Actueel
alle pijlers
Kloof tussen man en vrouw groeit
dinsdag 17 december 2019 om 20:01
World Economic Forum
Kloof tussen man en vrouw groeit, Nederland zakt op ranglijst emancipatie
17 december 2019 01:49
Aangepast: 17 december 2019 06:15
De kloof tussen mannen en vrouwen in ons land groeit. En daardoor zakt Nederland flink op de ranglijst over vrouwenemancipatie van het World Economic Forum (WEF). Nederland daalde het afgelopen jaar 11 plaatsen.
Ons land staat nu op de plek 38 op de lijst van het World Economic Forum, 11 plaatsen lager dan in 2018. En dat betekent dat Nicaragua, Rwanda, Cuba en Uruguay hoger staan. Koploper is IJsland.
Historische stap: vrouwenquotum voor beursgenoteerde bedrijven
De politieke invloed van vrouwen blijft nog steeds achter, zegt het WEF, terwijl de groei wat betreft carrièrekansen van vrouwen op de arbeidsmarkt stagneert. De onderzoekers hebben gekeken naar gelijkheid, niet naar ontwikkelingsniveau of welvaart. Zo moeten vrouwen in Rwanda werken om hun gezin te kunnen onderhouden.
Deze landen scoren het beste
IJsland
Noorwegen
Finland
Zweden
Nicaragua
Nieuw-Zeeland
Ierland
Spanje
Rwanda
Duitsland
Nederland staat op plaats 38 in de ranglijst.
Vrouwelijke premier
Van de 153 landen hebben 101 landen dit jaar en vorig jaar vooruitgang geboekt. Nederland hoort bij landen waar de kloof tussen man en vrouw juist niet is afgenomen. Volgens de studie is hier 73,6 procent van de ongelijkheidskloof gedicht, terwijl dit vorig jaar nog 74,7 procent was.
Wat meespeelt is dat Nederland nog nooit een vrouwelijke premier heeft gehad. Verder hebben vrouwen vaak deeltijdbanen en blijft hun aandeel in leidinggevende functies sterk achter. Ook besteden vrouwen in ons land twee keer zoveel tijd aan zorgtaken en onbetaald werk als mannen.
'Duurt nog 100 jaar'
Maar er zijn ook lichtpuntjes: wat betreft onderwijs, gezondheidszorg en levensverwachting doet ons land het wel goed. In politiek Den Haag wordt inmiddels gewerkt aan een vrouwenquotum voor beursgenoteerde bedrijven.
Wereldwijd is 68,6 procent van de kloof tussen mannen en vrouwen gedicht. Volgens het WEF duurt het nog minstens zo'n honderd jaar voordat de achterstand van vrouwen is opgeheven.
RTL Nieuws / ANP
Kloof tussen man en vrouw groeit, Nederland zakt op ranglijst emancipatie
17 december 2019 01:49
Aangepast: 17 december 2019 06:15
De kloof tussen mannen en vrouwen in ons land groeit. En daardoor zakt Nederland flink op de ranglijst over vrouwenemancipatie van het World Economic Forum (WEF). Nederland daalde het afgelopen jaar 11 plaatsen.
Ons land staat nu op de plek 38 op de lijst van het World Economic Forum, 11 plaatsen lager dan in 2018. En dat betekent dat Nicaragua, Rwanda, Cuba en Uruguay hoger staan. Koploper is IJsland.
Historische stap: vrouwenquotum voor beursgenoteerde bedrijven
De politieke invloed van vrouwen blijft nog steeds achter, zegt het WEF, terwijl de groei wat betreft carrièrekansen van vrouwen op de arbeidsmarkt stagneert. De onderzoekers hebben gekeken naar gelijkheid, niet naar ontwikkelingsniveau of welvaart. Zo moeten vrouwen in Rwanda werken om hun gezin te kunnen onderhouden.
Deze landen scoren het beste
IJsland
Noorwegen
Finland
Zweden
Nicaragua
Nieuw-Zeeland
Ierland
Spanje
Rwanda
Duitsland
Nederland staat op plaats 38 in de ranglijst.
Vrouwelijke premier
Van de 153 landen hebben 101 landen dit jaar en vorig jaar vooruitgang geboekt. Nederland hoort bij landen waar de kloof tussen man en vrouw juist niet is afgenomen. Volgens de studie is hier 73,6 procent van de ongelijkheidskloof gedicht, terwijl dit vorig jaar nog 74,7 procent was.
Wat meespeelt is dat Nederland nog nooit een vrouwelijke premier heeft gehad. Verder hebben vrouwen vaak deeltijdbanen en blijft hun aandeel in leidinggevende functies sterk achter. Ook besteden vrouwen in ons land twee keer zoveel tijd aan zorgtaken en onbetaald werk als mannen.
