Vel over probleem.

Loreyi: Knap van je vriendin dat ze eruit is gekomen. Maar...daar is vast een lange tijd overheen gegaan. Een tijd waarin het haar niet lukte om die knop om te zetten. Bloed, zweet en tranen heeft het haar waarschijnlijk gekost. Anorexia wordt heden ten dage geklassificeerd als een psychiatrische ziekte en dat is niet voor niets. Net als dat iemand niet kan ontsnappen aan een psychose, is het ontzettend moeilijk om los te komen van de waanbeelden, de dwanggedachten die je hebt bij anorexia. Been there, done that. En ja, je moet je eigen kracht aanwenden om eruit te komen en dan nog is het elke dag vechten voor jezelf, om overeind te blijven, om te kunnen eten. Als je dan eens een dag niet aan eten hebt gedacht, dan ben je verbaasd: kan ik dat? Blijkbaar wel. Dus je hebt helemaal gelijk als het op kracht aankomt. Maar dat is niet het hele verhaal, er zit een hele pathologie achter die niets met kracht van doen heeft. Je leven in eigen handen nemen is een mooie kreet, maar te kort door de bocht als het om anorexia gaat.

quote:Loreyi schreef op 16 juli 2009 @ 10:46:

[...]





En mensen die een andere zienswijze hebben onnozel noemen? Je weet niet eens hoe ik tot die mening ben gekomen. Wie oordeelt er hier nu snel?



Ach ja, ik post maar niet meer in dit topic, omdat ik dan toch alle anorexiapatienten over me heen krijg.Ik heb jou nergens onnozel genoemd, ik heb gewoon geen zin in zo'n discussie met jou, omdat ik nu al weet dat het niks gaat uitmaken voor ons beide, dat mag toch?

Als er een ding mij duidelijk is geworden door deze documentaire is dat deze stoornis maakt dat je geen vrije wil tot je beschikking meer hebt, Loreyi. Anorexia rules!

Was het maar zo eenvoudig als jij het je voorstelt. Dan zou de behandeling een stuk gemakkelijker zijn en het genezingspercentage veel hoger.



Ik denk er zo over en heb geen eetstoornis.

Ik krijg de indruk dat jij niet weet wat een impact deze ziekte op de persoon heeft.

Vind je opvatting net als Pelikaan kort door de bocht.

Zonder ook maar een reactie hier gelezen te hebben: ik heb net naar de uitzending van gisteravond gekeken en de docu raakte mij (al heb ik geen es) echt. Wat deze meiden vertelden, en vooral hoe (lich.taal), daar waren dingen bij die ik ook gezegd zou kunnen hebben; sterker nog: die ik nu nog zeg, heel herkenbaar dus. Ik vind het moedig dat ze er zo, op tv, over durfden te praten. Alle respect.



De nabespreking vond ik een heel stuk minder. Yvon is veel te 'enthousiast' en 'luchtig' voor dit onderwerp; als ik daar in het publiek zou hebben gezeten, zou ik me echt niet op mijn gemak hebben gevoeld als ze zo ineens aan mij een vraag gesteld zou hebben op de manier zoals ze dat deed.

Helemaal mee eens, Iry.



Ik heb groot respect voor de maakster van de documentaire en de vrouwen en mannen die zich hebben laten interviewen en filmen met als doel mensen te laten inzien wat deze ziekte inhoudt en wat zij aanricht.

Je blijft altijd een groep houden die de boodschap niet oppakt.

Mijn nichtje zei ooit tegen mij, ''ik begrijp niet waarom je anorexia hebt genomen, zie je niet wat je je familie ermee aan doet'' alsof ik het in een winkel had uitgekozen en die maar genomen heb. Tja, ik kon het haar ook niet eens kwalijk nemen, ze had zich er nooit in verdiept en zag alleen maar wat het met de familie deed, maar zulke opmerkingen raken me wel heel erg diep, want nog steeds begrijpen mensen dus niet dat het echt een ziekte is en dat je er dus niet voor kiest.

Nou dan bij deze, mijn excuses voor mijn kortzichtigheid, en dat is alles wat ik er nog over te zeggen heb.

Loreyi, dat vind ik weer tof van jou dat jij dat zo post.

Ik heb de docu gisteravond ook gezien, en heb het allemaal even laten bezinken. Heb hier lang niet alle reacties gelezen, dus wellicht komt mijn reactie overeen met wat anderen al gezegd hebben. 't Was erg herkenbaar allemaal (ik heb al ruim tien jaar anorexia, 't gaat nu best oké maar ben er nog lang niet vanaf). Ik vond het jammer dat er bijna alleen maar hele jonge meisjes aan bod kwamen. Er waren er twee iets ouder, en juist daarin herkende ik mezelf het meest. Die ene zei: 'Ik wil met mezelf kunnen leven, en dat gaat gewoon niet met anorexia'. Zo voel ik het ook. Ik wil gewoon een lekker leventje, maar met anorexia is alles zo ingewikkeld, dat simpelweg genieten van dingen al een hele opgave is. Met éen van de meisjes uit de docu heb ik al een jaar e-mailcontact. Heel bijzonder om haar nu op TV te zien. Ze heeft ontzettend veel positieve reacties gekregen, en ik hoop echt dat ze daar iets uit zal halen wat haar verder kan helpen.

