Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
dinsdag 15 februari 2011 om 21:26
quote:whopper schreef op 15 februari 2011 @ 20:57:
Jaap, ik schrijf niet alleen wat ik niet zal doen, ik denk dat jij niet hebt gelezen wat ik wel zal doen. Mijn representatiesysteem is nl redelijk 'towards'; , en als in daarin niet voldoende congruent ben dan is dat bewust; om aan te geven wat ik heb ervaren en dat ik dat niet wil.
Wat ik zou doen in het voorbeeld wat je aandraag weet ik niet. Zoals ik er nu tegenaan kijk zou ik hem denk ik uitleggen waarom je niet mag stelen, hem vragen wat hij er zelf voor gevoel bij heeft (misschien voelt hij zich rot, schuldig?) dan kan ik er alvast van uitgaan dat het een experiment was en dat hij na dat rotgevoel voortaan wel 10 keer zou nadenken voordat hij het weer zou doen. Verder zou ik er proberen achter te komen wat het is dat hem tot diefstal aan heeft gezet. De hogere intentie uitvissen. En dan eens kijken welk doel het diende en hoe hij dat doel op andere manieren zou kunnen bereiken.
Maar ergens heb ik het idee dat mijn zoon van 10 niet thuisgebracht zal worden door een bevriende middenstander. Hij is een beetje te eerlijk. Als hij al iets jat (een snoepje uit de pot) dan kan hij dat geen 10 minuten voor zich houden.....
Even niet over mij. Mijn kinderen zijn riant de deur uit, dus dan komen we ook in de knoop mij het tijdsgewricht, en dat kan veel uitmaken.
Ook ik heb hier nooit mee te maken gehad. Ook mijn zoon zat zo niet in elkaar. Aanleg? Opvoeding! Combinatie?
De variantie in het gedrag tussen kinderen uit hetzelfde gezin wordt voor iets van negentig procent gegenereerd door de vriendjes. 'Peer pressure' is een geweldig sterke motivator. Waarbij de keuze van de vriendjes weer wordt gedomineerd door een hele reeks karaktereigenschappen en omgevingsfactoren.
Afijn, je zoon pleegt winkeldiefstal, en jij zet in op het schuldgevoel versterken, en onder geen beding de kans te bieden om 'de prijs' te betalen, in de vorm van straf. Want zou je dat doen, dan werkt het schuldgevoel niet meer zoals jij het voor je ziet: Als 'rotgevoel' dat je zoon zijn leven lang met zich meedraagt, en wat de veronderstelde potentie heeft hem af te schrikken.
Dat 'rotgevoel' is dus waar ik het over had: de meest destructieve kracht voor de psyche. Zeker bij jonge kinderen, die daardoor het recht op een onbezorgde, onschuldige jeugd verspelen. Omdat ze al jong de last te torsen krijgen van de volwassene. De ouder neemt, onder geen beding, die verantwoordelijkheid van hen over. De ouder fungeert, op zijn best, als leverancier van voedsel, een dak boven het hoofd, en wijze raad. Voor de rest mag de wal het schip keren.
Zoiets?
Jaap, ik schrijf niet alleen wat ik niet zal doen, ik denk dat jij niet hebt gelezen wat ik wel zal doen. Mijn representatiesysteem is nl redelijk 'towards'; , en als in daarin niet voldoende congruent ben dan is dat bewust; om aan te geven wat ik heb ervaren en dat ik dat niet wil.
Wat ik zou doen in het voorbeeld wat je aandraag weet ik niet. Zoals ik er nu tegenaan kijk zou ik hem denk ik uitleggen waarom je niet mag stelen, hem vragen wat hij er zelf voor gevoel bij heeft (misschien voelt hij zich rot, schuldig?) dan kan ik er alvast van uitgaan dat het een experiment was en dat hij na dat rotgevoel voortaan wel 10 keer zou nadenken voordat hij het weer zou doen. Verder zou ik er proberen achter te komen wat het is dat hem tot diefstal aan heeft gezet. De hogere intentie uitvissen. En dan eens kijken welk doel het diende en hoe hij dat doel op andere manieren zou kunnen bereiken.
Maar ergens heb ik het idee dat mijn zoon van 10 niet thuisgebracht zal worden door een bevriende middenstander. Hij is een beetje te eerlijk. Als hij al iets jat (een snoepje uit de pot) dan kan hij dat geen 10 minuten voor zich houden.....
Even niet over mij. Mijn kinderen zijn riant de deur uit, dus dan komen we ook in de knoop mij het tijdsgewricht, en dat kan veel uitmaken.
Ook ik heb hier nooit mee te maken gehad. Ook mijn zoon zat zo niet in elkaar. Aanleg? Opvoeding! Combinatie?
De variantie in het gedrag tussen kinderen uit hetzelfde gezin wordt voor iets van negentig procent gegenereerd door de vriendjes. 'Peer pressure' is een geweldig sterke motivator. Waarbij de keuze van de vriendjes weer wordt gedomineerd door een hele reeks karaktereigenschappen en omgevingsfactoren.
Afijn, je zoon pleegt winkeldiefstal, en jij zet in op het schuldgevoel versterken, en onder geen beding de kans te bieden om 'de prijs' te betalen, in de vorm van straf. Want zou je dat doen, dan werkt het schuldgevoel niet meer zoals jij het voor je ziet: Als 'rotgevoel' dat je zoon zijn leven lang met zich meedraagt, en wat de veronderstelde potentie heeft hem af te schrikken.
Dat 'rotgevoel' is dus waar ik het over had: de meest destructieve kracht voor de psyche. Zeker bij jonge kinderen, die daardoor het recht op een onbezorgde, onschuldige jeugd verspelen. Omdat ze al jong de last te torsen krijgen van de volwassene. De ouder neemt, onder geen beding, die verantwoordelijkheid van hen over. De ouder fungeert, op zijn best, als leverancier van voedsel, een dak boven het hoofd, en wijze raad. Voor de rest mag de wal het schip keren.
Zoiets?
dinsdag 15 februari 2011 om 22:19
quote:jaap schreef op 15 februari 2011 @ 21:26:
[...]
