Entertainment
alle pijlers
Tot op het bot
zaterdag 7 december 2013 om 19:18
Ik zag hier ng geen topic over maar kijkt iemand dit? Programma van Bnn over jonge meiden met anorexia. Twijfelde even of ik het hier neer zou zette. Of onder lijf en lijn.
Sophie presenteert en Leontien van Moorsel coacht de meisjes. Vind het een indrukwekkende serie. Natuurlijk weet je dat anorexia heftig is en veel impact heeft maar Bnn brengt het wat mij betreft goed in beeld. En vind Leontien het heel integer doen.
Meer kijkers?
Sophie presenteert en Leontien van Moorsel coacht de meisjes. Vind het een indrukwekkende serie. Natuurlijk weet je dat anorexia heftig is en veel impact heeft maar Bnn brengt het wat mij betreft goed in beeld. En vind Leontien het heel integer doen.
Meer kijkers?
zondag 8 december 2013 om 12:08
Hoe kijk ik er achteraf naar terug? Alsof het een stuk van mijn leven is die ik niet heb meegemaakt. Ik heb wat foto's, de feiten zijn de feiten, het is heel raar. Mijn levan van nu is ook zo anders: moeder van twee prachtige kinderen, ik werk 3 dagen en met dat drukke leven heb ik nóg tijd over, omdat ik niet meer 24 uur per dag met eten en bewegen bezig ben.
Maar ik kan er ook nog wel heel verdrietig van worden als ik terugdenk aan die jaren of zoals nu, als ik beelden van de klinieken zie en al die herkenning.
Ik ben in mijn anorexia jaren niet depressief geweest, maar ik kamp nu wel met sombere periodes en daarbijbehorende klachten zoals heel slecht slapen. En daarom ga ik binnenkort weer starten met therapie, mijn problemen achter de anorexia zijn nooit aangepakt en het lijkt erop dat het steeds op een andere manier tot uiting komt.
Maar ik kan er ook nog wel heel verdrietig van worden als ik terugdenk aan die jaren of zoals nu, als ik beelden van de klinieken zie en al die herkenning.
Ik ben in mijn anorexia jaren niet depressief geweest, maar ik kamp nu wel met sombere periodes en daarbijbehorende klachten zoals heel slecht slapen. En daarom ga ik binnenkort weer starten met therapie, mijn problemen achter de anorexia zijn nooit aangepakt en het lijkt erop dat het steeds op een andere manier tot uiting komt.
zondag 8 december 2013 om 12:17
zondag 8 december 2013 om 12:25
Ik heb 4 mnd terug aan mijn diëtiste toegegeven dat ik al vanaf mijn 19e een eetstoornis heb. Ik ben diabetes en daardoor is het extra moeilijk. Al jaren ben ik moeilijk instelbaar wbt insuline. Van alles werd geprobeerd en ik loog gewoon mee. Maar omdat ik op prive en zakelijk gebied zoveel stress had, kon ik de situatie niet meer aan en floepte het bij de diëtiste uit dat ik ( niet door te zeggen dat ik een eetstoornis heb) maar bewust geen insuline spoot zodat ik het eten niet zou "opslaan"
Dingen die ik hier lees of lees via internet zijn voor mij erg herkenbaar en zit het intussen zo verweven met mijn leven dat ik het als "normaal" ervaar. Intussen leef ik langer met een eetstoornis dan zonder. En ondanks dat ik me zeer bewust ben van de risico's denk ik nog steeds dat ik hiermee wel oud kan worden.
Ik ben 24/7 met eten bezig, en helaas kan ik niet anders want als diabetes moet je ook 24/7 met eten/insuline rekening houden. Dat maakt het nog gecompliceerder.
Overigens weet in mijn familie/gezin niemand ervanaf. Maar dat ik het verteld heb aan de diëtiste vinden hun dat al een goede stap.
Dingen die ik hier lees of lees via internet zijn voor mij erg herkenbaar en zit het intussen zo verweven met mijn leven dat ik het als "normaal" ervaar. Intussen leef ik langer met een eetstoornis dan zonder. En ondanks dat ik me zeer bewust ben van de risico's denk ik nog steeds dat ik hiermee wel oud kan worden.
Ik ben 24/7 met eten bezig, en helaas kan ik niet anders want als diabetes moet je ook 24/7 met eten/insuline rekening houden. Dat maakt het nog gecompliceerder.
