Actueel
alle pijlers
Nederlandse diplomaat dumpt pleegkind.
woensdag 12 december 2007 om 08:54
Nederlandse diplomaat dumpt pleegkind.
AMSTERDAM - Consul Raymond Poeteray en zijn echtgenote Meta zijn in grote moeilijkheden gekomen in Hongkong doordat ze hun geadopteerde dochtertje Jade (7) hebben afgestaan omdat het kind "moeite had zich aan te passen aan hun gezinsleven en hun eetgewoonten".
Het 'onaangepaste kind' is overgedragen aan de autoriteiten in Hongkong, die een nieuw pleeggezin zoeken.
Vele Aziatische kranten spreken schande over het wegsturen van het 'onaangepaste dochtertje' door het hooggeplaatste Nederlandse diplomatenechtpaar. De Koreaanse gemeenschap in Hongkong is furieus over de kwestie. "Het meisje was al vanaf haar vierde levensmaand in dat gezin, en nu wordt ze weggestuurd. Schandalig!", aldus een woordvoerder van de Koreaanse gemeenschap.
Consul Poeteray weigert desgevraagd commentaar. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken spreekt van een droevige familiekwestie. "Maar er is geen sprake van onbetamelijk of onwettig gedrag van de consul", aldus een woordvoerder van Buitenlandse Zaken.
Ik wilde dit even met jullie delen. Ik heb er geen woorden voor.....
AMSTERDAM - Consul Raymond Poeteray en zijn echtgenote Meta zijn in grote moeilijkheden gekomen in Hongkong doordat ze hun geadopteerde dochtertje Jade (7) hebben afgestaan omdat het kind "moeite had zich aan te passen aan hun gezinsleven en hun eetgewoonten".
Het 'onaangepaste kind' is overgedragen aan de autoriteiten in Hongkong, die een nieuw pleeggezin zoeken.
Vele Aziatische kranten spreken schande over het wegsturen van het 'onaangepaste dochtertje' door het hooggeplaatste Nederlandse diplomatenechtpaar. De Koreaanse gemeenschap in Hongkong is furieus over de kwestie. "Het meisje was al vanaf haar vierde levensmaand in dat gezin, en nu wordt ze weggestuurd. Schandalig!", aldus een woordvoerder van de Koreaanse gemeenschap.
Consul Poeteray weigert desgevraagd commentaar. Het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken spreekt van een droevige familiekwestie. "Maar er is geen sprake van onbetamelijk of onwettig gedrag van de consul", aldus een woordvoerder van Buitenlandse Zaken.
Ik wilde dit even met jullie delen. Ik heb er geen woorden voor.....
donderdag 13 december 2007 om 08:44
ElleMichelle ik vind het behoorlijk naief om willekeurig welke krant, maar zeker de Telegraaf, op de letter te geloven. Zoals gister meerdere keren is aangegeven in deze discussie is het behoorlijk zinloos om te speculeren over de toedracht, zoals nu blijkt. Als jij de media was geweest, had je deze ouders met je geschrijf behoorlijk de shit in geschreven terwijl het dus, zoals nu lijkt, wel degelijk om grote problemen gaat en een tijdelijke huishuisplaatsing. Niks dumpen, niks kind inleveren.
Ik ben zelf regelmatig betrokken bij mediagevoelige zaken rondom jongeren en kinderen en je zal je er over verbazen wat ze durven te schrijven. Zelfs de mening van de buurman 4 straten verderop wordt al waarheid geponeerd en zeker de Telegraaf heeft daar een handje van. Als jij zo thuis bent in de wereld van de pleegzorg, zou je daar toch een en ander over mee gekregen moeten hebben.
En zoals blijkt; als pleegmoeder ben je dus niet deskundig genoeg om een oordeel te kunnen vellen over alle situaties waar het kinderen die niet bij eigen ouders verblijven betreft. En in dit geval ook nog eens veel te subjectief.
Ik ben zelf regelmatig betrokken bij mediagevoelige zaken rondom jongeren en kinderen en je zal je er over verbazen wat ze durven te schrijven. Zelfs de mening van de buurman 4 straten verderop wordt al waarheid geponeerd en zeker de Telegraaf heeft daar een handje van. Als jij zo thuis bent in de wereld van de pleegzorg, zou je daar toch een en ander over mee gekregen moeten hebben.
En zoals blijkt; als pleegmoeder ben je dus niet deskundig genoeg om een oordeel te kunnen vellen over alle situaties waar het kinderen die niet bij eigen ouders verblijven betreft. En in dit geval ook nog eens veel te subjectief.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 13 december 2007 om 08:50
Ex-oppas: Jade kreeg minder aandacht
door Bart Olmer
AMSTERDAM - "Daar stond mijn lieve Jade op wie ik twee jaar lang heb gepast als babysitter en met wie ik heb gespeeld... Mijn hart brak toen ik gisterochtend De Telegraaf las"
Aan het woord is de Hollandse ex-babysitter van Jade. "Ik zou zo dolgraag dit meisje zélf willen adopteren en een goed thuis geven!"
Ze stottert, overmand door de emoties en door het zoeken naar de juiste woorden. Aan haar taalgebruik is duidelijk hoorbaar dat ze jarenlang woonde in Azië en Latijns-Amerika, als dochter van een Nederlands echtpaar dat voor zijn werk over de hele wereld zwierf. Zo leerde ze Raymond Poeteray kennen, de Nederlandse consul in Hongkong, over wie heel Azië dezer dagen schande spreekt.
Minder aandacht
Jarenlang woonde het oppasmeisje, dat inmiddels weer is neergestreken in Den Haag en daar studeert, in Jakarta, vlak bij Raymond en Meta Poeteray, die toen waren verbonden aan de Nederlandse ambassade in Indonesië. Ze was er kind aan huis en maakte er van dichtbij mee dat het diplomatenstel, dat dan al een circa zevenjarige zoon heeft, het vier maanden oude Koreaanse meisje adopteert. "Maar vanaf het begin merkte ik al dat er iets fout zat: ze gaven haar véél minder aandacht dan hun eigen zoon. Het zat al scheef vanaf het begin."
De ex-babysitter maakte Jade mee tot aan haar tweede jaar. "'s Avonds paste ik op haar. Overdag was er een Indonesische vrouw die Jade constant verzorgde. Maar Meta behandelde Jade direct al niet als haar echte dochter. Hun zoon was overigens wel gek op Jade."
