Entertainment
alle pijlers
Vel over probleem.
woensdag 15 juli 2009 om 20:43
Docu op Ned.3 die nu uitgezonden wordt.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
vrijdag 17 juli 2009 om 12:47
quote:Loreyi schreef op 15 juli 2009 @ 22:35:
Nja, ik bedoel het ook niet bot hoor en ik wil niemand kwetsen. Kijk, ik kan zelf ook niet met problemen om gaan dus ik snij. Maar dat kan ik ook niet als een stoornis/ziekte zien, want ik kan er altijd weer mee stoppen als ik dat wil. Maar mss is het met een eetstoornis anders.
Loreyi, bedankt voor je latere bericht. Maar toch wil ik nog even hierop inhaken...
áls het al zo simpel is, dat jij met snijden kan stoppen wanneer je wil... Vergeet dan niet dat voedsel een primaire behoefte is. Ikzelf voel mijn ES in enige mate als een verslaving, dat maakt het al moeilijk om er "zomaar mee te stoppen". Maar in vergelijking met andere verslavingen (als bv alcohol, drugs, gokken en waarschijnlijk ook snijden) kan je eten niet volkomen afzweren. Je kan in dit geval niet genezen door er simpelweg totale afstand van te nemen, dat is namelijk al een deel van de stoornis opzich.
Daarnaast is mijn eigen ervaring ook... hoe magerder je wordt, hoe groter het tekort aan bepaalde voedingsstoffen, vitamineralen enz... hoe vertekender je zelfbeeld. Daarnaast komen er ook stoffen vrij in je lichaam, die je het gevoel geven súper goed bezig te zijn. Je lichaam haalt de energie niet meer uit het voedsel, maar van die stoffen krijg je toch energie (soort van adrenaline).
Daarnaast vraag ik mezelf af óf je hier werkelijk ooit helemaal van kan genezen, ik zou het graag geloven, maar heb nog geen voorbeelden gezien. Het enigzins een plaats geven, waardoor je kan functioneren en dat het niet meer levensbedreigend is, dat is een hele grote stap voorwaarts. Maar of je er ooit helemaal vanaf komt?? Ik na 15jr nog niet in elk geval, mijn zus die zelf AN had, is na 18 jr ook zeker nog niet ES-vrij.
heartwork: Heel veel sterkte met je zus! Wat ontzettend moeilijk, maar eerlijk gezegd heb ik de indruk dat ze donders goed weet dat ze ziek is. Of ze dat aan haar naasten toegeeft is een heeel ander issue... Ik herken er wel e.e.a. in bij mijn zus, zij is ook steeds meer gaan afzweren, veganistisch. Maar wel weer op gezond gewicht, dat is al een hele stap!
(De uitzending heb ik nog niet kunnen kijken, heb het er met mijn zus wel over gehad, beide willen we hem nog gaan zien. Maar niet samen, denk ik.)
Verder ben ik begonnen aan het boek "Uit de ban van eetbuien" Heb nog geen hoofdstuk gelezen, maar vraag me af of iemand dit boek kent, en dan de mening erover natuurljik!
Nja, ik bedoel het ook niet bot hoor en ik wil niemand kwetsen. Kijk, ik kan zelf ook niet met problemen om gaan dus ik snij. Maar dat kan ik ook niet als een stoornis/ziekte zien, want ik kan er altijd weer mee stoppen als ik dat wil. Maar mss is het met een eetstoornis anders.
Loreyi, bedankt voor je latere bericht. Maar toch wil ik nog even hierop inhaken...
áls het al zo simpel is, dat jij met snijden kan stoppen wanneer je wil... Vergeet dan niet dat voedsel een primaire behoefte is. Ikzelf voel mijn ES in enige mate als een verslaving, dat maakt het al moeilijk om er "zomaar mee te stoppen". Maar in vergelijking met andere verslavingen (als bv alcohol, drugs, gokken en waarschijnlijk ook snijden) kan je eten niet volkomen afzweren. Je kan in dit geval niet genezen door er simpelweg totale afstand van te nemen, dat is namelijk al een deel van de stoornis opzich.
Daarnaast is mijn eigen ervaring ook... hoe magerder je wordt, hoe groter het tekort aan bepaalde voedingsstoffen, vitamineralen enz... hoe vertekender je zelfbeeld. Daarnaast komen er ook stoffen vrij in je lichaam, die je het gevoel geven súper goed bezig te zijn. Je lichaam haalt de energie niet meer uit het voedsel, maar van die stoffen krijg je toch energie (soort van adrenaline).
