Geld & Recht
alle pijlers
Zijn onze financien eerlijk geregeld? Verschil in vermogen.
zaterdag 10 september 2022 om 10:28
Ik heb even advies nodig van een onpartijdige partij. Disclaimer: ik weet dat ik het beste informatie kan inwinnen bij een financieel adviseur of notaris, maar dat wil ik niet achter de rug van mijn partner om doen. De situatie is als volgt:
Ik heb 10 jaar een relatie met de vader van mijn 2 jonge kinderen (peuter en baby). We hebben een koophuis, waarvan we in het begin naar rato van ons salaris de hypotheek afbetaalden. Partner heeft een goede opleiding gehad en vervolgens een baan gehad waar hij enorm veel verdiende (ik hou het een beetje vaag ivm herkenbaarheid). Hierdoor heeft partner na een aantal jaar onze volledige hypotheek af kunnen betalen.
Partner heeft z'n spaargeld slim belegd in vastgoed en van de rente kunnen we nu makkelijk leven. Hij is daarom gestopt met werken, zodat hij volop kan genieten van onze jonge kinderen. Tijdens de corona crisis ben ik mijn baan verloren. Ik had een creatief beroep, waarmee ik nooit enorm veel verdiende maar wel altijd een eerlijke bijdrage kon leveren aan ons huishouden. Omdat het eigenlijk heel goed beviel dat ik ook meer thuis was, hebben we gezamenlijk besloten dat we allebei voorlopig niet meer gaan werken. We vullen onze dagen nu dus met onze kinderen en andere familie, hobby's, dingen in en om het huis en vooral veel reizen. Heerlijk en ik ben iedere dag dankbaar hiervoor. Op termijn willen we vrijwilligerswerk gaan doen en misschien een b&b beginnen (meer als tijdverdrijf dan om nog meer geld te verdienen).
In ons samenlevingscontract staat opgenomen dat ons huis voor een klein percentage van mij is (het percentage wat ik heb afbetaald) en voor de rest van mijn partner. Daarnaast staat er in het contract dat mijn partner mij 250 euro per maand betaalt zolang ik niet werk en dus geen inkomen heb. Dit bedrag spaarde ik maandelijks voor mezelf toen ik nog een eigen inkomen had en dat zou ik dus anders mislopen. Dit bedrag is puur bedoelt voor mij om te beleggen zodat ik ook eigen vermogen opbouw en een spaarpotje heb mochten we bijvoorbeeld uit elkaar gaan. Ik heb trouwens ook een privé spaarrekening waar zo'n halve ton opstaat, dit heb ik gedurende mijn leven zelf gespaard van mijn salaris.
Ik dacht dat we dit zo goed hadden vastgelegd.. Maar ergens wringt er iets bij mij. Onze financiën zijn altijd strikt gescheiden geweest. Partner wil niet trouwen, omdat hij de toegevoegde waarde niet ziet en niet zit te wachten op het betalen van partneralimentatie mochten we ooit uit elkaar gaan. Hij vindt niet dat ik dan recht heb op het geld waar hij altijd zo hard voor gewerkt heeft en zuinig voor geleefd heeft. Verstandelijk snap ik dit, maar gevoelsmatig niet. Veel dagelijkse financiële keuzes maken we samen: budgetten, waar we wonen, vakanties etc en ik help hem met zijn vastgoedportfolio. We hebben samen veel bezichtigingen gedaan en als er bijvoorbeeld iets gerepareerd of schoongemaakt moet worden dan help ik ook mee. Begrijp me niet verkeerd, hij doet 98% van het werk en heeft ook een zwaardere mentale belasting, omdat het dus uiteindelijk zijn geld is. We hebben samen ook een plan gemaakt voor de toekomst zodat we zoveel mogelijk kunnen sparen en beleggen en we dus allebei niet meer hoeven te werken. Belangrijk om te weten is dat we echt geen miljoenen inkomsten hebben, maar net genoeg om bescheiden luxe van te leven. We wonen in een gewoon huis en rijden een gewone auto.
