit van iemand verbetert, is voor mij genoeg reden om donor te zijn. Ook ter nagedachtenis aan mijn oudoom Gerrit...
maandag 23 juni 2008 om 20:07
Jazeker zou ik dat willen doneren. Ik zou het zelfs een eer en een troost vinden om te weten dat iemand anders een beter leven krijgt door mijn gezicht. En het is heus niet zo dat ze daarmee een dubbelganger van mij wordt hoor. Maar zelfs als mensen mijn gezicht zouden herkennen zou ik daar geen enkele moeite mee hebben. Weet je, Tonkje, ik ben niet mijn gezicht. Ik ben niet mijn hart. Ik ben niet mijn (dan dode) lichaam. Wie ik ben, dat zit 'm in iets heel anders. In mijn karakter, mijn ideeen, in het werk dat ik nalaat als ik sterf en in mijn kind. Orgaandonatie staat daar buiten.
maandag 23 juni 2008 om 20:26
Edwina, echt een prachtig verhaal over je oudoom. Ik heb nog een barriere om mijn lichaam aan de wetenschap te doneren. Hier kom ik bij mijn eigen irrationele gedachten, maar denk dan toch te eindigen in zo;n snijpracticum met melige medicijnstudenten die met elkaar gaan lachen om mijn vetschort..... Haha, dus dat is voor mij een brug te ver. Maar ik vind het geen probleem om mijn huid of gezicht (je uiterlijk wordt trouwens het meest bepaald door je onderliggend schedel, dus de persoon die mijn gezicht krijgt gaat niet in het minst op mij lijken) of organen te doneren en de rest lekker in de oven!
maandag 23 juni 2008 om 20:53
Mooi gezegd miss mara. Tonk je voorbeelden snijden geen hout. In het geval van de gezichtstransplantatie leek de vrouw in geen velden of wegen op haar donor. Botstructuren zijn bepalend voor hoe je eruitziet. Hersenen kunnen niet getransplanteerd worden en dat zie ik zo de eerste 100 jaar er ook nog niet van komen vanwege de complexiteit van de structuur v/d hersenen.
