Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
zondag 8 juni 2008 om 22:48
quote:Kris10a schreef op 08 juni 2008 @ 21:45:
Lieve meiden bedankt weer voor jullie berichtjes!!
En Mimsey je hebt gelijk, ik zou zoveel meer willen doen dan in mijn vermogen ligt en vergeet dan een beetje die dingen die ik wel doe.
Het gaat hier overigens heel erg slecht. Pat gaat met grote stappen achteruit. De stoel zal niet veel gebruikt gaan worden. Hij is er overigens wel heel erg blij mee!
Zijn koorts krijgen we niet meer omlaag en hij is helemaal op. Hij kan niet meer en is er eigenlijk klaar mee. Ik helaas nog niet, maar als zijn lichaam niet meer kan dan kan ik daar ook weinig aan veranderen.
Ik ben erg bang dat ik niet meer met goede berichten zal komen, maar alleen nog met het allerslechtste bericht wat ik voorlopig nog niet had willen schrijven. Helaas komt het met grote passen dichterbij. Sterk zijn moet nu nog even, maar of ik het ook daadwerkelijk kan is een 2e..........
Sterkte!!
Lieve meiden bedankt weer voor jullie berichtjes!!
En Mimsey je hebt gelijk, ik zou zoveel meer willen doen dan in mijn vermogen ligt en vergeet dan een beetje die dingen die ik wel doe.
Het gaat hier overigens heel erg slecht. Pat gaat met grote stappen achteruit. De stoel zal niet veel gebruikt gaan worden. Hij is er overigens wel heel erg blij mee!
Zijn koorts krijgen we niet meer omlaag en hij is helemaal op. Hij kan niet meer en is er eigenlijk klaar mee. Ik helaas nog niet, maar als zijn lichaam niet meer kan dan kan ik daar ook weinig aan veranderen.
Ik ben erg bang dat ik niet meer met goede berichten zal komen, maar alleen nog met het allerslechtste bericht wat ik voorlopig nog niet had willen schrijven. Helaas komt het met grote passen dichterbij. Sterk zijn moet nu nog even, maar of ik het ook daadwerkelijk kan is een 2e..........
Sterkte!!
zondag 8 juni 2008 om 22:54
Oh meid, dit is werkelijk veels te snel.
Heel veel sterkte de komende tijd, en hou Patrick stevig vast.
Doe wat goed voelt, dat heb ik vaker gezegd, maar nu zeg ik het nogmaals. Heb even volledige maling aan entiquette en verwachtingen, maar luister naar jullie beider hart. En zeg hem wat je te zeggen hebt. Ookal denk je "dat komt later wel", of "ik wil hem niet verdrietig maken"; zeg het. Neem hem, maar ook jezelf serieus.
Nu ja, ik hoop dat hij wonderwel nog opknapt, en dat de koorts zal zakken. Maar als dat niet zo moge zijn; dan hoop ik dat de tijd die jullie nog rest een goede zal zijn.
Ik denk aan je.
Heel veel sterkte de komende tijd, en hou Patrick stevig vast.
Doe wat goed voelt, dat heb ik vaker gezegd, maar nu zeg ik het nogmaals. Heb even volledige maling aan entiquette en verwachtingen, maar luister naar jullie beider hart. En zeg hem wat je te zeggen hebt. Ookal denk je "dat komt later wel", of "ik wil hem niet verdrietig maken"; zeg het. Neem hem, maar ook jezelf serieus.
Nu ja, ik hoop dat hij wonderwel nog opknapt, en dat de koorts zal zakken. Maar als dat niet zo moge zijn; dan hoop ik dat de tijd die jullie nog rest een goede zal zijn.
Ik denk aan je.
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 8 juni 2008 om 22:59
wat verdrietig dat het nu toch plots zo hard achteruit gaat. Je verwacht dat het moment komt maar je bent er nooit klaar voor... Heel veel sterkte !
@Mimsey wat is die foto van jou vent (Hero toch?) en je meiske toch prachtig. Echt iets om te koesteren, zowel de foto als de herinnering van het moment op de foto.
@Mimsey wat is die foto van jou vent (Hero toch?) en je meiske toch prachtig. Echt iets om te koesteren, zowel de foto als de herinnering van het moment op de foto.
maandag 9 juni 2008 om 08:08
maandag 9 juni 2008 om 10:57
De illusie dat we van elkaar gescheiden zijn
is een optische misvatting van ons bewustzijn.
Albert Einstein
Ik wens je alle kracht en een onophoudelijke stroom aan onvoorwaardelijke liefde en overgave....
Mijn gedachtes zijn bij jullie....
Ik ben er geheel van overtuigd dat de ziel onvergankelijk is
en dat haar werking voortduurt van eeuwigheid tot eeuwigheid.
Zoals de zon die voor onze aardse ogen 's avonds schijnt onder te gaan,
maar in werkelijkheid nooit ondergaat en onafgebroken voortgaat zijn licht te verspreiden.
Wolfgang von Goethe
maandag 9 juni 2008 om 21:01
wat vreselijk dat hij echt achteruit gaat,en dat zijn koorts niet wil zakken. en dan jullie ondanks dat nog van hele kleine dingen kunt genieten. je doet het echt goed allemaal! je vriend zal wel heel blij met je wezen je doet zoveel van hem! ik wil jullie heel veel kracht geven. ik denk aan jullie! groetjes djinnie
