Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
woensdag 11 juni 2008 om 14:41
quote:Spammie schreef op 11 juni 2008 @ 14:24:
Dan ken ik een heleboel uitzonderingen Liv....
Mensen die hun kind dumpen? Bedoel je dan letterlijk, in de zin van: ik vind jou niet goed genoeg (of whatever), dus ik doe je weer weg/wil niks van je weten?
Dat ouders en kinderen soms een moeizaam contact hebben, okee, die gevallen ken ik ook. Maar dat heeft toch niks te maken met het al dan niet krijgen van kinderen? Daar ga je toch niet van te voren van uit?
Als jij denkt dat dat bij jou wel gaat gebeuren: nee, dan zou ik inderdaad nooit aan kinderen beginnen.
Gelukkig was de vader van mijn kinderen zo slim om de (niet bestaande) relatie met zijn ouders niet op zijn eigen situatie te betrekken. Ik zeg gelukkig, anders had ik mijn kinderen (die ik nu heb) nooit gehad. (ja ja, dan had ik ze ook niet gemist, maar je snapt mijn punt?)
Dan ken ik een heleboel uitzonderingen Liv....
Mensen die hun kind dumpen? Bedoel je dan letterlijk, in de zin van: ik vind jou niet goed genoeg (of whatever), dus ik doe je weer weg/wil niks van je weten?
Dat ouders en kinderen soms een moeizaam contact hebben, okee, die gevallen ken ik ook. Maar dat heeft toch niks te maken met het al dan niet krijgen van kinderen? Daar ga je toch niet van te voren van uit?
Als jij denkt dat dat bij jou wel gaat gebeuren: nee, dan zou ik inderdaad nooit aan kinderen beginnen.
Gelukkig was de vader van mijn kinderen zo slim om de (niet bestaande) relatie met zijn ouders niet op zijn eigen situatie te betrekken. Ik zeg gelukkig, anders had ik mijn kinderen (die ik nu heb) nooit gehad. (ja ja, dan had ik ze ook niet gemist, maar je snapt mijn punt?)
woensdag 11 juni 2008 om 14:45
quote:Meisje1977 schreef op 11 juni 2008 @ 14:40:
Interessante vraag en discussie.
Persoonlijk moet ik er absoluut niet aan denken om mijzelf voor te planten. Ik vind kinderen gewoonweg niet leuk.
Ik denk dat mensen in een bepaald patroon worden geduwd, omdat het "zo hoort". Zo hoorde ik laatst iemand zeggen dat zij het wel prettig vind dat haar kinderen goed terecht zijn gekomen (met partner en kind). Dat is dan toch een mooie opsteker voor mijzelf, ik ben dus blijbaar de "loser" van deze samenleving zonder partner en kind.
Zeker als je vrouw bent hangt er een verwachtingspatroon om je heen. Trouwen en kinderen krijgen. Stap je daar vanaf, dan klopt er iets niet met je.
Ik geloof dat als wij met zijn allen meer de keuzes van een ander respecteren en ons niet druk maken waarom iemand iets wel en/of niet doet, het voor iedereen een stuk makkelijker wordt.
Overigens is mijn moeder er nog steeds heilig van overtuigd dat mijn eierstokken nog wel gaan klapperen....sneu hoor voor haar! Ze wil namelijk erg graag oma worden en dat gaat me dan best wel een beetje aan het hart. Maar goed, gelukkig heeft ze veel vriendinnen die wel oma zijn:-)
GroetjesVind ik een hele rare conclusie. Ten eerste was het niet persoonlijk tegen jou bedoeld en ten tweede worden er steeds minder kinderen geboren en neemt het aantal kindvrijen toe.
Interessante vraag en discussie.
Persoonlijk moet ik er absoluut niet aan denken om mijzelf voor te planten. Ik vind kinderen gewoonweg niet leuk.
Ik denk dat mensen in een bepaald patroon worden geduwd, omdat het "zo hoort". Zo hoorde ik laatst iemand zeggen dat zij het wel prettig vind dat haar kinderen goed terecht zijn gekomen (met partner en kind). Dat is dan toch een mooie opsteker voor mijzelf, ik ben dus blijbaar de "loser" van deze samenleving zonder partner en kind.
