Hoezo de uitkeringen zijn te laag?

quote:mamzelle schreef op 08 december 2010 @ 17:54:



Beroepsbijstandstrekkers zijn vrees ik maar een klein aandeel in de volledige populatie bijstandstrekkers.

Ik snap ook niet dat als er zoveel mannen tussen de 20 en de 45 in de bijstand zitten, dat ze achter bijstandsmoeders aan gaan om ze aan het werk te zetten, terwijl die mannen de hele dag met een biertje op de bank TV zitten te kijken.

Dit is de Rotterdamse situatie en ik vind het schandalig.

quote:mamzelle schreef op 08 december 2010 @ 17:54:

Nessemeisje, het zou inderdaad wel eens kunnen dat we moeten nadenken met zijn allen over de inrichting van onze maatschappij (met nadruk op overleg, planning, samenwerking) als zoveel pdd-nossers, adhd-ers enz. buiten de boot vallen. Laten we eerlijk zijn: het leven van een werkende is heel wat gecompliceerder anno 2010 dan anno 1960 of zelfs anno 1980. En ook adhd-ers etc. willen graag op een volwaardige manier met respect voor hun talenten meedraaien in de maatschappij, dank u.

quote:poldervrouw schreef op 08 december 2010 @ 16:20:

[...]





Sorry hoor, maar werken en PDD kan prima samen.. Ik weet heel goed waar ik over praat.. Ben al jaaaaaren samen met een PDD-NOSser en heb 2 zonen met ASS ( 1 PDD-NOS en 1 Asperger).. met de juiste instelling kom je een eind.



Het is je blijkbaar gemakkelijk gemaakt om in de bijstand te komen en te kunnen blijven.. Ik ga niet zover om te zeggen dat je je zou moeten schamen, ik schaam voor de manier waarop er mensen in hokjes worden geplaatst die daar niet thuishoren. Alsof je met PDD of met welke ASS niet zou kunnen werken.. Dan vrees ik met vreze voor mijn 2 zonen.. natuurlijk zijn er mensen met ASS die niet kunenn werken maar dan hebben ze het vaak in hevige maten en dusdanig dat ze uberhaupt niet functioneren en zo kom jij niet over.



Jij zou met PDD kunnen werken in een baan die passend is bij jou, maar dat moet je wel willen natuurlijk en daar moet je energie in stoppen en dan zou je uit de bijstand kunnen.

Ik weet dat iemand met pdd-nos prima kan werken, heb het zelf gedaan, en heb ook in de periode dat ik in de bijstand zat met drie kinderen heel hard geprobeerd om in een vrijwilligers/deels betaalde baan op eigen niveau en naar eigen wens -maatschappelijke begeleiding- te werken. Ben in die baan (na twee jaar) overspannen geraakt en zou ik terug aan het werk gestuurd worden, dan wordt het kiezen tussen een verdomd leuke baan en weer overspannen raken, of een suf baantje in de categorie datatypiste en hopen dat ik dan thuisgekomen nog energie heb om mijn kinderen te begeleiden bij huiswerk en opgroeien, van en naar clubjes en de hele meuk die bij kinderen hoort. Alleen, trouwens.

Mijn verhaal in het kort:

Na twaalf jaar werken en meerdere keren uitval door depressie/overspannenheid/prikkelbaarheid naar de kinderen dus die ontbinding van het arbeidscontract. Inmiddels mijn oudste kinderen al afgestaan aan hun vader, mede omdat ik in een zeer ongezonde relatie zat.

Nog een jaartje uitzendwerk gedaan terwijl ik zwanger was en er geen andere kinderen bij me woonden.

Naar een blijfvanmijnlijfhuis gegaan (vanuit WW) en aangezien ik in dat blijfvanmijnlijfhuis niet aan mijn sollicitatieplicht kon voldoen noch ziek werd beschouwd (de enige toen bekende diagnose was een persoonlijkheidsstoornis NAO) in de bijstand terechtgekomen.

Met mijn suffe hoofd nog een keer zwanger geraakt van ongezonde ex en die ook nog terug in mijn huis laten komen, 'gezellig samen in de bijstand. Gesolliciteerd nadat mijn jongste een jaar of één, twee was zonder resultaat.

