geen donor = asociaal?

Ik vind het jammer dat er nu ineens wordt gezegd dat ik als pro-donor anderen zou willen dwingen of overhalen om wel donor te zijn. Dat is erg jammer. Ik heb altijd geschreven in dit topic dat ik een niet goed gevoel hebben over het doneren van je eigen organen een prima reden vind om niet te doneren. Ik heb alleen gereageerd op de rationele redenen die tonkje en anderen aanvoerden om niet te doneren (o.a. dat men je dan misschien sneller dood laat gaan, niet in alle rust kan sterven, er respectloos met je lijf om wordt gegaan). Het feit dat mijns insziens die specifieke rationele argumenten niet helemaal kloppen, betekent absoluut niet dat ik een gevoels- of geloofsargument niet voldoende vind om geen donor te zijn.



Mijn enige streven met reacties op dit topic is dat ik niet wil dat mensen vanwege misverstanden (bijvoorbeeld over hersendood) of een gebrek aan informatie geen donor willen zijn.

tonkje schreef op 20 juli 2008 @ 19:41:

Wat mij ondertussen verbaast en irriteert is dat de voorlichtingssites over orgaandonatie eigenlijk meer "word-orgaandonor-sites!" zijn.

Alles is erop gericht om er vooral voor te zorgen dat je donor wordt, er wordt niet of niet serieus ingegaan op bezwaren die mensen hebben tegen orgaandonatie. Dat vind ik zeer kwalijk. En dat terwijl 30% van de mensen die zich heeft geregistreerd aangeeft geen donor te willen zijn.



Op een site die zich donorvoorlichting.nl noemt, verwacht ik informatie die orgaandonatie belicht van alle kanten. Die redenen noemt om wel donor te worden, maar ook om dat niet te doen. Of zou het geen onafhankelijke site zijn, maar gesponsord door de nierstichting of andere organisatie die graag wil dat zoveel mogelijk mensen zich registreren als donor?

Maar wat voor anti-donor informatie zou je dan op zo'n website willen zien?

Countessa, ik snap niet zo goed waarom je gevoel boven ratio plaatst.

Dat jij denkt de argumenten van Tonkje weerlegd te hebben, wil niet zeggen dat dit ook daadwerkelijk zo werkt voor Tonkje (of voor mij)

Misschien heb jij gelijk als je het hebt over dat men respectvol met het lijk omgaat, misschien ook niet. De 100% garantie kun je niet geven of wel?

Net zoals het eventueel sneller laten sterven, wie zegt dat dit niet gebeurt?

Wat betreftt het rustig sterven, je kúnt niet rustig sterven als je ligt aangesloten aan allerlei apparatuur en er in je gesneden wordt. Hersendood of niet, ik geloof nooit dat dat kan.





Daarbij geef ik ook rationele argumenten, namelijk dat ik de tijd tussen stercven en begraven goed en ten volle wil benutten, ik wil niet dat er van die kostbare momenten tijd wordt afgehaald. Lijkt mij heel rationeel.

Net als het feit dat donatie niet betekent dat degene met het nieuwe orgaanplotsklaps helemaal gezond is, iemand enig idee hoe vaak het mios gaat? Ik niet precies hoor, maar het gaat wel regelmatig mis.

Ik vind de discussie over hoe ver de wetenschap mag gaan ook een rarionele, geen emotionele.

En al waren mijn argunmenten wel emotioneel, dan nog, waarom zijn die beter te begrijpen?

tonkje schreef op 21 juli 2008 @ 07:43:

[...]



Cijfers over hoe vaak operaties slagen, hoe lang of kort een donororgaan 'meegaat' in het nieuwe lichaam.

Hoe lang de operatie duurt waarbij de organen worden uitgenomen.



Dit hoeft niet per se allemaal anti-donor te zijn trouwens.

Dat vind ik inderdaad nuttige info. Wellicht zou je deze vragen kunnen opsturen naar de postbus 51 website? Of de de donor-registratie website? Misschien doen ze er wel wat mee.

