Entertainment
alle pijlers
Vel over probleem.
woensdag 15 juli 2009 om 20:43
Docu op Ned.3 die nu uitgezonden wordt.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
Ik kijk,
Enigzins met een knoop in mijn maag.
Maar ik ben benieuwd of deze docu nu eens een goed beeld neerzet over de ziekte anorexia.
Zonder de focus op graatmager te leggen,maar wat er achter schuilt.
En de trieste status van adequate eetstoornis behandelingen.
woensdag 15 juli 2009 om 22:35
woensdag 15 juli 2009 om 22:37
quote:twompie schreef op 15 juli 2009 @ 22:29:
shit gemist. Had het graag willen zien. Ik heb al eens een paar vragen gesteld op een topic van enkele forummers met een eetstoornis omdat ik bepaalde dingen erg moeilijk te begrijpen vind. Ik bedoel ik probeer empathisch te begrijpen en omdat het niet zo 1,2,3 uit te leggen is, valt dat niet mee.
Had vanavond graag willen zien maar liep even anders (omaatje overleden, beetje sippe drukke dag).
Hoe lang duurt het voordat dit op uitzending gemist staat, iemand een idee?
Wat wil je weten dan
Wat naar dat je oma is overleden...gecondoleerd en sterkte!
shit gemist. Had het graag willen zien. Ik heb al eens een paar vragen gesteld op een topic van enkele forummers met een eetstoornis omdat ik bepaalde dingen erg moeilijk te begrijpen vind. Ik bedoel ik probeer empathisch te begrijpen en omdat het niet zo 1,2,3 uit te leggen is, valt dat niet mee.
Had vanavond graag willen zien maar liep even anders (omaatje overleden, beetje sippe drukke dag).
Hoe lang duurt het voordat dit op uitzending gemist staat, iemand een idee?
Wat wil je weten dan
Wat naar dat je oma is overleden...gecondoleerd en sterkte!
woensdag 15 juli 2009 om 22:37
Ik vond de opmerking van Yvonne ook tenenkrommend. Mijn kin klapte bijna op de bank en ik heb geen eetstoornis en ook nooit gehad.
Wel veel over gelezen en ander onderzoek gedaan, omdat ik er tijdens mijn studie een project over heb gemaakt en omdat mijn nicht anorexia heeft gehad. Bovendien werkt een kennis van mij in een van de klinieken die aan bod kwamen.
Jammer Loreyi dat je het niet gezien hebt. Zeker als je een dusdanige mening over deze ziekte hebt, zou ik je willen aanraden om te kijken of je het nog ergens kan terugvinden.
Je hebt namelijk inderdaad een verkeerd beeld en bent veel te kort door de bocht.
Anorexia is een zeer ernstige psychische ziekte die overigens ook als dusdanig te boek staat.
Met andere woorden, je kletst uit je nek.
Wel veel over gelezen en ander onderzoek gedaan, omdat ik er tijdens mijn studie een project over heb gemaakt en omdat mijn nicht anorexia heeft gehad. Bovendien werkt een kennis van mij in een van de klinieken die aan bod kwamen.
Jammer Loreyi dat je het niet gezien hebt. Zeker als je een dusdanige mening over deze ziekte hebt, zou ik je willen aanraden om te kijken of je het nog ergens kan terugvinden.
Je hebt namelijk inderdaad een verkeerd beeld en bent veel te kort door de bocht.
Anorexia is een zeer ernstige psychische ziekte die overigens ook als dusdanig te boek staat.
Met andere woorden, je kletst uit je nek.
woensdag 15 juli 2009 om 22:38
In feite zit er ook wel iets in wat Loreyi zegt. Het kan een uiting zijn van iemand die niet weet hoe anders met problemen en tegenslagen om te gaan. Maar daarom is het nog wel (het symptoom) van een ziekte...
Dus als een fobie hebt, of een depressie dan ben je ook niet ziek? Wat is voor jou dan de definitie van ziek zijn?