Relatie beeindigd (weer via blijfvanmijnlijf), reintegratietrajecten aangegaan op basis van vrijwilligerswerk, me netjes weer bij de ggz aangemeld met klachten over prikkelbaarheid naar de kinderen.

Met heel veel plezier vanaf 2007 bij Vluchtelingenwerk gevrijwilligd/deels betaald gewerkt. Na 44 jaar viel de diagnose. Ook werd duidelijk waarom ik zo prikkelbaar naar de kinderen was. Eind 2009 overspannen inclusief concentratieverlies, erg weinig productiviteit en depressieve klachten. Melding bij het AMK van de hulpverleners omdat ik onvoldoende basale zorg aan de kinderen bood.

Ziekgemeld en van de Raad van de Kinderbescherming een kans gekregen om (met hulp) het gezin zelf te blijven runnen. Nu ik weet waar mijn prikkelbaarheid (woede-aanvallen) vandaan komt kan ik eindelijk zorgen dat ik niet meer overprikkeld raak. Mijn inzet naar de kinderen kan dus eindelijk ook nog iets opleveren en in elk geval een naar omstandigheden rustige leefomgeving verzekeren. Met de (vanzelfsprekende) aandacht voor hun behoeften en problematiek.

Had ik al gezegd dat ik het dagelijks leven voor mezelf en drie kinderen, waaronder twee met best wel wat gedragsstoornissen, hoewel geen diagnose, volledig in mijn remi moet doen?

Als je weet wat pdd inhoudt (vertraging in het denken, prikkelbaarheid, moeite met oplossingen in onverwachte situaties, moeite met het terughalen van al eerder toegepaste strategieën) kun je stellen dat ik prima in staat zou moeten kunnen zijn om te werken, met mijn intelligentie.

Het zou evenwel ook leuk zijn om te erkennen dat het zorgen voor drie kinderen voor mij (nog meer dan voor 'gewone' mensen) een behoorlijke baan is. Waar dus geen andere baan naast past.

quote:Fibonacci schreef op 08 december 2010 @ 12:45:



Het is heel veel mensen gewoon nog niet duidelijk allemaal hoe het werkt. Daarom blijven heel veel mensen zitten waar ze zitten. Want ze krijgen elke maand toch wel geld op hun bankrekening gestort, en huurtoeslag en god wat al niet nog meer.



Ik denk dat die mensen juist heel goed door hebben hoe het werkt. Als ze weer aan het werk gaan (op minimumloon niveau) raken ze zoveel voordeeltjes kwijt dat ze er per saldo financieel op achteruit gaan. Dan ben je dus een dief van je eigen portemonnee als je gaat werken.

De armoedeval noemen we dat.

Mamz

Het verzorgen van je eigen kinderen is géén baan. Het is een uitgave.

Het krijgen van kinderne is nl in Nederland een eigen keus.

Je zult naast deze eigen keus dus altijd nog voor je eigen inkomen moeten (kunnen) zorgen.

En dus niet beloond wordt dmv een uitkering.

Hoe rot je het ook treft wat betreft gezondheid, je zult aan de bak moeten.

Dank je, Roos.

De grootste lol is dat ik het hele verhaal ook nog aan een verzekeringsarts mag gaan doen, en dat ik (inderdaad) zo goed overkom dat mijn begeleidster bij het ggz eerder wordt geloofd als ze hetzelfde zegt, dan ikzelf.

en dan Kjong? Mamzelle geeft in haar posting duidelijk aan dat ze het niet aan kan. Kinderen dan maar uit huis plaatsen? Lijkt me een stuk duurder dan die bijstanduitkering

quote:mamzelle schreef op 08 december 2010 @ 18:41:

[...]



Ik weet dat iemand met pdd-nos prima kan werken, heb het zelf gedaan, en heb ook in de periode dat ik in de bijstand zat met drie kinderen heel hard geprobeerd om in een vrijwilligers/deels betaalde baan op eigen niveau en naar eigen wens -maatschappelijke begeleiding- te werken. Ben in die baan (na twee jaar) overspannen geraakt en zou ik terug aan het werk gestuurd worden, dan wordt het kiezen tussen een verdomd leuke baan en weer overspannen raken, of een suf baantje in de categorie datatypiste en hopen dat ik dan thuisgekomen nog energie heb om mijn kinderen te begeleiden bij huiswerk en opgroeien, van en naar clubjes en de hele meuk die bij kinderen hoort. Alleen, trouwens.

