Actueel
alle pijlers
Niet iedereen zou kinderen moeten mogen krijgen
woensdag 23 november 2011 om 13:02
Ik weet, een harde uitspraak. Maar een waar ik 100% achter sta. Niet iedereen die vruchtbaar is, had een kind mogen krijgen... Ik schrok me dood van het nieuws op nu.nl van vandaag. Per jaar worden er 118.000 kinderen mishandeld in Nederland, waarvan er bij 80.000 kinderen blijvende schade in ontwikkeling. 118.000.....
Een westers land als het onze.... en de aanpak van dit walgelijke gedrag faalt aan alle kanten. Hoe zou dit nou eens constructief aangepakt kunnen worden? Wordt er te soft opgetreden?
http://www.nu.nl/politiek ... --mishandeling-faalt.html
Een westers land als het onze.... en de aanpak van dit walgelijke gedrag faalt aan alle kanten. Hoe zou dit nou eens constructief aangepakt kunnen worden? Wordt er te soft opgetreden?
http://www.nu.nl/politiek ... --mishandeling-faalt.html
woensdag 23 november 2011 om 15:10
quote:dubiootje schreef op 23 november 2011 @ 14:39:
Een beschaafde samenleving beschermt haar kinderen en haar volwassenen en respecteert de lichamelijke integriteit van beiden.
En hoe wegen we de belangen tussen die twee af?
Want als we de lichamelijke integriteit van ouders die hun kinderen mishandelen respecteren, beschermen we dus niet de lichamelijke integriteit van hun kinderen.
Edit: Had je vervolgpost nog niet gelezen. Gaat zo snel hier;-)
Een beschaafde samenleving beschermt haar kinderen en haar volwassenen en respecteert de lichamelijke integriteit van beiden.
En hoe wegen we de belangen tussen die twee af?
Want als we de lichamelijke integriteit van ouders die hun kinderen mishandelen respecteren, beschermen we dus niet de lichamelijke integriteit van hun kinderen.
Edit: Had je vervolgpost nog niet gelezen. Gaat zo snel hier;-)
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
woensdag 23 november 2011 om 15:12
quote:merano schreef op 23 november 2011 @ 15:10:
[...]
En hoe wegen we de belangen tussen die twee af?
Want als we de lichamelijke integriteit van ouders die hun kinderen mishandelen respecteren, beschermen we dus niet de lichamelijke integriteit van hun kinderen.Nee en daarom verdienen die ouders dan ook een ongenadig pak ransel, zo erg dat ze hun kinderen nooit meer aan durven te raken. Daar ben ik dus wel voor.
[...]
En hoe wegen we de belangen tussen die twee af?
Want als we de lichamelijke integriteit van ouders die hun kinderen mishandelen respecteren, beschermen we dus niet de lichamelijke integriteit van hun kinderen.Nee en daarom verdienen die ouders dan ook een ongenadig pak ransel, zo erg dat ze hun kinderen nooit meer aan durven te raken. Daar ben ik dus wel voor.
woensdag 23 november 2011 om 15:14
Ik ken ze ...mensen die 2 kinderen hebben, alletwee bij een pleeggezin wonen, ouders zijn verslaafd...........
Kijken niet om naar de kinderen....en jawel, mevrouw is weer zwanger!!! Kind nummer 3.
Verplichten tot arbortus, en meteen steriliseren.
Ok verstandelijke gehandicapten....mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornis............steriliseren!
Kijken niet om naar de kinderen....en jawel, mevrouw is weer zwanger!!! Kind nummer 3.
Verplichten tot arbortus, en meteen steriliseren.
Ok verstandelijke gehandicapten....mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornis............steriliseren!
woensdag 23 november 2011 om 15:15
Ik kan de OP deels wel begrijpen. Laatst zat ik De Kinderen van de Hondsberg deel 2 te kijken (is vast nog wel ergens online te zien) en het is huiveringwekkend om te zien hoe sommige kinderen beschadigd zijn door onverantwoordelijk gedrag van ouders. Als je zoiets ziet denk je inderdaad: hadden die ouders maar nooit kinderen gekregen, en waarom mogen ze er gewoon mee doorgaan als al hun kinderen uit huis zijn geplaatst?
Het probleem is alleen: als je bepaalde mensen verbiedt om kinderen te krijgen, waar ligt dan de grens? Daarnaast is elk individu anders: sommige mensen met een verstandelijke beperking kunnen met hulp prima een kind opvoeden, anderen zal het helaas nooit lukken. Hoe beoordeel je wanneer het kan en wanneer niet? Er komen heel griezelige eugenetica-associaties bij me op.
Tot slot: bij kindermishandeling spelen vaak ook andere problemen, het staat bijna nooit op zichzelf. Gedwongen sterilisatie klinkt als een "doeltreffende" oplossing, maar daarmee is het probleem niet de wereld uit. Iemand stelde dat het misschien beter is om de gevallen die er al zijn in de gaten te houden, daar ben ik het mee eens. Falende hulpverlening los je niet op door mensen geen kinderen te laten krijgen.
Het probleem is alleen: als je bepaalde mensen verbiedt om kinderen te krijgen, waar ligt dan de grens? Daarnaast is elk individu anders: sommige mensen met een verstandelijke beperking kunnen met hulp prima een kind opvoeden, anderen zal het helaas nooit lukken. Hoe beoordeel je wanneer het kan en wanneer niet? Er komen heel griezelige eugenetica-associaties bij me op.