Dus als een fobie hebt, of een depressie dan ben je ook niet ziek? Wat is voor jou dan de definitie van ziek zijn?
woensdag 15 juli 2009 om 22:41
quote:Loreyi schreef op 15 juli 2009 @ 22:27:
Docu niet gekeken, maar ik kan een eetstoornis niet als ziekte zien. Mss een verkeerd beeld en kort door de bocht, maar volgens mij kunnen die mensen gewoon niet met problemen en tegenslagen omgaan en uiten ze dat op een vreemde manier.Vind ik idd heel erg kort door de bocht ja!
Docu niet gekeken, maar ik kan een eetstoornis niet als ziekte zien. Mss een verkeerd beeld en kort door de bocht, maar volgens mij kunnen die mensen gewoon niet met problemen en tegenslagen omgaan en uiten ze dat op een vreemde manier.Vind ik idd heel erg kort door de bocht ja!
woensdag 15 juli 2009 om 22:43
quote:meisje22 schreef op 15 juli 2009 @ 22:37:
Jammer Loreyi dat je het niet gezien hebt. Zeker als je een dusdanige mening over deze ziekte hebt, zou ik je willen aanraden om te kijken of je het nog ergens kan terugvinden.
Je hebt namelijk inderdaad een verkeerd beeld en bent veel te kort door de bocht.
Anorexia is een zeer ernstige psychische ziekte die overigens ook als dusdanig te boek staat.
Met andere woorden, je kletst uit je nek. Zo is het ja... (scheelt mij weer een hoop denk en typ werk... )
Jammer Loreyi dat je het niet gezien hebt. Zeker als je een dusdanige mening over deze ziekte hebt, zou ik je willen aanraden om te kijken of je het nog ergens kan terugvinden.
Je hebt namelijk inderdaad een verkeerd beeld en bent veel te kort door de bocht.
Anorexia is een zeer ernstige psychische ziekte die overigens ook als dusdanig te boek staat.
Met andere woorden, je kletst uit je nek. Zo is het ja... (scheelt mij weer een hoop denk en typ werk... )
woensdag 15 juli 2009 om 22:45
quote:Pelikaan schreef op 15 juli 2009 @ 22:37:
[...]
Wat wil je weten dan
Wat naar dat je oma is overleden...gecondoleerd en sterkte!
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Zo zijn er meer vragen en ik hoop wat meer inzicht te krijgen door de docu.
[...]
Wat wil je weten dan
Wat naar dat je oma is overleden...gecondoleerd en sterkte!
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Zo zijn er meer vragen en ik hoop wat meer inzicht te krijgen door de docu.
woensdag 15 juli 2009 om 22:48
quote:Pelikaan schreef op 15 juli 2009 @ 22:35:Ik dacht werkelijk 24 uur per dag aan eten, las kookboeken en Allerhandes, kookte en bakte de hele wereld aan elkaar, droomde over voedsel...maar het eten zelf ging niet. Dat deel, dat wezenlijke deel, dat is moeilijk te begrijpen voor buitenstaanders. Zeker als je daarbij dan aangeeft dat het niets met dat stomme eten te maken heeft, maar dat het gaat om controle, grip krijgen op je leven. Er is voor je gevoel niets anders dan dat waar je nog sturing aan kunt geven. Nu nog, als ik overspoeld word door werk, spanning, stress, dan begin ik weer te denken aan eten (en dik zijn, teveel lijf hebben). Inmiddels weet ik dat dan weer terug moet grijpen op het vaste eetpatroon, gewoon, niet zeuren, eten.
In een andere documentaire die ik een x op België heb gezien en die m.n. ging over de mandometer methode werd gesteld dat een groot deel van de psychische problemen samenhangen met het gebrek aan voedingstoffen die je binnen krijgt. Waardoor de knop omdraaien en gewoon weer gaan eten (uit jezelf) moeilijk is.
Ik heb al gezocht op internet, maar kan die docu nergens meer terug vinden. Was nl. rete interessant en een heel ander perspectief dan je normaal ziet. Maar het kwam mij veel logischer voor.
