India eist gestolen adoptiekind terug

quote: yasmijn reageerde



ps. ik vind dat de ouders wel  moeten meewerken aan een DNA onderzoek, en moeten zorgen dat er een goed contact ontstaat tussen de biomoeder en het kind.

En daarna zal de tijd het wel uitwijzen.

De adoptiefouders staan doodsangsten uit, volgens hun advocaar. Kun je je daar niks bij voorstellen dan? Die houden net zoveel van dat joch als jij van jouw zoon.



Ik ben blij dat jouw plannen wettelijk nu niet kunnen, betreffende dit kind.  Ik zeg het er maar expliciet bij anders begin je weer over andere gestolen en/of ontvoerde kinderen.

Iets zegt mij dat de biologische moeder net zo van haar zoon houdt als ik van de mijne, en daar kan in mijn idee de liefde van een adoptie ouder niet aan tippen. Ze zullen echt wel van dat kind houden, en veel ook, maar je kan mij niet wijsmaken dat een adoptie ouder diezelfde band heeft met een kind als een moeder die een kind gedragen, gebaard en gezoogd heeft. Ze zullen zeggen van wel, maar iedere moeder weet dat je pas weet hoe een kind dragen en baren en zogen voelt als je het hebt meegemaakt en dat dat niet in verhouding staat tot wat je je er bij voorstelde. Ik denk dat adoptie ouders dénken dat de liefde voor een adoptiekind gelijk staat aan het baren van een kind, omdat ze in de regel niet weten hoe baren voelt.

quote: Mooncatcher reageerde



Ik ken ze wel die een adoptiekind hebben en een kind van zichzelf, en er is voor hen geen verschil, het is hun kind. Wordt niet anders opgevoed, heeft dezelfde normen en waarde als het biologische kind.



Bij een adoptie groei en leef je ook naar je kindje toe. Je richt je kamertje in, fantaseert over het kindje als het bij je is. Dat doet een a.s. bio moeder ook. Alleen een adoptiemoeder moet er 4 tot 6 jaar op wachten en jij 9 maanden. Dus misschien houdt de adoptiemoeder in 1e instantie al meer van het kindje dan dat jij zwanger bent.





Dat ontken ik ook niet, ik had het echt puur over de fysieke ervaring. Ik vind dat de fysieke ervaring, en dus ook de fysieke herinnering en pijn van zowel moeder als kind in dit verhaal, zwaar gebagatelliseerd worden. Alsof het niets voorstelt.

Mijn ouders hebben allebei voor kinderen gezorgd waar ze niet de biologische ouders van zijn. Zij hielden van die kinderen net zoveel als van hun biologische kids. Het verdriet van mijn moeder toen haar 2 niet door haarzelf gebaarde kinderen stierven is zei genoeg over haar liefde voor hen.

En nogmaals: daarmee stel ik niet dat een adoptie ouder niet van zijn kind houdt. Ik zeg alleen dat ik van mening ben dat een eigen moeder die gewoon van het kind houdt, ervoor zorgt, en geen enkele intentie heeft om dat kind af te staan, altijd beter is dan een adoptieouder.

Nogmaals, ook al zijn die adoptiefouders, even theoretisch gezien aangezien we geen feiten hebben, zo fout als maar kan zijn, dan nog verandert het niets aan het feit dat de jongen nu gehecht is aan zijn adoptieouders.

Dit is precies wat ik bedoel eigenlijk. Zo lang ik leef, zal ik mijn kind kennen en volgens mij geldt dat voor elke biologische moeder ( en wellicht ook vaders, maar dat ben ik niet). Want mijn kind is fysiek in mijn lijf verankerd. En Margaretha haalde al een onderzoek aan, waarvan er overigens vele zijn, dat babies ook feilloos hun moeder herkennen. Dus niet kennen is in mijn optiek gewoon niet de juiste omschrijving. Die moeder herkende haar kind direct op de recente fotos, élke moeder herkent haar kind, daar ben ik van overtuigd. Is het niet bewust, dan is het wel onbewust, door middel van een fysieke herinnering, als je begrijpt wat ik bedoel.



Ik vind het ook enorm kwetsend of liever: pijnlijk, om te lezen dat men zo graag dat kind aan de adoptie ouders gunt dat men niet schroomt om de biologische ouders te beschuldigen van geldzucht. Die ouders hebben werkelijk NIETS gedaan wat die insinuatie uitlokt. In tegenstelling tot de adoptieouders heeft geld geen enkele rol gespeeld in hun ouderschap. Tóch worden zij beschuldigd van uit zijn op geld, alsof een moeder in India nu eenmaal niet van haar kind kan houden en het fysiek kan voelen dat het bij haar gestolen is, zoals een adoptie ouder dat wel zou kunnen.



Sorry, dat wil er bij mij niet in. Niemand weet hoe mijn kind in mijn lijf groeide behalve ik. Niemand weet welke geluidjes hij maakte, hoe hij voelde, hoe hij rook, hoe hij was toen hij MIJN melk dronk, behalve ik. IK ben degene die zijn eerste schopjes voelde, IK ben degene die zijn eerste huiltje herkende. Waarom zou een Indiase moeder daar anders in zijn? En waarom zou een adoptie ouder mijn kind beter kennen dan ik, die hem zelf gemaakt heeft? Natuurlijk, zij hebben meer tijd met hem doorgebracht. Zij houden nu ook van hem, daar ding ik niks op af. Maar die dingen die alleen ik weet, die band die alleen ik heb, die is daarmee toch niet weg of niks meer waard? En als ik evenveel tijd met dat kind wat ik al kende voordat het op de wereld kwam heb, dan wou je toch niet beweren dat het dan nog zo is dat mijn band slechter is?



Ik kan gewoon niet geloven dat jullie dit echt serieus menen.

quote: yasmijn reageerde





Nou goed, dan zal ik wel zo achterlijk zijn dat ik mijn zoon nog zou herkennen en kénnen en van hem zou houden als hij 300 jaar van mij weggehaald was.

quote: Margaretha2 reageerde





 Dit vind ik dus grote onzin. Zoals ik al eerder zei, Natasja Hupscher was ook gehecht aan haar ontvoerder.

Kampusch? Natasja Hupscher is een actrice, dus als die gehecht is aan ontvoerders, dan is het fake:)