Mijn verhaal in het kort:

Na twaalf jaar werken en meerdere keren uitval door depressie/overspannenheid/prikkelbaarheid naar de kinderen dus die ontbinding van het arbeidscontract. Inmiddels mijn oudste kinderen al afgestaan aan hun vader, mede omdat ik in een zeer ongezonde relatie zat.

Nog een jaartje uitzendwerk gedaan terwijl ik zwanger was en er geen andere kinderen bij me woonden.

Naar een blijfvanmijnlijfhuis gegaan (vanuit WW) en aangezien ik in dat blijfvanmijnlijfhuis niet aan mijn sollicitatieplicht kon voldoen noch ziek werd beschouwd (de enige toen bekende diagnose was een persoonlijkheidsstoornis NAO) in de bijstand terechtgekomen.

Met mijn suffe hoofd nog een keer zwanger geraakt van ongezonde ex en die ook nog terug in mijn huis laten komen, 'gezellig samen in de bijstand. Gesolliciteerd nadat mijn jongste een jaar of één, twee was zonder resultaat.

Relatie beeindigd (weer via blijfvanmijnlijf), reintegratietrajecten aangegaan op basis van vrijwilligerswerk, me netjes weer bij de ggz aangemeld met klachten over prikkelbaarheid naar de kinderen.

Met heel veel plezier vanaf 2007 bij Vluchtelingenwerk gevrijwilligd/deels betaald gewerkt. Na 44 jaar viel de diagnose. Ook werd duidelijk waarom ik zo prikkelbaar naar de kinderen was. Eind 2009 overspannen inclusief concentratieverlies, erg weinig productiviteit en depressieve klachten. Melding bij het AMK van de hulpverleners omdat ik onvoldoende basale zorg aan de kinderen bood.

Ziekgemeld en van de Raad van de Kinderbescherming een kans gekregen om (met hulp) het gezin zelf te blijven runnen. Nu ik weet waar mijn prikkelbaarheid (woede-aanvallen) vandaan komt kan ik eindelijk zorgen dat ik niet meer overprikkeld raak. Mijn inzet naar de kinderen kan dus eindelijk ook nog iets opleveren en in elk geval een naar omstandigheden rustige leefomgeving verzekeren. Met de (vanzelfsprekende) aandacht voor hun behoeften en problematiek.

Had ik al gezegd dat ik het dagelijks leven voor mezelf en drie kinderen, waaronder twee met best wel wat gedragsstoornissen, hoewel geen diagnose, volledig in mijn remi moet doen?

Als je weet wat pdd inhoudt (vertraging in het denken, prikkelbaarheid, moeite met oplossingen in onverwachte situaties, moeite met het terughalen van al eerder toegepaste strategieën) kun je stellen dat ik prima in staat zou moeten kunnen zijn om te werken, met mijn intelligentie.

Het zou evenwel ook leuk zijn om te erkennen dat het zorgen voor drie kinderen voor mij (nog meer dan voor 'gewone' mensen) een behoorlijke baan is. Waar dus geen andere baan naast past.Je hoeft je niet te verdedigen Mamzelle. Fijn voor iedereen die zijn/haar leven op de rails heeft, maar dat is geen reden om over een ander te oordelen.

De kinderen zijn er, Kjong. Er is een heel systeem van Jeugdzorg etc. opgezet om ervoor te zorgen dat alle kinderen zo gezond mogelijk opgroeien. Ook de kinderen van psychiatrisch gestoorde ouders. En ik meen dat het nog steeds zo is dat de kinderen liever bij de ouders worden gehouden, en dan maar de ouders gefinancierd door de staat, indien mogelijk, dan de verzorging van de kinderen uit te besteden aan pleegouders enz..

In elk geval, dat is wat ik tot nu toe zie gebeuren. Misschien dat het huidige kabinet (of toekomstige kabinetten) hierin verandering willen aanbrengen, maar dat zien we dan wel.



