Actueel
alle pijlers
Mauro moet weg
woensdag 26 oktober 2011 om 16:52
Wat vinden jullie ervan dat Mauro na 9 jaar alsnog terug moet naar een (niet geheel veilig) Angola?
Ik vind dat je als land faalt in dit beleid en iemand zo lang in onzekerheid laat, een jongen die hier is opgegroeid en is ingeburgerd, iemand nu niet terug kan sturen omdat de regels zijn. Maar de meningen zijn nogal verdeeld geloof ik.
http://www.nu.nl/binnenla ... ro-moet-terug-angola.html
Ik vind dat je als land faalt in dit beleid en iemand zo lang in onzekerheid laat, een jongen die hier is opgegroeid en is ingeburgerd, iemand nu niet terug kan sturen omdat de regels zijn. Maar de meningen zijn nogal verdeeld geloof ik.
http://www.nu.nl/binnenla ... ro-moet-terug-angola.html
anoniem_116194 wijzigde dit bericht op 26-10-2011 17:00
Reden: Op verzoek van IBI een link
Reden: Op verzoek van IBI een link
% gewijzigd
dinsdag 1 november 2011 om 22:24
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 22:20:
eens over de schuld lv. Maar we kunnen niet Mauro toelaten en dan tegen hele groepen mensen nee zeggen.
Waarom zou je tegen het voorbeeld van DS wel nee zeggen? Omdat die vrouw meerderjarig is? Maar Mauro is gezond, jong, meertalig en goedopgeleid? Snap je waar ik moeite mee heb? Bovendien vind ik dat we ons allemaal aan de wet te houden hebben.We kunnen Mauro ook toelaten en tegen de rest ook ja zeggen. En dan als de wiedeweerga de wet aanpassen.
eens over de schuld lv. Maar we kunnen niet Mauro toelaten en dan tegen hele groepen mensen nee zeggen.
Waarom zou je tegen het voorbeeld van DS wel nee zeggen? Omdat die vrouw meerderjarig is? Maar Mauro is gezond, jong, meertalig en goedopgeleid? Snap je waar ik moeite mee heb? Bovendien vind ik dat we ons allemaal aan de wet te houden hebben.We kunnen Mauro ook toelaten en tegen de rest ook ja zeggen. En dan als de wiedeweerga de wet aanpassen.
dinsdag 1 november 2011 om 22:24
quote:louisavuitton schreef op 01 november 2011 @ 22:05:
[...]
Nou, dat weet ik niet hoor. Persoonlijk zou ik ook graag een paar jaar naar Australie willen verhuizen. Niet zoveel mensen, lekker klimaat....De toelatingseisen zijn daar ook streng, dat ik daar geen poot aan de grond krijg.
Ik kan het altijd proberen natuurlijk, maar dan moet ik ook niet piepen als ik word teruggestuurd.Ah man, Australie zit al vol met Nederlanders en diezelfde Nederlanders zijn nog nooit teruggestuurd door de Aboriginals. Dus waag een poging zou ik zeggen, de kans dat je mag blijven is groot.
[...]
Nou, dat weet ik niet hoor. Persoonlijk zou ik ook graag een paar jaar naar Australie willen verhuizen. Niet zoveel mensen, lekker klimaat....De toelatingseisen zijn daar ook streng, dat ik daar geen poot aan de grond krijg.
Ik kan het altijd proberen natuurlijk, maar dan moet ik ook niet piepen als ik word teruggestuurd.Ah man, Australie zit al vol met Nederlanders en diezelfde Nederlanders zijn nog nooit teruggestuurd door de Aboriginals. Dus waag een poging zou ik zeggen, de kans dat je mag blijven is groot.
dinsdag 1 november 2011 om 22:26
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 22:20:
eens over de schuld lv. Maar we kunnen niet Mauro toelaten en dan tegen hele groepen mensen nee zeggen.
