Entertainment
alle pijlers
Tot op het bot
zaterdag 7 december 2013 om 19:18
Ik zag hier ng geen topic over maar kijkt iemand dit? Programma van Bnn over jonge meiden met anorexia. Twijfelde even of ik het hier neer zou zette. Of onder lijf en lijn.
Sophie presenteert en Leontien van Moorsel coacht de meisjes. Vind het een indrukwekkende serie. Natuurlijk weet je dat anorexia heftig is en veel impact heeft maar Bnn brengt het wat mij betreft goed in beeld. En vind Leontien het heel integer doen.
Meer kijkers?
Sophie presenteert en Leontien van Moorsel coacht de meisjes. Vind het een indrukwekkende serie. Natuurlijk weet je dat anorexia heftig is en veel impact heeft maar Bnn brengt het wat mij betreft goed in beeld. En vind Leontien het heel integer doen.
Meer kijkers?
zondag 8 december 2013 om 19:03
quote:noah88 schreef op 08 december 2013 @ 18:50:
Lotte: zie jij in je werk wel eens patiënten die ook een eetstoornis hebben of hebben gehad? En verschilt hun gebit veel van die van mensen zonder eetprobleem (aantasting etc)?
Ik heb één keer meegemaakt dat een vrouw bij de tandarts vertelde dat ze anorexia had. Zij was verslaafd aan cola light, dronk minimaal anderhalve liter per dag. Dat was aan haar gebit te zien, want ze had behoorlijke tanderosie.
En bij de ortho hadden we een patënt (volwassen, 38 jaar) die anorexia had gehad. Dat kwam toen toevallig ter sprake. Aan haar gebit was niet echt iets bijzonders te zien. Wel veel vullingen, maar er zijn ook mensen zonder eetstoornis die dat hebben.
Lotte: zie jij in je werk wel eens patiënten die ook een eetstoornis hebben of hebben gehad? En verschilt hun gebit veel van die van mensen zonder eetprobleem (aantasting etc)?
Ik heb één keer meegemaakt dat een vrouw bij de tandarts vertelde dat ze anorexia had. Zij was verslaafd aan cola light, dronk minimaal anderhalve liter per dag. Dat was aan haar gebit te zien, want ze had behoorlijke tanderosie.
En bij de ortho hadden we een patënt (volwassen, 38 jaar) die anorexia had gehad. Dat kwam toen toevallig ter sprake. Aan haar gebit was niet echt iets bijzonders te zien. Wel veel vullingen, maar er zijn ook mensen zonder eetstoornis die dat hebben.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 19:06
quote:noah88 schreef op 08 december 2013 @ 18:50:
En wat vonden jullie ervan dat Carmen op de weegschaal moest? Ik begrijp dat het nodig is als meetinstrument, maar haar argumenten (bij teveel voelt ze zich rot en gaat afvallen, bij te weinig is het ook niet goed) om het niet te doen begrijp ik ook. Ik dacht: wat is de reden dat ze haar niet wegen zonder dat ze er zelf naar kijkt? Weten jullie dat?
Ik vond het vreemd.
Het ging op dat moment juist wat beter met eten, leek het.
Wat ik wel heel erg herken, is de neiging om minder te eten als je je niet kunt wegen.
En wat vonden jullie ervan dat Carmen op de weegschaal moest? Ik begrijp dat het nodig is als meetinstrument, maar haar argumenten (bij teveel voelt ze zich rot en gaat afvallen, bij te weinig is het ook niet goed) om het niet te doen begrijp ik ook. Ik dacht: wat is de reden dat ze haar niet wegen zonder dat ze er zelf naar kijkt? Weten jullie dat?
Ik vond het vreemd.
Het ging op dat moment juist wat beter met eten, leek het.
Wat ik wel heel erg herken, is de neiging om minder te eten als je je niet kunt wegen.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 19:32
Wat ik trouwens zo erg vind is dat sommige mensen een slank
of normaal lichaam soms al als dik beschouwen.Zou dit te maken hebben met het feit dat we veel van deze gefotoshoppte beelden zien en modellen die erg mager zijn zodat bij sommigen het beeld van een normaal lichaam vertekend?Ook schrok ik toen van een topic waarin een bmi van 17 als normaal werd beschouwd.Weet niet meer wat voor topic dat was.Zou zo fijn zijn als we afkwamen van dat idealbeeld want is lichaam is anders,gelukkig maar.Ik ben voor diversiteit en schoonheid kent veel kanten.
noah,ik kan me indenken dat de eetstoornis altijd een zwak punt
zal blijven.Maar ik denk aan de andere kant ook dat als jij je
eetstoornis beheerst en niet meer de eetstoornis jou dan heb je
superveel bereikt en daar valt goed mee te leven.En zoals je dat
al goed omschrijft het gaat om controle.Ben je nog vaak bang om deze te verliezen?Dat Carmen op de weegschaal moest denk ik is ook dat de hulpverleners zien hoe het met haar gewicht is.Wat ik ervan vond?Eigenlijk wel goed want confrontatie met jezelf is ook belangrijk.Het blijft natuurlijk even
heftig:Niet staan op de weegschaal uit angst voor het bepalende getal of wel erop gaan staan en jezelf een looser vinden.Dus de reden is denk ik gewoon confrontatie met je eigen.Anders zou ik
het even niet weten.