Afijn, je zoon pleegt winkeldiefstal, en jij zet in op het schuldgevoel versterken, Nee, dat lees je verkeerd. Ik zet in op het onderzoeken van het gevoel wat hij zelf ervaart, zonder enige tussenkomst van mij, en onder geen beding de kans te bieden om 'de prijs' te betalen, in de vorm van straf.
Want zou je dat doen, dan werkt het schuldgevoel niet meer zoals jij het voor je ziet: Als 'rotgevoel' dat je zoon zijn leven lang met zich meedraagt, en wat de veronderstelde potentie heeft hem af te schrikken.
Het 'rotgevoel' wat hij uit zichzelf zal hebben, zonder dat ik uberhaupt iets tegen heb heb gezegd, heet ' geweten' . Dat ontwikkelt een kind als het goed is zelf. Iets jatten en weten dat het niet goed is zou dus theoretisch vanuit hem zelf moeten komen. Ik zal hem alleen uitleggen dat er ook andere manieren zijn om ergens aan te komen wat hij graag wil hebben.
Dat 'rotgevoel' is dus waar ik het over had: de meest destructieve kracht voor de psyche. Zeker bij jonge kinderen, die daardoor het recht op een onbezorgde, onschuldige jeugd verspelen. Omdat ze al jong de last te torsen krijgen van de volwassene.
dit ben ik niet met je eens. Het is een natuurlijk ontwikkeling van het geweten en dat gaat met vallen en opstaan. Zijn vallen en opstaan, niet het mijne.De ouder neemt, onder geen beding, die verantwoordelijkheid van hen over. De ouder fungeert, op zijn best, als leverancier van voedsel, een dak boven het hoofd, en wijze raad. Voor de rest mag de wal het schip keren.
Zoiets?
Niet helemaal. Wijze raad zou ik zelf zien als het onbevooroordeeld steunen van het autonome kind in de ontwikkeling die het doormaakt.
Dit is voor mij de ideale situatie. Natuurlijk ben ik ook een mens en lerende. Juist het leren van de eigen gevoelens en emoties bij bepaalde gedragingen vind ik een positieve manier van leren. Die ik me dus ook graag helemaal eigen wil maken.
Mijn kind mag er zijn, altijd en overal, met vallen en opstaan. Leren op deze manier, de manier waarop ik nu als volwassene leer, durf ik toe te vertrouwen aan mijn kind. Ik geloof erin dat hij dat aan kan.
[...]
Afijn, je zoon pleegt winkeldiefstal, en jij zet in op het schuldgevoel versterken, Nee, dat lees je verkeerd. Ik zet in op het onderzoeken van het gevoel wat hij zelf ervaart, zonder enige tussenkomst van mij, en onder geen beding de kans te bieden om 'de prijs' te betalen, in de vorm van straf.
Want zou je dat doen, dan werkt het schuldgevoel niet meer zoals jij het voor je ziet: Als 'rotgevoel' dat je zoon zijn leven lang met zich meedraagt, en wat de veronderstelde potentie heeft hem af te schrikken.
Het 'rotgevoel' wat hij uit zichzelf zal hebben, zonder dat ik uberhaupt iets tegen heb heb gezegd, heet ' geweten' . Dat ontwikkelt een kind als het goed is zelf. Iets jatten en weten dat het niet goed is zou dus theoretisch vanuit hem zelf moeten komen. Ik zal hem alleen uitleggen dat er ook andere manieren zijn om ergens aan te komen wat hij graag wil hebben.
Dat 'rotgevoel' is dus waar ik het over had: de meest destructieve kracht voor de psyche. Zeker bij jonge kinderen, die daardoor het recht op een onbezorgde, onschuldige jeugd verspelen. Omdat ze al jong de last te torsen krijgen van de volwassene.
dit ben ik niet met je eens. Het is een natuurlijk ontwikkeling van het geweten en dat gaat met vallen en opstaan. Zijn vallen en opstaan, niet het mijne.De ouder neemt, onder geen beding, die verantwoordelijkheid van hen over. De ouder fungeert, op zijn best, als leverancier van voedsel, een dak boven het hoofd, en wijze raad. Voor de rest mag de wal het schip keren.
Zoiets?
Niet helemaal. Wijze raad zou ik zelf zien als het onbevooroordeeld steunen van het autonome kind in de ontwikkeling die het doormaakt.
Dit is voor mij de ideale situatie. Natuurlijk ben ik ook een mens en lerende. Juist het leren van de eigen gevoelens en emoties bij bepaalde gedragingen vind ik een positieve manier van leren. Die ik me dus ook graag helemaal eigen wil maken.
Mijn kind mag er zijn, altijd en overal, met vallen en opstaan. Leren op deze manier, de manier waarop ik nu als volwassene leer, durf ik toe te vertrouwen aan mijn kind. Ik geloof erin dat hij dat aan kan.
woensdag 16 februari 2011 om 07:53
' Want zou je dat doen, dan werkt het schuldgevoel niet meer zoals jij het voor je ziet: Als 'rotgevoel' dat je zoon zijn leven lang met zich meedraagt, en wat de veronderstelde potentie heeft hem af te schrikken. '
Nog even een aanvulling, ik dacht er gisteravond laat nog aan en dat schuldgevoel en afkopen (boete doen?) zat me toch een beetje dwars.
Als je je kind leert dat het fouten mag maken, dat het niet perfect is en dat het leven bestaat uit leren, (een leven lang) en dat dat gepaard gaat met vallen en opstaan (trial and error) dan is het volgens mij helemaal niet nodig om boete te doen. En al helemaal niet om een leven lang met een schuldgevoel rond te lopen (wat me sowieso een beetje lang lijkt voor het jatten van iets uit een winkel) want dan weet hij dat het erbij hoort, dat hij daarvan leert en het feit dat hij dat beseft, is voor mij voldoende.
Nog even een aanvulling, ik dacht er gisteravond laat nog aan en dat schuldgevoel en afkopen (boete doen?) zat me toch een beetje dwars.
