Actueel
alle pijlers
Wat heb je je kind wel eens aangedaan?
woensdag 9 februari 2011 om 20:20
Ik weet het en velen met mij.... schreeuwen, schelden, een tik geven etc is not done om te doen bij je kind.
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
Maar ik weet ook en velen met mij dat je kind je soms tot het uiterste kan drijven.
Ik ben benieuwd of jullie wel eens iets hebben gedaan bij je kind waar je je achteraf heel erg voor schaamt. Of wat je niet snel zal vertellen aan anderen uit angst dat ze je een slechte moeder vinden of dat ze je hard zullen veroordelen voor dat gedrag.
Ik denk namelijk dat hier best een taboe op ligt
het topic is wat mij betreft dus niet bedoeld om elkaar te veroordelen
om met mezelf te beginnen, toen mijn oudste zoon een peuter was had hij echt fases waarin hij vreselijk dwars kon zijn. echt peutergedrag, schoppen, op de grond laten vallen, gillen. meestal negeerde ik het dat hielp het beste. maar toen kwam er nog een huilbaby en raakte mijn energie langzaam heel erg op. Ik heb hem toen tijdens zon bui een keer heel hard geduwd zodat hij op de grond viel en geschreeuwd dat hij G******* z'n kop moest houden.
wat vond ik dat achteraf erg zeg! Ik schaamde me en durfde het absoluut niet te vertellen, zelfs niet tegen m'n man. Straks zouden mensen nog denken dat ik m'n kind mishandelde!
maar wie weet wat voor verhalen boven tafel zouden komen als ik het wél had verteld (aan vriendinnen bijvoorbeeld)?
wie wil nog meer delen hier?
donderdag 10 februari 2011 om 21:10
Corrigerende tik maakt kinderen minder intelligent
Kinderen tussen de twee en vier jaar die vaak fysiek werden gestraft, scoorden na vier jaar gemiddeld 5 punten lager bij een IQ-test dan leeftijdsgenootjes die nooit klappen hoefden op te vangen.
Bij de 5 tot 9-jarige proefpersonen scoorden de kinderen die regelmatig werden gecorrigeerd met een klap gemiddeld 2,8 punten lager.
De onderzoekers maakten de resultaten van hun studie bekend op de International Conference on Violence Abuse and Trauma in San Diego.
Kinderen tussen de twee en vier jaar die vaak fysiek werden gestraft, scoorden na vier jaar gemiddeld 5 punten lager bij een IQ-test dan leeftijdsgenootjes die nooit klappen hoefden op te vangen.
Bij de 5 tot 9-jarige proefpersonen scoorden de kinderen die regelmatig werden gecorrigeerd met een klap gemiddeld 2,8 punten lager.
De onderzoekers maakten de resultaten van hun studie bekend op de International Conference on Violence Abuse and Trauma in San Diego.
donderdag 10 februari 2011 om 21:14
"Toch blijkt uit veel wetenschappelijk onderzoek dat het geen sterk opvoedingsmiddel is. Nieuw onderzoek van de Tulane University in New Orleans wijst nu bijvoorbeeld uit dat kinderen die regelmatig ‘over de knie’ gaan twee keer zo vaak agressief gedrag ontwikkelen. Denk daarbij aan vechten, dingen vernielen of kinderen pesten.
We wisten al uit eerder onderzoek dat een tik weliswaar op korte termijn werkt, maar op lange termijn zijn effect verliest, en dat slaan de woede van het kind verergert zonder een opvoedkundige werking te hebben. Bij die studies was echter een verband tussen een corrigerende tik en agressief gedrag op latere leeftijd lastig aan te tonen."
Van een tik is nog nooit iemand slechter geworden.....nou blijkbaar dus wel!
We wisten al uit eerder onderzoek dat een tik weliswaar op korte termijn werkt, maar op lange termijn zijn effect verliest, en dat slaan de woede van het kind verergert zonder een opvoedkundige werking te hebben. Bij die studies was echter een verband tussen een corrigerende tik en agressief gedrag op latere leeftijd lastig aan te tonen."
