Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
maandag 7 april 2008 om 23:25
He lieve kris en Pat. Even afwezig geweest ivm de ziekte en overlijden van mijn schoonvader (helaas ook aan kanker maar gelukkig meer tijd gegund) en in jullie leven is alweer zoveel gebeurd en tegelijkertijd is zoveel stil blijven staan..
Rotziekte.
Even niet meer aan ziekte en overlijden denken, mentale rust en een heleboel meer nog willen jullie en het is je zó gegund.. Helaas mag het niet allemaal zo zijn.
Toch hoop ik dat jullie samen nog veel genietmomenten zullen hebben. Momenten waarop de zon even onverwacht en warm recht in je gezicht schijnt, veel momenten waarin je zo'n 'ik ken jou'-gevoel hebt als waarin je allang weet wat iemand gaat zeggen of je een blik uit duizenden herkent. Huil nog maar even samen, lig nog maar hopelijk heel, héél lang nog tegen elkaar aan. Neem nog maar even flink veel Kris-en-Pat-tijd.
Rotziekte.
Even niet meer aan ziekte en overlijden denken, mentale rust en een heleboel meer nog willen jullie en het is je zó gegund.. Helaas mag het niet allemaal zo zijn.
Toch hoop ik dat jullie samen nog veel genietmomenten zullen hebben. Momenten waarop de zon even onverwacht en warm recht in je gezicht schijnt, veel momenten waarin je zo'n 'ik ken jou'-gevoel hebt als waarin je allang weet wat iemand gaat zeggen of je een blik uit duizenden herkent. Huil nog maar even samen, lig nog maar hopelijk heel, héél lang nog tegen elkaar aan. Neem nog maar even flink veel Kris-en-Pat-tijd.
Computer says nooooo
maandag 14 april 2008 om 21:39
Lieve Kiks, Lapin, Red, Danique, Djinnie en Pocahontas en anderen die ik vergeten ben, bedankt voor jullie lieve woorden!
Lieve Summer: Gecondoleerd, en veel sterkte in deze moeilijke tijd. Uiteindelijk is alle tijd die je krijgt te kort als je iemand verliest die je liefhebt..... Koester de mooie herinneringen!
Ik heb het idee dat ik echt op aan het raken ben. De laatste dagen bestaan voor een groot deel uit huilen, en letterlijk verscheurd worden door verdriet. De leukemiecellen zijn nu al weer 2x gestegen (in een tijdsbestek van 4 dgn) en de chemo is weer verhoogd. In principe is dit de laatste verhoging en nu komt alles ineens zo dichtbij en ben ik opeens niet meer die stoere, krachtige vrouw die heel rationeel kan praten over overlijden en verder gaan. Ik ben er niet klaar voor. Pat wel. Hij heeft het overlijden een plek gegeven, het enige wat hem zorgen baart is de wijze waarop het gaat gebeuren. Dat blijft natuurlijk een grote vraag en dat is gewoon eng. Hij is zo dapper, bizar gewoon.
Ik had zo gehoopt dat mijn geheime krachtbron voldoende kracht zou bevatten totdat ik eindelijk in zou mogen storten. En ik baal van mezelf dat het uiteindelijk niet zo is.
Nu neem ik ook kalmeringstabletten, en ik was zo blij dat ik ze niet nodig had. Mede ook omdat ik wist dat er een moment zou komen dat ik ze wellicht vreselijk hard nodig zou gaan hebben en dat moment wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Helaas, ik ben geen Superwoman, ook al pretendeer ik dat graag te zijn.
Ik blijf gewoon denken, morgen gaat het vast weer wat beter. En zolang Pat dat kan, nou dan kan ik het toch zeker ook. Dat is toch wel het minste wat ik kan doen.
Lieve Summer: Gecondoleerd, en veel sterkte in deze moeilijke tijd. Uiteindelijk is alle tijd die je krijgt te kort als je iemand verliest die je liefhebt..... Koester de mooie herinneringen!
Ik heb het idee dat ik echt op aan het raken ben. De laatste dagen bestaan voor een groot deel uit huilen, en letterlijk verscheurd worden door verdriet. De leukemiecellen zijn nu al weer 2x gestegen (in een tijdsbestek van 4 dgn) en de chemo is weer verhoogd. In principe is dit de laatste verhoging en nu komt alles ineens zo dichtbij en ben ik opeens niet meer die stoere, krachtige vrouw die heel rationeel kan praten over overlijden en verder gaan. Ik ben er niet klaar voor. Pat wel. Hij heeft het overlijden een plek gegeven, het enige wat hem zorgen baart is de wijze waarop het gaat gebeuren. Dat blijft natuurlijk een grote vraag en dat is gewoon eng. Hij is zo dapper, bizar gewoon.