Zeker als je vrouw bent hangt er een verwachtingspatroon om je heen. Trouwen en kinderen krijgen. Stap je daar vanaf, dan klopt er iets niet met je.
Ik geloof dat als wij met zijn allen meer de keuzes van een ander respecteren en ons niet druk maken waarom iemand iets wel en/of niet doet, het voor iedereen een stuk makkelijker wordt.
Overigens is mijn moeder er nog steeds heilig van overtuigd dat mijn eierstokken nog wel gaan klapperen....sneu hoor voor haar! Ze wil namelijk erg graag oma worden en dat gaat me dan best wel een beetje aan het hart. Maar goed, gelukkig heeft ze veel vriendinnen die wel oma zijn:-)
GroetjesVind ik een hele rare conclusie. Ten eerste was het niet persoonlijk tegen jou bedoeld en ten tweede worden er steeds minder kinderen geboren en neemt het aantal kindvrijen toe.
woensdag 11 juni 2008 om 14:46
quote:kaasfondue schreef op 11 juni 2008 @ 14:33:
Dames wees maar niet bang. Ik ben gesteriliseerd en ik heb er ook altijd alles aan gedaan om te voorkomen dat ik zwanger zou worden. En...ik slik ook nog hormonen.
Het is idd goed dat ik geen kinderen heb maar ik ben me er dan ook heel bewust van hoe ik in elkaar zit en dat kan je niet van iedereen zeggen. De eisen die ik stel aan de opvoeding van een kind kan ik niet waarmaken.
Ik heb hier toch regelmatig verhalen gelezen van vrouwen die geestelijk niet goed in elkaar zitten en toch kinderen krijgen of jonge kinderen hebben en dan toch maar vreemd gaan, hun kerel ineens zat zijn of schulden maken waardoor er spanningen komen in het gezin. Tja, dat is een lekkere basis voor een kind denk ik dan want het kind is altijd de grootste verliezer.Maar je bent gesteriliseerd en je slikt hormonen. Er zal dus nooit sprake zijn van het krijgen van een kind, dus die eisen die je stelt aan de opvoeding van een kind kan je wel laten varen. Toch?
Dames wees maar niet bang. Ik ben gesteriliseerd en ik heb er ook altijd alles aan gedaan om te voorkomen dat ik zwanger zou worden. En...ik slik ook nog hormonen.
Het is idd goed dat ik geen kinderen heb maar ik ben me er dan ook heel bewust van hoe ik in elkaar zit en dat kan je niet van iedereen zeggen. De eisen die ik stel aan de opvoeding van een kind kan ik niet waarmaken.
Ik heb hier toch regelmatig verhalen gelezen van vrouwen die geestelijk niet goed in elkaar zitten en toch kinderen krijgen of jonge kinderen hebben en dan toch maar vreemd gaan, hun kerel ineens zat zijn of schulden maken waardoor er spanningen komen in het gezin. Tja, dat is een lekkere basis voor een kind denk ik dan want het kind is altijd de grootste verliezer.Maar je bent gesteriliseerd en je slikt hormonen. Er zal dus nooit sprake zijn van het krijgen van een kind, dus die eisen die je stelt aan de opvoeding van een kind kan je wel laten varen. Toch?
woensdag 11 juni 2008 om 14:47
Ja, letterlijk. Mijn familie hangt aan elkaar van dat soort situaties. En ook in mijn omgeving ben ik niet de enige, doordat ik erover durf te praten, krijg ik regelmatig te horen dat het bij andere thuis niet veel beter gaat. Ik kan er dus niet op vertrouwen dat het goed zal gaan. En aangezien mijn vezels niet roepen dat het misschien toch wel leuk kan zijn, lijkt het me dus beter van niet.
woensdag 11 juni 2008 om 14:52
Onvrijwillige kinderloosheid is geen ziekte en soms krijg je niet altijd wat je hebben wilt. Teleurstellingen moet je verwerken maar om nou over rouwen te spreken van iets wat je niet hebt gehad daar begrijp ik echt niks van.
Als ik vertel dat ik bewust geen kinderen wil krijg ik eigenlijk alleen extreme reacties van vrouwen die ze niet kunnen krijgen.
