Actueel
alle pijlers
Niet iedereen zou kinderen moeten mogen krijgen
woensdag 23 november 2011 om 13:02
Ik weet, een harde uitspraak. Maar een waar ik 100% achter sta. Niet iedereen die vruchtbaar is, had een kind mogen krijgen... Ik schrok me dood van het nieuws op nu.nl van vandaag. Per jaar worden er 118.000 kinderen mishandeld in Nederland, waarvan er bij 80.000 kinderen blijvende schade in ontwikkeling. 118.000.....
Een westers land als het onze.... en de aanpak van dit walgelijke gedrag faalt aan alle kanten. Hoe zou dit nou eens constructief aangepakt kunnen worden? Wordt er te soft opgetreden?
http://www.nu.nl/politiek ... --mishandeling-faalt.html
Een westers land als het onze.... en de aanpak van dit walgelijke gedrag faalt aan alle kanten. Hoe zou dit nou eens constructief aangepakt kunnen worden? Wordt er te soft opgetreden?
http://www.nu.nl/politiek ... --mishandeling-faalt.html
woensdag 23 november 2011 om 15:54
quote:_avril_ schreef op 23 november 2011 @ 15:52:
[...]
Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.Hoeveel kinderen zijn er in Nederland eigenlijk? Want 118.000 van dit soort gevallen is wel heel erg veel.
[...]
Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.Hoeveel kinderen zijn er in Nederland eigenlijk? Want 118.000 van dit soort gevallen is wel heel erg veel.
woensdag 23 november 2011 om 15:57
quote:Onderdezon schreef op 23 november 2011 @ 15:52:
[...]
Ja, dat denk ik ook. En ik denk ook dat met veel beschadigingen best te leven valt. Mijn moeder heeft mij identiteitsloos en angstig de wereld ingestuurd, maar al met al ben ik er nog vrij redelijk uitgekomen. Wat terugkerende problemen, maar globaal genomen ben ik best gelukkig en ik wenste absoluut niet dat ik niet geboren was, hoe sommige mensen zich dat afschuwelijke oordeel ook menen te moeten aanmatigen.
Misschien moeten we over beschadigingen in de jeugd wat minder spastisch doen. Minder oordelend, minder hard en minder straffend. Beschadigingen zijn niet alleen maar fout en onherstelbaar en beschadigingen gebeuren niet alleen maar in gezinnen waarin alles fout loopt. Iedereen maakt fouten, sommigen alleen een beetje erger dan anderen.Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.
[...]
Ja, dat denk ik ook. En ik denk ook dat met veel beschadigingen best te leven valt. Mijn moeder heeft mij identiteitsloos en angstig de wereld ingestuurd, maar al met al ben ik er nog vrij redelijk uitgekomen. Wat terugkerende problemen, maar globaal genomen ben ik best gelukkig en ik wenste absoluut niet dat ik niet geboren was, hoe sommige mensen zich dat afschuwelijke oordeel ook menen te moeten aanmatigen.
Misschien moeten we over beschadigingen in de jeugd wat minder spastisch doen. Minder oordelend, minder hard en minder straffend. Beschadigingen zijn niet alleen maar fout en onherstelbaar en beschadigingen gebeuren niet alleen maar in gezinnen waarin alles fout loopt. Iedereen maakt fouten, sommigen alleen een beetje erger dan anderen.Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.
woensdag 23 november 2011 om 15:59
quote:Ligeia schreef op 23 november 2011 @ 15:48:
[...]
Een kind dat (wederom) letterlijk wordt opgeofferd door Jeugdzorg? Omdat ze de kracht niet meer hebben om voor kind nummer zoveel op te komen? Daar zouden ze dan anders ook eens wat knopen in de hersenpan mogen leggen! Wat erg!...
Als het om dezelfde documentaire gaat als ik denk, dat is het in mijn beleving niet helemaal correct hier neer gezet.
In mijn herinnering had het niets met geen kracht of opoffering te maken. Maar was er wel degelijk iets veranderd in de situatie waardoor ze het wettelijk wel weer moesten proberen. Met heel veel hulp er omheen.