Ik had zo gehoopt dat mijn geheime krachtbron voldoende kracht zou bevatten totdat ik eindelijk in zou mogen storten. En ik baal van mezelf dat het uiteindelijk niet zo is.
Nu neem ik ook kalmeringstabletten, en ik was zo blij dat ik ze niet nodig had. Mede ook omdat ik wist dat er een moment zou komen dat ik ze wellicht vreselijk hard nodig zou gaan hebben en dat moment wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Helaas, ik ben geen Superwoman, ook al pretendeer ik dat graag te zijn.
Ik blijf gewoon denken, morgen gaat het vast weer wat beter. En zolang Pat dat kan, nou dan kan ik het toch zeker ook. Dat is toch wel het minste wat ik kan doen.
dinsdag 15 april 2008 om 00:18
Lieve Kris, nog even snel een berichtje voor ik naar bed ga.
Je hoeft helemaal geen superwoman te zijn. Ik heb het idee dat je het uitstekend doet. Vertrouw op je eigen kracht, want die heb je. Het is niet meer dan normaal dat je het regelmatig niet meer ziet zitten. Hoe kan het ook anders. En ik weet zeker dat je ergens nog een stukje reservekracht in je hebt, wat tevoorschijn komt op het moment dat het echt niet meer gaat.
Een hele dikke voor jou en Pat.
Je hoeft helemaal geen superwoman te zijn. Ik heb het idee dat je het uitstekend doet. Vertrouw op je eigen kracht, want die heb je. Het is niet meer dan normaal dat je het regelmatig niet meer ziet zitten. Hoe kan het ook anders. En ik weet zeker dat je ergens nog een stukje reservekracht in je hebt, wat tevoorschijn komt op het moment dat het echt niet meer gaat.
Een hele dikke voor jou en Pat.
dinsdag 15 april 2008 om 07:45
Ach jeetje Kris toch... Nee, je bent geen superwoman. Althans, in mijn ogen toch wel een beetje hoor, want ik vind je een kanjer! Maar je gaat je lief verliezen over ws niet al te lange tijd.. en dat maakt alles zo verdomde intens verdrietig. inderdaad, wat lapin ook al zegt: ik weet ook zeker als het moment dat je het echt nodig hebt dáár is, zul je zien dat er nog een beetje reservekracht tevoorschijn komt.
Heel veel liefs,
Heel veel liefs,
Computer says nooooo
dinsdag 15 april 2008 om 11:39
Lieve dappere Kris,
Je moet/kunt in overleg gaan met de artsen over
het overlijden van Pat. Als de tijd daar is hoeft hij
echt niet te lijden, meestal worden terminale mensen
in slaap gebracht(ik bedoel datde morfine verhoogd wordt)
en overlijden daarna heel rustig en vredig.
En gaan zo over naar wat hierna komt...
Heel veel sterkte en kracht, ook voor Pat!
Je moet/kunt in overleg gaan met de artsen over
het overlijden van Pat. Als de tijd daar is hoeft hij
echt niet te lijden, meestal worden terminale mensen
in slaap gebracht(ik bedoel datde morfine verhoogd wordt)
en overlijden daarna heel rustig en vredig.
En gaan zo over naar wat hierna komt...
Heel veel sterkte en kracht, ook voor Pat!
dinsdag 15 april 2008 om 12:54
Is misschien ook een idee, van Sandra. Alhoewel ik me eigenlijk bijna niet kan voorstellen dat dat niet al gebeurd is..
Morfine hoeft overigens helemaal niet meteen synoniem voor 'slaap' of 'allerlaatste fase' te zijn.. mss overbodig maar ter verduidelijking. Voor mijn schoonvader was dat nl niet duidelijk, die schrok zich een ongeluk toen hem dus werd voorgesteld wat morfine tegen de pijn te nemen.
Uiteindelijk is hij de dag daarna al gestorven, heel 'wakker', maar toch rustig en zonder pijn. Erg mooi (voor zover je daarvan kan spreken natuurlijk).
En ik wilde je ook nog even bedanken voor je lieve condoleances, Kris, want dat was ik vergeten..
Morfine hoeft overigens helemaal niet meteen synoniem voor 'slaap' of 'allerlaatste fase' te zijn.. mss overbodig maar ter verduidelijking. Voor mijn schoonvader was dat nl niet duidelijk, die schrok zich een ongeluk toen hem dus werd voorgesteld wat morfine tegen de pijn te nemen.
Uiteindelijk is hij de dag daarna al gestorven, heel 'wakker', maar toch rustig en zonder pijn. Erg mooi (voor zover je daarvan kan spreken natuurlijk).
En ik wilde je ook nog even bedanken voor je lieve condoleances, Kris, want dat was ik vergeten..
