Actueel
alle pijlers
India eist gestolen adoptiekind terug
zaterdag 26 mei 2007 om 11:59
HILVERSUM (ANP) - Een Indiaas jongetje dat zes jaar geleden door een Nederlands echtpaar werd geadopteerd, moet terug naar zijn geboorteland. Indiase autoriteiten eisen dat het kind een DNA-test ondergaat en wordt herenigd met zijn biologische ouders.
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Uit politieonderzoek in India zou blijken dat het kind niet vrijwillig ter adoptie is afgestaan, maar gestolen en verkocht aan een kindertehuis.
Dat meldt het tv-programma Netwerk dinsdagavond op basis van politierapporten en onderzoek in India. De Nederlandse adoptieouders ontvingen in februari een brief van de Indiase politie met het verzoek het kind terug te brengen.
Rapporten
Uit de rapporten die in het bezit zijn van Netwerk blijkt dat het jongetje in 1999 midden in de nacht uit zijn ouderlijk huis is verdwenen. In 2005 arresteerde de Indiase politie een bende kidnappers, die verklaarden onder anderen het jongetje te hebben gestolen en verkocht aan een kindertehuis. Via een bemiddelingsbureau is het kind ter adoptie aangeboden, met naar nu blijkt een valse afstandsverklaring en verzonnen familieachtergronden, aldus Netwerk.
Toen de biologische moeder hoorde dat haar kind nog in leven is, liet ze weten er alles aan te zullen doen het jongetje terug te krijgen. ,,Sommige mensen zeggen: jouw kind leeft onder goede omstandigheden daar, laat het daar toch. Maar ik wacht op mijn kind.'' Vorig jaar begon de moeder een rechtszaak in India om haar kind terug te krijgen. De rechter heeft nog geen definitieve uitspraak gedaan.
De adoptieouders hebben laten weten de situatie verschrikkelijk te vinden, ook voor de biologische ouders. Het is onduidelijk of ze het kind willen teruggeven aan de biologische ouders. Het Nederlandse paar doet een klemmend beroep op de media hen met rust te laten in het belang van het kind.
(bron: BNR nieuwsradio)
Am Yisrael Chai!
zaterdag 26 mei 2007 om 16:32
Eerlijk gezegd is voor mij niet de vraag wat het beste is voor het kind.
De vraag is, wordt het kind zodanig geschaadt als het teruggebracht wordt naar de biologische ouders, dat het zijn levenskwaliteit heel erg verslechtert?
Het gaat hier wel over een misdrijf hoor, en de ouders hebben er recht op hun kind terug te krijgen! Niet tegen élke prijs, maar wel tegen een hoge prijs. Dat het kind daarbij geschaadt wordt is erg, maar zolang het daar vrij gemakkelijk van kan herstellen is het geoorloofd om dat te doen wat juist is. Het kind terugbrengen naar de ouders bij wie het hoort en die recht hebben op hem, nadat hij bij hen weggehaald is (nogmaals: misdrijf).
zaterdag 26 mei 2007 om 16:34
Nijntje,
Dit kind is in de nacht van 9 op 10 maart 1999 gestolen uit zijn bedje. De moeder ontdekte het om 3 uur 's nachts omdat ze haar kind wilde gaan voeden maar hem maar niet hoorde huilen. Ze hebben de volgende ochtend aangifte gedaan, de Indiase politie heeft 6 maanden een grootscheepse zoekactie gedaan en die ouders hebben zelf jaren gezocht. In de reportage zegt ze dat ze zo radeloos was dat ze elke peuter die ze op straat zag wilde onderzoeken, en uiteindelijk is zij ziek geworden door de hele situatie en haar man is zijn baan kwijtgeraakt. Ze hebben al hun spullen verkocht om de zoektocht te financieren.
Hoe is dat anders dan het verhaal van Madeleine?
De identiteitspapieren zijn in het kindertehuis vervalst, daar zijn bewijzen van, de desbetreffende verantwoordelijken zijn gearresteerd en zijn in afwachting van een proces en de moeder heeft haar kind op meerdere foto's geidentificeerd.
Dit zou zo maar een scenario zijn in het geval van Madeleine, valse papieren, iemand die grof geld wil verdienen en aan de andere kant een gezin dat graag een kind wil en daarvoor wil betalen.