De Hollandse babysitter, die gisterochtend tranen met tuiten huilde over het lot van Jade, herinnert zich haar als "héél lief, slim, maar wel erg stil". Van mishandeling binnen het gezin is beslist geen sprake, zegt ze.
"Ik ben héél erg boos op de ouders Poeteray. Ik kan ze wel haten om wat ze nu hebben gedaan. Ik ben verbijsterd door hun actie. Zoiets dóé je toch gewoon niet. Als je een kind adopteert, dan ben je volledig verantwoordelijk. Het is geen vieze sok, die je in de hoek smijt. Dat meisje is toch geen stuk vuil?! Ik zou haar nu dolgraag zelf willen adopteren. Zorgen dat ze een goede thuissituatie krijgt. Maar wie moet ik daarvoor bellen in Den Haag?"
De babysitter weerspreekt nadrukkelijk dat Jade gedragsproblemen zou vertonen, zoals wordt beweerd door de Hollandse ex-ouders. "Ze was alleen héél erg stil. Maar ik kan natuurlijk alleen spreken van haar eerste jaren, niet hoe ze de laatste jaren is geworden. Dat haar adoptiefouders stellen dat er sprake is van eetproblemen, is onbegrijpelijk. Dan moet je daar je schouders onder zetten. Geduldig zijn, je tijd ervoor nemen. Je moet haar een kans geven. Maar het vreemde is: toen Jade thuis bij ons at, wilde ze álles gewoon opeten. Wij hebben geen eetstoornis gemerkt. De ouders Poeteray spreken over een cultuurverschil, maar dat is gelogen: dat meisje was al in hun gezin op de leeftijd van vier maanden. Ze is juist gevormd door haar opvoeding!"
De ex-babysit maakt zich grote zorgen over de huidige gemoedstoestand van het kind. "Ik probeer uit alle macht erachter te komen waar ze momenteel is ondergebracht. Want Jade moet nu heel erg in de war zijn. Ze kan onmogelijk beseffen wat er aan de hand is. Ze slaapt in een ander bed, bij onbekende mensen, op een vreemd adres. Ze wordt nu op een afschuwelijke manier beschadigd. Mijn oppaskindje zit ergens moederziel alleen, dat gaat me door merg en been!"
Hechting
Naast de lawine van woedende reacties in Nederland en heel Azië, krijgt het gewraakte diplomatenstel Poeteray overigens steun van Huub van 't Hek, hoofdredacteur van het magazine Perspectief, een blad over ouders en kinderen in de jeugdzorg. Hij kan wél begrip opbrengen voor het diplomatenstel:
"Hoe paradoxaal het ook mag klinken: een breuk met je adoptiekind kan in uitzonderlijke gevallen in het belang zijn van het kind. Als je een meisje van vier maanden adopteert, weet je niet wat je in huis haalt. Je weet niet wat er in die tijd is gebeurd met dit kind of wat er mogelijk genetisch mis is.
De meeste pleegouders doen meer dan doorsnee biologische ouders. Ze werken echt keihard voor het welzijn van hun kinderen. Maar een kindje kan psychisch al zó zijn beschadigd, zo onaangepast, zo onbereikbaar zijn, dat het niet in staat is tot enige vorm van hechting. Zulke kinderen blijven een bodemloos vat. In zulke gevallen is geen sprake van 'het dumpen van kinderen', maar die ouders zijn domweg kapot door het sluimerende gif dat het hele gezinsleven verwoest. In zulke gevallen is 'ontkoppeling' in ieders belang."
De juridische status van het kind is onduidelijk. De Nederlandse ouders hebben, aldus het Koreaanse consulaat in Hongkong, het meisje niet tot Nederlandse genaturaliseerd. Evenmin heeft ze een verblijfsstatus als officiële inwoonster van Hongkong. Jade is dus Zuid-Koreaanse gebleven, maar de Zuid-Koreaanse wet staat niet toe dat eenmaal geadopteerde kinderen worden teruggegeven. Probleem is tevens dat ze geen woord Koreaans spreekt, maar wel vloeiend Nederlands.
door Bart Olmer
AMSTERDAM - "Daar stond mijn lieve Jade op wie ik twee jaar lang heb gepast als babysitter en met wie ik heb gespeeld... Mijn hart brak toen ik gisterochtend De Telegraaf las"
Aan het woord is de Hollandse ex-babysitter van Jade. "Ik zou zo dolgraag dit meisje zélf willen adopteren en een goed thuis geven!"
Ze stottert, overmand door de emoties en door het zoeken naar de juiste woorden. Aan haar taalgebruik is duidelijk hoorbaar dat ze jarenlang woonde in Azië en Latijns-Amerika, als dochter van een Nederlands echtpaar dat voor zijn werk over de hele wereld zwierf. Zo leerde ze Raymond Poeteray kennen, de Nederlandse consul in Hongkong, over wie heel Azië dezer dagen schande spreekt.
Minder aandacht
Jarenlang woonde het oppasmeisje, dat inmiddels weer is neergestreken in Den Haag en daar studeert, in Jakarta, vlak bij Raymond en Meta Poeteray, die toen waren verbonden aan de Nederlandse ambassade in Indonesië. Ze was er kind aan huis en maakte er van dichtbij mee dat het diplomatenstel, dat dan al een circa zevenjarige zoon heeft, het vier maanden oude Koreaanse meisje adopteert. "Maar vanaf het begin merkte ik al dat er iets fout zat: ze gaven haar véél minder aandacht dan hun eigen zoon. Het zat al scheef vanaf het begin."
De ex-babysitter maakte Jade mee tot aan haar tweede jaar. "'s Avonds paste ik op haar. Overdag was er een Indonesische vrouw die Jade constant verzorgde. Maar Meta behandelde Jade direct al niet als haar echte dochter. Hun zoon was overigens wel gek op Jade."
De Hollandse babysitter, die gisterochtend tranen met tuiten huilde over het lot van Jade, herinnert zich haar als "héél lief, slim, maar wel erg stil". Van mishandeling binnen het gezin is beslist geen sprake, zegt ze.
"Ik ben héél erg boos op de ouders Poeteray. Ik kan ze wel haten om wat ze nu hebben gedaan. Ik ben verbijsterd door hun actie. Zoiets dóé je toch gewoon niet. Als je een kind adopteert, dan ben je volledig verantwoordelijk. Het is geen vieze sok, die je in de hoek smijt. Dat meisje is toch geen stuk vuil?! Ik zou haar nu dolgraag zelf willen adopteren. Zorgen dat ze een goede thuissituatie krijgt. Maar wie moet ik daarvoor bellen in Den Haag?"