Waarom zou je tegen het voorbeeld van DS wel nee zeggen? Omdat die vrouw meerderjarig is? Maar Mauro is gezond, jong, meertalig en goedopgeleid? Snap je waar ik moeite mee heb? Bovendien vind ik dat we ons allemaal aan de wet te houden hebben.
Rik, ik snap heel goed waar jij op doelt en ben het eigenlijk met je eens: we moeten ons aan de wet houden.
Ware het niet dat we het hier hebben over een 9-jarige jongen destijds die zowel door links als door rechts jarenlang aan het lijntje is gehouden en er is dus zelf een zootje van hebben gemaakt in deze zaak.
Mauro is lichamelijk gezond, dat is waar. Maar geestelijk heeft hij veel te verduren gehad. Moederziel alleen op een vliegtuig worden gezet door je eigen moeder, dan warm ontvangen worden bij pleegouders, je krijgt een broertje waar je gek op bent en dan word je uiteindelijk zo aan de kant gezet....alleen om het feit dat je 18 bent!
Mijn hemel....het lijkt wel een smartlap, alleen is dit de keiharde waarheid.
eens over de schuld lv. Maar we kunnen niet Mauro toelaten en dan tegen hele groepen mensen nee zeggen.
Waarom zou je tegen het voorbeeld van DS wel nee zeggen? Omdat die vrouw meerderjarig is? Maar Mauro is gezond, jong, meertalig en goedopgeleid? Snap je waar ik moeite mee heb? Bovendien vind ik dat we ons allemaal aan de wet te houden hebben.
Rik, ik snap heel goed waar jij op doelt en ben het eigenlijk met je eens: we moeten ons aan de wet houden.
Ware het niet dat we het hier hebben over een 9-jarige jongen destijds die zowel door links als door rechts jarenlang aan het lijntje is gehouden en er is dus zelf een zootje van hebben gemaakt in deze zaak.
Mauro is lichamelijk gezond, dat is waar. Maar geestelijk heeft hij veel te verduren gehad. Moederziel alleen op een vliegtuig worden gezet door je eigen moeder, dan warm ontvangen worden bij pleegouders, je krijgt een broertje waar je gek op bent en dan word je uiteindelijk zo aan de kant gezet....alleen om het feit dat je 18 bent!
Mijn hemel....het lijkt wel een smartlap, alleen is dit de keiharde waarheid.
dinsdag 1 november 2011 om 22:28
dinsdag 1 november 2011 om 22:29
quote:klunt schreef op 01 november 2011 @ 22:24:
[...]
Ah man, Australie zit al vol met Nederlanders en diezelfde Nederlanders zijn nog nooit teruggestuurd door de Aboriginals. Dus waag een poging zou ik zeggen, de kans dat je mag blijven is groot.Blijven mag ik wel.....in een asielzoekerscentrum in het midden van de woestijn met prikkeldraad eromheen. Grote kans dat ik uiteindelijk word teruggestuurd....
[...]
Ah man, Australie zit al vol met Nederlanders en diezelfde Nederlanders zijn nog nooit teruggestuurd door de Aboriginals. Dus waag een poging zou ik zeggen, de kans dat je mag blijven is groot.Blijven mag ik wel.....in een asielzoekerscentrum in het midden van de woestijn met prikkeldraad eromheen. Grote kans dat ik uiteindelijk word teruggestuurd....
dinsdag 1 november 2011 om 22:30
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 22:23:
ok Zanne. Dan is volgens jouw redenatie 'schrijnend' de norm ipv de wet. Wat is dan schrijnend genoeg om te blijven?
In de eerste plaats vind ik dat iedere asielzoeker die hier langer dan 1,5 jaar verblijft een verblijfsvergunning moet krijgen. 1,5 jaar is de maximale asielprocedure.