Van een tik is nog nooit iemand slechter geworden.....nou blijkbaar dus wel!
donderdag 10 februari 2011 om 21:22
donderdag 10 februari 2011 om 21:23
donderdag 10 februari 2011 om 22:48
quote:Eindeloos schreef op 09 februari 2011 @ 21:41:
Ik ben nu 42 jaar moeder.
Van 3 meiden.
De keren dat ik ze een klap heb gegeven, (alledrie te samen ) zijn te tellen op de vingers van 1 hand.
Maar kinderen zijn ook niet van papier hoor.
Ik kom zelf uit een gezin, waar je blij was, als je die week geen klap had gehad.
Ik heb er niets aan overgehouden.Maar toch lijk je het niet "de" opvoedmethode te vinden, aangezien je het zelf dus anders doet.
Ik ben nu 42 jaar moeder.
Van 3 meiden.
De keren dat ik ze een klap heb gegeven, (alledrie te samen ) zijn te tellen op de vingers van 1 hand.
Maar kinderen zijn ook niet van papier hoor.
Ik kom zelf uit een gezin, waar je blij was, als je die week geen klap had gehad.
Ik heb er niets aan overgehouden.Maar toch lijk je het niet "de" opvoedmethode te vinden, aangezien je het zelf dus anders doet.
donderdag 10 februari 2011 om 22:51
quote:caoilfhinnn schreef op 10 februari 2011 @ 13:55:
Ik schaam mij niet omdat ik wel eens mijn stem verhef en wel eens een tik uitdeel. Natuurlijk is dat onmacht, dat ontken ik ook nergens. En het zou in theorie ook niet hoeven, óf anders kunnen. Maar soms gebeurd het gewoon toch, omdat ik het zat ben, en omdat ik geen langspeelplaat en robot ben.
Je kan mijn stukje op verschillende manieren uitleggen. Je kan het toch niet met iedereen eens zijn. Iedereen heeft zijn eigen perceptie en manier van opvoeden. De ene is niet per definitie beter dan de ander. Ik zie in ieder geval haarscherp onder ogen dat ik genoeg fouten heb als ouder en er zeer zeker verbeterpunten zijn. Maar de basis is warm, liefdevol en goed. Mijn kinderen zijn dol op mij en andersom idemdito. Ik zie en merk aan alles dat onze band prima in orde is. Tikken uitdelen is dan ook nagenoeg niet nodig. Maar zoals iedereen heb ik ook wel eens mijn zwakke momenten. Ik draai er alleen niet omheen en ga er ook geen excuses voor verzinnen. Nee het is niet goed, maar helaas het gebeurd desondanks toch wel eens. Hoevaak? Geen idee? De kleintjes van 3 tot 6 jaar kunnen echt het bloed onder ja nagels vandaan halen, en je kan jezelf herhalen tot je er scheel van ziet, maar dan nóg lijkt het soms niet te beklijven, wanhopig kan je er van worden. Van andermans kinderen kan ik dat veel beter hebben gek genoeg. Die zijn niet mijn eindverantwoordelijkheid. Die zou ik dan ook nooit met 1 vinger aanraken. Never!
Ik hoop alleen niet dat ik het beeld heb geschetst van een slaande moeder. Want dan hebben jullie denk ik mijn punt gemist. Als ik eens in de week een klein tikje uitdeel, dan is al veel. En onder een tikje versta ik eentje op de hand of op de bibs, niet in het gezicht of anderzijds.
En ik zie niet in wat er minder erg is aan iemands arm fijnknijpen of bij de oor nemen of bij de kin nemen ( die dingen kunnen behooooorlijk hardhandig er aan toe gaan) dan je kind soms een klein tikje op de vingers te geven. Het is allemaal bedoeld als schrik en je wil er in beider gevallen mee aangeven dat je er genoeg van hebt en je kind moet luisteren. Alles wat een kind enigszins zeer doet valt onder dezelfde categorie wat mij betreft. Niet goed, niet slecht, maar ook niet direct schadelijk. Het heet opvoeden, met vallen én opstaan.En toch vind ik, ook al geloof ik direct dat je een goede moeder bent, dat op het moment dat een tik in het opvoedsysteem zit, in de zin van "niet goed, maar ach, het hoort erbij, en komt dus voor" je je op een gevaarlijke weg bevindt.
