Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
zondag 13 februari 2011 om 07:14
quote:Miffy schreef op 12 februari 2011 @ 23:02:
Whopper, eigenlijk vind ik dit tegenstrijdig:
[...]
Wat wil je met die time out dan bereiken? Het kind is nog te jong om tijdens het afkoelen te reflecteren op het eigen gedrag, en van een woeste peuter verwachten dat 'ie zichzelf kan afkoelen lijkt me ook tamelijk veel gevraagd. Of is het vooral bedoeld als afkoelgelegenheid voor de ouder?
Ik wilde zelf met een time-out niets bereiken, want wij hebben het een enkele keer gedaan maar kwamen er niet verder mee, maar ik had ergens gelezen dat als je een kleiner kind hebt dat je dan wel time-outs kunt inlassen maar dat die dan een ander doel dienden en vooral niet op een afgezonderde plek zouden moeten zijn. Ik heb echter nog niet opgezocht hoe dat nou zat want ik pieker me suf in welk boek dat ook alweer was.
Ik kom er wel weer op.
Ik zeg ook niet dat er niets tegenstrijdigs in mij postings zou kunnen staan; ik voed op op een trial-error basis en en streef ernaar om zonder straffen op te voeden. Maar ik ben ook maar een mens; ik zie het ook weleens verkeerd en ik doe ook weleens iets onhandigs. E ik probeer ook weleens iets uit wat niet werkt. Onze zoon heeft voor zijn 4e jaar ook op de mat gezeten, af en toe. Ik was me toen veel minder bewust van hoe ik het wilde en welke andere manieren er zijn om met een kind om te gaan. Ik ben ook lerende. Ik deel echter geen klappen of 'tikken'uit en ik ben me heel bewust dat als ik mijn stem verhef, dat mijn probleem is en niet de zijne.
Whopper, eigenlijk vind ik dit tegenstrijdig:
[...]
Wat wil je met die time out dan bereiken? Het kind is nog te jong om tijdens het afkoelen te reflecteren op het eigen gedrag, en van een woeste peuter verwachten dat 'ie zichzelf kan afkoelen lijkt me ook tamelijk veel gevraagd. Of is het vooral bedoeld als afkoelgelegenheid voor de ouder?
Ik wilde zelf met een time-out niets bereiken, want wij hebben het een enkele keer gedaan maar kwamen er niet verder mee, maar ik had ergens gelezen dat als je een kleiner kind hebt dat je dan wel time-outs kunt inlassen maar dat die dan een ander doel dienden en vooral niet op een afgezonderde plek zouden moeten zijn. Ik heb echter nog niet opgezocht hoe dat nou zat want ik pieker me suf in welk boek dat ook alweer was.
Ik kom er wel weer op.
Ik zeg ook niet dat er niets tegenstrijdigs in mij postings zou kunnen staan; ik voed op op een trial-error basis en en streef ernaar om zonder straffen op te voeden. Maar ik ben ook maar een mens; ik zie het ook weleens verkeerd en ik doe ook weleens iets onhandigs. E ik probeer ook weleens iets uit wat niet werkt. Onze zoon heeft voor zijn 4e jaar ook op de mat gezeten, af en toe. Ik was me toen veel minder bewust van hoe ik het wilde en welke andere manieren er zijn om met een kind om te gaan. Ik ben ook lerende. Ik deel echter geen klappen of 'tikken'uit en ik ben me heel bewust dat als ik mijn stem verhef, dat mijn probleem is en niet de zijne.
zondag 13 februari 2011 om 07:22
quote:jaap schreef op 12 februari 2011 @ 23:57:
[...]
Niet echt verwonderlijk, als je moeder je isoleert op die leeftijd. Van 'begrijpen' in intellectuele zin is geen sprake. Maar op het niveau van gevoelens is het vrij duidelijk dat er voorwaarden zijn verbonden aan ouderliefde.
Zo grappig wat jij dan weer leest uit dat stukje. Er is zo'n gat tussen wat er daadwerkelijk staat en hoe het geinterpreteerd en geevalueerd wordt.
Ik zie een appel. Een heleboel mensen zien een appel hier. De een een grote, bij de ander is ie klein, groen, met wat geel erin, maar het blijft een appel. Jij ziet een peer. Gewoon omdat je een peer wilt zien. Omdat jij besloten hebt dat het een peer is en daarna je ogen dicht hebt gedaan voor alles wat anderen verder zeggen. Het is gewoon een peer voor jou.
Jaap; leg mensen geen peren in de mond!
[...]
Niet echt verwonderlijk, als je moeder je isoleert op die leeftijd. Van 'begrijpen' in intellectuele zin is geen sprake. Maar op het niveau van gevoelens is het vrij duidelijk dat er voorwaarden zijn verbonden aan ouderliefde.
Zo grappig wat jij dan weer leest uit dat stukje. Er is zo'n gat tussen wat er daadwerkelijk staat en hoe het geinterpreteerd en geevalueerd wordt.
Ik zie een appel. Een heleboel mensen zien een appel hier. De een een grote, bij de ander is ie klein, groen, met wat geel erin, maar het blijft een appel. Jij ziet een peer. Gewoon omdat je een peer wilt zien. Omdat jij besloten hebt dat het een peer is en daarna je ogen dicht hebt gedaan voor alles wat anderen verder zeggen. Het is gewoon een peer voor jou.
Jaap; leg mensen geen peren in de mond!
zondag 13 februari 2011 om 07:27
quote:Nova78 schreef op 12 februari 2011 @ 23:04:
Whopper, ik herken wel veel in jouw methode, in grote lijnen gaat het hier ook wel ongeveer zo. Misschien heb je gelijk dat ik zoon van 2,5 nog niet in de gang zou moeten zetten. Gelukkig is het hier niet vaak nodig en heb ik doorgaans een vrij makkelijk en meegaand kind. Ik heb geen zin om de hele dag te mopperen en ik weet dat als ik het zelf anders benader ik de kinderen ook makkelijker meekrijg in een leukere sfeer. Maar ben wel consequent zeg wat ik doe en doe wat ik zeg.
Oh, maar ik zeg niet dat het niet zou ''moeten'' hoor, wie ben ik om dat te zeggen? Ik twijfel zelf alleen aan de effectiviteit en had er laatst dus iets over gelezen. Ik zou een uitzoeken misschien wat een effectieve manier is van het doorbreken het gedrag waarvoor hij normaal een time out krijgt en of dat werkt.
Whopper, ik herken wel veel in jouw methode, in grote lijnen gaat het hier ook wel ongeveer zo. Misschien heb je gelijk dat ik zoon van 2,5 nog niet in de gang zou moeten zetten. Gelukkig is het hier niet vaak nodig en heb ik doorgaans een vrij makkelijk en meegaand kind. Ik heb geen zin om de hele dag te mopperen en ik weet dat als ik het zelf anders benader ik de kinderen ook makkelijker meekrijg in een leukere sfeer. Maar ben wel consequent zeg wat ik doe en doe wat ik zeg.
