Geld & Recht
alle pijlers
restauranthouder verantwoordelijk drankgebruik bestuurder?
vrijdag 10 december 2021 om 10:33
Edit: de vraag over wat de restauranthoudster wel of niet kon of moest doen, is inmddels wel met algemene instemming afgetikt. Dus daar hoef je niet meer op te reageren als je begint te lezen.
Ivm Corona en de grote reisafstand, zie ik mijn ouders (in de 70) weinig, en ze zijn niet bepaald de makkelijksten, dus dat is prima. Mijn moeder laat doorschemeren dat ze mijn vader van beginnende Alzheimer verdenkt, maar dat doet ze eerlijk gezegd al 50 jaar.
Nu ging ik kort geleden eindelijk eens die kant op, en mijn ouders wilden me meenemen naar een simpel lunchrestaurantje.
Mijn vader reed dus (eerst zouden we met mijn auto gaan, maar ineens wilde hij niet meer meerijden) waarbij het opviel dat hij werkelijk overal met zijn banden knarsend langs de stoeprand reed, of juist een halve meter de weg op parkeerde (in een auto met parkeersensoren en camera!).
Maar ter plaatse slaan mijn ouders samen een hele fles cava (10%) naar binnen bij een soepje en brood met kroketten!
Ik liep in de val, omdat het scenario dat mijn ouders zich volgoten en gewoon weer naar huis wilden rijden, niet tot me was doorgedrongen. Bij het afrekenen, toen ik zag dat de hele fles naar binnen was gegoten, zei ik zo vriendelijk mogelijk, bewust waar de gezellige restauranthoudster bij was, dat het wel slim zou zijn als ik ze naar huis reed. Maar mijn vader weigerde dus!
En toen ik de joviale vrouw, die ze die fles had voorgeschoteld, er vriendelijk bij probeerde te betrekken (ze had zelf ook veel over haar volwassen dochters verteld), en vroeg hoe zij het haar dochters zou aanraden, was het alleen maar: "Daar bemoei ik me niet mee!". Ze vroeg aan het begin vd lunch of ik meedronk, en ik zei dat ik mijn zoon beloofd had om heelhuids thuis te komen, dus dat je dan niet gaat drinken. Ze wist dus hoe ik er over dacht.
Als ik meer tijd had gehad om na te denken, zou ik denk ik echt om een taxi gevraagd hebben om me naar mijn auto te rijden, maar er was tijdsdruk (ik wilde voor de file naar huis), en niemand hielp me; zij bood ook geen taxi aan ofzo. Dus ik ben mee terug gereden. Maar ik WIL zulke risico's niet nemen, dus ik baal enorm. Als je er dan op terugkijkt, vind ik het vreemd dat iemand zijn klanten gewoon vol mag gieten.
Ik heb dit na lang twijfelen bij geld en recht gezet omdat ik van jullie graag feedback wil op de rol van een restauranthouder. Dat mijn ouders problemen hebben is duidelijk, maar dat moet ik met familieleden bespreken. Ik vind het volkomen onverantwoord dat mijn vader iemand anders de vernieling in kan rijden met dit gedrag.
Maar is het anno 2021 nog "normaal" om je gasten vol te gieten als je daar lekker aan kan verdienen, terwijl duidelijk is dat ze de autosleutels op tafel hebben liggen, en dus zat terug willen rijden? Zijn daar tegenwoordig geen regels voor die een drankverkoper mede verantwoordelijk maken voor de situatie? Mijn ouders komen daar dus vaker zonder BOB.
Ik vraag me af ik ik haar achteraf alsnog zou kunnen aanspreken met het oog op toekomstige situaties... Kijk: als er een wet is, waar ze zich achter kan verschuilen, is het voor haar ook makkelijker om iets te zeggen, met het oog op betrokkenheid ofzo.
Ivm Corona en de grote reisafstand, zie ik mijn ouders (in de 70) weinig, en ze zijn niet bepaald de makkelijksten, dus dat is prima. Mijn moeder laat doorschemeren dat ze mijn vader van beginnende Alzheimer verdenkt, maar dat doet ze eerlijk gezegd al 50 jaar.
Nu ging ik kort geleden eindelijk eens die kant op, en mijn ouders wilden me meenemen naar een simpel lunchrestaurantje.
Mijn vader reed dus (eerst zouden we met mijn auto gaan, maar ineens wilde hij niet meer meerijden) waarbij het opviel dat hij werkelijk overal met zijn banden knarsend langs de stoeprand reed, of juist een halve meter de weg op parkeerde (in een auto met parkeersensoren en camera!).
