Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
zondag 4 mei 2008 om 14:34
Lieve Kris,
Wat moet het toch allemaal vreselijk voor je zijn.
De frustratie om het niet vinden van de juiste antibiotica, de vermoeidheid , die vooral geestelijk zo vreselijk zwaar zal zijn, en bovenal het aanschouwen van de achteruit gang van je man.
Ik wens je héél veel sterkte toe.
Ik denk aan jullie.
en van Red.
Wat moet het toch allemaal vreselijk voor je zijn.
De frustratie om het niet vinden van de juiste antibiotica, de vermoeidheid , die vooral geestelijk zo vreselijk zwaar zal zijn, en bovenal het aanschouwen van de achteruit gang van je man.
Ik wens je héél veel sterkte toe.
Ik denk aan jullie.
en van Red.
maandag 19 mei 2008 om 21:45
Hoi allemaal,
allereerst weer bedankt voor de virtuele knuffels en lieve woorden!!
Ik ben bijna niet meer op het forum geweest. Het lukt me steeds niet om er even rustig voor te gaan zitten en dan moet ik het afraffelen enzo. Zo ook nu, maar ik wil toch even snel wat van me laten weten.
Mijn Lief ligt al dagen op bed. Hij heeft een bloeding gehad in zijn voet waardoor hij niet kan lopen. Vandaag zijn we daarom ook niet naar het ziekenhuis geweest. Het is echt waardeloos voor hem, nu kan hij echt helemaal niks meer zelf. Verder blijft alles hetzelfde, ontstekingen die niet over gaan. Geen enkele antibiotica helpt etc etc etc etc. Er gaat niks af, er komen alleen maar kwalen bij. Ik ren de hele dag de trap op en neer. Ik probeer het maar te zien als een goede workout.
Nu lijkt het alsof er met zijn andere voet hetzelfde gaat gebeuren. Zijn bloed is zo dun, en zijn vaten zijn zo slecht dat dit wel een keer moest gaan gebeuren. En alle medicatie doet daar denk ik nog een schepje bovenop. Kortom positief blijven is best moeilijk, en zeker voor hem. Zijn lichaam is eigenlijk gewoon op. En nu voelt hij het ook echt zo. Kon ik hem maar wat energie van mij geven, helaas werkt het niet zo.
Met mij gaat het eigenlijk wel redelijk. Heb geprobeerd een beetje op te laden met het mooie weer, en dat heeft gewerkt. Ik kan weer veel meer hebben. Scheelt ook dat ik de hele dag aan het rennen en vliegen ben, waardoor ik ook niet echt de kans krijg om na te denken over alle ellende. Ik wil er nu gewoon voor Pat zijn en doe mijn best om dat zo goed mogelijk te doen.
Als het weer wat beter gaat hier kom ik weer vaker op het forum!
Ik vind het overigens geweldig lief dat jullie met ons meeleven en ons steunen!
Liefs, ,
Kris
p.s. Djinnie: ik heb nog niet bij kunnen lezen op jouw topic. Ik hoop dat het naar omstandigheden goed met jullie gaat. Weet dat ik aan jullie denk!! Heel veel sterkte!
allereerst weer bedankt voor de virtuele knuffels en lieve woorden!!
Ik ben bijna niet meer op het forum geweest. Het lukt me steeds niet om er even rustig voor te gaan zitten en dan moet ik het afraffelen enzo. Zo ook nu, maar ik wil toch even snel wat van me laten weten.
Mijn Lief ligt al dagen op bed. Hij heeft een bloeding gehad in zijn voet waardoor hij niet kan lopen. Vandaag zijn we daarom ook niet naar het ziekenhuis geweest. Het is echt waardeloos voor hem, nu kan hij echt helemaal niks meer zelf. Verder blijft alles hetzelfde, ontstekingen die niet over gaan. Geen enkele antibiotica helpt etc etc etc etc. Er gaat niks af, er komen alleen maar kwalen bij. Ik ren de hele dag de trap op en neer. Ik probeer het maar te zien als een goede workout.
Nu lijkt het alsof er met zijn andere voet hetzelfde gaat gebeuren. Zijn bloed is zo dun, en zijn vaten zijn zo slecht dat dit wel een keer moest gaan gebeuren. En alle medicatie doet daar denk ik nog een schepje bovenop. Kortom positief blijven is best moeilijk, en zeker voor hem. Zijn lichaam is eigenlijk gewoon op. En nu voelt hij het ook echt zo. Kon ik hem maar wat energie van mij geven, helaas werkt het niet zo.