Computer says nooooo
woensdag 16 april 2008 om 18:49
Bedankt weer allemaal voor jullie oppeppende berichtjes!
Bedankt voor de tips over pijnbestrijding. We hebben hier overigens al in een vroeg stadium over gesproken (in de eerste week dat Pat thuis was in dec). Met de huisarts is het ook allemaal doorgesproken. Vooralsnog is het ook nog niet zover.
En als het zover is dan weten we hoe ver we willen gaan.
We zijn erg open naar elkaar (en anderen) toe ten aanzien van het overlijden. We praten over alles en wachten niet onnodig lang om zaken aan de orde te stellen of te regelen (en daarbij ben ik een regelmiep dus ik regel dingen eerder te vroeg dan te laat). Wat we niet weten vragen we gewoon (boeit me ook niks of het rare vragen zijn) of we zoeken zelf naar info.
Summer: het klopt dat morfine erg definitief klinkt, je eerste reactie is vaak dat je dat alleen krijgt als het einde echt nabij is.
Dat hadden wij ook (snap ook wel dat je schoonvader dat ook had. 'Gelukkig' is je schoonvader vredig gestorven, daar gaat toch je voorkeur naar uit, denk ik). Pat heeft gelukkig nog geen klachten die bestreden moeten worden met morfine. Het is met leukemie gewoon erg onduidelijk welke problemen je gaat krijgen wanneer de leukemiecellen over de 100 gaan.
Volgende week heb ik een afspraak met de psycholoog, misschien gaat dat me toch helpen om deze laatste periode door te komen (en daarna weer op te krabbelen). Het is gewoon moeilijk. En ik kan mijn best blijven doen om het alleen op te lossen, maar ik kan ook gewoon toegeven dat ik misschien toch ook een beetje hulp nodig heb. En een psycholoog is toch anders dan familie of vrienden, ik denk dat het soms beter kan werken met een buitenstaander.
We gaan het zien!
Bedankt voor de tips over pijnbestrijding. We hebben hier overigens al in een vroeg stadium over gesproken (in de eerste week dat Pat thuis was in dec). Met de huisarts is het ook allemaal doorgesproken. Vooralsnog is het ook nog niet zover.
En als het zover is dan weten we hoe ver we willen gaan.
We zijn erg open naar elkaar (en anderen) toe ten aanzien van het overlijden. We praten over alles en wachten niet onnodig lang om zaken aan de orde te stellen of te regelen (en daarbij ben ik een regelmiep dus ik regel dingen eerder te vroeg dan te laat). Wat we niet weten vragen we gewoon (boeit me ook niks of het rare vragen zijn) of we zoeken zelf naar info.
Summer: het klopt dat morfine erg definitief klinkt, je eerste reactie is vaak dat je dat alleen krijgt als het einde echt nabij is.
Dat hadden wij ook (snap ook wel dat je schoonvader dat ook had. 'Gelukkig' is je schoonvader vredig gestorven, daar gaat toch je voorkeur naar uit, denk ik). Pat heeft gelukkig nog geen klachten die bestreden moeten worden met morfine. Het is met leukemie gewoon erg onduidelijk welke problemen je gaat krijgen wanneer de leukemiecellen over de 100 gaan.
Volgende week heb ik een afspraak met de psycholoog, misschien gaat dat me toch helpen om deze laatste periode door te komen (en daarna weer op te krabbelen). Het is gewoon moeilijk. En ik kan mijn best blijven doen om het alleen op te lossen, maar ik kan ook gewoon toegeven dat ik misschien toch ook een beetje hulp nodig heb. En een psycholoog is toch anders dan familie of vrienden, ik denk dat het soms beter kan werken met een buitenstaander.
We gaan het zien!
woensdag 16 april 2008 om 19:16
woensdag 16 april 2008 om 19:18
Lieve dappere Kris,
Vaak denken we: ik kan het wel alleen, heb geen hulp van anderen nodig.
En we redden het ook heel lang alleen, zonder die helpende hand.
Maar de hand die je wordt toe gestoken met de hulp die die biedt is er één om aan te nemen meid.
Maak er gebruik van, hij is er voor jou!
van Red.
Vaak denken we: ik kan het wel alleen, heb geen hulp van anderen nodig.
En we redden het ook heel lang alleen, zonder die helpende hand.
Maar de hand die je wordt toe gestoken met de hulp die die biedt is er één om aan te nemen meid.
Maak er gebruik van, hij is er voor jou!
van Red.
woensdag 16 april 2008 om 20:15
Hoi lieve kris, wat mooi dat jullie zo open kunnen zijn. Naar elkaar en je omgeving. Dat vind ik echt een kracht.
