Geld & Recht
alle pijlers
restauranthouder verantwoordelijk drankgebruik bestuurder?
vrijdag 10 december 2021 om 10:33
Edit: de vraag over wat de restauranthoudster wel of niet kon of moest doen, is inmddels wel met algemene instemming afgetikt. Dus daar hoef je niet meer op te reageren als je begint te lezen.
Ivm Corona en de grote reisafstand, zie ik mijn ouders (in de 70) weinig, en ze zijn niet bepaald de makkelijksten, dus dat is prima. Mijn moeder laat doorschemeren dat ze mijn vader van beginnende Alzheimer verdenkt, maar dat doet ze eerlijk gezegd al 50 jaar.
Nu ging ik kort geleden eindelijk eens die kant op, en mijn ouders wilden me meenemen naar een simpel lunchrestaurantje.
Mijn vader reed dus (eerst zouden we met mijn auto gaan, maar ineens wilde hij niet meer meerijden) waarbij het opviel dat hij werkelijk overal met zijn banden knarsend langs de stoeprand reed, of juist een halve meter de weg op parkeerde (in een auto met parkeersensoren en camera!).
Maar ter plaatse slaan mijn ouders samen een hele fles cava (10%) naar binnen bij een soepje en brood met kroketten!
Ik liep in de val, omdat het scenario dat mijn ouders zich volgoten en gewoon weer naar huis wilden rijden, niet tot me was doorgedrongen. Bij het afrekenen, toen ik zag dat de hele fles naar binnen was gegoten, zei ik zo vriendelijk mogelijk, bewust waar de gezellige restauranthoudster bij was, dat het wel slim zou zijn als ik ze naar huis reed. Maar mijn vader weigerde dus!
En toen ik de joviale vrouw, die ze die fles had voorgeschoteld, er vriendelijk bij probeerde te betrekken (ze had zelf ook veel over haar volwassen dochters verteld), en vroeg hoe zij het haar dochters zou aanraden, was het alleen maar: "Daar bemoei ik me niet mee!". Ze vroeg aan het begin vd lunch of ik meedronk, en ik zei dat ik mijn zoon beloofd had om heelhuids thuis te komen, dus dat je dan niet gaat drinken. Ze wist dus hoe ik er over dacht.
Als ik meer tijd had gehad om na te denken, zou ik denk ik echt om een taxi gevraagd hebben om me naar mijn auto te rijden, maar er was tijdsdruk (ik wilde voor de file naar huis), en niemand hielp me; zij bood ook geen taxi aan ofzo. Dus ik ben mee terug gereden. Maar ik WIL zulke risico's niet nemen, dus ik baal enorm. Als je er dan op terugkijkt, vind ik het vreemd dat iemand zijn klanten gewoon vol mag gieten.
Ik heb dit na lang twijfelen bij geld en recht gezet omdat ik van jullie graag feedback wil op de rol van een restauranthouder. Dat mijn ouders problemen hebben is duidelijk, maar dat moet ik met familieleden bespreken. Ik vind het volkomen onverantwoord dat mijn vader iemand anders de vernieling in kan rijden met dit gedrag.
Maar is het anno 2021 nog "normaal" om je gasten vol te gieten als je daar lekker aan kan verdienen, terwijl duidelijk is dat ze de autosleutels op tafel hebben liggen, en dus zat terug willen rijden? Zijn daar tegenwoordig geen regels voor die een drankverkoper mede verantwoordelijk maken voor de situatie? Mijn ouders komen daar dus vaker zonder BOB.
Ik vraag me af ik ik haar achteraf alsnog zou kunnen aanspreken met het oog op toekomstige situaties... Kijk: als er een wet is, waar ze zich achter kan verschuilen, is het voor haar ook makkelijker om iets te zeggen, met het oog op betrokkenheid ofzo.
Ivm Corona en de grote reisafstand, zie ik mijn ouders (in de 70) weinig, en ze zijn niet bepaald de makkelijksten, dus dat is prima. Mijn moeder laat doorschemeren dat ze mijn vader van beginnende Alzheimer verdenkt, maar dat doet ze eerlijk gezegd al 50 jaar.
Nu ging ik kort geleden eindelijk eens die kant op, en mijn ouders wilden me meenemen naar een simpel lunchrestaurantje.
Mijn vader reed dus (eerst zouden we met mijn auto gaan, maar ineens wilde hij niet meer meerijden) waarbij het opviel dat hij werkelijk overal met zijn banden knarsend langs de stoeprand reed, of juist een halve meter de weg op parkeerde (in een auto met parkeersensoren en camera!).
Maar ter plaatse slaan mijn ouders samen een hele fles cava (10%) naar binnen bij een soepje en brood met kroketten!
Ik liep in de val, omdat het scenario dat mijn ouders zich volgoten en gewoon weer naar huis wilden rijden, niet tot me was doorgedrongen. Bij het afrekenen, toen ik zag dat de hele fles naar binnen was gegoten, zei ik zo vriendelijk mogelijk, bewust waar de gezellige restauranthoudster bij was, dat het wel slim zou zijn als ik ze naar huis reed. Maar mijn vader weigerde dus!
En toen ik de joviale vrouw, die ze die fles had voorgeschoteld, er vriendelijk bij probeerde te betrekken (ze had zelf ook veel over haar volwassen dochters verteld), en vroeg hoe zij het haar dochters zou aanraden, was het alleen maar: "Daar bemoei ik me niet mee!". Ze vroeg aan het begin vd lunch of ik meedronk, en ik zei dat ik mijn zoon beloofd had om heelhuids thuis te komen, dus dat je dan niet gaat drinken. Ze wist dus hoe ik er over dacht.
Als ik meer tijd had gehad om na te denken, zou ik denk ik echt om een taxi gevraagd hebben om me naar mijn auto te rijden, maar er was tijdsdruk (ik wilde voor de file naar huis), en niemand hielp me; zij bood ook geen taxi aan ofzo. Dus ik ben mee terug gereden. Maar ik WIL zulke risico's niet nemen, dus ik baal enorm. Als je er dan op terugkijkt, vind ik het vreemd dat iemand zijn klanten gewoon vol mag gieten.
Ik heb dit na lang twijfelen bij geld en recht gezet omdat ik van jullie graag feedback wil op de rol van een restauranthouder. Dat mijn ouders problemen hebben is duidelijk, maar dat moet ik met familieleden bespreken. Ik vind het volkomen onverantwoord dat mijn vader iemand anders de vernieling in kan rijden met dit gedrag.