Als je je kind leert dat het fouten mag maken, dat het niet perfect is en dat het leven bestaat uit leren, (een leven lang) en dat dat gepaard gaat met vallen en opstaan (trial and error) dan is het volgens mij helemaal niet nodig om boete te doen. En al helemaal niet om een leven lang met een schuldgevoel rond te lopen (wat me sowieso een beetje lang lijkt voor het jatten van iets uit een winkel) want dan weet hij dat het erbij hoort, dat hij daarvan leert en het feit dat hij dat beseft, is voor mij voldoende.
woensdag 16 februari 2011 om 08:10
Ik heb alleen jouw topic gelezen, Paarseekhoorntje. Ik heb zelf geen kinderen, maar zie vaak dat bepaalde ouders zich alles door hun kind laten vertellen. Het kind behandelen ze als een zogenaamde volwassene.
Om je kind een keer een tik te verkopen, daar is niks mis mee. Mishandeling is iets heel anders. Ik woon zelf tegenover een kinderdagverblijf, maar als ik vroeger schreeuwde kreeg ik een standje van mijn moeder en vroeger kreeg je vaak een snoepje in de winkel, die kreeg ik dan niet. Moet wel zeggen dat ik van dat ene snoepje er ook vaak twee wilde hebben, haha.
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan. Komt ook dat kinderen vaak worden opgevoed door een buitenstaander en als de een iets toelaat en de ander niet, dan weet een kind ook niet echt goed waar het aan toe is.
Succes!
Om je kind een keer een tik te verkopen, daar is niks mis mee. Mishandeling is iets heel anders. Ik woon zelf tegenover een kinderdagverblijf, maar als ik vroeger schreeuwde kreeg ik een standje van mijn moeder en vroeger kreeg je vaak een snoepje in de winkel, die kreeg ik dan niet. Moet wel zeggen dat ik van dat ene snoepje er ook vaak twee wilde hebben, haha.
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan. Komt ook dat kinderen vaak worden opgevoed door een buitenstaander en als de een iets toelaat en de ander niet, dan weet een kind ook niet echt goed waar het aan toe is.
Succes!
woensdag 16 februari 2011 om 09:39
quote:whaha schreef op 16 februari 2011 @ 08:10:
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan.
En wat denk jij nou dat je krijgt als ouder, wanneer je een kind 'zegt waar het op staat', wanneer je grenzen trekt en opvoedt? Dan krijg je dus soms een kind dat het daar niet mee eens is en protesteert. Dat blèrt, in jouw bewoordingen. Kinderen testen die grenzen nu eenmaal uit.
Dus of niet miepen over mensen die hun kind geen kaders bieden, of je niet zo storen als een kind daar (even) verontwaardigd over is.
En wie zijn die buitenstaanders waar je het over hebt??
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan.
En wat denk jij nou dat je krijgt als ouder, wanneer je een kind 'zegt waar het op staat', wanneer je grenzen trekt en opvoedt? Dan krijg je dus soms een kind dat het daar niet mee eens is en protesteert. Dat blèrt, in jouw bewoordingen. Kinderen testen die grenzen nu eenmaal uit.
Dus of niet miepen over mensen die hun kind geen kaders bieden, of je niet zo storen als een kind daar (even) verontwaardigd over is.
En wie zijn die buitenstaanders waar je het over hebt??
woensdag 16 februari 2011 om 09:42
Whopper, het ontwikkelen van een geweten is geen automatisme, cq vanzelfsprekendheid. Sociaal gedrag levert een constante strijd met egoïsme binnen de persoonlijkheid. De functie van wat wij 'opvoeden' noemen, is het faciliteren van de groei van dat sociale gedrag. En dat gebeurt uitsluitend door een juiste mix van belonen en straffen. Belonen voor prestatie die boven jouw verwachtingen uit gaat. Straffen voor prestaties die achterblijven. Rekening houdend met de leeftijd van het kind.
Straffen en belonen gebeurt hoe dan ook. Als de ouders het niet doen, om welke reden dan ook, doet de maatschappij het vroeger of later. Doet de maatschappij het niet, dan komt er een moment dat een andere, betere, sociaal stabilere cultuur die maatschappij een lesje leert. Althans, dat lijkt het patroon te zijn door de geschiedenis heen. Waaruit je zou kunnen afleiden dat het evolutionaire proces zo is ingericht.
Als de ouders zich terugtrekken, of falen, is dat niet ernstig zolang het individuele gevallen betreft. In onze Westerse maatschappij hebben we echter de kapitale fout gemaakt een kaste van 'wetenschappers' ons de wet voor te laten schrijven met theoretische methoden die zijn gebaseerd op foutieve aannames. Waarvan een is dat het geweten een vanzelfsprekende, cq 'natuurlijke' ontwikkeling van de mens is. Omdat de mens 'van nature' 'goed' is. Dat is een blunder geweest van astronomische proporties. En we zijn hard op weg om het kind met het badwater weg te gooien, en wat generaties voor ons hebben opgebouwd met hard werken en afzien, door de plee te spoelen. Ik kom nog terug op je opmerkingen in de kantlijn.
Straffen en belonen gebeurt hoe dan ook. Als de ouders het niet doen, om welke reden dan ook, doet de maatschappij het vroeger of later. Doet de maatschappij het niet, dan komt er een moment dat een andere, betere, sociaal stabilere cultuur die maatschappij een lesje leert. Althans, dat lijkt het patroon te zijn door de geschiedenis heen. Waaruit je zou kunnen afleiden dat het evolutionaire proces zo is ingericht.