Maar goed, in mijn herinnering ging het ook niet om 14 kinderen, dus mogelijk is het toch een andere documentaire.
Overigens stoor ik me wel aan uitspraken als knopen in de hersenpan etc.
Ik begrijp de emotie wel, maar er is ook een andere kant.
Een tijdje geleden kwam er een situatie in het nieuws wat nogal een vervelende afloop en schrijnend verloop had. De oordelen die over en weer via de media gingen waren afschuwelijk. Want ik was betrokken bij die situatie. En met mij velen. Ons stinkende, meer dan stinkende best gedaan. En dan alleen maar negativiteit over je heen krijgen. Bah.
Mijn collega's en ik stonden tot onze nek in de mestkelder om die situatie te handelen. En degenen die geen idee hebben mogen daarna oordelen.
Ik snap het fenomeen hoor. Maar het heeft me erg veel verdriet gedaan.
En nog. Als ik nu ook weer lees raakt het me direct. Bah.
[...]
Een kind dat (wederom) letterlijk wordt opgeofferd door Jeugdzorg? Omdat ze de kracht niet meer hebben om voor kind nummer zoveel op te komen? Daar zouden ze dan anders ook eens wat knopen in de hersenpan mogen leggen! Wat erg!...
Als het om dezelfde documentaire gaat als ik denk, dat is het in mijn beleving niet helemaal correct hier neer gezet.
In mijn herinnering had het niets met geen kracht of opoffering te maken. Maar was er wel degelijk iets veranderd in de situatie waardoor ze het wettelijk wel weer moesten proberen. Met heel veel hulp er omheen.
Maar goed, in mijn herinnering ging het ook niet om 14 kinderen, dus mogelijk is het toch een andere documentaire.
Overigens stoor ik me wel aan uitspraken als knopen in de hersenpan etc.
Ik begrijp de emotie wel, maar er is ook een andere kant.
Een tijdje geleden kwam er een situatie in het nieuws wat nogal een vervelende afloop en schrijnend verloop had. De oordelen die over en weer via de media gingen waren afschuwelijk. Want ik was betrokken bij die situatie. En met mij velen. Ons stinkende, meer dan stinkende best gedaan. En dan alleen maar negativiteit over je heen krijgen. Bah.
Mijn collega's en ik stonden tot onze nek in de mestkelder om die situatie te handelen. En degenen die geen idee hebben mogen daarna oordelen.
Ik snap het fenomeen hoor. Maar het heeft me erg veel verdriet gedaan.
En nog. Als ik nu ook weer lees raakt het me direct. Bah.
woensdag 23 november 2011 om 16:00
quote:Beauke schreef op 23 november 2011 @ 15:47:
Maar Onderdezon: waarom trek je als ouder dan niet aan de bel?
Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Mijn moeder: een trotse sterke en eigenwijze vrouw. Zat thuis met drie kinderen en het was haar echt allemaal te veel. Ipv hulp in te roepen reageerde ze zich af op ons. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ze eigenlijk liever was gaan werken, want ze had zo'n hoge opleiding gedaan maar door ONS ging dat niet.
Nooit een knuffel, nooit een 'ik hou van je'. Deed je iets fout kreeg je er van langs (ze sloeg niet, maar haar woorden deden wel degelijk pijn). Was je lief zei ze niks. Ze deed eigenlijk ook bijna nooit iets leuks met ons. Herinner me haar altijd boos en verongelijkt om het onrecht wat anderen haar aandeden. En dan vooral WIJ.
Een excuus heb ik nooit gehad. Ze is nu dood, en zelfs vlak voor haar overlijden bleef ze van mening dat wij, en vooral ik, moeilijke kinderen waren. Zij had nooit iets verkeerd gedaan.
