Actueel
alle pijlers
Waarom willen mensen kinderen? Eerlijk zeggen svp!
dinsdag 13 februari 2007 om 21:02
Ik ben nogal rationeel ingesteld, dus toen ik bij kennissen op bezoek was heb ik hen eens gevraagd waarom ze een kind hadden gekregen. ;) Eerst een hele lange stilte waarbij ze mij aankeken alsof ik de domste vraag van de 20ste eeuw had gesteld, en toen het cliche-antwoord:"omdat ze zo leuk zijn". (Sindsdien heb ik die vraag nergens meer durven stellen...), daarom stel ik hem nu hier omdat de anonimiteit van dit forum misschien eerlijker antwoorden (minder politiek correct?) oplevert).
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat er veel meer redenen zijn om kinderen te nemen, maar dat veel mensen dat niet durven of willen toegeven, zoals:
- d.m.v. kinderen hun relatie weer nieuw leven inblazen;
- angst voor eenzaamheid;
- sociale druk: al haar vriendinnen hebben ze, en zij nog niet...
- druk van (groot)-ouders: waar blijven gvd de kleinkinderen?
- om de verveling te verdrijven;
- om later door de kinderen verzorgd te kunnen worden;
- poging om de verliefdheid uit het begin van de relatie terug te krijgen;
- kinderen als statussymbool? Geen geld voor duur huis/auto, wel kind?
- verlangen naar iemand die onvoorwaardelijk van je houdt?
- Een kloon van jezelf willen: ik hoorde een nummer op de radio met tekst: "a boy that looks just like you, a girl that looks just like me" (weet titel van het nummer helaas niet);
- poging tot het bereiken van onsterfelijkheid? via genen "doorleven"
- al je liefde en aandacht ergens aan kwijt kunnen?
- behoefte aan het voelen van sterke emoties?
- of gewoon hyperactieve hormonen?
Ik heb de indruk dat menesen over de aanschaf van een wasmachine soms beter nadenken dan over het nemen van kinderen. Een huis kun je verkopen, hypotheek kun je aflossen, auto kun je wegdoen, leasecontract kun je afkopen, maar kinderen zijn definitief. Voor sommigen ondanks de verstrekkende gevolgen toch een impulsieve of emotionele beslissing?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
zaterdag 7 april 2007 om 20:32
Ik ben gek op kinderen maar begrijp niet dat je niet liever kinderen die er toch al zijn een goed leven gunt ipv dat ze uit jezelf moeten komen. Ook pleeg- of adoptiekinderen zullen je kaartjes geven met lieve ontroerende teksten, knuffels en ook deze kinderen zou je soms graag achter het behang willen plakken. Precies hetzelfde. Voor mij is het gelijk aan dieren uit een asiel halen of persé een 'nieuwe' willen. Van zogenaamde tweedehands dieren krijg je evenveel voldoening. Geldt ook voor kinderen.
zondag 8 april 2007 om 00:16
Zo zo Hertog. Een gewaagde stelling. Kinderen gelijk stellen aan het kopen van dieren, van de fokker of uit het asiel. Het grote verschil is natuurlijk dat kinderen die je zelf maakt iets van jou hebben, een stukje van jezelf dat doorleeft. Maar dat neemt niet weg dat vrouwen kinderen willen en mannen bereid zijn hun zaad in desbetreffende vrouw te lozen.
zondag 8 april 2007 om 08:44
quote:
On topic:
- omdat ze vinden dat het normaal is: veel mensen zijn door hun ouders dusdanig opgevoed dat het krijgen van kinderen op zeker moment (danwel op zekere leeftijd) als "gewoon" wordt ervaren. Sterker nog: indien je een relatie hebt en je bent al enige tijd samen, dan krijg je op zeker moment de -hele irritante- vraag "Wanneer komen de kinderen?". Je pleegt dan bijna een halsmisdrijf als je zegt dat je ze niet wilt en bent dan al bijna een paria,
Dat is precies de reden dat ik vroeger wel kinderen wilde; het hoorde er gewoon bij. Je ging trouwen en je kreeg kinderen, klaar. Maar goed, dan word je ouder en komt de leeftijd dat mensen om je heen kinderen gaan krijgen en krijg je steeds meer het gevoel: voor mij toch maar niet. En dat heeft helemaal niets te maken met carrière, vrijheid, geld, of wat er verder nog voor redenen verzonnen worden. Net als moeders "het gevoel" wel hebben, heb ik "het gevoel" niet. Simpel.