Daarnaast vraag ik mezelf af óf je hier werkelijk ooit helemaal van kan genezen, ik zou het graag geloven, maar heb nog geen voorbeelden gezien. Het enigzins een plaats geven, waardoor je kan functioneren en dat het niet meer levensbedreigend is, dat is een hele grote stap voorwaarts. Maar of je er ooit helemaal vanaf komt?? Ik na 15jr nog niet in elk geval, mijn zus die zelf AN had, is na 18 jr ook zeker nog niet ES-vrij.
heartwork: Heel veel sterkte met je zus! Wat ontzettend moeilijk, maar eerlijk gezegd heb ik de indruk dat ze donders goed weet dat ze ziek is. Of ze dat aan haar naasten toegeeft is een heeel ander issue... Ik herken er wel e.e.a. in bij mijn zus, zij is ook steeds meer gaan afzweren, veganistisch. Maar wel weer op gezond gewicht, dat is al een hele stap!
(De uitzending heb ik nog niet kunnen kijken, heb het er met mijn zus wel over gehad, beide willen we hem nog gaan zien. Maar niet samen, denk ik.)
Verder ben ik begonnen aan het boek "Uit de ban van eetbuien" Heb nog geen hoofdstuk gelezen, maar vraag me af of iemand dit boek kent, en dan de mening erover natuurljik!
vrijdag 17 juli 2009 om 13:34
quote:twompie schreef op 15 juli 2009 @ 22:45:
[...]
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Ik ben gelukkig al een hele tijd over mijn eetstoornis heen, oftewel ik heb het al heel lang onder controle. Maar bovenstaande van anderen die dikker/voller zijn dan jezelf als dunner zien dan jij heb ik ook. Ik heb denk ik een heel verstoord beeld van mijzelf en anderen. Ik let dan ook op minuscule details, en bij mijzelf vind ik dingen dik die ik bij anderen er goed uit vind zien. (En ik heb geen laag BMI zoals je vriendin.) Toch blijft dat gevoel ondanks dat ik weet dat anderen voller dikker zijn dan ikzelf. Misschien is het omdat ik erg kritisch ben op mijn eigen lichaam en bij anderen totaal niet.
[...]
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Ik ben gelukkig al een hele tijd over mijn eetstoornis heen, oftewel ik heb het al heel lang onder controle. Maar bovenstaande van anderen die dikker/voller zijn dan jezelf als dunner zien dan jij heb ik ook. Ik heb denk ik een heel verstoord beeld van mijzelf en anderen. Ik let dan ook op minuscule details, en bij mijzelf vind ik dingen dik die ik bij anderen er goed uit vind zien. (En ik heb geen laag BMI zoals je vriendin.) Toch blijft dat gevoel ondanks dat ik weet dat anderen voller dikker zijn dan ikzelf. Misschien is het omdat ik erg kritisch ben op mijn eigen lichaam en bij anderen totaal niet.
vrijdag 17 juli 2009 om 14:10
quote:GeorgieBrown schreef op 15 juli 2009 @ 23:00:
En jij kunt het weten.
Mensen met anorexia moeten wel heel sterk zijn willen ze dat allemaal aankunnen. En jij hebt die kracht weten om te draaien en gebruikt om beter te worden. Ik zou willen dat dat mijn vriendin lukte.
Zijn er eigenlijk 'succes' verhalen van mensen die het al heel lang hebben en dan alsnog beter worden (of er mee om leren gaan)?
Ik heb het niet heel lang gehad. Maar precies wat je hierboven beschrijft heeft mijn vader altijd over mij gezegd. Hij zei laatst een keer dat het grote probleem van veel behandelingen is dat ze de anorexia patient als zwak zien. Terwijl ze in wezen heel sterk zijn maar dit negatief gebruiken. Het is inderdaad zaak om dat om te zetten, maar daar heb je een diepe vertrouwensband voor nodig en ik vraag mij af of die aanwezig is bij de klinieken. (Daar heb ik gelukkig nooit gezeten).
Ik heb een keer ergens gelezen over twee zusjes die heel lang anorexia gehad hadden en 'genezen' waren. Waren Amerikaans dat is alles wat ik nog weet.
En jij kunt het weten.