Ik schaam mij niet omdat ik wel eens mijn stem verhef en wel eens een tik uitdeel. Natuurlijk is dat onmacht, dat ontken ik ook nergens. En het zou in theorie ook niet hoeven, óf anders kunnen. Maar soms gebeurd het gewoon toch, omdat ik het zat ben, en omdat ik geen langspeelplaat en robot ben.
Je kan mijn stukje op verschillende manieren uitleggen. Je kan het toch niet met iedereen eens zijn. Iedereen heeft zijn eigen perceptie en manier van opvoeden. De ene is niet per definitie beter dan de ander. Ik zie in ieder geval haarscherp onder ogen dat ik genoeg fouten heb als ouder en er zeer zeker verbeterpunten zijn. Maar de basis is warm, liefdevol en goed. Mijn kinderen zijn dol op mij en andersom idemdito. Ik zie en merk aan alles dat onze band prima in orde is. Tikken uitdelen is dan ook nagenoeg niet nodig. Maar zoals iedereen heb ik ook wel eens mijn zwakke momenten. Ik draai er alleen niet omheen en ga er ook geen excuses voor verzinnen. Nee het is niet goed, maar helaas het gebeurd desondanks toch wel eens. Hoevaak? Geen idee? De kleintjes van 3 tot 6 jaar kunnen echt het bloed onder ja nagels vandaan halen, en je kan jezelf herhalen tot je er scheel van ziet, maar dan nóg lijkt het soms niet te beklijven, wanhopig kan je er van worden. Van andermans kinderen kan ik dat veel beter hebben gek genoeg. Die zijn niet mijn eindverantwoordelijkheid. Die zou ik dan ook nooit met 1 vinger aanraken. Never!
Ik hoop alleen niet dat ik het beeld heb geschetst van een slaande moeder. Want dan hebben jullie denk ik mijn punt gemist. Als ik eens in de week een klein tikje uitdeel, dan is al veel. En onder een tikje versta ik eentje op de hand of op de bibs, niet in het gezicht of anderzijds.
En ik zie niet in wat er minder erg is aan iemands arm fijnknijpen of bij de oor nemen of bij de kin nemen ( die dingen kunnen behooooorlijk hardhandig er aan toe gaan) dan je kind soms een klein tikje op de vingers te geven. Het is allemaal bedoeld als schrik en je wil er in beider gevallen mee aangeven dat je er genoeg van hebt en je kind moet luisteren. Alles wat een kind enigszins zeer doet valt onder dezelfde categorie wat mij betreft. Niet goed, niet slecht, maar ook niet direct schadelijk. Het heet opvoeden, met vallen én opstaan.En toch vind ik, ook al geloof ik direct dat je een goede moeder bent, dat op het moment dat een tik in het opvoedsysteem zit, in de zin van "niet goed, maar ach, het hoort erbij, en komt dus voor" je je op een gevaarlijke weg bevindt.
donderdag 10 februari 2011 om 22:59
quote:eleonora schreef op 10 februari 2011 @ 14:30:
Een keer heb ik mijn dochter drie tikken voor haar billen gegeven. Ze was net jarig geweest en had een boek wat ze cadeau had gekregen aan vellen gescheurd, om met de plaatjes te spelen. Het was al de zoveelste keer en was het een splinternieuw boek. Ik werd kwaad. En ik was zo suf om haar op haar billen te slaan.
Ik heb haar meteen erna gezegd dat het fout was wat ik deed. Dat ik best kwaad kon worden maar niet mocht slaan. Dat leer ik haar tenslotte ook.
