Nederlandse diplomaat dumpt pleegkind.

FV,



Wie had dat gedacht hè?

Nou inderdaad Jaap. Als je kind het niet volgens het boekje doet moet het gelijk getest worden. En dan het liefst zo snel mogelijk naar het speciaal onderwijs... Zodat de "normale" scholen genoeg tijd hebben voor de standaard kindjes.

Klinkt misschien ongenuanceerd wat ik zeg, maar zo werkt het wel. Zeker als je klassen van bijna 30 kinderen hebt, dan is er simpelweg geen tijd voor de kinderen die wat meer aandacht vragen. Enige voordeel van een stoornis is natuurlijk wel dat je een pgb kan aanvragen!

Maar goed, dit wordt wel erg off topic he?

Nederlandse ouders die teveel geconditioneerd zijn op 'stoornissen'. Het 'verschrikkelijke' pleeggezin waar ik van sprak, had jou vast ook erg gewaardeerd, Jaap. Zij 'geloofden' ook niet in adhd/pddnos, wat door twee instanties was gediagnosticeerd bij mijn zoon. Een psychiatrische aandoening die veelal in 80% van de gevallen erfelijk is en dus vaak overgaat van ouder op kind. Volgens hen had ik hem zo 'gemaakt'. Als dat zo was, was ik in deze theorie ook een adhd-pddnosser. Bijna de enige manier om een kind met een dergelijke stoornis zo te maken. Maar ik heb geen adhd/pddnos dus heb ik hem niet zo gemaakt.



Stoornissen bestaan in dat soort mensen hun ogen slechts in de 'verbeelding' van ouders en blijkbaar ook bij gerenommeerde instanties. Alsof ouders zitten te wachten op onhandelbare kinderen maar goed, volgens diezelfde mensen doen ouders het zelf. Zij creëren die aparte, niet in de pas lopende wezens. Gooi er een dosis autoriteit qua opvoeding tegenaan en het komt allemaal goed, volgens dezelfde mensen.

Toch apart dan dat mijn zoon beter functioneert onder mijn op compromis gebaseerde opvoeding en gekeken naar hoe hij werkelijk is opvoeding dan onder de autoritaire houding en opvoeding van dergelijk denkende mensen.



Er is een verschil tussen normale traditionele problemen en kinderen met een stoornis. Zij hebben problemen die veel verder gaan dan de gangbare 'sores'. De gangbare 'sores' hoef je vaak enkel maar af te wachten en die komen vanzelf in orde. Het kind bepaalt het tempo van zijn ontwikkeling. Kinderen met een stoornis komen niet vanzelf uit de problemen. Dat moet ze bijgebracht worden, dag in dag uit, jarenlang en dat gaat niet met een huis tuin keuken opvoeding. Als je dat denkt, kom je van een koude kermis thuis.



Zo zwart wit om niet de grijstinten ertussen te kunnen of willen zien en álles op de ouders af te schuiven. Ouders hebben geen 100% invloed op hun kinderen. Kinderen spelen op straat, gaan naar school, pikken veel op van vriendjes, tv en internet en hebben een eigen karakter. Als ouder kun je daar tot zekere hoogte invloed op uitoefenen maar jij als ouder maakt niet volledig je kind. Als een kind echt een stoornis blijkt te hebben ontwikkeld, kun je ouders daar niet volledig voor verantwoordelijk stellen. Wat wel kan en moet gebeuren, is die ouders leren hoe ze het beste met een dergelijk kind om kunnen gaan. Als dat niet nodig was, als ouders het zich allemaal maar inbeelden zou je die 'therapeutische' opvoeding helemaal niet nodig hebben. Lekker autoritair optreden. Zie hoe ver je komt.

Liv schreef op 15 december 2007 @ 13:15:

Enige voordeel van een stoornis is natuurlijk wel dat je een pgb kan aanvragen!

Maar goed, dit wordt wel erg off topic he?

En een TOG maar als dat je voordeel moet zijn..

Geef mij dan maar een huis tuin en keuken kind, veel eenvoudiger.

shahla schreef op 15 december 2007 @ 14:48:

[...]





En een TOG maar als dat je voordeel moet zijn..

Geef mij dan maar een huis tuin en keuken kind, veel eenvoudiger.

Eeeh ja, vertel mij wat......Aan de andere kant: ach das ook weer zo gewoon he, dit geeft wel wat uitdaging!

shahla schreef op 15 december 2007 @ 14:35:

Lekker autoritair optreden. Zie hoe ver je komt.

Shahla,



In je betoog zitten dingen waarin ik mij kan vinden, en andere dingen waarvan ik mij afvraag hoe die 'logisch' zijn in jouw beleving.