Maar ter plaatse slaan mijn ouders samen een hele fles cava (10%) naar binnen bij een soepje en brood met kroketten!
Ik liep in de val, omdat het scenario dat mijn ouders zich volgoten en gewoon weer naar huis wilden rijden, niet tot me was doorgedrongen. Bij het afrekenen, toen ik zag dat de hele fles naar binnen was gegoten, zei ik zo vriendelijk mogelijk, bewust waar de gezellige restauranthoudster bij was, dat het wel slim zou zijn als ik ze naar huis reed. Maar mijn vader weigerde dus!
En toen ik de joviale vrouw, die ze die fles had voorgeschoteld, er vriendelijk bij probeerde te betrekken (ze had zelf ook veel over haar volwassen dochters verteld), en vroeg hoe zij het haar dochters zou aanraden, was het alleen maar: "Daar bemoei ik me niet mee!". Ze vroeg aan het begin vd lunch of ik meedronk, en ik zei dat ik mijn zoon beloofd had om heelhuids thuis te komen, dus dat je dan niet gaat drinken. Ze wist dus hoe ik er over dacht.
Als ik meer tijd had gehad om na te denken, zou ik denk ik echt om een taxi gevraagd hebben om me naar mijn auto te rijden, maar er was tijdsdruk (ik wilde voor de file naar huis), en niemand hielp me; zij bood ook geen taxi aan ofzo. Dus ik ben mee terug gereden. Maar ik WIL zulke risico's niet nemen, dus ik baal enorm. Als je er dan op terugkijkt, vind ik het vreemd dat iemand zijn klanten gewoon vol mag gieten.
Ik heb dit na lang twijfelen bij geld en recht gezet omdat ik van jullie graag feedback wil op de rol van een restauranthouder. Dat mijn ouders problemen hebben is duidelijk, maar dat moet ik met familieleden bespreken. Ik vind het volkomen onverantwoord dat mijn vader iemand anders de vernieling in kan rijden met dit gedrag.
Maar is het anno 2021 nog "normaal" om je gasten vol te gieten als je daar lekker aan kan verdienen, terwijl duidelijk is dat ze de autosleutels op tafel hebben liggen, en dus zat terug willen rijden? Zijn daar tegenwoordig geen regels voor die een drankverkoper mede verantwoordelijk maken voor de situatie? Mijn ouders komen daar dus vaker zonder BOB.
Ik vraag me af ik ik haar achteraf alsnog zou kunnen aanspreken met het oog op toekomstige situaties... Kijk: als er een wet is, waar ze zich achter kan verschuilen, is het voor haar ook makkelijker om iets te zeggen, met het oog op betrokkenheid ofzo.
suikertante wijzigde dit bericht op 10-12-2021 19:13
11.32% gewijzigd
zondag 12 december 2021 om 07:47
Suikertante schreef: ↑11-12-2021 18:06Natuurlijk is het niet over. Ik sta ook niet voor niets op een wachtlijst.
Maar ik zie dat wat ik dacht dat redelijk grotemensen-gedrag was: je proberen te bekommeren om ouder wordende ouders, in ons geval een mijnenveld is. En dat mijn broer en ik onbewust nog steeds dezelfde rollen aannemen.
Ik besef dat ik geen invloed heb op de situatie, dus ik stop met me gedienstig te maken richting ouders. Dat deed ik eigenlijk al niet meer voor hen. Ik had de afgelopen tijd minder last van dat mijn moeder van alles bij me triggerde, dus ik dacht dat ik haar wel wat aandacht kon geven om mezelf een gewoon vriendelijk persoon te vinden, en voor mijn broer die mijn moeder zielig vindt. Maar nu mijn vader zo raar doet, en het er met mij ook niet over wil hebben, ga ik niet meer zoeken waar ik toegevoegde waarde kan hebben in de familie. Prima dat ze me er buiten laten.
En ik stop met proberen vooruit te denken wat broer mogelijk gaat tegenkomen en waar ik bij kan helpen.
Ik heb aangeboden te bellen met de WMO, en die inventarisatie wil ik best doen als hij het vraagt. Maar daarna ga ik niet meer mee in zijn zorgen dat hij persoonlijk mijn vader moet redden, en hoe ik hem daarbij kan helpen.
Als hij zelf merkt last te hebben van de patronen, en ze herkent, zou het leuk zijn als we elkaar daarin kunnen steunen, om wat meer voor onszelf en elkaar te gaan zorgen IPV onze ouders de leiding te geven. Maar daar moet je dan wel hetzelfde in staan, en dat moet nog maar blijken. Het is vroeger nooit gelukt.