Ik zie echt geen enkel verschil, dat wij in Europa niet alle Indiase kindontvoeringen volgen, maakt het niet ineens een andere zaak.
Dit kind is in de nacht van 9 op 10 maart 1999 gestolen uit zijn bedje. De moeder ontdekte het om 3 uur 's nachts omdat ze haar kind wilde gaan voeden maar hem maar niet hoorde huilen. Ze hebben de volgende ochtend aangifte gedaan, de Indiase politie heeft 6 maanden een grootscheepse zoekactie gedaan en die ouders hebben zelf jaren gezocht. In de reportage zegt ze dat ze zo radeloos was dat ze elke peuter die ze op straat zag wilde onderzoeken, en uiteindelijk is zij ziek geworden door de hele situatie en haar man is zijn baan kwijtgeraakt. Ze hebben al hun spullen verkocht om de zoektocht te financieren.
Hoe is dat anders dan het verhaal van Madeleine?
De identiteitspapieren zijn in het kindertehuis vervalst, daar zijn bewijzen van, de desbetreffende verantwoordelijken zijn gearresteerd en zijn in afwachting van een proces en de moeder heeft haar kind op meerdere foto's geidentificeerd.
Dit zou zo maar een scenario zijn in het geval van Madeleine, valse papieren, iemand die grof geld wil verdienen en aan de andere kant een gezin dat graag een kind wil en daarvoor wil betalen.
Ik zie echt geen enkel verschil, dat wij in Europa niet alle Indiase kindontvoeringen volgen, maakt het niet ineens een andere zaak.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 26 mei 2007 om 16:34
Ja ik kijk naar Spoorloos. En uiteraard zijn al die mensen gruwelijk nieuwsgierig naar hun biologische familie, dat lijkt me niet meer dan logisch. Maar dat is wel heel wat anders dan een 9-jarig jongetje, Nederlands in doen en laten (of welke andere cultuur dan ook) weghalen bij de enige familie die hij kent en terugsturen naar mensen die hij, afgezien van misschien een enkele herinnering, helemaal niet kent. Naar een omgeving die hij helemaal niet kent? Voor die jongen zijn zijn adoptiefouders zijn ouders. Was de jongen nou nog 4 o.i., dan zou hij zich het later waarschijnlijk niet meer herinneren, maar de jongen is negen (!).
zaterdag 26 mei 2007 om 16:37
Of een kind nou zes, negen of vijftien is, het kind hoort bij zijn eigen ouders te zijn. En ik zou er ook zo over denken als het jongetje vijftien zou zijngeweest.
Wat moeten we denken wanneer een kind wordt ontvoerd in Nederland? 'Hopen maar dat het zo snel mogelijk wordt teruggevonden, want als het langer duurt wordt het automatisch een kind van de adoptieouders en krijgen wij ons kind niet terug'.......Zoiets?
Wat moeten we denken wanneer een kind wordt ontvoerd in Nederland? 'Hopen maar dat het zo snel mogelijk wordt teruggevonden, want als het langer duurt wordt het automatisch een kind van de adoptieouders en krijgen wij ons kind niet terug'.......Zoiets?
zaterdag 26 mei 2007 om 16:38
Lijkt mij dat wanneer je je kind niet zelf baart, het kind nooit 'jouw kind' is. Dat het zo voelt, prima, dat je het opvoedt en een band hebt met 't kind en 't kind jou als ouders ziet of net zoveel van jou houdt als 't van zijn biologische ouders zou houden, okee, geloof ik meteen. Maar als je gaat adopteren zou je er in mijn ogen rekening mee moeten houden dat er ook nog eens ergens andere ouders rondlopen die misschien op zoek willen naar het kind of waar 't kind misschien wel naar op zoek wil. En waar het misschien wel een band mee krijgt.
Maar dat mensen dat niet doen en een kind in een ontwikkelingsland gaat halen bewijst voor mij eens te meer dat ze dan denken 'joh, als een moeder in India / Colombia spijt krijgt van haar beslissing horen we daar nooit meer wat van'. Anders kan je geowon een Nederlands kind opvangen als pleegouders. Maar dat willen ze niet, ze willen een 'eigen' kind. Nou, een adoptiekind is ook geen eigen kind.
