Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
zaterdag 22 maart 2008 om 11:03
Lieve Kris, de tranen springen in mijn ogen van jouw voorlaatste post.
Mijn vader is vorig jaar overleden aan een hersentumor en mijn moeder heeft hem thuis verzorgd met hulp van mij en een oncologische verpleegkundige. Het is heel zwaar voor mijn moeder geweest, maar ze is wel heel erg blij dat ze het zelf heeft gedaan. Ook mijn vader heeft het heel fijn gevonden om thuis te kunnen blijven.
Lieve Kris, heel veel sterkte
Mijn vader is vorig jaar overleden aan een hersentumor en mijn moeder heeft hem thuis verzorgd met hulp van mij en een oncologische verpleegkundige. Het is heel zwaar voor mijn moeder geweest, maar ze is wel heel erg blij dat ze het zelf heeft gedaan. Ook mijn vader heeft het heel fijn gevonden om thuis te kunnen blijven.
Lieve Kris, heel veel sterkte
zaterdag 22 maart 2008 om 11:07
Ik weet ook niet wat ik kan zeggen, ik hoop in ieder geval dat je vriend die kracht weer weet te vinden om samen met jou te kunnen genieten van elke dag die jullie samen gegeven is.
Tegelijkertijd hoop ik dat er toch nog ergens dat wondermiddeletje voor hem is zodat die dagen samen er nog heel veel mogen zijn
Tegelijkertijd hoop ik dat er toch nog ergens dat wondermiddeletje voor hem is zodat die dagen samen er nog heel veel mogen zijn
maandag 24 maart 2008 om 12:11
hai kris10a,
Je kent me niet maar ik zag je reactie bij een ander onderwerp.Ik lees hier je verhaal en wil je hierbij ontzettend veel sterkte toewensen..ik heb geen woorden van troost voor je..je zult het allemaal zelf moeten dragen. Ik hoop dat je veel wijsheid zult ontvangen om te doen wat je moet doen! Je zit in een ongelooflijke moeilijke periode, met veel moeilijke keuzes..luister naar je hart en denk niet aan anderen. Ik heb ook mijn geliefde verloren aan kanker..ik weet dus een beetje wat je doormaakt..ik heb helaas niet echt afscheid kunnen nemen..het ging allemaal te snel..Daarom wou ik nog graag reageren op dat kalender verhaal bij een andere topic. Je verteld dat je een kalender van iemand had gekregen. Mijn eerste reactie was ook: wat ongepast. Maar dat was voordat ik een paar dagen geleden zomaar in een boek, een briefje van mijn geliefde gericht aan mij, tegen kwam. Geschreven op de dag dat we net hadden gehoord dat de kanker terug was. Ik kan je niet vertellen hoe blij ik hier mee was..een soort van teken van hem.. Daarom dacht ik: Zou het niet heel erg mooi zijn als jouw Patrick nu al bij elke dag van het jaar van die kalender iets voor jou opschrijft..een gedachte, een wens, een gedichtje...zodat je jaar in, jaar uit..elke dag een bericht van jouw Patrick hebt? Het is maar een gedachte hoor..maar nu ik weet hoe bijzonder het is om iets te lezen van je (overleden) geliefde, en ik graag zou willen dat ik nog meer van hem had, wil ik je deze gedachte toch meegeven! Nogmaals, heel heel sterkte toegewenst!
Dikke knuffel een onbekende lotgenoot.
Je kent me niet maar ik zag je reactie bij een ander onderwerp.Ik lees hier je verhaal en wil je hierbij ontzettend veel sterkte toewensen..ik heb geen woorden van troost voor je..je zult het allemaal zelf moeten dragen. Ik hoop dat je veel wijsheid zult ontvangen om te doen wat je moet doen! Je zit in een ongelooflijke moeilijke periode, met veel moeilijke keuzes..luister naar je hart en denk niet aan anderen. Ik heb ook mijn geliefde verloren aan kanker..ik weet dus een beetje wat je doormaakt..ik heb helaas niet echt afscheid kunnen nemen..het ging allemaal te snel..Daarom wou ik nog graag reageren op dat kalender verhaal bij een andere topic. Je verteld dat je een kalender van iemand had gekregen. Mijn eerste reactie was ook: wat ongepast. Maar dat was voordat ik een paar dagen geleden zomaar in een boek, een briefje van mijn geliefde gericht aan mij, tegen kwam. Geschreven op de dag dat we net hadden gehoord dat de kanker terug was. Ik kan je niet vertellen hoe blij ik hier mee was..een soort van teken van hem.. Daarom dacht ik: Zou het niet heel erg mooi zijn als jouw Patrick nu al bij elke dag van het jaar van die kalender iets voor jou opschrijft..een gedachte, een wens, een gedichtje...zodat je jaar in, jaar uit..elke dag een bericht van jouw Patrick hebt? Het is maar een gedachte hoor..maar nu ik weet hoe bijzonder het is om iets te lezen van je (overleden) geliefde, en ik graag zou willen dat ik nog meer van hem had, wil ik je deze gedachte toch meegeven! Nogmaals, heel heel sterkte toegewenst!