In een andere documentaire die ik een x op België heb gezien en die m.n. ging over de mandometer methode werd gesteld dat een groot deel van de psychische problemen samenhangen met het gebrek aan voedingstoffen die je binnen krijgt. Waardoor de knop omdraaien en gewoon weer gaan eten (uit jezelf) moeilijk is.
Ik heb al gezocht op internet, maar kan die docu nergens meer terug vinden. Was nl. rete interessant en een heel ander perspectief dan je normaal ziet. Maar het kwam mij veel logischer voor.
woensdag 15 juli 2009 om 22:50
quote:twompie schreef op 15 juli 2009 @ 22:45:
[...]
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Zo zijn er meer vragen en ik hoop wat meer inzicht te krijgen door de docu.Dat is nou de psychiatrische ziekte die anorexia heet. Ten eerste is daar het minderwaardigheidsgevoel. Je bent altijd minder ten opzichte van een ander. Dus zie je die ander ook altijd als beter, mooier, liever leuker, slanker. Ten tweede, en dat is een groot deel, raakt je lichaamsbeeld compleet gestoord door anorexia. Je bent brandmager, maar je ziet alleen maar vet. Ik zag die uitstekende heupen niet, ik zag alleen het vet op mijn buik. Ik zag niet dat ik tandenstokers van benen had, ik zag alleen die dikke kuiten. Mijn broeken zakten af, maar ik zag alleen een megakont. Natuurlijk was dat alles niet aanwezig. Maar je geest speelt spelletjes met je. En inderdaad, je gelooft het oprecht. Door het tekort aan voeding werken je hersenen sowieso niet helemaal lekker mee. Het is en blijft een psychiatrische ziekte en daarbij zijn dergelijke waanbeelden geen gek verschijnsel.
*edit* overigens was ik ontzettend argwanend jegens meetlinten en weegschalen. dacht altijd dat daarmee geknoeid was. net als eten bereid door een ander...eng!!!
[...]
Nou ja heel veel. Zo kan ik bv maar heel moeilijk begrijpen dat een bekende van mij met eetstoornis zichzelf dikker vindt dan dat ik ben.
Mijn BMI is 23, haar BMI is inmiddels weer idioot laag. Moet gokken maar denk misschien maar 14? Ze zegt dan tegen mij "ja jij bent slanker dan ik hoor". Ze is bepaald niet achterlijk, dom oid maar dit kan ze niet zien. En wat me dan vooral verbaasd is dat feiten haar niets doen. Ze doet het niet om interessantjes te zijn of aandacht te trekken. Ik heb sterk het gevoel dat ze oprecht ZIET dat ik slanker ben ondanks dat we een BMI gewoon kunnen bepalen. Nou ja.. dát alleen al vind ik erg moeilijk te begrijpen. Wat zíet ze dan? Wat voor filter heeft zij nou voor haar ogen waardoor het voor haar écht lijkt of ik veel slanker ben.
Zo zijn er meer vragen en ik hoop wat meer inzicht te krijgen door de docu.Dat is nou de psychiatrische ziekte die anorexia heet. Ten eerste is daar het minderwaardigheidsgevoel. Je bent altijd minder ten opzichte van een ander. Dus zie je die ander ook altijd als beter, mooier, liever leuker, slanker. Ten tweede, en dat is een groot deel, raakt je lichaamsbeeld compleet gestoord door anorexia. Je bent brandmager, maar je ziet alleen maar vet. Ik zag die uitstekende heupen niet, ik zag alleen het vet op mijn buik. Ik zag niet dat ik tandenstokers van benen had, ik zag alleen die dikke kuiten. Mijn broeken zakten af, maar ik zag alleen een megakont. Natuurlijk was dat alles niet aanwezig. Maar je geest speelt spelletjes met je. En inderdaad, je gelooft het oprecht. Door het tekort aan voeding werken je hersenen sowieso niet helemaal lekker mee. Het is en blijft een psychiatrische ziekte en daarbij zijn dergelijke waanbeelden geen gek verschijnsel.