Voor (bijna) alle 'stoornissen' is geen aantoonbare fysieke oorzaak. Toch ligt anno 2007 de nadruk bij de 'behandeling' op drugs die fysieke aanpassing bewerkstelligen. Zoals de amfetamine (Ritalin) die drukke kinderen wordt gegeven. Verslavend, en op termijn vermoedelijk leidend tot depressie, maar daar zijn dan weer andere pilletjes voor.



Het is belangrijk om stil te staan bij het gegeven dat een 'stoornis' niets meer, of minder is dan een 'afwijking van de normaal'. In de DSM, waar de 'stoornissen' gerubriceerd worden, stond zo'n dertig jaar geleden nog dat je last had van een 'stoornis' als je een homofiele sexuele voorkeur bij jezelf ontdekte.

'Drukke' kinderen maakten vijftig jaar geleden hun school niet af, en gingen iets doen met hun leven waarvoor je geen universiteit nodig had. Of ze kwamen inderdaad regelmatig in botsing met 'autoriteit', en leerden daar weer van.



Hoewel ik zeker niet iemand ben die propageert dat iedereen baat heeft bij wat jij aanduidt met een 'autoritaire opvoeding', geloof ik ook niet dat het goed is als ouders terugschrikken voor het nemen van hun verantwoordelijkheid, en de consequentie aanvaarden dat bij het hebben van regels ook hoort dat je bereid bent te straffen.

Het ene kind zal dan vaker een 'aai over de bol' nodig hebben, en het andere kind doe je tekort als je het niet af en toe een tik voor de broek geeft (of wat ook maar je voorkeur heeft).



In onze therapeutische samenleving vertrouwen we veel teveel op de 'medicijnman'. Iets wat bepaalde sectoren van onze samenleving die zich professioneel met 'zorg' bezighouden geen windeieren legt, maar waar ouders die er tegenop zien om junkies te maken van hun kinderen zwaar door worden belast.

Je wordt er mijns inziens wel een meer bewuste ouder van. Bij elke opvoedingsstap die je zet, moet je overwegen of het gunstig of ongunstig zal uitpakken en wat dat op termijn weer kan betekenen. Elke stap kan je dag maken of breken met zo'n kind onder je hoede. Als je er niet mee te maken hebt, kun je het zien als een uitdaging. Voor ouders betekent het echter niks meer en niks minder dan elke dag bekijken wat voor dag het gaat worden. De uitdaging gaat er helaas wel een beetje vanaf als je weet dat ondanks mogelijkheid tot groei bij zo'n kind het niet overgaat en je nooit uitgerust achterover kan leunen van 'hèhè, we zijn op de goede weg'. Dat kan namelijk zo weer veranderen.

Met een gewoon kind heb je dat niet in deze mate en soms verlangde ik er wel eens naar dat het allemaal 'gewoon' kan. Aan de andere kant, dan had ik deze zoon niet gehad en ik wil hem uiteraard niet missen. Hij heeft zijn bijzondere en leuke kanten evengoed. Dat weegt vaak wel op tegen 'de strijd'.

"Als je er niet mee te maken hebt, kun je het zien als een uitdaging."



Ik zei dat van die uitdaging, maar ik heb er wel degelijk mee te maken hoor! Ik heb 3 kids, waarvan 1 niet "gewoon". En ik kan daar veel over vertellen, maar daar heb ik nu geen zin in. (alleen dat hij pdd nos heeft met nog wat problemen...)

Misschien is het woord uitdaging wel niet helemaal goed gekozen, maar ik weet even geen ander woord....

jaap schreef op 15 december 2007 @ 15:20:

[...]





Shahla,



In je betoog zitten dingen waarin ik mij kan vinden, en andere dingen waarvan ik mij afvraag hoe die 'logisch' zijn in jouw beleving.



Voor (bijna) alle 'stoornissen' is geen aantoonbare fysieke oorzaak. Toch ligt anno 2007 de nadruk bij de 'behandeling' op drugs die fysieke aanpassing bewerkstelligen. Zoals de amfetamine (Ritalin) die drukke kinderen wordt gegeven. Verslavend, en op termijn vermoedelijk leidend tot depressie, maar daar zijn dan weer andere pilletjes voor.



Het is belangrijk om stil te staan bij het gegeven dat een 'stoornis' niets meer, of minder is dan een 'afwijking van de normaal'. In de DSM, waar de 'stoornissen' gerubriceerd worden, stond zo'n dertig jaar geleden nog dat je last had van een 'stoornis' als je een homofiele sexuele voorkeur bij jezelf ontdekte.

'Drukke' kinderen maakten vijftig jaar geleden hun school niet af, en gingen iets doen met hun leven waarvoor je geen universiteit nodig had. Of ze kwamen inderdaad regelmatig in botsing met 'autoriteit', en leerden daar weer van.



Hoewel ik zeker niet iemand ben die propageert dat iedereen baat heeft bij wat jij aanduidt met een 'autoritaire opvoeding', geloof ik ook niet dat het goed is als ouders terugschrikken voor het nemen van hun verantwoordelijkheid, en de consequentie aanvaarden dat bij het hebben van regels ook hoort dat je bereid bent te straffen.