Vorige week nog eentje tegengekomen op vakantie die 60 was. Pffff wat een kenau op het terrasje zeg van een totaal onbekende. Als je aan mij vraagt of ik kinderen heb en ik zeg van niet en dat ik ze ook niet wil en ik ga lekker verder met eten heb ik zoiets van stel die vraag dan niet aan mij als je niet tegen een "verkeerd" antwoord kan. Ik ken die vrouw niet, wil haar niet kennen en het feit dat zij een onverwerkte niet vervulbare onvrijwillige kinderloze kinderwens heeft kan me echt niks interreseren.
Haar man heeft haar 3 keer hard in haar zij geport en toen hield ze pas op, pffff arme man.
Als ik vertel dat ik bewust geen kinderen wil krijg ik eigenlijk alleen extreme reacties van vrouwen die ze niet kunnen krijgen.
Vorige week nog eentje tegengekomen op vakantie die 60 was. Pffff wat een kenau op het terrasje zeg van een totaal onbekende. Als je aan mij vraagt of ik kinderen heb en ik zeg van niet en dat ik ze ook niet wil en ik ga lekker verder met eten heb ik zoiets van stel die vraag dan niet aan mij als je niet tegen een "verkeerd" antwoord kan. Ik ken die vrouw niet, wil haar niet kennen en het feit dat zij een onverwerkte niet vervulbare onvrijwillige kinderloze kinderwens heeft kan me echt niks interreseren.
Haar man heeft haar 3 keer hard in haar zij geport en toen hield ze pas op, pffff arme man.
Zie QR
woensdag 11 juni 2008 om 14:53
quote:Omen schreef op 11 juni 2008 @ 14:31:
[...]
Ik geef aan dat ik het niet kan begrijpen.
Ik bagatelliseer het niet, in mijn ogen. Naar mijn idee kunnen die mensen niet goed relativeren.
Ieder mens krijgt grote tegenslag te verduren in het leven. Natuurlijk is dat verdrietig en pijnlijk en akelig en triest. Maar dergelijk verdriet geef je een plek. Maar om het die plek te geven waarop je bepaalt: nee, mijn leven is naar de maan door dat verdriet. Dat kan ik niet begrijpen.Da's in mijn ogen hetzelfde maar goed, dat terzijde. Punt is dat jij niet voor een ander kan bepalen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Het is aan die persoon zelf hoe daarmee om te gaan.
[...]
Ik geef aan dat ik het niet kan begrijpen.
Ik bagatelliseer het niet, in mijn ogen. Naar mijn idee kunnen die mensen niet goed relativeren.
Ieder mens krijgt grote tegenslag te verduren in het leven. Natuurlijk is dat verdrietig en pijnlijk en akelig en triest. Maar dergelijk verdriet geef je een plek. Maar om het die plek te geven waarop je bepaalt: nee, mijn leven is naar de maan door dat verdriet. Dat kan ik niet begrijpen.Da's in mijn ogen hetzelfde maar goed, dat terzijde. Punt is dat jij niet voor een ander kan bepalen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Het is aan die persoon zelf hoe daarmee om te gaan.
woensdag 11 juni 2008 om 14:54
quote:Nolet schreef op 11 juni 2008 @ 14:37:
Kaasfondue, maar kinderen kunnen ook leren van de fouten die ouders hebben gemaakt.Geen een ouder is perfect, dus waarom stelde je hoge eisen aan jezelf.Daar heb je gelijk in. Mijn moeder heeft jaren gegild dat ze er spijt van had dus ik wil niet dezelfde fout maken.
Kaasfondue, maar kinderen kunnen ook leren van de fouten die ouders hebben gemaakt.Geen een ouder is perfect, dus waarom stelde je hoge eisen aan jezelf.Daar heb je gelijk in. Mijn moeder heeft jaren gegild dat ze er spijt van had dus ik wil niet dezelfde fout maken.
Zie QR
woensdag 11 juni 2008 om 14:54
quote:traincha2 schreef op 11 juni 2008 @ 14:45:
[...]