Ik ben wel blij dat ik er ben trouwens, ik heb geen kloteleven. Maar om als kind bang te zijn voor je trotse eigenwijze moeder is echt niet leuk.Hee, zo was mijn moeder ook! Nouja, is. Ze leeft nog. Ze vond mij overigens geen moeilijk kind, ze ontkent gewoon alles. Ook een strategie
Mijn moeder ontkent omdat je kind beschadigen een onvergeeflijke fout is, in deze maatschappij. Mijn moeder zal nooit toegeven dat ze fouten heeft gemaakt, en al helemaal geen onvergeeflijke fouten. Dat toegeven staat gelijk aan toegeven een Slecht Persoon te zijn, een zondaar, als dat begrip niet al te stoffig is. Jezelf zo zien is funest voor je geestelijke gezondheid, denk ik.
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat jouw moeder hetzelfde standpunt hanteerde, maar met een andere strategie: ze geeft jou de schuld, zodat ze zelf niet schuldig is aan een van de verschrikkelijkste zonden die een mens kan begaan.
Maar Onderdezon: waarom trek je als ouder dan niet aan de bel?
Ik wou dat mijn moeder dat gedaan had. Mijn moeder: een trotse sterke en eigenwijze vrouw. Zat thuis met drie kinderen en het was haar echt allemaal te veel. Ipv hulp in te roepen reageerde ze zich af op ons. Hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ze eigenlijk liever was gaan werken, want ze had zo'n hoge opleiding gedaan maar door ONS ging dat niet.
Nooit een knuffel, nooit een 'ik hou van je'. Deed je iets fout kreeg je er van langs (ze sloeg niet, maar haar woorden deden wel degelijk pijn). Was je lief zei ze niks. Ze deed eigenlijk ook bijna nooit iets leuks met ons. Herinner me haar altijd boos en verongelijkt om het onrecht wat anderen haar aandeden. En dan vooral WIJ.
Een excuus heb ik nooit gehad. Ze is nu dood, en zelfs vlak voor haar overlijden bleef ze van mening dat wij, en vooral ik, moeilijke kinderen waren. Zij had nooit iets verkeerd gedaan.
Ik ben wel blij dat ik er ben trouwens, ik heb geen kloteleven. Maar om als kind bang te zijn voor je trotse eigenwijze moeder is echt niet leuk.Hee, zo was mijn moeder ook! Nouja, is. Ze leeft nog. Ze vond mij overigens geen moeilijk kind, ze ontkent gewoon alles. Ook een strategie
Mijn moeder ontkent omdat je kind beschadigen een onvergeeflijke fout is, in deze maatschappij. Mijn moeder zal nooit toegeven dat ze fouten heeft gemaakt, en al helemaal geen onvergeeflijke fouten. Dat toegeven staat gelijk aan toegeven een Slecht Persoon te zijn, een zondaar, als dat begrip niet al te stoffig is. Jezelf zo zien is funest voor je geestelijke gezondheid, denk ik.
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat jouw moeder hetzelfde standpunt hanteerde, maar met een andere strategie: ze geeft jou de schuld, zodat ze zelf niet schuldig is aan een van de verschrikkelijkste zonden die een mens kan begaan.
woensdag 23 november 2011 om 16:02
quote:dubiootje schreef op 23 november 2011 @ 15:41:
Mag ik even een boude stelling in de groep gooien? Volgens mij beschadigen alle ouders hun kinderen. Allemaal maar steriliseren dan?Verschil zit hem misschien de mate waarin en de voorzienbaarheid.
Mag ik even een boude stelling in de groep gooien? Volgens mij beschadigen alle ouders hun kinderen. Allemaal maar steriliseren dan?Verschil zit hem misschien de mate waarin en de voorzienbaarheid.
If none of us is prepared to die for freedom, then all of us will die under tyranny.
woensdag 23 november 2011 om 16:04
quote:sunsineplien schreef op 23 november 2011 @ 13:14:
Gelukkig kan ik het goed praten want met jullie ideeen had ik er dus niet mogen zijn. Waar ligt dan de grens???Dat zegt toch niemand? Zo lees jij dat. Er wordt hier niet gediscussieerd om iemand af te kraken, maar over het feit, of er misschien veel kinderleed voorkomen kan worden.