Tot slot: bij kindermishandeling spelen vaak ook andere problemen, het staat bijna nooit op zichzelf. Gedwongen sterilisatie klinkt als een "doeltreffende" oplossing, maar daarmee is het probleem niet de wereld uit. Iemand stelde dat het misschien beter is om de gevallen die er al zijn in de gaten te houden, daar ben ik het mee eens. Falende hulpverlening los je niet op door mensen geen kinderen te laten krijgen.
woensdag 23 november 2011 om 15:17
[quote]Onderdezon schreef op 23 november 2011 @ 15:05:
[...]
In de huidige maatschappij heerst het idee dat kinderen vrij van ellende zouden moeten opgroeien. Ellende in een kinderjeugd is zo gestigmatiseerd dat het een nieuw taboe is geworden, vermoed ik. Het gevolg is dat men in abstracto kinderen verwaarlozen, slaan, uitschelden en misbruiken verkeerd vindt, maar niemand er concreet mee geconfronteerd wil worden. Net als met enge ziektes gebeurt: in abstracto verschrikkelijk, maar in concreto prettiger om te negeren.
Ik denk dat als we daadwerkelijk iets aan kindermishandeling willen doen, we kindermishandeling niet moeten zien als een maatschappelijk probleem, maar als individuele situaties waaraan ieder een steentje bij zou kunnen dragen.
Mijn moeder zou al minder vaak geschreeuwd hebben als iemand eens een maaltijd voor ons zou hebben gekookt, of mijn moeder eens wat overgeschoten kleding zou hebben gegeven. Die kleine dingetjes zouden ons leven als gezin al gemakkelijker hebben gemaakt. Mijn moeder schreeuwde en schold omdat ze mijn hele jeugd lang overspannen is geweest. Ze heeft alles alleen moeten doen, nooit hulp gehad. Een klein beetje hulp had haar verlichting bezorgd, en mij vaker die lieve moeder gegeven die ze soms ook was. Misschien hadden we dan nu nog contact gehad.
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.[/quote]
Precies, het harteloze harde ´zoek het zelf maar uit´ is wat mij zo´n pijn doet en pijn gedaan heeft.
Tegenstellingen ipv, ´wat kan ik voor je betekenen?´ Het kunnen kleine dingen zijn, zoals een pannetjes soep, of op de vrije middag mogen komen tekenen, met een koekje en een aai over de bol, juist die kleine dingen kan veerkacht geven.
[...]
In de huidige maatschappij heerst het idee dat kinderen vrij van ellende zouden moeten opgroeien. Ellende in een kinderjeugd is zo gestigmatiseerd dat het een nieuw taboe is geworden, vermoed ik. Het gevolg is dat men in abstracto kinderen verwaarlozen, slaan, uitschelden en misbruiken verkeerd vindt, maar niemand er concreet mee geconfronteerd wil worden. Net als met enge ziektes gebeurt: in abstracto verschrikkelijk, maar in concreto prettiger om te negeren.
Ik denk dat als we daadwerkelijk iets aan kindermishandeling willen doen, we kindermishandeling niet moeten zien als een maatschappelijk probleem, maar als individuele situaties waaraan ieder een steentje bij zou kunnen dragen.
Mijn moeder zou al minder vaak geschreeuwd hebben als iemand eens een maaltijd voor ons zou hebben gekookt, of mijn moeder eens wat overgeschoten kleding zou hebben gegeven. Die kleine dingetjes zouden ons leven als gezin al gemakkelijker hebben gemaakt. Mijn moeder schreeuwde en schold omdat ze mijn hele jeugd lang overspannen is geweest. Ze heeft alles alleen moeten doen, nooit hulp gehad. Een klein beetje hulp had haar verlichting bezorgd, en mij vaker die lieve moeder gegeven die ze soms ook was. Misschien hadden we dan nu nog contact gehad.
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.[/quote]
Precies, het harteloze harde ´zoek het zelf maar uit´ is wat mij zo´n pijn doet en pijn gedaan heeft.
Tegenstellingen ipv, ´wat kan ik voor je betekenen?´ Het kunnen kleine dingen zijn, zoals een pannetjes soep, of op de vrije middag mogen komen tekenen, met een koekje en een aai over de bol, juist die kleine dingen kan veerkacht geven.
woensdag 23 november 2011 om 15:17
quote:peecee schreef op 23 november 2011 @ 15:14:
Ik ken ze ...mensen die 2 kinderen hebben, alletwee bij een pleeggezin wonen, ouders zijn verslaafd...........
Kijken niet om naar de kinderen....en jawel, mevrouw is weer zwanger!!! Kind nummer 3.
Verplichten tot arbortus, en meteen steriliseren.
Ok verstandelijke gehandicapten....mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornis............steriliseren!Ja. Zo wilde Hitler het ook.
Ik ken ze ...mensen die 2 kinderen hebben, alletwee bij een pleeggezin wonen, ouders zijn verslaafd...........
Kijken niet om naar de kinderen....en jawel, mevrouw is weer zwanger!!! Kind nummer 3.
Verplichten tot arbortus, en meteen steriliseren.
Ok verstandelijke gehandicapten....mensen met ernstige persoonlijkheidsstoornis............steriliseren!Ja. Zo wilde Hitler het ook.
woensdag 23 november 2011 om 15:17
Dit onderwerp komt regelmatig terug. Een inhoudelijke discussie over wat 'kindermishandeling' nou eigenlijk is, wordt vermeden als de pest. Drammerig wordt steeds dezelfde mantra herhaald: 'Je kind slaan is mishandeling'. Vraag niet waarom, want dan wordt domweg dezelfde mantra herhaald. Ad nauseam.
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).
Afstaan? Aan wie?
Aan de 'professionele' opvoeders. Met een 'track-record' waar je ook alweer kotsmisselijk van wordt, omdat misbruik en mishandeling er schering en inslag zijn. Ingebouwd in de uitverkoren methoden.