Vind ik een hele rare conclusie. Ten eerste was het niet persoonlijk tegen jou bedoeld en ten tweede worden er steeds minder kinderen geboren en neemt het aantal kindvrijen toe.
Het was wel persoonlijk bedoeld, maar maakt niet uit.
Ik blijf erbij dat je als vrouw moet voldoen aan een bepaald patroon en anders klopt er iets niet.
[...]
Vind ik een hele rare conclusie. Ten eerste was het niet persoonlijk tegen jou bedoeld en ten tweede worden er steeds minder kinderen geboren en neemt het aantal kindvrijen toe.
Het was wel persoonlijk bedoeld, maar maakt niet uit.
Ik blijf erbij dat je als vrouw moet voldoen aan een bepaald patroon en anders klopt er iets niet.
woensdag 11 juni 2008 om 15:07
quote:kaasfondue schreef op 11 juni 2008 @ 14:52:
Onvrijwillige kinderloosheid is geen ziekte en soms krijg je niet altijd wat je hebben wilt. Teleurstellingen moet je verwerken maar om nou over rouwen te spreken van iets wat je niet hebt gehad daar begrijp ik echt niks van.
Als ik vertel dat ik bewust geen kinderen wil krijg ik eigenlijk alleen extreme reacties van vrouwen die ze niet kunnen krijgen.
Vorige week nog eentje tegengekomen op vakantie die 60 was. Pffff wat een kenau op het terrasje zeg van een totaal onbekende. Als je aan mij vraagt of ik kinderen heb en ik zeg van niet en dat ik ze ook niet wil en ik ga lekker verder met eten heb ik zoiets van stel die vraag dan niet aan mij als je niet tegen een "verkeerd" antwoord kan. Ik ken die vrouw niet, wil haar niet kennen en het feit dat zij een onverwerkte niet vervulbare onvrijwillige kinderloze kinderwens heeft kan me echt niks interreseren.
Haar man heeft haar 3 keer hard in haar zij geport en toen hield ze pas op, pffff arme man.Dat hoef jij ook niet te begrijpen want het is niet aan jou om te oordelen hoeveel verdriet daar iemand van mag hebben. En voor wat betreft de dame op het terras: sommigen houden er inderdaad merkwaardige beleefdheidsvormen op na en ook hier is het aan jou hoe daarmee om te gaan. Tenslotte snap ik je geageer tegen het krijgen van kinderen niet zo, maar dat zal wellicht deels aan mij liggen aangezien ik er 2 heb.
Onvrijwillige kinderloosheid is geen ziekte en soms krijg je niet altijd wat je hebben wilt. Teleurstellingen moet je verwerken maar om nou over rouwen te spreken van iets wat je niet hebt gehad daar begrijp ik echt niks van.
Als ik vertel dat ik bewust geen kinderen wil krijg ik eigenlijk alleen extreme reacties van vrouwen die ze niet kunnen krijgen.
Vorige week nog eentje tegengekomen op vakantie die 60 was. Pffff wat een kenau op het terrasje zeg van een totaal onbekende. Als je aan mij vraagt of ik kinderen heb en ik zeg van niet en dat ik ze ook niet wil en ik ga lekker verder met eten heb ik zoiets van stel die vraag dan niet aan mij als je niet tegen een "verkeerd" antwoord kan. Ik ken die vrouw niet, wil haar niet kennen en het feit dat zij een onverwerkte niet vervulbare onvrijwillige kinderloze kinderwens heeft kan me echt niks interreseren.
Haar man heeft haar 3 keer hard in haar zij geport en toen hield ze pas op, pffff arme man.Dat hoef jij ook niet te begrijpen want het is niet aan jou om te oordelen hoeveel verdriet daar iemand van mag hebben. En voor wat betreft de dame op het terras: sommigen houden er inderdaad merkwaardige beleefdheidsvormen op na en ook hier is het aan jou hoe daarmee om te gaan. Tenslotte snap ik je geageer tegen het krijgen van kinderen niet zo, maar dat zal wellicht deels aan mij liggen aangezien ik er 2 heb.