Wat bij mij wringt, is dat mijn partner zijn financien goed voor elkaar heeft en ieder jaar meer vermogen opbouwt. Hij heeft zijn toekomst veilig gesteld. Maar als we uit elkaar zouden gaan, hou ik er niet veel aan over en kan ik weer onderaan beginnen. Omdat we niet getrouwd zijn, heb ik nergens recht op. Wat waarschijnlijk ook eerlijk is want hij heeft inderdaad keihard gewerkt hiervoor en ik heb op financieel gebied niet veel ingebracht. Dus zolang we samen blijven heb ik een prachtig leven, maar mocht hij me op een dag op straat zetten dan wordt het een ander verhaal. Ik merk dat dit als een soort donkere wolk boven mijn hoofd hangt en dat ik hierdoor een soort teamgevoel mis. Als ik dit met hem bespreek snapt hij het wel en probeert hij me gerust te stellen dat hij altijd zal zorgen voor bijvoorbeeld een dak boven mijn hoofd (en dat van z'n kinderen natuurlijk). Maar hij zegt ook dat ik niets te klagen heb, omdat ik nu een goed leven heb en als het niet bevalt kan ik ook gewoon een baan zoeken. Wat natuurlijk helemaal waar is, alleen hebben we dan niet meer zoveel vrijheid zoals nu.
Ik heb bedacht dat ik mijn spaargeld kan gebruiken om me in te kopen in zijn vastgoed investeringen. Ik zou dan op papier 2% eigenaar zijn. Is dit een goed idee?
Sorry, het is een lang verhaal geworden. Ik hoop hier wat eerlijke meningen te lezen. Heb ik het goed voor elkaar en ben ik een luxe prinses die zeurt of doe ik mezelf te kort en zit ik straks mogelijk met een probleem?
Ik heb 10 jaar een relatie met de vader van mijn 2 jonge kinderen (peuter en baby). We hebben een koophuis, waarvan we in het begin naar rato van ons salaris de hypotheek afbetaalden. Partner heeft een goede opleiding gehad en vervolgens een baan gehad waar hij enorm veel verdiende (ik hou het een beetje vaag ivm herkenbaarheid). Hierdoor heeft partner na een aantal jaar onze volledige hypotheek af kunnen betalen.
Partner heeft z'n spaargeld slim belegd in vastgoed en van de rente kunnen we nu makkelijk leven. Hij is daarom gestopt met werken, zodat hij volop kan genieten van onze jonge kinderen. Tijdens de corona crisis ben ik mijn baan verloren. Ik had een creatief beroep, waarmee ik nooit enorm veel verdiende maar wel altijd een eerlijke bijdrage kon leveren aan ons huishouden. Omdat het eigenlijk heel goed beviel dat ik ook meer thuis was, hebben we gezamenlijk besloten dat we allebei voorlopig niet meer gaan werken. We vullen onze dagen nu dus met onze kinderen en andere familie, hobby's, dingen in en om het huis en vooral veel reizen. Heerlijk en ik ben iedere dag dankbaar hiervoor. Op termijn willen we vrijwilligerswerk gaan doen en misschien een b&b beginnen (meer als tijdverdrijf dan om nog meer geld te verdienen).
In ons samenlevingscontract staat opgenomen dat ons huis voor een klein percentage van mij is (het percentage wat ik heb afbetaald) en voor de rest van mijn partner. Daarnaast staat er in het contract dat mijn partner mij 250 euro per maand betaalt zolang ik niet werk en dus geen inkomen heb. Dit bedrag spaarde ik maandelijks voor mezelf toen ik nog een eigen inkomen had en dat zou ik dus anders mislopen. Dit bedrag is puur bedoelt voor mij om te beleggen zodat ik ook eigen vermogen opbouw en een spaarpotje heb mochten we bijvoorbeeld uit elkaar gaan. Ik heb trouwens ook een privé spaarrekening waar zo'n halve ton opstaat, dit heb ik gedurende mijn leven zelf gespaard van mijn salaris.