HoiPippiLangkous schreef op 21 juli 2008 @ 10:56:

Countessa, ik snap niet zo goed waarom je gevoel boven ratio plaatst.

Ik plaats gevoel niet boven ratio, het enig wat ik zeg is dat je de twee niet moet verwarren. Als je vanwege een gevoel niet wil dat je orgaandonor wordt, dan moet je niet met allerlei seemingly rationele argumenten komen. Want dan wil ik met liefde dicussieren over de geldigheid van de argumenten. Ik kan niet discussieren over de geldigheid van een gevoel! En daarnaast vind ik het een goede reden om geen donor te willen zijn. Nogmaals het is voor mij een beetje een 'academische' kwestie, als het om de zogenaamde harde argumenten gaat. IK vind het namelijk gewoon discutabel hoe hard die zijn.

[b]

Dat jij denkt de argumenten van Tonkje weerlegd te hebben, wil niet zeggen dat dit ook daadwerkelijk zo werkt voor Tonkje (of voor mij)

Misschien heb jij gelijk als je het hebt over dat men respectvol met het lijk omgaat, misschien ook niet. De 100% garantie kun je niet geven of wel?

Net zoals het eventueel sneller laten sterven, wie zegt dat dit niet gebeurt?

Wat betreftt het rustig sterven, je kúnt niet rustig sterven als je ligt aangesloten aan allerlei apparatuur en er in je gesneden wordt. Hersendood of niet, ik geloof nooit dat dat kan.

Niemand wordt expres aangesloten op allerlei apparatuur. Dat gebeurt alleen als er heel hard wordt gewerkt om je leven te redden als je het ziekenhuis binnenkomt na een ongeluk, of als je een hersenbloeding krijgt, of als er complicaties optreden tijdens een operatie. Als je gewoon aan het sterven bent en dus niet sowieso al aan alle hoempa ligt, dan gaan ze je niet speciaal aansluiten. Dus in het geval van de mogelijke heartbeating donor, of je nu hebt aangegeven of je wel of geen donor wil zijn, je sterft op exact dezelfde manier. In het ene geval zetten ze vervolgens de aparatuur meteen uit, in het andere geval laten ze het aan (en worden er nog extra maatregelen genomen, nadat je hersendood bent verklaard, om te zorgen dat je niet gaat ontbinden).



De andere dingen die je noemt (toch sneller laten sterven, toch mss onrespectvol met je lijk omgaan) dat is in mijn ogen niet gebaseerd op 'hard evidence', dat is toch gewoon angst? Dat is niet erg, maar je moet je wel realiseren dat er geen garanties zijn in het leven, ook niet dat de begrafenisondernemer netjes met je lijk omgaat, of dat de wormen je lichaam respectvol opeten.

Ik wil mijn leven niet laten beinvloeden door ongefundeerde angsten, maar het is aan eenieder om dat wel te doen.

[b]

Daarbij geef ik ook rationele argumenten, namelijk dat ik de tijd tussen stercven en begraven goed en ten volle wil benutten, ik wil niet dat er van die kostbare momenten tijd wordt afgehaald. Lijkt mij heel rationeel.

Nou ja, aangezien er geen enkele evidentie is dat jij er nog bent om iets te willen tussen je sterven en je begrafenis, lijkt mij dit juist een zeer irrationeel argument. Want het is niet gebaseerd op een rationele argumentatie. Daarvoor zul je wel eerst moeten laten zien namelijk dat je er dan nog bent om iets te ervaren.

Bovendien, als je er nog bent om iets te ervaren, om de tijd te benutten tussen sterven en begrafenis, dan ben je er ook nog gewoon tijdens en na je begrafenis, want het is niet zo dat er iets magisch gebeurt als je onder de grond of in de oven gaat. Ik snap wel dat er nog iets levends uitgaat van een opgebaard lijk, of dat het lijkt alsof er nog iets is, maar als je weet dat er niets verandert tussen een bovengronds en ondergronds lijk, dan zou ik toch niet snel geneigd zijn om allerlei gevoelens en ervaringen en verlangens aan een lijk toe te schrijven.

