Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
zaterdag 17 februari 2007 om 11:56
Ik heb een dochter gekregen maar had geen uitgesproken kinderwens eigenlijk. Ik was dan ook al 15 weken zwanger voor ik er achter kwam dat ik haar zou gaan krijgen.
Ik vind het feest om haar moeder te zijn, ik vind haar het leukste kind wat ik ken en zou haar nooit meer willen missen maar als ik geen kinderen had gekregen dan was ik daar niet ontroostbaar verdrietig om geweest.
De drang tot voortplanting had ik dus niet erg van nature maar ik heb me voortgeplant, kan niet nog meer kinderen krijgen (fysiek) en wil over een jaar graag een pleegkind in huis. Een kind (goed) opvoeden heeft namelijk een heleboel nut en ik heb er lol in.
Ik vind het feest om haar moeder te zijn, ik vind haar het leukste kind wat ik ken en zou haar nooit meer willen missen maar als ik geen kinderen had gekregen dan was ik daar niet ontroostbaar verdrietig om geweest.
De drang tot voortplanting had ik dus niet erg van nature maar ik heb me voortgeplant, kan niet nog meer kinderen krijgen (fysiek) en wil over een jaar graag een pleegkind in huis. Een kind (goed) opvoeden heeft namelijk een heleboel nut en ik heb er lol in.
zaterdag 17 februari 2007 om 14:18
Ik geloof gewoon dat kinderen nodig zijn. ik kan heel goed begrijpen dat je geen kinderwens hebt maar ben ook blij dat niet iedereen er zo over denkt.
Een grote kinderwens heb ik nooit gehad maar voor ons hoorde het er bij toen we een relatie begonnen en waren ze welkom.
En ik heb er geen spijt van gehad. Heb enorm makkelijke kinderen waar een stel geweldige mensen uit gegroeit is. En dat is geen politiek correct antwoord. Ik denk dat ik een goede steen heb bijgedragen door ze op de wereld te zetten.
Een grote kinderwens heb ik nooit gehad maar voor ons hoorde het er bij toen we een relatie begonnen en waren ze welkom.
En ik heb er geen spijt van gehad. Heb enorm makkelijke kinderen waar een stel geweldige mensen uit gegroeit is. En dat is geen politiek correct antwoord. Ik denk dat ik een goede steen heb bijgedragen door ze op de wereld te zetten.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 17 februari 2007 om 15:55
Man en ik zijn al heel lang samen en waren het er al snel over eens, geen kinderen. We voelden allebei geen "drang" of oergevoel om kinderen op de wereld te zetten. Zou het per ongeluk wel gebeuren dan zouden we er erg blij mee zijn, maar niet bewust voor kiezen. So far so good..
In de loop der jaren hebben we allebei flink carriere gemaakt en kreeg ik een managementfunctie met bijbehorende pakken en flitsende auto. We kochten wekelijks kleding, vaak uit eten, vakanties naar verre oorden met een budget van meer dan € 15.000. We voelden ons hierbij erg prettig en misten echt geen kinderen. Tot ik tegen een burn-out aan zat (werkdruk, veel overlijdensgevallen in naaste familie). Kreeg steeds vaker het gevoel is dit het nou.. leven ? Ik werk me een slag in de rondte, smijt met geld, rij in nieuwe auto, heb alles wat mijn hartje begeert en toch voel ik me steeds ongelukkiger worden. Ik wilde het gewoon niet meer.
Met man over gesproken en hij kreeg ook steeds vaker het gevoel is dit het nou ? Na ruim 1 jaar kwamen we tot de conclusie dat leven voor ons meer inhield dan het leven wat we tot nu toe leidden. We misten iets, maar wat. Was het een doel, was het een droom die we wilden verwezenlijken. Na veel praten kwamen we beiden tot de conclusie dat wat we misten het familieleven was, het gezellig samen zijn met een gezin, leuke uitstapjes maken, iemand voor wie liefde belangrijker is dan materiele zaken.
Dus ja hier heeel erg goed en lang over gespoken dat ik met de pil zou stoppen en we zouden wel zien. Ik was toen 32. Nu inmiddels 3 jaar later hebben we een zoon en een dochter. Ons grootste bezit en het vervult al onze gevoelens die we destijds hadden. Ik ben nu thuisblijfmoeder (bewuste keuze), rij in een stationwagon, strakke pakken verruild voor spijkerbroeken en ik vind het heerlijk. Voor ons beiden het gevoel
Dit is waar het in het leven om gaat.
