Entertainment
alle pijlers
Vel over probleem.
woensdag 15 juli 2009 om 20:43
Docu op Ned.3 die nu uitgezonden wordt.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
donderdag 16 juli 2009 om 01:20
donderdag 16 juli 2009 om 01:32
quote:Loreyi schreef op 15 juli 2009 @ 22:35:
Nja, ik bedoel het ook niet bot hoor en ik wil niemand kwetsen. Kijk, ik kan zelf ook niet met problemen om gaan dus ik snij. Maar dat kan ik ook niet als een stoornis/ziekte zien, want ik kan er altijd weer mee stoppen als ik dat wil. Maar mss is het met een eetstoornis anders.
Ik denk dat je met snijden ook niet zomaar kan stoppen(been there done that) maar dat ter zijde.
Denk je nou werkelijk dat als iemand met anorexia ermee wil stoppen dat je dat zo maar kan?.
Ik gun het niemand maar zou haast je een weekje de ervaring willen geven, en dan weet je...echt niemand,niemand wil zo zijn,diep van binnen niet en later ..gewoon niet.
Dus als je zo makkelijk zou kunnen stoppen bestonden er geen langdurige eetstoornissen.
Het is niet zomaar een gedragsprobleempje.
Nou ja laat ook maar,tegen zoveel onnozelheid kan ik niet op.
Nja, ik bedoel het ook niet bot hoor en ik wil niemand kwetsen. Kijk, ik kan zelf ook niet met problemen om gaan dus ik snij. Maar dat kan ik ook niet als een stoornis/ziekte zien, want ik kan er altijd weer mee stoppen als ik dat wil. Maar mss is het met een eetstoornis anders.
Ik denk dat je met snijden ook niet zomaar kan stoppen(been there done that) maar dat ter zijde.
Denk je nou werkelijk dat als iemand met anorexia ermee wil stoppen dat je dat zo maar kan?.
Ik gun het niemand maar zou haast je een weekje de ervaring willen geven, en dan weet je...echt niemand,niemand wil zo zijn,diep van binnen niet en later ..gewoon niet.
Dus als je zo makkelijk zou kunnen stoppen bestonden er geen langdurige eetstoornissen.
Het is niet zomaar een gedragsprobleempje.
Nou ja laat ook maar,tegen zoveel onnozelheid kan ik niet op.
donderdag 16 juli 2009 om 07:31
Integere documentaire.
Doel van de maakster is om te laten zien aan het grote onwetende publiek, dat geen ervaring heeft met deze ziekte, zoals enkelen van jullie, wat deze ernstige psychiatrische stoornis inhoudt. Doodsoorzaak nummer een in GGZ land.
Bij mij is de ernst van de aandoening hard aangekomen.
Ook de bijna onbehandelbaarheid van deze ziekte. Zelfs bij de maakster die al drie jaar genezen is, kijkt de ziekte nog altijd mee over de schouder.
Helaas is er enkel bekend dat er een biologische gevoeligheid is voor deze ziekte en ook de behandelmogelijkheden schieten te kort.
De nadruk ligt op de controle.
De stem in het hoofd die dirigeert en de wil van de persoon daar ondergeschikt aan maakt.
Het beeld van de ouders van het overleden zestienjarige meisje staat op mijn netvlies. De keuze om zelf te willen eten werd aan haarzelf overgelaten en zij raakte in coma en overleed.
Soms is invasief ingrijpen nodig, denk ik, met sonde om iemand in leven te houden.
Het gedwongen eten is een must om niet dood te gaan en verder weg te zakken in de stoornis. Maar dat is nu juist het probleem; de persoon kan niet eten.
Het viel me op dat de twee volwassen vrouwen die al meer dan tien jaar anorexia hadden nog zo jong, kinderlijk bijna, ook de stem, overkwamen.
Ik hoop dat er meer onderzoek gaat komen naar deze ziekte en dat er een middel gevonden kan worden dat de "gestoorde hersenwerking" kan reguleren.
De documentaire heeft er ook bij mij behoorlijk ingehakt.
Doel van de maakster is om te laten zien aan het grote onwetende publiek, dat geen ervaring heeft met deze ziekte, zoals enkelen van jullie, wat deze ernstige psychiatrische stoornis inhoudt. Doodsoorzaak nummer een in GGZ land.
Bij mij is de ernst van de aandoening hard aangekomen.
Ook de bijna onbehandelbaarheid van deze ziekte. Zelfs bij de maakster die al drie jaar genezen is, kijkt de ziekte nog altijd mee over de schouder.
Helaas is er enkel bekend dat er een biologische gevoeligheid is voor deze ziekte en ook de behandelmogelijkheden schieten te kort.
De nadruk ligt op de controle.
De stem in het hoofd die dirigeert en de wil van de persoon daar ondergeschikt aan maakt.
Het beeld van de ouders van het overleden zestienjarige meisje staat op mijn netvlies. De keuze om zelf te willen eten werd aan haarzelf overgelaten en zij raakte in coma en overleed.
Soms is invasief ingrijpen nodig, denk ik, met sonde om iemand in leven te houden.