Maar is het anno 2021 nog "normaal" om je gasten vol te gieten als je daar lekker aan kan verdienen, terwijl duidelijk is dat ze de autosleutels op tafel hebben liggen, en dus zat terug willen rijden? Zijn daar tegenwoordig geen regels voor die een drankverkoper mede verantwoordelijk maken voor de situatie? Mijn ouders komen daar dus vaker zonder BOB.
Ik vraag me af ik ik haar achteraf alsnog zou kunnen aanspreken met het oog op toekomstige situaties... Kijk: als er een wet is, waar ze zich achter kan verschuilen, is het voor haar ook makkelijker om iets te zeggen, met het oog op betrokkenheid ofzo.
suikertante wijzigde dit bericht op 10-12-2021 19:13
11.32% gewijzigd
vrijdag 10 december 2021 om 21:11
Okee. Dankje. Ik heb dat meegenomen in mijn reactie volgend mij, juist omdat ik zulke dingen goede inzichten vind. Maar dan moet ik even kijken wat ik precies schreef.hanke321 schreef: ↑10-12-2021 20:45Ik ging in op je neiging voor anderen te denken. En dan oplossingen te zoeken.
Dat het slimmer is dar uit te stappen. En hier zie ik het je ook doen. Reageren op heftige stellingen van anderen (al kun je dat niet echt voorkomen wanneer je een topic opent). Maar dat je wat gematigde reacties zijdelings laat liggen en wel snel op dramamharde posts reageert, dat valt me wel op.
It stukje bijvoorbeeld:
Oppassen ook voor het willen voldoen aan allerlei verwachtingen die misschien niet zo realistisch zijn, ondanks dat ze door mijn familieleden stellig gebracht worden. Neem ik echt mee.
Door "familieleden" wordt het heel specifiek, maar ik dacht ook aan reacties zoals die van jou. En anderen die zeiden dat problemen van mijn familie niet mijn problemen zijn vond ik ook goed.
Dat ik denk dat het voor mijn broer misschien ook te heftig is om goed te kunnen handelen komt ook door zulke reacties: dat geeft me wel afstand IPV er met hem mee in te duiken om de "nieuwe" band niet te verstoren. Juist daarom is het fijn als er mensen van buiten de familie gaan meekijken, zoals een casemanager. Mijn broer moet denk ik ook horen wat hij NIET kan beïnvloeden, maar dat dat ook niet van hem verwacht mag worden. En dat moet niet van mij komen. Daarvoor werden we vroeger te veel tegen elkaar uitgespeeld.
vrijdag 10 december 2021 om 23:25
Je schrijft dat wij geen ervaring hebben met de doodswens van een ouder. Nou zijn mijn ouders niet depressief, ik weet van mijn beide ouders weldegelijk wat zij wel en niet willen en wanneer zij niet meer verder willen. Daar spreken wij open over. Maar: ALLE REGIE ligt bij hen. Zij gaan ZELF naar de huisarts voor een euthanasieverklaring, ondanks dat er geen ziektebeeld is. Die laten zij ZELF jaarlijks bekrachtigen. Ze zijn ZELF lid geworden van stichting laatste wil. Ze kopen ZELF middel X. Ze regelen het ZELF. Ze lichten ons wel in en we praten er open over. Tzt kan ik hen dan ondersteunen waar nodig en gewenst.
Je denkt en handelt voor je vader. Voor hem is de urgentie er dus schijnbaar niet om bepaalde stappen te zetten. Waarom zet jij die wel voor hem?
Je denkt en handelt voor je vader. Voor hem is de urgentie er dus schijnbaar niet om bepaalde stappen te zetten. Waarom zet jij die wel voor hem?
vrijdag 10 december 2021 om 23:30
Natuurlijk is een restauranthouder niet verantwoordelijk voor wat hun klanten drinken en hoe ze weer naar huis komen. Persoonlijk vind ik een flesje wijn met 2 personen geen bepaald schokkende hoeveelheid trouwens.
Best raar dat je de restauranthouder verwijten maakte. Dat je zelf niet eens een glaasje (je mag er zelfs 2 voor om de alcoholcontrole te doorstaan) wil drinken is je eigen keus.
Best raar dat je de restauranthouder verwijten maakte. Dat je zelf niet eens een glaasje (je mag er zelfs 2 voor om de alcoholcontrole te doorstaan) wil drinken is je eigen keus.
zaterdag 11 december 2021 om 01:10
Dit verhaal doet mij denken aan mijn moeder en oma. Oma had een nare jeugd gehad en had last van depressies, was met regelmaat opgenomen in klinieken en dreigde zeer regelmatig met zelfmoord. Oma deed echt rare dingen dus wellicht was er ook sprake van psychoses. Ik was nog een kind dus heb het allemaal niet heel bewust meegemaakt. Oma kreeg medicatie maar ging daar slecht mee om. Elke keer als oma dreigde met zelfmoord ging mijn moeder met spoed naar haar toe maar er was nooit iets aan de hand. Mijn moeder heeft echt vanalles geregeld zoals woonruimte dichterbij ons, therapie, gezelschapsdame, etc.. Op een dag was de emmer vol bij mijn moeder en heeft ze gezegd dat oma dan maar een einde aan haar leven moest maken als ze dat zo graag wilde maar mij moeder er niet langer mee lastig moest vallen. Oma heeft nog 20 jaar geleefd, nooit meer gedreigd en is uiteindelijk een natuurlijke dood gestorven. Ze bleek prima haar medicatie correct in te kunnen nemen. Ze wilde gewoon aandacht en toen ze dat niet meer voor elkaar kreeg met dit gedrag hield haar negatieve gedrag op. Alleen met kerst zei ze elk jaar dat ze niet dacht er de volgende kerst nog te zijn. Mijn moeder en ik zeggen het nog elk jaar tegen elkaar maar dan als grapje. Ik denk dat jullie het veel te veel aandacht geven. Leg de verantwoordelijkheid bij je ouders. Jij kan dit niet oplossen. Moet je ook niet willen. Sterkte want het is lastig loslaten.
anoniem_403650 wijzigde dit bericht op 11-12-2021 01:14
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
6.14% gewijzigd
zaterdag 11 december 2021 om 05:53
En jouw eigen handelingsperspectief dan? Je stapt in de auto bij mensen die zonder drank al gevaarlijk rijden en je belooft je kinderen veilig thuis te komen. Zij drinken en je stapt weer bij ze in, terwijl je ook met je mobiel een taxi kan bellen.