Het ene kind zal dan vaker een 'aai over de bol' nodig hebben, en het andere kind doe je tekort als je het niet af en toe een tik voor de broek geeft (of wat ook maar je voorkeur heeft).



In onze therapeutische samenleving vertrouwen we veel teveel op de 'medicijnman'. Iets wat bepaalde sectoren van onze samenleving die zich professioneel met 'zorg' bezighouden geen windeieren legt, maar waar ouders die er tegenop zien om junkies te maken van hun kinderen zwaar door worden belast.

Stoornissen zijn 'slechts' afwijkingen in de hersenen. Dat is wel fysiek lijkt me. Een hoofd telt ook mee voor het lichaam. Maar goed, de hersenen vallen onder de psyche en dus wordt het anders bekeken dan fysiek en 'tussen de oren' nemen mensen vaak minder serieus dan een overduidelijk lichamelijke ziekte.

Een voorbeeld van fysiek is dat bij adhders de frontaalkwab groter is dan bij mensen zonder deze aandoening. Wel aantoonbaar dus.



De behandeling van adhd om het daarbij even te houden líjkt fysiek maar is in wezen net zo dubbel als ik hiervoor omschrijf met hoe je een dergelijke aandoening kan bekijken. De ritalin doet 'iets' in je hersenen. Dit is overigens geen lange termijnmiddel. Het is een middel dat binnen een half uur werkt en na gemiddeld 3,5 uur is 'uitgewerkt'. Het lichaam mist dan 'even' dat stofje en kan daardop reageren door een 'vergroting' te laten zien van de dingen waarvoor je juist dat middel neemt. Het zogenaamde reboundeffect. Dat effect duurt niet lang. Je kunt het middel wel of niet innemen wanneer je wilt. Je bent niet gebonden aan lange termijnen of tijden omdat het een korte termijneffect beoogt. Dat maakt het middel geschikt voor speciale momenten dat het kind uit de bocht kan vliegen en niet meer te bereiken is voor correctie, zoals in grotere groepen kinderen. Vaak druk en het kind wat daar gevoelig voor is wordt ook druk. Niet druk in de zin van heen en weer rennen, who cares. Nee, druk in de zin van dat het op dat moment zoveel geluiden, signalen e.d. binnen krijgt in de hersenen dat het overvoert raakt en een beetje de weg kwijt en zijn grenzen kan verliezen. Dat kan resulteren in niet wenselijke situaties. Bijvoorbeeld een treincoupé op stelten zetten wat de andere reizigers niet kunnen waarderen.



Voor mij heeft het weinig nut te kijken naar wat vroeger werd verstaan onder een stoornis. We leven nu, we weten nu meer en kinderen met een stoornis vormen nu eenmaal soms voor de maatschappij een te afwijkende vorm dat het ongewenst wordt.

Daar moet je echt dagelijks mee te maken hebben gehad om te begrijpen wat dat inhoudt. Speciaal onderwijs is er echt niet voor niks en in tegenstelling tot wat sommige mensen denken is het echt niet zo dat je 'zomaar' naar het speciaal onderwijs kunt gaan.

Daarvoor moet je een diagnose hebben en vaak wordt het door anderen beslist dat dit nodig is. Bijvoorbeeld een kinderdagverblijf dat moet bekijken naar welk onderwijs een kind moet als het vier is en niet meer naar een kinderdagverblijf kan gaan. Zij schakelen dan bijvoorbeeld een pedagoog in om het kind te observeren. Als blijkt dat het hopeloos gaat verzuipen op gewoon basisonderwijs, dan worden andere opties bekeken. En ook al zit je kind op het speciaal onderwijs, dan nog kan het altijd terugkeren naar het regulier. Die mogelijkheden zijn er altijd en in m ijn optiek is het beter om van het speciaal naar het regulier te gaan dan andersom. Omdat dat laatste betekent dat het kind al veel nare ervaringen heeft opgedaan in het regulier en daar niet meer te handhaven is.

Dat kun je beter voorkomen.



Jij hebt in mijn ogen een beetje en te eenvoudige voorstelling wat het betekent om een kind met een stoornis te hebben. Denk je dat dat komt omdat ouders niet durven te straffen? Dat is in wezen hetzelfde als niet willen geloven dat stoornissen bestaan en te denken dat het komt omdat ouders iets fout hebben gedaan.

Het enige wat ze dan vaak fout hebben gedaan is zelf het hebben van een stoornis of niet weten hoe je een kind met een stoornis het beste aanpakt. Het is juist vaak dat je dan maar begint met autoritair opvoeden en veel straffen, omdat je denkt dat zo'n kind dat nodig heeft. Je komt er dan later wel achter dat zo'n opvoeding verkeerd uitpakt en het kind er enkel maar recalcitranter van wordt.