*edit* overigens was ik ontzettend argwanend jegens meetlinten en weegschalen. dacht altijd dat daarmee geknoeid was. net als eten bereid door een ander...eng!!!
woensdag 15 juli 2009 om 22:55
quote:GeorgieBrown schreef op 15 juli 2009 @ 22:48:
[...]
In een andere documentaire die ik een x op België heb gezien en die m.n. ging over de mandometer methode werd gesteld dat een groot deel van de psychische problemen samenhangen met het gebrek aan voedingstoffen die je binnen krijgt. Waardoor de knop omdraaien en gewoon weer gaan eten (uit jezelf) moeilijk is.
Ik heb al gezocht op internet, maar kan die docu nergens meer terug vinden. Was nl. rete interessant en een heel ander perspectief dan je normaal ziet. Maar het kwam mij veel logischer voor.Ik heb een therapie gevolgd waarbij het juist alleen maar zijdelings over eten ging. Het probleem zat hem niet in het eten, maar in mijn geest. Door daar aan te werken (en het eten dus wel kort te bespreken, maar het geen hoofdonderdeel te maken), kon ik de knop omzetten door mezelf weer eten te gunnen. Ik ben het wel met je eens dat je voedingstoffen daarvoor nodig hebt: daarvoor heb ik lange tijd bijvoeding gehad (met moeite, natuurlijk..). Ik persoonlijk denk dus niet dat voeding het middelpunt moet zijn van therapie. Wel is nazorg belangrijk: als het met je geest weer beter gaat, is het nodig om weer te leren wat normaal is.
[...]
In een andere documentaire die ik een x op België heb gezien en die m.n. ging over de mandometer methode werd gesteld dat een groot deel van de psychische problemen samenhangen met het gebrek aan voedingstoffen die je binnen krijgt. Waardoor de knop omdraaien en gewoon weer gaan eten (uit jezelf) moeilijk is.
Ik heb al gezocht op internet, maar kan die docu nergens meer terug vinden. Was nl. rete interessant en een heel ander perspectief dan je normaal ziet. Maar het kwam mij veel logischer voor.Ik heb een therapie gevolgd waarbij het juist alleen maar zijdelings over eten ging. Het probleem zat hem niet in het eten, maar in mijn geest. Door daar aan te werken (en het eten dus wel kort te bespreken, maar het geen hoofdonderdeel te maken), kon ik de knop omzetten door mezelf weer eten te gunnen. Ik ben het wel met je eens dat je voedingstoffen daarvoor nodig hebt: daarvoor heb ik lange tijd bijvoeding gehad (met moeite, natuurlijk..). Ik persoonlijk denk dus niet dat voeding het middelpunt moet zijn van therapie. Wel is nazorg belangrijk: als het met je geest weer beter gaat, is het nodig om weer te leren wat normaal is.
woensdag 15 juli 2009 om 23:00
En jij kunt het weten.
Mensen met anorexia moeten wel heel sterk zijn willen ze dat allemaal aankunnen. En jij hebt die kracht weten om te draaien en gebruikt om beter te worden. Ik zou willen dat dat mijn vriendin lukte.
Zijn er eigenlijk 'succes' verhalen van mensen die het al heel lang hebben en dan alsnog beter worden (of er mee om leren gaan)?
Mensen met anorexia moeten wel heel sterk zijn willen ze dat allemaal aankunnen. En jij hebt die kracht weten om te draaien en gebruikt om beter te worden. Ik zou willen dat dat mijn vriendin lukte.
Zijn er eigenlijk 'succes' verhalen van mensen die het al heel lang hebben en dan alsnog beter worden (of er mee om leren gaan)?
woensdag 15 juli 2009 om 23:07
Nou ja precies dus wat je zegt. Als we bij wijze van spreken ombeurten op een weegschaal zouden gaan staan denkt ze dat daar dan een deffect inzit. Ze wantrouwd me niet, of is in ieder geval zo beleefd dit niet te uiten, maar zou dan tot tien keer meten toe steeds kunnen zeggen dat die dingen wel vaker "om en om" het verkeerde aangeven.