Als de ouders zich terugtrekken, of falen, is dat niet ernstig zolang het individuele gevallen betreft. In onze Westerse maatschappij hebben we echter de kapitale fout gemaakt een kaste van 'wetenschappers' ons de wet voor te laten schrijven met theoretische methoden die zijn gebaseerd op foutieve aannames. Waarvan een is dat het geweten een vanzelfsprekende, cq 'natuurlijke' ontwikkeling van de mens is. Omdat de mens 'van nature' 'goed' is. Dat is een blunder geweest van astronomische proporties. En we zijn hard op weg om het kind met het badwater weg te gooien, en wat generaties voor ons hebben opgebouwd met hard werken en afzien, door de plee te spoelen. Ik kom nog terug op je opmerkingen in de kantlijn.
woensdag 16 februari 2011 om 09:51
quote:athena schreef op 16 februari 2011 @ 09:39:
En wat denk jij nou dat je krijgt als ouder, wanneer je een kind 'zegt waar het op staat', wanneer je grenzen trekt en opvoedt? Dan krijg je dus soms een kind dat het daar niet mee eens is en protesteert. Dat blèrt, in jouw bewoordingen. Kinderen testen die grenzen nu eenmaal uit.
Dus of niet miepen over mensen die hun kind geen kaders bieden, of je niet zo storen als een kind daar (even) verontwaardigd over is.
En wie zijn die buitenstaanders waar je het over hebt??Als kinderen grenzen overschrijden, volgt straf. Ouders moeten alleen wel duidelijk maken of ze grenzen stellen, of advies geven, en dat niet in het midden laten. Teveel ouders weten zelf niet eens of ze nou een grens stellen, of advies geven. En ook dat is een gevolg van het dictaat van de moderne pedagogie, die suggereert dat je er, per definitie, altijd met 'praten' uit komt.
En wat denk jij nou dat je krijgt als ouder, wanneer je een kind 'zegt waar het op staat', wanneer je grenzen trekt en opvoedt? Dan krijg je dus soms een kind dat het daar niet mee eens is en protesteert. Dat blèrt, in jouw bewoordingen. Kinderen testen die grenzen nu eenmaal uit.
Dus of niet miepen over mensen die hun kind geen kaders bieden, of je niet zo storen als een kind daar (even) verontwaardigd over is.
En wie zijn die buitenstaanders waar je het over hebt??Als kinderen grenzen overschrijden, volgt straf. Ouders moeten alleen wel duidelijk maken of ze grenzen stellen, of advies geven, en dat niet in het midden laten. Teveel ouders weten zelf niet eens of ze nou een grens stellen, of advies geven. En ook dat is een gevolg van het dictaat van de moderne pedagogie, die suggereert dat je er, per definitie, altijd met 'praten' uit komt.
woensdag 16 februari 2011 om 10:17
Als kinderen grenzen uitproberen, volgt m.i. niet direct straf. Correctie wel, dat is wat anders. En dan volgt weleens protest, zoals ik net aangaf.
Als kinderen grenzen overschrijden, ligt het er maar net aan wat daar op volgt. Dat kan straf zijn, vooral bij grenzen die al tijdenlang vastliggen, duidelijk zijn en aangegeven zijn. Maar bij een nieuwe grens, die nu eenmaal volgen naarmate een kind ouder wordt, kan een simpelweg "zeg weet je nog wat we hadden afgesproken?" soms prima volstaan. Volgt vaak een "oja" en het stoppen van het desbetreffende gedrag. Gaat het kind vervolgens door met het overschrijden van die grens, dan kan het maatregelen verwachten.
Natuurlijk moet je duidelijk zijn en moet je aangeven of iets echt niet mag/kan, of dat het mogelijk minder verstandig is (en je dus advies geeft). In beginsel zijn de grenzen niet onderhandelbaar hier. Een kind mag best een keer aangeven dat 'ie het met een door mij/zijn vader gestelde grens niet eens is, maar moet met goeie argumenten komen wil eraan getornd worden. En er oeverloos over doorgaan, is niet aan de orde.
Maar duidelijkheid is echt niet alleen d.m.v. straf te geven. Tussen zwart (direct straffen) en wit (alles maar laten gaan) zit een heel scala aan grijstinten.
Als kinderen grenzen overschrijden, ligt het er maar net aan wat daar op volgt. Dat kan straf zijn, vooral bij grenzen die al tijdenlang vastliggen, duidelijk zijn en aangegeven zijn. Maar bij een nieuwe grens, die nu eenmaal volgen naarmate een kind ouder wordt, kan een simpelweg "zeg weet je nog wat we hadden afgesproken?" soms prima volstaan. Volgt vaak een "oja" en het stoppen van het desbetreffende gedrag. Gaat het kind vervolgens door met het overschrijden van die grens, dan kan het maatregelen verwachten.
Natuurlijk moet je duidelijk zijn en moet je aangeven of iets echt niet mag/kan, of dat het mogelijk minder verstandig is (en je dus advies geeft). In beginsel zijn de grenzen niet onderhandelbaar hier. Een kind mag best een keer aangeven dat 'ie het met een door mij/zijn vader gestelde grens niet eens is, maar moet met goeie argumenten komen wil eraan getornd worden. En er oeverloos over doorgaan, is niet aan de orde.
Maar duidelijkheid is echt niet alleen d.m.v. straf te geven. Tussen zwart (direct straffen) en wit (alles maar laten gaan) zit een heel scala aan grijstinten.
woensdag 16 februari 2011 om 10:18
Whopper, schuld is een functie van het geweten. Het geweten is een complexe hersenfunctie, die deels put uit natuurlijke kwaliteiten (gevoelens en emotie), en deels is gestoeld op aangeleerde (ervaren) consequenties die uiteindelijk deel gaan uitmaken van het automatisme door transformatie, en dan als 'gevoel' en 'emotie' worden geuit. Dat laatste was er de oorzaak van dat er verwarring is opgetreden onder onderzoekers over de oorsprong van het 'goede' in de mens.
De strijd tussen egoïsme en sociaal gedrag binnen onze persoonlijkheid heeft een onvoorspelbaar verloop, en is afhankelijk van onze aanleg bij de geboorte, en omgevingsprikkels gedurende de eerste 24 jaar van ons leven (ruwweg). Daarna is het verschrikkelijk moeilijk nog iets te veranderen.
Opvoeding houdt eigenlijk in dat de ouder (en andere volwassenen) de sociale component steunen in de strijd tegen de egoïstische component. Waar nodig met repressie, cq straf.