In de loop der jaren hebben we allebei flink carriere gemaakt en kreeg ik een managementfunctie met bijbehorende pakken en flitsende auto. We kochten wekelijks kleding, vaak uit eten, vakanties naar verre oorden met een budget van meer dan € 15.000. We voelden ons hierbij erg prettig en misten echt geen kinderen. Tot ik tegen een burn-out aan zat (werkdruk, veel overlijdensgevallen in naaste familie). Kreeg steeds vaker het gevoel is dit het nou.. leven ? Ik werk me een slag in de rondte, smijt met geld, rij in nieuwe auto, heb alles wat mijn hartje begeert en toch voel ik me steeds ongelukkiger worden. Ik wilde het gewoon niet meer.
Met man over gesproken en hij kreeg ook steeds vaker het gevoel is dit het nou ? Na ruim 1 jaar kwamen we tot de conclusie dat leven voor ons meer inhield dan het leven wat we tot nu toe leidden. We misten iets, maar wat. Was het een doel, was het een droom die we wilden verwezenlijken. Na veel praten kwamen we beiden tot de conclusie dat wat we misten het familieleven was, het gezellig samen zijn met een gezin, leuke uitstapjes maken, iemand voor wie liefde belangrijker is dan materiele zaken.
Dus ja hier heeel erg goed en lang over gespoken dat ik met de pil zou stoppen en we zouden wel zien. Ik was toen 32. Nu inmiddels 3 jaar later hebben we een zoon en een dochter. Ons grootste bezit en het vervult al onze gevoelens die we destijds hadden. Ik ben nu thuisblijfmoeder (bewuste keuze), rij in een stationwagon, strakke pakken verruild voor spijkerbroeken en ik vind het heerlijk. Voor ons beiden het gevoel
Dit is waar het in het leven om gaat.
zaterdag 17 februari 2007 om 17:08
quote: quattro35 reageerde
Ik ben vrij rationeel ingesteld, maar ik ben niet representatief voor de gemiddelde Nederlander, en vind ook niet dat anderen zo moeten zijn omdat ik toevallig relatief rationeel ingesteld ben. Als ik iets koop, of ergens van droom vraag ik me vaak af: "waarom wil ik dit kopen of hebben?" Ben ik op zoek naar status, heb ik het echt nodig of wil ik het misschien voor mijn imago of vermeend prestige? Ik begrijp wel dat niet iedereen zijn of haar wensen op deze manier "ontleedt", maar het helpt mij om het maken van fouten te voorkomen.
Jeetje... :o
Geniet jij wel van het leven?
Ik ben vrij rationeel ingesteld, maar ik ben niet representatief voor de gemiddelde Nederlander, en vind ook niet dat anderen zo moeten zijn omdat ik toevallig relatief rationeel ingesteld ben. Als ik iets koop, of ergens van droom vraag ik me vaak af: "waarom wil ik dit kopen of hebben?" Ben ik op zoek naar status, heb ik het echt nodig of wil ik het misschien voor mijn imago of vermeend prestige? Ik begrijp wel dat niet iedereen zijn of haar wensen op deze manier "ontleedt", maar het helpt mij om het maken van fouten te voorkomen.
Jeetje... :o
Geniet jij wel van het leven?
zaterdag 17 februari 2007 om 17:17
Je mist geen voortplantingsgen, want dat bestaat niet. Je hebt helemaal niks te willen volgens de natuur. Wij zijn gebouwd op seks=voortplanting. Heb je seks, dan krijg je kindertjes. Punt. En als seks niet zo lekker was zouden we het niet eens meer doen sinds we ontdekt hebben dat er een verband is tussen seks en zwangerschap. Want zwangerschap en kinderen zijn voor onszelf erg lastig. Het brengt veel werk met zich mee, en risico's, en die energie zouden we misschien liever in onszelf steken (ik heb het nog steeds over biologie, niet over moraal 
).
Mensen hebben anticonceptiva uitgevonden, en daarom is het ineens relevant geworden of je kinderen wílt of niet. Je kunt ook seks hebben zonder je voort te planten. Biologisch gezien een grove verstoring van de orde!