Oh, maar ik zeg niet dat het niet zou ''moeten'' hoor, wie ben ik om dat te zeggen? Ik twijfel zelf alleen aan de effectiviteit en had er laatst dus iets over gelezen. Ik zou een uitzoeken misschien wat een effectieve manier is van het doorbreken het gedrag waarvoor hij normaal een time out krijgt en of dat werkt.
zondag 13 februari 2011 om 10:04
quote:whopper schreef op 13 februari 2011 @ 07:22:
Zo grappig wat jij dan weer leest uit dat stukje. Er is zo'n gat tussen wat er daadwerkelijk staat en hoe het geinterpreteerd en geevalueerd wordt.
Ik zie een appel. Een heleboel mensen zien een appel hier. De een een grote, bij de ander is ie klein, groen, met wat geel erin, maar het blijft een appel. Jij ziet een peer. Gewoon omdat je een peer wilt zien. Omdat jij besloten hebt dat het een peer is en daarna je ogen dicht hebt gedaan voor alles wat anderen verder zeggen. Het is gewoon een peer voor jou.
Jaap; leg mensen geen peren in de mond!
Volgens mij reageer ik inhoudelijk, waar ik het isoleren of (tijdelijk) verstoten van een peuter ter discussie stel. Het interesseert mij dan niet overdreven veel hoeveel mensen daar een 'appel' in zien. En dus ook niet dat jij in mijn kritiek een 'peer' meent te herkennen.
Wie zijn kind straft met een 'time out', duwt dat kind van zich af. Dat genereert het effect, dat de pedagogen die deze straf propageren er mee wensen te bereiken: Als jij je niet gedraagt conform mijn instructies, heb ik geen boodschap (meer) aan jou.
Het probleem is, dat (vooral) erg jonge kinderen het tijdelijke niet zien, omdat ze nog geen concept hebben van wat 'toekomst' is. 'Straks' is voor hen 'nooit'. Talloze experimenten met kinderen hebben dat aangetoond. Het zijn geen mini-volwassenen. Een minuut is al bedreigend. Het werd ook treffend geïllustreerd hiervoor, waar het kind smeekte tenminste de deur open te laten. Het kind is op zo'n moment daadwerkelijk bang aan zichzelf overgelaten te worden. Verlaten te worden. Dat pappa of mamma verdwijnt om nooit meer terug te komen. Zelfs als je er bij zegt dat hij of zij 'straks' weer terug mag komen. Dat is, voor het kleine kind, 'over een miljoen jaar'.
Werkt het terroriseren van het kind op deze wijze? Ja. Als je straf ziet als louter afschrikking, werkt het. Maar het 'vertelt' het kind ook dat de ouder bereid is het kind te verlaten. Dat de liefde van de ouder niet onvoorwaardelijk is. Dat ouder en kind niet onafscheidelijk zijn, en het bedoeld is als straf wanneer de ouder weggaat. Dit zie je in sommige gevallen dan accuut weer terug als het kind voor het eerst naar school gaat. En in een bijna panische 'kleefhouding' van het kind, waar het als de dood is dat pappa of mamma 'zomaar' verdwijnen.
Het is eigenlijk verbijsterend dat zoveel onderzoeksgegevens totaal genegeerd worden, ten bate van het verdedigen van vooringenomen posities in de menswetenschappen.
Zo grappig wat jij dan weer leest uit dat stukje. Er is zo'n gat tussen wat er daadwerkelijk staat en hoe het geinterpreteerd en geevalueerd wordt.
Ik zie een appel. Een heleboel mensen zien een appel hier. De een een grote, bij de ander is ie klein, groen, met wat geel erin, maar het blijft een appel. Jij ziet een peer. Gewoon omdat je een peer wilt zien. Omdat jij besloten hebt dat het een peer is en daarna je ogen dicht hebt gedaan voor alles wat anderen verder zeggen. Het is gewoon een peer voor jou.
Jaap; leg mensen geen peren in de mond!
Volgens mij reageer ik inhoudelijk, waar ik het isoleren of (tijdelijk) verstoten van een peuter ter discussie stel. Het interesseert mij dan niet overdreven veel hoeveel mensen daar een 'appel' in zien. En dus ook niet dat jij in mijn kritiek een 'peer' meent te herkennen.
Wie zijn kind straft met een 'time out', duwt dat kind van zich af. Dat genereert het effect, dat de pedagogen die deze straf propageren er mee wensen te bereiken: Als jij je niet gedraagt conform mijn instructies, heb ik geen boodschap (meer) aan jou.
Het probleem is, dat (vooral) erg jonge kinderen het tijdelijke niet zien, omdat ze nog geen concept hebben van wat 'toekomst' is. 'Straks' is voor hen 'nooit'. Talloze experimenten met kinderen hebben dat aangetoond. Het zijn geen mini-volwassenen. Een minuut is al bedreigend. Het werd ook treffend geïllustreerd hiervoor, waar het kind smeekte tenminste de deur open te laten. Het kind is op zo'n moment daadwerkelijk bang aan zichzelf overgelaten te worden. Verlaten te worden. Dat pappa of mamma verdwijnt om nooit meer terug te komen. Zelfs als je er bij zegt dat hij of zij 'straks' weer terug mag komen. Dat is, voor het kleine kind, 'over een miljoen jaar'.
Werkt het terroriseren van het kind op deze wijze? Ja. Als je straf ziet als louter afschrikking, werkt het. Maar het 'vertelt' het kind ook dat de ouder bereid is het kind te verlaten. Dat de liefde van de ouder niet onvoorwaardelijk is. Dat ouder en kind niet onafscheidelijk zijn, en het bedoeld is als straf wanneer de ouder weggaat. Dit zie je in sommige gevallen dan accuut weer terug als het kind voor het eerst naar school gaat. En in een bijna panische 'kleefhouding' van het kind, waar het als de dood is dat pappa of mamma 'zomaar' verdwijnen.
Het is eigenlijk verbijsterend dat zoveel onderzoeksgegevens totaal genegeerd worden, ten bate van het verdedigen van vooringenomen posities in de menswetenschappen.
zondag 13 februari 2011 om 10:39
Iedere opvoeding is een unieke setting van een kind met een bepaald karakter, eigenschappen en omstandigheden en opvoeders met hun karakter, eigenschappen en omstandigheden.
Daarom is het zo lastig om algemeenheden te verkondigen over opvoeden. Omdat men bij iedere algemene opmerking wel een specifiek voorbeeld weet waarbij het anders werkt.
Nou ja, en dat is dan weer een enorme dooddoener in zo'n topic als dit
Daarom is het zo lastig om algemeenheden te verkondigen over opvoeden. Omdat men bij iedere algemene opmerking wel een specifiek voorbeeld weet waarbij het anders werkt.
Nou ja, en dat is dan weer een enorme dooddoener in zo'n topic als dit
zondag 13 februari 2011 om 11:10
quote:Ephemera schreef op 13 februari 2011 @ 10:39:
Iedere opvoeding is een unieke setting van een kind met een bepaald karakter, eigenschappen en omstandigheden en opvoeders met hun karakter, eigenschappen en omstandigheden.
Daarom is het zo lastig om algemeenheden te verkondigen over opvoeden. Omdat men bij iedere algemene opmerking wel een specifiek voorbeeld weet waarbij het anders werkt.