woensdag 11 juni 2008 om 15:09
Ik denk dat je nare reacties krijgt, niet omdat je geen kinderen wil, maar om hoe negatief je overkomt als het op kinderen aankomt. Dat is wat je bij mij naar bovenhaalt in ieder geval. Geen kinderen willen is 1 ding, maar kinderen vreselijk vinden, balen als mensen in je omgeving kinderen willen, tegen kindertoeslag zijn etc. Als je deze dingen ook uitdraagt, kan ik me voorstellen dat je tegen negatieve reacties stuit.
woensdag 11 juni 2008 om 15:12
Het was gewoon een oergevoel ... en dat gevoel komt bij tijden nog eens bovensteken. Ik heb nu een zoontje van 15 maanden, en zou graag nog eentje willen. Jammer genoeg heb ik een PPD gehad , is de situatie er nu niet naar (geen werk). En houden die redenen mij toch wel tegen. Ben nu zelf weer mijn blije ikje, en wil dat ook blijven. Daarom wacht ik liever nog wat jaren, tot alles weer stabiel is, mijn kleintje zijn plan wat beter kan trekken.
woensdag 11 juni 2008 om 15:16
quote:pomodori schreef op 11 juni 2008 @ 15:09:
Ik denk dat je nare reacties krijgt, niet omdat je geen kinderen wil, maar om hoe negatief je overkomt als het op kinderen aankomt. Dat is wat je bij mij naar bovenhaalt in ieder geval. Geen kinderen willen is 1 ding, maar kinderen vreselijk vinden, balen als mensen in je omgeving kinderen willen, tegen kindertoeslag zijn etc. Als je deze dingen ook uitdraagt, kan ik me voorstellen dat je tegen negatieve reacties stuit.Huh? Nouja, aan fantasie geen gebrek.
Ik denk dat je nare reacties krijgt, niet omdat je geen kinderen wil, maar om hoe negatief je overkomt als het op kinderen aankomt. Dat is wat je bij mij naar bovenhaalt in ieder geval. Geen kinderen willen is 1 ding, maar kinderen vreselijk vinden, balen als mensen in je omgeving kinderen willen, tegen kindertoeslag zijn etc. Als je deze dingen ook uitdraagt, kan ik me voorstellen dat je tegen negatieve reacties stuit.Huh? Nouja, aan fantasie geen gebrek.
Zie QR
woensdag 11 juni 2008 om 15:20
Ik heb het niet alleen over jou, maar heb net alle pagina's gelezen en dit soort opmerkingen zaten er bij. Niet allemaal van jou, maar had het ook niet specifiek tegen jou. Veel "kindervrije vrouwen" hebben het gevoel zich te moeten verdedigen of komen nare reacties tegen, bleek hier. Ik denk dat dat niet alleen door het ontbreken van de kinderwens is, maar de negatieve houding over kinderen. Dus zo..
woensdag 11 juni 2008 om 15:30
Oh, ok.
Het enige "slechte" wat ik doe met kinderen is dat als ze langkomen ik een gigantische schaal met snoep (bv 2 kilo tumtum) op tafel zet en zeg dat ze onbeperkt mogen pakken.
De ouders vinden dat niet leuk maar ik ben wel populair bij de kinderen.
Ohwja, en ze mogen geen brooddeeg aan de hond voeren, verder mogen ze alles als ze maar weer naar huis gaan.
Het enige "slechte" wat ik doe met kinderen is dat als ze langkomen ik een gigantische schaal met snoep (bv 2 kilo tumtum) op tafel zet en zeg dat ze onbeperkt mogen pakken.
De ouders vinden dat niet leuk maar ik ben wel populair bij de kinderen.
Ohwja, en ze mogen geen brooddeeg aan de hond voeren, verder mogen ze alles als ze maar weer naar huis gaan.
Zie QR
woensdag 11 juni 2008 om 18:10
quote:traincha2 schreef op 11 juni 2008 @ 14:53:
[...]
Da's in mijn ogen hetzelfde maar goed, dat terzijde. Punt is dat jij niet voor een ander kan bepalen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Het is aan die persoon zelf hoe daarmee om te gaan.
Nee, dat is niet hetzelfde
Maar natuurlijk mag ieder voor zich bepalen hoe met verdriet om te gaan. Ik zie nergens staan dat ik vind dat het anders zou moeten. Ik ben niet zo van het 'moeten' en als iemand liever verdrinkt in verdriet, is dat aan die persoon.