Overigens weet in mijn familie/gezin niemand ervanaf. Maar dat ik het verteld heb aan de diëtiste vinden hun dat al een goede stap.
zondag 8 december 2013 om 13:02
Het is heel frustrerend voor me geweest dat ik zo aankwam van de lithium. Nog verzet ik me er tegen, ik wil er het liefst mee stoppen, maar mijn psychiater raadt dat af. Ik moet het waarschijnlijk de rest van mijn leven blijven gebruiken. Ik heb ook nog andere medicijnen en daar wou ik ook mee stoppen, maar dat ging helemaal niet. Ik kwam bijna in een crisis terecht en was de hele realiteit kwijt, echt heel naar ook met lichamelijke klachten. Nu slik ik ze weer en gaat het weer beter. Ja een harde les, ik heb ze toch nodig. Ik ben omdat ik er zo,n moeite mee had doorgestuurd naar een diëtiste, en ben toen 7 kilo afgevallen, ja, niet dankzij de sport maar dankzij het eetpatroon, maar er zitten alweer wel wat kilo,s aan. Laatst zei een vriendin tegen mij, je bent niet te dun en je bent niet te dik, je bent precies ok. Als ik in de spiegel kijk zie ik wel dat ik een dikke buik heb, maar heb verder een strak lijf met rondingen. Misschien vind ik me volgende week wel weer te dik, maar nu vind ik het goed zo. Ik moet idd uitkijken dat het niet weer dwangmatig wordt, zoals het gisteren een beetje was. Ik genoot er op het laatst helemaal niet meer van, terwijl ik het eerste uur genoot van de frisse lucht, de weilanden, het water en dat moet ik vast zien te houden. Nu was ik te moe en sliep de rest van de middag. Dat gebeurde bij sporten ook, dus dat is niet goed. Niet langer dan een uur dus!
zondag 8 december 2013 om 13:12
Lotte
Nee ik ervaar het niet als zwaar, ik ben 43 en ben het gewend. Zo leef ik.
Vooral het obsessieve herken ik, 2-3 per dag sporten, wandelen en het niet eten. En het compenseren, vandaag eet ik een stukje gebak, dus ervoor eet ik niks. En noem dat dan 5:2 levensstijl. Terwijl ik weet dat ik niet op deze manier eet omdat het zo goed voor mijn lijf is, maar om maar aantekomen. Ben afgelopen maanden 6 kilo afgevallen en voel me gelijk een stuk beter.
Nee ik ervaar het niet als zwaar, ik ben 43 en ben het gewend. Zo leef ik.
Vooral het obsessieve herken ik, 2-3 per dag sporten, wandelen en het niet eten. En het compenseren, vandaag eet ik een stukje gebak, dus ervoor eet ik niks. En noem dat dan 5:2 levensstijl. Terwijl ik weet dat ik niet op deze manier eet omdat het zo goed voor mijn lijf is, maar om maar aantekomen. Ben afgelopen maanden 6 kilo afgevallen en voel me gelijk een stuk beter.
zondag 8 december 2013 om 13:36
Omdat hier ervaringsdeskundigen zitten, wil ik hier mijn verhaal neerleggen om te kijken wat jullie hiervan vinden. Ik zit thuis. Beetje lastig wat het is. Eerst vonden de deskundigen het een depressie, nu toch meer een burnout. Ik ben in korte tijd heel veel afgevallen. Lustte gewoon echt niks meer. Ik ben 1.68 en was zo rond de 65 kg. Nu 3 maanden later weeg ik nog 54 kilo. Eerst viel ik af en had zoiets van 62 is mooi. Dat werd 60 toen 57,5 toen 55, maar ook daar zit ik weer onder. Eerst viel ik af zonder "moeite" maar nu ben ik dus wel heel veel met eten bezig. Vaak weeg ik mijn eten. En ik zal nooit meer iets in mijn mond stoppen waar voor mijn gevoel loze calorien inzitten (drop, chips taart e.d).
Nooit een voet in een sportschool gezet, maar nu zwem ik 6 keer per week een uur en doe ook nog zo'n 3 keer per week mee met een groepsles. Ook loop ik gemiddeld 45 minuten met de homd per dag.
Wat eet ik
's ochtends 1 boterham met stroop + water en koffie
's middags 3 boterhammen met mager vlees + een beker optimel
's avonds +/- 300-400 gram avondeten (inclusief vlees)
en dan nog een appel of peer.
Volgens de psycholoog ben ik op een heel kritiek punt belandt. Ze heeft samen met mij een lijstje gemaakt wat ik minimaal binnen moet krijgen. Dat lukt soms wel soms niet. Maar daar staan b.v. ook 2 dropjes op om te bewijzen dat ik geen anorexia heb. Die twee dropjes eet ik dus echt niet.
Ik heb nooit gelijnd. Als de broek te strak zat at ik gewoon twee weken geen snoep. En ik kon altijd ontzettend genieten van eten. Nu krijg ik het al benauwd als ik denk dat kerst en oud en nieuw er aan komt. En elke 100 gram die er af gaan, daar sta ik juichend voor op de weegschaal.
Ik ben echt slecht bezig toch?
Nooit een voet in een sportschool gezet, maar nu zwem ik 6 keer per week een uur en doe ook nog zo'n 3 keer per week mee met een groepsles. Ook loop ik gemiddeld 45 minuten met de homd per dag.
Wat eet ik
's ochtends 1 boterham met stroop + water en koffie
's middags 3 boterhammen met mager vlees + een beker optimel
's avonds +/- 300-400 gram avondeten (inclusief vlees)
en dan nog een appel of peer.
Volgens de psycholoog ben ik op een heel kritiek punt belandt. Ze heeft samen met mij een lijstje gemaakt wat ik minimaal binnen moet krijgen. Dat lukt soms wel soms niet. Maar daar staan b.v. ook 2 dropjes op om te bewijzen dat ik geen anorexia heb. Die twee dropjes eet ik dus echt niet.