Het gedwongen eten is een must om niet dood te gaan en verder weg te zakken in de stoornis. Maar dat is nu juist het probleem; de persoon kan niet eten.
Het viel me op dat de twee volwassen vrouwen die al meer dan tien jaar anorexia hadden nog zo jong, kinderlijk bijna, ook de stem, overkwamen.
Ik hoop dat er meer onderzoek gaat komen naar deze ziekte en dat er een middel gevonden kan worden dat de "gestoorde hersenwerking" kan reguleren.
De documentaire heeft er ook bij mij behoorlijk ingehakt.
donderdag 16 juli 2009 om 07:41
Loreyi, jouw snijden is ook dwangmatig. Je kunt niet zomaar stoppen. Zoiets zal altijd in je blijven, bij elke grote tegenslag of emotie die je niet kunt plaatsen zal die drang er zijn (en dan kun je ook tegen de muur meppen, iets iig om fysieke pijn ipv geestelijke pijn te ervaren). Dat is ook een stoornis, en dan niet in de zin van 'staat in de DSM', maar een stoornis in je emotieregulatie. En dat is aneroxia in feite ook. Iets anders camoufleren. Dus oordeel zo snel niet. En sja, misschien heb je wat krasjes en dat valt niet op, en iemand die graatmager is wel, maar graatmager hoeft ook niet per se bij anorexia. En snijden kan ook wel degelijk opvallen als je jezelf echt verminkt en 't niet laat bij wat kerfjes. Gradaties dus. Enig idee hoe men over jou zou oordelen (weet niet of er iets is te zien bij jou, maar stel)? Harder nog dan over de anorexiapatient, hoor. Want jezelf bewerken met een mes vindt men nog absurder dan zichzelf uithongeren (dieten is bijna niemand vreemd, dat komt eerder in de 'herkenningssfeer').
donderdag 16 juli 2009 om 07:43
quote:Snaggel schreef op 16 juli 2009 @ 00:55:
Ik snap jouw gevoelens over Josje heel goed Sweetcandy, helaas weet ik uit eigen ervaring dat het niet zozeer onmacht of desinteresse is, maar je wilt aan de ene kant geen genezing en beter worden en dus eten en aankomen, maar aan de andere realistische kant weet je dat het moet en is er een deel in jou dat het ook echt wilt, dat wilt leven en voelen etc. Ik zag dat zij nog vooral in dat eerste gedeelte zit nu en aangezien ze nog steeds op een wachtlijst staat en er dus geen directe hulp voor haar is, dan is het heel moeilijk om jezelf te blijven motiveren om beter te worden, dat is de pest met die wachtlijsten en het kan soms erg lang duren en ondertussen val je alleen maar verder af.Precies, het is de controle weggeven en er onzekerheid en gevoel voor terugkrijgen. En da's eng. Er is sowieso strijd, elke dag, want eten is een basisbehoefte en om daar nee tegen te zeggen is een vorm van kracht, zij het een zeer destructieve.
Ik snap jouw gevoelens over Josje heel goed Sweetcandy, helaas weet ik uit eigen ervaring dat het niet zozeer onmacht of desinteresse is, maar je wilt aan de ene kant geen genezing en beter worden en dus eten en aankomen, maar aan de andere realistische kant weet je dat het moet en is er een deel in jou dat het ook echt wilt, dat wilt leven en voelen etc. Ik zag dat zij nog vooral in dat eerste gedeelte zit nu en aangezien ze nog steeds op een wachtlijst staat en er dus geen directe hulp voor haar is, dan is het heel moeilijk om jezelf te blijven motiveren om beter te worden, dat is de pest met die wachtlijsten en het kan soms erg lang duren en ondertussen val je alleen maar verder af.Precies, het is de controle weggeven en er onzekerheid en gevoel voor terugkrijgen. En da's eng. Er is sowieso strijd, elke dag, want eten is een basisbehoefte en om daar nee tegen te zeggen is een vorm van kracht, zij het een zeer destructieve.
donderdag 16 juli 2009 om 07:59
Niet eten verwordt tot een zekerheid inderdaad, zo is het maar net. Je weet niet wat je er voor terugkrijgt. Die stap is doodeng.
@Twompie: Er is een tijd geweest dat alles wat men zei niet aankwam. Toen zat ik in zo'n donker diep gat...en het gewicht ging alleen maar naar beneden. Heb zelfs wel eens met een familielid in de kleedkamer gestaan (moest weer kleinere broeken) en die barste in huilen uit. Dat vond ik heel erg voor haar, maar de achterliggende gedachte snapte ik niet zo (dacht zelfs, waarom huil je nou, je bent dunner dan ik!). Pas veel later heb ik er zelf om gehuild, toen ik wél begreep waarom ze zo huilde. In therapie zijn er veel dingen gezegd en op een gegeven moment vielen stukjes wel op zijn plaats. Ik begon te begrijpen waarom ik dit deed en wat er verkeerd was aan die redenatie. Dat is een hele lange weg en valt niet in één opmerking samen te vatten.