Wat is je eigen handelingsperspectief en verantwoordelijkheid voor je eigen veiligheid en de beloftes die je naar je gezin maakt?
Quote uit één van je reacties: 'Pff ik denk dat je gelijk hebt. Maar ik bedacht echt niet dat ik een taxi kon bellen: ik rijd NOOIT met taxi's.'
Ben je zelf ook toe aan een casemanager omdat je handelinsonbekwaam bent?
Je kan geen taxi googlen en bellen?
Het gaat uit eindelijk toch om jou, jouw veiligheid en wat jij je gezin beloofd. Je kunt toch niet de hele tijd naar je ouders en/of volslagen vreemden wijzen om die verantwoordelijkheid voor je te nemen?
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 11 december 2021 om 09:36
De GGZ is overbelast en tegen de tijd dat je aan de beurt bent is het ook nog maar de vraag of je een competent iemand krijgt.
Maar je moet sowieso je hoop daar niet al te zeer op vestigen. GGZ kan helpen om te gaan met de situatie, maar lost niet alle dilemma’s op. Ongezond en vervelend gedrag zal er blijven, en vraagstukken zoals het autorijden ook.
Het moeilijkste maar zinnigste inzicht voor dit soort situaties vind ik: het feit dat een ander verdrietig, boos, claimend of wat dan ook is, betekent niet dat een ander (jij, je broer of een hulpverlener) dat moet oplossen. Het is fijn als je er voor een ander kunt zijn, en in een gezonde samenleving en een gezond gezin laat je elkaar niet zómaar vallen, maar uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor wat je vader doet. Maar een ander ook niet. Een ander heeft ook niet de verantwoordelijkheid om dingen over te nemen die jij te moeilijk vindt.
Maar je moet sowieso je hoop daar niet al te zeer op vestigen. GGZ kan helpen om te gaan met de situatie, maar lost niet alle dilemma’s op. Ongezond en vervelend gedrag zal er blijven, en vraagstukken zoals het autorijden ook.
Het moeilijkste maar zinnigste inzicht voor dit soort situaties vind ik: het feit dat een ander verdrietig, boos, claimend of wat dan ook is, betekent niet dat een ander (jij, je broer of een hulpverlener) dat moet oplossen. Het is fijn als je er voor een ander kunt zijn, en in een gezonde samenleving en een gezond gezin laat je elkaar niet zómaar vallen, maar uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor wat je vader doet. Maar een ander ook niet. Een ander heeft ook niet de verantwoordelijkheid om dingen over te nemen die jij te moeilijk vindt.
zaterdag 11 december 2021 om 09:55
Nee joh: ik schreef echt gewoon dat het fijn is als je de ervaring niet in je nabijheid hebt. En dat meen ik ook zo. Ik weet niet van de mensen die reageren wie er wel en niet zulke bagage hebben.Pergamon schreef: ↑10-12-2021 23:25Je schrijft dat wij geen ervaring hebben met de doodswens van een ouder. Nou zijn mijn ouders niet depressief, ik weet van mijn beide ouders weldegelijk wat zij wel en niet willen en wanneer zij niet meer verder willen. Daar spreken wij open over. Maar: ALLE REGIE ligt bij hen. Zij gaan ZELF naar de huisarts voor een euthanasieverklaring, ondanks dat er geen ziektebeeld is. Die laten zij ZELF jaarlijks bekrachtigen. Ze zijn ZELF lid geworden van stichting laatste wil. Ze kopen ZELF middel X. Ze regelen het ZELF. Ze lichten ons wel in en we praten er open over. Tzt kan ik hen dan ondersteunen waar nodig en gewenst.
Je denkt en handelt voor je vader. Voor hem is de urgentie er dus schijnbaar niet om bepaalde stappen te zetten. Waarom zet jij die wel voor hem?
Mijn ouders zijn een tijdje geleden naar de notaris geweest om dingen te formaliseren rond mijn broer qua zeggenschap enzo. En ze hebben wel een soort eigen laatste wil plan bij de huisarts neergelegd; je ziet dat er zeker de wens is om dingen vooruit te regelen. Maar mijn broer is pas gaan kijken naar die stichting laatste wil toen ik een artikel uit de Volkskrant doorstuurde. En toen is hij zelf lid geworden. Hij probeert mijn vader wel zover te krijgen dat die nu ook zo'n stap zet, maar ik moet toegeven dat ik niet precies begrijp waar alles op blijft hangen, en wie wat nu niet durft uit te spreken.
Ik ben er best wel lang buiten gehouden, en mijn vader bespreekt veel meer met mijn broer dan met mij. Maar dat geeft mijn broer misschien ook een soort redderssyndroom. Het blijft in zo'n gezin als dit toch altijd bijzonder als je door je ouders wordt "uitverkoren" (feitelijk belast, maar goed) om vertrouwd te worden. Ik ben nieuw rouwig dat ze mij daarvoor niet gebruiken. Ik weet niet hoe ongezond de hele situatie voor mijn broer is. Door jullie reacties komt dat nu pas bij me op. Je vind in die bizarre setting toch gewoon snel dingen "normaal" omdat het nou eenmaal altijd wel zo ging.
Ik wil geen redder van mij ouders of mijn broer zijn. Ik kan me helemaal terugtrekken; mijn broer heeft geen kinderen, en ik moet daar wel voor overeind blijven.