Het kind is anders en juist kinderen die anders zijn, moet je anders benaderen. Dat kan 'therapeutisch' lijken maar met een dergelijke grote groep van kinderen in de maatschappij die zich niet autoritair laten bijsturen, moet je wat anders verzinnen zodat ze straks als volwassenen toch niet al teveel buiten de boot vallen.



Hier wordt aangegeven dat ouders teveel leunen op het stoornisvlak maar het zijn wel dezelfde mensen die eigenlijk vinden dat die ouders er maar voor moeten zorgen dat deze kinderen niet teveel opvallen in de maatschappij en net zo netjes meedraaien als de rest van het schapenvolk, zeg maar. Dan blijft er voor dergelijke ouders geen andere keuze dan inderdaad die stoornis hoger aan te slaan en er op een andere manier mee om te gaan.



Het is dus niet de ritalin die van kinderen junkies maakt hoor. Ik heb al uitgelegd wat voor soort middel dat is. De volgende stap zijn vaak middelen die pas effect scoren op langere termijn en waar een kind dus ook voor een lange tijd vastzit aan zo'n middel omdat het op een bepaald tijdstip elke dag ingenomen moet worden omdat het anders niet werkt en waar je ook niet meer zomaar mee op kan houden. Met ritalin kan het wel maar wat als je kind dat niet meer wil nemen en de school het niet goed vindt gaan zonder medicatie en het alternatief van school gestuurd worden is. Veel ouders van dergelijke kinderen worden door de buitenwacht vaak onder druk gezet iets te ondernemen en ik gaf al aan in mijn vorige alinea wat ik daar onder andere mee bedoel.



Zijn het wel de ouders die teveel gelegen laten liggen aan de stoornis. Werkt de maatschappij het niet evenzeer in de hand?

Want stel dat we het zouden doen zoals gezegd wordt, wees strenger, straf vaker, een pak voor de broek en de ouders komen tot de conclusie dat het juist averechts uitpakt, dan hoor je weer dezelfde mensen concluderen dat die ouders het niet goed doen want hun kind is onaangepast. Ze mogen eigenlijk geen medicijnen want daar worden ze junkies van maar ook zeuren als datzelfde kind zonder die medicijnen jouw reisje in de trein of jouw bezoekje aan de supermarkt vergalt. Ik hoop dat je mijn punt snapt.

Shahla, mag ik vragen hoe oud je zoon is? (hoeft niet hier hoor)

Hij is ondertussen veertien en heeft al een hoop bijgeleerd maar we zijn er nog niet.

Shahla,



Dat je 'nu' leeft betekent niet dat je de ogen moet sluiten voor het historisch perspectief van wat tegenwoordig een 'stoornis' wordt genoemd, en daarvoor hooguit 'storend'.



Het fysieke kenmerk dat jij meent te kunnen identificeren benadrukt overigens nog eens waarom het (zelfs waar je gelijk hebt) geen 'stoornis' of 'afwijking' is. De behandeling middels de toediening van amfetamine/Ritalin (als 'speed' een verboden middel en 'harddrug') beoogt zelfs niet eens iets te veranderen aan die fysieke kwaliteit. En dat is maar goed ook, want dat causale verband is helemaal niet aangetoond. Het is dan ook allerminst zo dat, om de diagnose 'ADHD' te kunnen stellen, een hersenscan wordt gemaakt.



Het is op zich niet zo dat ik individuele ouders er op aanspreek dat ze akkoord gaan met het drogeren van hun kinderen om het gedrag van hun kroost zo op chemische wijze te 'stabiliseren', in plaats van middels de meer traditionele methode van de opvoeding. Inderdaad wordt het je als ouder anno 2007 niet zelden opgedrongen. Ook op scholen hebben leerkrachten het moeilijk de orde te handhaven door een serie maatregelen die hun armslag enorm hebben beperkt.



Maatschappelijk en ethisch is het echter wel degelijk een groot probleem, dat nog groter wordt als die chemisch gestabiliseerde kinders straks daadwerkelijk een fysiek probleem blijken te hebben ontwikkeld, omdat het lichaam het vertikt bepaalde stoffen aan te maken die normaalgesproken voorkomen dat je erg gedeprimeerd raakt van tegenslag. En bij dierproeven blijkt dat het gevolg van (langdurig) gebruik van Ritalin.



Het vervangen van chemische stoffen die het lichaam normaal zelf fabriceert heeft gevolgen waar veel consumenten zich maar amper van bewust zijn. Gebruik je langere tijd achtereen coke (bijvoorbeeld), dan bouwt het lichaam de aanmaak van dopamine af. En daarmee verandert je persoonlijkheid.