[...]
Da's in mijn ogen hetzelfde maar goed, dat terzijde. Punt is dat jij niet voor een ander kan bepalen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Het is aan die persoon zelf hoe daarmee om te gaan.
Nee, dat is niet hetzelfde
Maar natuurlijk mag ieder voor zich bepalen hoe met verdriet om te gaan. Ik zie nergens staan dat ik vind dat het anders zou moeten. Ik ben niet zo van het 'moeten' en als iemand liever verdrinkt in verdriet, is dat aan die persoon.
woensdag 11 juni 2008 om 19:39
quote:Omen schreef op 11 juni 2008 @ 18:10:
[...]
Nee, dat is niet hetzelfde
Maar natuurlijk mag ieder voor zich bepalen hoe met verdriet om te gaan. Ik zie nergens staan dat ik vind dat het anders zou moeten. Ik ben niet zo van het 'moeten' en als iemand liever verdrinkt in verdriet, is dat aan die persoon.Ik ga niet discussieren over hoe iets geinterpreteerd zou moeten worden en bovendien: ik heb ook niet gezegd dat het anders zou moeten. Ik snap niet waar je dat vandaan haalt maar goed. Wat ik gezegd heb is, dat jij niet kunt oordelen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Niks meer en niks minder.
[...]
Nee, dat is niet hetzelfde
Maar natuurlijk mag ieder voor zich bepalen hoe met verdriet om te gaan. Ik zie nergens staan dat ik vind dat het anders zou moeten. Ik ben niet zo van het 'moeten' en als iemand liever verdrinkt in verdriet, is dat aan die persoon.Ik ga niet discussieren over hoe iets geinterpreteerd zou moeten worden en bovendien: ik heb ook niet gezegd dat het anders zou moeten. Ik snap niet waar je dat vandaan haalt maar goed. Wat ik gezegd heb is, dat jij niet kunt oordelen hoe groot het verdriet van iemand is die geen kinderen kan krijgen. Niks meer en niks minder.
woensdag 11 juni 2008 om 19:41
quote:Omen schreef op 11 juni 2008 @ 14:31:
[...]
Ik bagatelliseer het niet, in mijn ogen. Naar mijn idee kunnen die mensen niet goed relativeren.
Ieder mens krijgt grote tegenslag te verduren in het leven. Natuurlijk is dat verdrietig en pijnlijk en akelig en triest. Maar dergelijk verdriet geef je een plek. Maar om het die plek te geven waarop je bepaalt: nee, mijn leven is naar de maan door dat verdriet. Dat kan ik niet begrijpen.En hiermee geef je dus aan dat het anders zou moeten. Er zijn namelijk mensen die hun ongewenste kinderloosheid geen plek kunnen geven.
[...]
Ik bagatelliseer het niet, in mijn ogen. Naar mijn idee kunnen die mensen niet goed relativeren.
Ieder mens krijgt grote tegenslag te verduren in het leven. Natuurlijk is dat verdrietig en pijnlijk en akelig en triest. Maar dergelijk verdriet geef je een plek. Maar om het die plek te geven waarop je bepaalt: nee, mijn leven is naar de maan door dat verdriet. Dat kan ik niet begrijpen.En hiermee geef je dus aan dat het anders zou moeten. Er zijn namelijk mensen die hun ongewenste kinderloosheid geen plek kunnen geven.
woensdag 11 juni 2008 om 20:41
Ik kan me heel goed voorstellen dat het accepteren van ongewenste kinderloosheid een rouwproces is; je moet dan immers wel degelijk afscheid nemen. Afscheid van de droom en van de toekomst die je dacht te gaan hebben.
Zoals bij ieder rouwproces zal een stukje van het verdriet en gemis altijd blijven bestaan. Ik denk echter niet dat dat zo nadrukkelijk aanwezig hoeft te zijn, dat je je leven verder als volledig mislukt beschouwt. Dan doe je alle andere mooie aspecten van het leven zo tekort!