Ik ben in elk geval wel klaar met alleskunnert spelen. Draag graag mijn steentje bij indien ook maar enigszins mogelijk, maar ik denk niet mijn maatschappelijke bijdrage beter is als ik die data entry ga doen ten opzichte van als ik voor mijn eigen kinderen blijf zorgen.

quote:huppelepup schreef op 08 december 2010 @ 17:45:



Veel mensen komen gewoon niet mee in de maatschappij vanwege allerlei psychische en lichamelijke klachten, en dat verzin je echt niet uit een soort luiheid, wat hier vaak gesuggereerd wordt op dit topic.Natuurlijk verzin je dat niet. Was het maar anders hè, zou ik zeggen. Iedereen wil wat bereiken in het leven. Hoe frustrerend is het als het je gewoon níet lukt. En maar aan moeten blijven horen van mensen dat als je echt wilt, je wel kunt. Wás dat maar zo, dan was er geen probleem.

quote:mamzelle schreef op 08 december 2010 @ 18:41:



Het zou evenwel ook leuk zijn om te erkennen dat het zorgen voor drie kinderen voor mij (nog meer dan voor 'gewone' mensen) een behoorlijke baan is. Waar dus geen andere baan naast past.

Eens, voor sommige mensen is dat gewoon een te grote opgave dat ze én vader en moeder moeten zijn én het huishouden alleen runnen en ook nog even het liefst fulltime werken.

Terwijl je daarbij zelf een problematiek hebt. Ik vind het nogal teveel gevraagd.

quote:Donkeyshot schreef op 08 december 2010 @ 18:44:

[...]





Ik denk dat die mensen juist heel goed door hebben hoe het werkt. Als ze weer aan het werk gaan (op minimumloon niveau) raken ze zoveel voordeeltjes kwijt dat ze er per saldo financieel op achteruit gaan. Dan ben je dus een dief van je eigen portemonnee als je gaat werken.

De armoedeval noemen we dat.



De armoedeval doet zich voor als je met een hoger inkomen uiteindelijk minder te besteden hebt. De armoedeval doet zich meestal niet voor bij 100 procent van de bijstandsnorm, omdat inkomensondersteunende regelingen meestal doorlopen tot 110, 120 of (voor de huurtoeslag) 150 procent van het sociaal minimum.



Maar ja, het hapt zo lekker weg he, om te zeggen dat mensen niet gaan werken omdat ze er dan op achteruit gaan. De nuance zoeken is zoveel moeilijker.

Er is trouwens een onderzoek gedaan door het SCP, waaruit blijkt dat de armoedeval (die zich inderdaad op een bepaald niveau kan voordoen), voor de meerderheid van de mensen geen reden is om af te zien van (meer uren) betaald werk.

quote:shahla schreef op 08 december 2010 @ 18:57:

[...]



Natuurlijk verzin je dat niet. Was het maar anders hè, zou ik zeggen. Iedereen wil wat bereiken in het leven. Hoe frustrerend is het als het je gewoon níet lukt. En maar aan moeten blijven horen van mensen dat als je echt wilt, je wel kunt. Wás dat maar zo, dan was er geen probleem.

quote:laela schreef op 08 december 2010 @ 12:49:

[...]





Maar waarom gooien zij het roer niet om dan? Ga werken! Er is altijd wel ergens werk te vinden en anders school je je om of bij.Nou, dat deden ze ook hoor. Via een reïntegratieproject zijn er bij mij op het werk verschillende dames komen werken en leren. Alleen kregen ze tijdens dat traject nog steeds alleen bijstand. Maar ze waren maar wat blij dat ze nu uitzicht hadden op betaald werk na hun opleiding.

Oké Mamzelle....oké....ik slik mijn woorden met terugwerkende kracht in ( kan dat?)

Jij bent met recht hét schoolvoorbeeld van iemand die heel logischerwijs en totaal verklaarbaar een uitkering geniet.

Overigens werk ik -deels- bij het blijf, dus ik denk wel te weten in wat voor een situatie je zit en of zat. Heel veel wijsheid en sterkte toegewenst voor nu en voor de toekomst. Ik vind je erg sterk overkomen. En wat heb jij een rottijd achter de kiezen zeg! Respect!

Leuke discussie.