Gelukkig kan ik het goed praten want met jullie ideeen had ik er dus niet mogen zijn. Waar ligt dan de grens???Dat zegt toch niemand? Zo lees jij dat. Er wordt hier niet gediscussieerd om iemand af te kraken, maar over het feit, of er misschien veel kinderleed voorkomen kan worden.
woensdag 23 november 2011 om 16:06
quote:Onderdezon schreef op 23 november 2011 @ 16:00:
[...]
Hee, zo was mijn moeder ook! Nouja, is. Ze leeft nog. Ze vond mij overigens geen moeilijk kind, ze ontkent gewoon alles. Ook een strategie
Mijn moeder ontkent omdat je kind beschadigen een onvergeeflijke fout is, in deze maatschappij. Mijn moeder zal nooit toegeven dat ze fouten heeft gemaakt, en al helemaal geen onvergeeflijke fouten. Dat toegeven staat gelijk aan toegeven een Slecht Persoon te zijn, een zondaar, als dat begrip niet al te stoffig is. Jezelf zo zien is funest voor je geestelijke gezondheid, denk ik.
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat jouw moeder hetzelfde standpunt hanteerde, maar met een andere strategie: ze geeft jou de schuld, zodat ze zelf niet schuldig is aan een van de verschrikkelijkste zonden die een mens kan begaan.
Is dit echt een zonde? Soms doen mensen dingen uit onmacht. Jouw moeder kon denk ik de mijne zijn, maar ik zie wel in, dat het ook weer komt door haar eigen jeugd.
Wat ik wél zonde vind, is dat iemand krampachtig aan een dergelijk denkbeeld blijft vasthouden. Maar dat vind ik vooral jammer voor die persoon zélf en geen echte 'zonde'.
[...]
Hee, zo was mijn moeder ook! Nouja, is. Ze leeft nog. Ze vond mij overigens geen moeilijk kind, ze ontkent gewoon alles. Ook een strategie
Mijn moeder ontkent omdat je kind beschadigen een onvergeeflijke fout is, in deze maatschappij. Mijn moeder zal nooit toegeven dat ze fouten heeft gemaakt, en al helemaal geen onvergeeflijke fouten. Dat toegeven staat gelijk aan toegeven een Slecht Persoon te zijn, een zondaar, als dat begrip niet al te stoffig is. Jezelf zo zien is funest voor je geestelijke gezondheid, denk ik.
Als ik jouw verhaal zo lees, denk ik dat jouw moeder hetzelfde standpunt hanteerde, maar met een andere strategie: ze geeft jou de schuld, zodat ze zelf niet schuldig is aan een van de verschrikkelijkste zonden die een mens kan begaan.
Is dit echt een zonde? Soms doen mensen dingen uit onmacht. Jouw moeder kon denk ik de mijne zijn, maar ik zie wel in, dat het ook weer komt door haar eigen jeugd.
Wat ik wél zonde vind, is dat iemand krampachtig aan een dergelijk denkbeeld blijft vasthouden. Maar dat vind ik vooral jammer voor die persoon zélf en geen echte 'zonde'.
woensdag 23 november 2011 om 16:08
woensdag 23 november 2011 om 16:08
quote:_avril_ schreef op 23 november 2011 @ 15:57:
[...]
Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.Nee, dat bedoel ik niet. Door alle beschadigende momenten per definitie af te doen als onvergeeflijke fouten blijven ze taboe, voor kind, voor ouder en voor de omgeving. Ik denk dat juist door te accepteren dat iedereen fouten maakt het voor alle betrokkenen veel makkelijker is om hulp te vragen en te geven. Niet alleen op het moment waarop er zaken gebeuren die niet meer zo makkelijk te boven te komen zijn, maar al eerder, als de fouten kleiner zijn, als de beschadigen nog relatief makkelijk te boven te komen zijn.
[...]
Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.Nee, dat bedoel ik niet. Door alle beschadigende momenten per definitie af te doen als onvergeeflijke fouten blijven ze taboe, voor kind, voor ouder en voor de omgeving. Ik denk dat juist door te accepteren dat iedereen fouten maakt het voor alle betrokkenen veel makkelijker is om hulp te vragen en te geven. Niet alleen op het moment waarop er zaken gebeuren die niet meer zo makkelijk te boven te komen zijn, maar al eerder, als de fouten kleiner zijn, als de beschadigen nog relatief makkelijk te boven te komen zijn.
woensdag 23 november 2011 om 16:12
quote:Melpomene schreef op 23 november 2011 @ 16:06:
[...]
Is dit echt een zonde? Soms doen mensen dingen uit onmacht. Jouw moeder kon denk ik de mijne zijn, maar ik zie wel in, dat het ook weer komt door haar eigen jeugd.
Wat ik wél zonde vind, is dat iemand krampachtig aan een dergelijk denkbeeld blijft vasthouden. Maar dat vind ik vooral jammer voor die persoon zélf en geen echte 'zonde'.Niets is een zonde, zonde is een mening. Ik bedoelde 'zonde' in die laatste alinea als de manier waarop de maatschappij kijkt naar kindermishandeling.
[...]
Is dit echt een zonde? Soms doen mensen dingen uit onmacht. Jouw moeder kon denk ik de mijne zijn, maar ik zie wel in, dat het ook weer komt door haar eigen jeugd.
Wat ik wél zonde vind, is dat iemand krampachtig aan een dergelijk denkbeeld blijft vasthouden. Maar dat vind ik vooral jammer voor die persoon zélf en geen echte 'zonde'.Niets is een zonde, zonde is een mening. Ik bedoelde 'zonde' in die laatste alinea als de manier waarop de maatschappij kijkt naar kindermishandeling.
woensdag 23 november 2011 om 16:14
quote:_avril_ schreef op 23 november 2011 @ 15:57:
[...]
Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.Lees Onderdezons andere postings eens, ze pleit juist voor meer openheid, kindermishandeling uit de taboesfeer halen. Als je niet spastisch doet over de kleine dingen waarmee mishandeling begint, kun je het in veel gevallen in de kiem smoren. De gevallen die jij noemt zijn ernstig en daar zal een 'kleine handreiking' niet het verschil maken. Maar in veel gezinnen komt mishandeling door pure onmacht. Een beetje hulp, of zelfs maar het gevóel dat je er niet alleen voor staat, kan dan al een groot verschil maken.
[...]
Het is allemaal niet zo makkelijk. Leven met FAS bijvoorbeeld. Of een vader die je verkracht waardoor je zwanger raakt op je 14e, verwaarloosd worden omdat je moeder een shotje en een foute vent belangrijk vindt dan haar kind. Het is zo makkelijk om te zeggen dat we niet zo spastisch moeten doen daarover, dan hoeven we tenminste niet stil te staan bij dat soort leed en blijft het binnen het gezin. Lekker makkelijk, hoeven wij ons er niet druk om te maken. Ieder huisje heeft zijn kruisje toch? Niet zeuren daarover.Lees Onderdezons andere postings eens, ze pleit juist voor meer openheid, kindermishandeling uit de taboesfeer halen. Als je niet spastisch doet over de kleine dingen waarmee mishandeling begint, kun je het in veel gevallen in de kiem smoren. De gevallen die jij noemt zijn ernstig en daar zal een 'kleine handreiking' niet het verschil maken. Maar in veel gezinnen komt mishandeling door pure onmacht. Een beetje hulp, of zelfs maar het gevóel dat je er niet alleen voor staat, kan dan al een groot verschil maken.
Ga in therapie!
woensdag 23 november 2011 om 16:18
quote:dubiootje schreef op 23 november 2011 @ 16:14:
[...]
