Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Bang voor restklachten
donderdag 22 april 2021 om 11:52
Afgelopen weekend positief getest op corona en ben al een week flink beroerd. Ik lig voornamelijk in bed, hooguit een uurtje op de bank of in bad en dan weer terug in bed. Er zit nog weinig tot geen verbetering in en ik word er een beetje moedeloos van.
Ik hoest veel en mijn longen doen pijn. Ik heb fibromyalgie dus ben bekend met vermoeidheid en spierpijn, maar dit is heel andere koek. Omdat het nu al een week zo belabberd gaat begin ik steeds banger te worden voor restklachten. Misschien is het nog te vroeg om mij hier druk om te maken, maar na alle horrorverhalen van mensen in mijn omgeving en op het internet ben ik bang dat ik nooit meer de oude word.
Weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken, wilde het even van me afschrijven.
Ik hoest veel en mijn longen doen pijn. Ik heb fibromyalgie dus ben bekend met vermoeidheid en spierpijn, maar dit is heel andere koek. Omdat het nu al een week zo belabberd gaat begin ik steeds banger te worden voor restklachten. Misschien is het nog te vroeg om mij hier druk om te maken, maar na alle horrorverhalen van mensen in mijn omgeving en op het internet ben ik bang dat ik nooit meer de oude word.
Weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken, wilde het even van me afschrijven.
zondag 16 mei 2021 om 08:59
Ja pittig Amy @
Ik heb zelf geen kinderen en geen betaald werk, dus heb echt de tijd om uit te rusten. Aan de andere kant ben ik ook veel alleeen na 2.5 maand samen te zijn geweest met mijn moeder, zie ik hier ook wel weer wat tegenop.
Heb een groot sociaal netwerk, maar moet afspraken echt beperken omdat het me teveel energie kost en mijn hoofd overprikkeld raakt.
Lijkt me ook lastig met kinderen om hier een modus in te vinden, want je hebt dan zo weinig tijd om bij te tanken.
Ik heb zelf geen kinderen en geen betaald werk, dus heb echt de tijd om uit te rusten. Aan de andere kant ben ik ook veel alleeen na 2.5 maand samen te zijn geweest met mijn moeder, zie ik hier ook wel weer wat tegenop.
Heb een groot sociaal netwerk, maar moet afspraken echt beperken omdat het me teveel energie kost en mijn hoofd overprikkeld raakt.
Lijkt me ook lastig met kinderen om hier een modus in te vinden, want je hebt dan zo weinig tijd om bij te tanken.
zondag 16 mei 2021 om 09:09
Ik bemerk bij mijzelf een voordeel dat ik al mijn hele leven een energiebeperking heb en daardoor al meerdere instortingen en een aantal keer er tegenaan te hebben gezeten. Dan was de oorzaak wel vooral psychisch, waardoor het leidse tot overprikkeling, maar heb mijn lichaam en hoofd daardoor redelijk leren aanvoelen en heb dus vaker periodes gehad dat ik amper iets kon.
Het grootste verschil was dat ik toen vaak ook heel somber was en daardoor ook weinig zin had in dingen.
Nu merk ik dat de bron fysiek is, omdat ik die zin wel heb. Soms is dat moeilijk en frustreert het, vooral op mijn slechte dagen. Maar van mijn betere dagen, kan ik wel genieten van de dingen die wel gaan.
Al weet ik ook niet hoe ik me voel als dit nog een half jaar duurt, maar momenteel verras ik mijzelf positief met hoe ik er psychisch onder ben.
Het grootste verschil was dat ik toen vaak ook heel somber was en daardoor ook weinig zin had in dingen.
Nu merk ik dat de bron fysiek is, omdat ik die zin wel heb. Soms is dat moeilijk en frustreert het, vooral op mijn slechte dagen. Maar van mijn betere dagen, kan ik wel genieten van de dingen die wel gaan.
Al weet ik ook niet hoe ik me voel als dit nog een half jaar duurt, maar momenteel verras ik mijzelf positief met hoe ik er psychisch onder ben.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zondag 16 mei 2021 om 10:30
Ik lijd er psychisch ook onder. Het ging al maanden niet goed met de fibro, maar omdat ik afgelopen jaren een paar keer eerder uit moeilijke periodes ben gekomen hield ik hoop. Nu met corona erbij verdwijnt die hoop steeds meer. Het is een nieuw virus waarbij ik niet weet hoe lang mijn lichaam nodig heeft tot herstel en of het überhaupt herstelt, dat maakt het onzeker. Bij alleen fibro weet ik wat ik moet doen om weer de balans te vinden, ook als ik weet dat dat ook maanden kan duren. Nu heb ik er totaal geen grip meer op.
Ik voel me ook steeds vaker somber en heb soms gedachten dat ik niet meer wil en er liever niet meer ben. Dat maakt me verdrietig. En dan hoor ik van mensen om mij heen die weer weekendjes weg plannen/terrassen/vakanties boeken, en ik zit 95% van mijn tijd alleen thuis.
Gisteren had ik een redelijke dag dus had ik weer perspectief. Vannacht wakker gelegen met fikse pijn tussen mijn schouderbladen en de moed is weer in mijn schoenen gezakt.