Anders was het dit gewoon. En dan stopt de relatie die we aan het opbouwen waren. Maar dat is in deze omstandigheden dan het beste: ik kan daar vrede mee hebben, en heb niet meer het gevoel dat ik er dan aan moet blijven trekken of dat mij iets te verwijten valt.
*veel gelezen maar niet alles*
In je OP geef je aan dat de rol van het restaurant voldoende besproken is. Wat ik daarin wel nog mis is dat je volgens mij steun zocht. Het gaat niet om wat zij had moeten/kunnen doen naar je ouders toe, het gaat erom dat jij nog steeds het kind bent dat om hulp vraagt.
Je hebt waarschijnlijk als kind geleerd om dat niet (meer) rechtstreeks te doen. Dat is overigens een normaal patroon, kinderen beschermen hun ouders, zelfs als ze mishandeld worden, omdat het thuisfront nou eenmaal bekend terrein is. Vaak hoor je van zulke mensen ook dat ze vooral steun hadden aan een moeder van een vriendje, of een bepaalde juf. Niet omdat die iets deed, maar omdat ze lieten zien hoe het ook kan.
Voor wat het waard is: je bent en blijft kind. Een kind dat vroeger (denk ik) altijd haar best heeft gedaan om lief gevonden te worden. En dat doe je nog. Laten we even eerlijk zijn: wie van ons heeft ooit het gevoel volwassen te zijn?? Diep van binnen ben ik nog steeds twaalf
Maar, vanaf het moment dat je het huis uit gaat ben je verantwoordelijk voor jouw eigen leven. Ja, jij had een taxi kunnen bellen. Maar eerlijk, je vader reed zonder die twee glazen cava ook al beroerd. Persoonlijk was ik nog voor het einde van de straat al uitgestapt en als pa daar boos om was geworden, jammer dan, was ik meteen weer vertrokken. Ik heb ooit ruzie gehad met mijn schoonouders. Lon mocht mee naar Oostenrijk op vakantie. Eh.. heel lief maar nee, dat gaat niet gebeuren. Die man zag met tunnelvisie. Dat ie zijn leven op het spel zet is prima. Mijn schoonmoeder stapte nog in, best, zelf weten. Maar ik niet en geen haar op mijn hoofd dat erover nadenkt om een kind zo'n eind mee te laten rijden.
En daarmee kom ik op een ander punt. Er zijn twee mensen nodig voor een relatie. Als jouw man al tien jaar agressief is, dan mag jij je wel eens achter je oren krabben: waarom accepteer je het en waarom ben je er nog. Andersom geldt hetzelfde hoor: als je een vriendin hebt die niks uit zichzelf vertelt maar altijd naar jou luistert en je vindt stiekem dat ze geen ruggengraat heeft, dan mag je je afvragen waarom je eigenlijk bevriend bent.
Met je ouders is dat precies zo. Het maakt niet uit wat je vader doet. Je moeder accepteert het. Hij rijdt stikberoerd en zij stapt in. Dat is haar keuze, haar verantwoordelijkheid. Ook voor je broer geldt dat. Je kunt hem, mág hem, pas helpen als hij aangeeft dat hij hulp nodig heeft. En dan is het beter om hem de weg te wijzen naar iemand anders, want je gaat hem gegarandeerd vertellen wat hij moet doen. Het grootste probleem daarmee is dat mensen dichtklappen en weer helemaal niks doen.
Iets zegt mij dat jullie allebei een normale puberteit hebben overgeslagen. Maar je broer is 'uitverkoren'. Hij neemt het aan. Zou hij dat echt niet meer willen gaat ie vanzelf puberen.
Net zoals jij nu.
Tijd om de navelstreng door te knippen. Om te bedenken waar jij voor staat, en om achter jezelf te staan. Ben je dan niet lief genoeg voor je ouders? Nee. Maar onthoud één ding: nee zeggen tegen iemand anders is ja zeggen tegen jezelf. Want als jij lief wilt zijn voor je ouders (en dus toch instapt) ben je niet lief voor jezelf.