Het is nu bijna twee jaar geleden en we hebben het er nog wel eens over. Dat ik haar in mijn woede sloeg vind ik heel suf van mezelf. Ik had weg moeten lopen. Ze was niet moedwillig geweest, ze was betoverd door de mooie plaatjes en kon ze niet weerstaan. Ik had een sanctie moeten bedenken en niet slaan. Het is daarna nooit meer gebeurt maar ik zal het nooit vergeten. Zelden zo veel spijt ergens van gehad.
Dit vind ik een goed voorbeeld van uit de bocht vliegen en niet jezelf goed praten, maar objectief observeren wat er mis ging en besluiten dat dat niet is wat je wilt en hierin naar je kind toe verantwoordelijkheid nemen.
Leo, je geeft wat mij betreft hier duidelijk een situatie aan die voor jou een exces was en dat vind ik gezond, dat dit soort situaties, die idd bij iedere ouder kunnen voorkomen, excessen blijven.
Wanneer ze onderdeel van de opvoeding worden en ook op die manier goed gepraat worden op een forum, "want het gebeurt niet eens elke week", trek ik een wenkbrauw op.
Een keer heb ik mijn dochter drie tikken voor haar billen gegeven. Ze was net jarig geweest en had een boek wat ze cadeau had gekregen aan vellen gescheurd, om met de plaatjes te spelen. Het was al de zoveelste keer en was het een splinternieuw boek. Ik werd kwaad. En ik was zo suf om haar op haar billen te slaan.
Ik heb haar meteen erna gezegd dat het fout was wat ik deed. Dat ik best kwaad kon worden maar niet mocht slaan. Dat leer ik haar tenslotte ook.
Het is nu bijna twee jaar geleden en we hebben het er nog wel eens over. Dat ik haar in mijn woede sloeg vind ik heel suf van mezelf. Ik had weg moeten lopen. Ze was niet moedwillig geweest, ze was betoverd door de mooie plaatjes en kon ze niet weerstaan. Ik had een sanctie moeten bedenken en niet slaan. Het is daarna nooit meer gebeurt maar ik zal het nooit vergeten. Zelden zo veel spijt ergens van gehad.
Dit vind ik een goed voorbeeld van uit de bocht vliegen en niet jezelf goed praten, maar objectief observeren wat er mis ging en besluiten dat dat niet is wat je wilt en hierin naar je kind toe verantwoordelijkheid nemen.
Leo, je geeft wat mij betreft hier duidelijk een situatie aan die voor jou een exces was en dat vind ik gezond, dat dit soort situaties, die idd bij iedere ouder kunnen voorkomen, excessen blijven.
Wanneer ze onderdeel van de opvoeding worden en ook op die manier goed gepraat worden op een forum, "want het gebeurt niet eens elke week", trek ik een wenkbrauw op.
donderdag 10 februari 2011 om 23:01
quote:caoilfhinnn schreef op 10 februari 2011 @ 18:09:
Ik denk niet eens dat het eens in de week is. Het komt met vlagen. Dan weer iets vaker, dan weer iets minder. Ik heb een peuter/kleuter in huis ( die anderen zijn al ouder) die af en toe zo dwars kan zijn, dan een tik het enige is wat hem bij zinnen kan brengen. Mijn vriendin zet haar zoon onder de koude douche, of als hij vloekt een schep sambal te eten. Dát vind ik pas écht fout.
Ik ben gewoon eerlijk. Ik ben oha een leuke en goede moeder. Met een paar mitsen en maren. Jammer dan. Ik vind in ieder geval dat in grote lijnen het prima gaat. En ik heb heel lieve kindertjes. Totaal niet geconditioneerd ofzo, maar vrolijk en onbevangen. Ik denk dat dit hele gegeven groter wordt gemaakt dan het is hoor.Hoe oud is het kind van je vriendin? Een schep sambal te eten? Is ze wel goed bij haar hoofd???
Ik denk niet eens dat het eens in de week is. Het komt met vlagen. Dan weer iets vaker, dan weer iets minder. Ik heb een peuter/kleuter in huis ( die anderen zijn al ouder) die af en toe zo dwars kan zijn, dan een tik het enige is wat hem bij zinnen kan brengen. Mijn vriendin zet haar zoon onder de koude douche, of als hij vloekt een schep sambal te eten. Dát vind ik pas écht fout.