Nou ja, en dat is dan weer een enorme dooddoener in zo'n topic als dit Voor mij geen dooddoener. Zeker niet in een topic als dit, waar menigeen zichzelf verwijten maakt, en dat ook gevraagd wordt in de OP. Het lijkt mij de spreekwoordelijke spijker op de spreekwoordelijke kop. Maar peuter dat de gemiddelde menswetenschapper maar eens aan zijn of haar verstand! En in het kielzog van die menswetenschappers komen de volgelingen van al die exotische 'parenting strategies', die in duizenden 'zelfhulpboeken' vooral illustreren hoe weinig men écht weet over de psyche van ouder en kind. En hoe sterk er wordt ingezet op het mobiliseren van mensen in een typisch religieuze betekenis van het woord, compleet met afkortingen die de 'kerk' een gezicht geven, en van het dogma een gedeelde ervaring maken.
Iedere opvoeding is een unieke setting van een kind met een bepaald karakter, eigenschappen en omstandigheden en opvoeders met hun karakter, eigenschappen en omstandigheden.
Daarom is het zo lastig om algemeenheden te verkondigen over opvoeden. Omdat men bij iedere algemene opmerking wel een specifiek voorbeeld weet waarbij het anders werkt.
Nou ja, en dat is dan weer een enorme dooddoener in zo'n topic als dit Voor mij geen dooddoener. Zeker niet in een topic als dit, waar menigeen zichzelf verwijten maakt, en dat ook gevraagd wordt in de OP. Het lijkt mij de spreekwoordelijke spijker op de spreekwoordelijke kop. Maar peuter dat de gemiddelde menswetenschapper maar eens aan zijn of haar verstand! En in het kielzog van die menswetenschappers komen de volgelingen van al die exotische 'parenting strategies', die in duizenden 'zelfhulpboeken' vooral illustreren hoe weinig men écht weet over de psyche van ouder en kind. En hoe sterk er wordt ingezet op het mobiliseren van mensen in een typisch religieuze betekenis van het woord, compleet met afkortingen die de 'kerk' een gezicht geven, en van het dogma een gedeelde ervaring maken.
zondag 13 februari 2011 om 11:56
Ik hoop niet dat ik een beeld weggezet heb van een peuter die op de gang wordt geparkeerd, compleet hysterisch, een onverschillige moeder die aangeeft daar geen boodschap aan te hebben, en die als enige handreiking de deur op een kier zet.
Dat is iig niet hoe het hier gaat.
Ik discussieer hier over ouders die aangeven, niet tevreden te zijn met hun eigen gedrag en door hier lotgenoten te vinden zich niet meer geroepen voelen om wat aan hun eigen gedrag te doen.
Jaap discussieert meer over het beleidsmatige stuk, visie op opvoeden en inhoudelijk over de gevolgen van de straffen.
Dus m.i. lopen hier twee discussies door elkaar.
Jaap, er worden hier vaak topics geopend over het laten huilen van jonge kinderen als ze niet willen slapen. Hoe denk jij hierover? Daar ben ik wel benieuwd naar. Vind jij een methode als je kind de 1e dag 10, 2e dag 20, derde dag 30 minuten laten huilen geschikt? Of zou jij er naar toe gaan en niet alleen laten?
Dat is iig niet hoe het hier gaat.
Ik discussieer hier over ouders die aangeven, niet tevreden te zijn met hun eigen gedrag en door hier lotgenoten te vinden zich niet meer geroepen voelen om wat aan hun eigen gedrag te doen.
Jaap discussieert meer over het beleidsmatige stuk, visie op opvoeden en inhoudelijk over de gevolgen van de straffen.
Dus m.i. lopen hier twee discussies door elkaar.
Jaap, er worden hier vaak topics geopend over het laten huilen van jonge kinderen als ze niet willen slapen. Hoe denk jij hierover? Daar ben ik wel benieuwd naar. Vind jij een methode als je kind de 1e dag 10, 2e dag 20, derde dag 30 minuten laten huilen geschikt? Of zou jij er naar toe gaan en niet alleen laten?
zondag 13 februari 2011 om 12:36
quote:molie schreef op 13 februari 2011 @ 11:56:
Ik hoop niet dat ik een beeld weggezet heb van een peuter die op de gang wordt geparkeerd, compleet hysterisch, een onverschillige moeder die aangeeft daar geen boodschap aan te hebben, en die als enige handreiking de deur op een kier zet.
Dat is iig niet hoe het hier gaat.
Ik discussieer hier over ouders die aangeven, niet tevreden te zijn met hun eigen gedrag en door hier lotgenoten te vinden zich niet meer geroepen voelen om wat aan hun eigen gedrag te doen.
Jaap discussieert meer over het beleidsmatige stuk, visie op opvoeden en inhoudelijk over de gevolgen van de straffen.
Dus m.i. lopen hier twee discussies door elkaar.
Jaap, er worden hier vaak topics geopend over het laten huilen van jonge kinderen als ze niet willen slapen. Hoe denk jij hierover? Daar ben ik wel benieuwd naar. Vind jij een methode als je kind de 1e dag 10, 2e dag 20, derde dag 30 minuten laten huilen geschikt? Of zou jij er naar toe gaan en niet alleen laten?
Molie, de discussies lopen, volgens mij, niet écht door elkaar. Veel van het ongemak dat ouders voelen is een product van dogma's in de hedendaagse opvattingen over opvoeding. Dat gaat gepaard met resolute, maar niet (voldoende) onderbouwde afwijzing van de opvattingen van anderen. Het gaat daarbij vaak over straf (sanctie/consequentie) voor ongewenst gedrag. Terwijl opvoeding natuurlijk voor iets van 99,9 procent helemaal niet daarover gaat!
Er is een reden dat ik mij niet uitspreek over één bepaalde keuze door concrete aanwijzingen te geven. En dat is dat elke situatie anders is. Dat het kind een kind is dat ik niet ken. Dat de ouders mensen zijn die ik niet ken. Dat hun omgeving en omstandigheden voor mij onbekend zijn. En zoals Ephemera terecht opmerkte, maakt dat oceanen van verschil.
Toen mijn zoon als baby huilde, ging ik naar hem toe, en bleef ik bij hem tot hij niet meer huilde. Die keuze werd ook ingegeven door het gegeven dat zijn moeder het niet best deed, in mijn optiek. Ik had echt het gevoel dat zijn huilen een reactie was op de afwijzing die hij voelde, en ik cijferde mijzelf weg in een poging dat te compenseren. Maar ik ga dat anderen niet voorschrijven.
Ik hoop niet dat ik een beeld weggezet heb van een peuter die op de gang wordt geparkeerd, compleet hysterisch, een onverschillige moeder die aangeeft daar geen boodschap aan te hebben, en die als enige handreiking de deur op een kier zet.
Dat is iig niet hoe het hier gaat.
Ik discussieer hier over ouders die aangeven, niet tevreden te zijn met hun eigen gedrag en door hier lotgenoten te vinden zich niet meer geroepen voelen om wat aan hun eigen gedrag te doen.
Jaap discussieert meer over het beleidsmatige stuk, visie op opvoeden en inhoudelijk over de gevolgen van de straffen.