Met als kleine kanttekening dat je soms ja zegt tegen die ander om hem/haar een plezier te doen. Doen we allemaal en is prima. Maar dan maak je een afweging. Vandaag zit je uren voor je kind in de speeltuin, doe je niet voor je lol. Morgen moet je kind met jou mee boodschappen doen. Het leven is uiteraard grotendeels geven en nemen. Maar er zijn grenzen. En als jouw grens bereikt wordt mag je zelf op de rem trappen en zeggen: tot hier en niet verder. En dat doe je niet voor die ander, dat doe je voor jezelf.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zondag 12 december 2021 om 10:56
Dank je.Ceylon schreef: ↑12-12-2021 07:47*veel gelezen maar niet alles*
In je OP geef je aan dat de rol van het restaurant voldoende besproken is. Wat ik daarin wel nog mis is dat je volgens mij steun zocht. Het gaat niet om wat zij had moeten/kunnen doen naar je ouders toe, het gaat erom dat jij nog steeds het kind bent dat om hulp vraagt.
Je hebt waarschijnlijk als kind geleerd om dat niet (meer) rechtstreeks te doen. Dat is overigens een normaal patroon, kinderen beschermen hun ouders, zelfs als ze mishandeld worden, omdat het thuisfront nou eenmaal bekend terrein is. Vaak hoor je van zulke mensen ook dat ze vooral steun hadden aan een moeder van een vriendje, of een bepaalde juf. Niet omdat die iets deed, maar omdat ze lieten zien hoe het ook kan.
Voor wat het waard is: je bent en blijft kind. Een kind dat vroeger (denk ik) altijd haar best heeft gedaan om lief gevonden te worden. En dat doe je nog. Laten we even eerlijk zijn: wie van ons heeft ooit het gevoel volwassen te zijn?? Diep van binnen ben ik nog steeds twaalf
Maar, vanaf het moment dat je het huis uit gaat ben je verantwoordelijk voor jouw eigen leven. Ja, jij had een taxi kunnen bellen. Maar eerlijk, je vader reed zonder die twee glazen cava ook al beroerd. Persoonlijk was ik nog voor het einde van de straat al uitgestapt en als pa daar boos om was geworden, jammer dan, was ik meteen weer vertrokken. Ik heb ooit ruzie gehad met mijn schoonouders. Lon mocht mee naar Oostenrijk op vakantie. Eh.. heel lief maar nee, dat gaat niet gebeuren. Die man zag met tunnelvisie. Dat ie zijn leven op het spel zet is prima. Mijn schoonmoeder stapte nog in, best, zelf weten. Maar ik niet en geen haar op mijn hoofd dat erover nadenkt om een kind zo'n eind mee te laten rijden.
En daarmee kom ik op een ander punt. Er zijn twee mensen nodig voor een relatie. Als jouw man al tien jaar agressief is, dan mag jij je wel eens achter je oren krabben: waarom accepteer je het en waarom ben je er nog. Andersom geldt hetzelfde hoor: als je een vriendin hebt die niks uit zichzelf vertelt maar altijd naar jou luistert en je vindt stiekem dat ze geen ruggengraat heeft, dan mag je je afvragen waarom je eigenlijk bevriend bent.
Met je ouders is dat precies zo. Het maakt niet uit wat je vader doet. Je moeder accepteert het. Hij rijdt stikberoerd en zij stapt in. Dat is haar keuze, haar verantwoordelijkheid. Ook voor je broer geldt dat. Je kunt hem, mág hem, pas helpen als hij aangeeft dat hij hulp nodig heeft. En dan is het beter om hem de weg te wijzen naar iemand anders, want je gaat hem gegarandeerd vertellen wat hij moet doen. Het grootste probleem daarmee is dat mensen dichtklappen en weer helemaal niks doen.
Iets zegt mij dat jullie allebei een normale puberteit hebben overgeslagen. Maar je broer is 'uitverkoren'. Hij neemt het aan. Zou hij dat echt niet meer willen gaat ie vanzelf puberen.
Net zoals jij nu.
Tijd om de navelstreng door te knippen. Om te bedenken waar jij voor staat, en om achter jezelf te staan. Ben je dan niet lief genoeg voor je ouders? Nee. Maar onthoud één ding: nee zeggen tegen iemand anders is ja zeggen tegen jezelf. Want als jij lief wilt zijn voor je ouders (en dus toch instapt) ben je niet lief voor jezelf.
Met als kleine kanttekening dat je soms ja zegt tegen die ander om hem/haar een plezier te doen. Doen we allemaal en is prima. Maar dan maak je een afweging. Vandaag zit je uren voor je kind in de speeltuin, doe je niet voor je lol. Morgen moet je kind met jou mee boodschappen doen. Het leven is uiteraard grotendeels geven en nemen. Maar er zijn grenzen. En als jouw grens bereikt wordt mag je zelf op de rem trappen en zeggen: tot hier en niet verder. En dat doe je niet voor die ander, dat doe je voor jezelf.