Ik dacht dat we dit zo goed hadden vastgelegd.. Maar ergens wringt er iets bij mij. Onze financiën zijn altijd strikt gescheiden geweest. Partner wil niet trouwen, omdat hij de toegevoegde waarde niet ziet en niet zit te wachten op het betalen van partneralimentatie mochten we ooit uit elkaar gaan. Hij vindt niet dat ik dan recht heb op het geld waar hij altijd zo hard voor gewerkt heeft en zuinig voor geleefd heeft. Verstandelijk snap ik dit, maar gevoelsmatig niet. Veel dagelijkse financiële keuzes maken we samen: budgetten, waar we wonen, vakanties etc en ik help hem met zijn vastgoedportfolio. We hebben samen veel bezichtigingen gedaan en als er bijvoorbeeld iets gerepareerd of schoongemaakt moet worden dan help ik ook mee. Begrijp me niet verkeerd, hij doet 98% van het werk en heeft ook een zwaardere mentale belasting, omdat het dus uiteindelijk zijn geld is. We hebben samen ook een plan gemaakt voor de toekomst zodat we zoveel mogelijk kunnen sparen en beleggen en we dus allebei niet meer hoeven te werken. Belangrijk om te weten is dat we echt geen miljoenen inkomsten hebben, maar net genoeg om bescheiden luxe van te leven. We wonen in een gewoon huis en rijden een gewone auto.
Wat bij mij wringt, is dat mijn partner zijn financien goed voor elkaar heeft en ieder jaar meer vermogen opbouwt. Hij heeft zijn toekomst veilig gesteld. Maar als we uit elkaar zouden gaan, hou ik er niet veel aan over en kan ik weer onderaan beginnen. Omdat we niet getrouwd zijn, heb ik nergens recht op. Wat waarschijnlijk ook eerlijk is want hij heeft inderdaad keihard gewerkt hiervoor en ik heb op financieel gebied niet veel ingebracht. Dus zolang we samen blijven heb ik een prachtig leven, maar mocht hij me op een dag op straat zetten dan wordt het een ander verhaal. Ik merk dat dit als een soort donkere wolk boven mijn hoofd hangt en dat ik hierdoor een soort teamgevoel mis. Als ik dit met hem bespreek snapt hij het wel en probeert hij me gerust te stellen dat hij altijd zal zorgen voor bijvoorbeeld een dak boven mijn hoofd (en dat van z'n kinderen natuurlijk). Maar hij zegt ook dat ik niets te klagen heb, omdat ik nu een goed leven heb en als het niet bevalt kan ik ook gewoon een baan zoeken. Wat natuurlijk helemaal waar is, alleen hebben we dan niet meer zoveel vrijheid zoals nu.
Ik heb bedacht dat ik mijn spaargeld kan gebruiken om me in te kopen in zijn vastgoed investeringen. Ik zou dan op papier 2% eigenaar zijn. Is dit een goed idee?
Sorry, het is een lang verhaal geworden. Ik hoop hier wat eerlijke meningen te lezen. Heb ik het goed voor elkaar en ben ik een luxe prinses die zeurt of doe ik mezelf te kort en zit ik straks mogelijk met een probleem?
woensdag 14 september 2022 om 15:20
Ja vanuit zijn perspectief snap ik dat heel goed... en daarom vind ik de financien niet eerlijk geregeld. Want als hij er met haar beste vriendin vandoor gaat kan TO het allemaal lekker uitzoeken zonder huis, vermogen of inkomen/relevante werkervaring.
woensdag 14 september 2022 om 15:21
Ja, maar goed, zij is nou eenmaal de moeder van zijn kinderen. Zouden ze geen kinderen samen hebben, dan zou ik nog wel snappen dat ze het doen zoals ze het nu doen, maar dan zou het voor haar ook veel makkelijker zijn om opnieuw te beginnen, dan kan ze een baan zoeken waar ze maar wil, weer bij haar ouders intrekken, ergens een zolderkamertje huren. Nu is het anders, nu heeft ze gewoon een plek nodig om te wonen en de kinderen bij zich te hebben.
En ja, dat is haar eigen verantwoordelijkheid, maar de situatie is nu zo vreemd en gecompliceerd dat het heel lastig is voor haar om die regie terug te pakken.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 14 september 2022 om 15:26
Dit. TO, ik zou gaan werken, en de creche rekeningen naar rato verdelen, waarbij je zijn vermogen meeneemt. Wil hij dat niet dan mag hij jou hetzelfde gaan betalen om thuis alle dingen te doen die het leven prettiger en beter maken.Susan schreef: ↑14-09-2022 10:58Dus die gezelligheid bestaat alleen bij gratie van het ook thuiszitten van TO. Dus als hij die situatie wil voortzetten moet daar zekerheid voor haar tegenover staan. Het is het een of het ander. Het slaat echt nergens op dat als zij deze gammele situatie niet wil, zij dan maar moet opdraaien voor de kinderopvang, wat hij in eerste instantie dus wel vond.