Een ding kan ik je wel zeggen: je hoeft niet te zeggen, ga toch gewoon weer eten joh, je bent zo dun! Dat heeft echt geen zin. Maar laten weten dat je om diegene geeft, dat je er voor haar bent, dat je haar de moeite waar vindt, daar zou ze allicht wat aan kunnen hebben. Niet om meer te gaan eten, maar om zichzelf eens in een wat positiever licht te zien. Daar moet je natuurlijk geen wonderen van verwachten, ze zal zich heus niet op een bord friet storten, maar de menselijke warmte is wel heel belangrijk. Misschien dat anderen hier nog suggesties voor je hebben.
Overigens betekent dat niet dat je het niet met haar over haar gewicht hoeft te hebben. Je hoeft haar eetstoornis niet te ontkennen of te negeren natuurlijk.
@Twompie: Er is een tijd geweest dat alles wat men zei niet aankwam. Toen zat ik in zo'n donker diep gat...en het gewicht ging alleen maar naar beneden. Heb zelfs wel eens met een familielid in de kleedkamer gestaan (moest weer kleinere broeken) en die barste in huilen uit. Dat vond ik heel erg voor haar, maar de achterliggende gedachte snapte ik niet zo (dacht zelfs, waarom huil je nou, je bent dunner dan ik!). Pas veel later heb ik er zelf om gehuild, toen ik wél begreep waarom ze zo huilde. In therapie zijn er veel dingen gezegd en op een gegeven moment vielen stukjes wel op zijn plaats. Ik begon te begrijpen waarom ik dit deed en wat er verkeerd was aan die redenatie. Dat is een hele lange weg en valt niet in één opmerking samen te vatten.
Een ding kan ik je wel zeggen: je hoeft niet te zeggen, ga toch gewoon weer eten joh, je bent zo dun! Dat heeft echt geen zin. Maar laten weten dat je om diegene geeft, dat je er voor haar bent, dat je haar de moeite waar vindt, daar zou ze allicht wat aan kunnen hebben. Niet om meer te gaan eten, maar om zichzelf eens in een wat positiever licht te zien. Daar moet je natuurlijk geen wonderen van verwachten, ze zal zich heus niet op een bord friet storten, maar de menselijke warmte is wel heel belangrijk. Misschien dat anderen hier nog suggesties voor je hebben.
Overigens betekent dat niet dat je het niet met haar over haar gewicht hoeft te hebben. Je hoeft haar eetstoornis niet te ontkennen of te negeren natuurlijk.
donderdag 16 juli 2009 om 08:33
Pelikaan,
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).
donderdag 16 juli 2009 om 08:42
Ik heb de docu gezien. Integer gemaakt en de focus was inderdaad wat meer de achterliggende problematiek dan het wel/niet eten en het broodmager zijn. Maar ik vond het wel jammer dat het allemaal zulke jonge meiden waren. Alsof er geen volwassenen met eetstoornissen zijn.
Ik kan het onbegrip van sommigen hier wel begrijpen. Toen ik zelf in de puberteit zat had een nichtje van mij zeer ernstige AN. Ik begreep er niets van en kon er eigenlijk ook geen begrip voor opbrengen. Tja en nu, zo'n 15 jaar later, ben ik zelf onder behandeling voor AN.
Ik kan het onbegrip van sommigen hier wel begrijpen. Toen ik zelf in de puberteit zat had een nichtje van mij zeer ernstige AN. Ik begreep er niets van en kon er eigenlijk ook geen begrip voor opbrengen. Tja en nu, zo'n 15 jaar later, ben ik zelf onder behandeling voor AN.
donderdag 16 juli 2009 om 09:16
Ik heb ook onbegrip getoond in het verleden bij een vriendin.
Het is nauwelijks voor te stellen dat je vrije wil ondergeschikt is aan de stoornis en dat je een kokervisie hebt ten dienste van deze stoornis. Het is niet te vatten voor een leek.
Ik vond het aangrijpend de onderliggende angst en depressie te zien. De ogen van de meiden spraken boekdelen en ook de onmacht en het verdriet van de direct betrokkenen, zoals de ouders.
Het is nauwelijks voor te stellen dat je vrije wil ondergeschikt is aan de stoornis en dat je een kokervisie hebt ten dienste van deze stoornis. Het is niet te vatten voor een leek.
Ik vond het aangrijpend de onderliggende angst en depressie te zien. De ogen van de meiden spraken boekdelen en ook de onmacht en het verdriet van de direct betrokkenen, zoals de ouders.
donderdag 16 juli 2009 om 09:24
Pelikaan, thanks voor je heldere antwoord. Ja ik ontwijk het onderwerp niet. Zie haar ook niet veel momenteel en als ik haar dan zie vind ik het vervelend om er altijd over te beginnen. Maar het valt (voor omstanders) gewoon niet te negeren. Soms komt het zo gek over, zitten we over koetjes en kalfjes te praten terwijl ze er verschrikkelijk naar uitziet. Alsof je negeert dat er zich voor je neus een enorm probleem af aan het spelen is.
donderdag 16 juli 2009 om 09:25
ow... dit is dan wel weer jammer, een goedkoop trekkertje.
http://www.uitzendinggemist.nl/
De foto is wel shocking.
edit: ik doel met "jammer" op de foto van de ernstig vermagerde vrouw die ze als lokkertje bij het programma hebben gezet.
http://www.uitzendinggemist.nl/
De foto is wel shocking.
edit: ik doel met "jammer" op de foto van de ernstig vermagerde vrouw die ze als lokkertje bij het programma hebben gezet.
donderdag 16 juli 2009 om 09:53
quote:Digitalis schreef op 16 juli 2009 @ 08:33:
Pelikaan,
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).