Dit staat haaks op het 'moderne' credo dat het kind gestimuleerd dient te worden om op zijn hoede te zijn voor het belang van het 'eigen ik'. Dat 'moderne' credo was een afgeleide van de aanname dat het individu 'van nature' goed is, en door omgevingsinvloeden wordt gecorrumpeerd. Een kapitale blunder, naar wij anno 2011 dienen vast te stellen. En de 'prinsjes' en 'prinsesjes' die dat heeft gegenereerd zitten zowel zichzelf, als hun kinderen in de weg.
De strijd tussen egoïsme en sociaal gedrag binnen onze persoonlijkheid heeft een onvoorspelbaar verloop, en is afhankelijk van onze aanleg bij de geboorte, en omgevingsprikkels gedurende de eerste 24 jaar van ons leven (ruwweg). Daarna is het verschrikkelijk moeilijk nog iets te veranderen.
Opvoeding houdt eigenlijk in dat de ouder (en andere volwassenen) de sociale component steunen in de strijd tegen de egoïstische component. Waar nodig met repressie, cq straf.
Dit staat haaks op het 'moderne' credo dat het kind gestimuleerd dient te worden om op zijn hoede te zijn voor het belang van het 'eigen ik'. Dat 'moderne' credo was een afgeleide van de aanname dat het individu 'van nature' goed is, en door omgevingsinvloeden wordt gecorrumpeerd. Een kapitale blunder, naar wij anno 2011 dienen vast te stellen. En de 'prinsjes' en 'prinsesjes' die dat heeft gegenereerd zitten zowel zichzelf, als hun kinderen in de weg.
woensdag 16 februari 2011 om 10:29
Athena, ik denk dat jouw praktijk niet afwijkt van wat ik beweer, als ik dat zo lees. Ook al zul je kiezen voor andere straffen dan ik destijds, of de straffen uit mijn eigen jeugd. Maar dat is een andere discussie.
Straffen moeten nooit 'uit de lucht komen vallen'. Straf is pas aan de orde als het kind beslist weet dat het 'dit' niet moet doen, en dat er straf volgt als het 'dit' toch doet. Vandaar ook dat ik hiervoor benadruk dat je rekening moet houden met de leeftijd van het kind. Straf is niet aan de orde voor een peuter, wat mij betreft. Wat dan weer niet betekent dat je alles moet pikken. Maar vanaf een jaar of vier is een kind in staat grenzen te kennen en impulsief gedrag te onderdrukken door middel van rationele afwegingen.
Straffen moeten nooit 'uit de lucht komen vallen'. Straf is pas aan de orde als het kind beslist weet dat het 'dit' niet moet doen, en dat er straf volgt als het 'dit' toch doet. Vandaar ook dat ik hiervoor benadruk dat je rekening moet houden met de leeftijd van het kind. Straf is niet aan de orde voor een peuter, wat mij betreft. Wat dan weer niet betekent dat je alles moet pikken. Maar vanaf een jaar of vier is een kind in staat grenzen te kennen en impulsief gedrag te onderdrukken door middel van rationele afwegingen.
woensdag 16 februari 2011 om 11:34
quote:whaha schreef op 16 februari 2011 @ 08:10:
Ik heb alleen jouw topic gelezen, Paarseekhoorntje. Ik heb zelf geen kinderen, maar zie vaak dat bepaalde ouders zich alles door hun kind laten vertellen. Het kind behandelen ze als een zogenaamde volwassene.
Om je kind een keer een tik te verkopen, daar is niks mis mee. Mishandeling is iets heel anders. Ik woon zelf tegenover een kinderdagverblijf, maar als ik vroeger schreeuwde kreeg ik een standje van mijn moeder en vroeger kreeg je vaak een snoepje in de winkel, die kreeg ik dan niet. Moet wel zeggen dat ik van dat ene snoepje er ook vaak twee wilde hebben, haha.
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan. Komt ook dat kinderen vaak worden opgevoed door een buitenstaander en als de een iets toelaat en de ander niet, dan weet een kind ook niet echt goed waar het aan toe is.
Succes!Ik denk dat je nog niet zo goed waar je over praat als je je mening vormt "omdat je tegenover een kinderdagverblijft woont...."
Ik heb alleen jouw topic gelezen, Paarseekhoorntje. Ik heb zelf geen kinderen, maar zie vaak dat bepaalde ouders zich alles door hun kind laten vertellen. Het kind behandelen ze als een zogenaamde volwassene.
Om je kind een keer een tik te verkopen, daar is niks mis mee. Mishandeling is iets heel anders. Ik woon zelf tegenover een kinderdagverblijf, maar als ik vroeger schreeuwde kreeg ik een standje van mijn moeder en vroeger kreeg je vaak een snoepje in de winkel, die kreeg ik dan niet. Moet wel zeggen dat ik van dat ene snoepje er ook vaak twee wilde hebben, haha.
Nee joh, je moet je kind gewoon zeggen waar het op staat. Dat hinderlijke gebler, ze moeten weten hoe ze zich moeten gedragen en daar ontbreekt het veel moeders aan. Komt ook dat kinderen vaak worden opgevoed door een buitenstaander en als de een iets toelaat en de ander niet, dan weet een kind ook niet echt goed waar het aan toe is.
Succes!Ik denk dat je nog niet zo goed waar je over praat als je je mening vormt "omdat je tegenover een kinderdagverblijft woont...."
woensdag 16 februari 2011 om 11:46
quote:Nova78 schreef op 16 februari 2011 @ 11:34:
Ik denk dat je nog niet zo goed waar je over praat als je je mening vormt "omdat je tegenover een kinderdagverblijft woont...."Sorry, maar dat is een beetje een dooddoener. Je kunt net zo goed het tegenovergestelde beweren: Dat iemand die geen keuzes hoeft te maken die stress opleveren, en er afstandelijker naar kan kijken, juist een streepje vóór heeft.