[b]

Net als het feit dat donatie niet betekent dat degene met het nieuwe orgaanplotsklaps helemaal gezond is, iemand enig idee hoe vaak het mios gaat? Ik niet precies hoor, maar het gaat wel regelmatig mis.

Ik vind de discussie over hoe ver de wetenschap mag gaan ook een rarionele, geen emotionele.

En al waren mijn argunmenten wel emotioneel, dan nog, waarom zijn die beter te begrijpen?

De dingen die je hier noemt zij inderdaad interessante punten. Dingen waar je absoluut over kan discussieren. Ik weet niet of ik zelf vind dat het goede redenen zijn om niet te doneren (immers, er zijn altijd situaties waarin het wel goed gaat (het nieuwe orgaan jaren meegaat, en de persoon een enorme vooruitgang in levenskwaliteit doormaakt), wat het voor mij al de moeite waard maakt. EN juist met zoeits als orgaandonaties zijn artsen zeer bewust bezig met het selecteren van mensen die de hoogste kans hebben op een succesvol transplantaat, dus de minste kans op afstoting en de grootste winst als gevolg van het transplantaat. Dus, als ik erover nadenk is het in mijn ogen geen reden om niet te doneren, maar als jij dat wel vindt.... Het is een feit dat niet alle transplantaties succesvol zijn. Maar als dat voor jou een reden is om niet te doneren, dan lijkt het mij wel alsof je het idee hebt "dan komen mijn organen niet goed terecht, dan waren de kosten voor mij te hoog", maar wat mij betreft, omdat ik van mening ben dat na mijn dood mijn organen niets meer voor mij betekenen, kan ik niet zo'n berekening maken. Of ze nu worden afgestoten door een ontvanger, of dat ze nu in de oven worden verast, nutteloos voor mij en anderen (afgestoten) = nutteloos voor mij en anderen (verbrand). Als je echter van mening bent dat ook na jouw dood je organen nog een bepaald nut hebben voor jou, dan verandert die berekening ineens. Ik denk dat het compleet irrationeel is om te denken dat je organen nog enig nut hebben voor jou na je dood. Maar jij voelt dat dat wel zo is.



O en dan was er nog een discussie over hoe ver de wetenschap mag gaan. Jij hebt er ethische bezwaren tegen om het leven van mensen zo goed mogelijk te maken dankzij medisch ingrijpen? En hoe breed trek je dat? Mag bij iemand met darmkanker de aangedane darm worden weggehaald, en een stoma worden aangelegd? Mag iemand met bloedkanker een beenmergtransplantatie krijgen? Mag iemand met kappotte nieren een niertransplantatie krijgen? Ligt daar een grens tussen, en zo ja waarom?

countessa schreef op 21 juli 2008 @ 14:58:

[...]





Ik plaats gevoel niet boven ratio, het enig wat ik zeg is dat je de twee niet moet verwarren. Als je vanwege een gevoel niet wil dat je orgaandonor wordt, dan moet je niet met allerlei seemingly rationele argumenten komen. Want dan wil ik met liefde dicussieren over de geldigheid van de argumenten. Ik kan niet discussieren over de geldigheid van een gevoel! En daarnaast vind ik het een goede reden om geen donor te willen zijn. Nogmaals het is voor mij een beetje een 'academische' kwestie, als het om de zogenaamde harde argumenten gaat. IK vind het namelijk gewoon discutabel hoe hard die zijn.



Hmm, ik vind juist niet dat ik vanuit een gevoel beargumenteer

[...]





Niemand wordt expres aangesloten op allerlei apparatuur. Dat gebeurt alleen als er heel hard wordt gewerkt om je leven te redden als je het ziekenhuis binnenkomt na een ongeluk, of als je een hersenbloeding krijgt, of als er complicaties optreden tijdens een operatie. Als je gewoon aan het sterven bent en dus niet sowieso al aan alle hoempa ligt, dan gaan ze je niet speciaal aansluiten. Dus in het geval van de mogelijke heartbeating donor, of je nu hebt aangegeven of je wel of geen donor wil zijn, je sterft op exact dezelfde manier. In het ene geval zetten ze vervolgens de aparatuur meteen uit, in het andere geval laten ze het aan (en worden er nog extra maatregelen genomen, nadat je hersendood bent verklaard, om te zorgen dat je niet gaat ontbinden).