Met amfetamine/Ritalin (speed) verander je eveneens de chemische balans, en vanwege dit effect heeft de Nederlandse overheid destijds dit spul ontraden toen het nog door artsen werd voorgeschreven als 'eetlustremmer'. Tegelijk heeft men het toen ook op de lijst met harddrugs geplaatst. Dat het begin van deze eeuw een nieuw leven begon als 'medicijn' om drukke kinderen 'normaal' te laten reageren, is ronduit verbazingwekkend.



Opvoedkundige interventie, middels beloning of straf, reguleert (op termijn) ook de productie van de chemische balans in de hersenen. Maar het voordeel is wel dat het daartoe lichaamseigen stoffen aanwendt, en de productie ervan op geheel natuurlijke wijze in balans brengt.



Probleem is echter dat kinderen anno 2007 niet meer gecorrigeerd mogen worden, anders dan middels de vriendelijke suggestie om iets te doen of te laten, danwel middels omkoping, door hen een beloning in het vooruitzicht te stellen. Deze cultureel gebonden restricties ondergraven de effectiviteit van de opvoeding en maken chemische interventie nodig. Het is dan ook niet voor niks dat vooral in de hoek van de 'zorg' en de farmacie veel voorstanders te vinden zijn voor de moderne pedagogische benadering. Het is, potentieel, een bijna onuitputtelijke bron van inkomsten.

Niet helemaal waar Jaap. Vroeger werden kinderen met dit soort problemen als dom, achterlijk en opgroeiend voor galg en rad"bestempeld. Hadden ze geluk eindigden ze in en pnstelling voor geestelijk gehandicapten, hadden ze pech dan in de gevangenis. Een kennis van me werkt op een zgn ZMOK-school en vertelt regelmatig dat ze weer met een tweeen twee uur bovenop een kind hebben gezeren omdat die een woede-aanval had, en dat de enige manier is om te voorkomen dat ie dan zijn medeleerlingen het ziekenhuis in slaat. Ander kindje had van een medelerling het oor afgebeten omdat die niet wilde luisteren. mar natuurlijk, het enige wat mis is met deze kinderen is hun gebrekkige opvoeding.

Het lijkt mij dat je juist als je weet dat de hele wereld mee kan kijken, zeer lang over deze keuze nadenkt. Is het schokkend? Zeker. Zouden ze dit zo snel met hun eigen kinderen doen? Vast niet. Maar is er goed over nagedacht? Ja, dat denk ik wel.



Wat niet wegneemt dat dit heel erg traumatisch moet zijn voor dit meisje die deze mensen, vanaf dat zij 4 maanden was, als haar ouders kent.

Niet alle stoornissen of aandoeningen zijn resultaat van de opvoeding. Wel kan een al bestaande "afwijking" in zowel goede als slechte banen geleidt worden dmv opvoeding. Het is ook een resultaat van opvoeding als een kind zich de slechte kant op ontwikkeld, met of zonder die aandoening. Ik zeg dus ook.

Kreng,



Deels heb je gelijk, en hoe hard dat ook klinkt, hebben we het dan over 'natuurlijke selectie', die ervoor gezorgd heeft dat we zover gekomen zijn. Wat daarbij uit het oog wordt verloren, is dat de 'afwijking van de normaal' zowel kan betekenen dat er 'tegen' die afwijking wordt geselecteerd, als dat er 'voor' die afwijking wordt geselecteerd. Wat we nu doen, is naar die 'normaal' toe selecteren, en dat is én behoorlijk pretentieus, én behoorlijk riskant. Een adaptatie die we 'levensvatbaar' kunnen maken door er een stoot pillen en poeiers in te stoppen kan op het erfelijke niveau onvoorspelbare gevolgen hebben.

Zoals ik mij fel keer tegen 'maakbare samenlevingen' geschoeid op de leest van ene Adolf Hitler, met zijn 'Herren-volk', keer ik mij tegen deze aanslag op de diversiteit. Ik wil elk mens helpen dat in acute nood verkeerd, of een bedreiging vormt voor de maatschappij. Maar ik vind het (Frankenstein-) krankzinnig dat we zelfs maar zouden nadenken over de wenselijkheid om van iedereen een 'normaal' persoon te maken. Afschuw vervuld mij bij de gedachte............!

minny schreef op 15 december 2007 @ 19:17:

Niet alle stoornissen of aandoeningen zijn resultaat van de opvoeding. Wel kan een al bestaande "afwijking" in zowel goede als slechte banen geleidt worden dmv opvoeding. Het is ook een resultaat van opvoeding als een kind zich de slechte kant op ontwikkeld, met of zonder die aandoening. Ik zeg dus ook.