'Duurt nog 100 jaar'
Maar er zijn ook lichtpuntjes: wat betreft onderwijs, gezondheidszorg en levensverwachting doet ons land het wel goed. In politiek Den Haag wordt inmiddels gewerkt aan een vrouwenquotum voor beursgenoteerde bedrijven.
Wereldwijd is 68,6 procent van de kloof tussen mannen en vrouwen gedicht. Volgens het WEF duurt het nog minstens zo'n honderd jaar voordat de achterstand van vrouwen is opgeheven.
RTL Nieuws / ANP
Am Yisrael Chai!
dinsdag 31 december 2019 om 14:50
Spijker op zijn kop.-jolijn- schreef: ↑31-12-2019 13:40Dit vind ik eigenlijk wel een beetje de essentie.
Als je als vrouw kinderen wilt, dan moet je kennelijk een keuze maken tegen een carrière.
Als je als man kinderen krijgt, heeft dat geen impact op wel/geen carrière, zij hoeven geen keuze te maken.
Dát is het probleem.
Er werd een paar dagen geleden nog tegen mij gezegd: "Logisch dat je 3 dagen werkt, als moeder is het anders ook te zwaar."
Ik: "Huh? En als vader?".
Blijkbaar kun je als moeder maar 3 dagen max werken volgens veel mensen die ik tegenkom, omdat de zorg voor huis en kinderen als vrouw wel op jouw schouders móet liggen. (en ik had hem nota bene net verteld dat we beiden parttime werken)
dinsdag 31 december 2019 om 15:03
Evenredig werken blijkt over het algemeen geen garantie voor evenredig gedeelde zorg en huishouden.nicole123 schreef: ↑31-12-2019 14:50Spijker op zijn kop.
Er werd een paar dagen geleden nog tegen mij gezegd: "Logisch dat je 3 dagen werkt, als moeder is het anders ook te zwaar."
Ik: "Huh? En als vader?".
Blijkbaar kun je als moeder maar 3 dagen max werken volgens veel mensen die ik tegenkom, omdat de zorg voor huis en kinderen als vrouw wel op jouw schouders móet liggen. (en ik had hem nota bene net verteld dat we beiden parttime werken)
dinsdag 31 december 2019 om 15:08
Dit vind ik eigenlijk helemaal niet raar, dat zodra je in verwachting bent je bespreekt hoe je het qua werk/zorg wilt regelen. Voor je werkgever lijkt het me ook alleen maar prettig om zo vroeg mogelijk hierover in gesprek te gaan en niet pas vlak voor een vrouw met zwangerschapsverlof gaat.hollebollegijs schreef: ↑27-12-2019 08:45Bij mij op het werk ook, 3 weken overtijd en ze zitten bij personeelszaken om van 5 dagen naar 3.5 te gaan en een pakket voorkeuren voor dagen ivm opa's / oma's en partners die "oppasdagen" hebben.
Al moet het inderdaad niet zo zijn dat de vrouw haar werk maar om alle privé dingen heen moet buigen, terwijl het bij de man andersom is en hij juist privé om zijn werk heen buigt. Dat zie ik inderdaad vaak wel om me heen en ook in mijn eigen relatie, dat zelfs bij gelijke uren de man zijn werk sterker als uitgangspunt/prioriteit neemt en de vrouw de kinderen.
Wat ik juist vreemd vind is als aanstaande vaders dit om de tafel gaan op hun werk níet doen. Als ze denken dat hun vrouw dat wel regelt of oplost. Of als ze het almaar uitstellen omdat ze bang zijn dat hun werkgever of collega's negatief reageren (en dan hopen dat hun vrouw of een opa of oma in de tussentijd het wel oplost zodat ze die vrije dag niet meer hoeven te vragen).
Overigens spreekt je post zich wel tegen, want je noemt de 'oppasdagen' van de partner. De vader in kwestie heeft zijn deel van de zorg dus blijkbaar zelfs al eerder geregeld dan die 3 weken overtijd in deze gevallen? Waarom dan zo kritisch naar die vrouwen?
woensdag 1 januari 2020 om 19:06
Dit dus.oudebaas schreef: ↑27-12-2019 13:09In Nederland “kiezen” stellen er opvallend vaak voor om één van de partners minder te laten werken als er kinderen komen. In tegenstelling tot andere landen is in Nederland 1 1/2 inkomen kennelijk voldoende. Heel “toevallig” is het echter in 99% van de gevallen de partner met een kutje dat korter gaat werken en de partner met een lulletje dat voltijds blijft werken. Ze zeggen vaak dat het een persoonlijke keuze is. Ik denk toch dat het eerder peer-pressure en een cultuurdingetje is.