Mensen met anorexia moeten wel heel sterk zijn willen ze dat allemaal aankunnen. En jij hebt die kracht weten om te draaien en gebruikt om beter te worden. Ik zou willen dat dat mijn vriendin lukte.
Zijn er eigenlijk 'succes' verhalen van mensen die het al heel lang hebben en dan alsnog beter worden (of er mee om leren gaan)?
Ik heb het niet heel lang gehad. Maar precies wat je hierboven beschrijft heeft mijn vader altijd over mij gezegd. Hij zei laatst een keer dat het grote probleem van veel behandelingen is dat ze de anorexia patient als zwak zien. Terwijl ze in wezen heel sterk zijn maar dit negatief gebruiken. Het is inderdaad zaak om dat om te zetten, maar daar heb je een diepe vertrouwensband voor nodig en ik vraag mij af of die aanwezig is bij de klinieken. (Daar heb ik gelukkig nooit gezeten).
Ik heb een keer ergens gelezen over twee zusjes die heel lang anorexia gehad hadden en 'genezen' waren. Waren Amerikaans dat is alles wat ik nog weet.
vrijdag 17 juli 2009 om 14:22
quote:mararoulette schreef op 17 juli 2009 @ 14:10:
[...]
Ik heb het niet heel lang gehad. Maar precies wat je hierboven beschrijft heeft mijn vader altijd over mij gezegd. Hij zei laatst een keer dat het grote probleem van veel behandelingen is dat ze de anorexia patient als zwak zien. Terwijl ze in wezen heel sterk zijn maar dit negatief gebruiken. Het is inderdaad zaak om dat om te zetten, maar daar heb je een diepe vertrouwensband voor nodig en ik vraag mij af of die aanwezig is bij de klinieken. (Daar heb ik gelukkig nooit gezeten).
Ik heb een keer ergens gelezen over twee zusjes die heel lang anorexia gehad hadden en 'genezen' waren. Waren Amerikaans dat is alles wat ik nog weet.Ik weet verder weinig van andere klinieken, maar bij mijn kliniek zitten ze juist wel heel erg op die kracht. Dat vind ik heel prettig, omdat het me in ieder geval het gevoel geeft dat ik serieus wordt genomen en niet als een zielig slachtoffer wordt gezien. Ik denk dat je vader helemaal gelijk heeft: aan doorzettingsvermogen & kracht ontbreekt het de gemiddelde anorect niet bepaald. Integendeel.
[...]
Ik heb het niet heel lang gehad. Maar precies wat je hierboven beschrijft heeft mijn vader altijd over mij gezegd. Hij zei laatst een keer dat het grote probleem van veel behandelingen is dat ze de anorexia patient als zwak zien. Terwijl ze in wezen heel sterk zijn maar dit negatief gebruiken. Het is inderdaad zaak om dat om te zetten, maar daar heb je een diepe vertrouwensband voor nodig en ik vraag mij af of die aanwezig is bij de klinieken. (Daar heb ik gelukkig nooit gezeten).
Ik heb een keer ergens gelezen over twee zusjes die heel lang anorexia gehad hadden en 'genezen' waren. Waren Amerikaans dat is alles wat ik nog weet.Ik weet verder weinig van andere klinieken, maar bij mijn kliniek zitten ze juist wel heel erg op die kracht. Dat vind ik heel prettig, omdat het me in ieder geval het gevoel geeft dat ik serieus wordt genomen en niet als een zielig slachtoffer wordt gezien. Ik denk dat je vader helemaal gelijk heeft: aan doorzettingsvermogen & kracht ontbreekt het de gemiddelde anorect niet bepaald. Integendeel.
vrijdag 17 juli 2009 om 17:06
quote:mararoulette schreef op 17 juli 2009 @ 14:03:
Oh en Iry ik las je posts en moest direct aan een boek denken dat ik hier in de kast heb staan. Anorexia bestaat niet heet het en het gaat over de manier waarop de media anorexia behandelen. Ik vond het heel interresant.
Staat ook bij mij in de kast.
Heel goed boek,die de anorexia in de volksmond mooi ontkracht.
Oh en Iry ik las je posts en moest direct aan een boek denken dat ik hier in de kast heb staan. Anorexia bestaat niet heet het en het gaat over de manier waarop de media anorexia behandelen. Ik vond het heel interresant.
Staat ook bij mij in de kast.