woensdag 14 september 2022 om 15:27
Daarom raadt iedereen haar ook aan om te gaan werken. Werken is de enige optie om regie over je eigen leven te houden. Of een paar ton veiligstellen in de relatie. Maar dat gaat haar man niet doen en dat snap ik ook wel weer.
woensdag 14 september 2022 om 15:30
misschien gaat hij het wel doen als ze gaat werken en hij aan den lijve ondervindt wat het betekent om te wonen met een vrouw die haar bestaansniveau wil zeker stellen. Dat is vast minder makkelijk en gezellig dan hij zou willen.Singlejingle schreef: ↑14-09-2022 15:27Daarom raadt iedereen haar ook aan om te gaan werken. Werken is de enige optie om regie over je eigen leven te houden. Of een paar ton veiligstellen in de relatie. Maar dat gaat haar man niet doen en dat snap ik ook wel weer.
woensdag 14 september 2022 om 15:31
Maar zij moet dan wel de route mogen bepalen in die beslissing om weer te gaan werken. Dus hij moet haar niet influisteren dat ze alleen banen met een riant salaris aan moet nemen, haar niet aanpraten dat zij moet opdraaien voor de kinderopvang (dat is dan geloof ik wel weer teruggedraaid maar ik blijf het wel een naar iets vinden dat dat überhaupt bij hem opkwam), niet zeggen dat ze beter voor zichzelf kan beginnen, en als ze een opleiding wil doen, haar daar zelf voor laten kiezen en ook welke richting dan. Dus gewoon aan haar overlaten wat ze wil. En haar salaris zal waarschijnlijk een schijntje zijn vergeleken met wat hij heeft maar het zou hem juist sieren als hij dat niet de hele tijd zo laat voelen.Singlejingle schreef: ↑14-09-2022 15:27Daarom raadt iedereen haar ook aan om te gaan werken. Werken is de enige optie om regie over je eigen leven te houden. Of een paar ton veiligstellen in de relatie. Maar dat gaat haar man niet doen en dat snap ik ook wel weer.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 14 september 2022 om 15:36
TO moet gewoon niet zo moeilijk doen en een baan gaan zoeken waar ze plezier in heeft en die een beetje fatsoenlijk betaalt. Ze zal zien dat zodra ze weer een beetje met beide benen in het leven staat in plaats van in dat enorm kleine wereldje waar ze nu in zit dat alles er direct heel anders uit gaat zien.
Am Yisrael Chai!
woensdag 14 september 2022 om 15:43
woensdag 14 september 2022 om 15:54
Precies.MadameJean schreef: ↑14-09-2022 15:20Ja vanuit zijn perspectief snap ik dat heel goed... en daarom vind ik de financien niet eerlijk geregeld. Want als hij er met haar beste vriendin vandoor gaat kan TO het allemaal lekker uitzoeken zonder huis, vermogen of inkomen/relevante werkervaring.
Ik zeg nergens dat de helft van haar is. Maar een beetje fatsoen zou die kerel sieren.
woensdag 14 september 2022 om 16:02
De moeder van de kinderen krijgt altijd kinderalimentatie van de vader, dat kan met zo'n rijke man heel hard oplopen. Niks hufter dus, die kinderen zullen niets te kort komen.
Wanneer is het moment gekomen dat je de helft van je bezittingen aan de ander moet overdragen? Als je met elkaar aan het daten bent, gaat samenwonen, een jaar samen bent, twee jaar, tien jaar?
woensdag 14 september 2022 om 16:06
...maar dat als hij degene is die de keuze maakt om uit elkaar te gaan, hij dan van plan is TO veel beter/luxer achter te laten dan wanneer zij er vandoor gaat?
Dat is het enige waar deze vraag om draait: wat als we uit elkaar gaan.
In principe zijn beiden even vrij om dat te doen.
Alleen zou TO, als zij besluit te vertrekken, in een slechtere financiële positie terecht komen dan waar zij nu in zit en dan moet zij gaan werken en gaan leven op het niveau van het salaris dat zij dan verdient. Gewoon financieel/economisch zelfstandig zijn.