Ik voel me ook steeds vaker somber en heb soms gedachten dat ik niet meer wil en er liever niet meer ben. Dat maakt me verdrietig. En dan hoor ik van mensen om mij heen die weer weekendjes weg plannen/terrassen/vakanties boeken, en ik zit 95% van mijn tijd alleen thuis.
Gisteren had ik een redelijke dag dus had ik weer perspectief. Vannacht wakker gelegen met fikse pijn tussen mijn schouderbladen en de moed is weer in mijn schoenen gezakt.
zondag 16 mei 2021 om 13:04
Ik reageer ook weer even.
Wil als eerste een hele dikke knuffel geven aan Hobbeltverder, Juffertje, Pheebs, Lollypopje en alle anderen die hier schrijven/lezen en het kunnen gebruiken.
Vandaag zit ik er mentaal ook even doorheen. Voel me labiel, somber, huilerig en wil uit frustratie alles om me heen slaan (doe ik niet hoor, die energie heb ik niet
).
Ik zit al aan de antidepressiva, ben helaas depressie gevoelig. Maar merk na een aantal jaar stabiel te zijn dat het nu weer een behoorlijk gevecht is.
Al is het wel anders, wat iemand al opmerkte; het is nu echt lichamelijk. Ik wil wel, maar mijn lichaam niet. En dat trekt weer op mijn psyche.
Lang geleden ook een burn out gehad en ook daar lijkt het op.
De uitkomst is dan wel hetzelfde, maar de oorzaak ligt nu echt ergens anders.
Morgen is het 5 weken geleden dat ik ziek werd en het frustreert me zo erg dat er zo weinig verbetering is. Excuses, ik weet dat hier mensen meeschrijven die al langer bezig zijn.
Mijn hele weerstand is naar de tyfus. Zit onder de eczeem. Zelfs mijn tandvlees bloed bij het minste of geringste.
Maar het meest heb ik nog de stress om mijn studie. Ik moet komende weken opdrachten inleveren, over een maand moet ik vakken hebben afgerond want dan begint de zomervakantie (zit in mijn laatste jaar) Ik loop verschrikkelijk achter, niets lukt. Wakker blijven en eten maken is alles wat ik kan doen op een dag. Ben zo bang dat ik mijn studie voor dit studiejaar maar moet opgeven (Ik ben 35, het is niet zo dat ik 22 ben en nog 'alle' tijd van de wereld heb. Wilde volgend jaar toch wel een grote mensen baan hebben).
Sorry voor de lange frustratie post
Het lucht wel op haha.
Ik wil mijn man er ook niet te veel mee lastig vallen, want die ik ook nog aan het opkrabbelen. En mijn ouders vinden dat ik het maar harder moet proberen.
Wil als eerste een hele dikke knuffel geven aan Hobbeltverder, Juffertje, Pheebs, Lollypopje en alle anderen die hier schrijven/lezen en het kunnen gebruiken.
Vandaag zit ik er mentaal ook even doorheen. Voel me labiel, somber, huilerig en wil uit frustratie alles om me heen slaan (doe ik niet hoor, die energie heb ik niet
).Ik zit al aan de antidepressiva, ben helaas depressie gevoelig. Maar merk na een aantal jaar stabiel te zijn dat het nu weer een behoorlijk gevecht is.
Al is het wel anders, wat iemand al opmerkte; het is nu echt lichamelijk. Ik wil wel, maar mijn lichaam niet. En dat trekt weer op mijn psyche.
Lang geleden ook een burn out gehad en ook daar lijkt het op.
De uitkomst is dan wel hetzelfde, maar de oorzaak ligt nu echt ergens anders.
Morgen is het 5 weken geleden dat ik ziek werd en het frustreert me zo erg dat er zo weinig verbetering is. Excuses, ik weet dat hier mensen meeschrijven die al langer bezig zijn.
Mijn hele weerstand is naar de tyfus. Zit onder de eczeem. Zelfs mijn tandvlees bloed bij het minste of geringste.
Maar het meest heb ik nog de stress om mijn studie. Ik moet komende weken opdrachten inleveren, over een maand moet ik vakken hebben afgerond want dan begint de zomervakantie (zit in mijn laatste jaar) Ik loop verschrikkelijk achter, niets lukt. Wakker blijven en eten maken is alles wat ik kan doen op een dag. Ben zo bang dat ik mijn studie voor dit studiejaar maar moet opgeven (Ik ben 35, het is niet zo dat ik 22 ben en nog 'alle' tijd van de wereld heb. Wilde volgend jaar toch wel een grote mensen baan hebben).
Sorry voor de lange frustratie post
Het lucht wel op haha. Ik wil mijn man er ook niet te veel mee lastig vallen, want die ik ook nog aan het opkrabbelen. En mijn ouders vinden dat ik het maar harder moet proberen.
zondag 16 mei 2021 om 13:06
Ook van mij!
Ben blij dit forum gevonden te hebben.
En volgens mij heeft een ieder van ons al best wat voor hun kiezen gekregen!
Net mijn moeder uitgezwaaid, ben je 44 en sta je te huilen als een kind.
Het was ook echt een fijne en gezellige tijd, ondanks de reden.
Even nu echt weer wennen aan het alleen koffie drinken en eten.
Ga nu rusten, mijn huis is helemaal schoon, boodschappen in huis en even proberen bij te slapen na mijn vervelende nacht.
Pheebs ik kan echt snappen wat je schrijft.