Ik denk dat je pas echt kunt sterven zonder alle hoempa, ook al ben je hersendood. Dat is niet te bewijzen, net zoals het tegendeel niet te bewijzen is, dat is dus wel een gevoel.

Ik heb het ook niet over expres aansluiten, ik ga er vanuit dat ze dat niet doen.





De andere dingen die je noemt (toch sneller laten sterven, toch mss onrespectvol met je lijk omgaan) dat is in mijn ogen niet gebaseerd op 'hard evidence', dat is toch gewoon angst? Dat is niet erg, maar je moet je wel realiseren dat er geen garanties zijn in het leven, ook niet dat de begrafenisondernemer netjes met je lijk omgaat, of dat de wormen je lichaam respectvol opeten.

Ik wil mijn leven niet laten beinvloeden door ongefundeerde angsten, maar het is aan eenieder om dat wel te doen.



Nee hoor, dat is geen angst. Ik ga er vanuit dat men respectvol met me omgaat, al snap ik dondersgoed dat medici en uitvaartverzorgers etc anders met een lijk omgaan dan de nabestaanden. Zou niet goed zijn als dat niet zo was.

Dat bedoelde ik ook niet, jij zei dat jij argumenten had weerlegt, maar ook jij kunt die zekerheid niet geven dus kun je dat argument niet weerleggen.[...]



Nou ja, aangezien er geen enkele evidentie is dat jij er nog bent om iets te willen tussen je sterven en je begrafenis, lijkt mij dit juist een zeer irrationeel argument. Want het is niet gebaseerd op een rationele argumentatie. Daarvoor zul je wel eerst moeten laten zien namelijk dat je er dan nog bent om iets te ervaren.

Bovendien, als je er nog bent om iets te ervaren, om de tijd te benutten tussen sterven en begrafenis, dan ben je er ook nog gewoon tijdens en na je begrafenis, want het is niet zo dat er iets magisch gebeurt als je onder de grond of in de oven gaat. Ik snap wel dat er nog iets levends uitgaat van een opgebaard lijk, of dat het lijkt alsof er nog iets is, maar als je weet dat er niets verandert tussen een bovengronds en ondergronds lijk, dan zou ik toch niet snel geneigd zijn om allerlei gevoelens en ervaringen en verlangens aan een lijk toe te schrijven.



O, het ging in dit geval om mij als nabestaande. En om mijn nabestaande, want ik weet dat Meneer Nilssondie korte tijd ook graag ten volle wil benutten. We weten uit ervaring hoe belangrijk het is bij het verwerken, we hebben het namelijk ook weleens heel anders meegemaakt.

Jij zegt dat er iets levends uitgaat van een opgebaard lijk, dat heb ik absoluut niet. Een lijk is koud en levenloos en dood. Het verschil tussen leven en dood is levensgroot, ik kan met de beste wil vand e wereld niks levends zien in een lijk. Ik schrijf er ook helemaal geen gevoelens aan toe, dood is dood, ik geloof niet in een leven na de dood.[...]