Argumenten? Discussie? Bewijzen? Allemaal niet nodig. Gewoon een tranentrekkende 'Stapel-statistiek' fabriceren, PR-offensiefje er achteraan, en klaar is Kees. Laat het overheidsgeld maar komen!
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).
Afstaan? Aan wie?
Aan de 'professionele' opvoeders. Met een 'track-record' waar je ook alweer kotsmisselijk van wordt, omdat misbruik en mishandeling er schering en inslag zijn. Ingebouwd in de uitverkoren methoden.
Argumenten? Discussie? Bewijzen? Allemaal niet nodig. Gewoon een tranentrekkende 'Stapel-statistiek' fabriceren, PR-offensiefje er achteraan, en klaar is Kees. Laat het overheidsgeld maar komen!
woensdag 23 november 2011 om 15:18
quote:hanke321 schreef op 23 november 2011 @ 14:49:
Weet je waar ik aan moet denken als ik dit topic lees, slachtoffer van ernstige kindermishandeling (hoewel nooit fysiek geslagen)?
Dat het lijkt op: ´ik zie wat er gebeurt maar ik wil me er niet verantwoordelijk voor voelen. Het is hún kind, de hulpverlening moet zich er maar mee bemoeien, maar dat moet me niet meer belastingcenten gaan kosten.´
Precies waardoor ik me als kind in de knel zo enorm in de kou heb voelen staan. Níemand die zich aangesproken of verantwoordelijk voelde.
Het systeem moet het maar oplossen. Maar is dat zo? Werkt dat?
Nu lees ik allemaal dingen in dit topic over hoe Het Systeem moet worden veranderd, zodat dit probleem niet meer voorkomt. Maar het ís er, het is er nu en wat werkt wel en wat werkt niet. Dáár moeten we ons op toeleggen. Waarom willen we niet zien wat er gebeurt? Waarom grijpen wij als individu zelf niet in?
Dit is wat ik bedoel met beschaving. Je als individu medeverantwoordelijk voelen voor wat er met je medemensen gebeurt. Opkomen voor die medemens en zeker voor kinderen.
En waarom is goede hulp na slachtoffer te zijn geweest van ernstige kindermishandeling zo slecht te vinden? Echt, ik heb het met een lantaarntje moeten zoeken.
Dat is een belangrijk punt. Daarin laten we al zien dat we kindermishandeling niet serieus nemen. Militairen krijgen een heel verwerkingstraject aangeboden, en dat zijn volwassen mensen die voor een beroep hebben gekozen waarin ze weten dat ze een trauma kunnen oplopen. Kinderen, die helemaal nergens voor kiezen, hebben niets. Zelfs als ze volwassen zijn moeten ze heel veel moeite doen om hulp te vinden.
Dat is toch gekheid als je bedenkt dat het risico op kindermishandeling hoger ligt bij mensen die zelf mishandeld zijn. Die cyclus wil je als samenleving toch doorbreken?
Zou het taboe dat rond kindermishandeling hangt er ook iets mee te maken hebben? Als we net doen of we het niet zien, bestaat het niet? En hoeven wij er ook niets mee? Laat Het Systeem het maar oplossen? Als we een vermoeden van kindermishandeling hebben, bellen we het AMK. Dat is makkelijker dan aanbellen bij die buurvrouw en zelf met haar gaan praten.
Weet je waar ik aan moet denken als ik dit topic lees, slachtoffer van ernstige kindermishandeling (hoewel nooit fysiek geslagen)?
Dat het lijkt op: ´ik zie wat er gebeurt maar ik wil me er niet verantwoordelijk voor voelen. Het is hún kind, de hulpverlening moet zich er maar mee bemoeien, maar dat moet me niet meer belastingcenten gaan kosten.´
Precies waardoor ik me als kind in de knel zo enorm in de kou heb voelen staan. Níemand die zich aangesproken of verantwoordelijk voelde.
Het systeem moet het maar oplossen. Maar is dat zo? Werkt dat?
Nu lees ik allemaal dingen in dit topic over hoe Het Systeem moet worden veranderd, zodat dit probleem niet meer voorkomt. Maar het ís er, het is er nu en wat werkt wel en wat werkt niet. Dáár moeten we ons op toeleggen. Waarom willen we niet zien wat er gebeurt? Waarom grijpen wij als individu zelf niet in?
Dit is wat ik bedoel met beschaving. Je als individu medeverantwoordelijk voelen voor wat er met je medemensen gebeurt. Opkomen voor die medemens en zeker voor kinderen.
En waarom is goede hulp na slachtoffer te zijn geweest van ernstige kindermishandeling zo slecht te vinden? Echt, ik heb het met een lantaarntje moeten zoeken.
Dat is een belangrijk punt. Daarin laten we al zien dat we kindermishandeling niet serieus nemen. Militairen krijgen een heel verwerkingstraject aangeboden, en dat zijn volwassen mensen die voor een beroep hebben gekozen waarin ze weten dat ze een trauma kunnen oplopen. Kinderen, die helemaal nergens voor kiezen, hebben niets. Zelfs als ze volwassen zijn moeten ze heel veel moeite doen om hulp te vinden.
Dat is toch gekheid als je bedenkt dat het risico op kindermishandeling hoger ligt bij mensen die zelf mishandeld zijn. Die cyclus wil je als samenleving toch doorbreken?
Zou het taboe dat rond kindermishandeling hangt er ook iets mee te maken hebben? Als we net doen of we het niet zien, bestaat het niet? En hoeven wij er ook niets mee? Laat Het Systeem het maar oplossen? Als we een vermoeden van kindermishandeling hebben, bellen we het AMK. Dat is makkelijker dan aanbellen bij die buurvrouw en zelf met haar gaan praten.