Wat ik altijd een beetje enge uitspraken vind, zijn die over onvoorwaardelijke liefde. Ik vind dat je best voorwaarden aan liefde zou mogen en moeten stellen. Ja, ook de liefde tussen kind en ouder. En dan heb ik het over heel basale voorwaarden, zoals zorg, respect, affectie... heel vanzelfsprekende dingen voor het merendeel van de ouders (Goddank!). Een kind wordt misschien 'geboren' met een natuurlijk bepaalde liefde voor de ouders, voornamelijk gebaseerd op de afhankelijkheid. Dit betekent echter niet dat die liefde altijd blijft. Sommige ouders zijn er best goed in dat te verkloten....
(Het schijnt trouwens dat ouders wel erg ver moeten gaan, willen ze die liefde / loyaliteit verliezen. Dat vind ik dan wel weer apart)
Zoals bij ieder rouwproces zal een stukje van het verdriet en gemis altijd blijven bestaan. Ik denk echter niet dat dat zo nadrukkelijk aanwezig hoeft te zijn, dat je je leven verder als volledig mislukt beschouwt. Dan doe je alle andere mooie aspecten van het leven zo tekort!
Wat ik altijd een beetje enge uitspraken vind, zijn die over onvoorwaardelijke liefde. Ik vind dat je best voorwaarden aan liefde zou mogen en moeten stellen. Ja, ook de liefde tussen kind en ouder. En dan heb ik het over heel basale voorwaarden, zoals zorg, respect, affectie... heel vanzelfsprekende dingen voor het merendeel van de ouders (Goddank!). Een kind wordt misschien 'geboren' met een natuurlijk bepaalde liefde voor de ouders, voornamelijk gebaseerd op de afhankelijkheid. Dit betekent echter niet dat die liefde altijd blijft. Sommige ouders zijn er best goed in dat te verkloten....
(Het schijnt trouwens dat ouders wel erg ver moeten gaan, willen ze die liefde / loyaliteit verliezen. Dat vind ik dan wel weer apart)
Ik geloof niet meer in sprookjes.
woensdag 11 juni 2008 om 20:41
quote:traincha2 schreef op 11 juni 2008 @ 19:41:
[...]
En hiermee geef je dus aan dat het anders zou moeten. Er zijn namelijk mensen die hun ongewenste kinderloosheid geen plek kunnen geven.
Waar zie je het woord 'moeten' van mijn kant? Ik zeg dat ik het niet begrijp.
Je leest graag andere dingen in mijn berichten dan ik schrijf. Dat mag hoor, maar je zit er ver naast.
[...]
En hiermee geef je dus aan dat het anders zou moeten. Er zijn namelijk mensen die hun ongewenste kinderloosheid geen plek kunnen geven.
Waar zie je het woord 'moeten' van mijn kant? Ik zeg dat ik het niet begrijp.
Je leest graag andere dingen in mijn berichten dan ik schrijf. Dat mag hoor, maar je zit er ver naast.
donderdag 12 juni 2008 om 00:44
quote:Doornroosje75 schreef op 11 juni 2008 @ 20:41:
Wat ik altijd een beetje enge uitspraken vind, zijn die over onvoorwaardelijke liefde. Ik vind dat je best voorwaarden aan liefde zou mogen en moeten stellen. Ja, ook de liefde tussen kind en ouder. En dan heb ik het over heel basale voorwaarden, zoals zorg, respect, affectie... heel vanzelfsprekende dingen voor het merendeel van de ouders (Goddank!). Een kind wordt misschien 'geboren' met een natuurlijk bepaalde liefde voor de ouders, voornamelijk gebaseerd op de afhankelijkheid. Dit betekent echter niet dat die liefde altijd blijft. Sommige ouders zijn er best goed in dat te verkloten....