Maar ik moet zeggen dat het idee dat ik mijn broer zou bijstaan, en we elkaar daarin serieus zouden nemen, wel een soort pleister zou zijn voor me voor doe dingen vroeger verliepen. Maar als het contact weer uit elkaar klapt omdat mensen onmogelijke doelen gaan stellen, dan is dat jammer, maar niet het grootste verlies in mijn leven. Jullie reflectie op het etentje heeft me gelukkig, sneller dan ik zelf zou kunnen, laten zien hoeveel patronen er gewoon blijven spelen. En daar wil ik niet in verstrikt raken.
zaterdag 11 december 2021 om 10:05
Mijn moeder is van de twee meer het narcistische, manipulerende type. Mijn vader is nogal rechtlijnig en onbereikbaar; hij was ook in onze jeugd niet helemaal betrokken. Ik denk dat hij echt wel wat onbehandelde trauma's heeft, en hij staat er in zijn hoofd gewoon alleen voor. Mijn vader zal dus geen aandacht trekken met zulke uitspraken; die meent het. Hij heeft ook waar mijn broer was een boel rotopmerkingen gemaakt over mijn moeder, die een periode ziek is geweest, en waarvoor wat thuiszorg nodig was voor verbandwisssel enzo.Katjaishier schreef: ↑11-12-2021 01:10Dit verhaal doet mij denken aan mijn moeder en oma. Oma had een nare jeugd gehad en had last van depressies, was met regelmaat opgenomen in klinieken en dreigde zeer regelmatig met zelfmoord. Oma deed echt rare dingen dus wellicht was er ook sprake van psychoses. Ik was nog een kind dus heb het allemaal niet heel bewust meegemaakt. Oma kreeg medicatie maar ging daar slecht mee om. Elke keer als oma dreigde met zelfmoord ging mijn moeder met spoed naar haar toe maar er was nooit iets aan de hand. Mijn moeder heeft echt vanalles geregeld zoals woonruimte dichterbij ons, therapie, gezelschapsdame, etc.. Op een dag was de emmer vol bij mijn moeder en heeft ze gezegd dat oma dan maar een einde aan haar leven moest maken als ze dat zo graag wilde maar mij moeder er niet langer mee lastig moest vallen. Oma heeft nog 20 jaar geleefd, nooit meer gedreigd en is uiteindelijk een natuurlijke dood gestorven. Ze bleek prima haar medicatie correct in te kunnen nemen. Ze wilde gewoon aandacht en toen ze dat niet meer voor elkaar kreeg met dit gedrag hield haar negatieve gedrag op. Alleen met kerst zei ze elk jaar dat ze niet dacht er de volgende kerst nog te zijn. Mijn moeder en ik zeggen het nog elk jaar tegen elkaar maar dan als grapje. Ik denk dat jullie het veel te veel aandacht geven. Leg de verantwoordelijkheid bij je ouders. Jij kan dit niet oplossen. Moet je ook niet willen. Sterkte want het is lastig loslaten.
Vreemden in zijn huis is voor mij vader al een ramp, en mijn broers interpretatie was dat mijn vader erg geschrokken was door de kwetsbaarheid van mijn moeder, en de zorg die het hem gaf. Als hij van mijn moeder af had kunnen komen, was hij er al uitgestapt. Hij vond haar een blok aan zijn been.
Omdat mijn broer best wel bezorgd was over de verbale terreur die hij op mijn moeder botvierde, vroeg ik of we haar niet uit huis moesten halen dan, maar volgens mijn broer zou hij dan helemaal "vrij" zijn om er een eind aan te maken. Broer heeft alleen de situatie aan de huisarts doorgegeven en is dus nota bene 4 dagen op vakantie gegaan.
Al die tijd heb ik weinig zicht op wat mijn broer onderneemt; vandaar dat ik maandag met de WMO-contactpersonen uit hun gemeente wil gaan bellen.
zaterdag 11 december 2021 om 10:15
Als je hier niet in verstrikt wil raken zou ik hulp voor jezelf inschakelen. Je lijkt dingen veel hroter te maken dan het is, je te bemieien met dingen waarbij het niet gevraagd wordt en totaal niet je eigen grenzen aan te kunnen geven en daarnaar te handelen.
Waarom zou je je broer wijzen om stichting laatste wil? Dit is zo vaak op het nieuwes en als hij via google zoekt kan hij zoveel informatie krijgn. De behoefte was niet groot genoeg en jij drijft hem die richting op. Net als je ouders. Zij hebben alleen wat bij de notaris laten vastleggen kver je broer voor mocht het nodig zijn. Dit heeft niks met euthenasie te maken en ook zij hebben verder de behoefte dingen zaken hiervoor te regelen. Waarom wil jij hun huisarts bellen om zaken te regelen?
Ik heb het ook regelmatig met mijn ouders en man over gehad wat mijn wensen zijn en wat die die van hen zijn. Mocht iemand een ongeluk, hartinfarct of hersenbloeding krijgen oid moet je toch weten tot hoe ver je miet gaan. Nu onze kinderen pubers zijn hebben deze zelfde geprekken met hen gevoerd.
Waarom zou je je broer wijzen om stichting laatste wil? Dit is zo vaak op het nieuwes en als hij via google zoekt kan hij zoveel informatie krijgn. De behoefte was niet groot genoeg en jij drijft hem die richting op. Net als je ouders. Zij hebben alleen wat bij de notaris laten vastleggen kver je broer voor mocht het nodig zijn. Dit heeft niks met euthenasie te maken en ook zij hebben verder de behoefte dingen zaken hiervoor te regelen. Waarom wil jij hun huisarts bellen om zaken te regelen?
Ik heb het ook regelmatig met mijn ouders en man over gehad wat mijn wensen zijn en wat die die van hen zijn. Mocht iemand een ongeluk, hartinfarct of hersenbloeding krijgen oid moet je toch weten tot hoe ver je miet gaan. Nu onze kinderen pubers zijn hebben deze zelfde geprekken met hen gevoerd.
zaterdag 11 december 2021 om 10:20
Ginevra; ook bedankt voor je post.
Het helpt om er over in gesprek te zijn met mensen die niet in die rare structuren meegezogen worden.
Ik twijfelde of het een forumregistratie waard was, maar ik ben er wel blij om. Dit is te bizar om te bespreken met de gewone mensen in mijn omgeving. Je probeert mee te doen aan "niets aan de buitenwereld laten merken!".
Jullie zijn daar een fijne, anonieme uitzondering op.
Het helpt om er over in gesprek te zijn met mensen die niet in die rare structuren meegezogen worden.
Ik twijfelde of het een forumregistratie waard was, maar ik ben er wel blij om. Dit is te bizar om te bespreken met de gewone mensen in mijn omgeving. Je probeert mee te doen aan "niets aan de buitenwereld laten merken!".
Jullie zijn daar een fijne, anonieme uitzondering op.
zaterdag 11 december 2021 om 10:21
Wat had de huisarts moeten doen? Zijn vakantie moeten afzeggen? Je lijkt steeds de verantwoordelijkheid bij anderen neer te leggen en ook bij jezelf.Suikertante schreef: ↑11-12-2021 10:05
Omdat mijn broer best wel bezorgd was over de verbale terreur die hij op mijn moeder botvierde, vroeg ik of we haar niet uit huis moesten halen dan, maar volgens mijn broer zou hij dan helemaal "vrij" zijn om er een eind aan te maken. Broer heeft alleen de situatie aan de huisarts doorgegeven en is dus nota bene 4 dagen op vakantie gegaan.