Ik heb nooit gelijnd. Als de broek te strak zat at ik gewoon twee weken geen snoep. En ik kon altijd ontzettend genieten van eten. Nu krijg ik het al benauwd als ik denk dat kerst en oud en nieuw er aan komt. En elke 100 gram die er af gaan, daar sta ik juichend voor op de weegschaal.
Ik ben echt slecht bezig toch?
zondag 8 december 2013 om 15:36
quote:lavendelbloem schreef op 08 december 2013 @ 13:36:
Ik ben echt slecht bezig toch?
Afgaande op wat je hier schrijft: ja.
Oh, en als dropjes eten bewijst dat iemand geen anorexia heeft, heb ik nooit anorexia gehad. Ik heb altijd gesnoept, ook tijdens mijn diepste dieptepunt.
Ik ben echt slecht bezig toch?
Afgaande op wat je hier schrijft: ja.
Oh, en als dropjes eten bewijst dat iemand geen anorexia heeft, heb ik nooit anorexia gehad. Ik heb altijd gesnoept, ook tijdens mijn diepste dieptepunt.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 16:00
Ja, lijkt mij dat je slecht bezig bent. Eten afwegen, zoveel sporten: niet gezond. Naast anorexia en boulimia bestaat er ook zoiets als NAO, niet anders omschreven. Dus eigenlijk os dat niet in een hokje te plaatsen.
De dropjes bewijzen niet dat je geen anorexia hebt, ik snoep nu nog steeds best veel, maar heb zeker nog een eetstoornis.
Momodoe: wat heftig dat je dit zo lang voor je hebt gehouden! Wat moeilijk moet dat zijn geweest. Had je veel last van het wisselende bloedsuikergehalte? En hoe zag jouw eetpatronen eruit?
De dropjes bewijzen niet dat je geen anorexia hebt, ik snoep nu nog steeds best veel, maar heb zeker nog een eetstoornis.
Momodoe: wat heftig dat je dit zo lang voor je hebt gehouden! Wat moeilijk moet dat zijn geweest. Had je veel last van het wisselende bloedsuikergehalte? En hoe zag jouw eetpatronen eruit?
zondag 8 december 2013 om 17:07
Ik heb net de aflevering van afgelopen donderdag gekeken, met Carmen. Wat ontzettend herkenbaar, ik heb her en der wel een traantje weggepinkt.
Het negatieve zelfbeeld, het perfectionisme maar vooral de angst dat er weer te veel van je verwacht gaat worden als je 'gezonder' wordt. Met dat laatste worstel ik ook nog steeds heel erg.
Het negatieve zelfbeeld, het perfectionisme maar vooral de angst dat er weer te veel van je verwacht gaat worden als je 'gezonder' wordt. Met dat laatste worstel ik ook nog steeds heel erg.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 17:24
Noah mijn bloedwaarden ( bs) gaan van 30 naar 6 of erger. Ik vreet ( zo noem ik dat) een hele cake, en spuit dan geen insuline, ik plas ( want extreme dorst) dan alle suikers uit. Dan ik daarmee mijn lichaam sloop boeit me niet want blijf er slank bij.
Maar laatste weken eet ik om 16:00 een salade en verder dagen niks. Maar dan bijv op vrijdags of weekend vreet ik de hele dag door, gebak, chips chocolade. Etc en dan geen insuline verder. Soms lig ik om 7 uur al op bed, zo moe ben ik dan.
Maar ook, s'avonds 3 uur achter elkaar sortem om mijn bs naar beneden te brengen.
Het perfectionisme herken ik ook goed, alles moet perfect zijn. Nu op zakelijk gebied gaat het slecht en dat hakt er dan extra in, omdat ik alles perfect wil hebben. Ook tov mijn kinderen, ik eis van hen ook veel. Ook moet ik mezelf bedwingen om mijn dochter geen eetstoornis aan te praten, ze is zwaarder dan ik, en vindt haar dik worden. Maar zal dat nooit zeggen, uit angst dat ze een stoornis ontwikkeld. Maar om eerlijk te zijn vind ik het vreselijk dat ze een vrouwelijk figuur krijgt, ik zie haar liefst mager zoals toen ze een puber was.
Ik besef dat het geen normale gedachten zijn, ik hoor nooit van andere moeders dat ze hun dochter te dik vinden.
Maar mss heb ik ook een vertekend beeld van haar, dat heb ik ook van mezelf.
Maar laatste weken eet ik om 16:00 een salade en verder dagen niks. Maar dan bijv op vrijdags of weekend vreet ik de hele dag door, gebak, chips chocolade. Etc en dan geen insuline verder. Soms lig ik om 7 uur al op bed, zo moe ben ik dan.
Maar ook, s'avonds 3 uur achter elkaar sortem om mijn bs naar beneden te brengen.