Lees Onderdezons andere postings eens, ze pleit juist voor meer openheid, kindermishandeling uit de taboesfeer halen. Als je niet spastisch doet over de kleine dingen waarmee mishandeling begint, kun je het in veel gevallen in de kiem smoren. De gevallen die jij noemt zijn ernstig en daar zal een 'kleine handreiking' niet het verschil maken. Maar in veel gezinnen komt mishandeling door pure onmacht. Een beetje hulp, of zelfs maar het gevóel dat je er niet alleen voor staat, kan dan al een groot verschil maken.Om er maar gemakshalve vanuit te gaan dat het vaak voortkomt uit onmacht is een vooroordeel. Er zijn genoeg ouders die zo rot zijn als een mispel. Mijn loeder was er één van, die op geen enkele wijze onmachtig was, maar tot op het bot verrot van binnen. Geldt natuurlijk ook niet voor de meeste ouders, maar laten we redenen die ouders kunnen hebben om dit te doen we in het midden laten.
[...]
Lees Onderdezons andere postings eens, ze pleit juist voor meer openheid, kindermishandeling uit de taboesfeer halen. Als je niet spastisch doet over de kleine dingen waarmee mishandeling begint, kun je het in veel gevallen in de kiem smoren. De gevallen die jij noemt zijn ernstig en daar zal een 'kleine handreiking' niet het verschil maken. Maar in veel gezinnen komt mishandeling door pure onmacht. Een beetje hulp, of zelfs maar het gevóel dat je er niet alleen voor staat, kan dan al een groot verschil maken.Om er maar gemakshalve vanuit te gaan dat het vaak voortkomt uit onmacht is een vooroordeel. Er zijn genoeg ouders die zo rot zijn als een mispel. Mijn loeder was er één van, die op geen enkele wijze onmachtig was, maar tot op het bot verrot van binnen. Geldt natuurlijk ook niet voor de meeste ouders, maar laten we redenen die ouders kunnen hebben om dit te doen we in het midden laten.
woensdag 23 november 2011 om 16:20
Ik las ooit een mooie beschrijving van het ouderschap. Het ouderschap is als een quilt. Er kunnen minder mooie stukjes stof tussen zitten, maar de hele quilt kan nog steeds wel mooi zijn. Met deze gedachte troost ik mezelf maar als ik het allemaal niet zo fraai aanpak
Dat geeft ook aan dat het heel moeilijk is te stellen wanneer er sprake is van schade. Hoeveel lelijke stukjes maken de hele quilt lelijk? Wanneer is hij nog mooi genoeg?
Dat geeft ook aan dat het heel moeilijk is te stellen wanneer er sprake is van schade. Hoeveel lelijke stukjes maken de hele quilt lelijk? Wanneer is hij nog mooi genoeg?
Ga in therapie!
woensdag 23 november 2011 om 16:21
quote:dubiootje schreef op 23 november 2011 @ 16:20:
Ik las ooit een mooie beschrijving van het ouderschap. Het ouderschap is als een quilt. Er kunnen minder mooie stukjes stof tussen zitten, maar de hele quilt kan nog steeds wel mooi zijn. Met deze gedachte troost ik mezelf maar als ik het allemaal niet zo fraai aanpak
Dat geeft ook aan dat het heel moeilijk is te stellen wanneer er sprake is van schade. Hoeveel lelijke stukjes maken de hele quilt lelijk? Wanneer is hij nog mooi genoeg?Dat vind ik een prachtige vergelijking en precies de vraag waar het om draait. Mooi
Ik las ooit een mooie beschrijving van het ouderschap. Het ouderschap is als een quilt. Er kunnen minder mooie stukjes stof tussen zitten, maar de hele quilt kan nog steeds wel mooi zijn. Met deze gedachte troost ik mezelf maar als ik het allemaal niet zo fraai aanpak
Dat geeft ook aan dat het heel moeilijk is te stellen wanneer er sprake is van schade. Hoeveel lelijke stukjes maken de hele quilt lelijk? Wanneer is hij nog mooi genoeg?Dat vind ik een prachtige vergelijking en precies de vraag waar het om draait. Mooi
woensdag 23 november 2011 om 16:24
quote:_avril_ schreef op 23 november 2011 @ 15:52:
Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.