Al die tijd heb ik weinig zicht op wat mijn broer onderneemt; vandaar dat ik maandag met de WMO-contactpersonen uit hun gemeente wil gaan bellen.
We hebben het hier over volwassen mensen, die hun eigen keuzes maken. Wanneer zij niet willen houdt het op.
Wat denk je dat de medewerkers van de WMO gaan doen? Zijn ze daar bekend? Zijn ze bekend met hun problematiek? Staan je ouders erachten dat jij ze belt? Staan je ouders achter hulp die jij gaat inschakelen?
Als je ouders niet wilen kun jij helemaal niks.
nanouk wijzigde dit bericht op 11-12-2021 10:30
0.46% gewijzigd
zaterdag 11 december 2021 om 10:28
zaterdag 11 december 2021 om 10:30
Nanouk schreef: ↑11-12-2021 10:15Als je hier niet in verstrikt wil raken zou ik hulp voor jezelf inschakelen. Je lijkt dingen veel hroter te maken dan het is, je te bemieien met dingen waarbij het niet gevraagd wordt en totaal niet je eigen grenzen aan te kunnen geven en daarnaar te handelen.
Waarom zou je je broer wijzen om stichting laatste wil? Dit is zo vaak op het nieuwes en als hij via google zoekt kan hij zoveel informatie krijgn. De behoefte was niet groot genoeg en jij drijft hem die richting op. Net als je ouders. Zij hebben alleen wat bij de notaris laten vastleggen kver je broer voor mocht het nodig zijn. Dit heeft niks met euthenasie te maken en ook zij hebben verder de behoefte dingen zaken hiervoor te regelen. Waarom wil jij hun huisarts bellen om zaken te regelen?
Ik heb het ook regelmatig met mijn ouders en man over gehad wat mijn wensen zijn en wat die die van hen zijn. Mocht iemand een ongeluk, hartinfarct of hersenbloeding krijgen oid moet je toch weten tot hoe ver je miet gaan. Nu onze kinderen pubers zijn hebben deze zelfde geprekken met hen gevoerd.
Ik spreek mijn broer heel weinig, en was nog aan het onderzoeken hoe hij in sommige dingen stond. In de VK is zo'n mooie serie over afscheid nemen, en daar beschreef iemand hoe zijn/haar ouders er samen uit hadden willen stappen, en hoe dat met wat strubbelingen uiteindelijk ook op een rustige manier gebeurd was. Daar hadden de nabestaanden dus heel veel vrede mee.
Mijn broer vond dat een mooi artikel, waarin perspectief geschetst werd over zaken waar hij nog niets vanaf wist, en is daardoor lid geworden van die laatste wil stichting. Ik heb niemand gezegd dat ze iets moesten doen: ik ging met mijn broer in gesprek hoe hij naar sommige dingen keek.
Mijn vader heeft dus mijn broer het afgelopen jaar meerdere keren laten zien wat alles in de computer te vinden is, en is al een tijd bezig om weg te gooien waar hij vanaf kan komen. Wel een soort voorschot om het huis leegruimen naderhand, volgens mij. En ze hebben dus documenten met hoe ze dingen willen bij de notaris en de huisarts neergelegd.
Ik was zelf wel verbaasd dat mijn vader niet al lang lid was van die stichting, want dat vind ik erg bij hem passen. Maar voor mijn broer was het zelfs ook nog "nieuw".
zaterdag 11 december 2021 om 10:47
Wat een boel vragen.Nanouk schreef: ↑11-12-2021 10:21Wat had de huisarts moeten doen? Zijn vakantie moeten afzeggen? Je lijkt steeds de verantwoordelijkheid bij anderen neer te leggen en ook bij jezelf.
We hebben het hier over volwassen mensen, die hun eigen keuzes maken. Wanneer zij niet willen houdt het op.
Wat denk je dat de medewerkers van de WMO gaan doen? Zijn ze daar bekend? Zijn ze bekend met hun problematiek? Staan je ouders erachten dat jij ze belt? Staan je ouders achter hulp die jij gaat inschakelen?
Als je ouders niet wilen kun jij helemaal niks.
1. Ik heb niets met de huisarts gedaan: dat was mij broer. Mijn moeder heeft 1x hulp gevraagd omdat mijn vader heel agressief was en daarna wegliep, dus de huisarts is een beetje op de hoogte vd situatie, en mijn broer wilde laten weten dat het er in zijn ogen wel explosief voor stond. Voor als mijn moeder zou bellen, denk ik.
2. Het punt is dat mijn ouders nog helemaal niet bekend zijn bij de WMO, op de tijdelijke hulp bij verbandwisssel na, terwijl er misschien een casemanager zou kunnen meedenken. Mijn moeder zou opknappen van een aanspreekpersoon (ambulante begeleiding) bij wie ze stoom kan afblazen, en die kan signaleren of er nog wel gezonde dingen gebeuren daarbinnen. Mijn moeder heeft absuut geen structuur, dus het is fijn als er iemand kan meedenken, nu mijn vader (degene die heel dwingend structuur in het huis bracht) begint te veranderen.
Voor mijn vader is het nuttig als we kunnen bespreken of hij daadwerkelijk depressief is, mogelijk demente trekjes ontwikkelt, of gewoon erg lastig wordt om mee af te stemmen. Mijn broer en ik wonen allebei ver weg, dus wij zien niet alles.
3. Niemand in mijn familie is bekend met zulke ambulante begeleiding, en het komt dus niet bij ze op dat daar mogelijkheden liggen. Wat ik wil doen, is gewoon een oriënterend gesprek aangaan om de situatie vanuit mijn perspectief te beschrijven, zodat ze kunnen schetsen of ze iets kunnen bijdragen.
Die concretere oplossingen zou ik vervolgens bij mijn broer neerleggen: ik doe het niet over iemands hoofd heen en ik leg niets op, Mar ik kan wel opties beschrijven. Mijn broer kan een officieel keukentafel-gesprek aanvragen als hij iets ziet in de mogelijkheden, en uiteraard gaat dat in afstemming met mijn ouders. Het kan mijn broer de keus geven dat ook hij wat meer afstand kan nemen als hij het gewoon niet weet: hij denkt nu dat hij de enige is die de situatie moet oplossen. Maar hij is ook een getraumatiseerd kind van deze ouders...