Ze is verder zo helder en gaat altijd van feiten uit, is enorm van de cijfertjes (beroepsmatig) en uni opgeleid. Als je dit in andere vorm zou gieten dus zonder het gewichtsaspect, zou ze anderen voor gek verklaren. Statistiek, cijfers, feiten tellen.... mja behalve voor haar gewicht.
Het is gewoon zo uhhh lastig te begrijpen, ik zou haar zo graag ff willen schudden: "joehoeoeoeoe moppie, hou is op.. kijk eens naar de centimeter/weegschaal, daar zit niemand aan" maar dat is nul zinnig. Ze kan het echt niet zien.
Ook het idee dat ze gezond bezig is vind ik onvoorstelbaar. Ik bedoel ze heeft geen menstruatie meer en weet zelf prima dat dit toch geen goed teken is. Het is voor een buitenstaander overigens verschrikkelijk om te zien. Een soort treinongeluk waar er steeds meer wagons tegen de voorgaande knallen.
Ze is verder zo helder en gaat altijd van feiten uit, is enorm van de cijfertjes (beroepsmatig) en uni opgeleid. Als je dit in andere vorm zou gieten dus zonder het gewichtsaspect, zou ze anderen voor gek verklaren. Statistiek, cijfers, feiten tellen.... mja behalve voor haar gewicht.
Het is gewoon zo uhhh lastig te begrijpen, ik zou haar zo graag ff willen schudden: "joehoeoeoeoe moppie, hou is op.. kijk eens naar de centimeter/weegschaal, daar zit niemand aan" maar dat is nul zinnig. Ze kan het echt niet zien.
Ook het idee dat ze gezond bezig is vind ik onvoorstelbaar. Ik bedoel ze heeft geen menstruatie meer en weet zelf prima dat dit toch geen goed teken is. Het is voor een buitenstaander overigens verschrikkelijk om te zien. Een soort treinongeluk waar er steeds meer wagons tegen de voorgaande knallen.
woensdag 15 juli 2009 om 23:08
quote:Pelikaan schreef op 15 juli 2009 @ 22:35:
[...] Mss dat je het wel stom vind, dat ik denk dat je niet kunt begrijpen hoe het is om zo met eten bezig te zijn. Misschien klopt die gedachte ook wel niet. Ik ben gewoon nog niet eerder iemand tegengekomen (behalve mede-anorexia's) die dat eetgedoe zo snapten (dus misschien ben je wel de eerste!).
Hier wil ik graag even op inhaken. Ik heb geen anorexia, nooit gehad en ook nooit gelijnd. Maar ik herken wel een aantal dingen die ook in jouw verhaal naar voren komen: vooral dat je soms wel wil eten, maar dat je lijf geblokkeerd raakt, bij mij vooral in tijden van stress. Je geest kan zó overheersend zijn, die knop kun je niet ineens omzetten. Ik herken het verstoorde lichaamsbeeld niet en ook niet het afzetten tegen calorieën, dus de kern ervan komt me niet bekend voor. Ik kan me wel voorstellen dat een dergelijke ziekte je in de greep krijgt. En ik weet ook wat het is om te weten hoe lekker eten kan zijn, maar dat je geest het niet toelaat om het te proeven. Ik ben op die momenten echter juist wel bezig om voldoende (gezond) eten binnen te krijgen, soms tegen heug en meug want zonder eten functioneer ik echt voor geen meter. De kern van het probleem is anders, maar bepaalde symptomen zijn ook voor anderen herkenbaar.
En Yvonneke, tenenkrommend... Ik hou mijn hart vast als zij over mijn lijk en het andere programma gaat presenteren.
[...] Mss dat je het wel stom vind, dat ik denk dat je niet kunt begrijpen hoe het is om zo met eten bezig te zijn. Misschien klopt die gedachte ook wel niet. Ik ben gewoon nog niet eerder iemand tegengekomen (behalve mede-anorexia's) die dat eetgedoe zo snapten (dus misschien ben je wel de eerste!