Het perfectionisme herken ik ook goed, alles moet perfect zijn. Nu op zakelijk gebied gaat het slecht en dat hakt er dan extra in, omdat ik alles perfect wil hebben. Ook tov mijn kinderen, ik eis van hen ook veel. Ook moet ik mezelf bedwingen om mijn dochter geen eetstoornis aan te praten, ze is zwaarder dan ik, en vindt haar dik worden. Maar zal dat nooit zeggen, uit angst dat ze een stoornis ontwikkeld. Maar om eerlijk te zijn vind ik het vreselijk dat ze een vrouwelijk figuur krijgt, ik zie haar liefst mager zoals toen ze een puber was.
Ik besef dat het geen normale gedachten zijn, ik hoor nooit van andere moeders dat ze hun dochter te dik vinden.
Maar mss heb ik ook een vertekend beeld van haar, dat heb ik ook van mezelf.
zondag 8 december 2013 om 17:25
quote:noah88 schreef op 07 december 2013 @ 20:21:
@Geraldine:
Ik heb nog steeds een eetprobleem ja, maar niet meer zo heftig.
Onlangs had ik 3 etentjes in 3 weken, dan kies ik ervoor 1 af te bellen omdat dat mij teveel stress oplevert. Ik sport nu wel veel (4/5x p week) waardoor ik nu behoorlijk wat kan eten zonder aan te komen. Daarnaast is mijn vriend een zeer succesvolle personal trainer die ook Diëtiek heeft gestudeerd en hij heeft me in laten zien dat bepaalde eettheorieën absoluut niet kloppen.
Ik ben bewust meer eiwitten gaan eten en probeer nu ook wat vet in mijn voeding te stoppen (iets wat ik vroeger absoluut niet deed). Dus ja, er is wel wat verbeterd maar ik eet nog steeds niet normaal.
Achteraf gezien denk ik dat ik de controle fijn vond, het idee dat als ik mijn eten en gewicht kon controleren, alles daarbuiten ook goed zou lopen. Onzin natuurlijk.
Bedankt voor je antwoord Noah!Ik vind dat je al ver bent gekomen en denk ook dat de rest ook nog komt,de dag dat je helemaal normaal met eten kunt omgaan.Maar wees trots op hetgeen wat je
al hebt bereikt en dat is heel veel,echt waar.Je verhaal vind ik heftig
en uiteraard ook de verhalen uit tot op het bot.Het programma vind
ik goed en belangrijk.Het is immers niet niets maar een ziekte met
psychische en lichamelijke gevolgen.
@Geraldine:
Ik heb nog steeds een eetprobleem ja, maar niet meer zo heftig.
Onlangs had ik 3 etentjes in 3 weken, dan kies ik ervoor 1 af te bellen omdat dat mij teveel stress oplevert. Ik sport nu wel veel (4/5x p week) waardoor ik nu behoorlijk wat kan eten zonder aan te komen. Daarnaast is mijn vriend een zeer succesvolle personal trainer die ook Diëtiek heeft gestudeerd en hij heeft me in laten zien dat bepaalde eettheorieën absoluut niet kloppen.
Ik ben bewust meer eiwitten gaan eten en probeer nu ook wat vet in mijn voeding te stoppen (iets wat ik vroeger absoluut niet deed). Dus ja, er is wel wat verbeterd maar ik eet nog steeds niet normaal.
Achteraf gezien denk ik dat ik de controle fijn vond, het idee dat als ik mijn eten en gewicht kon controleren, alles daarbuiten ook goed zou lopen. Onzin natuurlijk.
Bedankt voor je antwoord Noah!Ik vind dat je al ver bent gekomen en denk ook dat de rest ook nog komt,de dag dat je helemaal normaal met eten kunt omgaan.Maar wees trots op hetgeen wat je
al hebt bereikt en dat is heel veel,echt waar.Je verhaal vind ik heftig
en uiteraard ook de verhalen uit tot op het bot.Het programma vind
ik goed en belangrijk.Het is immers niet niets maar een ziekte met
psychische en lichamelijke gevolgen.
zondag 8 december 2013 om 17:30
quote:salandermillenium schreef op 07 december 2013 @ 22:53:
Ik heb boulimia gehad. Wat ik heel herkenbaar vond was het meisje van afgelopen donderdag, die al wel weer op gewicht was en nog heel veel anorexia gedachten heeft. Ik merk pas sinds de laatste maanden dat ik die gedachten een beetje kan loslaten. Ik denk niet meer bij ieder koekje wat ik eet, het moet eruit. Ik heb overigens nooit vreetbuien gehad, maar als ik bijv. 3 chocolaatjes had gegeten of een extra bordje spaghetti moest het eruit. Die dwanggedachten heb ik minder. Ik ben ook gestopt met fitness. Lichamelijk en geestelijk kon ik het helemaal niet trekkenndat fitness, maar heb het 13 jaar gedaan omdat ik bang was anders aan te komen. Wat een rust heeft me dat gegeven. Ik maak nu regelmatig een wandeling in de buitenlucht van een uur, anderhalf uur en gebruik zoveel mogelijk de fiets. Dat is ook beweging en ik kan dat beter aan. Dit even in het kort.