Ik heb daar nooit iets van gesnapt, dat pro-ana gedoe. Ook niet aan meegedaan dus. Er is me wel eens voorgesteld om, toen het weer wat beter leek te gaan, in groepstherapie te gaan met meisjes met wie het ook beter ging. Dat heb ik ten ene male geweigerd. Ik wilde er juist vanaf en zo'n groep leek me daar helemaal niet heilzaam voor. Ook meisjes met anorexia die me begonnen te mailen, heb ik vriendelijk doch zeer beslist afgekapt. Ik heb er nooit geheimzinnig over gedaan dat ik ziek was, als mensen er naar vroegen, maar ik heb er zelf geen ruchtbaarheid aan gegeven (ik dacht ook serieus dat mensen het niet konden zien, haha). Overigens heb ik nooit gesneden. Ik ben wel heel boos geweest, heel verdrietig, staan gillen van onmacht. Ook heb ik mezelf in zo'n bui wel eens een klap verkocht, vooral voor de spiegel. Zo'n diepgewortelde haat jegens jezelf. Nu ik dat zo typ, denk ik weer, allemachtig, hoe kon ik toen zo zijn, me zo voelen. Dat ligt gelukkig achter me. Ook nu vertel ik nieuwe vrienden niets, alleen als het een echt goede band is en ze me van dichtbij meemaken (en dus wel eens iets van het gestoorde zien, ha). Dat is tot nu toe drie of vier keer gebeurd en ik ontmoet veel mensen. Niet omdat het een geheim is, maar omdat ik het stigma niet wil, het medelijden niet. Ik maak er zelf de hardste grappen over. Ook toen ik ziek was gebeurde dat thuis veel, en daar had ik veel aan. Humor relativeert!
Het lijkt me overigens donders irritant als een arts je doorverwijst met het predikaat anorexia als het 'em daar gewoon niet in zit. Wat ik me wel afvraag, weet je dat echt helemaal zeker? Bij mij ging het nl. net zo, ik was er zelf heilig van overtuigd dat ik het niet had, was ook kwaad op de dokter voor dat k*twoord op papier, boos op mijn familie dat ze het dachten...totdat een therapeute me de spiegel voorhield. Ik denk dat jij genoeg zelfkennis hebt hoor, dat je zelf het allerbeste weet wat je beweegt, maar toch..ben ik benieuwd of er toch niet een greintje van het hele gebeuren meespeelt bij je. Niet vervelend bedoelt overigens.
Pelikaan,
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).
Ik heb daar nooit iets van gesnapt, dat pro-ana gedoe. Ook niet aan meegedaan dus. Er is me wel eens voorgesteld om, toen het weer wat beter leek te gaan, in groepstherapie te gaan met meisjes met wie het ook beter ging. Dat heb ik ten ene male geweigerd. Ik wilde er juist vanaf en zo'n groep leek me daar helemaal niet heilzaam voor. Ook meisjes met anorexia die me begonnen te mailen, heb ik vriendelijk doch zeer beslist afgekapt. Ik heb er nooit geheimzinnig over gedaan dat ik ziek was, als mensen er naar vroegen, maar ik heb er zelf geen ruchtbaarheid aan gegeven (ik dacht ook serieus dat mensen het niet konden zien, haha). Overigens heb ik nooit gesneden. Ik ben wel heel boos geweest, heel verdrietig, staan gillen van onmacht. Ook heb ik mezelf in zo'n bui wel eens een klap verkocht, vooral voor de spiegel. Zo'n diepgewortelde haat jegens jezelf. Nu ik dat zo typ, denk ik weer, allemachtig, hoe kon ik toen zo zijn, me zo voelen. Dat ligt gelukkig achter me. Ook nu vertel ik nieuwe vrienden niets, alleen als het een echt goede band is en ze me van dichtbij meemaken (en dus wel eens iets van het gestoorde zien, ha). Dat is tot nu toe drie of vier keer gebeurd en ik ontmoet veel mensen. Niet omdat het een geheim is, maar omdat ik het stigma niet wil, het medelijden niet. Ik maak er zelf de hardste grappen over. Ook toen ik ziek was gebeurde dat thuis veel, en daar had ik veel aan. Humor relativeert!