De babysitter weerspreekt nadrukkelijk dat Jade gedragsproblemen zou vertonen, zoals wordt beweerd door de Hollandse ex-ouders. "Ze was alleen héél erg stil. Maar ik kan natuurlijk alleen spreken van haar eerste jaren, niet hoe ze de laatste jaren is geworden. Dat haar adoptiefouders stellen dat er sprake is van eetproblemen, is onbegrijpelijk. Dan moet je daar je schouders onder zetten. Geduldig zijn, je tijd ervoor nemen. Je moet haar een kans geven. Maar het vreemde is: toen Jade thuis bij ons at, wilde ze álles gewoon opeten. Wij hebben geen eetstoornis gemerkt. De ouders Poeteray spreken over een cultuurverschil, maar dat is gelogen: dat meisje was al in hun gezin op de leeftijd van vier maanden. Ze is juist gevormd door haar opvoeding!"
De ex-babysit maakt zich grote zorgen over de huidige gemoedstoestand van het kind. "Ik probeer uit alle macht erachter te komen waar ze momenteel is ondergebracht. Want Jade moet nu heel erg in de war zijn. Ze kan onmogelijk beseffen wat er aan de hand is. Ze slaapt in een ander bed, bij onbekende mensen, op een vreemd adres. Ze wordt nu op een afschuwelijke manier beschadigd. Mijn oppaskindje zit ergens moederziel alleen, dat gaat me door merg en been!"
Hechting
Naast de lawine van woedende reacties in Nederland en heel Azië, krijgt het gewraakte diplomatenstel Poeteray overigens steun van Huub van 't Hek, hoofdredacteur van het magazine Perspectief, een blad over ouders en kinderen in de jeugdzorg. Hij kan wél begrip opbrengen voor het diplomatenstel:
"Hoe paradoxaal het ook mag klinken: een breuk met je adoptiekind kan in uitzonderlijke gevallen in het belang zijn van het kind. Als je een meisje van vier maanden adopteert, weet je niet wat je in huis haalt. Je weet niet wat er in die tijd is gebeurd met dit kind of wat er mogelijk genetisch mis is.
De meeste pleegouders doen meer dan doorsnee biologische ouders. Ze werken echt keihard voor het welzijn van hun kinderen. Maar een kindje kan psychisch al zó zijn beschadigd, zo onaangepast, zo onbereikbaar zijn, dat het niet in staat is tot enige vorm van hechting. Zulke kinderen blijven een bodemloos vat. In zulke gevallen is geen sprake van 'het dumpen van kinderen', maar die ouders zijn domweg kapot door het sluimerende gif dat het hele gezinsleven verwoest. In zulke gevallen is 'ontkoppeling' in ieders belang."
De juridische status van het kind is onduidelijk. De Nederlandse ouders hebben, aldus het Koreaanse consulaat in Hongkong, het meisje niet tot Nederlandse genaturaliseerd. Evenmin heeft ze een verblijfsstatus als officiële inwoonster van Hongkong. Jade is dus Zuid-Koreaanse gebleven, maar de Zuid-Koreaanse wet staat niet toe dat eenmaal geadopteerde kinderen worden teruggegeven. Probleem is tevens dat ze geen woord Koreaans spreekt, maar wel vloeiend Nederlands.
donderdag 13 december 2007 om 08:59
Poezewoes,jij neemt dus ook zonder meer aan wat de Telegraaf vandaag schrijft zoals in Nu.nl staat?
De ex oppas vertelt toch weer een ander verhaal....
En vooroordelen,ach bij de topic vermist jongetje gevonden barst het ook van de vooroordelen,zijn toch meer mensen die ervan uitgaan dat de Telegraaf niet alles bij elkaar liegt.
De ex oppas vertelt toch weer een ander verhaal....
En vooroordelen,ach bij de topic vermist jongetje gevonden barst het ook van de vooroordelen,zijn toch meer mensen die ervan uitgaan dat de Telegraaf niet alles bij elkaar liegt.
donderdag 13 december 2007 om 09:13
donderdag 13 december 2007 om 10:24
Tjonge zeg, een oppas die het kind tot haar tweede jaar kende, meent vijf jaar later wel even een oordeel te kunnen geven over het al dan niet terecht zijn van het uit huis plaatsen. En maar even een sloot bagger uit te storten over de ouders ('gaven Jade meteen al veel minder aandacht dan hun zoon').
donderdag 13 december 2007 om 10:49
Ik vraag me altijd af waar de journalisten zo vlug een 'getuige' vinden. In dit geval de oppas. Vind haar reactie ook weinig zinvol.
Een diplomaat die 'vergeet' een paspoort aan te vragen voor zijn/haar kind bestaat niet. Ik denk dat we mogen aannemen dat er een reden voor is dat het kleine meisje geen nederlands paspoort heeft.
Een diplomaat die 'vergeet' een paspoort aan te vragen voor zijn/haar kind bestaat niet. Ik denk dat we mogen aannemen dat er een reden voor is dat het kleine meisje geen nederlands paspoort heeft.
donderdag 13 december 2007 om 11:21
[
De dochter zou geadopteerd zijn toen het paar in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul woonde. Maar de adoptie was niet volgens Nederlands recht. Er is een zogenoemde ‘zwakke’ adoptieprocedure gevolgd, waarbij de banden met de biologische familie behouden blijven en het kind staatsburger van het land van herkomst blijft.
Dus idd geen adoptie, maar pleegzorg. Zit wettelijk heel anders in elkaar dan adoptie
Nu vraag ik me af, is het kind echt afgestaan of uit huis geplaatst?
De dochter zou geadopteerd zijn toen het paar in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoul woonde. Maar de adoptie was niet volgens Nederlands recht. Er is een zogenoemde ‘zwakke’ adoptieprocedure gevolgd, waarbij de banden met de biologische familie behouden blijven en het kind staatsburger van het land van herkomst blijft.