Door de docu ben ik ook nog eens heel goed over mezelf gaan nadenken. Er zal nog heel wat moeten veranderen in mijn eetgedrag, wil ik kunnen zeggen dat ik echt van de anorexia afben. Mijn grootste euvel is, dat ik werkelijk bijna niets in z'n geheel kan opeten. Alles moet in twee, drie of zelfs meer stukjes verdeeld worden. Als je dat al járen doet, is het normaal geworden, en steeds moeilijker om standaardhoeveelheden te eten. Voorbeeldje: ik ben gek op slagroomtaart (ja echt, eigenlijk lust ik alles, maar dit terzijde). Ik koop dan één slagroompunt bij de bakker, en snij deze in vijf stukken. Vier gaan er in de vriezer, en eentje neem ik bij de koffie. Zo doe ik dus bijna een week met één slagroompunt, en ik heb dan ook echt het gevoel dat ik meer dan genoeg bij de koffie neem. Stel nu dat ik een héle slagroompunt in één keer zou nemen, dan heb ik dus het gevoel dat ik een halve taart eet! En zo doe ik dat met alles. Koek, vlees, snoep. Overal liggen zakjes met halve hoeveelheden, 'voor de volgende keer'. Herkent iemand dit??

Bij mijn zus is na 15 (!) jaar eindelijk de diagnose gesteld. Het begon bij haar (voor ons ) toen ze is begonnen met vegetarier te zijn. Ze begon zichzelf steeds meer te ontzeggen. Eerst geen paardenvlees, toen helemaal geen vlees, toen geen boter/melk/eieren. En toen geen snoep meer waar dierlijke vetten in zaten. Ze is toen veganist geworden. Dit is nu zo erg geworden dat ze enkel leeft op groene thee, 1 appel (waar ze een half uur over doet) en een paar ontbijtcrackers.

Er is haar geadviseerd om hulp te aanvaarden (psych, kliniek) maar ze zegt dat alles goed met haar gaat. Ze is nu 28 en wij staan machteloos. De instanties hebben ons altijd verteld dat ze zelf moet willen, we kunnen haar niet laten opnemen. Hoe hard we er ook voor gesmeekt hebben.

Ze weegt nu 46 kg en is 1.68 lang. (dit weet ik omdat wij een brief hebben gekregen van een arts die haar onderzocht heeft uit het land waar ze nu woont).

Het allergrootste nadeel is dat ze ver weg van ons woont. Ze is (bewust waarschijnlijk) 500 km verder gaan wonen. Haar botten worden steeds brozer en ze breekt steeds vaker iets.

Wij weten het allemaal niet meer. Wanneer we langsgaan zijn we achteraf zwaar geshockeert hoe ze eruit ziet, hoe ze tegen ons te keer gaat (niet alleen verbaal agressief, maar ook fysiek) en hoe slecht ze over ons allemaal denkt. Het is voor haar ook moeilijk om te eten in gezelschap. Vaak wordt ze boos op anderen of ze dwingt je een gedrag aan te nemen zodat zij was kan plukken aan haar eten. Ze creeert dus een omgeving. Ze wordt ook voor steeds meer dingen allergisch en stopt dan ook daar mee. Ze krijgt ook steeds meer pukkels en haar haren vallen uit. Ik vind het heel moeilijk om leuke dingen met haar te gaan doen (ik wil haar blijven zien, en ook haar blijven zien als mijn zus), maar wanneer we naar de stad gaan (ALS ze al gaat, want ze sluit zich vaak op ivm haar 'uglyness') en ze gaat kleding passen wordt ik vaak misselijk. Ze is nu heel trots omdat ze geen spijkerbroeken meer past in de winkels. Ze draagt nu kleding voor kinderen.



Ik wilde er eigenlijk niet te diep op in gaan (mijn persoonlijke verhaal that is), maar nu toch gedaan en het voelt voor mij even fijn. Het gezegd te hebben.



Waar ik eigenlijk voor wilde posten was, dat het zo pijnlijk was voor mij om te zien hoe die meisjes het vertelden. Het erge is dat ik zelfs een beetje boos was na de docu. Al die meisjes in de docu besefte dat ze het hadden, maar dat besef heeft mijn zus niet. Vooral het meisje dat hulp zocht maar op een wachtlijst kwam was hartverscheurend. Daar ben ik zo bang voor. Dat wanneer mn zus eindelijk eens hulp aanvaard dat ze maanden moet wachten. Ik wil niet dat ze gevonden in coma gevonden wordt in haar kamer 500 km van ons vandaan, dat ze sonde voeding krijgt of zich zo ongelukkig voelt.