Wat ik schrijnend vind? en jongen die op zijn negende door zijn moeder op het bliegveld wordt gezet. Kinderen uit oorloghsgebieden, politieke vluchtelingen, mensen die in land van herkomst met de dood worden bedreigd vanwege sexuele voorkeur of geloofsovertuiging.
Kortom, de mensen die hun leven niet zeker zijn.
ok Zanne. Dan is volgens jouw redenatie 'schrijnend' de norm ipv de wet. Wat is dan schrijnend genoeg om te blijven?
In de eerste plaats vind ik dat iedere asielzoeker die hier langer dan 1,5 jaar verblijft een verblijfsvergunning moet krijgen. 1,5 jaar is de maximale asielprocedure.
Wat ik schrijnend vind? en jongen die op zijn negende door zijn moeder op het bliegveld wordt gezet. Kinderen uit oorloghsgebieden, politieke vluchtelingen, mensen die in land van herkomst met de dood worden bedreigd vanwege sexuele voorkeur of geloofsovertuiging.
Kortom, de mensen die hun leven niet zeker zijn.
dinsdag 1 november 2011 om 22:30
quote:leen65 schreef op 01 november 2011 @ 22:10:
[...]
Het feit al alleen dat dit negen jaar geduurd heeft is een blunder op zich. Er is dan iets flink mis hoor! Wanneer je niet op korte termijn kunt zeggen dat een land veilig genoeg is of wanneer er zoveel procedures zijn die uitzetting tegenhouden dan is er toch iets niet goed. De vraag is of je hier een mens en in dit geval een kind de dupe van kunt laten worden!
Mauro is hier opgegroeid en in mijn ogen is hij meer nederlander dan angool.
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.
[...]
Het feit al alleen dat dit negen jaar geduurd heeft is een blunder op zich. Er is dan iets flink mis hoor! Wanneer je niet op korte termijn kunt zeggen dat een land veilig genoeg is of wanneer er zoveel procedures zijn die uitzetting tegenhouden dan is er toch iets niet goed. De vraag is of je hier een mens en in dit geval een kind de dupe van kunt laten worden!
Mauro is hier opgegroeid en in mijn ogen is hij meer nederlander dan angool.
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.
dinsdag 1 november 2011 om 22:31
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 21:52:
dezedanmaar, mijn oplossing is dat men de wet zsm verandert zodat we dit niet meer meemaken. Het is inderdaad vreselijk voor die jongen. Tot dan aan de wet houden.Hoe zie je dit concreet voor je? Want roepen dat mijn oplossing belachelijk is mag natuurlijk maar mijn tegenvraag lijk je niet te willen beantwoorden.
dezedanmaar, mijn oplossing is dat men de wet zsm verandert zodat we dit niet meer meemaken. Het is inderdaad vreselijk voor die jongen. Tot dan aan de wet houden.Hoe zie je dit concreet voor je? Want roepen dat mijn oplossing belachelijk is mag natuurlijk maar mijn tegenvraag lijk je niet te willen beantwoorden.
dinsdag 1 november 2011 om 22:32
dinsdag 1 november 2011 om 22:32
dinsdag 1 november 2011 om 22:33
quote:MissDificil schreef op 01 november 2011 @ 22:30:
[...]
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.Bij zijn zus? En zij mag hier wel blijven?
[...]
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.Bij zijn zus? En zij mag hier wel blijven?
dinsdag 1 november 2011 om 22:35
quote:MissDificil schreef op 01 november 2011 @ 22:30:
[...]
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.Vier jaar is al erg lang. En dat je je dan hecht aan elkaar is dan ook logisch. Menselijk lijkt mij. Dat je daarna door knokt zodat hij toch mag blijven vind ik gewoon redelijk.
[...]
Het heeft geen negen jaar geduurd, feitelijk. Dat hij nu al negen jaar in NL verblijft is hem en zijn pleegouders aan te rekenen.