Het lijkt me overigens donders irritant als een arts je doorverwijst met het predikaat anorexia als het 'em daar gewoon niet in zit. Wat ik me wel afvraag, weet je dat echt helemaal zeker? Bij mij ging het nl. net zo, ik was er zelf heilig van overtuigd dat ik het niet had, was ook kwaad op de dokter voor dat k*twoord op papier, boos op mijn familie dat ze het dachten...totdat een therapeute me de spiegel voorhield. Ik denk dat jij genoeg zelfkennis hebt hoor, dat je zelf het allerbeste weet wat je beweegt, maar toch..ben ik benieuwd of er toch niet een greintje van het hele gebeuren meespeelt bij je. Niet vervelend bedoelt overigens.
donderdag 16 juli 2009 om 10:14
quote:Loreyi schreef op 15 juli 2009 @ 22:27:
Docu niet gekeken, maar ik kan een eetstoornis niet als ziekte zien. Mss een verkeerd beeld en kort door de bocht, maar volgens mij kunnen die mensen gewoon niet met problemen en tegenslagen omgaan en uiten ze dat op een vreemde manier.
Alhoewel dat absoluut een rol zal spelen, speelt er meer. Ook biologisch en pathologisch. Daar ben ik inmiddels zelf zeer heilig van overtuigd na zelf even gesnift te mogen hebben aan dergelijke punten.
Vorig jaar heb ik een zware tijd na een operatie gehad. Eten ging in eerste instantie lichamelijk niet meer, ook drinken was lastig. Dit heeft 'slechts' 2,5 week geduurd, waarbij op een gegeven moment de artsen letterlijk al in mijn kamer stonden om me een voedingslijn rechtstreeks het hart in aan te brengen.
En ik? Het was me allemaal wel best, het kon me allemaal gestolen worden. Ik wíst dat ik voedingstoffen moest krijgen, maar behoefte eraan? Nee. Ik, de lekkerbek die nergens vanaf kan blijven. Het eten op zich was totaal onbelangrijk voor me geworden, ik kon best zonder gevoelsmatig, eten was slechts nog een manier van uit het ziekenhuis kunnen komen.
Ik ben weer gaan eten, maar vraag niet hóe. Wat een straf is dat geweest. Blegh, vervelend, naar, moeten, negatief. Om aan te sterken werd ik op een dieet gezet met 3 maal daags tussendoor een 'snack'. En ja, daarbij mag je inderdaad denken aan zaken als een candybar, slaatjes, alles kunnen bestellen uit het restaurant van het ziekenhuis etc. En ik? Die gek ben op zoveel wat er geboden was? Ik kon er alleen maar als een berg tegenop zien. Mechanisch met grote tegenzin op zo'n ding lopen kauwen.
Mijn lijf, die bleek ongekend sterk. Die stond op het punt van volledig instorten en heeft zelf 'de macht' gegrepen. Er kwam een enorme oerdrang los, waardoor ik binnen no time 2 volledige (zware) avondmaaltijden achter elkaar op at. Maar met smaak? Nee, die eerste tijd bepaald niet.
Na een periode (en kennelijk hoeft die maar heel kort te zijn) nauwelijks of niet eten, komen er processen los in het lijf. Processen waardoor je in ene héél anders met eten om kan gaan, er domweg niet meer naar taalt. Dat staat volledig los van wel of niet met problemen om kunnen gaan.
Terugkijkend vind ik de lethargie die toen in me heerste doodeng. Alles was me best, tot en met desbetreffende voedingslijn en alle bijhorende mogelijke heftige complicaties. Het heeft voor mij nog enigsinds een 'doel' gehad, omdat mijn lijf simpelweg niet op een 'hoger' niveau kon functioneren en die lethargie in eerste instantie nodig was om te herstellen. Maar die knop was ook niet op dag 1 om toen het haar 'doel' verloor, nee dat heeft werken gekost.
Nu was die situatie niet gelijk aan anorexia, maar het heeft me wel geleerd hoe heftig lichamelijke gevolgen vervolgens invloed kunnen hebben op gedrag en gedachten en hoe makkelijk het eigenlijk is om daar vervolgens in door te slaan als je daarvoor vervolgens aanleg hebt.
Docu niet gekeken, maar ik kan een eetstoornis niet als ziekte zien. Mss een verkeerd beeld en kort door de bocht, maar volgens mij kunnen die mensen gewoon niet met problemen en tegenslagen omgaan en uiten ze dat op een vreemde manier.
Alhoewel dat absoluut een rol zal spelen, speelt er meer. Ook biologisch en pathologisch. Daar ben ik inmiddels zelf zeer heilig van overtuigd na zelf even gesnift te mogen hebben aan dergelijke punten.
Vorig jaar heb ik een zware tijd na een operatie gehad. Eten ging in eerste instantie lichamelijk niet meer, ook drinken was lastig. Dit heeft 'slechts' 2,5 week geduurd, waarbij op een gegeven moment de artsen letterlijk al in mijn kamer stonden om me een voedingslijn rechtstreeks het hart in aan te brengen.
En ik? Het was me allemaal wel best, het kon me allemaal gestolen worden. Ik wíst dat ik voedingstoffen moest krijgen, maar behoefte eraan? Nee. Ik, de lekkerbek die nergens vanaf kan blijven. Het eten op zich was totaal onbelangrijk voor me geworden, ik kon best zonder gevoelsmatig, eten was slechts nog een manier van uit het ziekenhuis kunnen komen.