Ga in therapie!
woensdag 23 november 2011 om 15:19
quote:Liquorice schreef op 23 november 2011 @ 15:15:
Ik kan de OP deels wel begrijpen. Laatst zat ik De Kinderen van de Hondsberg deel 2 te kijken (is vast nog wel ergens online te zien) en het is huiveringwekkend om te zien hoe sommige kinderen beschadigd zijn door onverantwoordelijk gedrag van ouders. Als je zoiets ziet denk je inderdaad: hadden die ouders maar nooit kinderen gekregen, en waarom mogen ze er gewoon mee doorgaan als al hun kinderen uit huis zijn geplaatst?
Het probleem is alleen: als je bepaalde mensen verbiedt om kinderen te krijgen, waar ligt dan de grens? Daarnaast is elk individu anders: sommige mensen met een verstandelijke beperking kunnen met hulp prima een kind opvoeden, anderen zal het helaas nooit lukken. Hoe beoordeel je wanneer het kan en wanneer niet? Er komen heel griezelige eugenetica-associaties bij me op.
Tot slot: bij kindermishandeling spelen vaak ook andere problemen, het staat bijna nooit op zichzelf. Gedwongen sterilisatie klinkt als een "doeltreffende" oplossing, maar daarmee is het probleem niet de wereld uit. Iemand stelde dat het misschien beter is om de gevallen die er al zijn in de gaten te houden, daar ben ik het mee eens. Falende hulpverlening los je niet op door mensen geen kinderen te laten krijgen.
Inderdaad, waar trek je de grens. Een normaal IQ is 100. Mag alles daaronder straks geen kinderen meer krijgen?
En als je eens in je leven depressief bent geweest? Als je ADHD hebt? Als je al jaren werkeloos bent? Schulden hebt?
Ik vind het griezelig hoor.
Ik kan de OP deels wel begrijpen. Laatst zat ik De Kinderen van de Hondsberg deel 2 te kijken (is vast nog wel ergens online te zien) en het is huiveringwekkend om te zien hoe sommige kinderen beschadigd zijn door onverantwoordelijk gedrag van ouders. Als je zoiets ziet denk je inderdaad: hadden die ouders maar nooit kinderen gekregen, en waarom mogen ze er gewoon mee doorgaan als al hun kinderen uit huis zijn geplaatst?
Het probleem is alleen: als je bepaalde mensen verbiedt om kinderen te krijgen, waar ligt dan de grens? Daarnaast is elk individu anders: sommige mensen met een verstandelijke beperking kunnen met hulp prima een kind opvoeden, anderen zal het helaas nooit lukken. Hoe beoordeel je wanneer het kan en wanneer niet? Er komen heel griezelige eugenetica-associaties bij me op.
Tot slot: bij kindermishandeling spelen vaak ook andere problemen, het staat bijna nooit op zichzelf. Gedwongen sterilisatie klinkt als een "doeltreffende" oplossing, maar daarmee is het probleem niet de wereld uit. Iemand stelde dat het misschien beter is om de gevallen die er al zijn in de gaten te houden, daar ben ik het mee eens. Falende hulpverlening los je niet op door mensen geen kinderen te laten krijgen.
Inderdaad, waar trek je de grens. Een normaal IQ is 100. Mag alles daaronder straks geen kinderen meer krijgen?
En als je eens in je leven depressief bent geweest? Als je ADHD hebt? Als je al jaren werkeloos bent? Schulden hebt?
Ik vind het griezelig hoor.
woensdag 23 november 2011 om 15:25
Laat je hart spreken als je voelt dat er iets niet in de haak is. Zonder beschuldigend te zijn naar de ander. Er is vaker onmacht dan onwil als het gaat om daders van kindermishandeling.
Dan nog heb je het probleem niet uit de wereld, maar dan heb je de kinderen iig niet het gevoel gegeven dat ZIJ het probleem zijn, lastige individuen die maar geld kosten.
Het Probleem van De Samenleving.
Het scheelt al zoveel in de schade bij een kind als het ziet dat het ondanks rottige ouders, er toch mensen zijn die om hem of haar geven.
Dan nog heb je het probleem niet uit de wereld, maar dan heb je de kinderen iig niet het gevoel gegeven dat ZIJ het probleem zijn, lastige individuen die maar geld kosten.
Het Probleem van De Samenleving.
Het scheelt al zoveel in de schade bij een kind als het ziet dat het ondanks rottige ouders, er toch mensen zijn die om hem of haar geven.
woensdag 23 november 2011 om 15:25
quote:jaap schreef op 23 november 2011 @ 15:17:
Dit onderwerp komt regelmatig terug. Een inhoudelijke discussie over wat 'kindermishandeling' nou eigenlijk is, wordt vermeden als de pest. Drammerig wordt steeds dezelfde mantra herhaald: 'Je kind slaan is mishandeling'. Vraag niet waarom, want dan wordt domweg dezelfde mantra herhaald. Ad nauseam.
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).
Afstaan? Aan wie?
Aan de 'professionele' opvoeders. Met een 'track-record' waar je ook alweer kotsmisselijk van wordt, omdat misbruik en mishandeling er schering en inslag zijn. Ingebouwd in de uitverkoren methoden.
Argumenten? Discussie? Bewijzen? Allemaal niet nodig. Gewoon een tranentrekkende 'Stapel-statistiek' fabriceren, en klaar is Kees. Laat het overheidsgeld maar komen!Zeker weten. Kind wordt thuis mishandelt, wordt in een pleeggezin gezet en ook nog een sexueel misbruikt. Nou, dan kan je inderdaad maar beter nooit geboren zijn.