Ik vond dat laatste meisje van donderdag echt een schoonheid, dan kun je zien dat anorexia echt een rotziekte is die je helemaal stukmaakt, ook geestelijk. En Leontien vind ik echt een toffe vrouw. Ze praat dan misschien irritant en ze is me iets te bruin, ik vind het een topmens! Heel goed dat ze zo,n inloophuis gaat openen.Jij verdient een hele dikke applaus.Ik ben trots op je.Wat jeb je al veel bereikt.
Ik heb boulimia gehad. Wat ik heel herkenbaar vond was het meisje van afgelopen donderdag, die al wel weer op gewicht was en nog heel veel anorexia gedachten heeft. Ik merk pas sinds de laatste maanden dat ik die gedachten een beetje kan loslaten. Ik denk niet meer bij ieder koekje wat ik eet, het moet eruit. Ik heb overigens nooit vreetbuien gehad, maar als ik bijv. 3 chocolaatjes had gegeten of een extra bordje spaghetti moest het eruit. Die dwanggedachten heb ik minder. Ik ben ook gestopt met fitness. Lichamelijk en geestelijk kon ik het helemaal niet trekkenndat fitness, maar heb het 13 jaar gedaan omdat ik bang was anders aan te komen. Wat een rust heeft me dat gegeven. Ik maak nu regelmatig een wandeling in de buitenlucht van een uur, anderhalf uur en gebruik zoveel mogelijk de fiets. Dat is ook beweging en ik kan dat beter aan. Dit even in het kort.
Ik vond dat laatste meisje van donderdag echt een schoonheid, dan kun je zien dat anorexia echt een rotziekte is die je helemaal stukmaakt, ook geestelijk. En Leontien vind ik echt een toffe vrouw. Ze praat dan misschien irritant en ze is me iets te bruin, ik vind het een topmens! Heel goed dat ze zo,n inloophuis gaat openen.Jij verdient een hele dikke applaus.Ik ben trots op je.Wat jeb je al veel bereikt.
zondag 8 december 2013 om 17:32
quote:Lotte35 schreef op 07 december 2013 @ 22:58:
[...]
Het feit dat ik heel veel structuur nodig heb.
In alles eigenlijk, maar vooral op eetgebied.
Ik volg nog altijd globaal een eetlijst. Zolang ik dat doe, gaat het prima.
Moet ik daar, om wat voor reden dan ook, van afwijken, maak ik er meestal een zooitje van (lees: eet ik te weinig).
Ik heb al meer dan tien jaar anorexia.
Héél erg gehad (op sterven na dood), en nu nog worstelend met het laatste stukje. Ik weet dat ik er nooit helemaal vanaf zal komen. Daarmee bedoel ik, dat ik nooit meer echt zorgeloos zal eten. Ik geniet wel intens van eten, lust heel veel, eet ook vrijwel alles nu. Maar alles binnen mijn (te strakke) stramien.
Hoi Lotte,jouw verhaal ken ik.Heb het natuurlijk eerder eens gelezen.Het klinkt nogal heftig maar gelukkig kan je al meer genieten dan vroeger en dat is echt hartstikke goed.Werk je nog als
tandartsassistente?
[...]
Het feit dat ik heel veel structuur nodig heb.
In alles eigenlijk, maar vooral op eetgebied.
Ik volg nog altijd globaal een eetlijst. Zolang ik dat doe, gaat het prima.
Moet ik daar, om wat voor reden dan ook, van afwijken, maak ik er meestal een zooitje van (lees: eet ik te weinig).
Ik heb al meer dan tien jaar anorexia.
Héél erg gehad (op sterven na dood), en nu nog worstelend met het laatste stukje. Ik weet dat ik er nooit helemaal vanaf zal komen. Daarmee bedoel ik, dat ik nooit meer echt zorgeloos zal eten. Ik geniet wel intens van eten, lust heel veel, eet ook vrijwel alles nu. Maar alles binnen mijn (te strakke) stramien.
Hoi Lotte,jouw verhaal ken ik.Heb het natuurlijk eerder eens gelezen.Het klinkt nogal heftig maar gelukkig kan je al meer genieten dan vroeger en dat is echt hartstikke goed.Werk je nog als
tandartsassistente?
zondag 8 december 2013 om 17:39
quote:langeleis schreef op 08 december 2013 @ 00:11:
Ik helaas ook al jaren eetstoornis. Al zo'n 15 jaar. Ga er voor in behandeling. Heb eerst anorexia gehad en omgeslagen in boulimia. Heb geen eetbuien maar als voor mij gevoel te veel eet of iets extra heb gehad, moet het er uit. Altijd bezig met lijnen en de weegschaal en altijd in mijn hoofd bezig met voeding. Praat er nooit met iemand over en heb pas geleden pas de stap genomen om hulp te zoeken. Vind het eng/spannend. Vooral omdat ik zelf nu de controle heb. Ben bang dat te verliezen en vervolgens dik te worden.
Groetjes mij
Langeleis,een dikke knuf voor je! Goed van je dat je hulp hebt
gezocht!Daarmee is de eerste stap al gezet.Ik zal voor je duimen
dat jij je eetstoornis kunt beheersen en niet de eetstoornis jou.