En dat ze er alles aan zullen doen het hier te houden daar heb ik geen goed woord voor over. Stel ze hebben echt te goeder trouw gehandeld dan zouden ze 't toch verschrikkelijk vinden wanneer ze horen wat andere ouders is aangedaan??? Ik zou niet kunnen leven met de wetenschap dat ik een kind van een ander gekocht heb dat eigenlijk gestolen is, terwijl zij het dolgraag terug willen hebben, jij wel?
zaterdag 26 mei 2007 om 16:41
Ik heb nu de eerste documentaire helemaal afgekeken, en het is echt schandalig hoe er volledig voorbij gegaan wordt aan de rechten van die ouders. Allemaal gejammer over hoe de adoptieouders doodsangsten uitstaan, maar die moeder dan, die al zes jaar op zoek is naar haar kind? Echt, ik zou iedereen aanraden om te kijken, op www.netwerk.tv kun je beide uitzendingen terug zien.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 26 mei 2007 om 16:42
Stel je even voor dat jij als 9 jarige bij je ouders wordt weggehaald en bij totale vreemden in, laten we zeggen, Peru wordt geplaatst, ver weg van je ouders en van alles wat je kent. Ik neem aan dat je je nog wel kunt herinneren hoe het was om 9 te zijn. Beschrijf eens hoe jij je zou voelen daar in Peru.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:45
Nee, ik zou daar ook niet mee kunnen leven, maar in het algemeen kijken mensen toch vooral naar hun eigen geluk en niet naar dat van een ander. Dat de adoptieouders hier kapot van zijn snap ik dan ook heel goed.
Ik ken ook geen enkele adoptieouder die niet over ''mijn kind'' spreekt als ze het over hun adoptiekinderen hebben. Voor hun is het wel hun kind ook al hebben ze het niet gebaard.
Ik denk dat als je een kind adopteert je het wel zo voelt dat het je eigen kind is.
Ik heb in ieder geval nog nooit van adoptieouders gehoord dat ze hun kind niet als hun eigen kind zagen, maar eigenlijk dat van een ander wat ze opvoeden.De kinderen die ik ken die geadopteerd zijn zien de adoptieouders ook allemaal als hun eigen echte ouders, daarnaast gaan ze wel allemaal op zoek naar hun roots. De kinderen ( volwassenen) die ik ken dan. . Als je ervan uit gaat dat er nog ergens op de wereld mensen zijn die naar je kind gaan zoeken en het misschen ooit wel terug willen, kun je volgens mij beter niet aan adoptie beginnen.
Ik ken ook geen enkele adoptieouder die niet over ''mijn kind'' spreekt als ze het over hun adoptiekinderen hebben. Voor hun is het wel hun kind ook al hebben ze het niet gebaard.
Ik denk dat als je een kind adopteert je het wel zo voelt dat het je eigen kind is.
Ik heb in ieder geval nog nooit van adoptieouders gehoord dat ze hun kind niet als hun eigen kind zagen, maar eigenlijk dat van een ander wat ze opvoeden.De kinderen die ik ken die geadopteerd zijn zien de adoptieouders ook allemaal als hun eigen echte ouders, daarnaast gaan ze wel allemaal op zoek naar hun roots. De kinderen ( volwassenen) die ik ken dan. . Als je ervan uit gaat dat er nog ergens op de wereld mensen zijn die naar je kind gaan zoeken en het misschen ooit wel terug willen, kun je volgens mij beter niet aan adoptie beginnen.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:45
Adoptiefouders zouden bijvoorbeeld contact kunnen opnemen met biologische ouders, hen naar Nederland halen voor een vakantie van drie maanden zodat kind en ouders elkaar kunnen leren kennen. Ze zouden zelf naar India kunnen gaan voor een tijdje, samen met 't kind, en dus als vertrouwde factor daar kunnen zijn terwijl 't kind went aan het leven daar. Dan gaat 't stapje voor stapje. Wanneer de biologische ouders weten dat de adoptiefouders mee willen werken aan terugkeer van 't kind, en graag willen helpen dat op een zo min mogelijk traumatische manier te doen, willen de biologische ouders daar misschien ook wel aan, aangezien die toch ook het beste voor 't kind willen naar ik aanneem.