De dingen die je hier noemt zij inderdaad interessante punten. Dingen waar je absoluut over kan discussieren. Ik weet niet of ik zelf vind dat het goede redenen zijn om niet te doneren (immers, er zijn altijd situaties waarin het wel goed gaat (het nieuwe orgaan jaren meegaat, en de persoon een enorme vooruitgang in levenskwaliteit doormaakt), wat het voor mij al de moeite waard maakt. EN juist met zoeits als orgaandonaties zijn artsen zeer bewust bezig met het selecteren van mensen die de hoogste kans hebben op een succesvol transplantaat, dus de minste kans op afstoting en de grootste winst als gevolg van het transplantaat. Dus, als ik erover nadenk is het in mijn ogen geen reden om niet te doneren, maar als jij dat wel vindt.... Het is een feit dat niet alle transplantaties succesvol zijn. Maar als dat voor jou een reden is om niet te doneren, dan lijkt het mij wel alsof je het idee hebt "dan komen mijn organen niet goed terecht, dan waren de kosten voor mij te hoog", maar wat mij betreft, omdat ik van mening ben dat na mijn dood mijn organen niets meer voor mij betekenen, kan ik niet zo'n berekening maken. Of ze nu worden afgestoten door een ontvanger, of dat ze nu in de oven worden verast, nutteloos voor mij en anderen (afgestoten) = nutteloos voor mij en anderen (verbrand). Als je echter van mening bent dat ook na jouw dood je organen nog een bepaald nut hebben voor jou, dan verandert die berekening ineens. Ik denk dat het compleet irrationeel is om te denken dat je organen nog enig nut hebben voor jou na je dood. Maar jij voelt dat dat wel zo is.

Nee hoor, het gaat er niet om dat mijn organen niet goed terechtkomen, het gaat om het gejubel over doneren. 'Je redt een mensenleven'. Oja? Dat is niet in alle gevallen zo, we hebben een voorbeeld in Bart de Graaff. Als iemand blij is met een korte verlenging, prima. Als iemand kan leven met levenslang zware medicatie, ook goed. Maar daar mag men wel wat duidelijker over zijn, dat bedoelde ik.

Dat mijn organen nutteloos zijn voor mij lijkt me duidelijk.







O en dan was er nog een discussie over hoe ver de wetenschap mag gaan. Jij hebt er ethische bezwaren tegen om het leven van mensen zo goed mogelijk te maken dankzij medisch ingrijpen? En hoe breed trek je dat? Mag bij iemand met darmkanker de aangedane darm worden weggehaald, en een stoma worden aangelegd? Mag iemand met bloedkanker een beenmergtransplantatie krijgen? Mag iemand met kappotte nieren een niertransplantatie krijgen? Ligt daar een grens tussen, en zo ja waarom?

Ik heb niet direct ethische bezwaren, ik vind alleen best dat we vraagtekens mogen zetten bij hoever we kunnen gaan. Dat het kan zegt niet dat het moet.

Natuurlijk willen mensen beter worden, hoe dan ook. Denk jij dat ik er niet weet ik wat voor over zou hebben dat mijn broer en zus nog in leven zouden zijn? Bij mijn broer was meteen duidelijk dat er niets aan te doen was, je wil niet weten hoe kwaad ik daarom was.

Mijn zus is geopereerd en bestraald en alles en uiteindelijk toch gestorven. Ook toen was ik kwaad omdat ze uitbehandeld was. Dus ik snap dondersgoed dat mensen dat willen, dat ze alles aangrijpen om te genezen.

Wat ik hiervan ook heb geleerd is dat ik nu snap dat je ook moet leren accepteren, dat ook als het kán het niet altijd hoeft. Dat doodgaan gewoon bij het leven hoort. Dat geeft mij rust, te weten dat ook al wilden ze niet dood, dat mijn broer en zus wel rustig stierven, dat ze niet koste wat kost bleven vastklampen.

Dat vind ik het gevaar van dat er nu zoveel kan, dat het sterven bijna in een verdomhoekje terecht komt.

Iedereen moet doen wat hij wil, wil jij alle behandelingen? Prima. Wil je ze niet, dat moet ook prima zijn.

@Mari64. Kijk jou reactie vindt ik prettig om te lezen. Ik zie zowizo dat het hier wel gekalmeerd is en niet iedereen helemaal uit zn dak gaat. Maar jij verteld ons gewoon waarom je het wel bent en je loopt niet te schelden op onze argumenten waarom we het niet zijn.



@ w1dje, ik ben net 18 geworden (oktober) en geloof me. Zo snel vergeet je niet je keuze door te geven. Ik ben volkomen DOOD gegooit met brieven en herinneringen.



