Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
sterkte. Ik hoop dat er nog tijd en gezondheid/energie is om meer herinneringen te maken.
woensdag 5 december 2007 om 14:12
Lieve Kris,
Wat vreselijk dat jullie dit moeten meemaken. Zo snel gegaan, zo jong.
Kon iemand je maar vertellen hoe je de komende tijd verder moet gaan.
Ik weet het ook niet, voor dit soort dingen is onmogelijk een gebruiksaanwijzing te maken. Wil je heel veel succes wensen! Ik hoop voor jullie dat je op een mooie manier afscheid van elkaar kan nemen.
knuffel
Wat vreselijk dat jullie dit moeten meemaken. Zo snel gegaan, zo jong.
Kon iemand je maar vertellen hoe je de komende tijd verder moet gaan.
Ik weet het ook niet, voor dit soort dingen is onmogelijk een gebruiksaanwijzing te maken. Wil je heel veel succes wensen! Ik hoop voor jullie dat je op een mooie manier afscheid van elkaar kan nemen.
knuffel
woensdag 5 december 2007 om 14:16
Wát een intens en onnoemelijk verdriet moet jij voelen. En hoe machteloos zul je zijn.
Ik kan ( als moeder van een meisje van 10 met acute leukemie) alleen maar tegen je zeggen: Pak wat je pakken kunt met elkaar, en geniet van al het kleins wat jullie nog gegeven is.
Natuurlijk moet je het eerst een plekje zien te geven. Accepteren dat je vriend uitbehandeld is. Na het zoveelste recidief blijkt de kanker toch sterker, dat is een klap in je gezicht.
Gun jezelf en je vriend de tijd dit te verwerken. Vanuit daar kan je samen verder.
Een welgemeende arm om je heen.
En alle kracht toegewent voor de komende periode....
Liefs Zoyla
Ik kan ( als moeder van een meisje van 10 met acute leukemie) alleen maar tegen je zeggen: Pak wat je pakken kunt met elkaar, en geniet van al het kleins wat jullie nog gegeven is.
Natuurlijk moet je het eerst een plekje zien te geven. Accepteren dat je vriend uitbehandeld is. Na het zoveelste recidief blijkt de kanker toch sterker, dat is een klap in je gezicht.
Gun jezelf en je vriend de tijd dit te verwerken. Vanuit daar kan je samen verder.
Een welgemeende arm om je heen.
En alle kracht toegewent voor de komende periode....
Liefs Zoyla
woensdag 5 december 2007 om 14:18
Wat heavy. Hoe kun je nu afscheid nemen van je geliefde? Degene die je nog jaaaaaren bij je wil hebben om al jullie plannen uit te werken en te voltooien. Wanneer is het laatste woord hier op aarde tegen elkaar gezegd??
Tranen....bij mij! Hoe moet jij je voelen, pfffff. Denk niet dat ik maar een greintje van jou onmacht en verdriet kan voelen.
Hoop iig dat jullie veel steun van je naasten krijgt.
Heel veel sterkte!
Een mega dikke
Tranen....bij mij! Hoe moet jij je voelen, pfffff. Denk niet dat ik maar een greintje van jou onmacht en verdriet kan voelen.
Hoop iig dat jullie veel steun van je naasten krijgt.
Heel veel sterkte!
Een mega dikke
woensdag 5 december 2007 om 14:18
woensdag 5 december 2007 om 14:26
Krist10a, ik ken je verder niet, maar ik weet op dit soort ernstige dingen niets meer te zeggen. Ik kan soms dingen in mijn leven relativeren met humor, maar niet in dit soort zaken, dat is gewoon te erg.
Mijn gezondheid is niet optimaal, maar je vriend is er vele malen erger aan toe. Ik zou iedereen willen vertellen: als je gewoon gezond bent, is dat eigenlijk heel bijzonder. Haal alles uit het leven nu dat nog kan. Te veel, te vaak hoor ik van mensen die toch ergens tegen aan lopen. De media laten een beeld zien van shiny happy people, maar dat is uitzonderlijk.
Pluk de dag, de tijd die je nog hebt met je vriend.
[bewerkt door moderator, ivm offtopic posting]
Mijn gezondheid is niet optimaal, maar je vriend is er vele malen erger aan toe. Ik zou iedereen willen vertellen: als je gewoon gezond bent, is dat eigenlijk heel bijzonder. Haal alles uit het leven nu dat nog kan. Te veel, te vaak hoor ik van mensen die toch ergens tegen aan lopen. De media laten een beeld zien van shiny happy people, maar dat is uitzonderlijk.
Pluk de dag, de tijd die je nog hebt met je vriend.