Heel goed boek,die de anorexia in de volksmond mooi ontkracht.
vrijdag 17 juli 2009 om 17:34
quote:iry schreef op 17 juli 2009 @ 09:41:
Heartwork,wat een triest verhaal .
Zo te lezen zit je zus er echt heel diep in en is volledig in de ban van de eetstoornis.
Ze zal het dan ook met hand en tand verdedigen.
Meestal gaat dat idd gepaard met leugens en manipulatief gedrag.
Weet dat ze zonder eetstoornis helemaal niet zo zou zijn.
Ze wil jullie niet kwaad doen....dat wil enkel de eestoornis zodat deze niet gaat wankelen.
Vreselijk meid om daar machteloos tegenover te staan.
Kan je proberen het los van haar karakter te zien?
Want in principe schuilen er twee stemmen nu in haar.
De gezonde stem,die slechts zachtjes kan fluisteren en niet gehoord wordt.
En de Anorexiastem die hard schreeuwt,waarschijnlijk nog het hardst tegen haar en die is meestal niet zo vriendelijk.
Het enige wat je kan doen is proberen de gezonde stem meer ruimte te geven..te sterken zeg maar.
Want veel eigenwaarde zal er niet meer zijn.
De eetstoornis negeren hoeft niet,maar probeer niet in de verwijtende sfeer te komen.
Geef ook juist veel aandacht aan haar goede kanten,laat weten dat je haar mist en om haar geeft.
Probeer leuke dingen met haar te doen.
Stuur af en toe een luchtig kaartje.
En luister...ze zal veel angsten hebben die ze moeilijk kan uitspreken.
En ,heel belangrijk!!
Jullie zijn niet haar therapeut,jullie zijn niet diegene die haar er vanaf kunnen helpen.
Maar ik hoop oprecht dat het lukt een klein beetje van de nare anorexia af te laten brokkelen.
Dat het gezonde deel een beetje meer vechtlust krijgt en ze gaat beseffen dat ze hulp nodig heeft.
Daarvoor zal ze een lange adem moeten hebben (wat mij erg frustreert,hulp zou acuut ter beschikking moeten zijn).
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Iry bedankt voor je lieve en positieve bericht.
Het heeft heel lang voor ons geduurd om toe te geven dat ze ziek is en dat het niet binnen een paar jaar over is. In het begin dachten we echt dat ze er wel overheen zou groeien. Het is voor ons ook heel moeilijk geweest om in te zien dat dit niet het geval is, dat het iets is waar ze heel haar leven mee te maken zal hebben.
Ik moet toegeven dat het niet makkelijk is om altijd goed met haar om te gaan. Zoals ik al eerder zei liegt ze erg veel, manipuleert ze veel en maakt ze het vaak onmogelijk om bij haar in de buurt te blijven. Ze kan ontzettend agressief worden wanneer er iets verkeerd gaat of in ieder geval niet zoals zij het zou willen. Ze gebruikt hele gemene, laag bij de grond liggende opmerkingen, stampt in op jouw gevoelens en lijks soms wel een psychopaat, Er zijn dingen gebeurt die ik haar niet kan vergeven, ik probeer het,maar het lukt niet. Misschien dat wij als gezin ook wel hulp moeten zoeken...
Dat realiseer ik me terwijl ik dit opschrijf pas eigenlijk. We hebben het altijd maar over haar terwijl wij ook moeten oppassen dat we er niet teveel in meegaan.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve pm's en berichten hier.
We hebben nog een lange weg te gaan. Als het eens verandert zal ik nog eens terug komen om te posten. Zou het super vinden als dat nu al zou kunnen, maar misschien over een week, een maand, een jaar, misschien zelfs veel later.. wie weet, wij blijven hopen.
Heartwork,wat een triest verhaal .
Zo te lezen zit je zus er echt heel diep in en is volledig in de ban van de eetstoornis.
Ze zal het dan ook met hand en tand verdedigen.
Meestal gaat dat idd gepaard met leugens en manipulatief gedrag.
Weet dat ze zonder eetstoornis helemaal niet zo zou zijn.
Ze wil jullie niet kwaad doen....dat wil enkel de eestoornis zodat deze niet gaat wankelen.
Vreselijk meid om daar machteloos tegenover te staan.
Kan je proberen het los van haar karakter te zien?
Want in principe schuilen er twee stemmen nu in haar.