Ik helaas ook al jaren eetstoornis. Al zo'n 15 jaar. Ga er voor in behandeling. Heb eerst anorexia gehad en omgeslagen in boulimia. Heb geen eetbuien maar als voor mij gevoel te veel eet of iets extra heb gehad, moet het er uit. Altijd bezig met lijnen en de weegschaal en altijd in mijn hoofd bezig met voeding. Praat er nooit met iemand over en heb pas geleden pas de stap genomen om hulp te zoeken. Vind het eng/spannend. Vooral omdat ik zelf nu de controle heb. Ben bang dat te verliezen en vervolgens dik te worden.
Groetjes mij
Langeleis,een dikke knuf voor je! Goed van je dat je hulp hebt
gezocht!Daarmee is de eerste stap al gezet.Ik zal voor je duimen
dat jij je eetstoornis kunt beheersen en niet de eetstoornis jou.
zondag 8 december 2013 om 17:45
quote:biep77 schreef op 08 december 2013 @ 11:16:
Ja, die 29 kilo was één van de momenten dat ik echt op het randje gelegen heb. Aan de sondevoeding, maar de anorexia was zo allesoverheersend dat ik de slang er steeds uittrok of mijn voeding liet weglopen. Wanhopige werd iedereen van mij, ook het verplegend personeel. Het is bizar om het zo op te schrijven, maar ik kon op dat moment niet anders, zo gevangen zat ik in die ziekte.Heftig verhaal en knap dat je er zo open over bent!Bedankt voor het delen!
Ja, die 29 kilo was één van de momenten dat ik echt op het randje gelegen heb. Aan de sondevoeding, maar de anorexia was zo allesoverheersend dat ik de slang er steeds uittrok of mijn voeding liet weglopen. Wanhopige werd iedereen van mij, ook het verplegend personeel. Het is bizar om het zo op te schrijven, maar ik kon op dat moment niet anders, zo gevangen zat ik in die ziekte.Heftig verhaal en knap dat je er zo open over bent!Bedankt voor het delen!
zondag 8 december 2013 om 17:51
Ik vind eigenlijk alleen de aflevering met Carmen (de laatste dus) goed. De andere twee keer vond ik het programma wat oppervlakkig: erg mager meisje, leontien komt helpen, en na een jaar bijna genezen. De laatste aflevering deed veel meer recht aan de strijd in het hoofd van iemand met anorexia. De angst voor eten, controleverlirs, de weegschaal.. En ook nog dat wanneer je er weer gezond uitziet, niemand in de gaten lijkt te hebben hoe het in je hoofd nog een strijd kan zijn.
Ik ben opgenomen geweest in een kliniek en tegen alle verwachtingen in naar mijn streefgewicht gegaan. Een helse strijd. Maar ik moest van mezelf, omdat ik mijn baan en huis dreigde te verliezen. Toen ik na negen maanden op gewicht was, dacht iedereen dat ik beter was. Maar ik hield me strikt aan mijn eetlijst, durfde veel dingen nog niet te eten, was als de dood voor de weegschaal en voelde me diep ongelukkig over mijn walgelijke lijf.
Inmiddels ben ik ruim anderhalfjaar op gewicht en heb nog steeds therapie. Eten gaat al flexibeler, maar nog steeds globaal volgens een lijst. Ben minder ongelukkig met mijn lichaam, al haat ik mijn buik nog steeds. Dat zal niet overgaan, denk ik, ik vind mijn vetrollen gewoon walgelijk. Maar zonder ben ik ziek, endat wil ik ook niet. Ben nog steeds doodsbang voor de weegschaal en als ik moet wegen gaat daar een hoop stress aan vooraf. Ik durf dat ook alleen op de weegschaal in de kliniek onder bepaalde omstandigheden. Los van dit alles functioneer ik goed, kan ik genieten van eten en ben ik zelfs zwanger.
Anorexia is zo ontzettend veel meer dan alleen maar teveel afvallen en niet durven eten.. Moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders, denk ik. Hopelijk voegt deze serie toch iets toe aan het begrip voor de ziekte.
Ik ben opgenomen geweest in een kliniek en tegen alle verwachtingen in naar mijn streefgewicht gegaan. Een helse strijd. Maar ik moest van mezelf, omdat ik mijn baan en huis dreigde te verliezen. Toen ik na negen maanden op gewicht was, dacht iedereen dat ik beter was. Maar ik hield me strikt aan mijn eetlijst, durfde veel dingen nog niet te eten, was als de dood voor de weegschaal en voelde me diep ongelukkig over mijn walgelijke lijf.
Inmiddels ben ik ruim anderhalfjaar op gewicht en heb nog steeds therapie. Eten gaat al flexibeler, maar nog steeds globaal volgens een lijst. Ben minder ongelukkig met mijn lichaam, al haat ik mijn buik nog steeds. Dat zal niet overgaan, denk ik, ik vind mijn vetrollen gewoon walgelijk. Maar zonder ben ik ziek, endat wil ik ook niet. Ben nog steeds doodsbang voor de weegschaal en als ik moet wegen gaat daar een hoop stress aan vooraf. Ik durf dat ook alleen op de weegschaal in de kliniek onder bepaalde omstandigheden. Los van dit alles functioneer ik goed, kan ik genieten van eten en ben ik zelfs zwanger.