[bewerkt door moderator, ivm offtopic posting]
woensdag 5 december 2007 om 14:32
Het laat me niet los.
Als je me wilt mailen, om ervaringen uit te wisselen of voor een hart onder de riem, doe het dan ajb.
Mijn mail adres is:
zoylala@hotmail.com
ps Clivec al geprobeerd voor je vriend? Vast wel natuurlijk. Maar ik probeer ff met je mee te denken als je het niet erg vindt. Ik zou nml voor mijn gevoel het onderste uit de kan proberen te halen als ik in jou schoenen zou staan. Ik moet er niet aan denken dat mijn Iris een recidief krijgt ofzo. Al helemaal niet tijdens de behandeling.
Een beenmergtransplantatie wil je ook je kind liever besparen.
Maar mail me als je je hart wilt luchten. Ik bied je graag een luisterend oor aan.
ps in welk ziekenhuis lopen jullie?
Liefs Zoyla
Als je me wilt mailen, om ervaringen uit te wisselen of voor een hart onder de riem, doe het dan ajb.
Mijn mail adres is:
zoylala@hotmail.com
ps Clivec al geprobeerd voor je vriend? Vast wel natuurlijk. Maar ik probeer ff met je mee te denken als je het niet erg vindt. Ik zou nml voor mijn gevoel het onderste uit de kan proberen te halen als ik in jou schoenen zou staan. Ik moet er niet aan denken dat mijn Iris een recidief krijgt ofzo. Al helemaal niet tijdens de behandeling.
Een beenmergtransplantatie wil je ook je kind liever besparen.
Maar mail me als je je hart wilt luchten. Ik bied je graag een luisterend oor aan.
ps in welk ziekenhuis lopen jullie?
Liefs Zoyla
woensdag 5 december 2007 om 14:33
Lieve Kris10a... ik had al eea gelezen op het topic bij Danique.
Meid wat leef ik met jullie mee in deze ontzettende zware tijden.
Een klein stukje van Liselore Gerritsen voor jou en Patrick:
"Sta even stil"
sta even stil
draai je niet om
en kijk ook niet vooruit
tel de seconden
niet de uren
adem in en uit
sta even stil
en leg je armen
langs je lijf
voel je voeten
op de aarde
want dit is je verblijf
sta even stil
en weet het weer
leg het nooit iemand uit
aan liefde
is niets uit te leggen
adem haar in en uit
Meid wat leef ik met jullie mee in deze ontzettende zware tijden.
Een klein stukje van Liselore Gerritsen voor jou en Patrick:
"Sta even stil"
sta even stil
draai je niet om
en kijk ook niet vooruit
tel de seconden
niet de uren
adem in en uit
sta even stil
en leg je armen
langs je lijf
voel je voeten
op de aarde
want dit is je verblijf
sta even stil
en weet het weer
leg het nooit iemand uit
aan liefde
is niets uit te leggen
adem haar in en uit
Computer says nooooo
woensdag 5 december 2007 om 14:38
Lieve meid. Wat ongelofelijk zielig. Hier zijn geen woorden voor. Wat een onrecht! Voel in elk geval wat je voelt en probeer dat met elkaar te voelen. Neem de tijd voor je verdriet. Je kan niet expres mooie momenten organiseren, je weet niet van te voren wat je je gaat herinneren. Je herinnert je de momenten waarop het echt is, of dat nou echt gelukkig of echt verdrietig is. Dus: een dag tegelijk, een uur tegelijk zelfs... Ik wens je heel veel sterkte.
woensdag 5 december 2007 om 14:39
Lieve Kris, wat een afschuwelijk nieuws voor jou, Patrick en alle andere betrokkenen. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe.
Mijn vader is in juni overleden aan een hersentumor. Wij hebben de laatste maanden heel intens beleefd. Hopelijk zullen jullie dat ook doen. Ik haal daar namelijk heel veel kracht uit. Het maakt het verdriet niet minder maar wel dragelijker.
Heel veel sterkte meid.
Mijn vader is in juni overleden aan een hersentumor. Wij hebben de laatste maanden heel intens beleefd. Hopelijk zullen jullie dat ook doen. Ik haal daar namelijk heel veel kracht uit. Het maakt het verdriet niet minder maar wel dragelijker.
Heel veel sterkte meid.
woensdag 5 december 2007 om 14:46
en dan ineens word je door zo`n posting weer even met je neus op de feiten gedrukt.... waar maken we ons toch allemaal druk om als dit ineens je leven binnen komt donderen...
je realiseert je ineens dat alle kleine onbenulligheden waar we normaal vol in gaan met z`n allen als sneeuw voor de zon verdwijnen en je ziet ineens waar het echt om draait in het leven.