Dikke knuffel een onbekende lotgenoot.
donderdag 3 april 2008 om 20:35
Thnx weer allemaal!!
Het lijkt allemaal weer een beetje stabiel bij ons. Er is geen pijl op te trekken, en misschien gelukkig maar.
De leukemiecellen zijn na de 3e ophoging van de chemo weer langzaam aan het dalen, de leukemie is dus nog niet resistent voor de chemo. Het hoesten komt en gaat. De ontstekingen blijven zoals ze zijn. Gek gezegd misschien, maar wij zijn eigenlijk best blij met hoe het nu gaat. Behalve algehele misselijkheid wordt het in ieder geval nu nog even niet erger allemaal, dus wij zijn happy. We nemen gewoon genoegen met minder. Of beter gezegd met datgene wat we hebben.
Morgen is mijn Lief alweer 4!! maanden thuis! Gelukkig zitten de artsen er ook wel eens naast met hun voorspellingen................
Op naar de volgende maand, en wie weet kunnen we zelfs mijn verjaardag in mei nog samen vieren. Dat had ik op 4 december niet eens durven dromen.
Het is ook bizar hoe dicht blijheid en verdriet tegenwoordig naast elkaar staan. Er zijn dagen bij dat ik me echt goed voel (zoals vandaag) en morgen kan ik weer erg verdrietig zijn. Ik ben zo wisselvallig als het weer.
Meghan81: wat een mooie gedachte om de kalender te gebruiken voor kleine berichtjes!! Lief van je! Ik was daar zelf niet opgekomen. Het moet vreselijk zijn voor je dat je niet echt afscheid hebt kunnen nemen van je Lief. Een briefje van hem vinden in een boek is dan zo ontzettend waardevol....
Overigens ook voor jou een super dikke knuffel , want je krijgt vreselijk veel voor je kiezen! Ik denk wel dat je in de categorie kanjers valt. Je slaat je er toch maar weer doorheen! Veel sterkte tijdens het wachten op de volgende scan!
Het lijkt allemaal weer een beetje stabiel bij ons. Er is geen pijl op te trekken, en misschien gelukkig maar.
De leukemiecellen zijn na de 3e ophoging van de chemo weer langzaam aan het dalen, de leukemie is dus nog niet resistent voor de chemo. Het hoesten komt en gaat. De ontstekingen blijven zoals ze zijn. Gek gezegd misschien, maar wij zijn eigenlijk best blij met hoe het nu gaat. Behalve algehele misselijkheid wordt het in ieder geval nu nog even niet erger allemaal, dus wij zijn happy. We nemen gewoon genoegen met minder. Of beter gezegd met datgene wat we hebben.
Morgen is mijn Lief alweer 4!! maanden thuis! Gelukkig zitten de artsen er ook wel eens naast met hun voorspellingen................
Op naar de volgende maand, en wie weet kunnen we zelfs mijn verjaardag in mei nog samen vieren. Dat had ik op 4 december niet eens durven dromen.
Het is ook bizar hoe dicht blijheid en verdriet tegenwoordig naast elkaar staan. Er zijn dagen bij dat ik me echt goed voel (zoals vandaag) en morgen kan ik weer erg verdrietig zijn. Ik ben zo wisselvallig als het weer.
Meghan81: wat een mooie gedachte om de kalender te gebruiken voor kleine berichtjes!! Lief van je! Ik was daar zelf niet opgekomen. Het moet vreselijk zijn voor je dat je niet echt afscheid hebt kunnen nemen van je Lief. Een briefje van hem vinden in een boek is dan zo ontzettend waardevol....
Overigens ook voor jou een super dikke knuffel , want je krijgt vreselijk veel voor je kiezen! Ik denk wel dat je in de categorie kanjers valt. Je slaat je er toch maar weer doorheen! Veel sterkte tijdens het wachten op de volgende scan!
donderdag 3 april 2008 om 22:44
vrijdag 4 april 2008 om 14:36
Hoi kris...