In mijn omgeving zijn er zeker mensen die het niet begrijpen en die het zelfs ontkennen. Ik ken iemand die regelmatig tegen me zegt: "Jij gaat nog wel trouwen en dan wil je vast ook nog wel kinderen" Tja, dan ben je 30 jaar en word je nog steeds niet serieus genomen
Mijn familie heeft het gelukkig inmiddels wel aardig door. Zo af en toe komt er nog wel een reactie in de trant van "dat komt nog wel" van een verre tante of oom, maar verder valt het wel mee. Het zijn vooral reacties op (openbare) internetfora die me opvallen: "maar dan worden je ouders geen opa en oma", "ik ken iemand die helemaal geen kinderen kan krijgen en dat heel erg vindt en jij wil ze vrijwillig niet" en de gouwe ouwe (en de grootste dooddoener) "ja, maar mijn kind betaalt straks jouw pensioen". Op al deze opmerkingen heb ik hetzelfde antwoord: Moet ik dáárvoor kinderen krijgen?
Mijn moeder vertelde pas dat ze weleens de vraag kreeg of ik geen spijt zou krijgen van mijn beslissing. Ik antwoordde dat ik dat een nogal rare vraag vond. Immers, die vraag wordt nooit gesteld over mijn zus (die kinderen heeft). Zij kan toch net zo goed spijt krijgen? Op dat soort momenten merk je wel dat bewuste kinderloosheid nog lang niet is geaccepteerd.
Maar om op de originele vraag terug te komen (inmiddels alweer 7 pagina's geleden): ik denk dat er weinig mensen zijn die rationele redenen hebben om kinderen te willen, net als ik geen rationele redenen heb om ze niet te willen.
On topic:
- omdat ze vinden dat het normaal is: veel mensen zijn door hun ouders dusdanig opgevoed dat het krijgen van kinderen op zeker moment (danwel op zekere leeftijd) als "gewoon" wordt ervaren. Sterker nog: indien je een relatie hebt en je bent al enige tijd samen, dan krijg je op zeker moment de -hele irritante- vraag "Wanneer komen de kinderen?". Je pleegt dan bijna een halsmisdrijf als je zegt dat je ze niet wilt en bent dan al bijna een paria,
Dat is precies de reden dat ik vroeger wel kinderen wilde; het hoorde er gewoon bij. Je ging trouwen en je kreeg kinderen, klaar. Maar goed, dan word je ouder en komt de leeftijd dat mensen om je heen kinderen gaan krijgen en krijg je steeds meer het gevoel: voor mij toch maar niet. En dat heeft helemaal niets te maken met carrière, vrijheid, geld, of wat er verder nog voor redenen verzonnen worden. Net als moeders "het gevoel" wel hebben, heb ik "het gevoel" niet. Simpel.
In mijn omgeving zijn er zeker mensen die het niet begrijpen en die het zelfs ontkennen. Ik ken iemand die regelmatig tegen me zegt: "Jij gaat nog wel trouwen en dan wil je vast ook nog wel kinderen" Tja, dan ben je 30 jaar en word je nog steeds niet serieus genomen
Mijn familie heeft het gelukkig inmiddels wel aardig door. Zo af en toe komt er nog wel een reactie in de trant van "dat komt nog wel" van een verre tante of oom, maar verder valt het wel mee. Het zijn vooral reacties op (openbare) internetfora die me opvallen: "maar dan worden je ouders geen opa en oma", "ik ken iemand die helemaal geen kinderen kan krijgen en dat heel erg vindt en jij wil ze vrijwillig niet" en de gouwe ouwe (en de grootste dooddoener) "ja, maar mijn kind betaalt straks jouw pensioen". Op al deze opmerkingen heb ik hetzelfde antwoord: Moet ik dáárvoor kinderen krijgen?