Nu is voortplanting een zaak van bewuste keuze geworden, en dan speelt mee dat we kinderen leuk en lief en zo vinden, en dat we vinden dat kinderen zin geven aan ons leven. Daarom krijgen mensen nog steeds kinderen.
We zitten nu misschien wel in een soort overgangsfase: mensen die geen kinderen willen planten zich niet voort, dus die eigenschap sterft misschien uit. Over een x aantal jaar willen alle mensen weer dolgraag kinderen, want die eigenschap is overgeërfd
geweldig! helemaal mee eens!
). Mensen hebben anticonceptiva uitgevonden, en daarom is het ineens relevant geworden of je kinderen wílt of niet. Je kunt ook seks hebben zonder je voort te planten. Biologisch gezien een grove verstoring van de orde!
Nu is voortplanting een zaak van bewuste keuze geworden, en dan speelt mee dat we kinderen leuk en lief en zo vinden, en dat we vinden dat kinderen zin geven aan ons leven. Daarom krijgen mensen nog steeds kinderen.
We zitten nu misschien wel in een soort overgangsfase: mensen die geen kinderen willen planten zich niet voort, dus die eigenschap sterft misschien uit. Over een x aantal jaar willen alle mensen weer dolgraag kinderen, want die eigenschap is overgeërfd
geweldig! helemaal mee eens!
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
zaterdag 17 februari 2007 om 21:14
quote:Vaak heb ik het gevoel dat mensen niet het achterste van de tong laten zien, en er bij hun beslissing om iets te kopen (klassieke auto bijvoorbeeld) of iets te bouwen (superstrakke designvilla ofzo) of het nemen van 2 kinderen veel meer factoren van invloed zijn dan ze zelf beweren.Waarom zet je in vredesnaam die beslissingen op één lijn? Een auto of villa is materieel, een kind niet. Ik ben rationeel tot op het bot, maar het krijgen van kinderen zou ik van zijn levensdagen niet rationeel hebben benaderd. Juist omdat het per definitie geen ratio is. Rationeel gezien is er immers geen enkel argument waarom juist ík kinderen op de wereld zou moeten zetten (afgezien van het feit dat mijn genen zo goed zijn dat ik ze wel verder moet verspreiden, natuurlijk;)). Er zijn wereldwijd kinderen zat om te zorgen dat de bevolking blijft bestaan, ik regel mijn eigen pensioen wel, en om er op te gokken dat mijn kinderen mij later in het bejaardenhuis komen opzoeken lijkt me riskant, vrienden zijn dan wat betrouwbaarder (die zitten immers in hetzelfde bejaardentehuis!)
Ik heb er dan ook geen enkele reden voor waarom ik kinderen heb. Anders dan dat het me wel leuk leek (bij nr 1) en het leuk bleek (bij nr 2)
Ik heb er dan ook geen enkele reden voor waarom ik kinderen heb. Anders dan dat het me wel leuk leek (bij nr 1) en het leuk bleek (bij nr 2)
zaterdag 17 februari 2007 om 21:50
Ik ben rationeel tot op het bot, maar het krijgen van kinderen zou ik van zijn levensdagen niet rationeel hebben benaderd. Juist omdat het per definitie geen ratio is. Rationeel gezien is er immers geen enkel argument waarom juist ík kinderen op de wereld zou moeten zetten
Ik ben ook behoorlijk rationeel, maar het ontbreken van een kinderwens is voor mij ook een puur irrationele kwestie.
Net als jij geen enkel rationeel argument had om kids te willen, heb ik er geen om ze niet te willen.
Ik ben ook behoorlijk rationeel, maar het ontbreken van een kinderwens is voor mij ook een puur irrationele kwestie.
Net als jij geen enkel rationeel argument had om kids te willen, heb ik er geen om ze niet te willen.
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
zaterdag 17 februari 2007 om 21:55
zondag 18 februari 2007 om 08:12
Het bekende OERgevoel wat er al in zit vanaf dat ik een klein meisje was.
Nu ik 2 kinderen heb is het klaar. Mijn man wil nog graag een derde, maar ik ben dat oergevoel kwijt wat ik voor de komst van beide kinderen had.