Ik merk dat ik door de Corona, het in je eentje ziek op bed liggen en niemand mag bij je, me ook des te meer besef dat je echt wel kwetsbaar kunt zijn als je alleen woont.
Komt bij mij ook wel extra door mijn relatiebreuk en het bedrogen zijn, wat ook wel wat met je eigenwaarde doet helaas.
Fijn zoveel herkenning!!!
Ben blij dit forum gevonden te hebben.
En volgens mij heeft een ieder van ons al best wat voor hun kiezen gekregen!
Net mijn moeder uitgezwaaid, ben je 44 en sta je te huilen als een kind.
Het was ook echt een fijne en gezellige tijd, ondanks de reden.
Even nu echt weer wennen aan het alleen koffie drinken en eten.
Ga nu rusten, mijn huis is helemaal schoon, boodschappen in huis en even proberen bij te slapen na mijn vervelende nacht.
Pheebs ik kan echt snappen wat je schrijft.
Ik merk dat ik door de Corona, het in je eentje ziek op bed liggen en niemand mag bij je, me ook des te meer besef dat je echt wel kwetsbaar kunt zijn als je alleen woont.
Komt bij mij ook wel extra door mijn relatiebreuk en het bedrogen zijn, wat ook wel wat met je eigenwaarde doet helaas.
Fijn zoveel herkenning!!!
zondag 16 mei 2021 om 13:12
Borrelhap, ik herken de frustratie ook zo. Ben af en toe zo kwaad! Mocht de 3e week bij mijn moeder 3x 1 minuut lopen op een dag. Heb toen gezegd als ik in die minuut iemand tegenkom en die zegt dat Corona alleen maar een griepje is, sla ik m zo de heg in. En ik denk dat ik dit ook echt had gedaan, maar kwam natuurlijk niemand
tegen
Maar die boosheid is ook echt nieuw voor me!
tegen
Maar die boosheid is ook echt nieuw voor me!
zondag 16 mei 2021 om 13:22
Inmiddels is de boosheid naar anderen gezakt, maar in het begin al die groepen mensen samen zien op tv (koningsdag bijvoorbeeld of die demonstraties) waar dan vrijwel niemand wat oploopt en ik ben super voorzichtig en loop het op door pure pech.
Wel irritant blijven mensen die zeggen dat omdat ze jong zijn ze niet hoeven op te letten, want ze worden niet zo ziek. Nee ziek misschien niet, maar heb je al dat nieuws over jonge mensen met restklachten gemist?
Nog los van dat je ook andere kunt besmetten.
Wel irritant blijven mensen die zeggen dat omdat ze jong zijn ze niet hoeven op te letten, want ze worden niet zo ziek. Nee ziek misschien niet, maar heb je al dat nieuws over jonge mensen met restklachten gemist?
Nog los van dat je ook andere kunt besmetten.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
zondag 16 mei 2021 om 13:48
Heel herkenbaar wat ik allemaal lees hier!
Ik ben vooral heel boos op mezelf. Heb het opgelopen omdat een kennis jarig was en ik besloot een uurtje langs te gaan. Geheel aan de regels gehouden van geen aanrakingen, ruim 1,5m afstand houden. Drie dagen later kreeg ik een appje dat vader van kennis het had en voor mij op bezoek was geweest (hij had toen nog geen klachten), daarna kennis positief en 2 dagen later begonnen mijn klachten.
Zoveel spijt dat ik daarheen ben gegaan. Zij zijn na 2 weken weer volledig hersteld en ik heb er maanden later nog last van. Dat maakt het extra frustrerend. Al kan zij er niks aan doen, maar ik verwijt het mijzelf heel erg.
Ik ben vooral heel boos op mezelf. Heb het opgelopen omdat een kennis jarig was en ik besloot een uurtje langs te gaan. Geheel aan de regels gehouden van geen aanrakingen, ruim 1,5m afstand houden. Drie dagen later kreeg ik een appje dat vader van kennis het had en voor mij op bezoek was geweest (hij had toen nog geen klachten), daarna kennis positief en 2 dagen later begonnen mijn klachten.
Zoveel spijt dat ik daarheen ben gegaan. Zij zijn na 2 weken weer volledig hersteld en ik heb er maanden later nog last van. Dat maakt het extra frustrerend. Al kan zij er niks aan doen, maar ik verwijt het mijzelf heel erg.
maandag 17 mei 2021 om 16:24
Welkom Luckylud.
Ik snap dat je baalt! En waarom de 1 restklachten krijgt en de ander niet het blijft een raadsel.
Ik heb een tijd gebaald dat ik zo hard van stapel ben gegaan en hierdoor helemaal ingestort ben. Wat als ik nu rustig aan had gedaan....
Maar ik ben ermee gestopt mijzelf ermee om mijn oren te slaan
Het kost me zoveel energie en frustratie en het levert me niets op.
Hoe gaat het met iedereen?
Ik erg moe, had ook niet anders verwacht....
Nu het weer alleen doen, het toch wel drukke weekend met weer naar mijn huis te gaan, alles in orde te maken, veel mensen hebben gesproken en ook wel het emotionele stuk van het afscheid nemen van mijn moeder.
Moet wel oppassen om dan te gaan denken, ik ben weer terug bij af.
Wel boodschappen gedaan en vannacht twee maaltijden gehaald bij een (te) dure slager, maar met een soepje vooraf kan ik er dan 4x van eten
En vannacht wel super goed geslapen, zo fijn!!