Lotte,graag gedaan!En ik natuurlijk altijd belangstelling voor de
verhalen van anderen.Het raakte me gewoon.Ik pikte net een
traantje weg.Kon niet anders.Maar je hebt in ieder geval weer
reden om trots te zijn op jezelf.En wat leuk dat het werk je nog
bevalt!Ik neem trouwens aan dat het gebit van een boulimiapatiente er anders eruitziet dan van een anorexiapatiente.Een anorexiapatiente die weinig eet heeft die dan veel tandsteen of kan er soms een tand missen?En een boulimiapatiente heeft die dan meer gaatjes en een geler gebit?
of normaal lichaam soms al als dik beschouwen.Zou dit te maken hebben met het feit dat we veel van deze gefotoshoppte beelden zien en modellen die erg mager zijn zodat bij sommigen het beeld van een normaal lichaam vertekend?Ook schrok ik toen van een topic waarin een bmi van 17 als normaal werd beschouwd.Weet niet meer wat voor topic dat was.Zou zo fijn zijn als we afkwamen van dat idealbeeld want is lichaam is anders,gelukkig maar.Ik ben voor diversiteit en schoonheid kent veel kanten.
noah,ik kan me indenken dat de eetstoornis altijd een zwak punt
zal blijven.Maar ik denk aan de andere kant ook dat als jij je
eetstoornis beheerst en niet meer de eetstoornis jou dan heb je
superveel bereikt en daar valt goed mee te leven.En zoals je dat
al goed omschrijft het gaat om controle.Ben je nog vaak bang om deze te verliezen?Dat Carmen op de weegschaal moest denk ik is ook dat de hulpverleners zien hoe het met haar gewicht is.Wat ik ervan vond?Eigenlijk wel goed want confrontatie met jezelf is ook belangrijk.Het blijft natuurlijk even
heftig:Niet staan op de weegschaal uit angst voor het bepalende getal of wel erop gaan staan en jezelf een looser vinden.Dus de reden is denk ik gewoon confrontatie met je eigen.Anders zou ik
het even niet weten.
Lotte,graag gedaan!En ik natuurlijk altijd belangstelling voor de
verhalen van anderen.Het raakte me gewoon.Ik pikte net een
traantje weg.Kon niet anders.Maar je hebt in ieder geval weer
reden om trots te zijn op jezelf.En wat leuk dat het werk je nog
bevalt!Ik neem trouwens aan dat het gebit van een boulimiapatiente er anders eruitziet dan van een anorexiapatiente.Een anorexiapatiente die weinig eet heeft die dan veel tandsteen of kan er soms een tand missen?En een boulimiapatiente heeft die dan meer gaatjes en een geler gebit?
zondag 8 december 2013 om 19:50
zondag 8 december 2013 om 19:58
quote:salandermillenium schreef op 07 december 2013 @ 22:53:
Ik heb boulimia gehad. Wat ik heel herkenbaar vond was het meisje van afgelopen donderdag, die al wel weer op gewicht was en nog heel veel anorexia gedachten heeft. Ik merk pas sinds de laatste maanden dat ik die gedachten een beetje kan loslaten. Ik denk niet meer bij ieder koekje wat ik eet, het moet eruit. Ik heb overigens nooit vreetbuien gehad, maar als ik bijv. 3 chocolaatjes had gegeten of een extra bordje spaghetti moest het eruit. Die dwanggedachten heb ik minder. Ik ben ook gestopt met fitness. Lichamelijk en geestelijk kon ik het helemaal niet trekkenndat fitness, maar heb het 13 jaar gedaan omdat ik bang was anders aan te komen. Wat een rust heeft me dat gegeven. Ik maak nu regelmatig een wandeling in de buitenlucht van een uur, anderhalf uur en gebruik zoveel mogelijk de fiets. Dat is ook beweging en ik kan dat beter aan. Dit even in het kort.
Ik vond dat laatste meisje van donderdag echt een schoonheid, dan kun je zien dat anorexia echt een rotziekte is die je helemaal stukmaakt, ook geestelijk. En Leontien vind ik echt een toffe vrouw. Ze praat dan misschien irritant en ze is me iets te bruin, ik vind het een topmens! Heel goed dat ze zo,n inloophuis gaat openen.Nu snap ik niet wat 'schoonheid' te maken heeft met anorexia? Ik vond het meisje sowieso gemiddeld (allemaal), maar als een lelijk persoon anorexia heeft dan is het makkelijker te begrijpen, of zo? Of zit er geen verband tussen die twee zinnen?
Ik heb boulimia gehad. Wat ik heel herkenbaar vond was het meisje van afgelopen donderdag, die al wel weer op gewicht was en nog heel veel anorexia gedachten heeft. Ik merk pas sinds de laatste maanden dat ik die gedachten een beetje kan loslaten. Ik denk niet meer bij ieder koekje wat ik eet, het moet eruit. Ik heb overigens nooit vreetbuien gehad, maar als ik bijv. 3 chocolaatjes had gegeten of een extra bordje spaghetti moest het eruit. Die dwanggedachten heb ik minder. Ik ben ook gestopt met fitness. Lichamelijk en geestelijk kon ik het helemaal niet trekkenndat fitness, maar heb het 13 jaar gedaan omdat ik bang was anders aan te komen. Wat een rust heeft me dat gegeven. Ik maak nu regelmatig een wandeling in de buitenlucht van een uur, anderhalf uur en gebruik zoveel mogelijk de fiets. Dat is ook beweging en ik kan dat beter aan. Dit even in het kort.