Ik ben gewoon eerlijk. Ik ben oha een leuke en goede moeder. Met een paar mitsen en maren. Jammer dan. Ik vind in ieder geval dat in grote lijnen het prima gaat. En ik heb heel lieve kindertjes. Totaal niet geconditioneerd ofzo, maar vrolijk en onbevangen. Ik denk dat dit hele gegeven groter wordt gemaakt dan het is hoor.Hoe oud is het kind van je vriendin? Een schep sambal te eten? Is ze wel goed bij haar hoofd???
donderdag 10 februari 2011 om 23:06
quote:caoilfhinnn schreef op 10 februari 2011 @ 21:23:
En ik ben al 15 jaar moeder, heb nog nooit harder hoeven slaan, dat is het ding ook helemaal niet. Ik geef mijn oudere kinderen ook al jaren geen tik op de vingers meer, die tijd is voor hen wel geweest. Ach en laat verder ook maar. Laten we het erover eens zijn, dat we het met elkaar oneens zijn.
Lees nog eens na... Je hebt nooit harder hoeven slaan. Ik vind dat echt een rotopmerking, want zo is het slaan de verantwoordelijkheid van je kind. Hun gedrag bepaalt hoe hard jij moet slaan. Terwijl die verantwoordelijkheid hoe jij handelt, bij jou als volwassene hoort te liggen.
En waarom sla je je oudere kinderen dan niet? Luisteren zij altijd wel??
Weet je, dat het gebeurt, eenmalig, dat kan ik me voorstellen, maar dat je dan niet denkt: hey dit wil ik anders, dit was niet ok, hoe zal ik het eens gaan aanpakken, dat vind ik echt jammer en ook zorgelijk.
En ik ben al 15 jaar moeder, heb nog nooit harder hoeven slaan, dat is het ding ook helemaal niet. Ik geef mijn oudere kinderen ook al jaren geen tik op de vingers meer, die tijd is voor hen wel geweest. Ach en laat verder ook maar. Laten we het erover eens zijn, dat we het met elkaar oneens zijn.
Lees nog eens na... Je hebt nooit harder hoeven slaan. Ik vind dat echt een rotopmerking, want zo is het slaan de verantwoordelijkheid van je kind. Hun gedrag bepaalt hoe hard jij moet slaan. Terwijl die verantwoordelijkheid hoe jij handelt, bij jou als volwassene hoort te liggen.
En waarom sla je je oudere kinderen dan niet? Luisteren zij altijd wel??
Weet je, dat het gebeurt, eenmalig, dat kan ik me voorstellen, maar dat je dan niet denkt: hey dit wil ik anders, dit was niet ok, hoe zal ik het eens gaan aanpakken, dat vind ik echt jammer en ook zorgelijk.
donderdag 10 februari 2011 om 23:19
quote:whopper schreef op 10 februari 2011 @ 23:10:
Oh dit gaat me zo tegen de haren in. Echt, ik kan hier helemaal naar van worden.
Ja, hier ook. Gewoon omdat ik weet wat het met je doet als kind.
Doet me denken aan die mrscarios (?) van een tijd terug, al geloof ik dat dat gelukkig een troll was.
Bah, ik begrijp zulke mensen niet hoor.
Oh dit gaat me zo tegen de haren in. Echt, ik kan hier helemaal naar van worden.
Ja, hier ook. Gewoon omdat ik weet wat het met je doet als kind.
Doet me denken aan die mrscarios (?) van een tijd terug, al geloof ik dat dat gelukkig een troll was.
Bah, ik begrijp zulke mensen niet hoor.
donderdag 10 februari 2011 om 23:24
Een kind een schep sambal geven. Ongekend, hoe haalt ze het in haar hoofd. Gek hè dat je dan een bang lief kind krijgt.