Ik ben weer gaan eten, maar vraag niet hóe. Wat een straf is dat geweest. Blegh, vervelend, naar, moeten, negatief. Om aan te sterken werd ik op een dieet gezet met 3 maal daags tussendoor een 'snack'. En ja, daarbij mag je inderdaad denken aan zaken als een candybar, slaatjes, alles kunnen bestellen uit het restaurant van het ziekenhuis etc. En ik? Die gek ben op zoveel wat er geboden was? Ik kon er alleen maar als een berg tegenop zien. Mechanisch met grote tegenzin op zo'n ding lopen kauwen.
Mijn lijf, die bleek ongekend sterk. Die stond op het punt van volledig instorten en heeft zelf 'de macht' gegrepen. Er kwam een enorme oerdrang los, waardoor ik binnen no time 2 volledige (zware) avondmaaltijden achter elkaar op at. Maar met smaak? Nee, die eerste tijd bepaald niet.
Na een periode (en kennelijk hoeft die maar heel kort te zijn) nauwelijks of niet eten, komen er processen los in het lijf. Processen waardoor je in ene héél anders met eten om kan gaan, er domweg niet meer naar taalt. Dat staat volledig los van wel of niet met problemen om kunnen gaan.
Terugkijkend vind ik de lethargie die toen in me heerste doodeng. Alles was me best, tot en met desbetreffende voedingslijn en alle bijhorende mogelijke heftige complicaties. Het heeft voor mij nog enigsinds een 'doel' gehad, omdat mijn lijf simpelweg niet op een 'hoger' niveau kon functioneren en die lethargie in eerste instantie nodig was om te herstellen. Maar die knop was ook niet op dag 1 om toen het haar 'doel' verloor, nee dat heeft werken gekost.
Nu was die situatie niet gelijk aan anorexia, maar het heeft me wel geleerd hoe heftig lichamelijke gevolgen vervolgens invloed kunnen hebben op gedrag en gedachten en hoe makkelijk het eigenlijk is om daar vervolgens in door te slaan als je daarvoor vervolgens aanleg hebt.
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 16 juli 2009 om 10:36
"Poeh.. daar moet je wel even van zuchten hééééh" zegt Jaspers. Beetje jammer dat ze praat alsof ze met kleuters praat: "die mars eten ohhhhhh stoer!" Urgh..
Heb dus net de docu gezien op uitzending gemist. Heb toch wel weer het één en ander opgestoken denk ik. Vooral dat de nadruk helemaal neit zo op eten ligt. Ja visueel wel, voor buitenstaanders vooral maar ik begrijp dat dit slechts een gevolg is van het probleem. Hmz.. dat klinkt gek, ik bedoel ik dacht dat het niet/slecht eten het probleem anorexia veroorzaakte. Ik geloof dat ik nu begrijp dat het probleem in je hoofd ligt, je daar uiting aan geeft door niet/slecht te eten wat weer als fysiek probleem geeft dat je gezondheid naar de knoppen gaat.
Maar de basis is dus de behoefte aan het gevoel van controle over jezelf en daarvoor passen je hersenen desnoods je spiegelbeeld bij aan (dikker zien dan je bent) zodat je weer extra reden hebt om nog meer controle te krijgen over je lijf.
Heb dus net de docu gezien op uitzending gemist. Heb toch wel weer het één en ander opgestoken denk ik. Vooral dat de nadruk helemaal neit zo op eten ligt. Ja visueel wel, voor buitenstaanders vooral maar ik begrijp dat dit slechts een gevolg is van het probleem. Hmz.. dat klinkt gek, ik bedoel ik dacht dat het niet/slecht eten het probleem anorexia veroorzaakte. Ik geloof dat ik nu begrijp dat het probleem in je hoofd ligt, je daar uiting aan geeft door niet/slecht te eten wat weer als fysiek probleem geeft dat je gezondheid naar de knoppen gaat.
Maar de basis is dus de behoefte aan het gevoel van controle over jezelf en daarvoor passen je hersenen desnoods je spiegelbeeld bij aan (dikker zien dan je bent) zodat je weer extra reden hebt om nog meer controle te krijgen over je lijf.
donderdag 16 juli 2009 om 10:46
quote:Snaggel schreef op 16 juli 2009 @ 01:57:
Iry ik reageer niet eens meer op dit soort uitspraken, irl ook niet meer, tis de energie niet waard.
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.
Iry ik reageer niet eens meer op dit soort uitspraken, irl ook niet meer, tis de energie niet waard.
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.
donderdag 16 juli 2009 om 10:55
quote:Loreyi schreef op 16 juli 2009 @ 10:46:
[...]
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.
Ik val niet over je heen hoor. Je mag van mij denken wat je wilt. Je zult er wel goed over nagedacht hebben, hoop ik. Wat ik me wel afvraag is waarom je niet iets aan wilt nemen van mensen die het zelf ondergaan hebben. Het is niet alsof je anorexia aan en uit kunt zetten, dat je ervoor kunt kiezen.
Kun je mss nog eens goed uitleggen wat jouw standpunt dan is?
[...]
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.