Ik vond dat laatste meisje van donderdag echt een schoonheid, dan kun je zien dat anorexia echt een rotziekte is die je helemaal stukmaakt, ook geestelijk. En Leontien vind ik echt een toffe vrouw. Ze praat dan misschien irritant en ze is me iets te bruin, ik vind het een topmens! Heel goed dat ze zo,n inloophuis gaat openen.Nu snap ik niet wat 'schoonheid' te maken heeft met anorexia? Ik vond het meisje sowieso gemiddeld (allemaal), maar als een lelijk persoon anorexia heeft dan is het makkelijker te begrijpen, of zo? Of zit er geen verband tussen die twee zinnen?
zondag 8 december 2013 om 20:05
quote:Geraldine schreef op 08 december 2013 @ 19:32:
Ik neem trouwens aan dat het gebit van een boulimiapatiente er anders eruitziet dan van een anorexiapatiente.Een anorexiapatiente die weinig eet heeft die dan veel tandsteen of kan er soms een tand missen?En een boulimiapatiente heeft die dan meer gaatjes en een geler gebit?
Ik denk niet dat daar echt een antwoord op is.
Veel of weinig eten heeft in principe geen invloed op wel of geen tandsteen. Tandsteen ontstaat door slecht poetsen, waardoor tandplak niet wordt weggehaald.
Braken is natuurlijk wel funest voor je tanden. Door het maagzuur kun je ernstige erosie krijgen. Maar dat krijg je ook door overmatig gebruik van zure dranken (cola, energydrankjes, vruchtensappen).
Ik neem trouwens aan dat het gebit van een boulimiapatiente er anders eruitziet dan van een anorexiapatiente.Een anorexiapatiente die weinig eet heeft die dan veel tandsteen of kan er soms een tand missen?En een boulimiapatiente heeft die dan meer gaatjes en een geler gebit?
Ik denk niet dat daar echt een antwoord op is.
Veel of weinig eten heeft in principe geen invloed op wel of geen tandsteen. Tandsteen ontstaat door slecht poetsen, waardoor tandplak niet wordt weggehaald.
Braken is natuurlijk wel funest voor je tanden. Door het maagzuur kun je ernstige erosie krijgen. Maar dat krijg je ook door overmatig gebruik van zure dranken (cola, energydrankjes, vruchtensappen).
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 20:13
quote:zuz schreef op 08 december 2013 @ 19:53:
Ik vind dat in documentaires nooit wordt duidelijk gemaakt wat de stoornis nou precies is.
Ik vond dat de aflevering met Carmen wel wat duidelijkheid gaf.
Perfectionistisch zijn (want dat zie je vaak bij mensen met een eetstoornis), daardoor de lat voor jezelf te hoog leggen, daar niet aan kunnen voldoen, je daardoor minderwaardig voelen, en je heil zoeken in iets waarbij je je goed voelt; afvallen.
En als het dan beter met je gaat; schrikken van wat er op je afkomt. Mensen die denken dat het allemaal voorbij is, en weer dingen van je gaan verwachten. Dat niet aandurven, en daarom terugvallen in de veilige wereld van de eetstoornis.
Daarom is het ook zo belangrijk dat je de achterliggende problematiek aanpakt. Je kunt aankomen tot een gezond gewicht, maar als je niets aan de onzekerheid, het minderwaardige gevoel en de faalangst doet. gaat het bij de eerste de beste tegenslag weer mis.
Je kunt lichamelijk niet genezen van een eetstoornis, als je hoofd niet meedoet. De ziekte zít in je hoofd, het is puur psychisch.
Ik vind dat in documentaires nooit wordt duidelijk gemaakt wat de stoornis nou precies is.
Ik vond dat de aflevering met Carmen wel wat duidelijkheid gaf.
Perfectionistisch zijn (want dat zie je vaak bij mensen met een eetstoornis), daardoor de lat voor jezelf te hoog leggen, daar niet aan kunnen voldoen, je daardoor minderwaardig voelen, en je heil zoeken in iets waarbij je je goed voelt; afvallen.
En als het dan beter met je gaat; schrikken van wat er op je afkomt. Mensen die denken dat het allemaal voorbij is, en weer dingen van je gaan verwachten. Dat niet aandurven, en daarom terugvallen in de veilige wereld van de eetstoornis.
Daarom is het ook zo belangrijk dat je de achterliggende problematiek aanpakt. Je kunt aankomen tot een gezond gewicht, maar als je niets aan de onzekerheid, het minderwaardige gevoel en de faalangst doet. gaat het bij de eerste de beste tegenslag weer mis.
Je kunt lichamelijk niet genezen van een eetstoornis, als je hoofd niet meedoet. De ziekte zít in je hoofd, het is puur psychisch.
You don't have to fit into the format
zondag 8 december 2013 om 20:26
Lotte,ja ik denk eerlijk gezegd ook dat het moeilijk is om aan te wijzen aan het gebit van iemand of degene nou een eetstoornis
heeft of niet.En wat je tegen zuz zegt:Dat je lichaamelijk alleen
kunt genezen als je hoofd meedoet is waar.Ik heb wel eens verhalen gelezen dat iemand werd opgenomen in een kliniek maar dat de kliniek zich alleen focusste op aankomen en de achterliggende problemen niet werden aangepakt en juist daar
gaat het toch om.Het is psychisch.Ik heb dit verhaal ook gelezen over mensen met enorm overgewicht,gewoon afvallen en dan komt het allemaal vanzelf weer goed.Maar zo werkt dat nou eenmaal niet.En volgends mij is een eetstoornis een soort
vluchtgedrag,de een eet niet of juist wel,de derde vlucht in drugs,
depressies etc...Ik neem aan dat je dat zo kunt zien,toch?