Dit onderwerp komt regelmatig terug. Een inhoudelijke discussie over wat 'kindermishandeling' nou eigenlijk is, wordt vermeden als de pest. Drammerig wordt steeds dezelfde mantra herhaald: 'Je kind slaan is mishandeling'. Vraag niet waarom, want dan wordt domweg dezelfde mantra herhaald. Ad nauseam.
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).
Afstaan? Aan wie?
Aan de 'professionele' opvoeders. Met een 'track-record' waar je ook alweer kotsmisselijk van wordt, omdat misbruik en mishandeling er schering en inslag zijn. Ingebouwd in de uitverkoren methoden.
Argumenten? Discussie? Bewijzen? Allemaal niet nodig. Gewoon een tranentrekkende 'Stapel-statistiek' fabriceren, en klaar is Kees. Laat het overheidsgeld maar komen!Zeker weten. Kind wordt thuis mishandelt, wordt in een pleeggezin gezet en ook nog een sexueel misbruikt. Nou, dan kan je inderdaad maar beter nooit geboren zijn.
woensdag 23 november 2011 om 15:35
quote:Onderdezon schreef op 23 november 2011 @ 15:05:
[...]
In de huidige maatschappij heerst het idee dat kinderen vrij van ellende zouden moeten opgroeien. Ellende in een kinderjeugd is zo gestigmatiseerd dat het een nieuw taboe is geworden, vermoed ik. Het gevolg is dat men in abstracto kinderen verwaarlozen, slaan, uitschelden en misbruiken verkeerd vindt, maar niemand er concreet mee geconfronteerd wil worden. Net als met enge ziektes: in abstracto verschrikkelijk, maar in concreto prettiger om te negeren.
Ik denk dat als we daadwerkelijk iets aan kindermishandeling willen doen, we kindermishandeling niet moeten zien als een maatschappelijk probleem, maar als individuele situaties waaraan ieder een steentje bij zou kunnen dragen.
Mijn moeder zou al minder vaak geschreeuwd hebben als iemand eens een maaltijd voor ons zou hebben gekookt, of mijn moeder eens wat overgeschoten kleding zou hebben gegeven. Die kleine dingetjes zouden ons leven als gezin al gemakkelijker hebben gemaakt. Mijn moeder schreeuwde en schold omdat ze mijn hele jeugd lang overspannen is geweest. Ze heeft alles alleen moeten doen, nooit hulp gehad. Een klein beetje hulp had haar verlichting bezorgd, en mij vaker die lieve moeder gegeven die ze soms ook was. Misschien hadden we dan nu nog contact gehad.
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.
Woord voor woord mee eens. Het is makkelijk om "de samenleving" de schuld te geven. Maar wie waren dat ook alweer?
We vinden kindermishandeling eng en daarom nemen we er afstand van. Dat doen 'zij', 'wij' niet. Een kleine handreiking kan al zo'n verschil maken. Voor het kind, maar ook voor de ouders. Een klein aantal gevallen is zo extreem dat je daar als buitenstaander weinig aan kan doen. Maar het gros van de gevallen zijn inderdaad onze buren, ouders van vriendjes en klasgenootjes van onze kinderen...
[...]
In de huidige maatschappij heerst het idee dat kinderen vrij van ellende zouden moeten opgroeien. Ellende in een kinderjeugd is zo gestigmatiseerd dat het een nieuw taboe is geworden, vermoed ik. Het gevolg is dat men in abstracto kinderen verwaarlozen, slaan, uitschelden en misbruiken verkeerd vindt, maar niemand er concreet mee geconfronteerd wil worden. Net als met enge ziektes: in abstracto verschrikkelijk, maar in concreto prettiger om te negeren.
Ik denk dat als we daadwerkelijk iets aan kindermishandeling willen doen, we kindermishandeling niet moeten zien als een maatschappelijk probleem, maar als individuele situaties waaraan ieder een steentje bij zou kunnen dragen.
Mijn moeder zou al minder vaak geschreeuwd hebben als iemand eens een maaltijd voor ons zou hebben gekookt, of mijn moeder eens wat overgeschoten kleding zou hebben gegeven. Die kleine dingetjes zouden ons leven als gezin al gemakkelijker hebben gemaakt. Mijn moeder schreeuwde en schold omdat ze mijn hele jeugd lang overspannen is geweest. Ze heeft alles alleen moeten doen, nooit hulp gehad. Een klein beetje hulp had haar verlichting bezorgd, en mij vaker die lieve moeder gegeven die ze soms ook was. Misschien hadden we dan nu nog contact gehad.
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.
Woord voor woord mee eens. Het is makkelijk om "de samenleving" de schuld te geven. Maar wie waren dat ook alweer?
We vinden kindermishandeling eng en daarom nemen we er afstand van. Dat doen 'zij', 'wij' niet. Een kleine handreiking kan al zo'n verschil maken. Voor het kind, maar ook voor de ouders. Een klein aantal gevallen is zo extreem dat je daar als buitenstaander weinig aan kan doen. Maar het gros van de gevallen zijn inderdaad onze buren, ouders van vriendjes en klasgenootjes van onze kinderen...
Ga in therapie!
woensdag 23 november 2011 om 15:38
quote:Cateautje schreef op 23 november 2011 @ 13:12:
Het is een bekende.