Mijn moeder vertelde pas dat ze weleens de vraag kreeg of ik geen spijt zou krijgen van mijn beslissing. Ik antwoordde dat ik dat een nogal rare vraag vond. Immers, die vraag wordt nooit gesteld over mijn zus (die kinderen heeft). Zij kan toch net zo goed spijt krijgen? Op dat soort momenten merk je wel dat bewuste kinderloosheid nog lang niet is geaccepteerd.
Maar om op de originele vraag terug te komen (inmiddels alweer 7 pagina's geleden): ik denk dat er weinig mensen zijn die rationele redenen hebben om kinderen te willen, net als ik geen rationele redenen heb om ze niet te willen.
zondag 8 april 2007 om 09:41
quote:En het valt me op dat bijna iedereen kinderen wil tegenwoordig..
Hier moet ik eigenlijk 'stiekem' enorm om lachen. Hoe bedoel je tegenwoordig??? Hoe denk je dat de wereld er uit had gezien als het nu pas een 'trend' is geworden om kinderen te willen krijgen???
Ik begrijp natuurlijk wel dat het voor jou een gevoelsmatig iets is dat het lijkt alsof iedereen om je heen opeens kinderen wilt.
Hier moet ik eigenlijk 'stiekem' enorm om lachen. Hoe bedoel je tegenwoordig??? Hoe denk je dat de wereld er uit had gezien als het nu pas een 'trend' is geworden om kinderen te willen krijgen???
Ik begrijp natuurlijk wel dat het voor jou een gevoelsmatig iets is dat het lijkt alsof iedereen om je heen opeens kinderen wilt.
woensdag 11 april 2007 om 10:38
Maar om op de originele vraag terug te komen (inmiddels alweer 7 pagina's geleden): ik denk dat er weinig mensen zijn die rationele redenen hebben om kinderen te willen, net als ik geen rationele redenen heb om ze niet te willen.
Ik heb mijn vriend, die wel kinderen wilt, gisteren bij het lezen van dit onderwerp dezelfde vraag gesteld. Waarom eigenlijk? Ondanks dat hij bij alles wat hij doet een reden kan geven, is hij me dit antwoord nog steeds schuldig. Hij wilt zijn normen en waarden overbrengen op de wereld. Maar dat kan natuurlijk ook zonder een kind te krijgen...
Ik heb mijn vriend, die wel kinderen wilt, gisteren bij het lezen van dit onderwerp dezelfde vraag gesteld. Waarom eigenlijk? Ondanks dat hij bij alles wat hij doet een reden kan geven, is hij me dit antwoord nog steeds schuldig. Hij wilt zijn normen en waarden overbrengen op de wereld. Maar dat kan natuurlijk ook zonder een kind te krijgen...
woensdag 11 april 2007 om 11:21
vroeger toen ik nog heel jong was wilde ik absoluut geen kinderen (je moet ervoor zorgen, werken altijd tegen, je hebt er niets aan) toen ik iets ouder werd (9) wilde ik weer wel kinderen, (ik zou ze als slaaf gebruiken hoor mam, lekker makkelijk hoef je zelf niets meer te doen) toen heb ik er nooit meer overna gedacht tot ik een vriendje kreeg, ik dacht automatisch met hem wil ik NO WAY kinderen, en toen kreeg ik een ander vriendje en toen dacht ik: met jou zou ik eventueel ooit kinderen willen hebben.
alles ging dus automatisch, waarschijnlijk is de grootste rede dus moeder natuur, je genen uit de oertijd, de klok in je lichaam. (of je die nou wel of niet hebt) ik denk dat alle andere redenen meer bijredenen zijn.
alles ging dus automatisch, waarschijnlijk is de grootste rede dus moeder natuur, je genen uit de oertijd, de klok in je lichaam. (of je die nou wel of niet hebt) ik denk dat alle andere redenen meer bijredenen zijn.
woensdag 11 april 2007 om 12:15
quote:
Maar om op de originele vraag terug te komen (inmiddels alweer 7 pagina's geleden): ik denk dat er weinig mensen zijn die rationele redenen hebben om kinderen te willen, net als ik geen rationele redenen heb om ze niet te willen.