Dus idd geen adoptie, maar pleegzorg. Zit wettelijk heel anders in elkaar dan adoptie
Nu vraag ik me af, is het kind echt afgestaan of uit huis geplaatst?
donderdag 13 december 2007 om 13:05
donderdag 13 december 2007 om 16:56
Ja duhuh. Die oppas reageert op dezelfde berichtgeving als jij gister deed. Daarnaast is haar contact met het meisje en het gezin 5 jaar geleden, ze kan geen uitspraken doen over hoe het nu met hun gaat. Dat ze emotioneel reageert op berichten dat haar voormalig oppaskind gedumpt zou zijn lijkt me niet meer dan logisch. In haar plaats zou ik nu, nu het verhaal anders in elkaar lijkt te zitten, heel kwaad zijn dat ik zo geconfronteerd en geciteerd ben......
En nee, ik neem niet klakkeloos aan dat wat de Telegraaf nu schrijft waar is. Maar het nuanceert in ieder geval wel een heel stuk en ze halen hun eigen berichtgeving van gister onderuit.
Ik ga helemaal nergens op af, ik ga er namelijk vanuit dat je niet op zo'n afstand, met alleen berichten uit de media hier, een goede inschatting van de situatie van dit gezin kan maken.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 13 december 2007 om 17:39
EM, waarom bijt je je er zo in vast en post lappen tekst om je gelijk(?) te halen? Jij kunt net als elk ander hier niet oordelen over de hoe de ouders het meisje behandeld hebben, niet zien welke therapeten zich al met het gezin hebben bezig gehouden en nog minder of het kind gedumpt ofwel tijdelijk uit huis is geplaatst.
Door jouw verzet kom je heel gefrustreerd over, je lijkt wat anderen zeggen totaal niet te zien of veelal precies andersom. Als dit jouw manier is om pleegouderschap te verdedigen tegenover al die mensen die dit niet doen of zelfs fouten maken in de opvoeding dan ben je verkeerd bezig. Je probeert het namelijk zo hard dat je je doel al ver voorbij gegaan bent. In ieder geval bij mij. Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn kinderen bij iemand in huis kwamen, tijdelijk of niet, die zo fel vasthoud aan het eigen gelijk.
Door jouw verzet kom je heel gefrustreerd over, je lijkt wat anderen zeggen totaal niet te zien of veelal precies andersom. Als dit jouw manier is om pleegouderschap te verdedigen tegenover al die mensen die dit niet doen of zelfs fouten maken in de opvoeding dan ben je verkeerd bezig. Je probeert het namelijk zo hard dat je je doel al ver voorbij gegaan bent. In ieder geval bij mij. Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn kinderen bij iemand in huis kwamen, tijdelijk of niet, die zo fel vasthoud aan het eigen gelijk.
donderdag 13 december 2007 om 17:43
donderdag 13 december 2007 om 17:54
Knap dat die babysitter al breed uitgemeten in de media komt. Blijkbaar gaat dat toch allemaal rete snel.
Wat mij opvalt is dat zij verteld dat Jade geen problemen had bij de oppas en wél bij de ouders. En in één klap zie ik de stiefdochter van een vriendin voor me. Niemand heeft problemen met haar, behalve thuis. En dat is nu juist een van de kenmerken van kinderen met een bindings/hechtings probleem. Juist de ouders moeten het ontgelden, evenals de (eventuele) andere kinderen in huis. En nee, viendins stiefdochter is (nog) niet uit huis geplaatst. Al gaat het kind wel naar een logeerhuis en staan er alle mogelijke hulptroepen rond het gezin. Eigenlijk is er constant de vraag blijven we een gezin of moet voor ieders bestwil nu toch de knoop doorgehakt en is uithuisplaatsing een feit.
Wat mij opvalt is dat zij verteld dat Jade geen problemen had bij de oppas en wél bij de ouders. En in één klap zie ik de stiefdochter van een vriendin voor me. Niemand heeft problemen met haar, behalve thuis. En dat is nu juist een van de kenmerken van kinderen met een bindings/hechtings probleem. Juist de ouders moeten het ontgelden, evenals de (eventuele) andere kinderen in huis. En nee, viendins stiefdochter is (nog) niet uit huis geplaatst. Al gaat het kind wel naar een logeerhuis en staan er alle mogelijke hulptroepen rond het gezin. Eigenlijk is er constant de vraag blijven we een gezin of moet voor ieders bestwil nu toch de knoop doorgehakt en is uithuisplaatsing een feit.
vrijdag 14 december 2007 om 08:53
Viceconsul weigert afstand dochter
ROTTERDAM/HONGKONG - De Nederlandse viceconsul in Hongkong Raymond Poeteray en zijn vrouw Meta doen geen afstand van hun 7-jarige adoptiedochter Jade.
Jade Poeteray. EIGEN FOTO
,,Wij zijn haar ouders en voelen ons volledig verantwoordelijk voor haar welzijn en zullen dat ook altijd blijven,’’ schrijft Poeteray in een open brief.
Enige dagen geleden raakten Poeteray en echtgenote in opspraak, omdat zij hun adoptiedochter die als baby bij het gezin kwam, zouden hebben ‘teruggegeven’ aan de kinderbescherming.
Het meisje is wel op advies van medisch specialisten en adoptieorganisatie Mothers Choice tijdelijk uit huis geplaatst.
,,Dit was voor ons een zeer pijnlijk en droevig moment, maar we zagen geen andere mogelijkheid,’’ zegt Poeteray.
Het meisje lijdt aan ‘ernstige bindingsangst’. ,,Nadat onze dochter in ons gezin kwam, bleek het heel moeilijk echt contact met haar te hebben. Met intensieve gezinstherapie hebben we toen geprobeerd om tot genezing te komen. Tot onze grote teleurstelling werd het niet beter, integendeel, de situatie werd slechter en de rest van het gezin begon daar sterk onder te lijden.’’
Contact tussen het meisje en het gezin is er nu niet, op aanraden van hulpverleners. ,,Hoewel de specialisten nu denken dat Jade mogelijk niet kan worden teruggeplaatst, blijven we hoop houden.’’
De familie is hevig geschrokken en geëmotioneerd door de manier waarop hun kind is omschreven in de media, zei Poeteray gisteren vanuit zijn woning in Hongkong. ,,We vinden het erg jammer dat de Telegraaf termen als ‘wegwerpkind’ en ‘dumpen’ heeft gebruikt,’’ schrijft hij in de verklaring.
Van enige onrechtmatigheid in de adoptieprocedure is geen sprake, zegt de viceconsul.