Ik denk dat je nog niet zo goed waar je over praat als je je mening vormt "omdat je tegenover een kinderdagverblijft woont...."Sorry, maar dat is een beetje een dooddoener. Je kunt net zo goed het tegenovergestelde beweren: Dat iemand die geen keuzes hoeft te maken die stress opleveren, en er afstandelijker naar kan kijken, juist een streepje vóór heeft.
woensdag 16 februari 2011 om 12:12
Whopper, ik was je nog een reactie verschuldigd op de functie van 'boete'. Boete is, in de opvoedkundige zin, een beloning voor de sociale component van het kind, dat het onderspit heeft gedolven in de tweestrijd tussen egoïsme en sociaal gedrag binnen de persoonlijkheid.
Sociaal gedrag komt tot stand door repressie van de egoïstische impuls. Bij voorkeur zonder hulp van buitenaf.
Vóór Skinner met zijn 'behaviorisme' de deur dichtsmeet van de 'zwarte doos' die wij ons brein noemen, hielden psychologen zich bezig met het uitvogelen van onze motivatie om bepaald gedrag te vertonen. Skinner vond dat een onmogelijke opgave, omdat de onderliggende processen véél te complex waren om te begrijpen. Hij stelde voor om middels 'trial-and-error' vast te stellen welke actie-reactie combinaties tot het gewenste resultaat leidden. De post-behavioristische stroming heeft daarbij nog de voorwaarde geïntroduceerd, dat de 'actie' niet het karakter van 'straf' mocht hebben, doch louter uit 'beloning' diende te bestaan.
Met het falen van de behavioristische aanpak, vooral op het individuele niveau (om groepen te manipuleren werkt het beter), en door ontdekkingen van neurologen en neurobiologen, gaat de 'zwarte doos' toch weer open. En keert de aandacht voor de strijd binnen de persoonlijkheid weer terug. Daarmee herontdekt men tevens dat het hedonistische concept, dat de mens per definitie gelukkiger wordt van het bevredigen van zijn egoïstische verlangens, en kostte wat het kost 'lijden' zal trachten te vermijden, aan revisie toe is.
De sociale component doet de egoïstische component haast per definitie 'lijden': Het stelt het belang van de groep boven dat van het individu. Het onderkent dat bevrediging van ons aller egoïstische, individuele belang, in strijd is met het belang van het collectief, en een paradox oplevert. En het heeft geen moeite met het lijden van de 'egoïst' in ons.
Deze 'Yin' en 'Yang', 'goed' versus' kwaad' tegenstelling was uit beeld verdwenen door de aanname dat wij allen 'van nature' 'goed' zijn bij de geboorte, en dat wij slechts het individu dienden aan te moedigen zijn egoïstische, hedonistische 'ik' te bevredigen. Dan kwam het allemaal wel goed. Niet dus.
Wat we in de praktijk hebben gedaan, en nóg doen, is onze sociale 'ik' om zeep helpen. Cq: Geen kans geven zich te ontwikkelen.
Sociaal gedrag komt tot stand door repressie van de egoïstische impuls. Bij voorkeur zonder hulp van buitenaf.
Vóór Skinner met zijn 'behaviorisme' de deur dichtsmeet van de 'zwarte doos' die wij ons brein noemen, hielden psychologen zich bezig met het uitvogelen van onze motivatie om bepaald gedrag te vertonen. Skinner vond dat een onmogelijke opgave, omdat de onderliggende processen véél te complex waren om te begrijpen. Hij stelde voor om middels 'trial-and-error' vast te stellen welke actie-reactie combinaties tot het gewenste resultaat leidden. De post-behavioristische stroming heeft daarbij nog de voorwaarde geïntroduceerd, dat de 'actie' niet het karakter van 'straf' mocht hebben, doch louter uit 'beloning' diende te bestaan.
Met het falen van de behavioristische aanpak, vooral op het individuele niveau (om groepen te manipuleren werkt het beter), en door ontdekkingen van neurologen en neurobiologen, gaat de 'zwarte doos' toch weer open. En keert de aandacht voor de strijd binnen de persoonlijkheid weer terug. Daarmee herontdekt men tevens dat het hedonistische concept, dat de mens per definitie gelukkiger wordt van het bevredigen van zijn egoïstische verlangens, en kostte wat het kost 'lijden' zal trachten te vermijden, aan revisie toe is.
De sociale component doet de egoïstische component haast per definitie 'lijden': Het stelt het belang van de groep boven dat van het individu. Het onderkent dat bevrediging van ons aller egoïstische, individuele belang, in strijd is met het belang van het collectief, en een paradox oplevert. En het heeft geen moeite met het lijden van de 'egoïst' in ons.
Deze 'Yin' en 'Yang', 'goed' versus' kwaad' tegenstelling was uit beeld verdwenen door de aanname dat wij allen 'van nature' 'goed' zijn bij de geboorte, en dat wij slechts het individu dienden aan te moedigen zijn egoïstische, hedonistische 'ik' te bevredigen. Dan kwam het allemaal wel goed. Niet dus.
Wat we in de praktijk hebben gedaan, en nóg doen, is onze sociale 'ik' om zeep helpen. Cq: Geen kans geven zich te ontwikkelen.
woensdag 16 februari 2011 om 12:15
quote:Nova78 schreef op 16 februari 2011 @ 11:53:
Je mag best je mening vormen als je geen kinderen hebt hoor, maar ik begrijp niet echt wat ze nu duidelijk wil maken.Kennelijk ziet ze een strijd tussen de normen en waarden waarmee kinderen worden opgevoed, die zij elke dag ziet 'acteren' bij het kinderdagverblijf, en de normen en waarden waarmee zij zelf is opgevoed? En dat doet de vraag rijzen: Welke zijn beter? Daarbij kiest ze voor de normen en waarden die haar ouders hanteerden. Zo lees ik het.