Ik heb mijn vriend, die wel kinderen wilt, gisteren bij het lezen van dit onderwerp dezelfde vraag gesteld. Waarom eigenlijk? Ondanks dat hij bij alles wat hij doet een reden kan geven, is hij me dit antwoord nog steeds schuldig. Hij wilt zijn normen en waarden overbrengen op de wereld. Maar dat kan natuurlijk ook zonder een kind te krijgen...
Volgens mij bestaat er geen geldige (dus voor iedereen te accepteren) reden om kinderen te krijgen. Ondanks het feit dat ik in verwachting ben van de tweede, kan ik nog steeds geen valide reden opgeven waarom ik ze nou wil. Misschien het feit dat wanneer ik kinderen zie/zag (met name baby's) ik helemaal smolt en warm werd van binnen en een heel sterke drang voelde om er ook een te hebben. Geldige reden???
In iedergeval: ik zou mijn larf van 2 en mijn toekomstige larf van geen meter willen missen!!!!!!
Maar om op de originele vraag terug te komen (inmiddels alweer 7 pagina's geleden): ik denk dat er weinig mensen zijn die rationele redenen hebben om kinderen te willen, net als ik geen rationele redenen heb om ze niet te willen.
Ik heb mijn vriend, die wel kinderen wilt, gisteren bij het lezen van dit onderwerp dezelfde vraag gesteld. Waarom eigenlijk? Ondanks dat hij bij alles wat hij doet een reden kan geven, is hij me dit antwoord nog steeds schuldig. Hij wilt zijn normen en waarden overbrengen op de wereld. Maar dat kan natuurlijk ook zonder een kind te krijgen...
Volgens mij bestaat er geen geldige (dus voor iedereen te accepteren) reden om kinderen te krijgen. Ondanks het feit dat ik in verwachting ben van de tweede, kan ik nog steeds geen valide reden opgeven waarom ik ze nou wil. Misschien het feit dat wanneer ik kinderen zie/zag (met name baby's) ik helemaal smolt en warm werd van binnen en een heel sterke drang voelde om er ook een te hebben. Geldige reden???
In iedergeval: ik zou mijn larf van 2 en mijn toekomstige larf van geen meter willen missen!!!!!!
woensdag 11 april 2007 om 23:30
Tja, waarom? Ik zit op dit moment middenin een babyblues... Iedereen om mij heen lijkt zwanger of is al moeder. En of ik het nou wil of niet, het zijn mijn leven behoorlijk op z'n kop. Vriendschappen vallen weg. Voelt net alsof iedereen naar een feestje gaat, waarvoor ik niet ben uitgenodigd en wat me ook helemaal geen leuk feestje lijkt.. Toch zet het me vreemd genoeg enorm aan het denken.. Nooit "het gevoel" gehad en nu ga ik me ineens afvragen of ik geen spijt ga krijgen als ik de beslissing blijf uitstellen. Blijkbaar is dat oergevoel om de diersoort voort te zetten wel heel erg sterk. Maar ook weer niet zo sterk, dat ik de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden tot een vrolijke, zelfverzekerde en verstandige wereldburger aandurf.
donderdag 12 april 2007 om 10:05
quote:Tja, waarom? Ik zit op dit moment middenin een babyblues... Iedereen om mij heen lijkt zwanger of is al moeder. En of ik het nou wil of niet, het zijn mijn leven behoorlijk op z'n kop. Vriendschappen vallen weg. Voelt net alsof iedereen naar een feestje gaat, waarvoor ik niet ben uitgenodigd en wat me ook helemaal geen leuk feestje lijkt.. Toch zet het me vreemd genoeg enorm aan het denken.. Nooit "het gevoel" gehad en nu ga ik me ineens afvragen of ik geen spijt ga krijgen als ik de beslissing blijf uitstellen. Blijkbaar is dat oergevoel om de diersoort voort te zetten wel heel erg sterk. Maar ook weer niet zo sterk, dat ik de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden tot een vrolijke, zelfverzekerde en verstandige wereldburger aandurf.