,,Dat Jade de Nederlandse nationaliteit niet heeft, is louter het gevolg van het feit dat we door alle medische problemen de procedure daartoe nooit hebben afgemaakt,’’ verklaart hij.
\
ROTTERDAM/HONGKONG - De Nederlandse viceconsul in Hongkong Raymond Poeteray en zijn vrouw Meta doen geen afstand van hun 7-jarige adoptiedochter Jade.
Jade Poeteray. EIGEN FOTO
,,Wij zijn haar ouders en voelen ons volledig verantwoordelijk voor haar welzijn en zullen dat ook altijd blijven,’’ schrijft Poeteray in een open brief.
Enige dagen geleden raakten Poeteray en echtgenote in opspraak, omdat zij hun adoptiedochter die als baby bij het gezin kwam, zouden hebben ‘teruggegeven’ aan de kinderbescherming.
Het meisje is wel op advies van medisch specialisten en adoptieorganisatie Mothers Choice tijdelijk uit huis geplaatst.
,,Dit was voor ons een zeer pijnlijk en droevig moment, maar we zagen geen andere mogelijkheid,’’ zegt Poeteray.
Het meisje lijdt aan ‘ernstige bindingsangst’. ,,Nadat onze dochter in ons gezin kwam, bleek het heel moeilijk echt contact met haar te hebben. Met intensieve gezinstherapie hebben we toen geprobeerd om tot genezing te komen. Tot onze grote teleurstelling werd het niet beter, integendeel, de situatie werd slechter en de rest van het gezin begon daar sterk onder te lijden.’’
Contact tussen het meisje en het gezin is er nu niet, op aanraden van hulpverleners. ,,Hoewel de specialisten nu denken dat Jade mogelijk niet kan worden teruggeplaatst, blijven we hoop houden.’’
De familie is hevig geschrokken en geëmotioneerd door de manier waarop hun kind is omschreven in de media, zei Poeteray gisteren vanuit zijn woning in Hongkong. ,,We vinden het erg jammer dat de Telegraaf termen als ‘wegwerpkind’ en ‘dumpen’ heeft gebruikt,’’ schrijft hij in de verklaring.
Van enige onrechtmatigheid in de adoptieprocedure is geen sprake, zegt de viceconsul.
,,Dat Jade de Nederlandse nationaliteit niet heeft, is louter het gevolg van het feit dat we door alle medische problemen de procedure daartoe nooit hebben afgemaakt,’’ verklaart hij.
\
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 14 december 2007 om 09:59
'Met Jade is niks mis'
door Bart Olmer
AMSTERDAM - "Jade, het zeven jaar oude meisje dat is verstoten, is volkomen gezond. Van enige vorm van psychische stoornis is geen sprake." Dit zeggen ambtenaren Stephen Fisher en Fernando Cheung Chiu-hung in Hongkong, die momenteel voor haar zorgen, in een reactie op de bewering van het Nederlandse diplomatenechtpaar Raymond en Meta Poeteray dat 'wegwerpkind' Jade lijdt aan een 'ernstige vorm van bindingsangst'.
"Met Jade is niks mis. Ze verkeert in een normale conditie", stelt Fernando Cheung Chiu-hung, wiens formele titel 'social welfare sector legislator' luidt. Dit wordt bevestigd door Stephen Fisher, hoofd van de afdeling sociale zaken in Hongkong als 'director of social welfare'.
Hun officiële verklaring staat volstrekt haaks op de bewering gisteren van consul Poeteray dat Jades psychologische situatie verergerde en onhoudbaar werd. "Nadat onze dochter in ons gezin kwam, bleek het héél moeilijk echt contact met haar te hebben."
Gelukkig
Op herhaalde vragen van De Telegraaf over de psychische gezondheid van Jade blijven deze verantwoordelijke ambtenaren erin volharden dat er "echt niets mis is" met het meisje. Wel zeggen zij dat er veel schortte aan de thuissituatie bij de Poeterays: "Bij ons eerste contact tussen Jade en welzijnswerkers, toen het meisje ondergebracht werd bij een ander pleeggezin, reageerde ze niet normaal. Daarover maakten we ons zorgen. In al die maanden dat ze nu gelukkig en vrolijk woont bij haar Engelssprekende pleeggezin hebben we haar onder observatie gehouden. Ik verzeker u: Jade is zéér veranderd sindsdien. Ze leeft een normaal, gezond en gelukkig leventje. Experts zijn zich niet bewust dat er ook maar iets mis is met het meisje."
Volgens de twee ambtenaren is Jade zich bewust van haar situatie: "Ze weet dat ze niet permanent op haar huidige pleegadres kan blijven."
Jade werd op een leeftijd van vier maanden geadopteerd door het Nederlandse diplomatenkoppel, toen zij in het Zuid-Koreaanse Seoel waren gestationeerd. Het departement van Sociale Zaken in Hongkong stelt dat er sinds de breuk geen contact meer is geweest tussen de familie Poeteray en Jade. In Hongkong staan letterlijk tientallen Koreaanse families te trappelen om Jade te adopteren, aldus Margaret Chang, president van de 'Korean Women's Association'. Wrang genoeg spreekt het meisje echter geen woord Koreaans; alleen Kantonees, Engels en Nederlands.
Nationaliteit
Dat Jade in al die jaren nooit is genaturaliseerd, is "op zijn zachtst gezegd opmerkelijk", stelt Martien Miedema, woordvoerster van de wereldwijd opererende adoptievereniging Wereldkinderen. "Direct nadat ze in Korea werd geadopteerd, had het stel de adoptie voor de Nederlandse wet moeten regelen bij een rechtbank in Nederland. Dat is niet gebeurd. Dat is héél uitzonderlijk." Volgens Poeteray "is het feit dat Jade niet de Nederlandse nationaliteit heeft, louter het gevolg van het feit dat we door alle medische problemen de procedure daartoe nooit hebben afgemaakt". Miedema noemt die redenatie "gewoon onzin. Zoiets regel je direct in het belang van het kind. Nu is het kind stateloos. Zo'n naturalisatie staat los van hoe het een kind vergaat."
Woordvoerder Ahmed Dadou van het ministerie van Buitenlandse Zaken weigert te reageren op de officiële verklaringen vanuit Hongkong dat het 'gedumpte' meisje kerngezond is. "Wij willen niet gedetailleerd ingaan op het medische dossier van de dochter van Poeteray", zegt hij na ruggespraak met de gewraakte diplomaat. Volgens de woordvoerder blijft het ministerie geloof hechten aan de verklaring van de consul. "We hebben geen redenen om af te wijken van zijn verklaring." Volgens Dadou komt consul Poeteray vandaag terug naar Nederland in het kader van een "gepland kerstbezoek".