Er zijn genoeg diagnoses dat mijn ouders WMO- ondersteuning zouden kunnen krijgen volgens de regels.
zaterdag 11 december 2021 om 10:57
Volgens jou ja,maak je alles niet veel groter dan het is? Wij hebben vorig jaar ook een heel gesprek met schoonouders gehad met mappen, begrafenispolissen, wensen enz. Zij hebben hun hele huis ook uitgedunt zodat mocht hen iets overkomen er al heel veel weg was.Suikertante schreef: ↑11-12-2021 10:30Ik spreek mijn broer heel weinig, en was nog aan het onderzoeken hoe hij in sommige dingen stond. In de VK is zo'n mooie serie over afscheid nemen, en daar beschreef iemand hoe zijn/haar ouders er samen uit hadden willen stappen, en hoe dat met wat strubbelingen uiteindelijk ook op een rustige manier gebeurd was. Daar hadden de nabestaanden dus heel veel vrede mee.
Mijn broer vond dat een mooi artikel, waarin perspectief geschetst werd over zaken waar hij nog niets vanaf wist, en is daardoor lid geworden van die laatste wil stichting. Ik heb niemand gezegd dat ze iets moesten doen: ik ging met mijn broer in gesprek hoe hij naar sommige dingen keek.
Mijn vader heeft dus mijn broer het afgelopen jaar meerdere keren laten zien wat alles in de computer te vinden is, en is al een tijd bezig om weg te gooien waar hij vanaf kan komen. Wel een soort voorschot om het huis leegruimen naderhand, volgens mij. En ze hebben dus documenten met hoe ze dingen willen bij de notaris en de huisarts neergelegd.
Ik was zelf wel verbaasd dat mijn vader niet al lang lid was van die stichting, want dat vind ik erg bij hem passen. Maar voor mijn broer was het zelfs ook nog "nieuw".
Mijn vader deed na het iverlijden van mijn moeder hetzelfde en ook van vrienden hoor ik dat als ze op een bepaalde leeftijd komen ze deze stappen gaan maken.
Maar door het informeren van jouw broer drijf jij hem toch juist die richting op. Hij wist niet van het bestaan, dan was het nog niet urgent genoeg anders had hij hier echt al wel.opgekomen nu het zo vaak op tv en jn het nieuws geweest is.
zaterdag 11 december 2021 om 11:02
Als je vader toen agressief was had de huisarts jullie mieten verwijzen naar veilig thuis of zelf een melding moeten doen. En ook hier lees ik weer dat het er "in zijn ogen explosief voor stond".Suikertante schreef: ↑11-12-2021 10:47Wat een boel vragen.
1. Ik heb niets met de huisarts gedaan: dat was mij broer. Mijn moeder heeft 1x hulp gevraagd omdat mijn vader heel agressief was en daarna wegliep, dus de huisarts is een beetje op de hoogte vd situatie, en mijn broer wilde laten weten dat het er in zijn ogen wel explosief voor stond. Voor als mijn moeder zou bellen, denk ik.
2. Het punt is dat mijn ouders nog helemaal niet bekend zijn bij de WMO, op de tijdelijke hulp bij verbandwisssel na, terwijl er misschien een casemanager zou kunnen meedenken. Mijn moeder zou opknappen van een aanspreekpersoon (ambulante begeleiding) bij wie ze stoom kan afblazen, en die kan signaleren of er nog wel gezonde dingen gebeuren daarbinnen. Mijn moeder heeft absuut geen structuur, dus het is fijn als er iemand kan meedenken, nu mijn vader (degene die heel dwingend structuur in het huis bracht) begint te veranderen.
Voor mijn vader is het nuttig als we kunnen bespreken of hij daadwerkelijk depressief is, mogelijk demente trekjes ontwikkelt, of gewoon erg lastig wordt om mee af te stemmen. Mijn broer en ik wonen allebei ver weg, dus wij zien niet alles.
3. Niemand in mijn familie is bekend met zulke ambulante begeleiding, en het komt dus niet bij ze op dat daar mogelijkheden liggen. Wat ik wil doen, is gewoon een oriënterend gesprek aangaan om de situatie vanuit mijn perspectief te beschrijven, zodat ze kunnen schetsen of ze iets kunnen bijdragen.
Die concretere oplossingen zou ik vervolgens bij mijn broer neerleggen: ik doe het niet over iemands hoofd heen en ik leg niets op, Mar ik kan wel opties beschrijven. Mijn broer kan een officieel keukentafel-gesprek aanvragen als hij iets ziet in de mogelijkheden, en uiteraard gaat dat in afstemming met mijn ouders. Het kan mijn broer de keus geven dat ook hij wat meer afstand kan nemen als hij het gewoon niet weet: hij denkt nu dat hij de enige is die de situatie moet oplossen. Maar hij is ook een getraumatiseerd kind van deze ouders...
Er zijn genoeg diagnoses dat mijn ouders WMO- ondersteuning zouden kunnen krijgen volgens de regels.
Je vader wil geen vreemde mensen in huis, dan lijkt de stap naar de WMO niet de juiste. Als je moeder graag gesprekken zou wilen kan ze bellen naar het wijkteam en zich aanmelden voor maatschappelijk werk.
Maar voor beiden dingen zal gelden, als ouders niet willen kun je niks en zal je dat echt moeten accepteren.
zaterdag 11 december 2021 om 12:57
Het is mijn broer die steeds de link legt naar dat mijn vader dingen voorbereidt: dit is wat ik van hem te horen krijg.Nanouk schreef: ↑11-12-2021 10:57Volgens jou ja,maak je alles niet veel groter dan het is? Wij hebben vorig jaar ook een heel gesprek met schoonouders gehad met mappen, begrafenispolissen, wensen enz. Zij hebben hun hele huis ook uitgedunt zodat mocht hen iets overkomen er al heel veel weg was.
Mijn vader deed na het iverlijden van mijn moeder hetzelfde en ook van vrienden hoor ik dat als ze op een bepaalde leeftijd komen ze deze stappen gaan maken.
Maar door het informeren van jouw broer drijf jij hem toch juist die richting op. Hij wist niet van het bestaan, dan was het nog niet urgent genoeg anders had hij hier echt al wel.opgekomen nu het zo vaak op tv en jn het nieuws geweest is.
zaterdag 11 december 2021 om 13:10
Ik ga nu even dit topic een tijdje verlaten om andere dingen in mijn leven weer prioriteit te geven.