Ik voel me zo machteloos.



Bedankt voor het lezen.

(aub geen berichten met ; ga haar halen!, dat hebben we al zo vaak geprobeerd, maar zoals hierboven al beschreven, wanneer zij niet wil, gebeurt er niets. We kunnen haar niet dwingen te eten, ze is 28 en wordt Zeer agressief naar zichzelf maar ook naar anderen als er maar iets gebeurt wat ze niet berekent had (controle)).



Nogmaals bedankt.



PS: Jammer dat ze voor Yvonne hebben gekozen, vond haar nou niet echt de juiste persoon voor dit programma. 'STOOOOEEER". < die opmerking kwam een beetje te laat, alsof ze werd teruggefloten omdat ze een te vreemde reactie had geplaatst.

Oh en graag zou ik jullie allemaal even een hart onder de riem willen steken. Ben super trots op jullie, voor de hulp die jullie aanvaard hebben, voor het besef, voor het blijven vechten, voor alles.

Jullie zijn super!

@heartwork: Wat erg voor je! (En voor je zus natuurlijk). Maar zoals je al zegt: jullie staan machteloos...... Ik heb zelf aan de andere kant gestaan, was zélf degene die niet geholpen wilde worden, en ik weet dus hoe koppig je zus zich gedraagt. Moet ontzettend moeilijk zijn voor jullie. Er moet iets in haar hoofd gebeuren waardoor ze van de anorexia af wil komen, maar hoe krijg je dat in vredesnaam voor elkaar......... Ikzelf ben er destijds bijna aan bezweken, en daar zo van geschrokken dat ik wakker ben geschud. Ik ben bang dat het bij je zus ook zover zal moeten komen voor ze actie onderneemt. Maar als ik het zo lees, is dat eigenlijk al het geval.......... En omdat ze al zo ver heen is, kan het haar misschien ook weinig meer schelen allemaal, de wereld gaat toch al zo'n beetje langs haar heen.



Moeilijk.

Sterkte!

@Heartwork: Heftig verhaal en wat erg voor jullie allemaal. Ook ik heb aan de andere kant gestaan. Mijn moeder zei altijd, jij bent de gene die de anorexia heeft, maar eigenlijk hebben wij (het gezin) allemaal de anorexia. En zo is het ook, want het betreft het hele gezin. Ik woonde voor het grootste gedeelte van mijn anorexia nog thuis, omdat ik deze in mijn puber jaren ontwikkelde, dus voor ons hele gezin waren het zware tijden. Het is wat Lotte ook zegt, iets moet er in het hoofd van je zus worden omgezet om geholpen te worden, helaas kun je dat niet forceren. Bij mij waren het verschillende factoren en niet iedere poging was succesvol, maar de ommekeer kwam toen ik een relatie kreeg en door had dat ik zo niet langer door kon leven, niet voor mezelf want ik was lichamelijk op, maar zeker niet voor mijn vriend die was er echt goed klaar mee op een gegeven moment.

Moeilijk dat jullie ver van elkaar vandaan wonen, ik zou alleen maar adviseren om er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Negeer de stoornis zeker niet, praat er ook over, maar wees ook gewoon haar zus, steun haar waar het kan en probeer haar in te zien hoe leuk het leven kan zijn. God, dat klinkt zo simpel en cliché, maar tis toch zo dat die dingen helpen.

Succes.

Bedankt lotte35 en snaggel, ben echt blij dat jullie een manier zoeken / gevonden hebben om door te gaan.

En het is wat jouw moeder zegt snaggel. Heel de familie heeft het. Iedereen is er constant mee bezig.

Ze heeft nu een vriend (zegt ze ) die haar gezegd heeft dat ze de hulp moet aanvaarden. Diens moeder wil mijn zus niet meer in haar huis hebben totdat ze zwaarder is geworden.

Klinkt misschien gemeen dat ik zeg 'zegt ze', maar ze liegt zoveel over zo veel dingen. Misschien dat ze haar vriend ook wel verzonnen heeft. Niemand kent hem of heeft een foto gezien. Wel wordt ze door de jongen gebeld, maar wie zegt dat het daadwerkelijk haar vriend is? Ik hoop zo dat hij haar kan laten inzien dat ze de stap moet zetten. Ook als hij verzonnen blijkt te zijn, dan nog hoop ik dat 'hij' degene is die haar over de streep zal trekken.