Ik heb eens een vriendin gehad die haar zoontje, van toen een maand of negen, in de hal gooide, nadat hij zich probeerde op te trekken aan de vogelkooi. Kooi viel omver, over hem heen. "Zo, dat doet hij nooit meer". Vriendschap was over en ik heb het gemeld bij een vertrouwensarts.
Ik heb eens een vriendin gehad die haar zoontje, van toen een maand of negen, in de hal gooide, nadat hij zich probeerde op te trekken aan de vogelkooi. Kooi viel omver, over hem heen. "Zo, dat doet hij nooit meer". Vriendschap was over en ik heb het gemeld bij een vertrouwensarts.
donderdag 10 februari 2011 om 23:35
Ik moet hier eigenlijk ook niet lezen..pfff.
Als ik toch dingen zie gebeuren met kinderen die het daglicht niet kunnen verdragen, dan ben je de mijne.
Als ik 1 van de forumsters hier die het normaal vinden om hun kind aan een arm mee te sleuren/een klap verkoopt/oid tegenkom en ik zie het gebeuren, dan krijg je van mij dezelfde behandeling (uit het zicht van je kind, natuurlijk). Mag je even voelen hoe vernederend dat wel niet is, want dat is het !!
Als ik toch dingen zie gebeuren met kinderen die het daglicht niet kunnen verdragen, dan ben je de mijne.
Als ik 1 van de forumsters hier die het normaal vinden om hun kind aan een arm mee te sleuren/een klap verkoopt/oid tegenkom en ik zie het gebeuren, dan krijg je van mij dezelfde behandeling (uit het zicht van je kind, natuurlijk). Mag je even voelen hoe vernederend dat wel niet is, want dat is het !!
donderdag 10 februari 2011 om 23:40
Ik word beroerd van wat ik lees hier, sambal en met kinderen gooien.
Is hier werkelijk een discussie gaande over hoe ver je fysiek denkt te mogen en kunnen gaan? Ach stel je eens voor dat je partner je een lel of zacht tikkie geeft omdat je niet naar hem luistert? Moet dan ook kunnen lijkt me.
Wat ik gewoon niet snap is dat vowassenen laaiend op elkaar kunnen worden wanneer ze fysiek begrensd worden echter in relatie tot een kind is dit voor bepaalde volwassenen schijnbaar anders. Ik lees dan nuances en bijstellingen waarom je al dan niet tot enig fysiek ingrijpen kan en mag komen.
Mensen moeten volgens de wet van elkaar af te blijven. Kinderen zijn mensen.
En nu ga ik hier maar weer weg...
Is hier werkelijk een discussie gaande over hoe ver je fysiek denkt te mogen en kunnen gaan? Ach stel je eens voor dat je partner je een lel of zacht tikkie geeft omdat je niet naar hem luistert? Moet dan ook kunnen lijkt me.
Wat ik gewoon niet snap is dat vowassenen laaiend op elkaar kunnen worden wanneer ze fysiek begrensd worden echter in relatie tot een kind is dit voor bepaalde volwassenen schijnbaar anders. Ik lees dan nuances en bijstellingen waarom je al dan niet tot enig fysiek ingrijpen kan en mag komen.
Mensen moeten volgens de wet van elkaar af te blijven. Kinderen zijn mensen.
En nu ga ik hier maar weer weg...
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
donderdag 10 februari 2011 om 23:41
Ik kreeg vroeger als kind wel eens een tik voor mijn billen, als ik die kreeg wist ik ook dat ik echt oervervelend was geweest.
Helaas was mijn moeder in mijn puberteit minder stressbestending. Ik heb wel meer dan eens een klap gehad en er werd vaak gedreigd (als je nu de schuur niet gaat opruimen krijg je een schop onder je kont). Ik heb hier een heel naar gevoel aan over gehouden. En ik was een gemiddelde puber.
Helaas was mijn moeder in mijn puberteit minder stressbestending. Ik heb wel meer dan eens een klap gehad en er werd vaak gedreigd (als je nu de schuur niet gaat opruimen krijg je een schop onder je kont). Ik heb hier een heel naar gevoel aan over gehouden. En ik was een gemiddelde puber.