heeft of niet.En wat je tegen zuz zegt:Dat je lichaamelijk alleen
kunt genezen als je hoofd meedoet is waar.Ik heb wel eens verhalen gelezen dat iemand werd opgenomen in een kliniek maar dat de kliniek zich alleen focusste op aankomen en de achterliggende problemen niet werden aangepakt en juist daar
gaat het toch om.Het is psychisch.Ik heb dit verhaal ook gelezen over mensen met enorm overgewicht,gewoon afvallen en dan komt het allemaal vanzelf weer goed.Maar zo werkt dat nou eenmaal niet.En volgends mij is een eetstoornis een soort
vluchtgedrag,de een eet niet of juist wel,de derde vlucht in drugs,
depressies etc...Ik neem aan dat je dat zo kunt zien,toch?
zondag 8 december 2013 om 20:51
Mijn ervaring in de kliniek was dat er veel aandacht was voor het achterliggende stuk, naast het lichamelijk weer gezond worden. Ik vind die combi prettig. Maar als je extreem ondergewicht hebt, moet je eerst aankomen voordat je hoofd weer enigszins normaal kan doen. Dat is heftig, want je hoofd is nog ziek terwijl je lijf aankomt. Veel steun is dan echt noodzakelijk, anders red je het niet. Mijn kliniek was erg goed in contact maken met mij, en de eetstoornis terechtwijzen. Zij wisten precies wanneer de anorexia in mijn hoofd overheerste en wat ik nu eigenlijk echt wilde. Dat hielp.
Ik denk wel dat anorexia een soort van vluchtgedrag is zoals Geraldine zegt. Maar wel heel ingewikkeld. Zeker omdat de angst voor aankomen en de weegschaal zo groot is. Terwijl je moet aankomen om beter te worden. Je moet normaal eten om te genezen, alle rare gedachtenkronkels moeten eruit en alle angsten moeten overwonnen worden. Dat is zo heftig! Ik was bang voor zoveel: alle ongezonde dingen, avondeten, sapjes, bananen, broodbeleg, melkproducten.. Ik heb echt gepanikeerd boven mijn bord, telkens weer. Ik was zo ontzettend bang! Dat is bijna niet uit te leggen.
Ik zeg nu weleens: mijn lijf is genezen, maar mijn hoofd nog niet helemaal. Ik heb nog steeds anorexia, al ben ik het redelijk de baas. Het is mijn keuze om 'dik' te zijn (want zo zie ik dat echt), omdat ik anders niet het leven kan leiden dat ik wil. Dus dat dik zijn is mijn prijs die ik betaal om te kunnen werken, een relatie te kunnen hebben en straks een kindje op de wereld te kunnen zetten. Af en toe baal ik er vreselijk van want ik zou maar wat graag slank willen zijn. Maar ik weet wat slank zijn me kost en daar kies ik niet meer voor.
En over dat gedrag van Rowan: manipuleren is echt iets voor anorecten. Ik deed dat zelf ook heel veel, achteraf schaam ik me dar best wel voor. Dat is dan echt de anorexia in je hoofd die je een soort van overneemt: niks lijkt belangrijker dan afvallen en alles, maar dan ook alles is geoorloofd om dat doel te bereiken. Dat is dus ook een deel van de ziekte, dat je niet meer normaal nadenkt.
Ik denk wel dat anorexia een soort van vluchtgedrag is zoals Geraldine zegt. Maar wel heel ingewikkeld. Zeker omdat de angst voor aankomen en de weegschaal zo groot is. Terwijl je moet aankomen om beter te worden. Je moet normaal eten om te genezen, alle rare gedachtenkronkels moeten eruit en alle angsten moeten overwonnen worden. Dat is zo heftig! Ik was bang voor zoveel: alle ongezonde dingen, avondeten, sapjes, bananen, broodbeleg, melkproducten.. Ik heb echt gepanikeerd boven mijn bord, telkens weer. Ik was zo ontzettend bang! Dat is bijna niet uit te leggen.
Ik zeg nu weleens: mijn lijf is genezen, maar mijn hoofd nog niet helemaal. Ik heb nog steeds anorexia, al ben ik het redelijk de baas. Het is mijn keuze om 'dik' te zijn (want zo zie ik dat echt), omdat ik anders niet het leven kan leiden dat ik wil. Dus dat dik zijn is mijn prijs die ik betaal om te kunnen werken, een relatie te kunnen hebben en straks een kindje op de wereld te kunnen zetten. Af en toe baal ik er vreselijk van want ik zou maar wat graag slank willen zijn. Maar ik weet wat slank zijn me kost en daar kies ik niet meer voor.
En over dat gedrag van Rowan: manipuleren is echt iets voor anorecten. Ik deed dat zelf ook heel veel, achteraf schaam ik me dar best wel voor. Dat is dan echt de anorexia in je hoofd die je een soort van overneemt: niks lijkt belangrijker dan afvallen en alles, maar dan ook alles is geoorloofd om dat doel te bereiken. Dat is dus ook een deel van de ziekte, dat je niet meer normaal nadenkt.
zondag 8 december 2013 om 21:05
Lizzy,bedankt voor je heldere uitleg!In tegenstelling tot alcoholisten
moet een anorect weer leren om goed met eten om te gaan want
zonder eten kan een lichaam niet functioneren.Maar zonder drank
kan je wel leven want die kan je schrappen,eten niet.Je zegt dat
je gekozen hebt voor dikzijn maar ik neem aan dat je dat niet bent.