Ik heb er ECHT heel veel inzicht van gekregen.
Ik heb mijn broer gevraagd of we komende week kunnen gaan praten over hoe het voor ONS is wat er gebeurt.
Ik zie echt veel patronen. Ik kan daar nu zelf beter uit stappen: de dingen die ik doe, komen voort uit de angst om beschuldigd te worden van niet helpen. Maar in dit gezin, is er altijd wel een beschuldiging te vinden.
Ik ga tegen mijn broer zeggen dat dit te groot voor ons is. Mijn ouders hebben hem enorm belast met de "eer" dat ze hem hun vertrouwen gunnen. Maar dat is geen eer, en hij stapt in de rol van redder, net als vroeger: hij wilde gezien worden. Een machteloos kind kon toen geen redder zijn, en is het nu nog niet. Vroeger reageerde hij dat ook nog op mij af. Daar was ik dus weer bang voor.
We hebben feitelijk alleen invloed op onze eigen gezondheid. We moeten elkaar steunen in dat het goed genoeg is wat we doen, en dat we het toch niet goed gaan krijgen. We zijn niet verantwoordelijk. Mijn broer is goed genoeg zoals hij is. De puinhoop die hij wil oplossen, ligt niet aan hem, en wij hebben feitelijk echt niet genoeg macht om iets te kunnen veranderen aan deze mensen.
Ik hoef niet te proberen om mijn broer te steunen om zo opnieuw afwijzing te voorkomen. Ik kan hem hooguit bekrachtigen in het doorbreken van patronen, en hopen dat hij naar mij hetzelfde wil doen. En zo niet; dan is dat niet mijn schuld.
Ik heb er ECHT heel veel inzicht van gekregen.
Ik heb mijn broer gevraagd of we komende week kunnen gaan praten over hoe het voor ONS is wat er gebeurt.
Ik zie echt veel patronen. Ik kan daar nu zelf beter uit stappen: de dingen die ik doe, komen voort uit de angst om beschuldigd te worden van niet helpen. Maar in dit gezin, is er altijd wel een beschuldiging te vinden.
Ik ga tegen mijn broer zeggen dat dit te groot voor ons is. Mijn ouders hebben hem enorm belast met de "eer" dat ze hem hun vertrouwen gunnen. Maar dat is geen eer, en hij stapt in de rol van redder, net als vroeger: hij wilde gezien worden. Een machteloos kind kon toen geen redder zijn, en is het nu nog niet. Vroeger reageerde hij dat ook nog op mij af. Daar was ik dus weer bang voor.
We hebben feitelijk alleen invloed op onze eigen gezondheid. We moeten elkaar steunen in dat het goed genoeg is wat we doen, en dat we het toch niet goed gaan krijgen. We zijn niet verantwoordelijk. Mijn broer is goed genoeg zoals hij is. De puinhoop die hij wil oplossen, ligt niet aan hem, en wij hebben feitelijk echt niet genoeg macht om iets te kunnen veranderen aan deze mensen.
Ik hoef niet te proberen om mijn broer te steunen om zo opnieuw afwijzing te voorkomen. Ik kan hem hooguit bekrachtigen in het doorbreken van patronen, en hopen dat hij naar mij hetzelfde wil doen. En zo niet; dan is dat niet mijn schuld.
suikertante wijzigde dit bericht op 11-12-2021 13:18
0.84% gewijzigd
zaterdag 11 december 2021 om 13:53
Suikertante schreef: ↑11-12-2021 09:55Nee joh: ik schreef echt gewoon dat het fijn is als je de ervaring niet in je nabijheid hebt. En dat meen ik ook zo. Ik weet niet van de mensen die reageren wie er wel en niet zulke bagage hebben.
Mijn ouders zijn een tijdje geleden naar de notaris geweest om dingen te formaliseren rond mijn broer qua zeggenschap enzo. En ze hebben wel een soort eigen laatste wil plan bij de huisarts neergelegd; je ziet dat er zeker de wens is om dingen vooruit te regelen. Maar mijn broer is pas gaan kijken naar die stichting laatste wil toen ik een artikel uit de Volkskrant doorstuurde. En toen is hij zelf lid geworden. Hij probeert mijn vader wel zover te krijgen dat die nu ook zo'n stap zet, maar ik moet toegeven dat ik niet precies begrijp waar alles op blijft hangen, en wie wat nu niet durft uit te spreken.
Nou... nee. Ik zie dat dus niet. Een testament is gangbaar. Ik ben 37, zonder dooswens, met een jong gezin. Ik heb deze praktische zaken óók bij een notaris geregeld. Dat heet gewoon verantwoord burgerschap. "een soort laatste eigen wil plan" neerleggen bij de huisarts? Ze maken óf een officiële euthanasieverklaring sámen met de huisarts (meerdere serieuze gesprekken, bleek in elk geval bij mijn ouders) en laten deze jaarlijks bekrachtigen. Mijn ouders hebben daar een herinnering voor in de agenda staan.
Er zijn nog een heleboel stappen die ze kunnen zetten, maar niet zetten. Die zetten jij en je broer. Jij stuurt een artikel naar je broer. Je broer wordt lid. En nu zet hij jullie ouders onder druk ook lid te worden. Newsflash: als ze écht zo graag dat einde op die manier willen hadden ze dat al gedaan. Zij willen die stap niet zetten. Stop met trekken aan een dood paard.
zaterdag 11 december 2021 om 13:57
Suikertante schreef: ↑11-12-2021 13:10Ik ga nu even dit topic een tijdje verlaten om andere dingen in mijn leven weer prioriteit te geven.
Ik heb er ECHT heel veel inzicht van gekregen.
Ik heb mijn broer gevraagd of we komende week kunnen gaan praten over hoe het voor ONS is wat er gebeurt.
Ik zie echt veel patronen. Ik kan daar nu zelf beter uit stappen: de dingen die ik doe, komen voort uit de angst om beschuldigd te worden van niet helpen. Maar in dit gezin, is er altijd wel een beschuldiging te vinden.
Ik ga tegen mijn broer zeggen dat dit te groot voor ons is. Mijn ouders hebben hem enorm belast met de "eer" dat ze hem hun vertrouwen gunnen. Maar dat is geen eer, en hij stapt in de rol van redder, net als vroeger: hij wilde gezien worden. Een machteloos kind kon toen geen redder zijn, en is het nu nog niet. Vroeger reageerde hij dat ook nog op mij af. Daar was ik dus weer bang voor.