Ten eerste is hij aangekomen in Portugal en via via in NL aangekomen (bij zijn zus). Hier heeft hij een half jaar (illegaal) verbleven. In juni 2003 is voor het eerst asiel aangevraagd. Deze tijd heeft, vanaf de eerste aanvraag tot de uitspraak van de Raad van State (inhoudende: aanvraag IND, Hoger beroep bij de rechtbank en hierna de uiteindelijke uitspraak van de ABRvS). De ABRvS heeft in 2007 uitspraak gedaan. Vier jaar dus.
Dat de procedures alsnog vier jaar duren is niet alleen te wijten aan de tijd die de overheid nodig zou hebben, ook de verzoeker moet ruim de tijd aangeboden krijgen om zijn stellingen te onderbouwen. Vaak zijn er stukken nodig of is er in elk geval contact nodig met het herkomst-land. Het is dus echt niet even uitzoeken of het land veilig genoeg is of niet. Ook hebben Mauro en zijn pleegouders zelf het proces vertraagd door valse verklaringen af te leggen.
Daarnaast, omdat hij nog geen achttien was ten tijde van de uitspraak, mocht hij in Nederland blijven tot juni 2011. Ondertussen is een traject gericht opgelegd, welke door de pleegouders is genegeerd. Zij hebben er voor gekozen om Mauro - zonder geldige verblijfsstatus- in Nederland te te houden en geen voorbereidingen te treffen op vertrek. Eigenlijk reken ik het de pleegouders best aan, zij hebben het Mauro hierdoor erg moeilijk gemaakt door een sterke emotionele band aan te gaan en hem niet op een [mogelijk] vertrek voor te bereiden. Terwijl je juist als pleegouder weet dat het veelal om een tijdelijke situatie gaat.Vier jaar is al erg lang. En dat je je dan hecht aan elkaar is dan ook logisch. Menselijk lijkt mij. Dat je daarna door knokt zodat hij toch mag blijven vind ik gewoon redelijk.
dinsdag 1 november 2011 om 22:35
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 22:32:
lv, de nuance ligt wel in het feit dat die pleegouders het zo lang mogelijk hebben proberen te redden terwijl op het moment van aankomst duidelijk was dat Mauro's toekomst niet in NL zou zijn. Adoptie was een oplossing geweest als de pleegouders dat geregeld hadden.
OK, je kan het de pleegouders aanrekenen, maar die hebben ook een emotionele band opgebouwd met hem en zien hem waarschijnlijk als zijn eigen zoon nu.
En volgens mij kunnen ze hem niet adopteren omdat zijn moeder nog leeft of die wil geen toestemming geven voor adoptie
lv, de nuance ligt wel in het feit dat die pleegouders het zo lang mogelijk hebben proberen te redden terwijl op het moment van aankomst duidelijk was dat Mauro's toekomst niet in NL zou zijn. Adoptie was een oplossing geweest als de pleegouders dat geregeld hadden.
OK, je kan het de pleegouders aanrekenen, maar die hebben ook een emotionele band opgebouwd met hem en zien hem waarschijnlijk als zijn eigen zoon nu.
En volgens mij kunnen ze hem niet adopteren omdat zijn moeder nog leeft of die wil geen toestemming geven voor adoptie
dinsdag 1 november 2011 om 22:36
quote:Rik78 schreef op 01 november 2011 @ 22:32:
lv, de nuance ligt wel in het feit dat die pleegouders het zo lang mogelijk hebben proberen te redden terwijl op het moment van aankomst duidelijk was dat Mauro's toekomst niet in NL zou zijn. Adoptie was een oplossing geweest als de pleegouders dat geregeld hadden.Dit hebben zij geprobeerd, maar dat is afgewezen. Ten eerste is niet kunnen onderbouwen dat beide ouders akkoord gaan met het verzoek. Ten tweede had Mauro toen in elk geval contact met zijn moeder (telefonisch, zo'n twee keer per maand. Ook is niet gebleken dat zijn ouders aan het gezag zijn onttrokken. Zaaknummer 74623 / FA RK 06-1024.