Het lijkt of je kinderen wil omdat iedereen ze wil (correct me if I'm wrong). En je kunt ook spijt krijgen van het wél krijgen van kinderen. Waar heb je dan liever spijt van: dat je ze niet hebt of dat je ze wel hebt?
Ik denk er ook weleens aan dat ik nooit een kind zal hebben wat op mij lijkt of mij nodig heeft (zeg nooit nooit, maar ik acht de kans zeer klein ). Soms vind ik dat wel jammer, maar dat is voor mij nog steeds geen reden om kinderen te krijgen.
Het lijkt of je kinderen wil omdat iedereen ze wil (correct me if I'm wrong). En je kunt ook spijt krijgen van het wél krijgen van kinderen. Waar heb je dan liever spijt van: dat je ze niet hebt of dat je ze wel hebt?
Ik denk er ook weleens aan dat ik nooit een kind zal hebben wat op mij lijkt of mij nodig heeft (zeg nooit nooit, maar ik acht de kans zeer klein ). Soms vind ik dat wel jammer, maar dat is voor mij nog steeds geen reden om kinderen te krijgen.
donderdag 12 april 2007 om 13:01
quote:Tja, waarom? Ik zit op dit moment middenin een babyblues... Iedereen om mij heen lijkt zwanger of is al moeder. En of ik het nou wil of niet, het zijn mijn leven behoorlijk op z'n kop. Vriendschappen vallen weg. Voelt net alsof iedereen naar een feestje gaat, waarvoor ik niet ben uitgenodigd en wat me ook helemaal geen leuk feestje lijkt.. Toch zet het me vreemd genoeg enorm aan het denken.. Nooit "het gevoel" gehad en nu ga ik me ineens afvragen of ik geen spijt ga krijgen als ik de beslissing blijf uitstellen. Blijkbaar is dat oergevoel om de diersoort voort te zetten wel heel erg sterk. Maar ook weer niet zo sterk, dat ik de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden tot een vrolijke, zelfverzekerde en verstandige wereldburger aandurf. Maar ook weer niet zo sterk, dat ik de verantwoordelijkheid om een kind op te voeden tot een vrolijke, zelfverzekerde en verstandige wereldburger aandurf.
Als ik jou was zou ik dan niet aan kinderen beginnen. Wat het is inderdaad de grootste verantwoordelijkheid die je als mens hebt. (Althans, vind ik). Als je het idee hebt dat niet aan te kunnen, of niet aanwilt, zou ik er echt niet aan beginnen. En ik denk dat ik dat de beste, meest weloverwogen reden vind om geen kinderen te krijgen. Daarbij wil ik nog opmerken dat ik vind dat kindervrijen er vaak beter en meer weloverwogen over die beslissing hebben gedacht dan mensen die wel kinderen willen/hebben (zoals ik). neemt verder niet weg dat beide keuzes volledig te rechtvaardigen zijn!
Als ik jou was zou ik dan niet aan kinderen beginnen. Wat het is inderdaad de grootste verantwoordelijkheid die je als mens hebt. (Althans, vind ik). Als je het idee hebt dat niet aan te kunnen, of niet aanwilt, zou ik er echt niet aan beginnen. En ik denk dat ik dat de beste, meest weloverwogen reden vind om geen kinderen te krijgen. Daarbij wil ik nog opmerken dat ik vind dat kindervrijen er vaak beter en meer weloverwogen over die beslissing hebben gedacht dan mensen die wel kinderen willen/hebben (zoals ik). neemt verder niet weg dat beide keuzes volledig te rechtvaardigen zijn!