Ambassadepersoneel dat de familie Poeteray jarenlang intiem kende in Jakarta, zegt "niets te herkennen van het beeld dat de ouders schetsen van hun dochtertje Jade. Zij was een hartstikke spontaan, leuk, lief kind, dat we héél erg goed kenden. We zagen haar wekelijks meermalen. Wij hebben al die tijd geen spoor van een ziektebeeld gezien, heel vreemd."
"Jade, het zeven jaar oude meisje dat is verstoten, is volkomen gezond. Van enige vorm van psychische stoornis is geen sprake." Dit zeggen ambtenaren Stephen Fisher en Fernando Cheung Chiu-hung in Hongkong, die momenteel voor haar zorgen, in een reactie op de bewering van het Nederlandse diplomatenechtpaar Raymond en Meta Poeteray dat 'wegwerpkind' Jade lijdt aan een 'ernstige vorm van bindingsangst'.
"Met Jade is niks mis. Ze verkeert in een normale conditie", stelt Fernando Cheung Chiu-hung, wiens formele titel 'social welfare sector legislator' luidt. Dit wordt bevestigd door Stephen Fisher, hoofd van de afdeling sociale zaken in Hongkong als 'director of social welfare'.
door Bart Olmer
AMSTERDAM - "Jade, het zeven jaar oude meisje dat is verstoten, is volkomen gezond. Van enige vorm van psychische stoornis is geen sprake." Dit zeggen ambtenaren Stephen Fisher en Fernando Cheung Chiu-hung in Hongkong, die momenteel voor haar zorgen, in een reactie op de bewering van het Nederlandse diplomatenechtpaar Raymond en Meta Poeteray dat 'wegwerpkind' Jade lijdt aan een 'ernstige vorm van bindingsangst'.
"Met Jade is niks mis. Ze verkeert in een normale conditie", stelt Fernando Cheung Chiu-hung, wiens formele titel 'social welfare sector legislator' luidt. Dit wordt bevestigd door Stephen Fisher, hoofd van de afdeling sociale zaken in Hongkong als 'director of social welfare'.
Hun officiële verklaring staat volstrekt haaks op de bewering gisteren van consul Poeteray dat Jades psychologische situatie verergerde en onhoudbaar werd. "Nadat onze dochter in ons gezin kwam, bleek het héél moeilijk echt contact met haar te hebben."
Gelukkig
Op herhaalde vragen van De Telegraaf over de psychische gezondheid van Jade blijven deze verantwoordelijke ambtenaren erin volharden dat er "echt niets mis is" met het meisje. Wel zeggen zij dat er veel schortte aan de thuissituatie bij de Poeterays: "Bij ons eerste contact tussen Jade en welzijnswerkers, toen het meisje ondergebracht werd bij een ander pleeggezin, reageerde ze niet normaal. Daarover maakten we ons zorgen. In al die maanden dat ze nu gelukkig en vrolijk woont bij haar Engelssprekende pleeggezin hebben we haar onder observatie gehouden. Ik verzeker u: Jade is zéér veranderd sindsdien. Ze leeft een normaal, gezond en gelukkig leventje. Experts zijn zich niet bewust dat er ook maar iets mis is met het meisje."
Volgens de twee ambtenaren is Jade zich bewust van haar situatie: "Ze weet dat ze niet permanent op haar huidige pleegadres kan blijven."
Jade werd op een leeftijd van vier maanden geadopteerd door het Nederlandse diplomatenkoppel, toen zij in het Zuid-Koreaanse Seoel waren gestationeerd. Het departement van Sociale Zaken in Hongkong stelt dat er sinds de breuk geen contact meer is geweest tussen de familie Poeteray en Jade. In Hongkong staan letterlijk tientallen Koreaanse families te trappelen om Jade te adopteren, aldus Margaret Chang, president van de 'Korean Women's Association'. Wrang genoeg spreekt het meisje echter geen woord Koreaans; alleen Kantonees, Engels en Nederlands.
Nationaliteit
Dat Jade in al die jaren nooit is genaturaliseerd, is "op zijn zachtst gezegd opmerkelijk", stelt Martien Miedema, woordvoerster van de wereldwijd opererende adoptievereniging Wereldkinderen. "Direct nadat ze in Korea werd geadopteerd, had het stel de adoptie voor de Nederlandse wet moeten regelen bij een rechtbank in Nederland. Dat is niet gebeurd. Dat is héél uitzonderlijk." Volgens Poeteray "is het feit dat Jade niet de Nederlandse nationaliteit heeft, louter het gevolg van het feit dat we door alle medische problemen de procedure daartoe nooit hebben afgemaakt". Miedema noemt die redenatie "gewoon onzin. Zoiets regel je direct in het belang van het kind. Nu is het kind stateloos. Zo'n naturalisatie staat los van hoe het een kind vergaat."
Woordvoerder Ahmed Dadou van het ministerie van Buitenlandse Zaken weigert te reageren op de officiële verklaringen vanuit Hongkong dat het 'gedumpte' meisje kerngezond is. "Wij willen niet gedetailleerd ingaan op het medische dossier van de dochter van Poeteray", zegt hij na ruggespraak met de gewraakte diplomaat. Volgens de woordvoerder blijft het ministerie geloof hechten aan de verklaring van de consul. "We hebben geen redenen om af te wijken van zijn verklaring." Volgens Dadou komt consul Poeteray vandaag terug naar Nederland in het kader van een "gepland kerstbezoek".
Ambassadepersoneel dat de familie Poeteray jarenlang intiem kende in Jakarta, zegt "niets te herkennen van het beeld dat de ouders schetsen van hun dochtertje Jade. Zij was een hartstikke spontaan, leuk, lief kind, dat we héél erg goed kenden. We zagen haar wekelijks meermalen. Wij hebben al die tijd geen spoor van een ziektebeeld gezien, heel vreemd."
"Jade, het zeven jaar oude meisje dat is verstoten, is volkomen gezond. Van enige vorm van psychische stoornis is geen sprake." Dit zeggen ambtenaren Stephen Fisher en Fernando Cheung Chiu-hung in Hongkong, die momenteel voor haar zorgen, in een reactie op de bewering van het Nederlandse diplomatenechtpaar Raymond en Meta Poeteray dat 'wegwerpkind' Jade lijdt aan een 'ernstige vorm van bindingsangst'.