lv, de nuance ligt wel in het feit dat die pleegouders het zo lang mogelijk hebben proberen te redden terwijl op het moment van aankomst duidelijk was dat Mauro's toekomst niet in NL zou zijn. Adoptie was een oplossing geweest als de pleegouders dat geregeld hadden.Dit hebben zij geprobeerd, maar dat is afgewezen. Ten eerste is niet kunnen onderbouwen dat beide ouders akkoord gaan met het verzoek. Ten tweede had Mauro toen in elk geval contact met zijn moeder (telefonisch, zo'n twee keer per maand. Ook is niet gebleken dat zijn ouders aan het gezag zijn onttrokken. Zaaknummer 74623 / FA RK 06-1024.
dinsdag 1 november 2011 om 22:41
quote:dezedanmaar13 schreef op 01 november 2011 @ 22:35:
[...]
Vier jaar is al erg lang. En dat je je dan hecht aan elkaar is dan ook logisch. Menselijk lijkt mij. Dat je daarna door knokt zodat hij toch mag blijven vind ik gewoon redelijk.Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.
[...]
Vier jaar is al erg lang. En dat je je dan hecht aan elkaar is dan ook logisch. Menselijk lijkt mij. Dat je daarna door knokt zodat hij toch mag blijven vind ik gewoon redelijk.Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.
dinsdag 1 november 2011 om 22:41
dinsdag 1 november 2011 om 22:44
quote:MissDificil schreef op 01 november 2011 @ 22:41:
[...]
Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.Na 4 jaren nog steeds afstand houden? Lijkt me alleen mogelijk als je geen gevoel in je donder hebt. Het moet gewoon veel sneller dat vind ik een plicht die 'wij' als mens hebben t.o.v een ander mens.
[...]
Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.Na 4 jaren nog steeds afstand houden? Lijkt me alleen mogelijk als je geen gevoel in je donder hebt. Het moet gewoon veel sneller dat vind ik een plicht die 'wij' als mens hebben t.o.v een ander mens.
dinsdag 1 november 2011 om 22:46
quote:MissDificil schreef op 01 november 2011 @ 22:41:
[...]
Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.
Wat hadden de pleegouders dan moeten doen? Hem geen opleiding laten volgen? Hem niet laten hechten aan zijn broertje?
Mauro wil zelf graag blijven, zijn pleegouders willen dit ook, dan vecht je daar toch voor?
Punt is dat die jongen helemaal niet in een pleeggezin geplaatst had moeten worden, maar een jaar na aankomst op het vliegtuig terug naar Angola had gemoeten. En waarom kon hij niet bij zijn zus blijven in NL?
Volgens mij zijn er in de loop der jaren zoveel fouten gemaakt bij deze zaak, dat je Mauro alleen al op deze gronden moet laten blijven.
[...]
Hangt van de situatie af. In deze situatie was het zeer onzeker dat Mauro kon blijven. Als pleegouder vind ik dat je de plicht hebt een zekere afstand te houden. Dat ze er zo voor vechten om hem hier te laten, vind ik erg nobel van ze, maar gezien de kans op slagen is het gewoon niet handig. Je geeft zo'n jongen alleen maar hoop.
Wat hadden de pleegouders dan moeten doen? Hem geen opleiding laten volgen? Hem niet laten hechten aan zijn broertje?
Mauro wil zelf graag blijven, zijn pleegouders willen dit ook, dan vecht je daar toch voor?
Punt is dat die jongen helemaal niet in een pleeggezin geplaatst had moeten worden, maar een jaar na aankomst op het vliegtuig terug naar Angola had gemoeten. En waarom kon hij niet bij zijn zus blijven in NL?
Volgens mij zijn er in de loop der jaren zoveel fouten gemaakt bij deze zaak, dat je Mauro alleen al op deze gronden moet laten blijven.