Een zwaai vanuit het midden van het land
Ik snap dat je baalt! En waarom de 1 restklachten krijgt en de ander niet het blijft een raadsel.
Ik heb een tijd gebaald dat ik zo hard van stapel ben gegaan en hierdoor helemaal ingestort ben. Wat als ik nu rustig aan had gedaan....
Maar ik ben ermee gestopt mijzelf ermee om mijn oren te slaan
Het kost me zoveel energie en frustratie en het levert me niets op.
Hoe gaat het met iedereen?
Ik erg moe, had ook niet anders verwacht....
Nu het weer alleen doen, het toch wel drukke weekend met weer naar mijn huis te gaan, alles in orde te maken, veel mensen hebben gesproken en ook wel het emotionele stuk van het afscheid nemen van mijn moeder.
Moet wel oppassen om dan te gaan denken, ik ben weer terug bij af.
Wel boodschappen gedaan en vannacht twee maaltijden gehaald bij een (te) dure slager, maar met een soepje vooraf kan ik er dan 4x van eten
En vannacht wel super goed geslapen, zo fijn!!
Een zwaai vanuit het midden van het land
maandag 17 mei 2021 om 17:58
Volgens mij gaat dit mijn eerste dag in vijf weken worden zonder overdag te slapen... Dat is wel een vooruitgang al weet ik niet hoe ik er morgen bij zit.
Vandaag ook wat kunnen werken aan studie en wat mailtjes gestuurd
Wel constant moe.
Snap dat het voor jou echt even pittig is Juffertje. Lijkt me best een overgang en boodschappen doen en voor jezelf zorgen vind ik best vermoeiend op het moment. Hopelijk heb je er morgen geen last van!
Vandaag ook wat kunnen werken aan studie en wat mailtjes gestuurd
Wel constant moe.
Snap dat het voor jou echt even pittig is Juffertje. Lijkt me best een overgang en boodschappen doen en voor jezelf zorgen vind ik best vermoeiend op het moment. Hopelijk heb je er morgen geen last van!
maandag 17 mei 2021 om 20:33
Dat 'voordeel' heb ik ook idd, zij het dan vooral van na mijn 18e. Heb een verleden met depressies en een fikse burnout zo'n 10 jaar geleden, waarna ik nooit meer 'de oude' ben geworden en gaandeweg steeds meer heb moeten inleveren. Ik was best heel goed in balans de laatste paar jaren en ik vond het ook opmerkelijk hoe goed ik omging met het hele corona gebeuren, zeker gezien de heftigheid ervan in het begin (beide ouders levensbedreigend ziek geweest tijdens eerste golf, één van hen ook met fikse restklachten, en het thuiswerken, doorwerken in de lockdown met een 2-jarig kind thuis en man die wel naar kantoor mocht & ging).lollypopje schreef: ↑16-05-2021 09:09Ik bemerk bij mijzelf een voordeel dat ik al mijn hele leven een energiebeperking heb en daardoor al meerdere instortingen en een aantal keer er tegenaan te hebben gezeten. Dan was de oorzaak wel vooral psychisch, waardoor het leidse tot overprikkeling, maar heb mijn lichaam en hoofd daardoor redelijk leren aanvoelen en heb dus vaker periodes gehad dat ik amper iets kon.
Het grootste verschil was dat ik toen vaak ook heel somber was en daardoor ook weinig zin had in dingen.
Nu merk ik dat de bron fysiek is, omdat ik die zin wel heb. Soms is dat moeilijk en frustreert het, vooral op mijn slechte dagen. Maar van mijn betere dagen, kan ik wel genieten van de dingen die wel gaan.
Al weet ik ook niet hoe ik me voel als dit nog een half jaar duurt, maar momenteel verras ik mijzelf positief met hoe ik er psychisch onder ben.
Ik merkte wel dat de eerste lockdown flink zijn tol had geëist, zeker ook doordat ik dus met een kind erbij heb proberen te thuiswerken. Dat heb ik in de latere lockdown niet meer gedaan maar denk dat ik wel al die tijd al op tandvlees heb gelopen. Dat ik uiteindelijk zelf corona kreeg en er flink veel restklachten aan heb overgehouden verbaast me dus niet.
Ik was psychisch er ook best nog oké onder, totdat ik dus opnieuw flink ziek werd, dat was bij mij wel het moment dat ik mentaal ook volledig onderuit ben gegaan. Mijn stemming werd somber en de zin die ik voordien wel had om dingen aan te gaan, is toen ook weggevaagd. Ik voel nu ook dat ik niet nog een keer zo'n 'verrassing van het leven' aankan, vandaar toch, schoorvoetend, extra hulp ingeschakeld. Ik hoop dat ik daarmee weer de motivatie kan gaan terugvinden. Het is nu toch vooral overleven.