Dus m.i. lopen hier twee discussies door elkaar.
Jaap, er worden hier vaak topics geopend over het laten huilen van jonge kinderen als ze niet willen slapen. Hoe denk jij hierover? Daar ben ik wel benieuwd naar. Vind jij een methode als je kind de 1e dag 10, 2e dag 20, derde dag 30 minuten laten huilen geschikt? Of zou jij er naar toe gaan en niet alleen laten?
Molie, de discussies lopen, volgens mij, niet écht door elkaar. Veel van het ongemak dat ouders voelen is een product van dogma's in de hedendaagse opvattingen over opvoeding. Dat gaat gepaard met resolute, maar niet (voldoende) onderbouwde afwijzing van de opvattingen van anderen. Het gaat daarbij vaak over straf (sanctie/consequentie) voor ongewenst gedrag. Terwijl opvoeding natuurlijk voor iets van 99,9 procent helemaal niet daarover gaat!
Er is een reden dat ik mij niet uitspreek over één bepaalde keuze door concrete aanwijzingen te geven. En dat is dat elke situatie anders is. Dat het kind een kind is dat ik niet ken. Dat de ouders mensen zijn die ik niet ken. Dat hun omgeving en omstandigheden voor mij onbekend zijn. En zoals Ephemera terecht opmerkte, maakt dat oceanen van verschil.
Toen mijn zoon als baby huilde, ging ik naar hem toe, en bleef ik bij hem tot hij niet meer huilde. Die keuze werd ook ingegeven door het gegeven dat zijn moeder het niet best deed, in mijn optiek. Ik had echt het gevoel dat zijn huilen een reactie was op de afwijzing die hij voelde, en ik cijferde mijzelf weg in een poging dat te compenseren. Maar ik ga dat anderen niet voorschrijven.
zondag 13 februari 2011 om 13:49
Maar Jaap, dat is ook juist hetgeen wat ik mis in je berichten. Jij geeft aan waarom bepaalde onderzoeken de voorkeur geven aan een bepaalde methode. Jij legt methodes uit welke volgens de wetenschap of weetikveelwie het beste zouden zijn en dus is het is zo. Maar zo zit opvoeden toch niet in elkaar? Of worden jouw kinderen opgevoed volgens de methodes die het best uit de bus komen? Ik mis gevoel in je berichten. En dat is toch bij opvoeden een niet geheel onbelangrijk deel?
zondag 13 februari 2011 om 15:30
quote:Nova78 schreef op 13 februari 2011 @ 13:49:
Maar Jaap, dat is ook juist hetgeen wat ik mis in je berichten. Jij geeft aan waarom bepaalde onderzoeken de voorkeur geven aan een bepaalde methode. Jij legt methodes uit welke volgens de wetenschap of weetikveelwie het beste zouden zijn en dus is het is zo. Maar zo zit opvoeden toch niet in elkaar? Of worden jouw kinderen opgevoed volgens de methodes die het best uit de bus komen? Ik mis gevoel in je berichten. En dat is toch bij opvoeden een niet geheel onbelangrijk deel?
Dan lees je toch écht mijn bijdragen niet zoals ze bedoeld zijn! En ik kan ook niet ontdekken waarom ik die indruk zou hebben gemaakt. Ik stel, vanaf het begin, volgens mij, dat ik mij verzet tegen (overheids)bemoeienis met de opvoeding. En dat die weerstand is gebaseerd op een modelmatige benadering door de overheid en adviserende 'professionals', waarin bepaalde technieken 'goed' zouden zijn, en andere 'fout'. Inmiddels zelfs bij wet opgelegd waar het de 'pedagogische tik' beteft, waar jij toch vond dat dat terecht was?
Waar ik wetenschappelijk onderzoek aanhaal, is dat louter en alleen geweest om nog eens te benadrukken dat er geen sprake kan zijn van een 'goed gevoel straf', tenzij je jezelf wenst te belazeren. Straffen is geen pretje. En dat is ook exact de bedoeling! Dat voorkomt dat je het kind ondoordacht iets aandoet. En of je het nu 'sanctie', 'straf' of 'consequentie' noemt, en of je zelf de stoute schoenen aantrekt om het kind te straffen, of die moed niet kunt opbrengen, en de wal het schip laat keren: het kind is het lijdend voorwerp. Of een methode 'goed' of 'fout' is wordt gedicteerd door het belang van het kind. Niet het 'goede gevoel' van de ouder, een politicus of een activist.
Maar Jaap, dat is ook juist hetgeen wat ik mis in je berichten. Jij geeft aan waarom bepaalde onderzoeken de voorkeur geven aan een bepaalde methode. Jij legt methodes uit welke volgens de wetenschap of weetikveelwie het beste zouden zijn en dus is het is zo. Maar zo zit opvoeden toch niet in elkaar? Of worden jouw kinderen opgevoed volgens de methodes die het best uit de bus komen? Ik mis gevoel in je berichten. En dat is toch bij opvoeden een niet geheel onbelangrijk deel?
Dan lees je toch écht mijn bijdragen niet zoals ze bedoeld zijn! En ik kan ook niet ontdekken waarom ik die indruk zou hebben gemaakt. Ik stel, vanaf het begin, volgens mij, dat ik mij verzet tegen (overheids)bemoeienis met de opvoeding. En dat die weerstand is gebaseerd op een modelmatige benadering door de overheid en adviserende 'professionals', waarin bepaalde technieken 'goed' zouden zijn, en andere 'fout'. Inmiddels zelfs bij wet opgelegd waar het de 'pedagogische tik' beteft, waar jij toch vond dat dat terecht was?
Waar ik wetenschappelijk onderzoek aanhaal, is dat louter en alleen geweest om nog eens te benadrukken dat er geen sprake kan zijn van een 'goed gevoel straf', tenzij je jezelf wenst te belazeren. Straffen is geen pretje. En dat is ook exact de bedoeling! Dat voorkomt dat je het kind ondoordacht iets aandoet. En of je het nu 'sanctie', 'straf' of 'consequentie' noemt, en of je zelf de stoute schoenen aantrekt om het kind te straffen, of die moed niet kunt opbrengen, en de wal het schip laat keren: het kind is het lijdend voorwerp. Of een methode 'goed' of 'fout' is wordt gedicteerd door het belang van het kind. Niet het 'goede gevoel' van de ouder, een politicus of een activist.
zondag 13 februari 2011 om 19:12
quote:jaap schreef op 13 februari 2011 @ 10:04:
[...]
Wie zijn kind straft met een 'time out', duwt dat kind van zich af. Dat genereert het effect, dat de pedagogen die deze straf propageren er mee wensen te bereiken: Als jij je niet gedraagt conform mijn instructies, heb ik geen boodschap (meer) aan jou.
Het probleem is, dat (vooral) erg jonge kinderen het tijdelijke niet zien, omdat ze nog geen concept hebben van wat 'toekomst' is. 'Straks' is voor hen 'nooit'. Talloze experimenten met kinderen hebben dat aangetoond. Het zijn geen mini-volwassenen. Een minuut is al bedreigend. Het werd ook treffend geïllustreerd hiervoor, waar het kind smeekte tenminste de deur open te laten. Het kind is op zo'n moment daadwerkelijk bang aan zichzelf overgelaten te worden. Verlaten te worden. Dat pappa of mamma verdwijnt om nooit meer terug te komen. Zelfs als je er bij zegt dat hij of zij 'straks' weer terug mag komen. Dat is, voor het kleine kind, 'over een miljoen jaar'.