Minny,



Het gros van de 'stoornissen' of 'aandoeningen' bestaat niet, anders dan in de hoofden van mensen die zijn opgevoed met het idee dat er zoiets bestaat als een 'normaal' persoon. Vóór Galton, die met zijn onderzoek de basis vormde voor eugenese , was dat ondenkbaar. We waren allen 'kinderen van God'. Nou ben ik zelf ook niet zo dol op dat concept van die God, maar ik zie 'Hem/Haar' toch liever als een mythische persoon op een wolk, slechts door gebed bereikbaar, dan in een witte jas tegenover mij aan tafel.

shahla schreef op 15 december 2007 @ 16:16:

Hij is ondertussen veertien en heeft al een hoop bijgeleerd maar we zijn er nog niet.

Ja, zover zij wij nog niet, mijn zoontje is 7. En af en toe hou ik mijn hart vast voor wat er misschien nog gaat komen, maar aan de andere kant: hij is best intelligent (bedoel ik niet om op te scheppen hoor), en dat geeft hem hoop ik de nodige voordelen in het leven en om om te leren gaan met zijn handicap.



Hoe dan ook blijf ik trouwens vinden dat we tegenwoordig wel wat teveel gericht zijn op "afwijkingen". Dat heeft zo zijn voor- maar ook nadelen.

Liv,



Zonder mij ook maar een seconde in te beelden dat ik op basis van wat je hier over je zoon hebt verteld een oordeel kan vellen, zit ik hier weer vol ongeloof te staren naar wat je schrijft. 'Handicap'?



De Nederlandse website voor ouders met kinderen die gediagnosticeerd zijn als 'PDD NOS' stelt het volgende:

---

PDD-NOS is een ontwikkelingsstoornis. Ontwikkelingsstoornissen behoren in de psychologie tot een groepje van psychologische stoornissen, die zelf weer behoren tot een grotere familie van stoornissen, die gewoonlijk al worden gediagnosticeerd in de eerste levensjaren van een kind. Al deze stoornissen hebben gemeen dat ze vermoedelijk het gevolg zijn van een klein genetisch of biochemisch probleem in de hersenen, dat ontstaan is tijdens de ontwikkeling van die hersenen gedurende de zwangerschap.

---

Hoe vaag wil je het hebben?



Vervolgens:

---

De symptomen van deze hersenafwijking kunnen variëren van zeer ernstig tot zeer mild. Tegenwoordig gebruikt men het concept van een glijdende schaal (continuüm), waarop het al of niet aanwezig zijn van deze symptomen wordt afgezet, alsmede de aard en de ernst daarvan, en hun mogelijke onderlinge interactie.

---

Hier wordt het gedrag van een peuter of kleuter dus afgezet tegen wat iemand op enig moment als 'normaal' heeft vastgepind.



Nou moet je even stilstaan bij datgene waar 'PDD-NOS' voor staat:



Pervasive Developmental Disorder-Not Otherwise Specified



Op die website vertalen ze 'pervasive' zoals het hen uitkomt, maar het betekent letterlijk 'diffuus' of 'over een groot gebied verbreid', oftewel 'ongrijpbaar'. En dat wordt nog eens benadrukt door de toevoeging 'NOS' (Not Otherwise Specified'). Je zoon is 'niet normaal', maar ze kunnen er geen label aanhangen, weten niet of het een genetische, fysieke of sociale herkomst heeft, maar voor de zekerheid vinden ze hem maar wel 'gehandicapt'? Ik denk dat ik ze zou uitlachen.



Wat heerlijk ook dat ze op die website de pagina's openen met quotes van Wolkers en Shakespeare. Duidelijk ook 'niet normaal' die twee. Maar wat een gave mensen! En wat een gaven aan de mensheid, die twee!

Jaap, je kunt tocn niet ontkennen dat sommige mensen totaal niet kunnen functioneren in de huidige maatschappij.



dan kun je wel roepen dat we niet iedereen moeten afmeten nar wat normaal is, maar wat zou je zelf doen wanneer een kind, of een volwassene, poep aan de muren smeert, met het meubilair gooit en alleen maar woedend begint te schreeusen als iemand hem iets vraagt.

Ok dat zijn mss extreme gevallen ( en soms heet poep op de muur kunst), maar die kinderen bestaan wel. De huidige maatschappij stelt steeds hogere eisen aan cognitief functioneren. Vraag is idd in hoeverre een lage intelligentie of en gedragsprobleem als stoornis moet worden bestempeld, maar feit is wel dat een groot aantalvan deze personen, niet normaal kan functioneren in de huidige maatschappij en dus niet in staat zal zijn om financieel de eigen broek op te houden. En dan ontstaat er dus een probleem. want wie gaat at betalen, en hoe bakenen we de niet-kunners af vande geen-zin-om-te werkeners.