Anorexia is zo ontzettend veel meer dan alleen maar teveel afvallen en niet durven eten.. Moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders, denk ik. Hopelijk voegt deze serie toch iets toe aan het begrip voor de ziekte.
zondag 8 december 2013 om 17:58
lavendelbloem,ja ik sluit me bij de rest aan en vind dat je ook
slecht bezig bent.Ik wil je veel sterkte wensen met alles.Het is
moeilijk om van een eetstoornis af te komen maar niet onmogelijk.
Momodoe,ook sterkte voor jou!Over je dochter:Een meisje wordt een vrouw en blijft niet voor de rest van haar leven eruitzien als 12. Rond de pubertijd krijgen ze meestal vrouwelijke vormen en blijven niet voor de rest van hun leven zo plat als een dubbeltje.Ik kan me voorstellen dat dit moeilijke gedachtes voor je zijn en ik hoop toch voor jou dat jij iemand kunt vinden met wie je goed erover kunt praten.En schaam je niet!Je bent niet de
enige hoor.
slecht bezig bent.Ik wil je veel sterkte wensen met alles.Het is
moeilijk om van een eetstoornis af te komen maar niet onmogelijk.
Momodoe,ook sterkte voor jou!Over je dochter:Een meisje wordt een vrouw en blijft niet voor de rest van haar leven eruitzien als 12. Rond de pubertijd krijgen ze meestal vrouwelijke vormen en blijven niet voor de rest van hun leven zo plat als een dubbeltje.Ik kan me voorstellen dat dit moeilijke gedachtes voor je zijn en ik hoop toch voor jou dat jij iemand kunt vinden met wie je goed erover kunt praten.En schaam je niet!Je bent niet de
enige hoor.
zondag 8 december 2013 om 18:09
lizzie84! Goed dat het al stukken beter met je gaat!Zo
te lezen is het echt een moeilijke strijd.Het is niet onmogelijk om
ervan af te komen maar wel moeilijk.
Ja,door deze serie krijgen mensen meer inzicht in anorexia en
hoop ik dat ze dat dan beter kunnen begrijpen.Maar ik vind ook dat
er begrijp voor de familie,partner etc...moet zijn.Want die maken
natuurlijk mee dat hun eigen kind/vriendin zich uithongert en maken
zich daar terecht zorgen over.
Een eetstoornis lijkt me echt heel zwaar.Ik ben blij dat ik van mijn
lijf en eten kan genieten en ook lekker kan sporten omdat ik het
leuk vind.Natuurlijk heb ik wel eens een baalmoment en dat hebben veel mensen,maar dat is heel zeldem en snel over.Er zijn belangrijkere dingen in het leven voor mij en er is altijd wel wat.Ik ben niet volmaakt,dat geeft helemaal niets en verder vind ik dat ik er best mag zijn.
te lezen is het echt een moeilijke strijd.Het is niet onmogelijk om
ervan af te komen maar wel moeilijk.
Ja,door deze serie krijgen mensen meer inzicht in anorexia en
hoop ik dat ze dat dan beter kunnen begrijpen.Maar ik vind ook dat
er begrijp voor de familie,partner etc...moet zijn.Want die maken
natuurlijk mee dat hun eigen kind/vriendin zich uithongert en maken
zich daar terecht zorgen over.
Een eetstoornis lijkt me echt heel zwaar.Ik ben blij dat ik van mijn
lijf en eten kan genieten en ook lekker kan sporten omdat ik het
leuk vind.Natuurlijk heb ik wel eens een baalmoment en dat hebben veel mensen,maar dat is heel zeldem en snel over.Er zijn belangrijkere dingen in het leven voor mij en er is altijd wel wat.Ik ben niet volmaakt,dat geeft helemaal niets en verder vind ik dat ik er best mag zijn.
zondag 8 december 2013 om 18:50
Momodoe: ik schrik van je verhaal. Je komt heel verstandig over, lijkt ook goed te beseffen dat het roofbouw op je lichaam is. Maar dan toch wint de eetstoornis het en geeft je dat een beter gevoel, gek he.
Wat eerlijk dat je toegeeft hoe je over je dochter denkt, mensen durven zulke dingen niet snel te zeggen omdat het zo erg 'niet hoort'. Goed dat je het niet zegt/laat merken, biologische factoren (dus genetische) kunnen flinke rol meespelen en het zou niet de eerste keer zijn dat zowel moeder als dochter aan een eetstoornis lijden.
Lotte: zie jij in je werk wel eens patiënten die ook een eetstoornis hebben of hebben gehad? En verschilt hun gebit veel van die van mensen zonder eetprobleem (aantasting etc)?
@geraldine: wat een lieve, bemoedigende woorden naar iedereen. Persoonlijk denk ik dat die eetstoornis er altijd wel in blijft zitten, zeker aangezien ik nu niets doe om ervan af te komen. De reden daarvan is dat ik de controle toch wel fijn vind. Poosje geleden wilde ik 1 kg aankomen. Toen ik een week daarna door obstipatie 2 kg was aangekomen, was ik me toch chagrijnig. Inmiddels is er dus 1,1 kg af (echte anorexia-logica...) Daarom vind ik het ook zo knap van salander dat zij heeft besloten te stoppen met sporten, dit is zo'n moeilijk besluit omdat je ervoor kiest de controle te laten gaan.