Nee, daar gaat het helemaal niet om. Daarvoor moet je bij die 'professionals' zijn, die aan de lopende band in het nieuws zijn wegens vergrijpen die mijn maag doen omdraaien!
Die bij elkaar verzonnen statistieken waar het in de OP over gaat, daar zou Diederik Stapel zich nog voor schamen, vermoed ik.
Het gaat niet om een tikje, het gaat om inecst, in elkaar slaan, verwaarlozen, ouders die verslaafd zijn. Laten we niet omwille van de semantiek de discussie traineren.
Nee, daar gaat het helemaal niet om. Daarvoor moet je bij die 'professionals' zijn, die aan de lopende band in het nieuws zijn wegens vergrijpen die mijn maag doen omdraaien!
Die bij elkaar verzonnen statistieken waar het in de OP over gaat, daar zou Diederik Stapel zich nog voor schamen, vermoed ik.
woensdag 23 november 2011 om 16:26
quote:Cateautje schreef op 23 november 2011 @ 16:18:
[...]
Om er maar gemakshalve vanuit te gaan dat het vaak voortkomt uit onmacht is een vooroordeel. Er zijn genoeg ouders die zo rot zijn als een mispel. Mijn loeder was er één van, die op geen enkele wijze onmachtig was, maar tot op het bot verrot van binnen. Geldt natuurlijk ook niet voor de meeste ouders, maar laten we redenen die ouders kunnen hebben om dit te doen we in het midden laten.Ik doe dat zeker niet gemakshalve. De redenen die ouders hebben, vind ik wel degelijk belangrijk. Als iemand zoals jij zegt, zo rot is als een mispel, is daar weinig meer aan te doen. Iemand die iets doet uit onbegrip of onmacht kan nog worden beïnvloed.
[...]
Om er maar gemakshalve vanuit te gaan dat het vaak voortkomt uit onmacht is een vooroordeel. Er zijn genoeg ouders die zo rot zijn als een mispel. Mijn loeder was er één van, die op geen enkele wijze onmachtig was, maar tot op het bot verrot van binnen. Geldt natuurlijk ook niet voor de meeste ouders, maar laten we redenen die ouders kunnen hebben om dit te doen we in het midden laten.Ik doe dat zeker niet gemakshalve. De redenen die ouders hebben, vind ik wel degelijk belangrijk. Als iemand zoals jij zegt, zo rot is als een mispel, is daar weinig meer aan te doen. Iemand die iets doet uit onbegrip of onmacht kan nog worden beïnvloed.
woensdag 23 november 2011 om 16:29
quote:Onderdezon schreef op 23 november 2011 @ 15:05:
[...]
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.
Heel erg eens.
Dan wordt de toonzetting 'geen hulp maar straf'. Ongeacht de consequenties. Dat heeft niets meer te maken met het belang van het kind.
[...]
Kindermishandeling zien als een maatschappelijk probleem, als een taboe-situatie waarin een persoon fout is en een ander slachtoffer, maakt het probleem afschrikwekkend. Het zorgt ervoor dat mensen geen compassie meer voelen, geen kleine handreikingen meer doen, maar denken in termen van schuld, boete en straf. En dat maakt het probleem alleen maar groter.
Heel erg eens.
Dan wordt de toonzetting 'geen hulp maar straf'. Ongeacht de consequenties. Dat heeft niets meer te maken met het belang van het kind.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 23 november 2011 om 16:35
quote:Melpomene schreef op 23 november 2011 @ 16:26:
[...]
Ik doe dat zeker niet gemakshalve. De redenen die ouders hebben, vind ik wel degelijk belangrijk. Als iemand zoals jij zegt, zo rot is als een mispel, is daar weinig meer aan te doen. Iemand die iets doet uit onbegrip of onmacht kan nog worden beïnvloed.Het is gewoon een heel bekend fenomeen dat de wereld vol loopt met gruwelijke egoïsten. Ik heb nijn zoon alleen opgevoed en dat was ook niet altijd gemakkelijk, maar de liefde voor mijn kind stond bovenaan en geen haar op mijn hoofd die er aan zou hebben gedacht ook maar iets op die jongen af te reageren. Het zit in de aard van het beestje en om daar 26 hulpverleners op te zetten, terwijl een fikse straf veel beter helpt, . Ik word onderhand kotsmisselijk van al die hulpverleners, ze maken vaak meer kapot dan je lief is. Ik ga voor keihard straffen.