donderdag 12 april 2007 om 21:31
Sjamash en Mariska, jullie zitten helemaal goed hoor! Zoals ik het schrijf lijkt het misschien een beetje kortdoordebocht, maar doordat iedereen maar kinderen krijgt is bij mij de twijfel wel toegeslagen. Het is zo dubbel allemaal. Heb mezelf nooit als moeder gezien; zou de verantwoordelijkheid niet aandurven, wereld al veel te vol, zou overbezorgde moeder worden en zo kan ik nog wel tig redenen noemen. Woon met lief in een geweldige, maar piepkleine benedenwoning waar echt geen 3e persoon in past, dus ook praktisch hebben we ons er al min of meer voor uitgesloten. Maar toch... Eén van mijn vriendinnen is net bevallen. Onze levens liepen altijd parallel; zelfde studie, zelfde baan, zelfde interesses, zelfde type partner en gedurende lange tijd ook zelfde idee over ouderschap. Er kan natuurlijk wat veranderen. Haar zwangerschap heeft me enorm aan het denken gezet, terwijl zij echt niet de eerste zwangere in mijn omgeving is (integendeel). Heb zo ontzettend met haar meegeleefd en doe dat nu nog. Vind het heerlijk om kleine lieve kadootjes voor haar kleintje te kopen en volgde haar ontwikkelingen op de voet. Daarnaast was en is er ook de angst voor de verandering die dit weer teweegbrengt. Ben momenteel mijn beste vriendin (een andere dus) aan het verliezen, juist vanwege haar kindje (even heel kort samengevat; komt wat lomper over dan het daadwerkelijk is). Een hoop verwarrende gevoelens, die me behoorlijk bezighouden de laatste tijd... Fijn dat ik even kon spuien hier, al ben ik behoorlijk off-topic geraakt (sorrysorry!).
maandag 16 april 2007 om 10:45
quote:
Sjamash en Mariska, jullie zitten helemaal goed hoor! Zoals ik het schrijf lijkt het misschien een beetje kortdoordebocht, maar doordat iedereen maar kinderen krijgt is bij mij de twijfel wel toegeslagen. Het is zo dubbel allemaal. Heb mezelf nooit als moeder gezien; zou de verantwoordelijkheid niet aandurven, wereld al veel te vol, zou overbezorgde moeder worden en zo kan ik nog wel tig redenen noemen. Woon met lief in een geweldige, maar piepkleine benedenwoning waar echt geen 3e persoon in past, dus ook praktisch hebben we ons er al min of meer voor uitgesloten. Maar toch... Eén van mijn vriendinnen is net bevallen. Onze levens liepen altijd parallel; zelfde studie, zelfde baan, zelfde interesses, zelfde type partner en gedurende lange tijd ook zelfde idee over ouderschap. Er kan natuurlijk wat veranderen. Haar zwangerschap heeft me enorm aan het denken gezet, terwijl zij echt niet de eerste zwangere in mijn omgeving is (integendeel). Heb zo ontzettend met haar meegeleefd en doe dat nu nog. Vind het heerlijk om kleine lieve kadootjes voor haar kleintje te kopen en volgde haar ontwikkelingen op de voet. Daarnaast was en is er ook de angst voor de verandering die dit weer teweegbrengt. Ben momenteel mijn beste vriendin (een andere dus) aan het verliezen, juist vanwege haar kindje (even heel kort samengevat; komt wat lomper over dan het daadwerkelijk is). Een hoop verwarrende gevoelens, die me behoorlijk bezighouden de laatste tijd... Fijn dat ik even kon spuien hier, al ben ik behoorlijk off-topic geraakt (sorrysorry!).
Tja, wat een afwegingen! Zelf ben ik niet zo van het afwegen en overwegen, ben nogal impulsief en gevoelsmatig ingesteld. Dus praktische zaken zoals woonruimte en overbevolking zouden mij niet nopen tot het afzien van krijgen van kinderen. (Hoewel ik overbevolking natuurlijk afschuwelijk vind en het feit dat deze bol naar de kl*te gaat). Daarentegen zou ik mij ook niet laten leiden door het feit dat mijn beste vriendin een kindje heeft gekregen en de angst om haar kwijt te raken daardoor. Nogmaals: ik vind het een gevoelskwestie, en de enige die die keus moet maken ben jij en je vriend!