Heb je nog af en toe last van een stemmetje of een vertekend
zelfbeeld?Knap dat je zo ver bent gekomen!En die combi van
aankomen als ook de psychische problemen/oorzak aan te pakken
is inderdaad een super combi,zeker confronterend maar ook noodzakelijk.
moet een anorect weer leren om goed met eten om te gaan want
zonder eten kan een lichaam niet functioneren.Maar zonder drank
kan je wel leven want die kan je schrappen,eten niet.Je zegt dat
je gekozen hebt voor dikzijn maar ik neem aan dat je dat niet bent.
Heb je nog af en toe last van een stemmetje of een vertekend
zelfbeeld?Knap dat je zo ver bent gekomen!En die combi van
aankomen als ook de psychische problemen/oorzak aan te pakken
is inderdaad een super combi,zeker confronterend maar ook noodzakelijk.
maandag 9 december 2013 om 09:54
Thnx ladies!
In mijn normale leven van nu is het soms nog steeds moeilijk, omdat niemand er meer bij stilstaat hoe moeilijk het was en soms nog is. Mijn eetstoornis had te maken met hele fundamentele angsten waar ik nu nog steeds (mbv therapie) mee worstel.
En de momenten dat gewicht, afvallen en wegen aan de orde komen voel ik me nog altijd een buitenstaander, omdat ik daar niet over denk zoals de meeste mensen. Wanneer ik moet wegen in de kliniek ben ik een week van tevoren alweer zenuwachtig en meer met eten en bewegen bezig dan anders..
Over dat dik zijn trouwens: ik ben niet dik, heb een gezond BMI, maar ik ben echt niet zo slank als de meesten die genezen van anorexia, heb echt meer vet op mijn lijf. Dat hoort bij mijn bouw, maar is moeilijk te accepteren.
In mijn normale leven van nu is het soms nog steeds moeilijk, omdat niemand er meer bij stilstaat hoe moeilijk het was en soms nog is. Mijn eetstoornis had te maken met hele fundamentele angsten waar ik nu nog steeds (mbv therapie) mee worstel.
En de momenten dat gewicht, afvallen en wegen aan de orde komen voel ik me nog altijd een buitenstaander, omdat ik daar niet over denk zoals de meeste mensen. Wanneer ik moet wegen in de kliniek ben ik een week van tevoren alweer zenuwachtig en meer met eten en bewegen bezig dan anders..
Over dat dik zijn trouwens: ik ben niet dik, heb een gezond BMI, maar ik ben echt niet zo slank als de meesten die genezen van anorexia, heb echt meer vet op mijn lijf. Dat hoort bij mijn bouw, maar is moeilijk te accepteren.
maandag 9 december 2013 om 10:23
Ik heb 1 uitzending bekeken en wil de andere afleveringen eigenlijk ook nog zien. Wat ontzettend heftig. En wat ben ik blij dat ik nooit anorexia heb gehad... Ik heb in mijn tienertijd wel een aantal periodes gehad waarin ik obsessief bezig was met lijnen en willen afvallen. Althans, het ging niet eens zozeer om afvallen en lijnen, maar om een soort "controle over getallen": die op de weegschaal en die in de calorieëntabel.
Dat alles ontstond na een stom incident van het passen van de trouwjurk van mijn moeder (ik was toen 14 denk ik) en die kreeg ik niet dicht van boven. Hij zal zijn afgestemd op een cup/omvangmaat van 65 of 70B, waar ik toen al op 75B zat. Niks te breed, dik of zwaar maar ik voelde mij een enorme koe. Ik wilde zó graag van mijn moeder en tantes horen dat ik een mooi en slank meisje was. Over mijn zusje (van 10) werd wel gezegd wat een spinnetje het was... En wat was ik jaloers... Kon het niet hebben dat ik een vrouwenlichaam kreeg en kon niet goed hebben dat rondingen en vet krijgen daar ook bij hoorde.
Het was ook nog de tijd van de naveltruitjes en hoewel ik dat vreselijk ordinaire lelijke dingen vond, vond ik het moeilijk om te zien hoe mijn zusje er in rond liep in een strak buikje. Strak buikje heb ik trouwens nooit gehad, ook niet toen ik 10 was of nog jonger...
Dus ik vond dat ik moest lijnen en daarvoor hield ik een calorieëntabel bij. Het maakte mij niet eens zozeer uit wat ik at (ik snoepte ook en at ook vette dingen) maar ik mocht niet boven de 1000 calorieën uitkomen. Of boven de 800. Of boven de 500. En hoe lager ik dat getal kreeg, hoe trotser ik mijzelf voelde. Ik hoefde nog niet eens meteen resultaat op de weegschaal te zien (liefst wel natuurlijk) maar ik haalde een soort trots uit die tabel.
Gebraakt heb ik nooit (of misschien één keer, maar vond dat zeer onaangenaam) en ook nooit intensief bewogen/gesport.
Heb dus geen anorexia gehad maar ik herken wel heel sterk wat die meisjes bedoelen met die obsessie dat het getal op de weegschaal niet omhoog mag, ook al weet je verstandelijk dat dat veel beter voor jezelf is. Voelt dan net of je faalt, geen controle hebt.
Ik weet niet meer wat ik woog toen ik 14, 15 was. Ik weet nog wel dat ik 60 kg woog toen ik 18 was omdat ik voor een operatie ooit eens gewogen moest worden.