Wat ik gewoon me niet voor kan stellen is dat je te horen krijgt dat jouw adoptiekind gejat is bij een ander en vervolgens doorverkocht en dat jij ongewild aan zo'n drama hebt meegewerkt, dat je dan niet de behoefte hebt het 'goed te maken', 'het goede te doen'. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik vind het veel te makkelijk te zeggen 'ja nu is 't al gewend in Nederland, dikke pech voor jullie biologische ouders'.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:47
Margaretha,
De eis van de Indiase politie is in eerste instantie om DNA af te staan. Dat hebben ze al begin dit jaar gevraagd, maar dat hebben die ouders tot op heden nog niet gedaan. Ze waren ook al eerder op de hoogte gesteld door een mensenrechtenactivist die zelf ook uit India geadopteerd is en die hen op de hoogte had gebracht van het schandaal rondom dat kindertehuis. Toen hij hen vertelde dat er inderdaad een onderzoek naar hun adoptiekind was, kreeg hij een mail van het bemiddelingsbureau dat hij die arme mensen niet mocht "harassen".
Die vader zegt dat ze een vakantie naar India hebben afgeblazen omdat ze bang zijn daar gearresteerd te worden. Lijkt mij dat ze dus geenszins van plan zijn om mee te werken aan terugkeer, zeker niet als je hun advocaat in de reportage hoort.
De eis van de Indiase politie is in eerste instantie om DNA af te staan. Dat hebben ze al begin dit jaar gevraagd, maar dat hebben die ouders tot op heden nog niet gedaan. Ze waren ook al eerder op de hoogte gesteld door een mensenrechtenactivist die zelf ook uit India geadopteerd is en die hen op de hoogte had gebracht van het schandaal rondom dat kindertehuis. Toen hij hen vertelde dat er inderdaad een onderzoek naar hun adoptiekind was, kreeg hij een mail van het bemiddelingsbureau dat hij die arme mensen niet mocht "harassen".
Die vader zegt dat ze een vakantie naar India hebben afgeblazen omdat ze bang zijn daar gearresteerd te worden. Lijkt mij dat ze dus geenszins van plan zijn om mee te werken aan terugkeer, zeker niet als je hun advocaat in de reportage hoort.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 26 mei 2007 om 16:50
Branwen, het voorbeeld dat hij noemt, als ik Peruaans ( hoe schrijf je dat?) , zou zijn, ontvoerd was en wist dat mijn biologische ouders nog leefden en naar me op zoek waren omdat ik ontvoerd was..... Ik zou dan terug willen naar Peru. Het zou absoluut een cultuurshock zijn en je moet beslist wennen, maar uit de verhalen die ik hoor komt naar boven dat de kinderen zich vaak meteen thuis voelen in hun geboorteland. Door geur, kleur, cultuur, muziek, geluiden of wat dan ook. ( wat FV ook beschrijft)
Ik denk dat dat jongetje dan ook snel zal wennen aan zijn geboorteland.
Ik denk dat dat jongetje dan ook snel zal wennen aan zijn geboorteland.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:52
Ik stel mij nu voor als negenjarige (groep 5 al he?) en ik word weggehaald uit mijn omgeving en in een totaal andere wereld gezet en weg bij de enige ouders die je kent, je hele omgeving, de hele fucking teringzooi.
Afschuwelijk.
Dit drama is voor alle betrokkenen vreselijk, de biologische ouders, de adoptiefouders en vooral: het kind, Hij is dus al 9, dus ik neem aan dat ie van de situatie weet en ook wel wat te zeggen heeft.
Ik geloof trouwens niet in bloedbanden, ik ben opgevoed door een vader die niet mijn verwekker is. Hij kwam erbij toen ik 3 was en hij is mijn vader en niemand anders en ik ben zijn dochter. En van daarvoor weet ik niets, mijn hele leven is al ie gewoon mijn vader.
De verwekker heeft me nooit geinteresseerd. Twee keer gezien naderhand, ik had er niks mee.
Afschuwelijk.
Dit drama is voor alle betrokkenen vreselijk, de biologische ouders, de adoptiefouders en vooral: het kind, Hij is dus al 9, dus ik neem aan dat ie van de situatie weet en ook wel wat te zeggen heeft.
Ik geloof trouwens niet in bloedbanden, ik ben opgevoed door een vader die niet mijn verwekker is. Hij kwam erbij toen ik 3 was en hij is mijn vader en niemand anders en ik ben zijn dochter. En van daarvoor weet ik niets, mijn hele leven is al ie gewoon mijn vader.