Sjamash en Mariska, jullie zitten helemaal goed hoor! Zoals ik het schrijf lijkt het misschien een beetje kortdoordebocht, maar doordat iedereen maar kinderen krijgt is bij mij de twijfel wel toegeslagen. Het is zo dubbel allemaal. Heb mezelf nooit als moeder gezien; zou de verantwoordelijkheid niet aandurven, wereld al veel te vol, zou overbezorgde moeder worden en zo kan ik nog wel tig redenen noemen. Woon met lief in een geweldige, maar piepkleine benedenwoning waar echt geen 3e persoon in past, dus ook praktisch hebben we ons er al min of meer voor uitgesloten. Maar toch... Eén van mijn vriendinnen is net bevallen. Onze levens liepen altijd parallel; zelfde studie, zelfde baan, zelfde interesses, zelfde type partner en gedurende lange tijd ook zelfde idee over ouderschap. Er kan natuurlijk wat veranderen. Haar zwangerschap heeft me enorm aan het denken gezet, terwijl zij echt niet de eerste zwangere in mijn omgeving is (integendeel). Heb zo ontzettend met haar meegeleefd en doe dat nu nog. Vind het heerlijk om kleine lieve kadootjes voor haar kleintje te kopen en volgde haar ontwikkelingen op de voet. Daarnaast was en is er ook de angst voor de verandering die dit weer teweegbrengt. Ben momenteel mijn beste vriendin (een andere dus) aan het verliezen, juist vanwege haar kindje (even heel kort samengevat; komt wat lomper over dan het daadwerkelijk is). Een hoop verwarrende gevoelens, die me behoorlijk bezighouden de laatste tijd... Fijn dat ik even kon spuien hier, al ben ik behoorlijk off-topic geraakt (sorrysorry!).
Tja, wat een afwegingen! Zelf ben ik niet zo van het afwegen en overwegen, ben nogal impulsief en gevoelsmatig ingesteld. Dus praktische zaken zoals woonruimte en overbevolking zouden mij niet nopen tot het afzien van krijgen van kinderen. (Hoewel ik overbevolking natuurlijk afschuwelijk vind en het feit dat deze bol naar de kl*te gaat). Daarentegen zou ik mij ook niet laten leiden door het feit dat mijn beste vriendin een kindje heeft gekregen en de angst om haar kwijt te raken daardoor. Nogmaals: ik vind het een gevoelskwestie, en de enige die die keus moet maken ben jij en je vriend!
maandag 16 april 2007 om 11:43
Tja, heb een groot talent voor piekeren, haha... Maar het is niet zo dat ik overweeg moeder te willen worden omdat ik anders mijn beste vriendin dreig te verliezen hoor. Ik vind het confronterend om te zien wat voor een impact een kindje op je leven heeft en daardoor ook op het leven van de mensen er omheen. Dat mijn vriendin alleen nog maar energie kan en wil opbrengen voor haar kindje (letterlijke bewoording) vind ik vreselijk en kan ik na 2 jaar niet meer accepteren. Komt waarschijnlijk niet meer goed. Maar dwaal hiermee wel erg af van het onderwerp natuurlijk ( Tja grijp mijn kans meteen om er over te praten, want het zit nogal hoog. Heb er wel eens een topic over geopend, maar op de één of andere manier was er weinig herkenning tot mijn spijt).
maandag 16 april 2007 om 19:26
xnap je helemaal, dibbus... wij zijn 38 en 33 dus reken maar uit... er zijn weken bij dat we onze kamer kunnen behangen met de geboortekaartjes die die week door de bus komen zeilen... en wat vriendinnen betreft: ik merk aan mezelf dat ik daar de laatste tijd iets 'beter' (of makkelijker, weet het juiste woord ff niet) mee om kan gaan. Gewoon maar accepteren dat de komst van een kindje hun leven op z'n kop heeft gezet (probeer me dat wel eens voor te stellen maar denk dat dat niet kan).Vroegâh! werd ik er wel eens boos om... (zo van: ja hallo! ik was er al eerder enzo... misschien beetje kinder8ig...)ohja voor de goeie orde: wij kiezen dus ook voor nul kinderen.