).Hier wil ik graag even op inhaken. Ik heb geen anorexia, nooit gehad en ook nooit gelijnd. Maar ik herken wel een aantal dingen die ook in jouw verhaal naar voren komen: vooral dat je soms wel wil eten, maar dat je lijf geblokkeerd raakt, bij mij vooral in tijden van stress. Je geest kan zó overheersend zijn, die knop kun je niet ineens omzetten. Ik herken het verstoorde lichaamsbeeld niet en ook niet het afzetten tegen calorieën, dus de kern ervan komt me niet bekend voor. Ik kan me wel voorstellen dat een dergelijke ziekte je in de greep krijgt. En ik weet ook wat het is om te weten hoe lekker eten kan zijn, maar dat je geest het niet toelaat om het te proeven. Ik ben op die momenten echter juist wel bezig om voldoende (gezond) eten binnen te krijgen, soms tegen heug en meug want zonder eten functioneer ik echt voor geen meter. De kern van het probleem is anders, maar bepaalde symptomen zijn ook voor anderen herkenbaar.
En Yvonneke, tenenkrommend... Ik hou mijn hart vast als zij over mijn lijk en het andere programma gaat presenteren.
woensdag 15 juli 2009 om 23:12
@Twompie: Tja, ik kan me goed voorstellen dat je je machteloos voelt. Ik weet echter ook dat alles wat je zegt, hoe goedbedoelt ook, niet aan zal komen. Je moet er als AN'er echt zelf achter komen dat het niet goed gaat komen zo. Dat is tenminste mijn ervaring. Pas toen ik zelf doorhad dat ik mijn leven echt vergalde zo, en dat het leven er niet leuker of beter door was geworden, snapte ik dat ik actie moest gaan ondernemen. En dan nog lukt dat niet altijd natuurlijk.
Overigens heb ik het zelf altijd gevoeld alsof ik persoonlijk niet aanwezig was. Mijn geest was echt overgenomen door de AN, als een soort stem in mijn hoofd. Er zijn dan ook hele zwarte vlekken uit die tijd waar ik niets meer van weet.
@poster boven mij (sorry, ben je naam even vergeten): Het grappige is dat dat niet kunnen eten door stress vaak genoemd wordt. Daar herkennen mensen zich wel in, dat je keel op slot zit, dat het gewoon niet wil, dat je geen trek hebt. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen van het idee dat ik moest gaan eten, vooral als het iets onverwachts was. Helemaal hetzelfde is het dus niet denk ik. Het is geen angst voor eten bij stress, maar meer een lichamelijke reactie. Toch snap ik wel dat je je herkent in het plaatje hoor. Ik voel me nu een beetje een soort arrogante AN-bitch, maar dat wil ik niet zijn hoor!! Mss zijn er nog andere AN'ers die de zaak kunnen belichten?
Overigens heb ik het zelf altijd gevoeld alsof ik persoonlijk niet aanwezig was. Mijn geest was echt overgenomen door de AN, als een soort stem in mijn hoofd. Er zijn dan ook hele zwarte vlekken uit die tijd waar ik niets meer van weet.
@poster boven mij (sorry, ben je naam even vergeten): Het grappige is dat dat niet kunnen eten door stress vaak genoemd wordt. Daar herkennen mensen zich wel in, dat je keel op slot zit, dat het gewoon niet wil, dat je geen trek hebt. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen van het idee dat ik moest gaan eten, vooral als het iets onverwachts was. Helemaal hetzelfde is het dus niet denk ik. Het is geen angst voor eten bij stress, maar meer een lichamelijke reactie. Toch snap ik wel dat je je herkent in het plaatje hoor. Ik voel me nu een beetje een soort arrogante AN-bitch, maar dat wil ik niet zijn hoor!! Mss zijn er nog andere AN'ers die de zaak kunnen belichten?
woensdag 15 juli 2009 om 23:18
woensdag 15 juli 2009 om 23:22
quote:Ann Liv schreef op 15 juli 2009 @ 23:08:
[...]