De gezonde stem,die slechts zachtjes kan fluisteren en niet gehoord wordt.
En de Anorexiastem die hard schreeuwt,waarschijnlijk nog het hardst tegen haar en die is meestal niet zo vriendelijk.
Het enige wat je kan doen is proberen de gezonde stem meer ruimte te geven..te sterken zeg maar.
Want veel eigenwaarde zal er niet meer zijn.
De eetstoornis negeren hoeft niet,maar probeer niet in de verwijtende sfeer te komen.
Geef ook juist veel aandacht aan haar goede kanten,laat weten dat je haar mist en om haar geeft.
Probeer leuke dingen met haar te doen.
Stuur af en toe een luchtig kaartje.
En luister...ze zal veel angsten hebben die ze moeilijk kan uitspreken.
En ,heel belangrijk!!
Jullie zijn niet haar therapeut,jullie zijn niet diegene die haar er vanaf kunnen helpen.
Maar ik hoop oprecht dat het lukt een klein beetje van de nare anorexia af te laten brokkelen.
Dat het gezonde deel een beetje meer vechtlust krijgt en ze gaat beseffen dat ze hulp nodig heeft.
Daarvoor zal ze een lange adem moeten hebben (wat mij erg frustreert,hulp zou acuut ter beschikking moeten zijn).
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
Iry bedankt voor je lieve en positieve bericht.
Het heeft heel lang voor ons geduurd om toe te geven dat ze ziek is en dat het niet binnen een paar jaar over is. In het begin dachten we echt dat ze er wel overheen zou groeien. Het is voor ons ook heel moeilijk geweest om in te zien dat dit niet het geval is, dat het iets is waar ze heel haar leven mee te maken zal hebben.
Ik moet toegeven dat het niet makkelijk is om altijd goed met haar om te gaan. Zoals ik al eerder zei liegt ze erg veel, manipuleert ze veel en maakt ze het vaak onmogelijk om bij haar in de buurt te blijven. Ze kan ontzettend agressief worden wanneer er iets verkeerd gaat of in ieder geval niet zoals zij het zou willen. Ze gebruikt hele gemene, laag bij de grond liggende opmerkingen, stampt in op jouw gevoelens en lijks soms wel een psychopaat, Er zijn dingen gebeurt die ik haar niet kan vergeven, ik probeer het,maar het lukt niet. Misschien dat wij als gezin ook wel hulp moeten zoeken...
Dat realiseer ik me terwijl ik dit opschrijf pas eigenlijk. We hebben het altijd maar over haar terwijl wij ook moeten oppassen dat we er niet teveel in meegaan.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve pm's en berichten hier.
We hebben nog een lange weg te gaan. Als het eens verandert zal ik nog eens terug komen om te posten. Zou het super vinden als dat nu al zou kunnen, maar misschien over een week, een maand, een jaar, misschien zelfs veel later.. wie weet, wij blijven hopen.
Poelepoelepoelepoes!
zaterdag 18 juli 2009 om 07:26
Je eigen vlees en bloed zo te zien verpieteren lijkt me onverdraagzaam. Maar je eigen leven gaat door.
Het lijkt me bijna onmogelijk om de ziekte los van de persoon te kunnen zien als de ziekte zich zo op de voorgrond opdringt en het leven in al zijn facetten aantast. Het lijkt alsof de persoon de ziekte is geworden.
Het lijkt me bijna onmogelijk om de ziekte los van de persoon te kunnen zien als de ziekte zich zo op de voorgrond opdringt en het leven in al zijn facetten aantast. Het lijkt alsof de persoon de ziekte is geworden.
zaterdag 18 juli 2009 om 15:22
quote:titana schreef op 18 juli 2009 @ 07:26:
Je eigen vlees en bloed zo te zien verpieteren lijkt me onverdraagzaam. Maar je eigen leven gaat door.