Zijn er mensen waarbij de eetstoornis puur om het afvallen ging? Want zoals ik hier lees, zit er bij iedereen wel wat meer achter en is het een manier van omgaan met de situatie.
En wat vonden jullie ervan dat Carmen op de weegschaal moest? Ik begrijp dat het nodig is als meetinstrument, maar haar argumenten (bij teveel voelt ze zich rot en gaat afvallen, bij te weinig is het ook niet goed) om het niet te doen begrijp ik ook. Ik dacht: wat is de reden dat ze haar niet wegen zonder dat ze er zelf naar kijkt? Weten jullie dat?
Wat eerlijk dat je toegeeft hoe je over je dochter denkt, mensen durven zulke dingen niet snel te zeggen omdat het zo erg 'niet hoort'. Goed dat je het niet zegt/laat merken, biologische factoren (dus genetische) kunnen flinke rol meespelen en het zou niet de eerste keer zijn dat zowel moeder als dochter aan een eetstoornis lijden.
Lotte: zie jij in je werk wel eens patiënten die ook een eetstoornis hebben of hebben gehad? En verschilt hun gebit veel van die van mensen zonder eetprobleem (aantasting etc)?
@geraldine: wat een lieve, bemoedigende woorden naar iedereen. Persoonlijk denk ik dat die eetstoornis er altijd wel in blijft zitten, zeker aangezien ik nu niets doe om ervan af te komen. De reden daarvan is dat ik de controle toch wel fijn vind. Poosje geleden wilde ik 1 kg aankomen. Toen ik een week daarna door obstipatie 2 kg was aangekomen, was ik me toch chagrijnig. Inmiddels is er dus 1,1 kg af (echte anorexia-logica...) Daarom vind ik het ook zo knap van salander dat zij heeft besloten te stoppen met sporten, dit is zo'n moeilijk besluit omdat je ervoor kiest de controle te laten gaan.
Zijn er mensen waarbij de eetstoornis puur om het afvallen ging? Want zoals ik hier lees, zit er bij iedereen wel wat meer achter en is het een manier van omgaan met de situatie.
En wat vonden jullie ervan dat Carmen op de weegschaal moest? Ik begrijp dat het nodig is als meetinstrument, maar haar argumenten (bij teveel voelt ze zich rot en gaat afvallen, bij te weinig is het ook niet goed) om het niet te doen begrijp ik ook. Ik dacht: wat is de reden dat ze haar niet wegen zonder dat ze er zelf naar kijkt? Weten jullie dat?
zondag 8 december 2013 om 18:52
quote:lizzie84 schreef op 08 december 2013 @ 17:51:
Los van dit alles functioneer ik goed, kan ik genieten van eten en ben ik zelfs zwanger
Gefeliciteerd!
En respect voor hoe ver je al gekomen bent.
quote:Anorexia is zo ontzettend veel meer dan alleen maar teveel afvallen en niet durven eten.. Moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders, denk ik.Zo ontzettend mee eens.
Los van dit alles functioneer ik goed, kan ik genieten van eten en ben ik zelfs zwanger
Gefeliciteerd!
En respect voor hoe ver je al gekomen bent.
quote:Anorexia is zo ontzettend veel meer dan alleen maar teveel afvallen en niet durven eten.. Moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders, denk ik.Zo ontzettend mee eens.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 18:54
quote:Geraldine schreef op 08 december 2013 @ 17:32:
Hoi Lotte,jouw verhaal ken ik.Heb het natuurlijk eerder eens gelezen.Het klinkt nogal heftig maar gelukkig kan je al meer genieten dan vroeger en dat is echt hartstikke goed.Werk je nog als
tandartsassistente?
Ik heb inderdaad al regelmatig meegeschreven in topics over eetstoornissen. Bedankt voor je lieve woorden.
En ja, ik werk nog als tandartsassistente. Sinds kort ook af en toe hele dagen. Heel trots ben ik daar op. Nooit gedacht dat ik het punt weer zou bereiken waarop ik dat lichamelijk aan zou kunnen. Het gaat nét hoor, maar het gaat.
Hoi Lotte,jouw verhaal ken ik.Heb het natuurlijk eerder eens gelezen.Het klinkt nogal heftig maar gelukkig kan je al meer genieten dan vroeger en dat is echt hartstikke goed.Werk je nog als
tandartsassistente?
Ik heb inderdaad al regelmatig meegeschreven in topics over eetstoornissen. Bedankt voor je lieve woorden.
En ja, ik werk nog als tandartsassistente. Sinds kort ook af en toe hele dagen. Heel trots ben ik daar op. Nooit gedacht dat ik het punt weer zou bereiken waarop ik dat lichamelijk aan zou kunnen. Het gaat nét hoor, maar het gaat.
You don't have to fit into the format