Ik vind niet dat de hoogte van de WWB-uitkering naar beneden moet; het is m.i. echt het minimum om nog te kunnen voorzien in het levensonderhoud. Ik vind wel dat er best strenger gekeken mag worden naar de bijzondere bijstand: wat is noodzakelijk en wat is eigenlijk 'luxe'. Een nieuwe wasmachine lijkt mij noodzakelijk, een pc niet. Er zijn genoeg gemeenten die een pc verstrekken; de gemeente waar ik voor werk verstrekt bijvoorbeeld aan ouders (inkomen niet hoger dan 120% van het minimum en vermogensgrens) met een schoolgaand kind op de middelbare school een pc + printer. Een gezin met een modaal inkomen echter moet zelf die ¤ 600,00 neerleggen. Ik vind dat soms ook best krom. Wat mij betreft wordt niet de bijstand verlaagt, maar moet werken meer lonen.



Ons clientenbestand bestaat idd voornamelijk uit mensen die iets 'mankeren' op de volgende vlakken: sociaal gezien, psyschisch gezien en lichamelijk gezien, en vaak is het ook een combinatie van twee of drie van deze dingen. Dit zijn mensen waar zodanig iets aan mankeert dat je ze niet meer aan het werk kunt krijgen, of hooguit parttime.



Daarnaast zien we inderdaad veel vrouwen: jonge, alleenstaande ouders wiens relatie net uit is en die hun school niet hebben afgemaakt of weinig tot geen werkervaring hebben. En de wat oudere vrouw (zeg 45+) die altijd voor de kinderen gezorgd heeft, weinig tot geen werkervaring heeft (uberhaupt niet recent) en die dan afhankelijk raakt van de partneralimentatie die te weinig is.



Ik schat in dat 95% van ons vaste clientenbestand lager of middelbaar geschoold is (als men uberhaupt al een diploma heeft). Hoger geschoolden zie je bijna niet, en als je die al ziet zijn het vaak net afgestudeerden die nog geen baan hebben kunnen vinden en de uitkering tijdelijk nodig hebben.



Wat betreft de hoogte van de uitkering; stel dat je een alleenstaande moeder bent met 2 kinderen van 4 en 10 jaar oud. Je hebt geen medebewoners. Je basisnorm plus toeslag is dan netto ¤ 1173,93 inclusief vakantietoeslag (VT). Exclusief VT is dat ¤ 1115,24 per maand. Laten we in dit voorbeeld een huur nemen van ¤ 500,00 per maand.

Je ontvangt dan van de belastingdienst per maand ¤ 255,00 aan huurtoeslag, ¤ 110,00 aan kindgebonden budget en ¤ 61,00 aan zorgtoeslag: in totaal ¤ 426,00 per maand.

Heffingskorting alleenstaande ouder tel ik even niet mee, aangezien die gekort wordt op de uitkering.

Je komt dan in totaal op ¤ 1541,24 netto per maand uit, en dan hebben we de kinderbijslag nog niet meegerekend.



¤ 1541,24

- ¤ 500,00 huur

- ¤ 125,00 ziektekostenverzekering

- ¤ 140,00 g/w/l

- ¤ 50,00 tv/telefoon/internet

- ¤ 25,00 verzekeringen (aansprakelijkheid, inboedel, uitvaart)



Dan houd je per maand ¤ 701,42 over voor eten, kleding en overigen. Dat lijkt mij goed te doen. Gemeentelijke heffingen worden kwijtgescholden. En kinderbijslag zit er dan zoals gezegd nog niet eens bij.

Voorbeeld van een gehuwd/samenwonend stel in de bijstand:

De bijstandsnorm is ¤ 1239,15 netto per maand exclusief VT. Recht op huurtoeslag van ook ¤ 255,00 per maand (berekening site belastingdienst) en zorgtoeslag van ¤ 128,00 per maand. In totaal ¤ 1622,15 per maand netto.



¤ 1622,15

- ¤ 500,00 huur

- ¤ 250,00 ziektekostenverzekering

- ¤ 150,00 g/w/l

- ¤ 50,00 tv/telefoon/internet

- ¤ 35,00 verzekeringen (aansprakelijkheid, inboedel, uitvaart)



Dan houd je maandelijks ¤ 637,15 over voor eten, kleding en overigen. Ook niet slecht te doen lijkt mij.



Door alle toeslagen van de Belastingdienst die er zijn komt men dus toch op een Jan Modaal inkomen.

Goed onderbouwde posts Branwen. Ik denk dat we daarmee ook kunnen concluderen dat het artikel uit de OP geen stemmingmakerij is maar een redelijk getrouw beeld geeft van de situatie in de bijstand.