Dat merk je al wanneer je in topics durft te opperen dat het perfect mogelijk is om beide ouders voltijds te laten werken én kids te hebben/krijgen. In België is dat idd de normaalste zaak, in NL/op Viva krijg je daar binnen de kortste keren commentaar en bedenkingen op.
woensdag 1 januari 2020 om 20:51
Klopt.Sinjoren schreef: ↑01-01-2020 19:06Dit dus.
Dat merk je al wanneer je in topics durft te opperen dat het perfect mogelijk is om beide ouders voltijds te laten werken én kids te hebben/krijgen. In België is dat idd de normaalste zaak, in NL/op Viva krijg je daar binnen de kortste keren commentaar en bedenkingen op.
Het grappigst (of treurigst?) vind ik dat dat commentaar bijna altijd komt van vrouwen die zelf niet of maar weinig werken, maar wel een man hebben die 40+ uren werkt. En dat ze dan zeggen: "Ik zou nooit zoveel van mijn kind willen missen" of "Waarom heb je eigenlijk kinderen gekregen als je ze nooit ziet?". En als je dan vraagt of dat niet ook opgaat voor hun eigen man dan is dat opeens een enorm betrokken vader die 's avonds en in het weekend heel veel quality time besteedt aan zijn kinderen en echt niet enorm veel van ze mist. Ehm... hoe rijm je dat?
Of vrouwen die stellen dat een kind naar de opvang laten gaan voor 20-30 uur per week gelijk staat aan "het door een ander laten opvoeden". Met daarbij op een verheven toontje: "ik voed mijn kinderen liever zelf op!". Maar als hun kind met 4 jaar naar de kleuterschool gaat is dat opeens helemáál niet het door een ander laten opvoeden, dat doen ze echt nog helemaal zelf. Ehm... nog een gevalletje van met twee maten meten?
woensdag 1 januari 2020 om 21:12
Is het heel gek als ik die gedachtengang wel snap? Terwijl ikzelf meer dan de meeste moeders hier werk.nicole123 schreef: ↑01-01-2020 20:51Klopt.
Het grappigst (of treurigst?) vind ik dat dat commentaar bijna altijd komt van vrouwen die zelf niet of maar weinig werken, maar wel een man hebben die 40+ uren werkt. En dat ze dan zeggen: "Ik zou nooit zoveel van mijn kind willen missen" of "Waarom heb je eigenlijk kinderen gekregen als je ze nooit ziet?". En als je dan vraagt of dat niet ook opgaat voor hun eigen man dan is dat opeens een enorm betrokken vader die 's avonds en in het weekend heel veel quality time besteedt aan zijn kinderen en echt niet enorm veel van ze mist. Ehm... hoe rijm je dat?
Of vrouwen die stellen dat een kind naar de opvang laten gaan voor 20-30 uur per week gelijk staat aan "het door een ander laten opvoeden". Met daarbij op een verheven toontje: "ik voed mijn kinderen liever zelf op!". Maar als hun kind met 4 jaar naar de kleuterschool gaat is dat opeens helemáál niet het door een ander laten opvoeden, dat doen ze echt nog helemaal zelf. Ehm... nog een gevalletje van met twee maten meten?
Kritiek op ouders die thuisblijven voor de kinderen snap ik niet, net zo min ik kritiek op werkende ouders snap trouwens. Ik vind dat altijd hele nare discussies om de eigen keuzes te verdedigen.
mevrouw75 wijzigde dit bericht op 01-01-2020 21:15
7.69% gewijzigd
woensdag 1 januari 2020 om 21:15
Dit ja.nicole123 schreef: ↑01-01-2020 20:51Klopt.
Het grappigst (of treurigst?) vind ik dat dat commentaar bijna altijd komt van vrouwen die zelf niet of maar weinig werken, maar wel een man hebben die 40+ uren werkt. En dat ze dan zeggen: "Ik zou nooit zoveel van mijn kind willen missen" of "Waarom heb je eigenlijk kinderen gekregen als je ze nooit ziet?". En als je dan vraagt of dat niet ook opgaat voor hun eigen man dan is dat opeens een enorm betrokken vader die 's avonds en in het weekend heel veel quality time besteedt aan zijn kinderen en echt niet enorm veel van ze mist. Ehm... hoe rijm je dat?
Of vrouwen die stellen dat een kind naar de opvang laten gaan voor 20-30 uur per week gelijk staat aan "het door een ander laten opvoeden". Met daarbij op een verheven toontje: "ik voed mijn kinderen liever zelf op!". Maar als hun kind met 4 jaar naar de kleuterschool gaat is dat opeens helemáál niet het door een ander laten opvoeden, dat doen ze echt nog helemaal zelf. Ehm... nog een gevalletje van met twee maten meten?
woensdag 1 januari 2020 om 21:58
Ik snap het prima als stellen besluiten om werk/zorg niet 50/50 te verdelen, ook als ik zelf het anders zou doen in de betreffende situatie. En ik snap ook de gedachtegang om kinderen zoveel mogelijk tijd met (een van) hun ouders te willen laten doorbrengen, al vind ik persoonlijk die precieze hoeveelheid uren geen verband hebben met ‘hoe goed je het als ouder doet’. Het hoeft van mij echt geen eenheidsworst te zijn van alle ouders die exact evenveel werken en identieke ideeën en verdelingen hebben. Ik respecteer ieder in zijn keuze voor welke werk/zorgverdeling, hoe die ook is.