Jaap, pdd nos lijkt idd een soort van "rest"-diagnose: we weten niet precies wat er met uw kind is, wel dat er "iets" is. En dat lijkt raar, maar aan de andere kant: er is (heel duidelijk) echt "iets" met hem, en als je daar dan een label op plakt (pdd nos) kan dat soms tóch handig zijn. Niet alleen om hulp te krijgen, maar ook om het aan anderen uit te kunnen leggen. Bovendien is pdd nos een autisme verwante stoornis, en als je het in dat licht bekijkt, zijn sommige dingen (bepaald gedrag van mijn zoontje bijv.) beter te begrijpen. Ik denk overigens dat je wel wat te weinig over pdd nos hebt gelezen, het is misschien vaag (waar komt het vandaan, wat is het precies), maar aan de andere kant zijn er ook wel een aantal duidelijke eigenschappen op te noemen die horen bij pdd nos. Alleen de intensiteit kan erg varieren, dat maakt het lastig.

Overigens noemt niemand mijn zoon gehandicapt, alleen vind ik wel dat hij een handicap heeft (hij kan bijvoorbeeld niet naar een normale school, en heeft veel meer dan een "normaal" kind sturing en instructie nodig, dingen gaan bij hem niet vanzelf, daarom zeg ik handicap, maar dat woord gebruik ik in het dagelijks leven nooit eigenlijk).

jaap schreef op 15 december 2007 @ 17:32:

Shahla,



Dat je 'nu' leeft betekent niet dat je de ogen moet sluiten voor het historisch perspectief van wat tegenwoordig een 'stoornis' wordt genoemd, en daarvoor hooguit 'storend'.



Het fysieke kenmerk dat jij meent te kunnen identificeren benadrukt overigens nog eens waarom het (zelfs waar je gelijk hebt) geen 'stoornis' of 'afwijking' is. De behandeling middels de toediening van amfetamine/Ritalin (als 'speed' een verboden middel en 'harddrug') beoogt zelfs niet eens iets te veranderen aan die fysieke kwaliteit. En dat is maar goed ook, want dat causale verband is helemaal niet aangetoond. Het is dan ook allerminst zo dat, om de diagnose 'ADHD' te kunnen stellen, een hersenscan wordt gemaakt.

Jaap, die historie is voor mij helemaal niet interessant. Dat weet ik veelal al. Ik heb me jaren geleden al ingelezen. Voor mij is voornamelijk de praktijk van belang.



Ik meen het fysieke kenmerk, frontaalkwab, niet te identificeren. Dat hebben anderen onderzocht en ik heb het gelezen in het blad Balans. Een tijdschrift met actuele informatie over leer-, ontwikkelings- en gedragsproblemen bij kinderen.

Ritalin verandert tijdelijk wat, dat is meer dan niets veranderen.

Aan de werking van een pil kun je afzien wat het effect is. Daarvoor hoef je niet persé het verband te weten. Ik ken de werking van Ritalin. Het doet meer dan niets, met of zonder verband.



Voor de rest lijk jij je vooral te richten op het wetenschappelijke. Prima, zulke mensen moeten er zijn maar er moeten ook praktijkmensen zijn en daar schaar ik me dan onder.

jaap schreef op 15 december 2007 @ 17:32:

Probleem is echter dat kinderen anno 2007 niet meer gecorrigeerd mogen worden, anders dan middels de vriendelijke suggestie om iets te doen of te laten, danwel middels omkoping, door hen een beloning in het vooruitzicht te stellen. Deze cultureel gebonden restricties ondergraven de effectiviteit van de opvoeding en maken chemische interventie nodig. Het is dan ook niet voor niks dat vooral in de hoek van de 'zorg' en de farmacie veel voorstanders te vinden zijn voor de moderne pedagogische benadering. Het is, potentieel, een bijna onuitputtelijke bron van inkomsten.

Ik zie veel mensen om me heen bezig met kinderen. Meestal gaat het vriendelijk maar als een kind echt vervelend wordt, is mijn ervaring dat ouders wel degelijk streng zijn, straf uitdelen en ja ook belonen bij wenselijk gedrag. Van een beloning raak je gemotiveerd. Jij wordt ook voortdurend beloond. Je werkt en je beloning is je salaris, anders kap jij er ook mee. Zo werkt het bij kinderen ook. Je moet ze stimuleren en beloningen hoeven niet pertinent in geld of goederen uitgedrukt te worden. Een vriendelijk woord, een aai over de bol, een compliment geven e.d.

Er is niet één opvoeding en dus kun je een opvoeding niet ondergraven. Er zijn zoveel verschillende manieren en als je intenties goed zijn en je best doet, is er geen verkeerde manier. Al denk ik wel dat het ook van belang is dat je een opvoeding kiest die bij je kind past. Dan creër je het beste resultaat. Vooral als je al een kind hebt dat wel wat positief resultaat nodig heeft

'Geen bindingsangst Jade'

door Bart Olmer

AMSTERDAM - Jade, het 'gedumpte' adoptiekind van Nederlandse diplomaten, heeft op school nooit sporen vertoond van bindingsangst.