Er is een vrouw waarbij de kinderen steeds weden weggehaald. Zij zei, ik ga net zo lag door met kinderen krijgen, tot ik er één mag houden. Jeugdzorg stond met lege handen en hebben haar het 14de kind laten houden, dat nu wordt opgevoed met alleen maar patat en frikandellen en snoep. Het kind is megadik, heeft allerlei achterstanden, maar om erger te voorkomen, mag dat kind wel gewoon altijd bij haar blijven, zodat ze niet opnieuw begint met broeden.Is er ooit een documentaire over dit gezin gemaakt? Zo ja, weet jij of die nog terug te kijken is?
Het is een bekende.
Er is een vrouw waarbij de kinderen steeds weden weggehaald. Zij zei, ik ga net zo lag door met kinderen krijgen, tot ik er één mag houden. Jeugdzorg stond met lege handen en hebben haar het 14de kind laten houden, dat nu wordt opgevoed met alleen maar patat en frikandellen en snoep. Het kind is megadik, heeft allerlei achterstanden, maar om erger te voorkomen, mag dat kind wel gewoon altijd bij haar blijven, zodat ze niet opnieuw begint met broeden.Is er ooit een documentaire over dit gezin gemaakt? Zo ja, weet jij of die nog terug te kijken is?
woensdag 23 november 2011 om 15:39
quote:hanke321 schreef op 23 november 2011 @ 15:25:
Laat je hart spreken als je voelt dat er iets niet in de haak is. Zonder beschuldigend te zijn naar de ander. Er is vaker onmacht dan onwil als het gaat om daders van kindermishandeling.
Dan nog heb je het probleem niet uit de wereld, maar dan heb je de kinderen iig niet het gevoel gegeven dat ZIJ het probleem zijn, lastige individuen die maar geld kosten.
Het Probleem van De Samenleving.
Het scheelt al zoveel in de schade bij een kind als het ziet dat het ondanks rottige ouders, er toch mensen zijn die om hem of haar geven.
Bij die laatste zin zou ik je eerste alinea nog eens willen benadrukken. Meestal zijn de ouders niet rottig, en ik heb als kind mijn ouders ook nooit als rottig gezien. Sterker nog, toen had ik een heel stuk meer compassie voor mijn moeder dan nu. Dat laatste uit zelfbehoud overigens, als ik nu begrip ga opbrengen voor mijn moeder dan blijft er niet zoveel meer van mezelf over (en dat zou jammer zijn )
Veel ouders handelen inderdaad uit onmacht. Omdat ze niet de kennis hebben om hun kind goed te verzorgen, of omdat het hoofd boven water houden ze al zoveel moeite kost dat de stress van een kind ze net teveel is. Ouders die hun kind beschadigen doen dat meestal niet (hoewel ik eigenlijk denk: nooit) uit pure kwaadaardigheid, hoeveel makkelijker het voor sommige mensen ook is om dat te denken. Het is uit eenzaamheid, verdriet, schuldgevoel, frustratie en onwetendheid. Allemaal gevoelens die iedereen wel eens heeft en die iedereen wel eens onverhoopt botviert op een ander. Echter, als het een kind betreft is het onvergeeflijk. Dicteert het taboe.
Misschien als we wat vergevingsgezinder zouden zijn naar anderen, zouden ouders makkelijker hulp krijgen, makkelijker hulp vragen en misschien eerder hun excuses aanbieden aan hun kinderen. Als fouten niet zo onvergeeflijk waren, zouden ze misschien minder vaak gemaakt worden. Denk ik soms.
Ach ja, het is zo'n intens verdrietig onderwerp...
Laat je hart spreken als je voelt dat er iets niet in de haak is. Zonder beschuldigend te zijn naar de ander. Er is vaker onmacht dan onwil als het gaat om daders van kindermishandeling.
Dan nog heb je het probleem niet uit de wereld, maar dan heb je de kinderen iig niet het gevoel gegeven dat ZIJ het probleem zijn, lastige individuen die maar geld kosten.
Het Probleem van De Samenleving.
Het scheelt al zoveel in de schade bij een kind als het ziet dat het ondanks rottige ouders, er toch mensen zijn die om hem of haar geven.
Bij die laatste zin zou ik je eerste alinea nog eens willen benadrukken. Meestal zijn de ouders niet rottig, en ik heb als kind mijn ouders ook nooit als rottig gezien. Sterker nog, toen had ik een heel stuk meer compassie voor mijn moeder dan nu. Dat laatste uit zelfbehoud overigens, als ik nu begrip ga opbrengen voor mijn moeder dan blijft er niet zoveel meer van mezelf over (en dat zou jammer zijn )
Veel ouders handelen inderdaad uit onmacht. Omdat ze niet de kennis hebben om hun kind goed te verzorgen, of omdat het hoofd boven water houden ze al zoveel moeite kost dat de stress van een kind ze net teveel is. Ouders die hun kind beschadigen doen dat meestal niet (hoewel ik eigenlijk denk: nooit) uit pure kwaadaardigheid, hoeveel makkelijker het voor sommige mensen ook is om dat te denken. Het is uit eenzaamheid, verdriet, schuldgevoel, frustratie en onwetendheid. Allemaal gevoelens die iedereen wel eens heeft en die iedereen wel eens onverhoopt botviert op een ander. Echter, als het een kind betreft is het onvergeeflijk. Dicteert het taboe.
Misschien als we wat vergevingsgezinder zouden zijn naar anderen, zouden ouders makkelijker hulp krijgen, makkelijker hulp vragen en misschien eerder hun excuses aanbieden aan hun kinderen. Als fouten niet zo onvergeeflijk waren, zouden ze misschien minder vaak gemaakt worden. Denk ik soms.