Zonder dat ik er verder moeite voor gedaan heb weeg ik (ik ben nu 34) momenteel 53 kg bij een lengte van 1.67. Dat is goed, zelfs niet eens aan de hoge kant en "in theorie" mag er nog een paar kilo bij. Ik zeg dat ook hardop, ik mag aankomen, maar ik denk dat als ik de weegschaal weer richting 56 zou zien gaan, dat ik dan misschien toch weer die gedachte heb van: "Oh jee, wat zwaar. Kan ik soms geen maat houden?" Terwijl dat nergens op slaat.
Dat alles ontstond na een stom incident van het passen van de trouwjurk van mijn moeder (ik was toen 14 denk ik) en die kreeg ik niet dicht van boven. Hij zal zijn afgestemd op een cup/omvangmaat van 65 of 70B, waar ik toen al op 75B zat. Niks te breed, dik of zwaar maar ik voelde mij een enorme koe. Ik wilde zó graag van mijn moeder en tantes horen dat ik een mooi en slank meisje was. Over mijn zusje (van 10) werd wel gezegd wat een spinnetje het was... En wat was ik jaloers... Kon het niet hebben dat ik een vrouwenlichaam kreeg en kon niet goed hebben dat rondingen en vet krijgen daar ook bij hoorde.
Het was ook nog de tijd van de naveltruitjes en hoewel ik dat vreselijk ordinaire lelijke dingen vond, vond ik het moeilijk om te zien hoe mijn zusje er in rond liep in een strak buikje. Strak buikje heb ik trouwens nooit gehad, ook niet toen ik 10 was of nog jonger...
Dus ik vond dat ik moest lijnen en daarvoor hield ik een calorieëntabel bij. Het maakte mij niet eens zozeer uit wat ik at (ik snoepte ook en at ook vette dingen) maar ik mocht niet boven de 1000 calorieën uitkomen. Of boven de 800. Of boven de 500. En hoe lager ik dat getal kreeg, hoe trotser ik mijzelf voelde. Ik hoefde nog niet eens meteen resultaat op de weegschaal te zien (liefst wel natuurlijk) maar ik haalde een soort trots uit die tabel.
Gebraakt heb ik nooit (of misschien één keer, maar vond dat zeer onaangenaam) en ook nooit intensief bewogen/gesport.
Heb dus geen anorexia gehad maar ik herken wel heel sterk wat die meisjes bedoelen met die obsessie dat het getal op de weegschaal niet omhoog mag, ook al weet je verstandelijk dat dat veel beter voor jezelf is. Voelt dan net of je faalt, geen controle hebt.
Ik weet niet meer wat ik woog toen ik 14, 15 was. Ik weet nog wel dat ik 60 kg woog toen ik 18 was omdat ik voor een operatie ooit eens gewogen moest worden.
Zonder dat ik er verder moeite voor gedaan heb weeg ik (ik ben nu 34) momenteel 53 kg bij een lengte van 1.67. Dat is goed, zelfs niet eens aan de hoge kant en "in theorie" mag er nog een paar kilo bij. Ik zeg dat ook hardop, ik mag aankomen, maar ik denk dat als ik de weegschaal weer richting 56 zou zien gaan, dat ik dan misschien toch weer die gedachte heb van: "Oh jee, wat zwaar. Kan ik soms geen maat houden?" Terwijl dat nergens op slaat.
maandag 9 december 2013 om 12:01
Jouw gewicht is aan de zeer lage kant NYC. Daar moet je mee oppassen, want een flinke griep en je hebt ondergewicht en dat is heel schadelijk voor je lijf.
Ik herken in je verhaal dat verlangen om te horen dat je slank bent. Heb ik ook heel erg gehad. In mijn opvoeding lag er nogal veel nadruk op, mijn moeder heeft ook nooit normaal met eten gedaan. Reden te meer voor mezelf om nooit meer terug te vallen als straks de kleine er is. Ik wil dat mijn kind nooit, maar dan ook nooit aandoen.
De angst voor aankomen is er bij mij nog erg. Al is het maar twee of drie ons, ik vind het vreselijk en ben dan echt van slag. Het is niet balen of denken: goh, het had wel wat minder gekund. Nee, het is echt angst, paniek, me totaal mislukt voelen en heel boos op mijn lijf omdat ik niet snap waarom het aangekomen is. De laatste tijd schommelde ik wat naar beneden, wat ik heel prettig vond, maar nu ik zwanger ben zal dit wel anders zijn. Donderdag weer wegen en ik zie er tegenop, geen idee wat mijn lijf gedaan heeft. Dit blijft dus nog steeds een issue.
Ik herken in je verhaal dat verlangen om te horen dat je slank bent. Heb ik ook heel erg gehad. In mijn opvoeding lag er nogal veel nadruk op, mijn moeder heeft ook nooit normaal met eten gedaan. Reden te meer voor mezelf om nooit meer terug te vallen als straks de kleine er is. Ik wil dat mijn kind nooit, maar dan ook nooit aandoen.
De angst voor aankomen is er bij mij nog erg. Al is het maar twee of drie ons, ik vind het vreselijk en ben dan echt van slag. Het is niet balen of denken: goh, het had wel wat minder gekund. Nee, het is echt angst, paniek, me totaal mislukt voelen en heel boos op mijn lijf omdat ik niet snap waarom het aangekomen is. De laatste tijd schommelde ik wat naar beneden, wat ik heel prettig vond, maar nu ik zwanger ben zal dit wel anders zijn. Donderdag weer wegen en ik zie er tegenop, geen idee wat mijn lijf gedaan heeft. Dit blijft dus nog steeds een issue.
maandag 9 december 2013 om 12:06
Oh ja, en even over Leontien: ik vind haar soms best goed (zoals ze dat ene meisje begeleidde die patat ging eten, en ze zich vaak niet laat misleiden door de anorexia) maar soms ook echt dom. Zo zei ze op een gegeven moment tegen een meisje waarmee het een stuk beter ging: Nu kun je ook weer lekker gestampte muisjes op je brood doen.