We hebben feitelijk alleen invloed op onze eigen gezondheid. We moeten elkaar steunen in dat het goed genoeg is wat we doen, en dat we het toch niet goed gaan krijgen. We zijn niet verantwoordelijk. Mijn broer is goed genoeg zoals hij is. De puinhoop die hij wil oplossen, ligt niet aan hem, en wij hebben feitelijk echt niet genoeg macht om iets te kunnen veranderen aan deze mensen.
Ik hoef niet te proberen om mijn broer te steunen om zo opnieuw afwijzing te voorkomen. Ik kan hem hooguit bekrachtigen in het doorbreken van patronen, en hopen dat hij naar mij hetzelfde wil doen. En zo niet; dan is dat niet mijn schuld.
Ik zou eerst eens gaan bedenken hoe het voor JOU is. Je broer mag zijn eigen keuzes maken en zijn eigen emoties hebben. Jij moet eerst eens naar jezelf kijken.
Jij moet niet de patronen van je broer doorbreken. Begin eens bij jezelf. Breek je eigen patronen dor. Echt, je legt weer van alles bij een ander en wil van alles voor een ander regelen. Zorg eerst maar eens dat jij jezelf op de rit hebt.
zaterdag 11 december 2021 om 16:44
Jeetje, dat doe ik ook. Er staat al een heleboel zelfreflectie. Ik weet wat ik wil, en ook waar mijn triggers naar mijn broer zitten.Pergamon schreef: ↑11-12-2021 13:57Ik zou eerst eens gaan bedenken hoe het voor JOU is. Je broer mag zijn eigen keuzes maken en zijn eigen emoties hebben. Jij moet eerst eens naar jezelf kijken.
Jij moet niet de patronen van je broer doorbreken. Begin eens bij jezelf. Breek je eigen patronen dor. Echt, je legt weer van alles bij een ander en wil van alles voor een ander regelen. Zorg eerst maar eens dat jij jezelf op de rit hebt.
Een van de dingen die ik gezond vind, is de patronen die ik herken benoemen.
Mijn broer moet zelf bepalen wat hij daarmee doet. Als hij er mee overweg kan, is het heel erg fijn dat hij de spiegel krijgt voorgehouden dat hij net als vroeger probeert het gezin te redden, maar dat dat helemaal niet zijn verantwoordelijkheid is. Misschien kan hij het daardoor loslaten. Dat zou een grote opluchting kunnen geven.
Als hij toch door wil gaan: prima. Ligt buiten mij.
Maar ik weet ook waar het patroon vroeger eindigde: als hij "faalde", vond hij altijd wel iets om op mij af te reageren.
Door alles op tafel te leggen, stop ik met wat ik vroeger altijd deed: proberen hem te vriend te houden om een uitbarsting te voorkomen.
Er zijn twee opties: of we zijn volwassen genoeg om elkaar te steunen, en hij snapt ook dat het mogelijk niet gaat lukken zoals hij hoopt (zonder dat dat dus "falen" is) maar dus ook dat hij niet op mij moet gaan afreageren.
Of hij blijft hangen in zijn rol, en gaat op een gegeven moment wel op mij afreageren. Maar er is toch niets dat ik daar nu al tegen kan doen, dus het ontslaat me wel van een heleboel gedraai om het hem eerst nog naar de zin te maken.
Dit gaat allemaal niet over mij: het gaat over coping van anderen. Ik stap er uit met faciliteren.
zaterdag 11 december 2021 om 17:14
To, je verwijt mensen nog steeds dingen van jaren geleden, wanneer dat zo is dan is het niet aan jou om de ander te 'helpen' met inzichten. Ik denk dat het veel eerder tijd is om hulp voor jezelf te zoeken om het verleden een plek te geven. Op die manier kun je misschien wat meer uit het verleden komen en wat meer in het heden leven.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 11 december 2021 om 17:19
Door hem te behoeden voor falen, behoed jij jezelf van verbale boksbal worden van je broer.
Hem overtuigen doe je dus uit lijfsbehoud.
Het zit diep hoor, dit patroon. En is er door enkel je ervan bewust te zijn niet mee over.
Hem overtuigen doe je dus uit lijfsbehoud.
Het zit diep hoor, dit patroon. En is er door enkel je ervan bewust te zijn niet mee over.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
zaterdag 11 december 2021 om 18:06
Natuurlijk is het niet over. Ik sta ook niet voor niets op een wachtlijst.
Maar ik zie dat wat ik dacht dat redelijk grotemensen-gedrag was: je proberen te bekommeren om ouder wordende ouders, in ons geval een mijnenveld is. En dat mijn broer en ik onbewust nog steeds dezelfde rollen aannemen.
Ik besef dat ik geen invloed heb op de situatie, dus ik stop met me gedienstig te maken richting ouders. Dat deed ik eigenlijk al niet meer voor hen. Ik had de afgelopen tijd minder last van dat mijn moeder van alles bij me triggerde, dus ik dacht dat ik haar wel wat aandacht kon geven om mezelf een gewoon vriendelijk persoon te vinden, en voor mijn broer die mijn moeder zielig vindt. Maar nu mijn vader zo raar doet, en het er met mij ook niet over wil hebben, ga ik niet meer zoeken waar ik toegevoegde waarde kan hebben in de familie. Prima dat ze me er buiten laten.
En ik stop met proberen vooruit te denken wat broer mogelijk gaat tegenkomen en waar ik bij kan helpen.
Ik heb aangeboden te bellen met de WMO, en die inventarisatie wil ik best doen als hij het vraagt. Maar daarna ga ik niet meer mee in zijn zorgen dat hij persoonlijk mijn vader moet redden, en hoe ik hem daarbij kan helpen.
Als hij zelf merkt last te hebben van de patronen, en ze herkent, zou het leuk zijn als we elkaar daarin kunnen steunen, om wat meer voor onszelf en elkaar te gaan zorgen IPV onze ouders de leiding te geven. Maar daar moet je dan wel hetzelfde in staan, en dat moet nog maar blijken. Het is vroeger nooit gelukt.
Anders was het dit gewoon. En dan stopt de relatie die we aan het opbouwen waren. Maar dat is in deze omstandigheden dan het beste: ik kan daar vrede mee hebben, en heb niet meer het gevoel dat ik er dan aan moet blijven trekken of dat mij iets te verwijten valt.