Het lijkt me bijna onmogelijk om de ziekte los van de persoon te kunnen zien als de ziekte zich zo op de voorgrond opdringt en het leven in al zijn facetten aantast. Het lijkt alsof de persoon de ziekte is geworden.Voor de ouders ís het ook verschrikkelijk. Mijn moeder heeft vaak gezegd: 'Ik zou m'n beide voeten afhakken als ik jou daarmee van die kloteziekte kon verlossen', en ik weet dat ze het meende. En het is ook heel moeilijk, om de ziekte los van de persoon te zien. Mensen met anorexia gedragen zich naar de 'eisen van de eetstoornis'. Je doet er alles aan om de anorexia tevreden te houden, want dát is je vriendin (ja, zo kan het voelen als je er echt diep inzit). Pas als je inziet dat je met zo iemand geen vrienden moet blijven, begin je weer een beetje naar je eigen identiteit te zoeken. Dat vindt de anorexia helemáál niet leuk, en stort zich nog eens extra fanatiek op je. Nee, 't is geen type dat zich zomaar de deur laat wijzen. Je moet sterk in je schoenen staan om de 'vriendschap' te verbreken.
Je eigen vlees en bloed zo te zien verpieteren lijkt me onverdraagzaam. Maar je eigen leven gaat door.
Het lijkt me bijna onmogelijk om de ziekte los van de persoon te kunnen zien als de ziekte zich zo op de voorgrond opdringt en het leven in al zijn facetten aantast. Het lijkt alsof de persoon de ziekte is geworden.Voor de ouders ís het ook verschrikkelijk. Mijn moeder heeft vaak gezegd: 'Ik zou m'n beide voeten afhakken als ik jou daarmee van die kloteziekte kon verlossen', en ik weet dat ze het meende. En het is ook heel moeilijk, om de ziekte los van de persoon te zien. Mensen met anorexia gedragen zich naar de 'eisen van de eetstoornis'. Je doet er alles aan om de anorexia tevreden te houden, want dát is je vriendin (ja, zo kan het voelen als je er echt diep inzit). Pas als je inziet dat je met zo iemand geen vrienden moet blijven, begin je weer een beetje naar je eigen identiteit te zoeken. Dat vindt de anorexia helemáál niet leuk, en stort zich nog eens extra fanatiek op je. Nee, 't is geen type dat zich zomaar de deur laat wijzen. Je moet sterk in je schoenen staan om de 'vriendschap' te verbreken.
You don't have to fit into the format
zondag 19 juli 2009 om 10:12
donderdag 20 augustus 2009 om 11:08
Als je een paar pagina's terug kijkt, zie je dat ik een klein verhaal over mijn zus geschreven heb. Ik heb hier veel goede tips op gekregen (vooral over het gedrag).
Nu is mijn zus weer terug voor 4 weken. Ze komt vakantie vieren bij mijn ouders, bij mij en bij mijn broer. (Wonen allemaal ergens anders).
Nu komt ze dus volgende week bij mij thuis en vraag ik me af of ik er goed aan zou doen wanneer ik deze docu aan haar laat zien.
Zal het meer zeer opbrengen als informatie?
Ik wil niet met een beschuldigende vinger naar haar wijzen over hoe ze nu leeft, maar zou haar zo graag willen helpen. En tegelijkertijd wil ik niet dat mijn drang om te helpen haar ten onder brengt. Snap je?
Het is zo moeilijk. Ik heb haar net voor het eerst gezien in 5 maanden en ben zo geschrokken van haar lichaam en zelfbeeld. Het is weer helemaal mis. Mijn ouders nemen haar maandag mee naar hun huisarts om maar weer eens een signaal af te geven..
ik word er zo moedeloos van.
Soms zou ik het weleens van haar over willlen nemen omdat ik haar zo zie lijden. Het doet me zo'n pijn
Nu is mijn zus weer terug voor 4 weken. Ze komt vakantie vieren bij mijn ouders, bij mij en bij mijn broer. (Wonen allemaal ergens anders).
Nu komt ze dus volgende week bij mij thuis en vraag ik me af of ik er goed aan zou doen wanneer ik deze docu aan haar laat zien.
Zal het meer zeer opbrengen als informatie?
Ik wil niet met een beschuldigende vinger naar haar wijzen over hoe ze nu leeft, maar zou haar zo graag willen helpen. En tegelijkertijd wil ik niet dat mijn drang om te helpen haar ten onder brengt. Snap je?
Het is zo moeilijk. Ik heb haar net voor het eerst gezien in 5 maanden en ben zo geschrokken van haar lichaam en zelfbeeld. Het is weer helemaal mis. Mijn ouders nemen haar maandag mee naar hun huisarts om maar weer eens een signaal af te geven..
ik word er zo moedeloos van.
Soms zou ik het weleens van haar over willlen nemen omdat ik haar zo zie lijden. Het doet me zo'n pijn
Poelepoelepoelepoes!