Samenvattend: het is dus geen vetpot, maar er zijn ook mensen die voor hetzelfde bedrag keihard moeten werken, ook de combinatie kinderen en werk hebben. Ik kan me er dus best in vinden dat deze situatie als onrechtvaardig word gezien vanuit de positie van die werkende mensen.



Moeten de uitkeringen omlaag? Ik denk dat het antwoord daarop negatief moet zijn. Als er hier een aantal deskundigen vanuit het werkveld zitten die zeggen dat het overgrote deel van hun klantenbestand wellicht wel zal willen, maar door beperkingen niet kan, dan vind ik niet dat je die mensen moet straffen door de uitkering te verlagen.



De enige manier om werken dan lonender te maken, is het geven van een extra arbeidskorting aan mensen die loon uit arbeid hebben. Stel iedereen 50-100 euro extra belastingvoordeel per maand, waardoor werk op jaarbasis 600-1200 euro extra oplevert in vergelijking tot een uitkering.



En de toeslagen moeten eens kritisch tegen het licht gehouden worden.



Een andere optie is het overgaan op een totaal ander systeem, nl. het staatshalve verstrekken van een basissalaris aan iedereen vanaf bijvoorbeeld 21 jaar. Heeft iemand genoeg aan het basissalaris, dan werkt degene er niet naast. Wil je meer inkomen, dan genereer je dat door een x-aantal uren te werken.



Ik weet alleen niet of dit een betaalbare optie is.

quote:Pixiedust schreef op 08 december 2010 @ 16:52:

[...]





Kijk en dat is nu het gevaarlijke. Zou jij dondersgoed moeten weten natuurlijk dat boeken niet op hun kaften te beoordelen zijn.



Gezien de huidige druk zal er ongetwijfeld niet "veel plezier ermee" rondgestrooid zijn en Mamzelle wat opgegraaid hebben. Ik verwacht eerder dat zij beoordeeld is, men vanuit WWB haar heeft laten beoordelen op arbeidsgeschiktheid en kennelijk is er op dat moment een conclusie uitgekomen dat ze op dat moment niet tot arbeid in staat geacht wordt. Dat kan om diverse gronden maar de basis ligt erin dat er naar elke persoonlijke situatie wordt gekeken. Niet naar "jij hebt stempel X en dús kun je wel/niet werken", maar naar wat die persoon met stempel X zoal kan, waar diens mogelijkheden etc. liggen.deels met je eens. maar als je de antwoorden van haar leest kan je uit haar verhaal halen dat ze min of meer de bijstand is ingepraat, alsof dat de enige oplossing zou zijn.. Jammer dat mensen die bijv. PDD hebben in hokje gestopt worden en het daarmee extra moeilijk gemaakt worden om in de maatschappij mee te draaien.. en ja ik vind haar in haar uitlatingen normaal overkomen en ik kan ook best snappen dat ze er nu tegenop ziet om weer aan het werk te gaan als je al die tijd in de bijstand heb gezeten.. Vandaar dat ik oprecht verbaasd ben en dat bedoel ik niet negatief naar Mamzelle toe maar ik kan me ook zo voorstellen dat je het wel zou willen proberen MET de juiste begeleiding bijv. vanuit MEE , en dat schrijf ik.. ik veroordeel haar niet, volgens mij schrijf ik dat ook ergens..

quote:Pixiedust schreef op 08 december 2010 @ 17:14:

[...]





Tja, wil kan veel opleveren. Helemaal met je eens. Willen is alleen geen magische toverstaf. Geloof het of niet, er zijn genoeg mensen die zich een slag in de rondte willen maar domweg niet meer kunnen. Dan houdt het toch echt wel op.



En je kunt je naar blieven dan wel even af laten keuren en weer gedeeltelijk goed laten keuren? Grijns, wat heerlijk die naïviteit. Die gun ik elk mens eigenlijk, tot in het (hopelijk pas op oude leeftijd) graf. De praktijk is dat het UWV geen "uw vraagt, wij draaien" is. Je gewoon laten afkeuren. Je doet me in elk geval volop lachen. Het UWV is een logge en starre organisatie en die zeker niet uit zichzelf mensen zal helpen. Jammer maar wel waar. Er zijn zat mensen die nu in de WIA zitten, aan het werk willen en deels kunnen maar domweg niet de kans krijgen.. En je zomaar laten afkeuren is er echt al jaaaaaaaaaaaren niet meer bij. Vroeger werden mensen nog wel eens in de wao gedouwd als het bedrijf ze kwijt wilden , dat kan allan niet meer (terecht overigens)

[quote]mamzelle schreef op 08 december 2010 @ 18:41:

[...]



hoort. Alleen, trouwens.