Knap, Lollypopje, hoe je toch weet te genieten van dagen / dingen die wél goed gaan! Houd je dat positieve gevoel ook vast? Dat is wat mij momenteel niet lukt. Zodra de activiteit of het moment voorbij is, val ik meteen weer in die donkere, zorgelijke modus. Ik voel dan letterlijk de spieren in mijn gezicht aanspannen naar standje 'bezorgd'.. Niet fijn.
maandag 17 mei 2021 om 20:39
Ook (helaas) heel herkenbaar, en heel zorgelijk ook wel jouw gedachtes, Pheebs. Precies die gedachtes is wat bij mij toch heeft gemaakt dat ik extra hulp heb gezocht, bij mij zijn die namelijk echt een voorbode van depressie gebleken in het verleden.Pheebs31 schreef: ↑16-05-2021 10:30Ik lijd er psychisch ook onder. Het ging al maanden niet goed met de fibro, maar omdat ik afgelopen jaren een paar keer eerder uit moeilijke periodes ben gekomen hield ik hoop. Nu met corona erbij verdwijnt die hoop steeds meer. Het is een nieuw virus waarbij ik niet weet hoe lang mijn lichaam nodig heeft tot herstel en of het überhaupt herstelt, dat maakt het onzeker. Bij alleen fibro weet ik wat ik moet doen om weer de balans te vinden, ook als ik weet dat dat ook maanden kan duren. Nu heb ik er totaal geen grip meer op.
Ik voel me ook steeds vaker somber en heb soms gedachten dat ik niet meer wil en er liever niet meer ben. Dat maakt me verdrietig. En dan hoor ik van mensen om mij heen die weer weekendjes weg plannen/terrassen/vakanties boeken, en ik zit 95% van mijn tijd alleen thuis.
Gisteren had ik een redelijke dag dus had ik weer perspectief. Vannacht wakker gelegen met fikse pijn tussen mijn schouderbladen en de moed is weer in mijn schoenen gezakt.
Balen dat je zoveel alleen thuis zit. Heb daar ook geen tips ofzo voor waar je denk ik iets mee kan. Misschien de andere kant belichten; ik heb dan wel een man en kind, en daar heb ik aan de ene kant heel veel steun aan en liefde van. Maar aan de andere kant is het ook een last. Je gaat sneller over je grenzen want je wilt het graag goed doen / voor ze zorgen / gezellig doen. Je beter voordoen dan je bent. Want als ik de hele dag mijn ware stemming laat zien, worden ze (terecht) compleet gestoord en ook somber van me. Mijn kind heeft nog veel zorg en aandacht nodig, kan nog erg weinig zelf. Dus hele dagen uitrusten is er echt niet bij voor me. Ik heb dan nog wel het grote geluk dat ik überhaupt een partner heb, dat kind gewoon naar de opvang kan op de dagen dat we normaal ook opvang hebben, en dat mijn ouders flink bijspringen in de zorg. Ik kan alleen maar heel veel respect hebben voor alleenstaande ouders met corona en/ of restklachten. Zoals ook hier meeschrijven.
Werkt voor de pijn tussen je schouderbladen, paracetamol? En is de pijn wel wat gezakt in de loop van de dag?
Het is zo irritant dat je elke keer weer ergens iets voelt dat met grote waarschijnlijkheid is terug te voeren op dat klote virus. En dan overheerst gewoon weer de boosheid en vooral ook op al die (vele!) mensen die het nog altijd niet serieus nemen.
maandag 17 mei 2021 om 20:42
Borrelhap schreef: ↑16-05-2021 13:04Ik reageer ook weer even.
Wil als eerste een hele dikke knuffel geven aan Hobbeltverder, Juffertje, Pheebs, Lollypopje en alle anderen die hier schrijven/lezen en het kunnen gebruiken.
Vandaag zit ik er mentaal ook even doorheen. Voel me labiel, somber, huilerig en wil uit frustratie alles om me heen slaan (doe ik niet hoor, die energie heb ik niet
Sorry voor de lange frustratie post
Baaaah echt klote ook dat je nu met je studie tegen zoveel deadlines aanloopt!!! Dikke knuffel terug (en trouwens aan iedereen die 'm nodig heeft of kan gebruiken hoor!! )
Frustratie en gezeik van je afschrijven is toch juist waar dit topic voor is?
Daarom vind ik ook, bijv. Amy-Santiago, voel je niet bezwaard om het hier maar op te schrijven, als het hier niet kan waar kun je er dan wel vrijuit over praten ( en dan ook nog eens met mensen die begrijpen wat je doormaakt)
Ik dacht dat Pheebs daar ook 'toestemming' voor had gegeven dus nouja misschien helpt het om dat te beseffen...
maandag 17 mei 2021 om 20:43
@Hobbeltverder De hele pandemie was voor mij door mijn autisme juist wel heel zwaar. Normaliter heb ik weinig last van mijn beperkingen op dat gebied, maar het afgelopen jaar had ik het gevoel alsof het met grote roze neonletters op mijn voorhoofd stond
Mede daarom valt het mij zelf mee hoe het nu mentaal gaat.
Op mijn slechte dagen heb ik ook wel moeite om het vast te houden, maar dan probeer ik mijzelf te herinneren aan mijn goede dagen en verder zoveel mogelijk af te lijden.
De laatste week valt het me gelukkig op dat mijn echt slechte dagen minder worden. Het gaat langzaam, maar dat gevoel van een minibeetje vooruit gang helpt ook. Al hoop ik wel snel op weer mooiere dagen, want dat doet ook gewoon goed en dan lijkt mijn energie ook wat beter.
Mede daarom valt het mij zelf mee hoe het nu mentaal gaat.
Op mijn slechte dagen heb ik ook wel moeite om het vast te houden, maar dan probeer ik mijzelf te herinneren aan mijn goede dagen en verder zoveel mogelijk af te lijden.