Dit stelt de Nederlandse schooljuf die Jade (8) Nederlandse les gaf aan de Nederlandse school 'De Oranje Sampan' in Hongkong. De Hongkongse viceconsul Raymond Poeteray en zijn vrouw Meta zeggen dat hun ex-dochter kampte met een psychische stoornis en daarom uit hun gezin is gezet. Maar Jades ex-schooljuf zegt nu: "Jade was altijd een blij, open en intelligent kind, kerngezond!"



"Als moeder van twee geadopteerde Koreaanse kinderen en als schooljuf van Jade heb ik met verbijstering de 'affaire-Jade' gevolgd. Ik heb zeven jaar lang lesgegeven aan de Nederlandse school 'De Oranje Sampan' op Hongkong Island. Jade zat bij mij in de groep tijdens het schooljaar 2004-2005. Ik heb het Onderwijskundig Rapport er nog eens op nageslagen: niks mis met Jade. Ik kan me niet voorstelen dat zo'n kanjer in zo'n korte periode kan veranderen", zo reageert de schooljuf, die anoniem wil blijven uit vrees dat haar openhartigheid problemen oplevert voor familieleden in Hongkong. Eerder zetten ook een babysitter, bekenden van de familie Poeteray en twee hooggeplaatste ambtenaren in Hongkong, verantwoordelijk voor de huidige opvang van Jade, vraagtekens bij de 'bindingsangst' van Jade.



De schooljuf was dol op Jade. "Ik mocht niemand voortrekken, maar dat meisje en ik sloten elkaar in het hart vanaf het allereerste moment dat ze mijn klasje binnenwandelde. Ik kon nooit wachten tot het haar beurt was om 'klassenassistent' te zijn. Dan kroop ze dicht tegen me aan, knuffelden wij elkaar en gaf ik haar kusjes in de nek."



Het gezin Poeteray werd spil in een wereldwijde diplomatieke rel nadat het Koreaanse consulaat in Hongkong bekendmaakte dat Jade was gedumpt door het Nederlandse diplomatenkoppel omdat ze "niet zou passen binnen het gezin en zich niet wilde aanpassen aan de Nederlandse cultuur en eetgewoonten".



De viceconsul weigerde eerst commentaar, maar werd gedwongen een schriftelijke verklaring te geven toen de rel enorme proporties aannam. Volgens hem lijdt Jade aan een 'ernstige vorm van bindingsangst'. Daarom werd medio 2006 Jade uit huis geplaatst.



Schoolrapporten van medio 2005 - in het bezit van deze krant - schetsen echter een compleet ander beeld van Jade. Daarin wordt ze omschreven als "een prettige leerlinge, die elke uitdaging aangrijpt". Volgens de juf spreekt Jade vloeiend Nederlands. In één van de rapporten staat dat het meisje in kringgesprekken "heel zelfverzekerd is en zich mengt in gesprekken en zelfs vragen stelt aan haar klasgenootjes in plaats van dat de leerkracht dat doet".



In deze rapporten scoort ze op alle punten, van contact en samenwerking met de medeleerlingen, zelfstandig werken, concentratie, werkverzorging en werktempo 'goed'. Ook scoorde ze goed op taal- en denkontwikkeling, spreekvaardigheid, luistervaardigheid en woordenschat.



Voordat ze naar de volgende groep ging, schreef de schooljuf op 3 maart 2005: "Jade heeft goede vorderingen gemaakt. Ze maakt de meeste opdrachten zelfstandig. Ze is een prettige leerlinge, die enthousiast en gemotiveerd is. Een intelligent kind, dat toe is aan een nieuwe uitdaging!"



Op een ouderavond, waar Raymond en Meta beiden aanwezig waren, verbaasden de ouders zich over het vrije gedrag van Jade. In een verslag daarvan staat: "Ouders waren verbaasd dat Jade tijdens onze kringgesprekken 'de leiding' neemt door vragen te stellen aan haar klasgenootjes. Ouders gingen ervan uit dat ze zich wel heel erg op haar gemak moet voelen en dat deed hun goed."



Het echtpaar Poeteray stelt dat Jade uitgebreide therapeutische hulp heeft gehad en nog altijd krijgt, maar de juf weet daar niets van. "Elk kind met een aandoening had een medisch dossier, bijvoorbeeld over aandachtstoornissen of allergieën, maar Jade had geen medisch dossier bij ons."



Dat het gedumpte meisje nu stateloos is, steekt de juf. Volgens viceconsul Poeteray heeft "Jade de Nederlandse nationaliteit niet, louter als gevolg van het feit dat we door alle medische problemen de procedure daartoe nooit hebben afgemaakt". De leerkracht begrijpt dat niet: "Wij regelden de Nederlandse nationaliteit binnen één jaar na adoptie van onze kinderen. Hij werkt op de ambassade, hij kan dat relatief snel regelen. Deze affaire is één groot trauma voor dit kind, want Jade is zo'n typetje dat alle indrukken als een spons opzuigt."

.