Ach ja, het is zo'n intens verdrietig onderwerp...
woensdag 23 november 2011 om 15:41
Ik heb niet alles gelezen, maar was gisteren op een conferentie waar de gynaecoloog pleitte voor een voortplantings-time out voor bepaalde mensen en ja, ik ben het helemaal met hem eens. Dit ging in ieder geval over verslaafde moeders (drank, harddrugs). En daar zaten echt dieptrieste verhalen bij. En dan ging het niet eens over verstandelijk gehandicapten...
woensdag 23 november 2011 om 15:43
quote:Maja82 schreef op 23 november 2011 @ 14:14:
[...]
Hoe zie jij dat dan? Toestaan en 26 hulpverleners er aan koppelen omdat zij het ook moeten mogen?
Sorry, ik werd weggeroepen.
Ik doelde op de uitspraak vadertje en moedertje spelen.
Ook mensen met een beperking hebben een gewone wens tot vader of moeder zijn en niet spelen.
En wat betreft de 26 hulpverleners, ook dat is mijn ervaring niet. Ik zeg niet dat het allemaal niks is. Maar enige nuance heb ik hierin in mn achterhoofd.
[...]
Hoe zie jij dat dan? Toestaan en 26 hulpverleners er aan koppelen omdat zij het ook moeten mogen?
Sorry, ik werd weggeroepen.
Ik doelde op de uitspraak vadertje en moedertje spelen.
Ook mensen met een beperking hebben een gewone wens tot vader of moeder zijn en niet spelen.
En wat betreft de 26 hulpverleners, ook dat is mijn ervaring niet. Ik zeg niet dat het allemaal niks is. Maar enige nuance heb ik hierin in mn achterhoofd.
woensdag 23 november 2011 om 15:44
quote:sunsineplien schreef op 23 november 2011 @ 13:07:
Ik ben blij dat het 30 jaar geleden niet aan de orde is geweest want anders had ik niet bestaan. Mijn moeder heeft een verstandelijke beperking maar godzijn dank ben ik toch geboren. Ik heb het niet makkelijk gehad maar al die elende heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Ieder moet dragen in zijn leven en is geboren met een rede.
En als je niet had bestaan, had je ook niets geweten, met andere woorden: dan was je je nergens van bewust geweest.
Ik heb een moeder die beter geen kinderen had kunnen krijgen, en ook mij heeft de ellende gemaakt tot wie ik ben. En daar ben ik blij mee. Maar ik weet niet of er overal een 'hogere' reden voor is. 't Is maar net hoe dat je bekijkt.
Ik ben blij dat het 30 jaar geleden niet aan de orde is geweest want anders had ik niet bestaan. Mijn moeder heeft een verstandelijke beperking maar godzijn dank ben ik toch geboren. Ik heb het niet makkelijk gehad maar al die elende heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Ieder moet dragen in zijn leven en is geboren met een rede.
En als je niet had bestaan, had je ook niets geweten, met andere woorden: dan was je je nergens van bewust geweest.
Ik heb een moeder die beter geen kinderen had kunnen krijgen, en ook mij heeft de ellende gemaakt tot wie ik ben. En daar ben ik blij mee. Maar ik weet niet of er overal een 'hogere' reden voor is. 't Is maar net hoe dat je bekijkt.
woensdag 23 november 2011 om 15:47
Maar Onderdezon: waarom trek je als ouder dan niet aan de bel?
Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Mijn moeder: een trotse sterke en eigenwijze vrouw. Zat thuis met drie kinderen en het was haar echt allemaal te veel. Ipv hulp in te roepen reageerde ze zich af op ons. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ze eigenlijk liever was gaan werken, want ze had zo'n hoge opleiding gedaan maar door ONS ging dat niet.
Nooit een knuffel, nooit een 'ik hou van je'. Deed je iets fout kreeg je er van langs (ze sloeg niet, maar haar woorden deden wel degelijk pijn). Was je lief zei ze niks. Ze deed eigenlijk ook bijna nooit iets leuks met ons. Herinner me haar altijd boos en verongelijkt om het onrecht wat anderen haar aandeden. En dan vooral WIJ.
Een excuus heb ik nooit gehad. Ze is nu dood, en zelfs vlak voor haar overlijden bleef ze van mening dat wij, en vooral ik, moeilijke kinderen waren. Zij had nooit iets verkeerd gedaan.
Ik ben wel blij dat ik er ben trouwens, ik heb geen kloteleven. Maar om als kind bang te zijn voor je trotse eigenwijze moeder is echt niet leuk.
Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Mijn moeder: een trotse sterke en eigenwijze vrouw. Zat thuis met drie kinderen en het was haar echt allemaal te veel. Ipv hulp in te roepen reageerde ze zich af op ons. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ze eigenlijk liever was gaan werken, want ze had zo'n hoge opleiding gedaan maar door ONS ging dat niet.
Nooit een knuffel, nooit een 'ik hou van je'. Deed je iets fout kreeg je er van langs (ze sloeg niet, maar haar woorden deden wel degelijk pijn). Was je lief zei ze niks. Ze deed eigenlijk ook bijna nooit iets leuks met ons. Herinner me haar altijd boos en verongelijkt om het onrecht wat anderen haar aandeden. En dan vooral WIJ.
Een excuus heb ik nooit gehad. Ze is nu dood, en zelfs vlak voor haar overlijden bleef ze van mening dat wij, en vooral ik, moeilijke kinderen waren. Zij had nooit iets verkeerd gedaan.
Ik ben wel blij dat ik er ben trouwens, ik heb geen kloteleven. Maar om als kind bang te zijn voor je trotse eigenwijze moeder is echt niet leuk.
woensdag 23 november 2011 om 15:48
quote:bankje wrote on 23 November 2011 @ 15:38:
[...]