Maar (bijna) elke anorecten weet dat gestampte muisjes een van de magerste broodbelegsoorten is,, en in de kliniek was daar altijd een run op tijdens het eten..
Bovendien is het absoluut niet zo dat elke anorect een stem in haar hoofd heeft! Het zijn gewoon je eigen gedachten, al lijken ze soms niet van jezelf te zijn.
Maar (bijna) elke anorecten weet dat gestampte muisjes een van de magerste broodbelegsoorten is,, en in de kliniek was daar altijd een run op tijdens het eten..
Bovendien is het absoluut niet zo dat elke anorect een stem in haar hoofd heeft! Het zijn gewoon je eigen gedachten, al lijken ze soms niet van jezelf te zijn.
maandag 9 december 2013 om 12:17
Ik hoorde in die eerste aflevering trouwens ook iets over dat haaruitval een teken kan zijn van ondergewicht? Daar heb ik dus wel last van... Weet niet of dat nou per definitie samenhangt met mijn gewicht, maar ik word wel gék van alle haren die ik hier steeds moet opvegen/stofzuigen...
Ik kan nu gelukkig (al jaren trouwens) weer van alles eten zonder dat ik denk aan "hoeveel calorieën" iets bevat. Ben daar gewoon niet meer mee bezig en weet het ook van veel dingen niet meer.
Ik kan nu gelukkig (al jaren trouwens) weer van alles eten zonder dat ik denk aan "hoeveel calorieën" iets bevat. Ben daar gewoon niet meer mee bezig en weet het ook van veel dingen niet meer.
maandag 9 december 2013 om 12:53
Herken veel in wat je schrijft Lizzie84. In welke kliniek heb jij gezeten of zeg je dat liever niet?
Ik heb een aantal keren in de Ursula in Leidschendam gezeten en een aantal keren in Emergis. En daarnaast nog veel individuele behandelingen en korte ziekenhuis opnames.
Mijn zwangerschappen en de komst van de kinderen hebben mij absoluut het laatste zetje in de gezonde richting gegeven. Bij mijn eerste had ik nog ondergewicht toen ik zwanger werd en had ik ook nog therapie. Iedereen hield zijn hart vast en maakte zich grote zorgen, maar ik vond mjjn groeiende buik prachtig! Wel vond ik het heel moeilijk om het getalletje op de weegschaal te zien stijgen en ik at voldoende, maar wel heel gecontroleerd. De tweede kwam vrij snel daarna en na haar geboorte ben ik op een gezond gewicht gebleven en het is in de laatste jaren ook nog wel flink wat omhoog gegaan. Net als jij wil ik mijn kinderen absoluut het goede voorbeeld geven en zij dwingen me dan ook om normaal te eten. In het begin was dit een opgave, maar nu weet ik niet beter. Ik heb dat voorbeeld niet gehad in mijn kinderjaren en ben ervan overtuigd dat dit bijgedragen heeft aan mijn anorexia en zal er alles aan doen om dit niet over te dragen op mijn eigen kinderen.
Een mooie en goede zwangerschap Lizzie, ik hoop dat het voor jou net zo positief uitpakt als dat het voor mij heeft gedaan!
Ik heb een aantal keren in de Ursula in Leidschendam gezeten en een aantal keren in Emergis. En daarnaast nog veel individuele behandelingen en korte ziekenhuis opnames.
Mijn zwangerschappen en de komst van de kinderen hebben mij absoluut het laatste zetje in de gezonde richting gegeven. Bij mijn eerste had ik nog ondergewicht toen ik zwanger werd en had ik ook nog therapie. Iedereen hield zijn hart vast en maakte zich grote zorgen, maar ik vond mjjn groeiende buik prachtig! Wel vond ik het heel moeilijk om het getalletje op de weegschaal te zien stijgen en ik at voldoende, maar wel heel gecontroleerd. De tweede kwam vrij snel daarna en na haar geboorte ben ik op een gezond gewicht gebleven en het is in de laatste jaren ook nog wel flink wat omhoog gegaan. Net als jij wil ik mijn kinderen absoluut het goede voorbeeld geven en zij dwingen me dan ook om normaal te eten. In het begin was dit een opgave, maar nu weet ik niet beter. Ik heb dat voorbeeld niet gehad in mijn kinderjaren en ben ervan overtuigd dat dit bijgedragen heeft aan mijn anorexia en zal er alles aan doen om dit niet over te dragen op mijn eigen kinderen.
Een mooie en goede zwangerschap Lizzie, ik hoop dat het voor jou net zo positief uitpakt als dat het voor mij heeft gedaan!
maandag 9 december 2013 om 13:47
maandag 9 december 2013 om 13:50
maandag 9 december 2013 om 17:00
quote:zuz schreef op 08 december 2013 @ 19:58:
[...]
Nu snap ik niet wat 'schoonheid' te maken heeft met anorexia? Ik vond het meisje sowieso gemiddeld (allemaal), maar als een lelijk persoon anorexia heeft dan is het makkelijker te begrijpen, of zo? Of zit er geen verband tussen die twee zinnen?