"Met Jade is niks mis. Ze verkeert in een normale conditie", stelt Fernando Cheung Chiu-hung, wiens formele titel 'social welfare sector legislator' luidt. Dit wordt bevestigd door Stephen Fisher, hoofd van de afdeling sociale zaken in Hongkong als 'director of social welfare'.
vrijdag 14 december 2007 om 13:31
Mensen zijn kwetsbare wezens. In de allereerste paar maanden van het leven van een kind kan het al flink beschadigd raken. Ieder kind, al of niet geadopteerd. Maar in geval van adoptie is het risico van beschadiging misschien nog groter.
Hechtingsstoornissen kunnen voor veel problemen zorgen. Hieronder een stukje tekst daarover:
"Het Geen-Bodem-Syndroom kan omgeschreven worden als een abnormaal sociaal gedrag en een tekort aan vaardigheden om diepere genegenheid, motivatie en verbintenissen met betrekking tot iets of iemand aan de dag te leggen. Het syndroom heeft geen wetenschappelijke basis , maar beoogt een eigen beeld te geven van verschillende symptomen van andere aandoeningen.
Er is geen echte bodem in het bestaan. Het is net een bodemloze put. Je stopt er oneindig veel liefde, aandacht en zorg in, maar er komt zelden iets terug. Het kind heeft in de allereerste levensfase nooit het fundament in zijn bestaan kunnen leggen van de liefhebbende volwassene aan wie het al dan niet was toevertrouwd.
Het syndroom komt veelal voor bij adoptiekinderen die op (soms) oudere leeftijd werden geadopteerd, waarvan de voorgeschiedenis onvoldoende is gekend. Het komt echter evenzeer voor bij biologisch eigen kinderen, pleegkinderen en stiefkinderen die om een of andere reden het basisvertrouwen met ouder(s) hebben (moeten) gemist (missen)
Het kind vertoont weinig eigen kern, bestaansverbinding: Er is weinig of geen "ik"; daarnaast geen vertrouwen in volwassenen, met als gevolg diepgewortelde angst om (h)echte relaties aan te gaan. Er is een sterke neiging tot het leggen van oppervlakkige, wisselende contacten. Hierdoor is de problematiek voor anderen slecht invoelbaar. Die anderen, inclusief hulpverleners zien niets of weinig.
De intieme emotionele banden binnen het gezin worden als bedreigend ervaren. Oppervlakkige aandacht van talloze onbekenden wordt meer op prijs gesteld, dan de persoonlijk gerichte aandacht van enkele vertrouwde personen. Het verschil tussen vriend en vreemde wordt niet echt gevoeld. Er is tussen de verzorgende ouder(s) en het kind een permanente machtsstrijd gaande die niet waarneembaar is door derden. Emoties kunnen daarbij aan en uitgeschakeld worden, als op bevel.
Het vroegste ervaren van "pijn" of "niet gewenst zijn" is onvoorstelbaar vernietigend. Dit ontbreken van basisvertrouwen in de allereerste levensfase uit zich vaak in vernietigingsdrang die zich richt tegen zichzelf of de naaste verwanten (ouders). Andere uitingen van die agressie kunnen zijn: wreedheid jegens dieren, vernielen, liegen, slapeloosheid, provocerend seksueel gedrag en weglopen. Meestal ziet men een onverzadigbare honger naar aandacht. Negatieve aandacht levert daarbij dikwijls meer resultaat op dan positieve.
Het kind heeft nauwelijks remmen of drempels. Het heeft weinig of geen schuldgevoel. De gewetensontwikkeling is niet/weinig op gang gekomen.
Het kind vertoont overlevingsgedrag en schijnaanpassing. Het is geniaal in het observeren, taxeren en manipuleren van de mensen om zich heen. Er is een sterke tendens de ouders en andere gezinsleden tegen elkaar uit te spelen. Evenzo met kennissen, vrienden, familie, leerkrachten, enz...
Er is nooit echt bevrediging. Het kind voelt zich steeds te kort gedaan.
Het kind heeft relatief weinig gevoel voor ruimte en tijd. Er ontstaan vaak leerproblemen ondanks een meestal normale begaafdheid.
Bij adoptiekinderen kenmerkt de beginfase zich meestal door onbegrijpelijk goed aangepast gedrag, zonder heimwee, zowel thuis als op school. Naarmate de tijd verstrijkt is het gedrag naar de verzorgende ouder(s) steeds afwijzender. Naar anderen toe blijft het begin-gedrag echter gehandhaafd, soms ook tegenover de ouder die niet onmiddellijk de dagelijkse zorg over het kind heeft."
We hebben geen flauw benul van hoe het allemaal is gegaan in dat gezin. We kunnen er niet over oordelen.
Hechtingsstoornissen kunnen voor veel problemen zorgen. Hieronder een stukje tekst daarover:
"Het Geen-Bodem-Syndroom kan omgeschreven worden als een abnormaal sociaal gedrag en een tekort aan vaardigheden om diepere genegenheid, motivatie en verbintenissen met betrekking tot iets of iemand aan de dag te leggen. Het syndroom heeft geen wetenschappelijke basis , maar beoogt een eigen beeld te geven van verschillende symptomen van andere aandoeningen.
Er is geen echte bodem in het bestaan. Het is net een bodemloze put. Je stopt er oneindig veel liefde, aandacht en zorg in, maar er komt zelden iets terug. Het kind heeft in de allereerste levensfase nooit het fundament in zijn bestaan kunnen leggen van de liefhebbende volwassene aan wie het al dan niet was toevertrouwd.
Het syndroom komt veelal voor bij adoptiekinderen die op (soms) oudere leeftijd werden geadopteerd, waarvan de voorgeschiedenis onvoldoende is gekend. Het komt echter evenzeer voor bij biologisch eigen kinderen, pleegkinderen en stiefkinderen die om een of andere reden het basisvertrouwen met ouder(s) hebben (moeten) gemist (missen)
Het kind vertoont weinig eigen kern, bestaansverbinding: Er is weinig of geen "ik"; daarnaast geen vertrouwen in volwassenen, met als gevolg diepgewortelde angst om (h)echte relaties aan te gaan. Er is een sterke neiging tot het leggen van oppervlakkige, wisselende contacten. Hierdoor is de problematiek voor anderen slecht invoelbaar. Die anderen, inclusief hulpverleners zien niets of weinig.