De verwekker heeft me nooit geinteresseerd. Twee keer gezien naderhand, ik had er niks mee.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:53
Stel je eens voor dat jij als anderhalf jaar oude zuigeling, die elke nacht om drie uur de borst krijgt van je mamma, die elke dag met je grotere broertje en zusje speelt en knuffelt met je mamma en je papa, zomaar uit je bedje wordt gerukt en die lekkere mamma met lekkere mammatieten nooit meer ziet.
En dan vervolgens, na een leven vol vreemde dromen over iemand die je niet echt meer kunt beschrijven, maar wel nog in je dromen kunt voelen en ruiken en waarbij je dan een heel fijn gevoel hebt, te horen krijgt dat die iemand jouw mamma was die jaren naar je op zoek is geweest. En dat die lieve ouders doelbewust haar weggehouden hebben bij jou, ondanks dat zij hen gesmeekt had om je terug te brengen.
Nee, dat is vast ook geen enorm trauma, als je daar op je 14e bij toeval achterkomt als je een werkstuk over India aan het maken bent en daarbij stuit op de filmpjes van je moeder op internet...
Am Yisrael Chai!
zaterdag 26 mei 2007 om 16:53
Ps als ik bij totale vreemden zou worden geplaatst zou ik dat vreselijk vinden, maar niet wanneer ik bij mijn eigen biologische ouders zou worden teruggebracht. Dat is ook een wezenlijk verschil. Jij spreekt over totale vreemden, ik zie dat dus absoluut anders. Ik zie je biologische ouders niet als totale vreemden, en zeker niet als je de eerste 1,5 door hun bent opgevoed, door hun bent geknuffeld, verzorgd, van hen hebt gehouden enz.
zaterdag 26 mei 2007 om 16:56
zaterdag 26 mei 2007 om 16:58
quote: Margaretha2 reageerde
Wat ik gewoon me niet voor kan stellen is dat je te horen krijgt dat jouw adoptiekind gejat is bij een ander en vervolgens doorverkocht en dat jij ongewild aan zo'n drama hebt meegewerkt, dat je dan niet de behoefte hebt het 'goed te maken', 'het goede te doen'. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik vind het veel te makkelijk te zeggen 'ja nu is 't al gewend in Nederland, dikke pech voor jullie biologische ouders'.
Ik bekijk het puur vanuit het oogpunt van het kind. Dus geen "dikke pech, hij is hier al gewend dus wij houden hem". Nee, hij is hier gewend, dus voor het kind is het wellicht het beste om te blijven waar hij is. Zonder te kijken naar wat voor de (adoptief)ouders het beste is, want m.i. zijn zij niet het belangrijkste hier.
Laten wennen aan elkaar lijkt mij sowieso goed, ongeacht waar het kind naar toe gaat.
Maar wat nou als het kind zegt nee, ik wil absoluut niet naar India? Hij is negen, dus ik neem aan dat hij zelf hier ook wel een mening over heeft en zelf voelt waar hij wel of niet wil zijn. Moet je het kind dan dwingen om te gaan?
Wat ik gewoon me niet voor kan stellen is dat je te horen krijgt dat jouw adoptiekind gejat is bij een ander en vervolgens doorverkocht en dat jij ongewild aan zo'n drama hebt meegewerkt, dat je dan niet de behoefte hebt het 'goed te maken', 'het goede te doen'. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik vind het veel te makkelijk te zeggen 'ja nu is 't al gewend in Nederland, dikke pech voor jullie biologische ouders'.
Ik bekijk het puur vanuit het oogpunt van het kind. Dus geen "dikke pech, hij is hier al gewend dus wij houden hem". Nee, hij is hier gewend, dus voor het kind is het wellicht het beste om te blijven waar hij is. Zonder te kijken naar wat voor de (adoptief)ouders het beste is, want m.i. zijn zij niet het belangrijkste hier.
Laten wennen aan elkaar lijkt mij sowieso goed, ongeacht waar het kind naar toe gaat.
Maar wat nou als het kind zegt nee, ik wil absoluut niet naar India? Hij is negen, dus ik neem aan dat hij zelf hier ook wel een mening over heeft en zelf voelt waar hij wel of niet wil zijn. Moet je het kind dan dwingen om te gaan?