Voor hun kinderen zal hij het waarschijnlijk echt wel goed regelen; daar heeft hij ook de middelen voor.
Ik heb nergens gelezen dat hij zich wat dat betreft onttrekt aan zijn verantwoordelijkheden.
woensdag 14 september 2022 om 16:11
Tuurlijk, maar dat was niet helemaal het punt dat ik wilde maken. Samenleven met iemand die niet transparant wil zijn over belangrijke dingen die de partner aangaan, lijkt mij erg frustrerend. Hij mag ook prima zeggen dat hij niet van plan is om iets te delen als ze uit elkaar gaan. Maar dat zegt hij dan weer niet.
Overigens vind ik de relatie ongelijk op deze manier en zou ik niet graag in deze afhankelijke positie willen zitten. Ongemerkt zit je in een gouden kooi, en dat voldoet meestal niet een leven lang.
woensdag 14 september 2022 om 16:14
Natuurlijk moet ze dat, en dat zal ze ook heus wel doen, maar ze zal dan niet binnen no-time een huis hebben, dus als ze geen enkel recht heeft op dit huis en hij haar er van de ene op de andere dag uit kan zetten als hij dat wil, heeft ze na een relatiebreuk gewoon geen plek om te wonen. En wel twee kinderen die dan wel bij hun vader kunnen wonen, maar die zij toch ook een deel van de tijd bij zich zal willen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 14 september 2022 om 16:15
Eens.sidonia schreef: ↑14-09-2022 16:11Tuurlijk, maar dat was niet helemaal het punt dat ik wilde maken. Samenleven met iemand die niet transparant wil zijn over belangrijke dingen die de partner aangaan, lijkt mij erg frustrerend. Hij mag ook prima zeggen dat hij niet van plan is om iets te delen als ze uit elkaar gaan. Maar dat zegt hij dan weer niet.
Overigens vind ik de relatie ongelijk op deze manier en zou ik niet graag in deze afhankelijke positie willen zitten. Ongemerkt zit je in een gouden kooi, en dat voldoet meestal niet een leven lang.
woensdag 14 september 2022 om 16:22
Ik zie het niet als overdragen maar als gezamenlijk opbouwen.Smickelt schreef: ↑14-09-2022 16:02De moeder van de kinderen krijgt altijd kinderalimentatie van de vader, dat kan met zo'n rijke man heel hard oplopen. Niks hufter dus, die kinderen zullen niets te kort komen.
Wanneer is het moment gekomen dat je de helft van je bezittingen aan de ander moet overdragen? Als je met elkaar aan het daten bent, gaat samenwonen, een jaar samen bent, twee jaar, tien jaar?
Toen wij trouwden hadden we zo weinig dat het geen zin had een verdeling op te stellen. Was dat anders geweest dan had ik dat gedaan.
Echter wat er na het huwelijk kwam (een appartement, 3 kinderen, een ander huis, een verbouwing, een aandelenportfolio, aflossing hypotheek, vermogen) hebben we in mijn ogen gezamenlijk verworven en zal daarom ook 50/50 verdeeld worden bij scheiding. Dat ik het grootste deel van de financiele middelen inbreng vind ik niet zo relevant.
woensdag 14 september 2022 om 16:23
Alimentatie is leuk, tot je geen woonruimte hebt.Smickelt schreef: ↑14-09-2022 16:02De moeder van de kinderen krijgt altijd kinderalimentatie van de vader, dat kan met zo'n rijke man heel hard oplopen. Niks hufter dus, die kinderen zullen niets te kort komen.
Wanneer is het moment gekomen dat je de helft van je bezittingen aan de ander moet overdragen? Als je met elkaar aan het daten bent, gaat samenwonen, een jaar samen bent, twee jaar, tien jaar?
En ik zei dus al dat ze de helft niet hoeft.
woensdag 14 september 2022 om 16:25
Hij weigert huisvesting te regelen. TO moet genoegen nemen met een belofte dit te doen.
woensdag 14 september 2022 om 16:26
Precies zo.MadameJean schreef: ↑14-09-2022 16:22Ik zie het niet als overdragen maar als gezamenlijk opbouwen.