De laatste week valt het me gelukkig op dat mijn echt slechte dagen minder worden. Het gaat langzaam, maar dat gevoel van een minibeetje vooruit gang helpt ook. Al hoop ik wel snel op weer mooiere dagen, want dat doet ook gewoon goed en dan lijkt mijn energie ook wat beter.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
maandag 17 mei 2021 om 20:54
Dat is niets om boos op te worden en jezelf te verwijten, je hebt gedaan wat je kunt. Het is ook echt een verdomd gemeen virus! Eigenlijk super slim van dit virus om pas na een paar dagen klachten te laten vertonen, dan hebben dragers het ongemerkt alweer zoveel verder doorgegeven... in dat opzicht is het een succesvol voorbeeld van evolutie. Maar dat ten spijt het is extra zuur als net jij diegene bent die maar niet van de klachten af komt.LuckyLud schreef: ↑16-05-2021 13:48Heel herkenbaar wat ik allemaal lees hier!
Ik ben vooral heel boos op mezelf. Heb het opgelopen omdat een kennis jarig was en ik besloot een uurtje langs te gaan. Geheel aan de regels gehouden van geen aanrakingen, ruim 1,5m afstand houden. Drie dagen later kreeg ik een appje dat vader van kennis het had en voor mij op bezoek was geweest (hij had toen nog geen klachten), daarna kennis positief en 2 dagen later begonnen mijn klachten.
Zoveel spijt dat ik daarheen ben gegaan. Zij zijn na 2 weken weer volledig hersteld en ik heb er maanden later nog last van. Dat maakt het extra frustrerend. Al kan zij er niks aan doen, maar ik verwijt het mijzelf heel erg.
maandag 17 mei 2021 om 21:00
@Lollypopje, hoe het is met autisme dat weet ik niet, ik ben zelf hoogsensitief (jaja gediagnositceerd door een BIG geregistreerd psychotherapeut en al voor de sceptici onder ons, al geloof ik dat het in dit topic meevalt 
) en ik vond de prikkelarme situatie wel prettig. Minder drukte en lawaai en minder sociale activiteiten om uit te kiezen of naartoe te 'moeten' en dan mezelf zo te moeten begrenzen (na een uur al weg wegens vermoeidheid door herrie etc) Zie er tegenop dat straks alles weer 'los' gaat ik hou niet zo van dat uitbundige allemaal.
Ik had wel, vooral tijdens die lange hittegolf in augustus, heel veel last van angstgedachten. Dat was een hele zware periode en ik ben blij dat dat daarna weer minder werd, inmiddels is het weer erger geworden. Nog een reden om 'maatregelen' te nemen nu.
Qua weer zit ik dus te genieten en stiekem te hopen dat dit wisselvallige weer met zachte temperaturen nog heel lang duurt. Ik heb een hekel aan alles boven 25 - 26 graden en ook aan hele dagen felle zon. Ben altijd weer blij als het 21 juni is geweest
) en ik vond de prikkelarme situatie wel prettig. Minder drukte en lawaai en minder sociale activiteiten om uit te kiezen of naartoe te 'moeten' en dan mezelf zo te moeten begrenzen (na een uur al weg wegens vermoeidheid door herrie etc) Zie er tegenop dat straks alles weer 'los' gaat ik hou niet zo van dat uitbundige allemaal. Ik had wel, vooral tijdens die lange hittegolf in augustus, heel veel last van angstgedachten. Dat was een hele zware periode en ik ben blij dat dat daarna weer minder werd, inmiddels is het weer erger geworden. Nog een reden om 'maatregelen' te nemen nu.
Qua weer zit ik dus te genieten en stiekem te hopen dat dit wisselvallige weer met zachte temperaturen nog heel lang duurt. Ik heb een hekel aan alles boven 25 - 26 graden en ook aan hele dagen felle zon. Ben altijd weer blij als het 21 juni is geweest
maandag 17 mei 2021 om 21:10
@HobbeltVerder
Ik ben mede door mijn autisme heel gevoelig voor stress en angsten. Kan slecht tegen onzekere situaties en heb veel behoefte aan duidelijkheid.
Dan heb je de onzekerheid van de pandemie, waardoor je niet weet wat er komt.
De onzekerheid, omdat er geen lijn zat in de maatregelen.
Het verlies van controle op die gebieden, maar ook doordat anderen een stuk lakser zijn met de maatregelen, waardoor ik eigenlijk continu aan moet staan als ik het huis verlaat.
Daarbij ook een angst om een ander per ongeluk met corona te besmetten, waardoor ik de week voordat ik iemand uit mijn bubbel zag al gestresst was. En dus bij elk kriebeltje liet testen, maar het nog niet los kon laten. Niet afspreken was echter ook geen optie, want ik heb ook mijn aanrakingen nodig.
Mijn ocd is in het afgelopen jaar ook gigantisch toegenomen.
Het enige pluspunt van deze periode, was het thuiswerken. Al probeerde ik wel een dag in de week naar kantoor te blijven gaan. Vooral omdat dat toch ook belangrijk was voor mijn psychische gesteldheid. Al wilde ik daar toen ik corona kreeg al mee stoppen, omdat de trein te stressvol werd.
Misschien is dat ook wel de reden dat ik nu best wel goed ga. Omdat ik weinig kan zijn veel van die stressfactoren afgenomen Zeker in deze tijd van betere cijfers en toenemende vaccinaties.