(Al ben ik wel van mening dat het het beste is als alle ouders waar mogelijk hun eigen broek op zouden kunnen houden als dat nodig blijkt te zijn - wat niet hoeft te betekenen dat men per se 50/50 moet werken/zorgen, dat kan ook anders - en dat er pas écht vrije keuze is als het totaalplaatje laat zien dat mannen in de praktijk net zo vaak niet of parttime (durven te) werken als moeders en moeders net zo vaak een zware (meer dan) fulltime functie (durven te) bekleden als vaders.)
Maar wat ik niet snap is het verhevene en met 2 maten meten: dat iemand moeders veroordeelt of betreurt om exact hetzelfde wat haar eigen man doet, of dat iemand roept dat een kind naar de opvang laten gaan “het niet zelf opvoeden is” maar een kind naar school laten gaan niet. Het veroordelende vind ik al heel treurig, maar dat de veroordeling gaat over iets wat diegene zelf (of haar partner) evengoed doet, dat maakt het nog treuriger.
woensdag 1 januari 2020 om 22:07
Dat verhevene snap ik ook niet, maar dat snap ik van beide kanten niet trouwens. Ik vind in dat soort discussies de oordelen over en weer (ook van de werkende moeders, en dat zijn er nogal veel) nogal onaardig en eigenlijk een beetje het neerhalen van de ander om je eigen keuze te rechtvaardigen ofzo. En een persoonlijke keus (ík kies hiervoor) als aanval of verhevens ontvangen wordt.nicole123 schreef: ↑01-01-2020 21:58Ik snap wel dat sommige stellen besluiten om werk/zorg niet 50/50 te verdelen, ook als ik zelf het anders zou doen in de betreffende situatie. En ik snap ook de gedachtegang om kinderen zoveel mogelijk tijd met (een van) hun ouders te willen laten doorbrengen, al vind ik persoonlijk die precieze hoeveelheid uren geen verband hebben met ‘hoe goed je het als ouder doet’. Het hoeft van mij echt geen eenheidsworst te zijn van alle ouders die exact evenveel werken en identieke ideeën en verdelingen hebben. Ik respecteer ieder in zijn keuze voor welke werk/zorgverdeling, hoe die ook is.
(Al ben ik wel van mening dat het het beste is als alle ouders waar mogelijk hun eigen broek op zouden kunnen houden als dat nodig blijkt te zijn - wat niet hoeft te betekenen dat men per se 50/50 moet werken/zorgen, dat kan ook anders - en dat er pas écht vrije keuze is als het totaalplaatje laat zien dat mannen in de praktijk net zo vaak niet of parttime (durven te) werken als moeders en moeders net zo vaak een zware (meer dan) fulltime functie (durven te) bekleden als vaders.)
Maar wat ik niet snap is het verhevene en met 2 maten meten: dat iemand moeders veroordeelt of betreurt om exact hetzelfde wat haar eigen man doet, of dat iemand roept dat een kind naar de opvang laten gaan “het niet zelf opvoeden is” maar een kind naar school laten gaan niet. Het veroordelende vind ik al heel treurig, maar dat de veroordeling gaat over iets wat diegene zelf (of haar partner) evengoed doet, dat maakt het nog treuriger.
Ik heb het een paar posts eerder al geschreven: je kind door een ander laten opvoeden is iemand anders dan 1 van de ouders. Dus wat dat betreft zie ik het niet als met 2 maten meten.
Nou ja, zoals in het artikel dat ik ergens in het begin heb geplaatst (volgens mij was het hier): jammer ook weer dat steeds de vrouw de schuld krijgt en dat de bal blijkbaar steeds bij de vrouw ligt.
woensdag 1 januari 2020 om 22:19
Dat is helemaal waar. Vertellen welke keus je maakt en hoe je tot je eigen keuze bent gekomen vind ik prima. Daar aan anderen vragen over stellen als dat niet met verheven of veroordelende toon is (bijv: waarom hebben jullie het zus of zo geregeld, wat zijn de gevolgen van jullie keuze als dit of dat gebeurt?), lijkt mij ook best kunnen. Iemand anders de grond in boren om je eigen keuze te verdedigen (‘alleen mijn manier is goed, dús de jouwe niet’) is inderdaad erg jammer.