Ik heb dit hele topic net gelezen en vind het enorm moedig en dapper van jullie dat jullie toch doorgezet hebben! Die artsen in Nederland snap ik niet, de reden ervan is (even in het kort): Vorige zomer had de vriendin van mijn oma een wond aan haar been die niet dicht ging, kon moeilijk fietsen volhouden enzovoort.. Zij naar de dokter: was ouderdom zeiden ze (ze is al in de 70) en later ging ze toch naar het ziekenhuis want het ging niet goed.. bleek dus ook acute leukemie te zijn. Het was een klap in ons gezicht want ze zou haar verjaardag (3 weken later) niet meer halen als er niets aan gedaan werd.
Maar... acute leukemie is de beste vorm van leukemie om te behandelen.. dus ik snap niet dat hun het ophadden gegeven.. zij heeft heel erg veel behandelingen gehad, in het ziekenhuis gelegen, enzovoort. maar ze is nu voor 100% genezen!!
Ik hoop dat dit bij jullie ook gebeurd... dat hij er weer helemaal bovenop komt.
Mijn schoonvader heeft al ruim 11 jaar leukemie(een andere vorm, ik weet niet welke) en hij heeft vorige zomer een beenmerg transplantatie gehad, maar het is nog niet echt genezen en hij slikt veel medicijnen. Ook hij heeft dat met ziek worden en infecties enzo.
Ik hoop echt dat je vriend snel beter word, en de leukemie uiteindelijk bestreden word. Ik vind het super van dat ziekenhuis in Gent dat ze de poging toch gingen wagen, want het gaat al een beetje vooruit.
Heel veel sterkte!!! en geniet van de dagen die nog gaan komen!
Ik heb dit hele topic net gelezen en vind het enorm moedig en dapper van jullie dat jullie toch doorgezet hebben! Die artsen in Nederland snap ik niet, de reden ervan is (even in het kort): Vorige zomer had de vriendin van mijn oma een wond aan haar been die niet dicht ging, kon moeilijk fietsen volhouden enzovoort.. Zij naar de dokter: was ouderdom zeiden ze (ze is al in de 70) en later ging ze toch naar het ziekenhuis want het ging niet goed.. bleek dus ook acute leukemie te zijn. Het was een klap in ons gezicht want ze zou haar verjaardag (3 weken later) niet meer halen als er niets aan gedaan werd.
Maar... acute leukemie is de beste vorm van leukemie om te behandelen.. dus ik snap niet dat hun het ophadden gegeven.. zij heeft heel erg veel behandelingen gehad, in het ziekenhuis gelegen, enzovoort. maar ze is nu voor 100% genezen!!
Ik hoop dat dit bij jullie ook gebeurd... dat hij er weer helemaal bovenop komt.
Mijn schoonvader heeft al ruim 11 jaar leukemie(een andere vorm, ik weet niet welke) en hij heeft vorige zomer een beenmerg transplantatie gehad, maar het is nog niet echt genezen en hij slikt veel medicijnen. Ook hij heeft dat met ziek worden en infecties enzo.
Ik hoop echt dat je vriend snel beter word, en de leukemie uiteindelijk bestreden word. Ik vind het super van dat ziekenhuis in Gent dat ze de poging toch gingen wagen, want het gaat al een beetje vooruit.
Heel veel sterkte!!! en geniet van de dagen die nog gaan komen!
vrijdag 4 april 2008 om 18:14
vrijdag 4 april 2008 om 18:15
Hoi AngeliqueX19,
helaas zijn we nog niet in Gent geweest (misschien is dat niet helemaal duidelijk naar voren gekomen in mijn topic). Dit doordat mijn man kwalen heeft waardoor hij nu ook niet in Gent behandeld kan worden. Daarbij is deze behandeling zo goed als van de baan. M.a.w. hij gaat niet beter worden, dat is voor 99,9% zeker.
Fijn dat de vriendin van jouw oma het wel heeft gered. Gelukkig gaat het soms ook goed. Overigens is het niet zonder meer zo dat acute leukemie goed te genezen is, het is erg afhankelijk van het type. Hoop ook dat het beter zal gaan met je schoonvader. Sterkte daarmee!
helaas zijn we nog niet in Gent geweest (misschien is dat niet helemaal duidelijk naar voren gekomen in mijn topic). Dit doordat mijn man kwalen heeft waardoor hij nu ook niet in Gent behandeld kan worden. Daarbij is deze behandeling zo goed als van de baan. M.a.w. hij gaat niet beter worden, dat is voor 99,9% zeker.
Fijn dat de vriendin van jouw oma het wel heeft gered. Gelukkig gaat het soms ook goed. Overigens is het niet zonder meer zo dat acute leukemie goed te genezen is, het is erg afhankelijk van het type. Hoop ook dat het beter zal gaan met je schoonvader. Sterkte daarmee!
vrijdag 4 april 2008 om 18:32
Kiks76: je berichtje kwam precies toen ik bezig was met een berichtje.