Werkt het terroriseren van het kind op deze wijze? Ja. Als je straf ziet als louter afschrikking, werkt het. Maar het 'vertelt' het kind ook dat de ouder bereid is het kind te verlaten. Dat de liefde van de ouder niet onvoorwaardelijk is. Dat ouder en kind niet onafscheidelijk zijn, en het bedoeld is als straf wanneer de ouder weggaat. Dit zie je in sommige gevallen dan accuut weer terug als het kind voor het eerst naar school gaat. En in een bijna panische 'kleefhouding' van het kind, waar het als de dood is dat pappa of mamma 'zomaar' verdwijnen.
Het is eigenlijk verbijsterend dat zoveel onderzoeksgegevens totaal genegeerd worden, ten bate van het verdedigen van vooringenomen posities in de menswetenschappen.Dat is dus wat ik bedoel met het gelezen hebben van een reden van het 'time-out' 0-en in afzondering. Dat was het wat ik bedoelde. Dus de afkoelperiode zou niet in afzondering plaats moeten vinden maar op een andere manier aangepakt moeten worden. Excuus, ik heb je eerdere bericht hierover blijkbaar niet goed gelezen, of ik zag de peer zelf
[...]
Wie zijn kind straft met een 'time out', duwt dat kind van zich af. Dat genereert het effect, dat de pedagogen die deze straf propageren er mee wensen te bereiken: Als jij je niet gedraagt conform mijn instructies, heb ik geen boodschap (meer) aan jou.
Het probleem is, dat (vooral) erg jonge kinderen het tijdelijke niet zien, omdat ze nog geen concept hebben van wat 'toekomst' is. 'Straks' is voor hen 'nooit'. Talloze experimenten met kinderen hebben dat aangetoond. Het zijn geen mini-volwassenen. Een minuut is al bedreigend. Het werd ook treffend geïllustreerd hiervoor, waar het kind smeekte tenminste de deur open te laten. Het kind is op zo'n moment daadwerkelijk bang aan zichzelf overgelaten te worden. Verlaten te worden. Dat pappa of mamma verdwijnt om nooit meer terug te komen. Zelfs als je er bij zegt dat hij of zij 'straks' weer terug mag komen. Dat is, voor het kleine kind, 'over een miljoen jaar'.
Werkt het terroriseren van het kind op deze wijze? Ja. Als je straf ziet als louter afschrikking, werkt het. Maar het 'vertelt' het kind ook dat de ouder bereid is het kind te verlaten. Dat de liefde van de ouder niet onvoorwaardelijk is. Dat ouder en kind niet onafscheidelijk zijn, en het bedoeld is als straf wanneer de ouder weggaat. Dit zie je in sommige gevallen dan accuut weer terug als het kind voor het eerst naar school gaat. En in een bijna panische 'kleefhouding' van het kind, waar het als de dood is dat pappa of mamma 'zomaar' verdwijnen.
Het is eigenlijk verbijsterend dat zoveel onderzoeksgegevens totaal genegeerd worden, ten bate van het verdedigen van vooringenomen posities in de menswetenschappen.Dat is dus wat ik bedoel met het gelezen hebben van een reden van het 'time-out' 0-en in afzondering. Dat was het wat ik bedoelde. Dus de afkoelperiode zou niet in afzondering plaats moeten vinden maar op een andere manier aangepakt moeten worden. Excuus, ik heb je eerdere bericht hierover blijkbaar niet goed gelezen, of ik zag de peer zelf
zondag 13 februari 2011 om 20:37
quote:whopper schreef op 13 februari 2011 @ 07:14:
[...]
Ik wilde zelf met een time-out niets bereiken, want wij hebben het een enkele keer gedaan maar kwamen er niet verder mee, maar ik had ergens gelezen dat als je een kleiner kind hebt dat je dan wel time-outs kunt inlassen maar dat die dan een ander doel dienden en vooral niet op een afgezonderde plek zouden moeten zijn. Ik heb echter nog niet opgezocht hoe dat nou zat want ik pieker me suf in welk boek dat ook alweer was.
Ik kom er wel weer op.
Ik zeg ook niet dat er niets tegenstrijdigs in mij postings zou kunnen staan; ik voed op op een trial-error basis en en streef ernaar om zonder straffen op te voeden. Maar ik ben ook maar een mens; ik zie het ook weleens verkeerd en ik doe ook weleens iets onhandigs. E ik probeer ook weleens iets uit wat niet werkt. Onze zoon heeft voor zijn 4e jaar ook op de mat gezeten, af en toe. Ik was me toen veel minder bewust van hoe ik het wilde en welke andere manieren er zijn om met een kind om te gaan. Ik ben ook lerende. Ik deel echter geen klappen of 'tikken'uit en ik ben me heel bewust dat als ik mijn stem verhef, dat mijn probleem is en niet de zijne.
Whopper, misschien dat die time out dan vooral dient om een situatie te doorbreken? Dan zou 'ie ook maar heel kort hoeven te duren.
Mijn opvoedaanpak is lijkt zo op het eerste gezicht redelijk vergelijkbaar met die van jou.
[...]
Ik wilde zelf met een time-out niets bereiken, want wij hebben het een enkele keer gedaan maar kwamen er niet verder mee, maar ik had ergens gelezen dat als je een kleiner kind hebt dat je dan wel time-outs kunt inlassen maar dat die dan een ander doel dienden en vooral niet op een afgezonderde plek zouden moeten zijn. Ik heb echter nog niet opgezocht hoe dat nou zat want ik pieker me suf in welk boek dat ook alweer was.
Ik kom er wel weer op.
Ik zeg ook niet dat er niets tegenstrijdigs in mij postings zou kunnen staan; ik voed op op een trial-error basis en en streef ernaar om zonder straffen op te voeden. Maar ik ben ook maar een mens; ik zie het ook weleens verkeerd en ik doe ook weleens iets onhandigs. E ik probeer ook weleens iets uit wat niet werkt. Onze zoon heeft voor zijn 4e jaar ook op de mat gezeten, af en toe. Ik was me toen veel minder bewust van hoe ik het wilde en welke andere manieren er zijn om met een kind om te gaan. Ik ben ook lerende. Ik deel echter geen klappen of 'tikken'uit en ik ben me heel bewust dat als ik mijn stem verhef, dat mijn probleem is en niet de zijne.
Whopper, misschien dat die time out dan vooral dient om een situatie te doorbreken? Dan zou 'ie ook maar heel kort hoeven te duren.