Wat ik wel lastig vindt dat zijn algemene maatschappelijke discussies, die an sich geen veroordeling zijn maar wél iets impliceren voor persoonlijke keuzes. Bijv. over de stelling ‘Ik vind dat elke ouder/partner voor zover mogelijk minimaal zelf het minimumloon zou moeten verdienen / X aantal uur zou moeten werken, zodat hij/zij na een scheiding niet de hand op hoeft te houden bij de overheid.’. Of over: ‘Partneralimentatie zou geheel moeten worden afgeschaft.’ (of juist terug moeten naar het oude niveau). Of over: ‘Kinderopvang verhoogt het stressniveau bij jonge kinderen en is daardoor schadelijk.’ . De één discussieert hier op theoretisch niveau over, bij de ander raakt zoiets het persoonlijke leven en wordt het al heel gauw opgevat als een aanval.
woensdag 1 januari 2020 om 22:26
Dat snap ik. Maar als iemand vindt dat een kind van 3 jaar, 11 maanden en 29 dagen naar de opvang laten gaan wél het door anderen laten opvoeden is, maar het eigen kind met 4 jaar naar school laten gaan niet, dan is dat wel met twee maten meten. Het is het zwart-witte waar ik me aan irriteer, want iederéén laat in bepaalde mate zijn kinderen door anderen opvoeden, alleen de leeftijd waarop en mate waarin zijn anders. Maar er is niemand waarvan de kinderen tot hun 18e 24/7 bij de ouders zijn.
woensdag 1 januari 2020 om 22:47
Ik ben opgegroeid met de slogan 'een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'. Maar kijkend naar mijn eigen generatie bestaat die voorbereiding voor het merendeel van de meiden uit het regelen dat een ander voor het grootste deel van het inkomen zorgt. Als kind van gescheiden moeder die nog ontslagen werd toen ze zwanger raakte, heb ik nimmer begrepen waarom zoveel mensen zich comfortabel voelen bij die financiële afhankelijkheid.
Zeker toen man tot 2x toe werkloos raakte en niet zo heel snel nieuw inkomen wist te genereren, waren wij beiden blij dat we samen zorgden voor geld en niet eentje maar een beetje.
En tegelijkertijd ben ik blij met de hele diversity discussie. Die bij ons op het werk vooral ook gaat over eenzijdige denkbeelden over wat goede leiders maakt en over de toegevoegde waarde van meerdere gezichtspunten dan enkel die van de witte man van zekere leeftijd.
We zijn er nog echt niet qua emancipatie. Niet zolang ik me moet verantwoorden over mijn fulltime werken en niet zolang er op de werkvloer nog zoveel waarde wordt gehecht een de gedachte dat er maar één manier is ipv meerdere manieren.
Rekening houden met haal- en brengtijden en parttime werkende mensen, rekening houden met andere karaktertrekken of eigenschappen en de hele discussie rond diversity and inclusion op de werkvloer gaan ons hopelijk weer wat verder brengen op de emancipatieladder.
Zeker toen man tot 2x toe werkloos raakte en niet zo heel snel nieuw inkomen wist te genereren, waren wij beiden blij dat we samen zorgden voor geld en niet eentje maar een beetje.
En tegelijkertijd ben ik blij met de hele diversity discussie. Die bij ons op het werk vooral ook gaat over eenzijdige denkbeelden over wat goede leiders maakt en over de toegevoegde waarde van meerdere gezichtspunten dan enkel die van de witte man van zekere leeftijd.
We zijn er nog echt niet qua emancipatie. Niet zolang ik me moet verantwoorden over mijn fulltime werken en niet zolang er op de werkvloer nog zoveel waarde wordt gehecht een de gedachte dat er maar één manier is ipv meerdere manieren.
Rekening houden met haal- en brengtijden en parttime werkende mensen, rekening houden met andere karaktertrekken of eigenschappen en de hele discussie rond diversity and inclusion op de werkvloer gaan ons hopelijk weer wat verder brengen op de emancipatieladder.
donderdag 2 januari 2020 om 10:41
Bizarre stelling welnicole123 schreef: ↑01-01-2020 22:19Dat is helemaal waar. Vertellen welke keus je maakt en hoe je tot je eigen keuze bent gekomen vind ik prima. Daar aan anderen vragen over stellen als dat niet met verheven of veroordelende toon is (bijv: waarom hebben jullie het zus of zo geregeld, wat zijn de gevolgen van jullie keuze als dit of dat gebeurt?), lijkt mij ook best kunnen. Iemand anders de grond in boren om je eigen keuze te verdedigen (‘alleen mijn manier is goed, dús de jouwe niet’) is inderdaad erg jammer.