Wel mis ik het sociale en mensen nog steeds. Want al ben ik prikkelgevoelig en heb ik het nodig voldoende alleen te zijn, ik ben ook wel extravert en heb contact met mensen nodig.
Ik ben mede door mijn autisme heel gevoelig voor stress en angsten. Kan slecht tegen onzekere situaties en heb veel behoefte aan duidelijkheid.
Dan heb je de onzekerheid van de pandemie, waardoor je niet weet wat er komt.
De onzekerheid, omdat er geen lijn zat in de maatregelen.
Het verlies van controle op die gebieden, maar ook doordat anderen een stuk lakser zijn met de maatregelen, waardoor ik eigenlijk continu aan moet staan als ik het huis verlaat.
Daarbij ook een angst om een ander per ongeluk met corona te besmetten, waardoor ik de week voordat ik iemand uit mijn bubbel zag al gestresst was. En dus bij elk kriebeltje liet testen, maar het nog niet los kon laten. Niet afspreken was echter ook geen optie, want ik heb ook mijn aanrakingen nodig.
Mijn ocd is in het afgelopen jaar ook gigantisch toegenomen.
Het enige pluspunt van deze periode, was het thuiswerken. Al probeerde ik wel een dag in de week naar kantoor te blijven gaan. Vooral omdat dat toch ook belangrijk was voor mijn psychische gesteldheid. Al wilde ik daar toen ik corona kreeg al mee stoppen, omdat de trein te stressvol werd.
Misschien is dat ook wel de reden dat ik nu best wel goed ga. Omdat ik weinig kan zijn veel van die stressfactoren afgenomen
Zeker in deze tijd van betere cijfers en toenemende vaccinaties.Wel mis ik het sociale en mensen nog steeds. Want al ben ik prikkelgevoelig en heb ik het nodig voldoende alleen te zijn, ik ben ook wel extravert en heb contact met mensen nodig.
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 18 mei 2021 om 12:21
Ik ben vanmorgen eens naar de huisarts geweest. Wou me toch even door laten lichten omdat ik zo blijf hoesten (en verleden met een longontsteking)
Mijn bloeddruk, zuurstof, longen, hartslag - allemaal perfect.
Al mijn klachten komen echt bij de corona vandaan.
Dus hij heeft me een verwijsbrief gegeven voor de coronarevalidatie bij fysiotherapeut.
Maar nu kan ik al weer merken. Vanmorgen dochter naar school gebracht, even naar de supermarkt, naar huis - werklaptop aangezet - toen naar de dokter - weer terug naar huis...
eigenlijk ben ik nu alweer van slag, dat mijn focus alweer wegdrijft...
dat vind ik nog het meest irritante van alles.
normaal kan ik 10000 dingen tegelijk met werk.. Nu moet ik alles order voor order doen... anders weet ik niet meer wat ik doe hahaha
Mijn bloeddruk, zuurstof, longen, hartslag - allemaal perfect.
Al mijn klachten komen echt bij de corona vandaan.
Dus hij heeft me een verwijsbrief gegeven voor de coronarevalidatie bij fysiotherapeut.
Maar nu kan ik al weer merken. Vanmorgen dochter naar school gebracht, even naar de supermarkt, naar huis - werklaptop aangezet - toen naar de dokter - weer terug naar huis...
eigenlijk ben ik nu alweer van slag, dat mijn focus alweer wegdrijft...
dat vind ik nog het meest irritante van alles.
normaal kan ik 10000 dingen tegelijk met werk.. Nu moet ik alles order voor order doen... anders weet ik niet meer wat ik doe hahaha
dinsdag 18 mei 2021 om 12:30
@Fanatic fijn dat je een doorverwijzing hebt.
En jeetje wat doe je veel op een dag. Na zo'n ochtend zou ik niet eens meer kunnen proberen te werken.
Meer dan een half uur is me sowieso niet gelukt en dan alleen iets extreem simpels en zelfs dan ga ik na een half uur dingen husselen in mijn hoofd
En jeetje wat doe je veel op een dag. Na zo'n ochtend zou ik niet eens meer kunnen proberen te werken.
Meer dan een half uur is me sowieso niet gelukt en dan alleen iets extreem simpels en zelfs dan ga ik na een half uur dingen husselen in mijn hoofd
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 18 mei 2021 om 13:09
Goed dat je naar de HA bent gegaan en nu een verwjzing hebt gekregen! Ik heb echt al nuttige tips gekregen bij fysio en de belangrijkste is, zoek je grens niet op en ga er zeker niet overheen!fanatic schreef: ↑18-05-2021 12:21Ik ben vanmorgen eens naar de huisarts geweest. Wou me toch even door laten lichten omdat ik zo blijf hoesten (en verleden met een longontsteking)
Mijn bloeddruk, zuurstof, longen, hartslag - allemaal perfect.
Al mijn klachten komen echt bij de corona vandaan.
Dus hij heeft me een verwijsbrief gegeven voor de coronarevalidatie bij fysiotherapeut.