Mijn verhaal in het kort:



Beste Mamzelle..



ik vraag ook ergens tig pagina's terug of ik iets gemist heb in je geschiedenis en kreeg daar (toen) geen antwoord op. En ja ik vind dat je met PDD wel kan werken maar dat zal niet zomaar gaan. En dat jou destijds de bijstand is aangeraden is niet jouw schuld en zo bedoel ik het ook niet, maar ze hebben ook neit echt hun best gedaan om wel voor jou iets te zoeken wat bij je past en wat de combineren viel.. en die mogelijkheden zijn er wel..



Ik veroordeel je niet, was alleen oprecht verbaasd over de constructie hoe jij in de bijstand terecht kwam. Ik weet dat werken en PDD een pittige combi is, ik zie dat dagelijks aan mijn man.. en nee het is niet altijd makkelijk.. maar goed, hij heeft de "mazzel" dat ik verder het gezin draaiend houd en hij slechts thuis hoef te komen, eten en op de bank kan ploffen..maar dan nog.. Hij is na tig jaar van baan veranderd omdat het niet anders kon ivm woonlokatie en nu moest ie weer veranderen van baan omdat het bedrijf failliet ging.. tja.. en dat zijn nu net de dingen die erg lastig zijn bij een PDD. NAar buiten toe lijkt hij heel normaal (net zoals jij overkomt en schrijft zeg maar) maar van binnen is hij heel gecompliceerd in zijn manier van denken en doen (jouw welbekend).. en dat geeft dan spanningen hier in huis. Ik snap uit je verhaal dat je het nie teenvoudig hebt met alles wat er gaande is en was.. maar je bent intussen jaren verder en wellicht is er nu wel ergens een opening te vinden om toch nog iets te doen.. al is het maar op vrijwillige basis.. gaat het een dag niet, dan niet.. Maar ik kreegg uit jouw eerste post echt het idee dat je het allemaal wel prima vond en dat is het gevaar van iets opschrijven.. het komt niet altijd over zoals je bedoelt.. Hoe dan ook.. ik veroordeel je niet en zal zeker niet zeggen dat je onterecht in de bijstand zit (al vind ik dat je eigenlijk een WIA zou moeten hebben omdat je door je "ziekte" niet volledig arbeidsgeschikt bent, maar dit terzijde, dat is een discussie die bij de overheid ligt en niet bij jou).

Mamzelle, mijn berichtje was voor Huppeldepup

Ik vroeg haar of ze vanwege gezondheidsredenen niet kan werken omdat ze een partner nodig heeft om uit de bijstand te komen omdat ze niet meer dan 20 uur kan werken.



Maar dan zou ze in de WIA moeten zitten.

quote:_Branwen_ schreef op 08 december 2010 @ 19:30:

Leuke discussie.



Je komt dan in totaal op ¤ 1541,24 netto per maand uit, en dan hebben we de kinderbijslag nog niet meegerekend.



¤ 1541,24

- ¤ 500,00 huur

- ¤ 125,00 ziektekostenverzekering

- ¤ 140,00 g/w/l

- ¤ 50,00 tv/telefoon/internet

- ¤ 25,00 verzekeringen (aansprakelijkheid, inboedel, uitvaart)



Dan houd je per maand ¤ 701,42 over voor eten, kleding en overigen. Dat lijkt mij goed te doen. Gemeentelijke heffingen worden kwijtgescholden. En kinderbijslag zit er dan zoals gezegd nog niet eens bij.Nou ! da;s niet misselijk.. voor 2 kinderen krijg je iets van ong. 450 per kwartaal dus ruim 100 euro omgerekend per maand.. dus dan heb je 800 euro per maand te besten.. niet slecht hoor .. I

Ik heb zelf een uitkering en ben het er wel mee eens dat het UWV wel veel steken laat vallen en dat kost de maatschappij handen met geld.