Hier wil ik graag even op inhaken. Ik heb geen anorexia, nooit gehad en ook nooit gelijnd. Maar ik herken wel een aantal dingen die ook in jouw verhaal naar voren komen: vooral dat je soms wel wil eten, maar dat je lijf geblokkeerd raakt, bij mij vooral in tijden van stress. Je geest kan zó overheersend zijn, die knop kun je niet ineens omzetten. Ik herken het verstoorde lichaamsbeeld niet en ook niet het afzetten tegen calorieën, dus de kern ervan komt me niet bekend voor. Ik kan me wel voorstellen dat een dergelijke ziekte je in de greep krijgt. En ik weet ook wat het is om te weten hoe lekker eten kan zijn, maar dat je geest het niet toelaat om het te proeven. Ik ben op die momenten echter juist wel bezig om voldoende (gezond) eten binnen te krijgen, soms tegen heug en meug want zonder eten functioneer ik echt voor geen meter. De kern van het probleem is anders, maar bepaalde symptomen zijn ook voor anderen herkenbaar.
En Yvonneke, tenenkrommend... Ik hou mijn hart vast als zij over mijn lijk en het andere programma gaat presenteren.
Heel herkenbaar voor mij. In tijden van stress of verdriet, of juist intense vreugde gaat mijn keel dicht, op slot en draait mijn maag zich om en maakt alleen de gedachte aan eten mij al ziek.
Er komt haast geen eten binnen dan, waardoor ik weer misselijk van de honger ben. Omdat ik dan misselijk ben, krijg ik helemaal geen hap meer door mijn keel.
Ik kan het me helemaal niet veroorloven, want ben van mezelf vrij slank.
Verder totaal geen verstoord zelfbeeld, gevechten met calorieën, of intense controle-drang.
[...]
Hier wil ik graag even op inhaken. Ik heb geen anorexia, nooit gehad en ook nooit gelijnd. Maar ik herken wel een aantal dingen die ook in jouw verhaal naar voren komen: vooral dat je soms wel wil eten, maar dat je lijf geblokkeerd raakt, bij mij vooral in tijden van stress. Je geest kan zó overheersend zijn, die knop kun je niet ineens omzetten. Ik herken het verstoorde lichaamsbeeld niet en ook niet het afzetten tegen calorieën, dus de kern ervan komt me niet bekend voor. Ik kan me wel voorstellen dat een dergelijke ziekte je in de greep krijgt. En ik weet ook wat het is om te weten hoe lekker eten kan zijn, maar dat je geest het niet toelaat om het te proeven. Ik ben op die momenten echter juist wel bezig om voldoende (gezond) eten binnen te krijgen, soms tegen heug en meug want zonder eten functioneer ik echt voor geen meter. De kern van het probleem is anders, maar bepaalde symptomen zijn ook voor anderen herkenbaar.
En Yvonneke, tenenkrommend... Ik hou mijn hart vast als zij over mijn lijk en het andere programma gaat presenteren.
Heel herkenbaar voor mij. In tijden van stress of verdriet, of juist intense vreugde gaat mijn keel dicht, op slot en draait mijn maag zich om en maakt alleen de gedachte aan eten mij al ziek.
Er komt haast geen eten binnen dan, waardoor ik weer misselijk van de honger ben. Omdat ik dan misselijk ben, krijg ik helemaal geen hap meer door mijn keel.
Ik kan het me helemaal niet veroorloven, want ben van mezelf vrij slank.
Verder totaal geen verstoord zelfbeeld, gevechten met calorieën, of intense controle-drang.