Toen wij trouwden hadden we zo weinig dat het geen zin had een verdeling op te stellen. Was dat anders geweest dan had ik dat gedaan.
Echter wat er na het huwelijk kwam (een appartement, 3 kinderen, een ander huis, een verbouwing, een aandelenportfolio, aflossing hypotheek, vermogen) hebben we in mijn ogen gezamenlijk verworven en zal daarom ook 50/50 verdeeld worden bij scheiding. Dat ik het grootste deel van de financiele middelen inbreng vind ik niet zo relevant.
woensdag 14 september 2022 om 16:39
Nou, het dikgedrukte hoort niet thuis in deze discussie, maar ergens anders. Maar zou je echt ook hier geen voorwaarden aan stellen als betalende persoon? Nogmaals, we hebben allemaal al geconstateerd dat er geen sprake is van gelijkheid. Niet per se uit lulligheid, maar omdat die er door de situatie al is. Maar mag je als betalende persoon dan nooit een mening hebben hoe een ander dat geld uitgeeft, ook niet als die vrouw een studie sacraal coach met edelstenen zou willen worden? Of reiki therapeut voor bejaarden?Susan schreef: ↑14-09-2022 15:31Maar zij moet dan wel de route mogen bepalen in die beslissing om weer te gaan werken. Dus hij moet haar niet influisteren dat ze alleen banen met een riant salaris aan moet nemen, haar niet aanpraten dat zij moet opdraaien voor de kinderopvang (dat is dan geloof ik wel weer teruggedraaid maar ik blijf het wel een naar iets vinden dat dat überhaupt bij hem opkwam), niet zeggen dat ze beter voor zichzelf kan beginnen, en als ze een opleiding wil doen, haar daar zelf voor laten kiezen en ook welke richting dan. Dus gewoon aan haar overlaten wat ze wil. En haar salaris zal waarschijnlijk een schijntje zijn vergeleken met wat hij heeft maar het zou hem juist sieren als hij dat niet de hele tijd zo laat voelen.
woensdag 14 september 2022 om 16:42
Wanneer is het moment gekomen dat je een egoistisch wijf bent als je die bezittingen niet voor de helft overdraagt aan die man? Na 1 jaar? 5 jaar? nadat er kinderen zijn gekomen? Na je eerste huwelijk of je derde?
woensdag 14 september 2022 om 16:47
Dat snap ik in jouw geval. Maar dan heb je het waarschijnlijk over een situatie waarin jullie beiden werken en waarbij de verschillen niet zo groot zijn. Ik neem aan dat je man wel naar kunnen financieel bijdraagt. Het is toch ook een wezenlijk verschil of iemand werkt, alleen lager betaald krijgt of dat iemand helemaal niet werkt en ook niks inbrengt. Helaas is de situatie van to te complex om dat met gemiddelde situaties te vergelijken, waarbij de ene partner net wat meer inbrengt dan de ander. Dan snap ik helemaal prima dat je dat ziet als gezamenlijk inkomen als je al wat langer samen bent.MadameJean schreef: ↑14-09-2022 16:22Ik zie het niet als overdragen maar als gezamenlijk opbouwen.
Toen wij trouwden hadden we zo weinig dat het geen zin had een verdeling op te stellen. Was dat anders geweest dan had ik dat gedaan.
Echter wat er na het huwelijk kwam (een appartement, 3 kinderen, een ander huis, een verbouwing, een aandelenportfolio, aflossing hypotheek, vermogen) hebben we in mijn ogen gezamenlijk verworven en zal daarom ook 50/50 verdeeld worden bij scheiding. Dat ik het grootste deel van de financiele middelen inbreng vind ik niet zo relevant.
woensdag 14 september 2022 om 16:47
Maar het gaat met name om een baan toch, niet om een studie? Een studie volgen was sowieso zijn idee.Singlejingle schreef: ↑14-09-2022 16:39Nou, het dikgedrukte hoort niet thuis in deze discussie, maar ergens anders. Maar zou je echt ook hier geen voorwaarden aan stellen als betalende persoon? Nogmaals, we hebben allemaal al geconstateerd dat er geen sprake is van gelijkheid. Niet per se uit lulligheid, maar omdat die er door de situatie al is. Maar mag je als betalende persoon dan nooit een mening hebben hoe een ander dat geld uitgeeft, ook niet als die vrouw een studie sacraal coach met edelstenen zou willen worden? Of reiki therapeut voor bejaarden?