Maar nu kan ik al weer merken. Vanmorgen dochter naar school gebracht, even naar de supermarkt, naar huis - werklaptop aangezet - toen naar de dokter - weer terug naar huis...
eigenlijk ben ik nu alweer van slag, dat mijn focus alweer wegdrijft...
dat vind ik nog het meest irritante van alles.
normaal kan ik 10000 dingen tegelijk met werk.. Nu moet ik alles order voor order doen... anders weet ik niet meer wat ik doe hahaha
Ik snap heel goed dat je moe bent van de ochtend. Dat is echt zo herkenbaar. Steeds de rustmomenten (zeg maar gerust, rust-uren) moeten inbouwen tussen dingen in, dingen die nieteens zo heel (in)spannend zijn normaal gesproken...
Mijn hoofd is ook een grote warboel, ik maak elke ochtend een briefje me dingen die ik wil / moet doen (bijv was aanzetten & ophangen, Pietje bellen, pakketje levering tussen zo en zo laat, soep maken, ik noem maar wat) en die moet ik echt checken van wat moest ik ook alweer doen.
Dingen tegelijk doen en nog kunnen nadenken is voor mij ook iets uit het verleden. Ik hoop dat het weer terug komt want ik voel me een slome Harrie.
dinsdag 18 mei 2021 om 13:18
Meh...Na 4 weken thuis met corona dacht ik er wel weer te zijn. Gisteren naar het werk geweest (ik ben juf) maar ik heb het maar tot 10:30 volgehouden. Totaal overprikkeld en doodmoe lag ik om 11:00 weer in bed. En dan stond ik nog niet eens zelf voor de klas. Vandaag voel ik me weer als een uitgewrongen vaatdoekje dat verfrommeld op het aanrecht ligt 
Nu tot na de Pinksteren thuis en daarna weer opnieuw een paar uurtjes proberen.
Ik dacht dat ik er was maar mijn lijf denkt daar anders over. De ene dag wandel ik 2 keer een half uur met de hond en doe daarnaast ook nog het eten en de afwas. De andere dag is een kopje naar de keuken brengen al teveel moeite. Juist dat grillige kan ik niet zo goed handelen....goed...beter....nietgoed.....slecht....beter.....minder....niet goed........gaap.
Nu tot na de Pinksteren thuis en daarna weer opnieuw een paar uurtjes proberen.
Ik dacht dat ik er was maar mijn lijf denkt daar anders over. De ene dag wandel ik 2 keer een half uur met de hond en doe daarnaast ook nog het eten en de afwas. De andere dag is een kopje naar de keuken brengen al teveel moeite. Juist dat grillige kan ik niet zo goed handelen....goed...beter....nietgoed.....slecht....beter.....minder....niet goed........gaap.
dinsdag 18 mei 2021 om 13:33
Mijn fysio zei juist dat ik te voorzichtig ben en wat vaker de grens mag opzoeken
Wat in mijn geval wel klopt. Door al die instortingen blijf ik erg in mijn comfortzone en durf ik niet goed uit te testen wat ik kan. Dat probeer ik nu wat meer en tot nu toe kon ik dan toch iets meer dan dat ik dacht of durfde. Nog steeds niet heel veel, maar toch.
Dus ik probeer nu op een veilige manier dingen uit te testen. Maar het scheelt dat ik geen man, kinderen of werk heb dat trekt. Ik hoef niks, behalve herstellen (en af en toe de was en een afwas, omdat ik anders geen kleren heb of iets om van te eten)
Wat in mijn geval wel klopt. Door al die instortingen blijf ik erg in mijn comfortzone en durf ik niet goed uit te testen wat ik kan. Dat probeer ik nu wat meer en tot nu toe kon ik dan toch iets meer dan dat ik dacht of durfde. Nog steeds niet heel veel, maar toch.
Dus ik probeer nu op een veilige manier dingen uit te testen. Maar het scheelt dat ik geen man, kinderen of werk heb dat trekt. Ik hoef niks, behalve herstellen (en af en toe de was en een afwas, omdat ik anders geen kleren heb of iets om van te eten)
I do cross stitch; so you know that I have the patience to stab something a thousand times
dinsdag 18 mei 2021 om 14:53
Mijn uitje van de dag een nieuwe wc borstel halen bij de Action.
Gelukt, maar had al een wat overprikkeld hoofd dus doelgericht naar de wc borstels gelopen en weer naar buiten.
Daarna mijn rondje wat ik bijna dagelijks loop van 5km gedaan op de elektrische fiets.
Moest me toch huilen op de fiets, kan dan zo bang zijn dat dit niet meer over gaat en ik dit stuk nooit meer kan lopen
Terwijl ik gisteren avond echt wel een fijne avond had alleen weer in mijn huis.
Lastig hoor hoe wisselend deze emoties over het herstellen ook zijn!
Ik weet dat Pheebs een ergotherapeut bezoekt wegens haar fibro, maar anderen ook?
Gelukt, maar had al een wat overprikkeld hoofd dus doelgericht naar de wc borstels gelopen en weer naar buiten.
Daarna mijn rondje wat ik bijna dagelijks loop van 5km gedaan op de elektrische fiets.
Moest me toch huilen op de fiets, kan dan zo bang zijn dat dit niet meer over gaat en ik dit stuk nooit meer kan lopen
Terwijl ik gisteren avond echt wel een fijne avond had alleen weer in mijn huis.
Lastig hoor hoe wisselend deze emoties over het herstellen ook zijn!
Ik weet dat Pheebs een ergotherapeut bezoekt wegens haar fibro, maar anderen ook?