Mijn opvoedaanpak is lijkt zo op het eerste gezicht redelijk vergelijkbaar met die van jou.
zondag 13 februari 2011 om 20:53
Ja, inderdaad om gedrag of emotie te doorbreken. Maar wat Jaap zei, en ik dus ook ergens gelezen heb, is het afzonderen van het kind dan blijkbaar weer niet goed. De uitleg vond ik wel hout snijden eigenlijk. Ik kan me daar wel in vinden. Het is misschien ook de reden dat het bij onze zoon niet werkte. Die kan slecht begrijpen als hij ergens niet aan mee mag doen of buitengesloten wordt
zondag 13 februari 2011 om 21:01
Bij mij gaat het voor zoon 2,5 ook om gedrag doorbreken. Ik verwacht van hem echt nog geen inzicht in wat hij fout doet oid. Daarom vind ik het wel grappig, dat hij dus wel zelf al benoemt wat er niet mag (slaan/gooien met speelgoed) en erachteraan wat hij wel gaat doen.
Zoon hoeft dus wat mij betreft ook niet alleen op de gang te zitten oid, en op het moment dat hij er weer aan komt wandelen vind ik het ook prima, als hij maar wat anders gaat doen dan het gedrag dat bestraft werd op dat moment (gooien/slaan). En daar help ik hem bij.
Jaap, ik vroeg dat van het huilen omdat het me zou verbazen als jij gezien je opvattingen in dit topic dat zou hebben gedaan. En ik weet ook dat ouders die op viva van de "anti-laten-huilen stroming" zijn, (waaronder ik) vaak als soft worden weggezet.
Vat ik het goed samen als ik zeg dat jij vindt: dat ouders zonder bemoeienis van overheid hun opvoeding kunnen bepalen (binnen het normale natuurlijk) en dat daarnaast voor jou een tik niet meer schade aanbrengt dan buitensluiten door een time out?"
Zoon hoeft dus wat mij betreft ook niet alleen op de gang te zitten oid, en op het moment dat hij er weer aan komt wandelen vind ik het ook prima, als hij maar wat anders gaat doen dan het gedrag dat bestraft werd op dat moment (gooien/slaan). En daar help ik hem bij.
Jaap, ik vroeg dat van het huilen omdat het me zou verbazen als jij gezien je opvattingen in dit topic dat zou hebben gedaan. En ik weet ook dat ouders die op viva van de "anti-laten-huilen stroming" zijn, (waaronder ik) vaak als soft worden weggezet.
Vat ik het goed samen als ik zeg dat jij vindt: dat ouders zonder bemoeienis van overheid hun opvoeding kunnen bepalen (binnen het normale natuurlijk) en dat daarnaast voor jou een tik niet meer schade aanbrengt dan buitensluiten door een time out?"
zondag 13 februari 2011 om 21:44
quote:jaap schreef op 13 februari 2011 @ 15:30:
[...]
Dan lees je toch écht mijn bijdragen niet zoals ze bedoeld zijn! En ik kan ook niet ontdekken waarom ik die indruk zou hebben gemaakt.
.
Misschien breng jij het wel niet zoals je het bedoeld.
Ook jij kan het een keer verkeerd laten overkomen. Het hoeft niet altijd aan een ander te liggen.
Jouw posten zijn veelal gevuld met veel feitenkennis en weinig persoonlijke noot.
Dat is prima, en als je gooit met feitenkennis kun je ook altijd wel "winnen". Misschien beschik je erover, of je kunt heel goedg googlen. Maar het is hier geen wedstrijd wie het meeste kennis heeft, en het daardoor goed kan onderbouwen en dus gelijk heeft. Ik ga geen onderzoeken na over mijn manier van opvoeden, Ik heb het daar met mijn partner over en samen zoeken we naar methodes wie voor ons en voor onze kinderen het beste werken, en niet geheel onbelangrijk: waar wij ons goed bij voelen. Misschien moet ik me daar soms wel wat meer inverdiepen, want dat het op de gang zetten zo'n effect zou kunnen hebben op een peuter heb ik me nooit gerealiseerd. (daarintegen was hij de laatste keer dat hij op de gang zat aan het zingen, dus echt het idee dat hij zicht verstoten voelt heb ik ook niet ) Maar ik sta er wel open voor om te leren en niet alles als mijn waarheid te zien. Ben wel zo eigenwijs om toch mijn manier eruit te pakken.
Maar opvoeden is zoveel meer dan alleen maar beschikken over kennis, wat mij betreft. Over een heleboel onderwerpen kun je discussies "winnen"als je veel kennis hebt (of het goed op kunt zoeken). Ik denk dat dat over opvoeden gewoon moeilijker ligt omdat er teveel bij komt kijken. En natuurlijk zijn er veel ergere dingen die ouders hun kind aan kunnen doen als een corrigerende tik, het past niet gewoon niet bij mij. Ik kan het inhoudelijk vast niet zo goed onderbouwen als jij dat kan, omdat het een gevoelskwestie is. Omdat ik mijn kinderen het goede voorbeeld wil geven, en ik ze niet iets kan leren om niet te doen, als ik het zelf ook doe. En ik blijf er ook bij dat ik toch wel vaak zie dat er ouders zijn die het uit machteloosheid doen.
Jaap, soms is EQ ook belangrijk, en niet alleen IQ....als je begrijpt wat ik bedoel....
[...]
Dan lees je toch écht mijn bijdragen niet zoals ze bedoeld zijn! En ik kan ook niet ontdekken waarom ik die indruk zou hebben gemaakt.
.
Misschien breng jij het wel niet zoals je het bedoeld.
Ook jij kan het een keer verkeerd laten overkomen. Het hoeft niet altijd aan een ander te liggen.
Jouw posten zijn veelal gevuld met veel feitenkennis en weinig persoonlijke noot.
Dat is prima, en als je gooit met feitenkennis kun je ook altijd wel "winnen". Misschien beschik je erover, of je kunt heel goedg googlen. Maar het is hier geen wedstrijd wie het meeste kennis heeft, en het daardoor goed kan onderbouwen en dus gelijk heeft. Ik ga geen onderzoeken na over mijn manier van opvoeden, Ik heb het daar met mijn partner over en samen zoeken we naar methodes wie voor ons en voor onze kinderen het beste werken, en niet geheel onbelangrijk: waar wij ons goed bij voelen. Misschien moet ik me daar soms wel wat meer inverdiepen, want dat het op de gang zetten zo'n effect zou kunnen hebben op een peuter heb ik me nooit gerealiseerd. (daarintegen was hij de laatste keer dat hij op de gang zat aan het zingen, dus echt het idee dat hij zicht verstoten voelt heb ik ook niet ) Maar ik sta er wel open voor om te leren en niet alles als mijn waarheid te zien. Ben wel zo eigenwijs om toch mijn manier eruit te pakken.
Maar opvoeden is zoveel meer dan alleen maar beschikken over kennis, wat mij betreft. Over een heleboel onderwerpen kun je discussies "winnen"als je veel kennis hebt (of het goed op kunt zoeken). Ik denk dat dat over opvoeden gewoon moeilijker ligt omdat er teveel bij komt kijken. En natuurlijk zijn er veel ergere dingen die ouders hun kind aan kunnen doen als een corrigerende tik, het past niet gewoon niet bij mij. Ik kan het inhoudelijk vast niet zo goed onderbouwen als jij dat kan, omdat het een gevoelskwestie is. Omdat ik mijn kinderen het goede voorbeeld wil geven, en ik ze niet iets kan leren om niet te doen, als ik het zelf ook doe. En ik blijf er ook bij dat ik toch wel vaak zie dat er ouders zijn die het uit machteloosheid doen.