Gent is eigenlijk van de baan. We gaan wel volgende week contact opnemen met de arts, om te vragen of hij misschien toch mag komen ondanks de ontstekingen etc. Als we nog langer wachten dan komt het er zeker weten niet van, want de leukemiecellen mogen niet te hoog zijn. Nu die weer een beetje aan het dalen zijn, zou dit het moment moeten zijn om toch nog te gaan. Maar ja, ik ben bang dat ze nee zullen zeggen..........
Chardonnay: Nog even terugkomen op jouw berichtje van de vorige keer. Wat rot om te lezen dat je vader vorig jaar is overleden. Je zult een moeilijke tijd achter de rug hebben (en het zal nu nog moeilijk zijn zeker ook voor je moeder). Dikke
Wij hebben overigens besloten dat Pat thuis blijft als hij ziek wordt. We krijgen dan terminale thuiszorg. We willen gewoon dat hij thuis is in zijn eigen omgeving, en daarbij wil ik ook gewoon zelf voor hem blijven zorgen. Ik kan me goed voorstellen dat je vader ook graag thuis wilde blijven. Fijn ook dat je je moeder hebt kunnen helpen.
Gent is eigenlijk van de baan. We gaan wel volgende week contact opnemen met de arts, om te vragen of hij misschien toch mag komen ondanks de ontstekingen etc. Als we nog langer wachten dan komt het er zeker weten niet van, want de leukemiecellen mogen niet te hoog zijn. Nu die weer een beetje aan het dalen zijn, zou dit het moment moeten zijn om toch nog te gaan. Maar ja, ik ben bang dat ze nee zullen zeggen..........
Chardonnay: Nog even terugkomen op jouw berichtje van de vorige keer. Wat rot om te lezen dat je vader vorig jaar is overleden. Je zult een moeilijke tijd achter de rug hebben (en het zal nu nog moeilijk zijn zeker ook voor je moeder). Dikke
Wij hebben overigens besloten dat Pat thuis blijft als hij ziek wordt. We krijgen dan terminale thuiszorg. We willen gewoon dat hij thuis is in zijn eigen omgeving, en daarbij wil ik ook gewoon zelf voor hem blijven zorgen. Ik kan me goed voorstellen dat je vader ook graag thuis wilde blijven. Fijn ook dat je je moeder hebt kunnen helpen.
vrijdag 4 april 2008 om 20:20
Lieve Kris, wat lief dat je mij ook een geeft. Voor mij is het inmiddels al weer bijna een jaar geleden. En als ik zie hoe zwaar mijn moeder het nog steeds heeft..........Lieve kris, ik wou dat ik pijn bij je (en bij pat) weg kon nemen. Helaas kan dat niet. Meer dan een virtuele kan ik je helaas niet geven.
Maar weet dat je in de gedachten van vele forumsters bent. Je hebt er geen f.ck aan, maar hopelijk sterkt het je ooit in de toekomst.
Maar weet dat je in de gedachten van vele forumsters bent. Je hebt er geen f.ck aan, maar hopelijk sterkt het je ooit in de toekomst.
maandag 7 april 2008 om 21:11
Thnx meiden, voor jullie!
Soms zou ik willen dat we alle ellende in een bakje konden doen, en die even in de koelkast konden leggen. Even niet meer aan ziekte en overlijden denken. Even mentale rust...............
Gaat het even goed, dan gaat het daarna natuurlijk weer wat minder. Pat is vreselijk moe en komt sinds vrijdag zijn bed zo goed als niet meer uit. Iedere dag blijft hij langer liggen. Solidair als ik ben, doe ik dat nu ook. Resultaat, nog moeër en emotioneler dan normaal. Hoofdpijn van het liggen en van het huilen. Bah.
Vanaf morgen gaan we weer proberen de boel positief te benaderen. Leggen we even de negatieve vibe waar we in zitten in de koelkast. Lukt tot nu toe steeds, dus morgen ook!!
Soms zou ik willen dat we alle ellende in een bakje konden doen, en die even in de koelkast konden leggen. Even niet meer aan ziekte en overlijden denken. Even mentale rust...............
Gaat het even goed, dan gaat het daarna natuurlijk weer wat minder. Pat is vreselijk moe en komt sinds vrijdag zijn bed zo goed als niet meer uit. Iedere dag blijft hij langer liggen. Solidair als ik ben, doe ik dat nu ook. Resultaat, nog moeër en emotioneler dan normaal. Hoofdpijn van het liggen en van het huilen. Bah.
Vanaf morgen gaan we weer proberen de boel positief te benaderen. Leggen we even de negatieve vibe waar we in zitten in de koelkast. Lukt tot nu toe steeds, dus morgen ook!!
maandag 7 april 2008 om 23:22