Ik val niet over je heen hoor. Je mag van mij denken wat je wilt. Je zult er wel goed over nagedacht hebben, hoop ik. Wat ik me wel afvraag is waarom je niet iets aan wilt nemen van mensen die het zelf ondergaan hebben. Het is niet alsof je anorexia aan en uit kunt zetten, dat je ervoor kunt kiezen.
Kun je mss nog eens goed uitleggen wat jouw standpunt dan is?
donderdag 16 juli 2009 om 10:58
quote:Loreyi schreef op 16 juli 2009 @ 10:46:
[...]
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.zo, "anorexiapatienten" jij bent wel van de stickertjes he? (sprak een niet anorexiapatient). Daarbij wat verwacht je nou als je op zo'n moeilijk onderwerp redelijk ongenuanceerde opmerkingen maakt, dat mensen daar eens lekker voor gaan zitten?
[...]
En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.zo, "anorexiapatienten" jij bent wel van de stickertjes he? (sprak een niet anorexiapatient). Daarbij wat verwacht je nou als je op zo'n moeilijk onderwerp redelijk ongenuanceerde opmerkingen maakt, dat mensen daar eens lekker voor gaan zitten?
donderdag 16 juli 2009 om 11:02
quote:Loreyi schreef op 16 juli 2009 @ 10:46:
[...]
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.Ah, dus je kunt het niet winnen -> wegwezen? OK, snap 'm. Maar waarom ik eigenlijk reageer; je stelt net dat anorexia geen ziekte is, maar noemt mensen met anorexia vervolgens zélf patiënten. Que? Is het nu wel een ziekte of niet?
[...]
Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.Ah, dus je kunt het niet winnen -> wegwezen? OK, snap 'm. Maar waarom ik eigenlijk reageer; je stelt net dat anorexia geen ziekte is, maar noemt mensen met anorexia vervolgens zélf patiënten. Que? Is het nu wel een ziekte of niet?
vandaag ga ik van alles kunnen
donderdag 16 juli 2009 om 11:12
quote:Digitalis schreef op 16 juli 2009 @ 08:33:
Pelikaan,
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).Ik heb dat ook nooit begrepen, dat trots zijn en er bijna mee willen pronken, laat staan de pro annasites. In mijn (puber) tijd was er wel internet, maar wij hadden thuis maar 1 pc en daar zat ik alleen voor schoolwerk op, dus ik was mij helemaal niet bewust van dat soort sites, ik weet ook niet of ze er toen al waren eigenlijk. Ik hoorde er voor het eerst via een show van Oprah over en ben toen gaan zoeken en was eerlijk gezegd erg geschokt, ookal had ik zelf anorexia, vreselijk wat een walgelijke sites. Ook op hyves heb je een groepje pro anna's die elkaar op zitten te hitsen met foto's van hun magere buikjes met uitstekende ribben en dan zeggen ze tegen elkaar dat ze er zo goed uit zien etc.....tja ik kan en wil daar niks mee allemaal omdat ik dat niet begrijp. Ik ben er zelf nooit trots op geweest zo lang zo ziek te zijn in ieder geval ik verborg het eerder door wijde kleding bijv dan dat ik ermee liep te pronken, ik ken wel het trotse gevoel van niet eten, zeker in bijzijn van een groep mensen ofzo. Ik heb het ook nooit verteld eigenlijk, vrienden en familie wisten het natuurlijk en als ze er om vroegen bevestigde ik het wel, maar ik ben er nooit openlijk over geweest ook niet op school, studie of werk. Mensen die mij kennen van na de anorexia periode vertel ik het ook nooit, de meeste weten het niet, tenzij de gesprekken op een gegeven moment zo diep gaan dat je elkaar vertrouwelijke dingen vertelt. Wel zien ze dat ik een beetje ''eet gestoord'' ben af en toe en dat wil ik ook best toegeven.