[...]
Ik doe dat zeker niet gemakshalve. De redenen die ouders hebben, vind ik wel degelijk belangrijk. Als iemand zoals jij zegt, zo rot is als een mispel, is daar weinig meer aan te doen. Iemand die iets doet uit onbegrip of onmacht kan nog worden beïnvloed.Het is gewoon een heel bekend fenomeen dat de wereld vol loopt met gruwelijke egoïsten. Ik heb nijn zoon alleen opgevoed en dat was ook niet altijd gemakkelijk, maar de liefde voor mijn kind stond bovenaan en geen haar op mijn hoofd die er aan zou hebben gedacht ook maar iets op die jongen af te reageren. Het zit in de aard van het beestje en om daar 26 hulpverleners op te zetten, terwijl een fikse straf veel beter helpt, . Ik word onderhand kotsmisselijk van al die hulpverleners, ze maken vaak meer kapot dan je lief is. Ik ga voor keihard straffen.
woensdag 23 november 2011 om 16:40
quote:jaap schreef op 23 november 2011 @ 16:24:
[...]
Die bij elkaar verzonnen statistieken waar het in de OP over gaat, daar zou Diederik Stapel zich nog voor schamen, vermoed ik.Je stelt het wat boud, maar het is inderdaad nogal aangedikt. De cijfers zijn nu ook hoger omdat er veel meer gemeld en gemeten wordt. Er gebeurt juist heel veel op dat gebied. Dus ik ben het met je eens dat het getal wat hij noemt zeker niet alleen maar extreme en schrijnende gevallen zijn.
[...]
Die bij elkaar verzonnen statistieken waar het in de OP over gaat, daar zou Diederik Stapel zich nog voor schamen, vermoed ik.Je stelt het wat boud, maar het is inderdaad nogal aangedikt. De cijfers zijn nu ook hoger omdat er veel meer gemeld en gemeten wordt. Er gebeurt juist heel veel op dat gebied. Dus ik ben het met je eens dat het getal wat hij noemt zeker niet alleen maar extreme en schrijnende gevallen zijn.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 23 november 2011 om 16:43
quote:Cateautje schreef op 23 november 2011 @ 16:35:
[...]
Het is gewoon een heel bekend fenomeen dat de wereld vol loopt met gruwelijke egoïsten. Ik heb nijn zoon alleen opgevoed en dat was ook niet altijd gemakkelijk, maar de liefde voor mijn kind stond bovenaan en geen haar op mijn hoofd die er aan zou hebben gedacht ook maar iets op die jongen af te reageren. Het zit in de aard van het beestje en om daar 26 hulpverleners op te zetten, terwijl een fikse straf veel beter helpt, . Ik word onderhand kotsmisselijk van al die hulpverleners, ze maken vaak meer kapot dan je lief is. Ik ga voor keihard straffen.We kunnen ze ook nog altijd naar het occupy kamp sturen, die hulpverleners
[...]
Het is gewoon een heel bekend fenomeen dat de wereld vol loopt met gruwelijke egoïsten. Ik heb nijn zoon alleen opgevoed en dat was ook niet altijd gemakkelijk, maar de liefde voor mijn kind stond bovenaan en geen haar op mijn hoofd die er aan zou hebben gedacht ook maar iets op die jongen af te reageren. Het zit in de aard van het beestje en om daar 26 hulpverleners op te zetten, terwijl een fikse straf veel beter helpt, . Ik word onderhand kotsmisselijk van al die hulpverleners, ze maken vaak meer kapot dan je lief is. Ik ga voor keihard straffen.We kunnen ze ook nog altijd naar het occupy kamp sturen, die hulpverleners