Iemand anders benoemde het ook al: hulp vragen in het restaurant. En dat was voldoende voor mij om het inderdaad zo te herkennen. Dus wat je schrijft klopt.
Mijn broers zelfmoordpoging was natuurlijk ook een poging om met dingen te breken, en er is daarna nog heel wat therapie geweest (en daarvoor ook). En eigenlijk ook veel depressies. Dus ik denk dat hij bewust zichzelf op de rit heeft gezet de afgelopen jaren. En toch niet door heeft hoe hij hierin weer is tetuggezogen in de rol van redder. Dus daarom hoop ik dat het kwartje valt als ik dat benoem, net als dat er hier tegen mij werd gezegd dat ik als een kind steun zocht. Ik vind dat niet erg: het helpt me.
Bij mijn broer zie ik wel hoe het loopt. Ik snap ook dat ik in mijn eentje niets kan veranderen aan relaties. Dus ik probeer te sturen naar de relatie die mij constructieve lijkt dan de oude rollen. Maar uiteindelijk heb ik het te doen met wat hij biedt. Als dat alleen oude rolpatronen zijn, heb ik de keus om te stoppen.
Natuurlijk is mijn liefste uitkomst dat hij heel blij is met mijn support, dat hij begrijpt hoe de patronen zitten, en dat we elkaar gaan steunen om realistisch met mijn ouders om te gaan. Daarmee zou ik eindelijk een band met iemand uit ons gezin krijgen. Maar ik weet ook echt heel goed dat dat een wens is, en dat ik er niet echt invloed op heb of dat gebeurt.
Ik weet wel zeker dat het NIET gebeurt als ik dit allemaal niet op tafel leg. Dus feitelijk heb ik er alleen maar iets bij te winnen. Ik kan niet verliezen wat er al niet was. Het kan zijn dat ik alsnog zonder familie verder moet. Dat is niet anders dan het nu is.
zondag 12 december 2021 om 13:04
Lieve TO, in je laatste post zit je weer je investeren en te hopen dat je een band gaat krijgen met de ander. In dit geval je broer. Inzicht, samen...klinkt fantastisch maar is ijdele hoop. Verspilde energie. Ijdele hoop koesteren ben ik gaan zien als bewuste dommigheid. Want het zit er niet in.
Ga voor je gezin wat jij nu zelf hebt. Accepteer het verweesde gevoel, want het gebrek aan connectie en waardering is waar je mee te dealen hebt. Ga je niet meer van je ouders of je broer krijgen.
Ga loslaten en rouwen. Voor wat niet was en niet gaat komen.
Je bent nu allerlei uitvluchten en plannetjes aan het bedenken om daar van weg te kunnen/niet aan te hoeven.
Ga voor je gezin wat jij nu zelf hebt. Accepteer het verweesde gevoel, want het gebrek aan connectie en waardering is waar je mee te dealen hebt. Ga je niet meer van je ouders of je broer krijgen.
Ga loslaten en rouwen. Voor wat niet was en niet gaat komen.
Je bent nu allerlei uitvluchten en plannetjes aan het bedenken om daar van weg te kunnen/niet aan te hoeven.
zondag 12 december 2021 om 14:21
hanke321 schreef: ↑12-12-2021 13:04Lieve TO, in je laatste post zit je weer je investeren en te hopen dat je een band gaat krijgen met de ander. In dit geval je broer. Inzicht, samen...klinkt fantastisch maar is ijdele hoop. Verspilde energie. Ijdele hoop koesteren ben ik gaan zien als bewuste dommigheid. Want het zit er niet in.
Ga voor je gezin wat jij nu zelf hebt. Accepteer het verweesde gevoel, want het gebrek aan connectie en waardering is waar je mee te dealen hebt. Ga je niet meer van je ouders of je broer krijgen.
Ga loslaten en rouwen. Voor wat niet was en niet gaat komen.
Je bent nu allerlei uitvluchten en plannetjes aan het bedenken om daar van weg te kunnen/niet aan te hoeven.
Ik vind je nogal dwingend; in jouw ogen maak ik allemaal "fouten". Ik ben een beetje klaar met oordelen en verwachtingen van anderen. Dat is juist wat ik loslaat in mijn gezin. Waarom lijkt je het een goed idee dat een onbekende zo op me moet inpraten; wat heb ik met jou oordeel te maken?