Nee hoor, anorexia heeft niets met schoonheid te maken. Maar ik vond het gewoon een mooi meisje, eigenlijk off topic.
Maar nu we het er toch over hebben, ook even off. topic, ik zag laatst in de Linda een fotoreportage staan van mensen die lijden aan ingebeelde lelijkheid. Het heeft een andere naam, maar die schiet me nu even niet te binnen. Van al die mensen die er in stonden was er geen een lelijk te noemen, maar zelfs bovengemiddeld aantrekkelijk. Ik herken het wel hoor, de ene keer vind ik mezelf er goed uitzien, maar ik ga liever niet op foto,s uit angst dat ik er niet uitzie, en een foto is de bevestiging daarvan. Maar die mensen zijn ervan overtuigd dat ze lelijk zijn en gaan bijv. Niet meer het huis uit of als ze geld hebben laten ze zich opereren. Maar ze zijn nooit tevreden. Dit is een ziekte die overeenkomsten heeft met anorexia, vind ik zelf. Ze stellen torenhoge eisen aan zichzelf en hebben een vertekend beeld van zichzelf. Als we dat maar doen, of als we afvallen, dan komt het goed of zijn we mooi. Oftewel het maakt niet uit hoe je eruitziet, zo,n ziekte kan ons allemaal overkomen. Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb gemaakt.
[...]
Nu snap ik niet wat 'schoonheid' te maken heeft met anorexia? Ik vond het meisje sowieso gemiddeld (allemaal), maar als een lelijk persoon anorexia heeft dan is het makkelijker te begrijpen, of zo? Of zit er geen verband tussen die twee zinnen?
Nee hoor, anorexia heeft niets met schoonheid te maken. Maar ik vond het gewoon een mooi meisje, eigenlijk off topic.
Maar nu we het er toch over hebben, ook even off. topic, ik zag laatst in de Linda een fotoreportage staan van mensen die lijden aan ingebeelde lelijkheid. Het heeft een andere naam, maar die schiet me nu even niet te binnen. Van al die mensen die er in stonden was er geen een lelijk te noemen, maar zelfs bovengemiddeld aantrekkelijk. Ik herken het wel hoor, de ene keer vind ik mezelf er goed uitzien, maar ik ga liever niet op foto,s uit angst dat ik er niet uitzie, en een foto is de bevestiging daarvan. Maar die mensen zijn ervan overtuigd dat ze lelijk zijn en gaan bijv. Niet meer het huis uit of als ze geld hebben laten ze zich opereren. Maar ze zijn nooit tevreden. Dit is een ziekte die overeenkomsten heeft met anorexia, vind ik zelf. Ze stellen torenhoge eisen aan zichzelf en hebben een vertekend beeld van zichzelf. Als we dat maar doen, of als we afvallen, dan komt het goed of zijn we mooi. Oftewel het maakt niet uit hoe je eruitziet, zo,n ziekte kan ons allemaal overkomen. Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb gemaakt.
maandag 9 december 2013 om 22:27
Ook al heb je wel eens een dagje dat het minder gaat of je hebt
nog niet alles bereikt wat je wilt zo denk altijd aan hetgeen wat je wel al hebt bereikt want het is niet voor niets geweest.En daar mag je altijd trots op zijn.
lizzie84,bedankt voor je antwoord en gefeliciteerd met je zwangerschap!(Heb ik dat goed gelezen?)Ik ben zelf ook niet dik.Heb een normaal bmi en ben tevreden.Ik blijf voor je duimen dat je verder vooruitgaat en ik vind dat je het supergoed doet.
NYC,als je 56 kilo weegt bij 1.67 dan ben je nog steeds erg slank.Die 3 kilo extra die jij noemt kunnen geen kwaad en zijn ergens ook wel noodzakelijk.Haaruitval kan met ondergewicht te maken hebben of met een bepaald vitaminetekort.Dat zou ik gewoon ff aankijken.
biep,super dat je zo ver bent gekomen en je hebt gelijk.Het is altijd belangrijk om bepaald gedrag niet op je kinderen te projecteren al kan ik mee voorstellen dat dit ook moeilijk kan zijn.Ik vind je een goed voorbeeld voor je kinderen.
salandermillenium,je bedoeld waarschijnlijk BDD=body dusmorphic disorder=ingebeelde lelijkheid
nog niet alles bereikt wat je wilt zo denk altijd aan hetgeen wat je wel al hebt bereikt want het is niet voor niets geweest.En daar mag je altijd trots op zijn.
lizzie84,bedankt voor je antwoord en gefeliciteerd met je zwangerschap!(Heb ik dat goed gelezen?)Ik ben zelf ook niet dik.Heb een normaal bmi en ben tevreden.Ik blijf voor je duimen dat je verder vooruitgaat en ik vind dat je het supergoed doet.
NYC,als je 56 kilo weegt bij 1.67 dan ben je nog steeds erg slank.Die 3 kilo extra die jij noemt kunnen geen kwaad en zijn ergens ook wel noodzakelijk.Haaruitval kan met ondergewicht te maken hebben of met een bepaald vitaminetekort.Dat zou ik gewoon ff aankijken.
biep,super dat je zo ver bent gekomen en je hebt gelijk.Het is altijd belangrijk om bepaald gedrag niet op je kinderen te projecteren al kan ik mee voorstellen dat dit ook moeilijk kan zijn.Ik vind je een goed voorbeeld voor je kinderen.
salandermillenium,je bedoeld waarschijnlijk BDD=body dusmorphic disorder=ingebeelde lelijkheid