De intieme emotionele banden binnen het gezin worden als bedreigend ervaren. Oppervlakkige aandacht van talloze onbekenden wordt meer op prijs gesteld, dan de persoonlijk gerichte aandacht van enkele vertrouwde personen. Het verschil tussen vriend en vreemde wordt niet echt gevoeld. Er is tussen de verzorgende ouder(s) en het kind een permanente machtsstrijd gaande die niet waarneembaar is door derden. Emoties kunnen daarbij aan en uitgeschakeld worden, als op bevel.
Het vroegste ervaren van "pijn" of "niet gewenst zijn" is onvoorstelbaar vernietigend. Dit ontbreken van basisvertrouwen in de allereerste levensfase uit zich vaak in vernietigingsdrang die zich richt tegen zichzelf of de naaste verwanten (ouders). Andere uitingen van die agressie kunnen zijn: wreedheid jegens dieren, vernielen, liegen, slapeloosheid, provocerend seksueel gedrag en weglopen. Meestal ziet men een onverzadigbare honger naar aandacht. Negatieve aandacht levert daarbij dikwijls meer resultaat op dan positieve.
Het kind heeft nauwelijks remmen of drempels. Het heeft weinig of geen schuldgevoel. De gewetensontwikkeling is niet/weinig op gang gekomen.
Het kind vertoont overlevingsgedrag en schijnaanpassing. Het is geniaal in het observeren, taxeren en manipuleren van de mensen om zich heen. Er is een sterke tendens de ouders en andere gezinsleden tegen elkaar uit te spelen. Evenzo met kennissen, vrienden, familie, leerkrachten, enz...
Er is nooit echt bevrediging. Het kind voelt zich steeds te kort gedaan.
Het kind heeft relatief weinig gevoel voor ruimte en tijd. Er ontstaan vaak leerproblemen ondanks een meestal normale begaafdheid.
Bij adoptiekinderen kenmerkt de beginfase zich meestal door onbegrijpelijk goed aangepast gedrag, zonder heimwee, zowel thuis als op school. Naarmate de tijd verstrijkt is het gedrag naar de verzorgende ouder(s) steeds afwijzender. Naar anderen toe blijft het begin-gedrag echter gehandhaafd, soms ook tegenover de ouder die niet onmiddellijk de dagelijkse zorg over het kind heeft."
We hebben geen flauw benul van hoe het allemaal is gegaan in dat gezin. We kunnen er niet over oordelen.
vrijdag 14 december 2007 om 14:34
Ze, Ellemichelle, is echt niet de enige pleegouder die zo denkt hoor.
In bepaalde gevallen zal het ook heus terecht zijn dat je niet positief over een biologische ouder denkt. Het nadeel is alleen dat mensen vaak de neiging hebben dan meteen elke biologische ouder in zo'n geval met wantrouwen te benaderen. Sommige mensen kunnen niet verder kijken en gaan er bij voorbaat vanuit dat als één vader een steen door de ruit gooit alle biologische ouders dat wel zullen doen als het een keer niet gaat zoals ze willen. Wat dus pertinente onzin is. Ik heb zelf te maken met pleegouders en daar heb ik heel normaal contact mee. Wij regelen alles onderling en er kwamen juist misverstanden door al die contactpersonen er omheen. Nu lossen we het onderling op en gaat het een stuk beter. Maar ik heb ook een pleegoudergezin meegemaakt wat het liefste wilde dat ik enkel maar afspraken maakte via jeugdzorg en niet via hen. Zij lieten mijn zoon ook nooit naar mij opbellen om te vertellen hoe het gaat. Werd ook als reden aangevoerd dat ze al zo vaak(?) probemen hadden gehad met biologische ouders. en dat ze dus liever niet direct contact met de biologische ouder, ik in dat geval, hadden. Nou, dat is heel vervelend voor je maar ik vind het niet prettig dat meteen gedacht wordt dat ik ook wel zo zal zijn. Uit de houding van die mensen bleek ook duidelijk dat ze mij veroordeelden. Ik ben blij dat dat slechts crisisopvang was en ik heb mijn zoon heel snel weer naar huis gehaald. Hij vond het daar verschrikkelijk. Toen bleek dat het maar om in totaal twee maanden zou gaan, moest ik mijn zoon ineens maar meteen ophalen, wilden ze ineens wel snel van hem af. Mijn dochter zit nog wel in een (ander permanent) pleeggezin maar zij heeft het redelijk getroffen en die mensen behandelen mij tenminste normaal.
Ik veroordeel deze ouders overigens niet. In vijf jaar tijd kan er een hoop gebeuren met de ontwikkeling van een kind. Het kan van slecht naar goed gaan maar ook andersom. Een oppas die er zelf mee opgehouden is toen het meisje twee was, moet nu niet ineens gaan beweren dat ze zoveel van het meisje afweet. Vijf jaar op deze leeftijd is daarvoor te lang. Dat meisje kan compleet anders reageren, doen en zijn als toen ze twee was.
Ik denk ook niet dat die ouders het zo snel hebben opgegeven. Tussen vier maanden en zeven jaar zit een hoop tijd waarin van alles gebeurd en geprobeerd kan zijn.
Een zwakke adoptieprocedure geeft ook aan dat het kind niet echt helemaal van hen was, anders had het toch onder andere niet nu nóg de Koreaanse nationaliteit gehad. Dan valt het te beschouwen als een pleegkind wat waarschijnlijk niet meer te handhaven is en wellicht elders beter af is.
Ik vind er niet heel veel verschil zitten tussen zelf beslissen een kind uit huis te plaatsen of als pleeggezin aangeven dat het niet meer werkt. Een pleegkind is altijd tijdelijk, al varieert de duur van dat tijdelijk uiteraard. Een uithuisplaatsing is in principe ook tijdelijk. Er wordt altijd vanuit gegaan, in de meeste gevallen, dat een kind zodra het kan weer terug naar zijn biologische ouders gaat en anders houdt pleegzorg op als het kind achttien is. Pleegkinderen zijn vaak al wat ouder en dus duurt een plaatsing vaak minder dan tien jaar. Een lange tijd maar in wezen tijdelijk.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 14 december 2007 om 22:19