Je mag best je mening vormen als je geen kinderen hebt hoor, maar ik begrijp niet echt wat ze nu duidelijk wil maken.Kennelijk ziet ze een strijd tussen de normen en waarden waarmee kinderen worden opgevoed, die zij elke dag ziet 'acteren' bij het kinderdagverblijf, en de normen en waarden waarmee zij zelf is opgevoed? En dat doet de vraag rijzen: Welke zijn beter? Daarbij kiest ze voor de normen en waarden die haar ouders hanteerden. Zo lees ik het.
woensdag 16 februari 2011 om 13:09
quote:jaap schreef op 16 februari 2011 @ 09:42:
Whopper, het ontwikkelen van een geweten is geen automatisme, cq vanzelfsprekendheid. Sociaal gedrag levert een constante strijd met egoïsme binnen de persoonlijkheid. De functie van wat wij 'opvoeden' noemen, is het faciliteren van de groei van dat sociale gedrag. En dat gebeurt uitsluitend door een juiste mix van belonen en straffen. Belonen voor prestatie die boven jouw verwachtingen uit gaat. Straffen voor prestaties die achterblijven. Rekening houdend met de leeftijd van het kind.
Even snel zo jouw eerste reactie lezende valt me dit op: de verwachtingen van de ouder. Belonen en straffen afzetten tegen wat de ouder van het kind verwacht. Als de ouder dus verwachtingen heet waar het kind niet aan kan voldoen, zal het een leven van straf tegemoet gaan.
Verder heb ik nog niet gelezen maar dat is het eerste wat in me op komt. Correct me if I'm wrong, maar dat lijkt me niet jouw bedoeling.
Nu snel naar mijn werk, misschien kom ik er vanavond nog op terug.
Whopper, het ontwikkelen van een geweten is geen automatisme, cq vanzelfsprekendheid. Sociaal gedrag levert een constante strijd met egoïsme binnen de persoonlijkheid. De functie van wat wij 'opvoeden' noemen, is het faciliteren van de groei van dat sociale gedrag. En dat gebeurt uitsluitend door een juiste mix van belonen en straffen. Belonen voor prestatie die boven jouw verwachtingen uit gaat. Straffen voor prestaties die achterblijven. Rekening houdend met de leeftijd van het kind.
Even snel zo jouw eerste reactie lezende valt me dit op: de verwachtingen van de ouder. Belonen en straffen afzetten tegen wat de ouder van het kind verwacht. Als de ouder dus verwachtingen heet waar het kind niet aan kan voldoen, zal het een leven van straf tegemoet gaan.
Verder heb ik nog niet gelezen maar dat is het eerste wat in me op komt. Correct me if I'm wrong, maar dat lijkt me niet jouw bedoeling.
Nu snel naar mijn werk, misschien kom ik er vanavond nog op terug.
woensdag 16 februari 2011 om 14:08
quote:jaap schreef op 16 februari 2011 @ 12:15:
[...]
Kennelijk ziet ze een strijd tussen de normen en waarden waarmee kinderen worden opgevoed, die zij elke dag ziet 'acteren' bij het kinderdagverblijf, en de normen en waarden waarmee zij zelf is opgevoed? En dat doet de vraag rijzen: Welke zijn beter? Daarbij kiest ze voor de normen en waarden die haar ouders hanteerden. Zo lees ik het.
Ik lees het als het toegepast willen zien van wat je zelf goed acht, maar het vervolgens niet willen accepteren van de consequenties ervan. Kinderen die gecorrigeerd worden, tekenen daar wel eens protest tegen aan. Dat hoort er dan bij. Wil je dat niet, omdat je 'die herrie' niet trekt, dan moet je kiezen voor een modus waarbij een kind altijd en eeuwig iets mag.
Een kinderdagverblijf is deels geen goed referentiekader, omdat daar altijd een hele groep kinderen bij elkaar is en die 'blèren' (vooral bij het buitenspelen) nu eenmaal harder en meer dan een kind alleen. Net als op bijvoorbeeld een schoolplein. Anderzijds zie ik dat op kinderdagverblijven en BSO's een heel strikt kader geldt, in sommige opzichten strakker dan in veel thuissituaties. Dat moet ook wel, gezien de grootte van de groepen en de verschillende leeftijden daar bij elkaar. Het grappige is dat kinderen altijd feilloos weten welke regels waar gelden. Zolang die per situatie/omgeving maar consequent worden toegepast, is er geen vuiltje aan de lucht.
Het kijken vanaf een afstand naar bijvoorbeeld zo'n ouder-kindsituatie hoeft helemaal geen probleem te zijn, mits het wel met enige empathie gebeurt. En dat zie je nauwelijks. Mensen oordelen in die gevallen 9 van de 10 keer negatief (een ouwetje dat mij veel te toegeeflijk vind als ik in de supermarkt een keer tegemoet kom aan een wens van mijn kind omdat 'ie dat heeft verdiend levert net zo makkelijk een week later hoofdschuddend commentaar op een situatie waarin ik hem corrigeer omdat dat nodig is) en verplaatsen zich niet merkbaar in de situatie. Bedenken zich niet dat zij een momentopname zien en geenszins een volledig beeld hebben. Dat zij bijvoorbeeld geen idee hebben hoe het er in een kinderdagverblijf in binnensituaties aan toe gaat. En dan krijg ik inderdaad ook weleens zo'n stuurlui-wal-gevoel.
[...]
Kennelijk ziet ze een strijd tussen de normen en waarden waarmee kinderen worden opgevoed, die zij elke dag ziet 'acteren' bij het kinderdagverblijf, en de normen en waarden waarmee zij zelf is opgevoed? En dat doet de vraag rijzen: Welke zijn beter? Daarbij kiest ze voor de normen en waarden die haar ouders hanteerden. Zo lees ik het.
Ik lees het als het toegepast willen zien van wat je zelf goed acht, maar het vervolgens niet willen accepteren van de consequenties ervan. Kinderen die gecorrigeerd worden, tekenen daar wel eens protest tegen aan. Dat hoort er dan bij. Wil je dat niet, omdat je 'die herrie' niet trekt, dan moet je kiezen voor een modus waarbij een kind altijd en eeuwig iets mag.