Ik vind niet dat als zij, ik heb geen idee wat voor opleiding ze heeft, dus ik zeg maar wat... facilitair medewerker kan worden in een museum voor 28 uur in de week en zij verdient daar 2.100 euro per maand mee (ik heb geen idee of dat een realistisch bedrag is maar het is een voorbeeld) dan vind ik niet dat hij moet gaan pushen om een baan te zoeken die weliswaar meer verdient, maar ook buiten haar bereik ligt, waardoor ze veel langer bezig is met haar zoektocht en misschien de komende tijd helemaal niks vindt. Of de hele tijd moet laten merken dat het maar een flutsalaris is en dat het wegvalt tegen de kosten voor de kinderopvang (vind ik sowieso altijd heel naar en demotiverend om te zeggen).
En de studies die jij noemt, daarvan kan ik me voorstellen dat hij daar niet voor wil betalen, maar stel, ze wil een lerarenopleiding gaan doen. Of hbo verpleegkunde. Daarmee zal ze ook geen salaris verdienen dat in zijn ogen iets voorstelt, maar het zijn wel gewoon degelijke opleidingen en degelijke banen. Dan moet hij niet gaan zeiken en pushen dat het volgens hem notarieel recht of bedrijfskunde moet worden, al vindt zij daar geen r**t aan, omdat je daar een flink hoog salaris mee kan binnenhalen.
Dus ja, hij mag erover meepraten, maar wel tot op zekere hoogte, hij moet niet zijn ideeën van een goede baan op haar projecteren. Als ze alleen maar een studie mag volgen als het iets is wat opleidt tot een baan die hij goed vindt, kan ze het beter anders aanpakken, hem vriendelijk bedanken voor zijn aanbod en een deel van haar spaargeld investeren in die studie, of een STAP-budget aanvragen, of zij-instromer worden of zoiets. In elk geval een plan waarmee ze geheel onafhankelijk is van zijn bereidheid om te betalen.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 14 september 2022 om 17:00
MariaDeJong schreef: ↑14-09-2022 16:25Hij weigert huisvesting te regelen. TO moet genoegen nemen met een belofte dit te doen.
Voor de kinderen is huisvesting gewaarborgd, die kunnen bij hem blijven wonen waar zij nu wonen.
Verder zal de huidige woning getaxeerd moeten worden en hij heeft neem ik aan geld genoeg om TO dan de waarde (ter grootte van het percentage waarvoor zij eigenaar is van de woning) uit te betalen.
TO moet dan met dat geld + haar huidige bezit/spaargeld woonruimte regelen.
Best kans dat er dan ergens in het vastgoedbezit van haar vriend (al dan niet tijdelijk) woonruimte voor haar beschikbaar is; het zijn immers ook zijn kinderen die als/dan X tijd per week bij TO verblijven. Maar de medewerking van vriend zal mede kunnen afhangen van wie/waarom de relatie verbreekt.
woensdag 14 september 2022 om 17:00
Ik heb ergens tussen de 800k en 1mio MEER heb bijgedragen aan inkomen, vermogen en afbetaling. Hij werkt parttime inderdaad. Maar als ik echt heel rijk zou zijn en m'n man thuis zou vragen te blijven want gezellig en handig en zo, zou ik de voorwaarden niet veranderen. Integendeel.Singlejingle schreef: ↑14-09-2022 16:47Dat snap ik in jouw geval. Maar dan heb je het waarschijnlijk over een situatie waarin jullie beiden werken en waarbij de verschillen niet zo groot zijn. Ik neem aan dat je man wel naar kunnen financieel bijdraagt. Het is toch ook een wezenlijk verschil of iemand werkt, alleen lager betaald krijgt of dat iemand helemaal niet werkt en ook niks inbrengt. Helaas is de situatie van to te complex om dat met gemiddelde situaties te vergelijken, waarbij de ene partner net wat meer inbrengt dan de ander. Dan snap ik helemaal prima dat je dat ziet als gezamenlijk inkomen als je al wat langer samen bent.
Wel met je eens dat de situatie complex is, maar meer nog dan complex vind ik de situatie compleet scheefgegroeid. Niet makkelijk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