Het is goed zo, klaar. Alhoewel ik nog wel vaak last heb van het "puppy-syndroom" . Ze zijn zo schattig die kleintjes....totdat ze het op een brullen zetten, dan beland ik weer op aarde.
Nu ik 2 kinderen heb is het klaar. Mijn man wil nog graag een derde, maar ik ben dat oergevoel kwijt wat ik voor de komst van beide kinderen had.
Het is goed zo, klaar. Alhoewel ik nog wel vaak last heb van het "puppy-syndroom" . Ze zijn zo schattig die kleintjes....totdat ze het op een brullen zetten, dan beland ik weer op aarde.
zondag 18 februari 2007 om 11:43
Waarom wilde ik een kind? Eigenlijk was ik gaan overhellen naar; ik wil geen kinderen. Ik vond ons leven wel goed zo. Toen bleek ik echter ondanks anticonceptie zwanger en moest ik gaan nadenken over wil ik wel of niet.
Ik moet zeggen dat al mijn argumenten tegen rationele waren: geen ruimte, geen geld, geen fulltime baan, ik kan niet tegen verandering in mijn persoonlijke leven, de gebroken nachten.......
Tocn bleek na de eerste schrik het al eerder genoemde oergevoel sterker dan alle rationele argumenten. Ik durf eerlijk te zeggen dat het eerste half jaar me zwaar tegen viel, het was voor mij nog zwaarder dan ik had verwacht. Na een half jaar begon ik het steeds leuker te vinden een kind te hebben en moeder te zijn.
Nu ruim 2 jaar verder vind ik het ondanks de beruchte peuterpubertijd geweldig om moeder te zijn. Je herkent zoveel in een kind van jezelf, je partner, soms zelfs een broer of zus.
ook het vertrouwen dat zo´n pukkie in je heeft, dat kleine kinderhandje vertrouwelijk in de jouwe. De onvoorwaardelijk liefde die je voor zo´n hummel voelt, dat is met niks te vergelijken en ook niet uit te leggen
Ik moet zeggen dat al mijn argumenten tegen rationele waren: geen ruimte, geen geld, geen fulltime baan, ik kan niet tegen verandering in mijn persoonlijke leven, de gebroken nachten.......
Tocn bleek na de eerste schrik het al eerder genoemde oergevoel sterker dan alle rationele argumenten. Ik durf eerlijk te zeggen dat het eerste half jaar me zwaar tegen viel, het was voor mij nog zwaarder dan ik had verwacht. Na een half jaar begon ik het steeds leuker te vinden een kind te hebben en moeder te zijn.
Nu ruim 2 jaar verder vind ik het ondanks de beruchte peuterpubertijd geweldig om moeder te zijn. Je herkent zoveel in een kind van jezelf, je partner, soms zelfs een broer of zus.
ook het vertrouwen dat zo´n pukkie in je heeft, dat kleine kinderhandje vertrouwelijk in de jouwe. De onvoorwaardelijk liefde die je voor zo´n hummel voelt, dat is met niks te vergelijken en ook niet uit te leggen
zondag 18 februari 2007 om 13:11
Voordat ik zelf kinderen kreeg kon ik die kleine mensjes met verbazing bekijken; in India liepen 5 jarigen met 1 jarigen te sjouwen en deed zo'n kind op een station de was voor haar en haar broertje. Ik had ze zo wel mee willen nemen maar ze leken het prima te redden samen. In Spanje werden ze 'savonds opgedoft rondgeparadeerd door trotse ouders, In Thailand liepen ze keurig geknipt in hun schooluniformpjes en leken ze altijd te lachen. In ieder geval zag ik overal kinderen...
Ik was nieuwsgierig of er uit mij ook een nieuw mensje kon ontstaan en wie dat dan zou zijn.. Als het niet zou lukken dan zou dat geen ramp zijn maar zo wel dan wilde ik dat avontuur niet missen.
Uit mij zijn twee nieuwe mensen geboren en ook hen kan ik met veel waardering bekijken, sommige dingen zijn zo bekend aan ze , en andere dingen zo nieuw.. Ze hebben mijn leven meer richting gegeven omdat ik ze zal steunen zolang als ze dat nodig vinden. Daarom ben ik van een zwervende flierefluiter veranderd in een heel verantwoordelijk persoon
Ik was nieuwsgierig of er uit mij ook een nieuw mensje kon ontstaan en wie dat dan zou zijn.. Als het niet zou lukken dan zou dat geen ramp zijn maar zo wel dan wilde ik dat avontuur niet missen.