woensdag 15 juli 2009 om 23:28
quote:Pelikaan schreef op 15 juli 2009 @ 23:12:
@poster boven mij (sorry, ben je naam even vergeten): Het grappige is dat dat niet kunnen eten door stress vaak genoemd wordt. Daar herkennen mensen zich wel in, dat je keel op slot zit, dat het gewoon niet wil, dat je geen trek hebt. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen van het idee dat ik moest gaan eten, vooral als het iets onverwachts was. Helemaal hetzelfde is het dus niet denk ik. Het is geen angst voor eten bij stress, maar meer een lichamelijke reactie. Toch snap ik wel dat je je herkent in het plaatje hoor. Ik voel me nu een beetje een soort arrogante AN-bitch, maar dat wil ik niet zijn hoor!! Mss zijn er nog andere AN'ers die de zaak kunnen belichten?Maar het gaat bij mij op slechte momenten ook verder dan geen trek hebben hoor. Want zelfs dat hebben van hartkloppingen herken ik, de extreme aversie tegen eten ook. Ik bedoel te zeggen dat ik wel weet hoe sterk je geest kan zijn en hoe sterk de invloed kan zijn op je lijf. De achtergrond is heel anders, dat besef ik. En helemaal begrijpen hoe anorexia werkt doe ik niet, daar heb je helemaal gelijk in. Gelukkig niet. Maar als ik zo'n docu zie, herken ik zeker dingen, waaronder een (bij mij licht) verstoorde relatie met eten.
@poster boven mij (sorry, ben je naam even vergeten): Het grappige is dat dat niet kunnen eten door stress vaak genoemd wordt. Daar herkennen mensen zich wel in, dat je keel op slot zit, dat het gewoon niet wil, dat je geen trek hebt. Ik kreeg letterlijk hartkloppingen van het idee dat ik moest gaan eten, vooral als het iets onverwachts was. Helemaal hetzelfde is het dus niet denk ik. Het is geen angst voor eten bij stress, maar meer een lichamelijke reactie. Toch snap ik wel dat je je herkent in het plaatje hoor. Ik voel me nu een beetje een soort arrogante AN-bitch, maar dat wil ik niet zijn hoor!! Mss zijn er nog andere AN'ers die de zaak kunnen belichten?Maar het gaat bij mij op slechte momenten ook verder dan geen trek hebben hoor. Want zelfs dat hebben van hartkloppingen herken ik, de extreme aversie tegen eten ook. Ik bedoel te zeggen dat ik wel weet hoe sterk je geest kan zijn en hoe sterk de invloed kan zijn op je lijf. De achtergrond is heel anders, dat besef ik. En helemaal begrijpen hoe anorexia werkt doe ik niet, daar heb je helemaal gelijk in. Gelukkig niet. Maar als ik zo'n docu zie, herken ik zeker dingen, waaronder een (bij mij licht) verstoorde relatie met eten.
donderdag 16 juli 2009 om 00:16
Ik heb de documentaire gezien... En mijn mond viel soms open van verbazing. Met name bij Josje uit Nijmegen... hoe iemand zijn beeld zo on-realistisch kan worden. Ze vond het allemaal niet zo boeiend leek het wel, kreeg de indruk dat het ook niet zo erg was als ze de twee weken tot de opname nog dood neer zou vallen. Is het een stukje onmacht of wil ze het gewoonweg écht niet inzien dat het iedere moment afgelopen kan zijn?? Ze staat nu op nr 1 op de wachtlijst, maar is het haar wel 'gegund' ? Kreeg ook niet het idee dat ze er echt aan wil werken. En ik snap dat het moeilijk is om aan de ziekte door te geven en erover te praten etc. Maar als ik dan de andere meiden zag denk ik: ja die vechten er voor!
donderdag 16 juli 2009 om 00:55
Ik snap jouw gevoelens over Josje heel goed Sweetcandy, helaas weet ik uit eigen ervaring dat het niet zozeer onmacht of desinteresse is, maar je wilt aan de ene kant geen genezing en beter worden en dus eten en aankomen, maar aan de andere realistische kant weet je dat het moet en is er een deel in jou dat het ook echt wilt, dat wilt leven en voelen etc. Ik zag dat zij nog vooral in dat eerste gedeelte zit nu en aangezien ze nog steeds op een wachtlijst staat en er dus geen directe hulp voor haar is, dan is het heel moeilijk om jezelf te blijven motiveren om beter te worden, dat is de pest met die wachtlijsten en het kan soms erg lang duren en ondertussen val je alleen maar verder af.