Pelikaan,
Wat je schrijft ben ik heel erg mee eens, die menselijke warmte en dat niet zeggen 'ga toch vreten, stop 's met die onzin'. Maar soms zijn mensen met anorexia of met iets anders heel trots op hun aandoening. Hoe ga je daarmee om? Ik heb ana-sites gezien en er zijn sites met snijtips en hoe je wondjes (want het zijn geen diepe sneden natuurlijk, dit is echt aandacht vragen) te verbergen met een polsbandje enzo. Ik vind dat echt walgelijk (vooral die snijtips, want hoezo trots, hoezo cool, en als je zo cool bent snij dan dieper man, trutjes). Hoe doe je dat en heb jij gevoelens geuit van trots en je verbonden gevoeld met andere ana's? Dat kan IK me namelijk niet voorstellen want ik schaam me juist enorm. Niet voor de littekens, die zie je en I don't care, maar hoe ze er gekomen zijn, daar schaam ik me voor (het is uiteraard een naar auto-ongeluk voor anderen he, dat begrijp je). Ik weet trouwens wel hoe het is om niet te kunnen en willen eten, had er een afkeer van, van alles hoor, en woog ineens 45 kilo. Het fysieke aspect ken ik dus, maar het was geen anorexia (toen de arts dat op mijn doorverwijsbriefje schreef was ik woedend!).Ik heb dat ook nooit begrepen, dat trots zijn en er bijna mee willen pronken, laat staan de pro annasites. In mijn (puber) tijd was er wel internet, maar wij hadden thuis maar 1 pc en daar zat ik alleen voor schoolwerk op, dus ik was mij helemaal niet bewust van dat soort sites, ik weet ook niet of ze er toen al waren eigenlijk. Ik hoorde er voor het eerst via een show van Oprah over en ben toen gaan zoeken en was eerlijk gezegd erg geschokt, ookal had ik zelf anorexia, vreselijk wat een walgelijke sites. Ook op hyves heb je een groepje pro anna's die elkaar op zitten te hitsen met foto's van hun magere buikjes met uitstekende ribben en dan zeggen ze tegen elkaar dat ze er zo goed uit zien etc.....tja ik kan en wil daar niks mee allemaal omdat ik dat niet begrijp. Ik ben er zelf nooit trots op geweest zo lang zo ziek te zijn in ieder geval ik verborg het eerder door wijde kleding bijv dan dat ik ermee liep te pronken, ik ken wel het trotse gevoel van niet eten, zeker in bijzijn van een groep mensen ofzo. Ik heb het ook nooit verteld eigenlijk, vrienden en familie wisten het natuurlijk en als ze er om vroegen bevestigde ik het wel, maar ik ben er nooit openlijk over geweest ook niet op school, studie of werk. Mensen die mij kennen van na de anorexia periode vertel ik het ook nooit, de meeste weten het niet, tenzij de gesprekken op een gegeven moment zo diep gaan dat je elkaar vertrouwelijke dingen vertelt. Wel zien ze dat ik een beetje ''eet gestoord'' ben af en toe en dat wil ik ook best toegeven.
donderdag 16 juli 2009 om 11:15
@Roosvrouw: Ik noem anorexiapatienten anorexiapatienten omdat dat nou eenmaal zo heet. Ik kan ook gaan typen; mensen die niet eten, mensen die een beetje eten, metnsen die eten en het weer uitkotsen, mensen die het hebben gehad, mensen die het nu nog hebben, mensen die het een beetje hebben, mensen die er goed mee omgaan, mensen die er slecht mee omgaan, en weet ik veel wat voor nuances nog meer, maar dat duurt gewoon te lang.
Ik hoef niet te winnen, ik heb gewoon geen zin in een discussie die toch nergens over gaat.
@Twompie: ik verwacht niets. Stickertjes? Zie antwoord aan Roosvrouw.
@Pelikaan: Ik neem wel iets aan van mensen die het ondergaan hebben hoor, alleen toevallig niet déze mensen. Ik geloof nou eenmaal heel sterk in het idee dat als je iets écht wilt, je dat ook kunt dóen. Je leven in eigen handen nemen enzo. Dan zie ik bij mezelf en dat zie ik bij anderen. Ik geloof wel dat je ervoor kunt kiezen beter te worden, dat heb ik bij een goede vriendin gezien. Knap, hoe die er helemaal voor ging. Ik kan het inderdaad heel moeilijk begrijpen dat mensen er steeds maar mee blijven worstelen.
Ik heb zelf geen anorexia gehad inderdaad, dus helemaal begrijpen zal ik het nooit, maar ik heb wel altijd problemen met eten gehad. En nu, nu mijn leven weer een puinhoop is, is het eerste wat ik doe weer gaan dieten. Gewoon omdat er wel een paar kilo af mogen, maar ook omdat het houvast geeft. Maar ik weet ook dat ik daar zelf weer mee kan stoppen, omdat ik niet mn hele leven zo wil blijven doen.
Ik hoop dat t zo een beetje duidelijk is. Nu moet ik er vandoor!
Ik hoef niet te winnen, ik heb gewoon geen zin in een discussie die toch nergens over gaat.
@Twompie: ik verwacht niets. Stickertjes? Zie antwoord aan Roosvrouw.
@Pelikaan: Ik neem wel iets aan van mensen die het ondergaan hebben hoor, alleen toevallig niet déze mensen. Ik geloof nou eenmaal heel sterk in het idee dat als je iets écht wilt, je dat ook kunt dóen. Je leven in eigen handen nemen enzo. Dan zie ik bij mezelf en dat zie ik bij anderen. Ik geloof wel dat je ervoor kunt kiezen beter te worden, dat heb ik bij een goede vriendin gezien. Knap, hoe die er helemaal voor ging. Ik kan het inderdaad heel moeilijk begrijpen dat mensen er steeds maar mee blijven worstelen.
Ik heb zelf geen anorexia gehad inderdaad, dus helemaal begrijpen zal ik het nooit, maar ik heb wel altijd problemen met eten gehad. En nu, nu mijn leven weer een puinhoop is, is het eerste wat ik doe weer gaan dieten. Gewoon omdat er wel een paar kilo af mogen, maar ook omdat het houvast geeft. Maar ik weet ook dat ik daar zelf weer mee kan stoppen, omdat ik niet mn hele leven zo wil blijven doen.
Ik hoop dat t zo een beetje duidelijk is. Nu moet ik er vandoor!
