Geld & Recht
alle pijlers
Zijn onze financien eerlijk geregeld? Verschil in vermogen.
zaterdag 10 september 2022 om 10:28
Ik heb even advies nodig van een onpartijdige partij. Disclaimer: ik weet dat ik het beste informatie kan inwinnen bij een financieel adviseur of notaris, maar dat wil ik niet achter de rug van mijn partner om doen. De situatie is als volgt:
Ik heb 10 jaar een relatie met de vader van mijn 2 jonge kinderen (peuter en baby). We hebben een koophuis, waarvan we in het begin naar rato van ons salaris de hypotheek afbetaalden. Partner heeft een goede opleiding gehad en vervolgens een baan gehad waar hij enorm veel verdiende (ik hou het een beetje vaag ivm herkenbaarheid). Hierdoor heeft partner na een aantal jaar onze volledige hypotheek af kunnen betalen.
Partner heeft z'n spaargeld slim belegd in vastgoed en van de rente kunnen we nu makkelijk leven. Hij is daarom gestopt met werken, zodat hij volop kan genieten van onze jonge kinderen. Tijdens de corona crisis ben ik mijn baan verloren. Ik had een creatief beroep, waarmee ik nooit enorm veel verdiende maar wel altijd een eerlijke bijdrage kon leveren aan ons huishouden. Omdat het eigenlijk heel goed beviel dat ik ook meer thuis was, hebben we gezamenlijk besloten dat we allebei voorlopig niet meer gaan werken. We vullen onze dagen nu dus met onze kinderen en andere familie, hobby's, dingen in en om het huis en vooral veel reizen. Heerlijk en ik ben iedere dag dankbaar hiervoor. Op termijn willen we vrijwilligerswerk gaan doen en misschien een b&b beginnen (meer als tijdverdrijf dan om nog meer geld te verdienen).
In ons samenlevingscontract staat opgenomen dat ons huis voor een klein percentage van mij is (het percentage wat ik heb afbetaald) en voor de rest van mijn partner. Daarnaast staat er in het contract dat mijn partner mij 250 euro per maand betaalt zolang ik niet werk en dus geen inkomen heb. Dit bedrag spaarde ik maandelijks voor mezelf toen ik nog een eigen inkomen had en dat zou ik dus anders mislopen. Dit bedrag is puur bedoelt voor mij om te beleggen zodat ik ook eigen vermogen opbouw en een spaarpotje heb mochten we bijvoorbeeld uit elkaar gaan. Ik heb trouwens ook een privé spaarrekening waar zo'n halve ton opstaat, dit heb ik gedurende mijn leven zelf gespaard van mijn salaris.
Ik dacht dat we dit zo goed hadden vastgelegd.. Maar ergens wringt er iets bij mij. Onze financiën zijn altijd strikt gescheiden geweest. Partner wil niet trouwen, omdat hij de toegevoegde waarde niet ziet en niet zit te wachten op het betalen van partneralimentatie mochten we ooit uit elkaar gaan. Hij vindt niet dat ik dan recht heb op het geld waar hij altijd zo hard voor gewerkt heeft en zuinig voor geleefd heeft. Verstandelijk snap ik dit, maar gevoelsmatig niet. Veel dagelijkse financiële keuzes maken we samen: budgetten, waar we wonen, vakanties etc en ik help hem met zijn vastgoedportfolio. We hebben samen veel bezichtigingen gedaan en als er bijvoorbeeld iets gerepareerd of schoongemaakt moet worden dan help ik ook mee. Begrijp me niet verkeerd, hij doet 98% van het werk en heeft ook een zwaardere mentale belasting, omdat het dus uiteindelijk zijn geld is. We hebben samen ook een plan gemaakt voor de toekomst zodat we zoveel mogelijk kunnen sparen en beleggen en we dus allebei niet meer hoeven te werken. Belangrijk om te weten is dat we echt geen miljoenen inkomsten hebben, maar net genoeg om bescheiden luxe van te leven. We wonen in een gewoon huis en rijden een gewone auto.