Wat ik wel lastig vindt dat zijn algemene maatschappelijke discussies, die an sich geen veroordeling zijn maar wél iets impliceren voor persoonlijke keuzes. Bijv. over de stelling ‘Ik vind dat elke ouder/partner voor zover mogelijk minimaal zelf het minimumloon zou moeten verdienen / X aantal uur zou moeten werken, zodat hij/zij na een scheiding niet de hand op hoeft te houden bij de overheid.’. Of over: ‘Partneralimentatie zou geheel moeten worden afgeschaft.’ (of juist terug moeten naar het oude niveau). Of over: ‘Kinderopvang verhoogt het stressniveau bij jonge kinderen en is daardoor schadelijk.’ . De één discussieert hier op theoretisch niveau over, bij de ander raakt zoiets het persoonlijke leven en wordt het al heel gauw opgevat als een aanval.
Maar ook daat verschillend tussen BE en NL; niet alleen is het hier absoluut geen issue om als ouders beide full time te gaan werken en kids te hebben/krijgen, kleuterschool begint hier oop op 2,5 ipv 4. De creche duurt hier dus hoogstens een goeie 2 jaar.
donderdag 2 januari 2020 om 13:46
Er is ooit een onderzoek gepubliceerd wat nogal eens uit z’n verband gerukt wordt door tegenstanders van kinderopvang. Dat ging over cortisol (een stresshormoon) levels in kinderen die op de opvang zaten, die levels bleken vrij hoog. Sommige mensen (ook bijv in een heel kort-door-de-bocht artikel hierover in de Intermediair) trekken daaruit de conclusie dat kinderopvang dús schadelijk is. Volgens mij (en ik denk dat de auteurs van het oorspronkelijke artikel dat ook zullen beamen) kun je dat helemaal niet zeggen, want:
- Hoe is het cortisol level in kinderen die niet op de opvang zijn? Dat hebben ze in het artikel niet onderzocht, maar het is vast ook niet laag op bepaalde momenten. Bijv wanneer ze schuimbekkend in het gangpad van de supermarkt liggen. Baby, dreumes of peuter zijn ís vaak gewoon stressvol, omdat je nog moet leren dat de wereld niet alleen om jou draait. En hoe is het cortisol level op de kleuterschool? Ook best hoog denk ik.
- Wat is de invloed van het afnemen van de samples op het cortisol niveau? Een vreemde onderzoeker in je groep die met een wattenstaafje in je mond gaat is op zichzelf al stressvol voor die kleintjes. Dus nogal wiedes dat er geen lage niveaus uit komen.
- Wat is het gevolg van (af en toe of langdurige) hoge cortisol niveaus voor toekomstig functioneren en welzijn? Een hoog cortisol level op zich zegt natuurlijk niets. Een bepaalde mate van stress schijnt juist leerzaam te zijn, als je alle stress compleet vermijdt voor je kind wordt het een volwassene die totaal niet weerbaar is (vergelijk met bijv ruzie maken als kind met broers/zussen of andere kinderen, dat is in bepaalde mate ook juist nuttig).
- Op hoeveel opvanglocaties en -soorten hebben ze dit onderzoek uitgevoerd en bij hoeveel kinderen en is dat representatief? Als ik het me goed kan herinneren was het geen heel grote en brede studie en heb je daarom behoorlijke kan op een vertekend beeld.
Maar goed, dat soort dingen vind ik op zich best interessant om over te discussiëren, maar bevinden zich op een heel dun lijntje waarin ouders zich al gauw aangevallen voelen of persoonlijke aanvallen gaan doen. Mensen betrekken dingen nou eenmaal heel gauw op zichzelf.
nicole123 wijzigde dit bericht op 02-01-2020 14:11
0.09% gewijzigd
donderdag 2 januari 2020 om 13:53
Kan me best voorstellen dat kinderopvang stressvol is. Ben erg blij dat mijn moeder gewoon thuis was, maar anno nu zou een oppas aan huis ook wel volstaan hebben. Dat je als kind gewoon naar huis kan en af kan schakelen in je eigen kamer in alle rust zonder dat je wéér een paar uur tussen de krijsjes gedropt wordt.
donderdag 2 januari 2020 om 14:09
Het verschilt per kind denk ik. Jij hebt autisme, toch? Dan kan ik me goed voorstellen dat een groep kinderen je teveel is. De kleuterschool was waarschijnlijk ook stressvol voor je. Gelukkig zijn er dan voor opvang ook andere mogelijkheden, zoals een oppas aan huis of een gastouder met maar een klein aantal kinderen.redbulletje schreef: ↑02-01-2020 13:53Kan me best voorstellen dat kinderopvang stressvol is. Ben erg blij dat mijn moeder gewoon thuis was, maar anno nu zou een oppas aan huis ook wel volstaan hebben. Dat je als kind gewoon naar huis kan en af kan schakelen in je eigen kamer in alle rust zonder dat je wéér een paar uur tussen de krijsjes gedropt wordt.