Een kinderdagverblijf is deels geen goed referentiekader, omdat daar altijd een hele groep kinderen bij elkaar is en die 'blèren' (vooral bij het buitenspelen) nu eenmaal harder en meer dan een kind alleen. Net als op bijvoorbeeld een schoolplein. Anderzijds zie ik dat op kinderdagverblijven en BSO's een heel strikt kader geldt, in sommige opzichten strakker dan in veel thuissituaties. Dat moet ook wel, gezien de grootte van de groepen en de verschillende leeftijden daar bij elkaar. Het grappige is dat kinderen altijd feilloos weten welke regels waar gelden. Zolang die per situatie/omgeving maar consequent worden toegepast, is er geen vuiltje aan de lucht.
Het kijken vanaf een afstand naar bijvoorbeeld zo'n ouder-kindsituatie hoeft helemaal geen probleem te zijn, mits het wel met enige empathie gebeurt. En dat zie je nauwelijks. Mensen oordelen in die gevallen 9 van de 10 keer negatief (een ouwetje dat mij veel te toegeeflijk vind als ik in de supermarkt een keer tegemoet kom aan een wens van mijn kind omdat 'ie dat heeft verdiend levert net zo makkelijk een week later hoofdschuddend commentaar op een situatie waarin ik hem corrigeer omdat dat nodig is) en verplaatsen zich niet merkbaar in de situatie. Bedenken zich niet dat zij een momentopname zien en geenszins een volledig beeld hebben. Dat zij bijvoorbeeld geen idee hebben hoe het er in een kinderdagverblijf in binnensituaties aan toe gaat. En dan krijg ik inderdaad ook weleens zo'n stuurlui-wal-gevoel.
woensdag 16 februari 2011 om 18:39
@Athena, blèren, stampvoeten, schelden, in staking gaan om iets af te dwingen, een scène maken zijn veel voor komende middelen om ongenoegen te uiten en concessies af te dwingen. Er zullen zeker situaties zijn waarin de ouder daar niet afwijzend op zou moeten reageren, omdat de ouder domweg te hoge eisen aan het kind heeft gesteld. Ik herinner mij bijvoorbeeld hoe sommige ouders hun kleuters praktisch negeerden als die uit school kwamen, met hun tekening trots in de lucht, omdat mamma (of pappa), net in een geanimeerd gesprek met een andere ouder, de prioriteiten even niet goed op orde had. Vanuit mijn optiek.
Maar in principe dient een kind al jong te worden afgeleerd anderen te terroriseren om gelijk te krijgen, of aandacht op te eisen terwijl dat niet passend is. En het zorgen voor overlast terwijl er duidelijk is gecommuniceerd dat 'dit' de regel is, dient te worden begroet met een sanctie. Eventueel nadat daar nog een keer mee is gedreigd, om zeker te stellen dat het kind weet wat de gevolgen zijn als het doorgaat.
Ik heb het dus niet over spelende kinderen die hun enthousiasme met geluid ondersteunen.
Maar in principe dient een kind al jong te worden afgeleerd anderen te terroriseren om gelijk te krijgen, of aandacht op te eisen terwijl dat niet passend is. En het zorgen voor overlast terwijl er duidelijk is gecommuniceerd dat 'dit' de regel is, dient te worden begroet met een sanctie. Eventueel nadat daar nog een keer mee is gedreigd, om zeker te stellen dat het kind weet wat de gevolgen zijn als het doorgaat.
Ik heb het dus niet over spelende kinderen die hun enthousiasme met geluid ondersteunen.
woensdag 16 februari 2011 om 21:15
Jaap, wat een enorm cryptische eerste alinea. Uit je eerste zin meen ik hetzelfde te halen als ik zelf al zeg: namelijk dat het niet meer dan normaal is dat een kind stampvoetgedrag vertoont in sommige situaties. De rest van die alinea kan ik eigenlijk niet erg goed plaatsen, omdat het gaat over een bijkomend issue (te hoge eisen stellen) en wordt gevolgd door een voorbeeld (dat daar niet op aansluit) bedoelt te zeggen wat ik in mijn 2e zin al zeg: soms hoort het erbij dat kinderen dat doen. Jij ondersteunt dat met de situatie van ouders die hun kind onterecht negeren, die het niet eens uit school zien komen (ik ken ze ook en het is af en toe tenenkrommend, soms zelfs regelrecht zielig), ik doe dat met de stelling dat opvoeden ook dat gedrag kan veroorzaken.
Kom ik bij je 2e alinea, die het heeft over afleren. Waarop ik meteen weer in de herhaling kan schieten, want we weten allemaal dat het stellen van grenzen lang niet altijd geruisloos gaat en je dus reuring kunt krijgen voordat het gedrag is afgeleerd.
Volgens mij zijn wij het (afgezien van het soort sancties, waaronder de tik) redelijk eens. Bij aanvang was mijn reactie ook voornamelijk gericht op de post van waha die enerzijds tegenstrijdige dingen roept en anderzijds blijk geeft van de eeuwig niet-constructieve negatieve houding die bepaalde mensen zonder (kleine) kinderen hebben tegenover kinderen en hun ouders.
Kom ik bij je 2e alinea, die het heeft over afleren. Waarop ik meteen weer in de herhaling kan schieten, want we weten allemaal dat het stellen van grenzen lang niet altijd geruisloos gaat en je dus reuring kunt krijgen voordat het gedrag is afgeleerd.
Volgens mij zijn wij het (afgezien van het soort sancties, waaronder de tik) redelijk eens. Bij aanvang was mijn reactie ook voornamelijk gericht op de post van waha die enerzijds tegenstrijdige dingen roept en anderzijds blijk geeft van de eeuwig niet-constructieve negatieve houding die bepaalde mensen zonder (kleine) kinderen hebben tegenover kinderen en hun ouders.
woensdag 16 februari 2011 om 21:17
woensdag 16 februari 2011 om 22:05
Athena, kan best zijn dat we feitelijk min of meer hetzelfde willen zeggen. Maar Waha sneed een punt aan dat volgens mij niet zo eenvoudig terzijde geschoven zou moeten worden, louter omdat het (kennelijk) geen betrekking heeft op jou, en jouw kind. Dwingelandij van Prinsjes en Prinsesjes is wel degelijk aan de orde van de dag, en begint daadwerkelijk een maatschappelijk probleem te worden. Dat gedrag moet wel worden ontmoedigd.