Wat bij mij wringt, is dat mijn partner zijn financien goed voor elkaar heeft en ieder jaar meer vermogen opbouwt. Hij heeft zijn toekomst veilig gesteld. Maar als we uit elkaar zouden gaan, hou ik er niet veel aan over en kan ik weer onderaan beginnen. Omdat we niet getrouwd zijn, heb ik nergens recht op. Wat waarschijnlijk ook eerlijk is want hij heeft inderdaad keihard gewerkt hiervoor en ik heb op financieel gebied niet veel ingebracht. Dus zolang we samen blijven heb ik een prachtig leven, maar mocht hij me op een dag op straat zetten dan wordt het een ander verhaal. Ik merk dat dit als een soort donkere wolk boven mijn hoofd hangt en dat ik hierdoor een soort teamgevoel mis. Als ik dit met hem bespreek snapt hij het wel en probeert hij me gerust te stellen dat hij altijd zal zorgen voor bijvoorbeeld een dak boven mijn hoofd (en dat van z'n kinderen natuurlijk). Maar hij zegt ook dat ik niets te klagen heb, omdat ik nu een goed leven heb en als het niet bevalt kan ik ook gewoon een baan zoeken. Wat natuurlijk helemaal waar is, alleen hebben we dan niet meer zoveel vrijheid zoals nu.
Ik heb bedacht dat ik mijn spaargeld kan gebruiken om me in te kopen in zijn vastgoed investeringen. Ik zou dan op papier 2% eigenaar zijn. Is dit een goed idee?
Sorry, het is een lang verhaal geworden. Ik hoop hier wat eerlijke meningen te lezen. Heb ik het goed voor elkaar en ben ik een luxe prinses die zeurt of doe ik mezelf te kort en zit ik straks mogelijk met een probleem?
Ik heb 10 jaar een relatie met de vader van mijn 2 jonge kinderen (peuter en baby). We hebben een koophuis, waarvan we in het begin naar rato van ons salaris de hypotheek afbetaalden. Partner heeft een goede opleiding gehad en vervolgens een baan gehad waar hij enorm veel verdiende (ik hou het een beetje vaag ivm herkenbaarheid). Hierdoor heeft partner na een aantal jaar onze volledige hypotheek af kunnen betalen.
Partner heeft z'n spaargeld slim belegd in vastgoed en van de rente kunnen we nu makkelijk leven. Hij is daarom gestopt met werken, zodat hij volop kan genieten van onze jonge kinderen. Tijdens de corona crisis ben ik mijn baan verloren. Ik had een creatief beroep, waarmee ik nooit enorm veel verdiende maar wel altijd een eerlijke bijdrage kon leveren aan ons huishouden. Omdat het eigenlijk heel goed beviel dat ik ook meer thuis was, hebben we gezamenlijk besloten dat we allebei voorlopig niet meer gaan werken. We vullen onze dagen nu dus met onze kinderen en andere familie, hobby's, dingen in en om het huis en vooral veel reizen. Heerlijk en ik ben iedere dag dankbaar hiervoor. Op termijn willen we vrijwilligerswerk gaan doen en misschien een b&b beginnen (meer als tijdverdrijf dan om nog meer geld te verdienen).
In ons samenlevingscontract staat opgenomen dat ons huis voor een klein percentage van mij is (het percentage wat ik heb afbetaald) en voor de rest van mijn partner. Daarnaast staat er in het contract dat mijn partner mij 250 euro per maand betaalt zolang ik niet werk en dus geen inkomen heb. Dit bedrag spaarde ik maandelijks voor mezelf toen ik nog een eigen inkomen had en dat zou ik dus anders mislopen. Dit bedrag is puur bedoelt voor mij om te beleggen zodat ik ook eigen vermogen opbouw en een spaarpotje heb mochten we bijvoorbeeld uit elkaar gaan. Ik heb trouwens ook een privé spaarrekening waar zo'n halve ton opstaat, dit heb ik gedurende mijn leven zelf gespaard van mijn salaris.