Uit mij zijn twee nieuwe mensen geboren en ook hen kan ik met veel waardering bekijken, sommige dingen zijn zo bekend aan ze , en andere dingen zo nieuw.. Ze hebben mijn leven meer richting gegeven omdat ik ze zal steunen zolang als ze dat nodig vinden. Daarom ben ik van een zwervende flierefluiter veranderd in een heel verantwoordelijk persoon
zondag 18 februari 2007 om 14:18
Tot een paar jaar geleden dacht ik net als Americagirl dat ik het wel
heel leuk zou vinden om kinderen te krijgen, maar dat als het niet zou
lukken, ik er niet wakker van zou liggen. Totdat ik ruim anderhalf jaar
geleden stopte met de pil. Het gevoel om moeder te worden was toen
opeens enorm sterk. Waarom weet ik niet, maar het feit dat ik zo
ontzettend gelukkig ben met mijn vriend, het feit dat mijn vriend
volgens mij een fantastische vader zou zijn, het feit dat we een mensje
op de wereld zouden kunnen zetten waar we al onze liefde en zorg aan
kunnen geven, de eerste lachjes, stapjes en andere, voor de
buitenwereld onbenullige, kleine dingetjes die je kindje doet, met
elkaar zouden kunnen delen, dat waren dingen die toen opeens enorm op
kwamen zetten.
Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt, maar ik werd al
helemaal gelukkig van het idee dat er straks een kindje in ons midden
zou zijn, een nieuwe stap in onze fijne relatie, samen een gezin
vormen. Dit komt misschien ook wel doordat ik zelf zo'n fijne jeugd heb
gehad, vol liefde, en ik heb nog steeds een erg goede band met mijn
ouders. Ik zou niet anders willen dan mijn kind zelf zo'n jeugd geven.
Helaas zijn we nog steeds niet zwanger en ik weet niet of het ooit gaat
lukken. En helaas lijkt het erop dat ik me er niet zo makkelijk
overheen zet als ik een paar jaar geleden heb gedacht. Een kinderwens
is blijkbaar een oergevoel en als je eenmaal dit gevoel hebt, dan wil
je gewoon heel graag deze wens in vervulling zien gaan en kun je je
niet voorstellen dat je nooit moeder zal worden. Blijkbaar zit het toch
heel diep...
heel leuk zou vinden om kinderen te krijgen, maar dat als het niet zou
lukken, ik er niet wakker van zou liggen. Totdat ik ruim anderhalf jaar
geleden stopte met de pil. Het gevoel om moeder te worden was toen
opeens enorm sterk. Waarom weet ik niet, maar het feit dat ik zo
ontzettend gelukkig ben met mijn vriend, het feit dat mijn vriend
volgens mij een fantastische vader zou zijn, het feit dat we een mensje
op de wereld zouden kunnen zetten waar we al onze liefde en zorg aan
kunnen geven, de eerste lachjes, stapjes en andere, voor de
buitenwereld onbenullige, kleine dingetjes die je kindje doet, met
elkaar zouden kunnen delen, dat waren dingen die toen opeens enorm op
kwamen zetten.
Je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt, maar ik werd al
helemaal gelukkig van het idee dat er straks een kindje in ons midden
zou zijn, een nieuwe stap in onze fijne relatie, samen een gezin
vormen. Dit komt misschien ook wel doordat ik zelf zo'n fijne jeugd heb
gehad, vol liefde, en ik heb nog steeds een erg goede band met mijn
ouders. Ik zou niet anders willen dan mijn kind zelf zo'n jeugd geven.
Helaas zijn we nog steeds niet zwanger en ik weet niet of het ooit gaat
lukken. En helaas lijkt het erop dat ik me er niet zo makkelijk
overheen zet als ik een paar jaar geleden heb gedacht. Een kinderwens
is blijkbaar een oergevoel en als je eenmaal dit gevoel hebt, dan wil
je gewoon heel graag deze wens in vervulling zien gaan en kun je je
niet voorstellen dat je nooit moeder zal worden. Blijkbaar zit het toch
heel diep...
dinsdag 20 februari 2007 om 20:46
quote:
quote: Zuss reageerde
Net als jij geen enkel rationeel argument had om kids te willen, heb ik er geen om ze niet te willen.