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik je alle steun en sterkte in de wereld toe wens! Geniet iedere seconde die je hebt van elkaar en maak het mooist van je leven zoals je dat samen zou willen doen....
oh en Zoyla: meid wat ben jij toch geweldig, om hier na al jouw ellende nog even een hart onder de riem te komen steken......
je realiseert je ineens dat alle kleine onbenulligheden waar we normaal vol in gaan met z`n allen als sneeuw voor de zon verdwijnen en je ziet ineens waar het echt om draait in het leven.
Ik kan niet meer zeggen dan dat ik je alle steun en sterkte in de wereld toe wens! Geniet iedere seconde die je hebt van elkaar en maak het mooist van je leven zoals je dat samen zou willen doen....
oh en Zoyla: meid wat ben jij toch geweldig, om hier na al jouw ellende nog even een hart onder de riem te komen steken......
Sometimes I question my sanity, but the unicorn and gummy bears tell me I’m fine!
woensdag 5 december 2007 om 15:08
Alles wat ik wilde zeggen is al gezegd. Ik kan me een beetje voorstellen hoe ontzettend vreselijk je je voelt omdat ik zelf met kanker ben geconfronteerd bij mijn partner. Wij hebben toen ook 1 week in de afschuwelijke onzekerheid gezeten of hij wel of niet dood zou gaan. Dat klinkt raar, maar bij melanoomkanker is het alles of niets. Als het uitgezaaid is is er niets meer aan te doen. Maar jij bent een stap verder en zit er middenin. Meid, wat moet dat moeilijk zijn. Probeer toch om samen van de laatste tijd nog iets waardevols te maken. Heel zwaar, maar ook heel intens omdat je het samen doet. Schrijf van je af als dat helpt. Ik geef je een dikke virtuele knuffel en denk aan jullie.
Bibi
Bibi
woensdag 5 december 2007 om 15:13
Voor Kris en haar vriend:
Youp van t Hek "niemand weet hoe laat het is".
Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen
straks komt een auto en die rijdt me kapot
wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
wat zal mijn clou zijn? hoe is mijn plot?
misschien zegt de dokter: “Meneer nog twee maanden”
en word ik door een slepende ziekte gesloopt
men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt
“deze dag is de eerste van de rest van mijn leven”
dat denken er velen bij hun ontbijt
terwijl ik altijd denk: “ik heb nog maar even,
dit wordt de laatste van een prachtige tijd”
dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een dag over is..
Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
haar dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt
niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto's en veerboten, vliegtuigen, treinen
niemand weet hoe laat het is
is ‘t vijf voor twaalf of net half zeven?
hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoe lang mag ik doorgaan, nog doorgaan met leven?
ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier
dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is..
‘k weet als ik later groot ben
en ook bijna dood ben
dan is al die angst niet nodig geweest
maar altijd de bangste, altijd die angsten
maakte mijn leven tot een schitterend feest
want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden..
leef toch je leven als je allerlaatste uur..
Ik ken jullie niet, maar ik zit hier met de tranen in mijn ogen achter de pc. Zo'n jonge vent in de bloei van zijn leven ....ik weet wat voor rotziekte het is en hoe onrechtvaardig het voelt. Heel veel sterkte en kracht toegewenst om deze klap te verwerken.
Youp van t Hek "niemand weet hoe laat het is".
Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen
straks komt een auto en die rijdt me kapot
wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
wat zal mijn clou zijn? hoe is mijn plot?
misschien zegt de dokter: “Meneer nog twee maanden”
en word ik door een slepende ziekte gesloopt
men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt
“deze dag is de eerste van de rest van mijn leven”
dat denken er velen bij hun ontbijt
terwijl ik altijd denk: “ik heb nog maar even,
dit wordt de laatste van een prachtige tijd”
dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een dag over is..
Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
haar dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt
niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto's en veerboten, vliegtuigen, treinen
niemand weet hoe laat het is
is ‘t vijf voor twaalf of net half zeven?
hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
hoe lang mag ik doorgaan, nog doorgaan met leven?
ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier
dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur
lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is..
‘k weet als ik later groot ben
en ook bijna dood ben
dan is al die angst niet nodig geweest
maar altijd de bangste, altijd die angsten
maakte mijn leven tot een schitterend feest
want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden..
leef toch je leven als je allerlaatste uur..
Ik ken jullie niet, maar ik zit hier met de tranen in mijn ogen achter de pc. Zo'n jonge vent in de bloei van zijn leven ....ik weet wat voor rotziekte het is en hoe onrechtvaardig het voelt. Heel veel sterkte en kracht toegewenst om deze klap te verwerken.
woensdag 5 december 2007 om 20:40