Ik dacht dat we dit zo goed hadden vastgelegd.. Maar ergens wringt er iets bij mij. Onze financiën zijn altijd strikt gescheiden geweest. Partner wil niet trouwen, omdat hij de toegevoegde waarde niet ziet en niet zit te wachten op het betalen van partneralimentatie mochten we ooit uit elkaar gaan. Hij vindt niet dat ik dan recht heb op het geld waar hij altijd zo hard voor gewerkt heeft en zuinig voor geleefd heeft. Verstandelijk snap ik dit, maar gevoelsmatig niet. Veel dagelijkse financiële keuzes maken we samen: budgetten, waar we wonen, vakanties etc en ik help hem met zijn vastgoedportfolio. We hebben samen veel bezichtigingen gedaan en als er bijvoorbeeld iets gerepareerd of schoongemaakt moet worden dan help ik ook mee. Begrijp me niet verkeerd, hij doet 98% van het werk en heeft ook een zwaardere mentale belasting, omdat het dus uiteindelijk zijn geld is. We hebben samen ook een plan gemaakt voor de toekomst zodat we zoveel mogelijk kunnen sparen en beleggen en we dus allebei niet meer hoeven te werken. Belangrijk om te weten is dat we echt geen miljoenen inkomsten hebben, maar net genoeg om bescheiden luxe van te leven. We wonen in een gewoon huis en rijden een gewone auto.
Wat bij mij wringt, is dat mijn partner zijn financien goed voor elkaar heeft en ieder jaar meer vermogen opbouwt. Hij heeft zijn toekomst veilig gesteld. Maar als we uit elkaar zouden gaan, hou ik er niet veel aan over en kan ik weer onderaan beginnen. Omdat we niet getrouwd zijn, heb ik nergens recht op. Wat waarschijnlijk ook eerlijk is want hij heeft inderdaad keihard gewerkt hiervoor en ik heb op financieel gebied niet veel ingebracht. Dus zolang we samen blijven heb ik een prachtig leven, maar mocht hij me op een dag op straat zetten dan wordt het een ander verhaal. Ik merk dat dit als een soort donkere wolk boven mijn hoofd hangt en dat ik hierdoor een soort teamgevoel mis. Als ik dit met hem bespreek snapt hij het wel en probeert hij me gerust te stellen dat hij altijd zal zorgen voor bijvoorbeeld een dak boven mijn hoofd (en dat van z'n kinderen natuurlijk). Maar hij zegt ook dat ik niets te klagen heb, omdat ik nu een goed leven heb en als het niet bevalt kan ik ook gewoon een baan zoeken. Wat natuurlijk helemaal waar is, alleen hebben we dan niet meer zoveel vrijheid zoals nu.
Ik heb bedacht dat ik mijn spaargeld kan gebruiken om me in te kopen in zijn vastgoed investeringen. Ik zou dan op papier 2% eigenaar zijn. Is dit een goed idee?
Sorry, het is een lang verhaal geworden. Ik hoop hier wat eerlijke meningen te lezen. Heb ik het goed voor elkaar en ben ik een luxe prinses die zeurt of doe ik mezelf te kort en zit ik straks mogelijk met een probleem?
donderdag 15 september 2022 om 09:07
Bij baby's wordt er wel anders geoordeeld, eigenlijk wordt er nooit co-ouderschap uitgesproken over jonge baby's. Het klopt dat je als verzorgende ouder voorlopige voorzieningen aan kunt vragen, ook als de (koop) woning niet of maar deels van jou is kan de rechter toewijzen dat je daar tijdelijk mag verblijven als hoofd verzorger van de kinderen.Pontipiene schreef: ↑14-09-2022 20:32Er uiteindelijk co-ouderschap gekomen doordat ik een woning kon kopen. Maar mijn ex mocht in onze huurwoning blijven omdat hij thuis was met onze baby. De rechter wil die dagelijkse gang van zaken voor een baby niet omgooien omdat het toevallig de vader is die thuis is.
donderdag 15 september 2022 om 10:49
Ik heb alleen de OP gelezen dus daar reageer ik op. Ik vind het een ingewikkelde kwestie om een mening over te formuleren, dus ik doe het even in losse flodders.