Klinkt dat gek?

quote:Loreyi schreef op 16 juli 2009 @ 17:14:

Nou dan bij deze, mijn excuses voor mijn kortzichtigheid, en dat is alles wat ik er nog over te zeggen heb.Nou dat vind ik nou weer klasse Loreyi

Jemig Heartwork, wat een verhaal. Wat hard moet het voor je zijn om je zus zo te zien terwijl je er niets aan kunt doen. Want wat jij ook doet het heeft geen effect als zij het niet wil/kan zien. Hou je haaks!

mooie docu, maar volslagen overbodige discussie, miste alle diepgang terwijl de ingrediënten op tafel lagen. Yvonne J. kan dit gewoon niet.

Iry, wat een mooie en lieve post! Ik las van de week toevallig je andere topic: als iemand zich geen zorgen hoeft te maken of ze wel nuttig en succesvol genoeg is, ben jij het wel. Juist vanwege dit soort posts: is ook heel waardevol he, als je mensen zo kan helpen.

Ik heb de documentaire nog niet gezien: zit er een beetje tegenaan te hikken. Ben zelf - na 15 jaar, wat meer dan de helft van mn leven is inmiddels - net begonnen met therapie. En inderdaad, het is mega-frustrerend hoe lang je soms moet wachten op de juiste hulp. Ik ben nu sinds februari bezig en de kans is groot dat er pas begin 2010 plek voor me is in de groepstherapie. En dat is kut, maar ook wel veilig: hopelijk lukt het me de komende maanden een beetje te wennen aan het idee dat er iets moet veranderen. Want dat WEET ik natuurlijk wel, maar het ook echt ACCEPTEREN is toch iets anders. (overigens heb ik wel individuele therapie in afwachting van een plekje).

Voor Heartwork: heftig joh, je verhaal. En fijn dat je hebt verteld: vind het best confronterend en mooi om het eens van de andere kant te horen. AN is een nare ziekte, ook voor je omgeving. Juist omdat je zo machteloos staat. Iemand moet zelf echt aan de slag willen, anders wordt het niks. Veel meer dan haar laten weten dat je 'r niet veroordeelt en haar wil helpen als ze geholpen wil worden, kan je niet doen vrees ik. Maar ik snap dat je er heel veel verdriet en angst van hebt. Sterkte!

Interessante documentaire en af en toe best schokkend. Als ik die dunne meisjes zie, wil ik ze het liefst een knuffel geven. Je ziet hoeveel ze lijden. Ook voor de familie is het verschrikkelijk, ze zijn zo machteloos. Wat ik niet wist was dat anorexia de meeste dodelijke psychische ziekte is. Ik hoop echt dat er snel een effectieve behandelmethode wordt ontwikkeld.





Over het onbegrip voor de stoornis. Ik verklaar het altijd zo: zie gezonde mensen als wit, zie anorexiapatienten als zwart. Daar tussenin is een grijs gebied: mensen die geen stoornis hebben, maar wel klachten hebben gehad die op die van de stoornis lijken. In dit geval mensen die (extreem) hebben gelijnd. Zij denken te weten hoe het voelt en durven daardoor makkelijker te oordelen. "Zij stelt zich aan. Ze moet gewoon weer langzaam beginnen met eten."



Dit geldt voor meerdere stoornissen/ziektes:

Migraine: "Ik heb ook wel eens hoofdpijn, maar om dan dagen vrij te nemen.."

Depressie: "Ik heb ook wel eens dipje, maar door mijn positieve instelling kom ik er weer uit. Die mensen zijn gewoon lui, negatief en ongemotiveerd en blijven er in hangen."

ADHD: "Mooi excuus om te zeggen dat je chaotisch bent. Ben ik ook wel eens, maar ik ga er niet meteen een etiket op plakken en het als excuus gebruiken."

Chronische vermoeidheid: "Gewoon op tijd naar bed en op tijd je nest uit. Ik ben ook wel eens moe, maar zet me er gewoon over heen."

Menstruatiepijn/PMS: "Die tijd van de maand is vervelend, maar om nu dagen lang in bed te blijven en niet naar je werk te gaan.."



Ga zo maar door. Ik hoop dat er meer openheid komt en mensen minder snel hun mening klaar hebben over dit soort zaken .

Kun annorexia trouwens vergelijken met een verslaving, een verslaving aan niet eten?

heartwork.. pfoe... heel veel sterkte en wijsheid..



ik heb ook aan de andere kant gestaan en was ook vreselijk vijandig naar mijn familie toe.. je zet je het makkelijkst af tegen de mensen van wie de liefde het meest vanzelfsprekend is..

nu zie ik hoeveel pijn ik ze destijds heb gedaan.

ik hoop echt heel erg dat je zus de knop om kan zetten en in de nabije toekomst hulp zal aanvaarden.

@varuca, bij mij was het wel zo. het geeft een kick om niet te eten en op de weegschaal te zien dat je weer minder weegt.. maar ik weet niet of dit voor iedereen zo is