Je gaat voorbij aan info die je gewoon uit mijn posts kan halen waarbij ik heel veel relativeer van mogelijk wensgedachten, en nuchter beschrijf wat ik nu al niet heb, dus dat er ook niet echt iets te verliezen valt. Hoezo ben ik bezig met uitvluchten? Misschien ben je zelf aan het projecteren met je "ga loslaten en rouwen". Er is al jaren niets, en dat ZEG ik gewoon. Het is niet iets nieuws dat je benoemt. Ik herken dat ik in met nieuwe contact met mijn broer in een oud patroon met hem terecht kom, en geef aan dat ik daar uitstap. Dat doe ik wel op mijn eigen manier.
Ik vind dat ik het goed genoeg doe. Ik blijf mild voor mezelf. Over anderhalf jaar ben ik aan de beurt bij iemand met wie ik meer ga uitdiepen. En tot die tijd laat ik heel veel los.
Ik vind het onrealistisch om alle stappen die ik de komende jaren nog ga zetten NU als een soort verwijt onder mijn neus te wrijven omdat ik ze vandaag niet allemaal doorloop.
zondag 12 december 2021 om 14:38
Dit valt me op: wat bedoel je met 'jouw gezin'? Je broer, je ouders en jij? Of het gezin wat je nu vormt met je kinderen en je partner?Suikertante schreef: ↑12-12-2021 14:21Ik vind je nogal dwingend; in jouw ogen maak ik allemaal "fouten". Ik ben een beetje klaar met oordelen en verwachtingen van anderen. Dat is juist wat ik loslaat in mijn gezin. Waarom lijkt je het een goed idee dat een onbekende zo op me moet inpraten; wat heb ik met jou oordeel te maken?
Wat eten we vanavond?
zondag 12 december 2021 om 14:51
Dat viel mij ook op. Ik denk namelijk dat TO in dit geval bedoelt, haar ouders en broer. Niet daadwerkelijk haar eigen gezin. Dus dat zegt best wat over de manier van denken.
zondag 12 december 2021 om 14:59
Dit vind ik trouwens ook. En ook belangrijk om dat zo te zien.Suikertante schreef: ↑12-12-2021 14:21Ik vind dat ik het goed genoeg doe. Ik blijf mild voor mezelf.
Perfectie bestaat niet, je werkt eraan. Blijf stevig in je schoenen staan en laat je waardering niet afhangen van je broer of je ouders, want dat gaat niks worden. Als jij vindt dat je het goed doet, dan is het vast goed.
Wat eten we vanavond?
zondag 12 december 2021 om 18:57
Je kan dus best wel assertief zijn....behalve tegen je broer en ouders.Suikertante schreef: ↑12-12-2021 14:21Ik vind je nogal dwingend; in jouw ogen maak ik allemaal "fouten". Ik ben een beetje klaar met oordelen en verwachtingen van anderen. Dat is juist wat ik loslaat in mijn gezin. Waarom lijkt je het een goed idee dat een onbekende zo op me moet inpraten; wat heb ik met jou oordeel te maken?
Je gaat voorbij aan info die je gewoon uit mijn posts kan halen waarbij ik heel veel relativeer van mogelijk wensgedachten, en nuchter beschrijf wat ik nu al niet heb, dus dat er ook niet echt iets te verliezen valt. Hoezo ben ik bezig met uitvluchten? Misschien ben je zelf aan het projecteren met je "ga loslaten en rouwen". Er is al jaren niets, en dat ZEG ik gewoon. Het is niet iets nieuws dat je benoemt. Ik herken dat ik in met nieuwe contact met mijn broer in een oud patroon met hem terecht kom, en geef aan dat ik daar uitstap. Dat doe ik wel op mijn eigen manier.
Ik vind dat ik het goed genoeg doe. Ik blijf mild voor mezelf. Over anderhalf jaar ben ik aan de beurt bij iemand met wie ik meer ga uitdiepen. En tot die tijd laat ik heel veel los.
Ik vind het onrealistisch om alle stappen die ik de komende jaren nog ga zetten NU als een soort verwijt onder mijn neus te wrijven omdat ik ze vandaag niet allemaal doorloop.
Je zeht dat er al jaren niets is maar toch bemoei je je op allerlei manieren met hun leven. Ik zou je ook willen aanraden assrtief naar je ouders te zijn en je vooral bezig te houden met je eigen gezin en niet meer zo met je ouders en broer. Zij zijn volwassen en zullen hun eigen keuzes moeten maken.