Ik vind het super dat je de hulp van een psycholoog hebt ingeroepen om je nu bij te staan. Ik denk dat je daar veel baat bij kunt hebben en soms is het idd een voordeel als het wat minder 'dichtbij' is, zoals familie/vrienden. Laatstgenoemden hebben natuurlijk onmetelijk veel empathie, maar een psych kan wellicht wat professionele handvatten aanreiken. Soort van 'best of both'.
Ik vind het super dat je de hulp van een psycholoog hebt ingeroepen om je nu bij te staan. Ik denk dat je daar veel baat bij kunt hebben en soms is het idd een voordeel als het wat minder 'dichtbij' is, zoals familie/vrienden. Laatstgenoemden hebben natuurlijk onmetelijk veel empathie, maar een psych kan wellicht wat professionele handvatten aanreiken. Soort van 'best of both'.
Computer says nooooo
woensdag 16 april 2008 om 20:19
Lieve Kris,
Je bent echt een superkanjer! Ik vind het zo bewonderingswaardig zoals jij met de situatie om gaat. En tegelijkertijd vind je nog ruimte om medeforumsters een hart onder de riem te steken. Meid, echt waar, je bent een mooi mens. voor jou en je lieve Pat. Jullie zijn in mijn gedachten.
Liefs Sjar.
Je bent echt een superkanjer! Ik vind het zo bewonderingswaardig zoals jij met de situatie om gaat. En tegelijkertijd vind je nog ruimte om medeforumsters een hart onder de riem te steken. Meid, echt waar, je bent een mooi mens. voor jou en je lieve Pat. Jullie zijn in mijn gedachten.
Liefs Sjar.
dinsdag 22 april 2008 om 10:33
Wat zijn jullie allemaal weer lief voor me!! Thnx!!
Djinnie: Morgen heb ik de intake bij de psycholoog. Het is via mijn werk geregeld, dus ik kon gelukkig snel terecht.
Ik las dat jij inmiddels ook terecht kunt, gelukkig is dat dan ook snel gegaan.
Ik heb maar besloten weer te gaan sporten. Pat slaapt toch uit, dus dan kan ik de ochtendlessen gaan volgen. Het liefst ben ik bij hem, maar ik moet mezelf weer gaan opladen en in een normaal ritme terug zien te komen. Pat was helemaal blij toen ik het vertelde, want hij vindt het afschuwelijk dat mijn leven nu zo beperkt is. En ik dingen die ik graag doe nu minder doe of helemaal niet. Ik denk dan alleen dat ik nog genoeg tijd heb om al die dingen weer te gaan doen, en mijn tijd met hem is beperkt.
Gisteren zat ik de Linda Wonen te lezen en kwam ik een stukje tegen over DNA-kunst. Ik heb daarnet informatie opgevraagd. Dat vind ik wel mooi, Pat in DNA-vorm (op canvas) bij mij aan de wand. Hij vindt het zelf ook een leuk idee. Ik wil het snel regelen zodat hij het zelf ook nog kan zien.
Donderdag weer naar het ziekenhuis. Kijken wat de leukemiecellen de afgelopen 1,5 week hebben gedaan. We vrezen het ergste, gelet op hoe Pat zich voelt (belabberd, vreselijk moe en hij eet een stuk minder). We zien het wel.
Djinnie: Morgen heb ik de intake bij de psycholoog. Het is via mijn werk geregeld, dus ik kon gelukkig snel terecht.
Ik las dat jij inmiddels ook terecht kunt, gelukkig is dat dan ook snel gegaan.
Ik heb maar besloten weer te gaan sporten. Pat slaapt toch uit, dus dan kan ik de ochtendlessen gaan volgen. Het liefst ben ik bij hem, maar ik moet mezelf weer gaan opladen en in een normaal ritme terug zien te komen. Pat was helemaal blij toen ik het vertelde, want hij vindt het afschuwelijk dat mijn leven nu zo beperkt is. En ik dingen die ik graag doe nu minder doe of helemaal niet. Ik denk dan alleen dat ik nog genoeg tijd heb om al die dingen weer te gaan doen, en mijn tijd met hem is beperkt.
Gisteren zat ik de Linda Wonen te lezen en kwam ik een stukje tegen over DNA-kunst. Ik heb daarnet informatie opgevraagd. Dat vind ik wel mooi, Pat in DNA-vorm (op canvas) bij mij aan de wand. Hij vindt het zelf ook een leuk idee. Ik wil het snel regelen zodat hij het zelf ook nog kan zien.
Donderdag weer naar het ziekenhuis. Kijken wat de leukemiecellen de afgelopen 1,5 week hebben gedaan. We vrezen het ergste, gelet op hoe Pat zich voelt (belabberd, vreselijk moe en hij eet een stuk minder). We zien het wel.
dinsdag 22 april 2008 om 10:50