Oh en Tonkje, ik denk (denk hoor, kweet van niks:p) dat je de meeste en beste en vooral eerlijkste informatie bij je huisarts kunt vragen. Als je voor zijn neus zit zal hij minder snel tegen je liegen, en als je vraagt om mondelinge informatie in plaats van foldertjes weet je ook meteen alles wat je wil weten. Ga ik zelf ook maar eens doen

Nou het zijn wel brieven met dat je je nog moet registreren, en ook overal een formulier bij. Maar niet specifiek dat ze t willen. Maar ik begin ze wel met grote ergernis weg te gooien omdat ze maar blijven sturen. Dus het komt wel pushend over ja. Heb niet eens zin om nee in te gaan vullen.



Maar tja, ik vind dat je huisarts dat gewoon moet doen. Als ik er heen ga ( k mag hem graag hoor ) dan zal k ook wel duidelijk zeggen dat ik gewoon geen foldertjes wil hebben, k weet van mezelf dat ik die zowizo niet lees...

ambrozusje schreef op 23 juli 2008 @ 22:59:

Nou het zijn wel brieven met dat je je nog moet registreren, en ook overal een formulier bij. Maar niet specifiek dat ze t willen. Maar ik begin ze wel met grote ergernis weg te gooien omdat ze maar blijven sturen. Dus het komt wel pushend over ja. Heb niet eens zin om nee in te gaan vullen.

Waarom heb je geen zin om nee in te vullen? Dat is toch wat je wil?

Nou countess, dat wil ik wel, maar ze zitten zo op mn huid dat ik zoiets heb van, bekijk het maar, k doe t wel als k zin en tijd heb. Maar dat heeft verder tog niets te maken met de discussie

Ik zag dit topic en wilde graag zelf reageren.

Aangezien er al ZOOO veel gepost is, lees ik niet alles door maar wil wel graag mijn eigen visie geven.



Ik zelf ben donor, van alles.

Waarom? Als ik nu doodga (ik ben een meisje/vrouw van 20), dan is mijn dood niet voor niks als er nog iemand in leven gehouden kan worden door mijn organen. Waarom ook mijn hoornvlies & mijn huid? Als ik niet goed kon zien, zou ik dat ook graag willen. En als ik brandwonden had, zou ik ook graag geholpen kunnen worden.



Maar dit niet alleen, ik geloof dat zodra je overlijdt, je lichaam nog slechts je lichaam is. Ik wil zelf graag gecremeerd worden, aangezien ik kisten eng vind en het idee van aangevreten door maden en ander gedierte ook.

En als ik eventjes 'goor' mag praten:

Of nou mijn laten we zeggen lever, wordt gebruikt om iemands leven te redden of het wordt opgevreten door weet ik veel wat, dan ga ik natuurlijk voor het eerste.



Dit vind ik, maar ieder zijn ding.

Ik vind overigens dat iedereen donor moet zijn, mits hij/zij anders aangeeft. Volgens mij zijn veel mensen geen donor, al zouden ze dat wel willen. Op die manier sta je er in ieder geval veel meer bij stil.

Ik vind overigens dat iedereen donor moet zijn, mits hij/zij anders aangeeft..





ik moet niets ..het is en blijft mijn lijf ..waar alleen ik over beslis ..dus hoe het nu gaat ..een donorcodocil invullen ..prima .

Hier een bericht van een getransplanteerde...



Ik heb een half jaar geleden het wonder van een nieuw leven mee mogen maken... ik heb een nieuwe nier gekregen. Hiervoor bestond mijn leven uit liggen op de bank en ziek voelen.



Ik vind het zó jammer dat er gesproken wordt over percentages 'slagingskans' zou dat een reden moeten zijn om wel/geen donor te zijn?? Bij mij gaat het ontzettend goed, ik heb een tweede leven gekregen. Natuurlijk, ik moet medicijnen blijven slikken maar verder KAN IK ALLES WEER!!. Mijn dochter heeft weer een moeder

Natuurlijk gaat het ook wel eens mis maar kijk naar de mensen bij wie het goed gaat. In het ziekenhuis lag ik op een kamer waar twee mensen hun nier al 25 jaar hadden....