(Het schijnt trouwens dat ouders wel erg ver moeten gaan, willen ze die liefde / loyaliteit verliezen. Dat vind ik dan wel weer apart)Ik heb niet alles gelezen, dus ik weet niet of jij bij het "kindvrije" kamp (zoooo'n stom woord!) of het ouderkamp hoort, maar ik gok het eerste. Die onvoorwaardelijke liefde is er namelijk gewoon. Er is niets op de wereld dat de liefde voor mijn zoon kan doen ophouden, hij zou dingen kunnen doen waardoor ik hem niet aardig meer zou vinden, of geen goed mens zou vinden, of waarmee hij me onnoemelijk verdriet zou doen, maar stoppen met houden van is onmogelijk. Dat weet ik 1000000% zeker, elke keer als ik naar hem kijk zie ik de baby die hij was toen hij 1 seconde oud was en met dat beeld voel ik die overweldigende liefde die nergens anders mee te vergelijken is. Al wordt hij 80 (wat ik met heel mijn hart hoop), dat ene moment, die eerste aanblik, die gedachte "jij bent het!" zit voor eeuwig verankerd in elke vezel van mijn lijf. Sinds hij er is ben ik niet langer fashionvictim, maar ben ik eerst en vooral zijn moeder en dat zal nooit meer stoppen.
En gelukkig weet hij dat niet. Zal hij pas begrijpen hoe oneindig mijn liefde voor hem is, als hij zelf die oneindige liefde voor zijn kind voelt. Dan zal hij met terugwerkende kracht voelen wat ik voel voor hem. Zijn liefde voor mij is niet onvoorwaardelijk en dat hoeft het ook niet te zijn, dat is zijn taak niet. Zou hij weten hoe groot mijn liefde voor hem is dan had hij geen leven, dat is een veel te grote last op de schouders van een kind, en daarom voelen kinderen dat ook niet zo. Ik kan zijn liefde verliezen, maar hij de mijne nooit.
Wat ik altijd een beetje enge uitspraken vind, zijn die over onvoorwaardelijke liefde. Ik vind dat je best voorwaarden aan liefde zou mogen en moeten stellen. Ja, ook de liefde tussen kind en ouder. En dan heb ik het over heel basale voorwaarden, zoals zorg, respect, affectie... heel vanzelfsprekende dingen voor het merendeel van de ouders (Goddank!). Een kind wordt misschien 'geboren' met een natuurlijk bepaalde liefde voor de ouders, voornamelijk gebaseerd op de afhankelijkheid. Dit betekent echter niet dat die liefde altijd blijft. Sommige ouders zijn er best goed in dat te verkloten....
(Het schijnt trouwens dat ouders wel erg ver moeten gaan, willen ze die liefde / loyaliteit verliezen. Dat vind ik dan wel weer apart)Ik heb niet alles gelezen, dus ik weet niet of jij bij het "kindvrije" kamp (zoooo'n stom woord!) of het ouderkamp hoort, maar ik gok het eerste. Die onvoorwaardelijke liefde is er namelijk gewoon. Er is niets op de wereld dat de liefde voor mijn zoon kan doen ophouden, hij zou dingen kunnen doen waardoor ik hem niet aardig meer zou vinden, of geen goed mens zou vinden, of waarmee hij me onnoemelijk verdriet zou doen, maar stoppen met houden van is onmogelijk. Dat weet ik 1000000% zeker, elke keer als ik naar hem kijk zie ik de baby die hij was toen hij 1 seconde oud was en met dat beeld voel ik die overweldigende liefde die nergens anders mee te vergelijken is. Al wordt hij 80 (wat ik met heel mijn hart hoop), dat ene moment, die eerste aanblik, die gedachte "jij bent het!" zit voor eeuwig verankerd in elke vezel van mijn lijf. Sinds hij er is ben ik niet langer fashionvictim, maar ben ik eerst en vooral zijn moeder en dat zal nooit meer stoppen.
En gelukkig weet hij dat niet. Zal hij pas begrijpen hoe oneindig mijn liefde voor hem is, als hij zelf die oneindige liefde voor zijn kind voelt. Dan zal hij met terugwerkende kracht voelen wat ik voel voor hem. Zijn liefde voor mij is niet onvoorwaardelijk en dat hoeft het ook niet te zijn, dat is zijn taak niet. Zou hij weten hoe groot mijn liefde voor hem is dan had hij geen leven, dat is een veel te grote last op de schouders van een kind, en daarom voelen kinderen dat ook niet zo. Ik kan zijn liefde verliezen, maar hij de mijne nooit.
Am Yisrael Chai!