Is er ooit een documentaire over dit gezin gemaakt? Zo ja, weet jij of die nog terug te kijken is?Een kind dat (wederom) letterlijk wordt opgeofferd door Jeugdzorg? Omdat ze de kracht niet meer hebben om voor kind nummer zoveel op te komen? Daar zouden ze dan anders ook eens wat knopen in de hersenpan mogen leggen! Wat erg!...
[...]
Is er ooit een documentaire over dit gezin gemaakt? Zo ja, weet jij of die nog terug te kijken is?Een kind dat (wederom) letterlijk wordt opgeofferd door Jeugdzorg? Omdat ze de kracht niet meer hebben om voor kind nummer zoveel op te komen? Daar zouden ze dan anders ook eens wat knopen in de hersenpan mogen leggen! Wat erg!...
woensdag 23 november 2011 om 15:49
Daar zou ik me wel iets bij voor kunnen stellen, Marahbloem. Een verplicht hulptraject voor de heel ernstige gevallen - zoals de extreme voorbeelden die hier voorbijkomen waar de hulpverleningsinstanties met de handen in het haar zitten - waarbij gedurende een bepaalde maximumperiode verplichte anticonceptie wordt opgelegd.
Maar de voorwaarden hiervoor zullen heel streng moeten zijn. Er zou sprake moeten zijn van herhaalde ernstige schade bij andere kinderen en een zeer groot risico op schade voor het nog ongeboren kind. Een heel zorgvuldige objectieve beoordeling. En een maximumtermijn die niet kan worden verlengd, waarin de persoon in kwestie de nodige hulp krijgt om te voorkomen dat die na die periode alsnog kiest voor een zwangerschap.
Maar gevaarlijk blijf ik het vinden, want ook met zo'n maatregel begeef je je op een hellend vlak.
Zijn er eigenlijk nog landen in de wereld die verplichte sterilisatie officieel toestaan?
Maar de voorwaarden hiervoor zullen heel streng moeten zijn. Er zou sprake moeten zijn van herhaalde ernstige schade bij andere kinderen en een zeer groot risico op schade voor het nog ongeboren kind. Een heel zorgvuldige objectieve beoordeling. En een maximumtermijn die niet kan worden verlengd, waarin de persoon in kwestie de nodige hulp krijgt om te voorkomen dat die na die periode alsnog kiest voor een zwangerschap.
Maar gevaarlijk blijf ik het vinden, want ook met zo'n maatregel begeef je je op een hellend vlak.
Zijn er eigenlijk nog landen in de wereld die verplichte sterilisatie officieel toestaan?
Ga in therapie!
woensdag 23 november 2011 om 15:52
quote:dubiootje schreef op 23 november 2011 @ 15:41:
Mag ik even een boude stelling in de groep gooien? Volgens mij beschadigen alle ouders hun kinderen. Allemaal maar steriliseren dan?
Ja, dat denk ik ook. En ik denk ook dat met veel beschadigingen best te leven valt. Mijn moeder heeft mij identiteitsloos en angstig de wereld ingestuurd, maar al met al ben ik er nog vrij redelijk uitgekomen. Wat terugkerende problemen, maar globaal genomen ben ik best gelukkig en ik wenste absoluut niet dat ik niet geboren was, hoe sommige mensen zich dat afschuwelijke oordeel ook menen te moeten aanmatigen.
Misschien moeten we over beschadigingen in de jeugd wat minder spastisch doen. Minder oordelend, minder hard en minder straffend. Beschadigingen zijn niet alleen maar fout en onherstelbaar en beschadigingen gebeuren niet alleen maar in gezinnen waarin alles fout loopt. Iedereen maakt fouten, sommigen alleen een beetje erger dan anderen.
Mag ik even een boude stelling in de groep gooien? Volgens mij beschadigen alle ouders hun kinderen. Allemaal maar steriliseren dan?
Ja, dat denk ik ook. En ik denk ook dat met veel beschadigingen best te leven valt. Mijn moeder heeft mij identiteitsloos en angstig de wereld ingestuurd, maar al met al ben ik er nog vrij redelijk uitgekomen. Wat terugkerende problemen, maar globaal genomen ben ik best gelukkig en ik wenste absoluut niet dat ik niet geboren was, hoe sommige mensen zich dat afschuwelijke oordeel ook menen te moeten aanmatigen.
Misschien moeten we over beschadigingen in de jeugd wat minder spastisch doen. Minder oordelend, minder hard en minder straffend. Beschadigingen zijn niet alleen maar fout en onherstelbaar en beschadigingen gebeuren niet alleen maar in gezinnen waarin alles fout loopt. Iedereen maakt fouten, sommigen alleen een beetje erger dan anderen.
woensdag 23 november 2011 om 15:52
quote:jaap schreef op 23 november 2011 @ 15:17:
Dit onderwerp komt regelmatig terug. Een inhoudelijke discussie over wat 'kindermishandeling' nou eigenlijk is, wordt vermeden als de pest. Drammerig wordt steeds dezelfde mantra herhaald: 'Je kind slaan is mishandeling'. Vraag niet waarom, want dan wordt domweg dezelfde mantra herhaald. Ad nauseam.
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).!Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.
Dit onderwerp komt regelmatig terug. Een inhoudelijke discussie over wat 'kindermishandeling' nou eigenlijk is, wordt vermeden als de pest. Drammerig wordt steeds dezelfde mantra herhaald: 'Je kind slaan is mishandeling'. Vraag niet waarom, want dan wordt domweg dezelfde mantra herhaald. Ad nauseam.
Nu die 'opvoedkundige tik' inmiddels verboden is, zijn we belandt in de volgende fase van de aanval: 'Wie zijn kind mishandelt, moet zijn kind afstaan.' (want dat is eigenlijk het bericht).!Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.