Maar mijn mening in deze; neem een beslissing; geen donor; oké wel donor; super..maar maak die keuze.. !!!!

Ik ben bewust geen donor. Ik heb me altijd afgevraagd, of het oogsten van organen voor de "doodverklaarde" orgaangever geheel pijnloos is. Ik heb verschillende meningen daarover gehoord en zolang niemand mij kan garanderen dat bij mij bij "hersendood"organen ontnomen worden zonder algehele verdoving, ik gewoon geen donor wil zijn.



Een tweede is, dat een vriend van ons ons motorongeluk op Mallorca had. Zijn vriendin werd telefonisch om transplantatie verzocht. Ze nam het vliegtuig, ging naar de kliniek, stelde vast, dat hij welliswaar zwaar gewond was, maar nog niet onherstelbaar beschadigd. Ze weigerde het beeindigen van zijn leven, vocht voor hem. Liet hem naar Duitsland overvliegen en vandaag de dag, is hij welliswaar invalide maar leeft en is gelukkig.

ik ben zelf donor, zou graag zien dat iedereen donor is, maar iedereen heeft het recht om daar zelf over te beslissen.

Waar ik vooral moeite mee heb, is dat mensen geen keuze maken, ik ben dan ook voor het belgische systeem, je bent automatisch donor, tenzij je anders aangeeft. Op die manier moet je iets doen als je niet wilt. ik zie om me heen te veel mensen die het uitstellen, eng vinden, het op de grote stapel leggen waardoor de nabestaanden een hele zware beslissing moeten nemen en mensen zoals Luzzeke nog langer moeten wachten op een mogelijk nieuw leven. Slagingspercentages? Zolang er nog mensen zijn, hoe weinig dan ook, die met een donororgaan kunnen overleven, moet die mogelijkheid er zijn en het liefst voor zoveel mogelijk mensen. Ik heb er niets meer aan als ik dood ben, maar voor iemand anders betekend dit de mogelijkheid om nog langer van zijn of haar kinderen te genieten, je vader of moeder nog langer bij je te hebben etc.



Daarmee wil ik niet voorbij gaan aan het verhaal van Morrigana, het is verschrikkelijk om te moeten bedenken dat je vriend dood geweest zou zijn als er besloten was om hem idd als donor te laten fungeren, dit zijn dingen die niet mogen gebeuren!

Van mij mag aan een systeem waarin je donor bent, tenzij je daar nadrukkelijk vanaf ziet, gekoppeld worden dat als je geen organen wilt afstaan, je automatisch ook geen ontvanger kunt worden, ook niet als je dan alsnog even een papiertje invult.

Ben benieuwd hoe de percentages er dan uitzien!

Wat ik me afvraag; al die mensen die zo hard schreeuwen dat als je geen donor bent dat je dan ook geen donororgaan zou mogen krijgen; jullie doneren allemaal regelmatig bloed? Want daar geldt dan hetzelfde voor toch? Geen bloed doneren = geen bloedtransfusie. Haske handig als je wel een donorcodicil hebt, is dat orgaantekort zo opgelost.

ik ben ook geen orgaandonor. Maar ik wil ook geen organen van een ander. Ik heb dit zelf zo aangegeven, want ik wil ook niemand anders opzadelen met die keuze. Het gaat tenslotte toch om jouw lijf....

Waarom gaat dat te ver Tonkje? Ik ga zelf ff aan de praktische bezwaren voorbij, ik kan genoeg gevallen bedenken van iemand die geen orgaandonor zou kunnen zijn maar die je heus wel andermans orgaan 'gunt'. Het gaat nu ff om het principe.

Stel; Jij bent gezond, je bloed is goed. Geen enkele reden om geen bloeddonor te zijn. Ben je dat niet, dan krijg je ook geen levensreddende bloedtransfusie. Is hetzelfde principe als geen orgaandonor = geen orgaan ontvangen.



Ik denk dat dit zo een groot deel van het tekort aan donororganen oplost hoor, want zo sterven er veel meer mensen voor ze op de OK of de IC terecht komen.