Met mij gaat het eigenlijk wel redelijk. Heb geprobeerd een beetje op te laden met het mooie weer, en dat heeft gewerkt. Ik kan weer veel meer hebben. Scheelt ook dat ik de hele dag aan het rennen en vliegen ben, waardoor ik ook niet echt de kans krijg om na te denken over alle ellende. Ik wil er nu gewoon voor Pat zijn en doe mijn best om dat zo goed mogelijk te doen.
Als het weer wat beter gaat hier kom ik weer vaker op het forum!
Ik vind het overigens geweldig lief dat jullie met ons meeleven en ons steunen!
Liefs, ,
Kris
p.s. Djinnie: ik heb nog niet bij kunnen lezen op jouw topic. Ik hoop dat het naar omstandigheden goed met jullie gaat. Weet dat ik aan jullie denk!! Heel veel sterkte!
maandag 19 mei 2008 om 21:52
Lieve Kris, je hoeft je niet te verontschuldigen als je hier weinig komt hoor! Dat is toch meer dan begrijpelijk. Je hebt wel iets anders aan je hoofd dan het forum.
Ik vind het verschrikkelijk te lezen dat het zo slecht gaat. Al weet je dat dit gaat komen, je hoopt altijd dat het nog even goed blijft gaan.
Heel veel sterkte weer en een hele hoop
Ik vind het verschrikkelijk te lezen dat het zo slecht gaat. Al weet je dat dit gaat komen, je hoopt altijd dat het nog even goed blijft gaan.
Heel veel sterkte weer en een hele hoop
dinsdag 20 mei 2008 om 09:59
zondag 25 mei 2008 om 22:53
Zware week achte de rug. Mijn Lief heeft veel pijnklachten en het is nog niet gelukt om de pijnstilling goed ingesteld te krijgen. Het was zodanig dat hij met de ambulance naar het ziekenhuis moest voor de transfusies, omdat het met eigen vervoer gewoon niet mogelijk was. Zittend in de ambulance gaat er erg veel door je hoofd. Dit soort momenten laten ons beseffen dat het toch wel erg slecht gaat momenteel, ondanks het feit dat we nog steeds proberen te doen alsof het best redelijk gaat.
Door een bloeding in zijn voet is lopen heel erg pijnlijk en is hij bijna de hele dag boven (de trap afgaan is een hele opgave). Door de morfine is hij heel erg duf en slaapt hij erg veel. Hij probeert iedere dag toch even naar beneden te komen (zoals nu om Lost te kijken) zodat hij niet de hele dag in bed ligt.
Apart hoe we steeds weer belanden in een nieuwe routine en ons aanpassen aan datgene wat de nieuwe situatie van ons vraagt. We zijn tevreden met steeds minder, en koesteren alle momenten die we samen hebben. Zoals de momenten dat we samen in bed liggen te kletsen, lachen, huilen, herinneringen ophalen en fantaseren over wat we allemaal gaan doen als hij op miraculeuze wijze zou komen te herstellen. Kortom genieten van de momenten die dat toestaan en hopen op een betere volgende dag.
Door een bloeding in zijn voet is lopen heel erg pijnlijk en is hij bijna de hele dag boven (de trap afgaan is een hele opgave). Door de morfine is hij heel erg duf en slaapt hij erg veel. Hij probeert iedere dag toch even naar beneden te komen (zoals nu om Lost te kijken) zodat hij niet de hele dag in bed ligt.
Apart hoe we steeds weer belanden in een nieuwe routine en ons aanpassen aan datgene wat de nieuwe situatie van ons vraagt. We zijn tevreden met steeds minder, en koesteren alle momenten die we samen hebben. Zoals de momenten dat we samen in bed liggen te kletsen, lachen, huilen, herinneringen ophalen en fantaseren over wat we allemaal gaan doen als hij op miraculeuze wijze zou komen te herstellen. Kortom genieten van de momenten die dat toestaan en hopen op een betere volgende dag.
zondag 25 mei 2008 om 23:17
maandag 26 mei 2008 om 00:18
Meid wat doe je het goed. Hier zijn geen spelregels voor, hier heb je geen handleiding voor klaar. Iedere keer als ik je stukjes lees, zie ik je moed en doorzettingsvermogen. Je bent zo druk om deze laatste tijd voor jullie samen zo liefdevol mogelijk in te vullen. Ik vind je geweldig, ik vind je een superbabe.