Andere kinderen vinden wat leven om zich heen juist prettig en gedijen bij speelkameraadjes en dat er wat te zien en te beleven valt. Mijn kinderen (4 en 7 jaar) spelen nooit op hun eigen kamers, want dat vinden ze oersaai. Die hebben helemaal die behoefte aan rust niet zoals jij. Ze spelen veel liever met vriendjes dan zichzelf thuis alleen te moeten vermaken, van jongsafaan al.
donderdag 2 januari 2020 om 14:31
Mijn kind is echt supersociaal en wil nooit alleen zijn, maar trekt de drukke bso-dagen ook vrij slecht. Juist door de drukke grotere kinderen, zegt ze zelf. Ze wil als ze niet naar de bos gaat ook vooral naar huis. Terwijl ze ook graag met vriendjes wil spelen.nicole123 schreef: ↑02-01-2020 14:09Het verschilt per kind denk ik. Jij hebt autisme, toch? Dan kan ik me goed voorstellen dat een groep kinderen je teveel is. De kleuterschool was waarschijnlijk ook stressvol voor je. Gelukkig zijn er dan voor opvang ook andere mogelijkheden, zoals een oppas aan huis of een gastouder met maar een klein aantal kinderen.
Andere kinderen vinden wat leven om zich heen juist prettig en gedijen bij speelkameraadjes en dat er wat te zien en te beleven valt. Mijn kinderen (4 en 7 jaar) spelen nooit op hun eigen kamers, want dat vinden ze oersaai. Die hebben helemaal die behoefte aan rust niet zoals jij. Ze spelen veel liever met vriendjes dan zichzelf thuis alleen te moeten vermaken, van jongsafaan al.
Soms denk ik wel dat juist omdat niet elk kind elke dag naar de bso gaat, dat er daarom een soort ontevredenheid is over de bso. "ik wil niet naar de bso, want vriendinnetje x hoeft nooit en kan altijd afspreken." Ik denk dat mijn kind best vaak 'Nee, ik kan niet want ik moet naar de bso moet zeggen en dat ze dat niet leuk vindt. Daarnaast vindt ze echt dat ze haar moeder te weinig ziet (haar vader dan weer niet, waarom dat nou weer is weet ik ook niet) en daarom liever thuis is, terwijl ze echt wel leuk speelt op de bso en zicht daar prima vermaakt. Ik kan me dan ook best voorstellen dat als je bso-kinderen van een afstand ziet ervan overtuigd bent dat kinderen liever thuis zijn.
*Dit gedoe had ze nooit op het kdv, omdat ze geen ander referentiekader had, vandaar dat ik dit zo denk.
donderdag 2 januari 2020 om 14:50
Van het begin van de BSO periode herken ik dat wel, dat KDV een vanzelfsprekendheid was en over BSO meer gezeurd werd, omdat ze zagen dat andere kinderen door ouders, opa en oma of oppas opgehaald werden. Maar bij onze kinderen veranderde dat gelukkig al vrij snel. Ze hebben nu hun beste vriendjes uit de klas ook op de BSO, dus dat komt heel goed uit. Naar huis gaan op een BSO dag zou voor hen juist betekenen dat ze niet met die vriendjes kunnen spelen. Maar dit zal per kind verschillen. Als mijn kinderen langere tijd ongelukkig zouden zijn op de BSO dan zouden we een andere oplossing zoeken, bijv een gastouder aan huis.Mevrouw75 schreef: ↑02-01-2020 14:31Mijn kind is echt supersociaal en wil nooit alleen zijn, maar trekt de drukke bso-dagen ook vrij slecht. Juist door de drukke grotere kinderen, zegt ze zelf. Ze wil als ze niet naar de bos gaat ook vooral naar huis. Terwijl ze ook graag met vriendjes wil spelen.
Soms denk ik wel dat juist omdat niet elk kind elke dag naar de bso gaat, dat er daarom een soort ontevredenheid is over de bso. "ik wil niet naar de bso, want vriendinnetje x hoeft nooit en kan altijd afspreken." Ik denk dat mijn kind best vaak 'Nee, ik kan niet want ik moet naar de bso moet zeggen en dat ze dat niet leuk vindt. Daarnaast vindt ze echt dat ze haar moeder te weinig ziet (haar vader dan weer niet, waarom dat nou weer is weet ik ook niet) en daarom liever thuis is, terwijl ze echt wel leuk speelt op de bso en zicht daar prima vermaakt. Ik kan me dan ook best voorstellen dat als je bso-kinderen van een afstand ziet ervan overtuigd bent dat kinderen liever thuis zijn.
*Dit gedoe had ze nooit op het kdv, omdat ze geen ander referentiekader had, vandaar dat ik dit zo denk.