Jaap, soms is EQ ook belangrijk, en niet alleen IQ....als je begrijpt wat ik bedoel....
zondag 13 februari 2011 om 21:51
quote:whopper schreef op 13 februari 2011 @ 20:53:
Ja, inderdaad om gedrag of emotie te doorbreken. Maar wat Jaap zei, en ik dus ook ergens gelezen heb, is het afzonderen van het kind dan blijkbaar weer niet goed. De uitleg vond ik wel hout snijden eigenlijk. Ik kan me daar wel in vinden. Het is misschien ook de reden dat het bij onze zoon niet werkte. Die kan slecht begrijpen als hij ergens niet aan mee mag doen of buitengesloten wordtJe hebt me hierover wel aan het denken gezet. Het gebeurd hier dus ook met als doel het gedrag te doorbreken. Maar als ik dat ook kan bereiken door hem bijv, ook even op een stoeltje in de woonkamer neer te zetten....Is iets om over na te denken.
Ja, inderdaad om gedrag of emotie te doorbreken. Maar wat Jaap zei, en ik dus ook ergens gelezen heb, is het afzonderen van het kind dan blijkbaar weer niet goed. De uitleg vond ik wel hout snijden eigenlijk. Ik kan me daar wel in vinden. Het is misschien ook de reden dat het bij onze zoon niet werkte. Die kan slecht begrijpen als hij ergens niet aan mee mag doen of buitengesloten wordtJe hebt me hierover wel aan het denken gezet. Het gebeurd hier dus ook met als doel het gedrag te doorbreken. Maar als ik dat ook kan bereiken door hem bijv, ook even op een stoeltje in de woonkamer neer te zetten....Is iets om over na te denken.
zondag 13 februari 2011 om 22:26
quote:molie schreef op 13 februari 2011 @ 21:01:
(..)
Vat ik het goed samen als ik zeg dat jij vindt: dat ouders zonder bemoeienis van overheid hun opvoeding kunnen bepalen (binnen het normale natuurlijk) en dat daarnaast voor jou een tik niet meer schade aanbrengt dan buitensluiten door een time out?"
Dat laatste is te algemeen. Ik denk dat het sterk afhankelijk is van tal van factoren, die niet in enig model te vatten zijn, welke straf/sanctie/consequentie de voorkeur verdient. Factoren die besloten liggen in de aard van het kind, de aard van de ouder, en omgevingsfactoren, waaronder de reactie van niet-betrokken partijen.
Die factoren tesamen maken dat de opoedkundige tik hoogst waarschijnlijk tot een trauma zal leiden, of veruit de beste keus is. En alles daar tussenin.
Ook ik wil, uiteraard, dat de overheid kinderen redt van ouders die hen mishandelen. Maar als ik dan vervolgens na ga zitten denken over een alles uitsluitende wetstekst, kom ik er niet uit. En dat komt primair omdat mishandeling eigenlijk alleen gezien kan worden door de ogen van de (jong) volwassene, die terugkijkt op zijn of haar leven. Een onmogelijke propositie. Hoewel in theorie interessant: Beloon de ouder die, achteraf, een goed rapportcijfer krijgt van de kinderen.
Jong volwassenen die als kind in de watten werden gelegd, maar daardoor eindigden als junkie, zullen niet echt te spreken zijn over hun ouders. Ook al waren ze in hun tienerjaren in hun nopjes over de enorme vrijheid die ze hadden, en de positieve houding van hun ouders tegenover hun foute vrienden en 'authentieke' levensstijl.
(..)
Vat ik het goed samen als ik zeg dat jij vindt: dat ouders zonder bemoeienis van overheid hun opvoeding kunnen bepalen (binnen het normale natuurlijk) en dat daarnaast voor jou een tik niet meer schade aanbrengt dan buitensluiten door een time out?"
Dat laatste is te algemeen. Ik denk dat het sterk afhankelijk is van tal van factoren, die niet in enig model te vatten zijn, welke straf/sanctie/consequentie de voorkeur verdient. Factoren die besloten liggen in de aard van het kind, de aard van de ouder, en omgevingsfactoren, waaronder de reactie van niet-betrokken partijen.
Die factoren tesamen maken dat de opoedkundige tik hoogst waarschijnlijk tot een trauma zal leiden, of veruit de beste keus is. En alles daar tussenin.
Ook ik wil, uiteraard, dat de overheid kinderen redt van ouders die hen mishandelen. Maar als ik dan vervolgens na ga zitten denken over een alles uitsluitende wetstekst, kom ik er niet uit. En dat komt primair omdat mishandeling eigenlijk alleen gezien kan worden door de ogen van de (jong) volwassene, die terugkijkt op zijn of haar leven. Een onmogelijke propositie. Hoewel in theorie interessant: Beloon de ouder die, achteraf, een goed rapportcijfer krijgt van de kinderen.
Jong volwassenen die als kind in de watten werden gelegd, maar daardoor eindigden als junkie, zullen niet echt te spreken zijn over hun ouders. Ook al waren ze in hun tienerjaren in hun nopjes over de enorme vrijheid die ze hadden, en de positieve houding van hun ouders tegenover hun foute vrienden en 'authentieke' levensstijl.
zondag 13 februari 2011 om 22:40
Nova, volgens mij naderen we elkaar nu. Want dat is dus exact mijn bezwaar tegen mensen die anderen veroordelen vanwege het gebruik van de 'opvoedkundige tik'. Dat het niet bij hen past, dat is niet iets waar ik over zou willen oordelen. Maar op het moment dat ze mij komen vertellen dat het ook niet bij mij (of bij mijn buurman) past, of bij onze kinderen, heb ik maar één vraag: Waarom dan niet?
Ik vind dat een legitieme vraag. En ik ben bereid daarover in discussie te gaan, omdat ik het een interessante casus vind, waar ik toevallig wel wat van af weet, omdat ik mij heb verdiept in de wijze waarop het verbod in Zweden, en uiteindelijk ook in Nederland en andere Europese landen tot stand is gekomen. Wetenschappelijk is het zo lek als een mandje. Maar inderdaad: dat wil helemaal nog niet zeggen dat elke ouder, elk kind, en in elke omstandigheid er baat bij heeft.
Ik vind dat een legitieme vraag. En ik ben bereid daarover in discussie te gaan, omdat ik het een interessante casus vind, waar ik toevallig wel wat van af weet, omdat ik mij heb verdiept in de wijze waarop het verbod in Zweden, en uiteindelijk ook in Nederland en andere Europese landen tot stand is gekomen. Wetenschappelijk is het zo lek als een mandje. Maar inderdaad: dat wil helemaal nog niet zeggen dat elke ouder, elk kind, en in elke omstandigheid er baat bij heeft.
zondag 13 februari 2011 om 22:59
Jaap, we naderen elkaar inderdaad. In de gevallen waar ik mijn mening op baseer, zag ik dat de momenten waarop een tik werd uitgedeeld op basis van machteloosheid gebeurde. En ik denk dat in gevallen waarin dat gebeurd, dat de ouders zich er wellicht in zouden kunnen verdiepen dat er andere manieren zijn om het doel te bereiken. Ik denk dat het niet goed is om te handelen uit machteloosheid. Dat is geen keuze, maar een niet onder controle hebben van emoties. Daar kan het kind niets aan doen. Niet dat ze gelijk mijn manier moeten hanteren, maar dat ik dat een slechte reden vind. In gevallen waarin ouders wel doordacht voor de tik kiezen, is het misschien niet mijn manier, maar dan zij het zo.