Dat vind ik ook al zoiets raars, waarom je per se een rationeel argument moet hebben om ze níet te willen.
nou voor mij niet hoor. Als je voelt dat je ze niet hoeft is dat voor mij voldoende. Daar hoef je echt geen verklaring voor te geven.
Zelf wilde ik ook wel heel graag weten hoe het was om zwanger te zijn en om te bevallen. Toch een ervaring die je allen zult kunnen hebben als je ook een kinderwens hebt want alleen zwager zijn is niet mogelijk. En dat gevoel dat er een kind in je groeit is toch een ervaring die ik niet graag had willen missen, en ja daar zit wel de concequentie aan vast dat je ook voor dat kind moet willen zorgen als het verwekt is.
quote: Zuss reageerde
Net als jij geen enkel rationeel argument had om kids te willen, heb ik er geen om ze niet te willen.
Dat vind ik ook al zoiets raars, waarom je per se een rationeel argument moet hebben om ze níet te willen.
nou voor mij niet hoor. Als je voelt dat je ze niet hoeft is dat voor mij voldoende. Daar hoef je echt geen verklaring voor te geven.
Zelf wilde ik ook wel heel graag weten hoe het was om zwanger te zijn en om te bevallen. Toch een ervaring die je allen zult kunnen hebben als je ook een kinderwens hebt want alleen zwager zijn is niet mogelijk. En dat gevoel dat er een kind in je groeit is toch een ervaring die ik niet graag had willen missen, en ja daar zit wel de concequentie aan vast dat je ook voor dat kind moet willen zorgen als het verwekt is.
Wie de mens in zichzelf begrijpt begrijpt alle mensen.
donderdag 22 februari 2007 om 22:30
ik zie het als een voorrecht van de vrouw om zwanger te kunnen worden en kinderen te baren. ik heb een tijdje gedacht dat ik geen kinderen wilde, uiteindelijk kreeg ik toch het verlangen om kennis te maken met mijn eigen kinderen. pure nieuwschierigheid eigenlijk, hoe zou ons kind, de mix van mijn man en mij eruit zien?! En wat voor een karakter zou het krijgen?
Ik vond zwanger zijn heerlijk, en al vond ik bevallen afschuwelijk, ík heb het toch maar mooi gedaan. Trots op!:)
En nu heb ik twee hele verschillende, mooie kids. (in meerdere opzichten)
ik ben er sterker van geworden, de verantwoordelijkheid dragen voor een paar koters geeft je toch een andere kijk op het leven.
Ik vond zwanger zijn heerlijk, en al vond ik bevallen afschuwelijk, ík heb het toch maar mooi gedaan. Trots op!:)
En nu heb ik twee hele verschillende, mooie kids. (in meerdere opzichten)
ik ben er sterker van geworden, de verantwoordelijkheid dragen voor een paar koters geeft je toch een andere kijk op het leven.
vrijdag 23 februari 2007 om 14:09
zaterdag 24 februari 2007 om 10:54
zaterdag 24 februari 2007 om 13:57
quote:
quote: complicated reageerde
Ik vind het godverdomme gewoon een plicht voor vrouwen om te baren. Het staat immers in de Bijbel? Staat niet geschreven in Josaia 16:8: "Werpen, gij kreng!"? Ik doe gvd (oh pardon..) mijn best hoor! Maar wat als het mij nou niet lukt om te werpen...ga ik dan naar de verdoemenis :??
God is Liefde. En God is Vergeving enzo. Dus ik zou me er maar niet dik over maken. Maar probeer je wel dik te laten maken. Dus.
quote: complicated reageerde
Ik vind het godverdomme gewoon een plicht voor vrouwen om te baren. Het staat immers in de Bijbel? Staat niet geschreven in Josaia 16:8: "Werpen, gij kreng!"? Ik doe gvd (oh pardon..) mijn best hoor! Maar wat als het mij nou niet lukt om te werpen...ga ik dan naar de verdoemenis :??
God is Liefde. En God is Vergeving enzo. Dus ik zou me er maar niet dik over maken. Maar probeer je wel dik te laten maken. Dus.