Wat dat betreft is dit ook eigenlijk een non-issue wat betreft zorg/werkverdeling, omdat naast KDV/BSO er ook prima andere opvangmogelijkheden zijn die wel passend zijn voor kinderen die op een drukkere opvang niet gedijen. Het betekent niet dat je direct als moeder (waarom kom ik eigenlijk nóóit vaders tegen die hun baan hebben opgegeven omdat hun kind de opvang niet aankon?) het bijltje er maar bij neer moet gooien wat betreft je werk. Om maar weer een beetje on-topic uit te komen.
donderdag 2 januari 2020 om 15:04
En toch blijkt dat over het algemeen, niet alleen in Nederland, maar zo ongeveer over de hele wereld, de vrouw het gros van de zorg en het huishouden doet. Ook als er zorg of huishouden ingekocht wordt.
donderdag 2 januari 2020 om 15:07
Waarom vaders nooit het bijltje erbij neergooien weet ik ook niet, ik weet het niet eens van mijn eigen man.nicole123 schreef: ↑02-01-2020 14:50Van het begin van de BSO periode herken ik dat wel, dat KDV een vanzelfsprekendheid was en over BSO meer gezeurd werd, omdat ze zagen dat andere kinderen door ouders, opa en oma of oppas opgehaald werden. Maar bij onze kinderen veranderde dat gelukkig al vrij snel. Ze hebben nu hun beste vriendjes uit de klas ook op de BSO, dus dat komt heel goed uit. Naar huis gaan op een BSO dag zou voor hen juist betekenen dat ze niet met die vriendjes kunnen spelen. Maar dit zal per kind verschillen. Als mijn kinderen langere tijd ongelukkig zouden zijn op de BSO dan zouden we een andere oplossing zoeken, bijv een gastouder aan huis.
Wat dat betreft is dit ook eigenlijk een non-issue wat betreft zorg/werkverdeling, omdat naast KDV/BSO er ook prima andere opvangmogelijkheden zijn die wel passend zijn voor kinderen die op een drukkere opvang niet gedijen. Het betekent niet dat je direct als moeder (waarom kom ik eigenlijk nóóit vaders tegen die hun baan hebben opgegeven omdat hun kind de opvang niet aankon?) het bijltje er maar bij neer moet gooien wat betreft je werk. Om maar weer een beetje on-topic uit te komen.
donderdag 2 januari 2020 om 15:17
Iets wat mijns inziens ook/juist zou moeten veranderen (over het geheel gezien, we hoeven voor mij niet toe naar een situatie waarin elk stel verplicht alles 50/50 moet doen, maar gemiddeld gezien wel). Emancipatie gaat niet alleen over werk, het gaat grotendeels ook over de verantwoordelijkheid voor het thuisfront: de zorg voor kinderen, het huishouden, de derde shift (het denk- en regelwerk). Als mannen hierin meer verantwoordelijkheid nemen, gaan automatisch de drempels voor vrouwen om meer te werken omlaag.
Het verlengen van het vaderschapsverlof van een lullige twee dagen naar 5 weken (helaas wel maar 70% betaald, ik zou pleiten voor 100%) vanaf juli dit jaar is hiervoor een mooie stap. Uit een studie in Noorwegen waarin iets soortgelijks is ingevoerd blijkt dat hierdoor mannen structureel (dus ook na het verlof) meer zijn gaan zorgen en vrouwen meer zijn gaan werken, omdat juist vanaf het begin al andere routines inslijten dan ‘de man werkt en de vrouw zorgt’.
donderdag 2 januari 2020 om 15:30
Een mooie vraag om eens aan hem te stellen.
Ik weet van ons wel dat als er één van ons thuis zou blijven dat ondanks al onze geëmancipeerdheid ik dat dan eerder zou zijn dan mijn man. Vooral omdat hij zijn ego / status / waarde veel meer ophangt aan zijn baan dan ik. Dat is niet iets biologisch, maar iets wat hem als kind al met de paplepel is ingegoten (‘mannen horen hard te werken’) en wat de maatschappij nog altijd aan alle kanten opdringt. Mij lijkt het bijvoorbeeld best aantrekkelijk om ooit (vervroegd) met pensioen te gaan, terwijl hem dat niks lijkt, want dan voelt hij zich nutteloos en waardeloos. Nou zou ik zelf wel ook lamlendig en ongelukkig worden van thuisblijfmoeder zijn en ook niet in zo’n afhankelijke positie willen zitten en een gat in mijn cv willen creëren, dus als het zou moeten dat er continu een van ons thuis is, dan zouden we er denk ik eerder nog op uitkomen dat hij van 4 naar 3 dagen zou gaan en ik van 3 naar 2 en we dan ‘s avonds nog wat werk zouden doen.
nicole123 wijzigde dit bericht op 02-01-2020 16:28
0.50% gewijzigd