- ik vind je geen zeurkous en snap je gevoel heel goed. Verstandelijk en juridisch is de mening van je man heel logisch. Wat van hem is is en blijft van hem. Persoonlijk vind ik dat in een relatie als die van jullie (levenspartners etc) geen pas hebben. Jullie zijn SAMEN en brengen SAMEN jullie kinderen groot en daar hoort in mijn ogen ook bij: voor ELKAAR zorgen en daarbij streven naar gelijkwaardigheid. Vooral als het verschil erg uit de pas begint te lopen.
Daarom ben ik gewoon getrouwd met mijn man, in beperkte gemeenschap van goederen. En ik ben de meest verdienende partner van ons 2 met ook het meeste vermogen. Maar ik deel dit graag met hem. Als we uit elkaar gaan kan ik m’n eigen broek ophouden maar ben ik er financieel veel op achteruitgegaan dan als we de financiën gescheiden hadden gehouden. Maar dat neem ik op de koop toe, hij is de vader van mijn kinderen dus ik zie dat als goed besteed geld en als een onderdeel van de keuzes des levens. Mijn eigen broek kunnen ophouden na een eventuele scheiding vind ik het belangrijkst en dat is gewaarborgd. Het is dus ondenkbaar dat mijn man maar voor 2% eigenaar is van ons huis. Ik vind dat niet normaal als levensgezel van mijn man. Bij ons is het huis dus gewoon fifty/fifty, ookal heb ik tot nu toe 90% van de hypotheek betaald en man 10%
Maar goed. Ik snap je man best want ooit heb ik ook die keuzes moeten maken. Ik heb alleen wat anders gekozen dan hij.
Ik snap jou dus ook heel goed dat dat wringt.
Voor de rest:
- heb jij helaas niet de luxe om niet te werken als jij financieel onafhankelijk wil zijn. Je man ziet de urgentie niet want hij heeft er geen last van. Jullie tijd samen als gezin is erg waardevol (hoe jullie kunnen leven, geweldig!) dus je zou er ook voor kunnen kiezen om hiermee door te gaan en een risico voor jezelf te nemen. Dat kan ook. Je man kan bijdraaien of je rooit het toch zelf na een scheiding. Ik zou wel deze keuze ZELF maken en jouw mening hierin belangrijker vinden dan die van je man.
- natuurlijk mis je het teamgevoel als je man niet met je wil trouwen en de financiën strikt gescheiden houdt. Dan ben je toch ook geen team? Je bent alleen een team als jij ook oké bent met niet trouwen en gescheiden financiën. Als het een gezamenlijke keus is. Dat is het volgens mij niet (meer)
- inkopen in zijn investeringen voor een (heel klein) percentage is geen slecht idee als dat jou financieel onafhankelijk maakt na een scheiding en dus meer rust geeft. Dat moet je laten uitrekenen.
- ik vind je geen zeurkous en snap je gevoel heel goed. Verstandelijk en juridisch is de mening van je man heel logisch. Wat van hem is is en blijft van hem. Persoonlijk vind ik dat in een relatie als die van jullie (levenspartners etc) geen pas hebben. Jullie zijn SAMEN en brengen SAMEN jullie kinderen groot en daar hoort in mijn ogen ook bij: voor ELKAAR zorgen en daarbij streven naar gelijkwaardigheid. Vooral als het verschil erg uit de pas begint te lopen.