Misschien is het op het moment ook wel een gevoelig onderwerp omdat we allemaal streven naar een geweldloze samenleving. En dat daarom het pijn doen, en al helemaal naar je kinderen toe, anno 2011 niet meer in onze samenleving lijkt te passen. Vroeger was het toch veel normaler om een pak voor je billen te krijgen? Ik heb het vroeger ook wel gehad, sporadisch gelukkig. De tik voor mijn billen maakte veel indruk, alleen zou ik echt niet meer weten waarom. Heeft het dan veel nut gehad? Op dat moment misschien.
Misschien is het op het moment ook wel een gevoelig onderwerp omdat we allemaal streven naar een geweldloze samenleving. En dat daarom het pijn doen, en al helemaal naar je kinderen toe, anno 2011 niet meer in onze samenleving lijkt te passen. Vroeger was het toch veel normaler om een pak voor je billen te krijgen? Ik heb het vroeger ook wel gehad, sporadisch gelukkig. De tik voor mijn billen maakte veel indruk, alleen zou ik echt niet meer weten waarom. Heeft het dan veel nut gehad? Op dat moment misschien.
zondag 13 februari 2011 om 23:05
quote:jaap schreef op 13 februari 2011 @ 22:40:
Dat het niet bij hen past, dat is niet iets waar ik over zou willen oordelen. Maar op het moment dat ze mij komen vertellen dat het ook niet bij mij (of bij mijn buurman) past, of bij onze kinderen, heb ik maar één vraag: Waarom dan niet?
.
Dat vind ik nu juist het moeilijke. Je denkt zelf als ouder dat je het het beste doet. Tenminste, daar doe ik mijn best voor. Ik zie dat onze manier werkt, dat we twee vrolijke goed opgevoede kinderen hebben. Het ligt heel gevoelig als daarover wel geoordeeld wordt.
omdat het tegelijkertijd de moeilijkste taak is die ik in mijn leven ga volbrengen. Over elk ander onderwerp kan ik wel kritiek hebben, maar over mijn "levenstaak" moeilijk.
Maar ik besef me dat ouders die wel een tik uitdelen dezelfde missie hebben, en het ook met hetzelfde goede bedoelingen doen.
Dat het niet bij hen past, dat is niet iets waar ik over zou willen oordelen. Maar op het moment dat ze mij komen vertellen dat het ook niet bij mij (of bij mijn buurman) past, of bij onze kinderen, heb ik maar één vraag: Waarom dan niet?
.
Dat vind ik nu juist het moeilijke. Je denkt zelf als ouder dat je het het beste doet. Tenminste, daar doe ik mijn best voor. Ik zie dat onze manier werkt, dat we twee vrolijke goed opgevoede kinderen hebben. Het ligt heel gevoelig als daarover wel geoordeeld wordt.
omdat het tegelijkertijd de moeilijkste taak is die ik in mijn leven ga volbrengen. Over elk ander onderwerp kan ik wel kritiek hebben, maar over mijn "levenstaak" moeilijk.
Maar ik besef me dat ouders die wel een tik uitdelen dezelfde missie hebben, en het ook met hetzelfde goede bedoelingen doen.
maandag 14 februari 2011 om 09:40
Nova, er was vanochtend een filmpje op het nieuws, als illustratie bij een voornemen van Opstelten om sneller 'uit huis te plaatsen'. Daarbij wil de VVD minister ook ouders die hun kind mishandelen laten verwijderen uit huis voor een 'afkoelperiode'.
Het bijgeleverde beeld betrof een jongen van een jaar of tien, schat ik, die kennelijk snoep pakte uit de snoeppot. Dit werd door zijn kennelijke vader bestraft met een 'pedagogische tik' voor de broek, waarna deze jongen verder ongemoeid werd gelaten. Snel en effectief?
Nee, kindermishandeling! En de betreffende vader zou dus tien dagen uit de buurt van zijn kinderen gehouden moeten worden. Waarmee de overheid deze jongen 'beschermt'. En tegelijk de boodschap meegeeft: Je bent zielig, want je bent mishandeld. Deze jongen heeft recht op een trauma.
Mocht hij later regelmatig diefstal plegen, dan komt dat omdat hij getraumatiseerd is door deze mishandeling, en moet hij zeker geen straf krijgen, maar therapie. En ik zweer je: die verdedigingslijn wordt nu al veelvuldig gevolgd in de rechtbanken. Hier, in ons land, en elders in de wereld.
Zo was er een zwarte meneer die bij een pretpark in New York een aantal mensen doodschoot, zonder duidelijke aanleiding. 'Black rage', was de verdediging van de advocaat, die vrijspraak eiste, omdat deze meneer getraumatiseerd was door zijn huidskleur en de bijbehorende discriminatie.
In onze maatschappij zie je die spagaat bijna dagelijks op forums en in de kranten. Enerzijds wil iedereen dat er wordt 'opgetreden' tegen baldadige jongeren. Maar als de ouders dat doen, worden ze straks door de VVD minister uit hun huis gehaald en aangemerkt als kindermishandelaars. De gekte in ons land kent geen grenzen.
Het bijgeleverde beeld betrof een jongen van een jaar of tien, schat ik, die kennelijk snoep pakte uit de snoeppot. Dit werd door zijn kennelijke vader bestraft met een 'pedagogische tik' voor de broek, waarna deze jongen verder ongemoeid werd gelaten. Snel en effectief?
Nee, kindermishandeling! En de betreffende vader zou dus tien dagen uit de buurt van zijn kinderen gehouden moeten worden. Waarmee de overheid deze jongen 'beschermt'. En tegelijk de boodschap meegeeft: Je bent zielig, want je bent mishandeld. Deze jongen heeft recht op een trauma.
Mocht hij later regelmatig diefstal plegen, dan komt dat omdat hij getraumatiseerd is door deze mishandeling, en moet hij zeker geen straf krijgen, maar therapie. En ik zweer je: die verdedigingslijn wordt nu al veelvuldig gevolgd in de rechtbanken. Hier, in ons land, en elders in de wereld.
Zo was er een zwarte meneer die bij een pretpark in New York een aantal mensen doodschoot, zonder duidelijke aanleiding. 'Black rage', was de verdediging van de advocaat, die vrijspraak eiste, omdat deze meneer getraumatiseerd was door zijn huidskleur en de bijbehorende discriminatie.
In onze maatschappij zie je die spagaat bijna dagelijks op forums en in de kranten. Enerzijds wil iedereen dat er wordt 'opgetreden' tegen baldadige jongeren. Maar als de ouders dat doen, worden ze straks door de VVD minister uit hun huis gehaald en aangemerkt als kindermishandelaars. De gekte in ons land kent geen grenzen.