Daarom ben ik gewoon getrouwd met mijn man, in beperkte gemeenschap van goederen. En ik ben de meest verdienende partner van ons 2 met ook het meeste vermogen. Maar ik deel dit graag met hem. Als we uit elkaar gaan kan ik m’n eigen broek ophouden maar ben ik er financieel veel op achteruitgegaan dan als we de financiën gescheiden hadden gehouden. Maar dat neem ik op de koop toe, hij is de vader van mijn kinderen dus ik zie dat als goed besteed geld en als een onderdeel van de keuzes des levens. Mijn eigen broek kunnen ophouden na een eventuele scheiding vind ik het belangrijkst en dat is gewaarborgd. Het is dus ondenkbaar dat mijn man maar voor 2% eigenaar is van ons huis. Ik vind dat niet normaal als levensgezel van mijn man. Bij ons is het huis dus gewoon fifty/fifty, ookal heb ik tot nu toe 90% van de hypotheek betaald en man 10%
Maar goed. Ik snap je man best want ooit heb ik ook die keuzes moeten maken. Ik heb alleen wat anders gekozen dan hij.
Ik snap jou dus ook heel goed dat dat wringt.
Voor de rest:
- heb jij helaas niet de luxe om niet te werken als jij financieel onafhankelijk wil zijn. Je man ziet de urgentie niet want hij heeft er geen last van. Jullie tijd samen als gezin is erg waardevol (hoe jullie kunnen leven, geweldig!) dus je zou er ook voor kunnen kiezen om hiermee door te gaan en een risico voor jezelf te nemen. Dat kan ook. Je man kan bijdraaien of je rooit het toch zelf na een scheiding. Ik zou wel deze keuze ZELF maken en jouw mening hierin belangrijker vinden dan die van je man.
- natuurlijk mis je het teamgevoel als je man niet met je wil trouwen en de financiën strikt gescheiden houdt. Dan ben je toch ook geen team? Je bent alleen een team als jij ook oké bent met niet trouwen en gescheiden financiën. Als het een gezamenlijke keus is. Dat is het volgens mij niet (meer)
- inkopen in zijn investeringen voor een (heel klein) percentage is geen slecht idee als dat jou financieel onafhankelijk maakt na een scheiding en dus meer rust geeft. Dat moet je laten uitrekenen.
donderdag 15 september 2022 om 10:53
Ook bij 50/50 kan er gewoon sprake zijn van kinderalimentatie.Hetjuistebesluit schreef: ↑14-09-2022 19:42@Susan, dat bedoelde ik ook. Jij verwoord het wel beter. Om alimentatie te ontwijken heb je minimaal co-ouderschap nodig. 50/50 van de tijd, dus inderdaad 12 van de 14 dagen kan ook nog.
Er wordt een berekening gemaakt van de inkomsten van beide ouders en de te verwachten lasten (gebaseerd op het verleden). Als er geen sprake is van een kindrekening, dan wordt er een alimentatie berekend waarbij degene die het financiële beheer heeft met een lager loon dat eventueel gewoon krijgt.
donderdag 15 september 2022 om 10:59
Het is wel ver op de zaak vooruitlopend (hopelijk gaat hier helemaal geen sprake van zijn bij TO) maar om die reden wordt ook vaak geadviseerd om niet uit het huis te gaan zolang er nog niets geregeld is <- of in ieder geval een advocaat in beeld is.TiumPerfectum schreef: ↑15-09-2022 09:07Bij baby's wordt er wel anders geoordeeld, eigenlijk wordt er nooit co-ouderschap uitgesproken over jonge baby's. Het klopt dat je als verzorgende ouder voorlopige voorzieningen aan kunt vragen, ook als de (koop) woning niet of maar deels van jou is kan de rechter toewijzen dat je daar tijdelijk mag verblijven als hoofd verzorger van de kinderen.
In dit geval is het huis ook van TO dus zolang ze niet vertrekt zolang er geen goede afspraken zijn gemaakt, zal het niet zo snel zo ver komen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
