Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
woensdag 19 december 2007 om 10:49
donderdag 20 december 2007 om 08:42
donderdag 20 december 2007 om 17:03
Weer eens vette pech vandaag! Ons ziekenhuis zegt dus keihard NEE op de 2nd opinion. De kans op herstel is dermate klein dat ze geen zware behandelingen meer willen geven. Ze verwachten dat de extra chemo geen enkel effect gaat hebben, dus geven ze het niet. We moeten dus toch naar een ander ziekenhuis als we verder willen met de behandeling. Het kan ons werkelijk niet meer schelen waar we naartoe moeten, als we nog wat kunnen proberen dan zullen we dat zeer zeker ook doen.
Ondanks onze strijdlust, ontroostbaar verdrietig
Ondanks onze strijdlust, ontroostbaar verdrietig
donderdag 20 december 2007 om 17:22
Ach meid toch! Het doet me gewoon pijn om te lezen dat ze jullie niet verder willen helpen. Ik kan dat maar moeilijk begrijpen. Al is de kans op herstel een half procent, dan moet je het toch die kans pakken (mits je dit zelf wilt natuurlijk). Meisje toch, ik vind het zooo ongeloofelijk verdrietig voor jullie.
Ik kan niets zeggen om je op te beuren maar geef jvirtueel wel een dikke voor jou en je mannetje.
Ik kan niets zeggen om je op te beuren maar geef jvirtueel wel een dikke voor jou en je mannetje.
vrijdag 21 december 2007 om 11:34
Lieve Kris en Patrick,
En weer schieten woorden tekort..............
Kan net als de rest, alleenmaar een hele vette geven en mee hopen dat jullie in dat andere ziekenhuis wél geholpen zullen worden.
Geniet dubbel zo hard van alles en elkaar, ieder moment van de dag.
Wens jullie heel veel sterkte toe en zal zeker aan jullie denken.
En weer schieten woorden tekort..............
Kan net als de rest, alleenmaar een hele vette geven en mee hopen dat jullie in dat andere ziekenhuis wél geholpen zullen worden.
Geniet dubbel zo hard van alles en elkaar, ieder moment van de dag.
Wens jullie heel veel sterkte toe en zal zeker aan jullie denken.
vrijdag 28 december 2007 om 14:48
zondag 30 december 2007 om 12:58
Het lijkt allemaal op niks uit te lopen. Het ziekenhuis wat de 2nd opinion heeft gegeven heeft geen plek op korte termijn en het lijkt erop alsof ze door ons ziekenhuis overtuigd zijn van het feit dat het toch niet gaat werken. We zijn nu nog met een 2nd opinion bezig in Nl en nog 1 in Belgie, maar daar kunnen we pas 14-1 terecht... En de tijd begint nu echt te dringen. De leukemie groeit sneller dan we dachten en morgen moet Pat beginnen met een chemokuur in pilvorm, dit om de leukemiecellen uit het bloed te krijgen. Alleen de chemo pakt ook de normale celaanmaak aan, dus uiteindelijk zijn er dus ook weer hele slechte effecten (+de mogelijke bijwerkingen van de chemo). De angst is nu echt toegeslagen want we wisten dat het einde in zicht zou gaan komen op het moment dat hij met de chemo zou moeten beginnen. Het leek allemaal zo ver weg........ en nu ineens zo vreselijk dichtbij. Ik wil er niet aan denken, maar ik kom er niet onderuit. We zijn ook heel erg bang dat het nu allemaal ineens heel erg snel zal gaan.
1e Kerstdag was gezellig, we hadden Kerst-zonder Leukemie-Kerst, m.a.w. de hele dag gedaan alsof er niks aan de hand was. We hadden ook afgesproken met iedereen dat we er op geen enkele manier die dag over wilden praten, en dat ging er goed. Het was gewoon fijn om het ook weer over andere normale dingen te hebben. Deze hele situatie beheerst ons leven al genoeg.
Ik wil zo graag positief blijven en zoveel mogelijk lachen en niet denken aan wat er komen gaat. Huilen kan ik straks nog genoeg, Maar als verdriet begint te overheersen dan wordt het toch verdomd moeilijk om maar vrolijk te blijven doen. Ik kan me gewoon geen leven voorstellen zonder hem.... Ik weet niet of ik na 13 jaar samen met hem te zijn geweest nog weet hoe dat moet...
1e Kerstdag was gezellig, we hadden Kerst-zonder Leukemie-Kerst, m.a.w. de hele dag gedaan alsof er niks aan de hand was. We hadden ook afgesproken met iedereen dat we er op geen enkele manier die dag over wilden praten, en dat ging er goed. Het was gewoon fijn om het ook weer over andere normale dingen te hebben. Deze hele situatie beheerst ons leven al genoeg.
Ik wil zo graag positief blijven en zoveel mogelijk lachen en niet denken aan wat er komen gaat. Huilen kan ik straks nog genoeg, Maar als verdriet begint te overheersen dan wordt het toch verdomd moeilijk om maar vrolijk te blijven doen. Ik kan me gewoon geen leven voorstellen zonder hem.... Ik weet niet of ik na 13 jaar samen met hem te zijn geweest nog weet hoe dat moet...
zondag 30 december 2007 om 13:53
zondag 30 december 2007 om 22:26
maandag 31 december 2007 om 18:34
woensdag 2 januari 2008 om 03:17
hallo Kris,
Ik wil je, net als vele anderen, een hart onder de riem steken, en je heel veel sterkte toewensen in deze tijd. Ik ken je niet maar kan enigzins meevoelen in deze situatie omdat ik mijn geliefde 4 maanden geleden moest verliezen aan kanker. Ik wil niet voor je spreken omdat ik weet dat elk mens uniek is en alles op zijn/haar manier beleeft. Ik wil je gewoon heel veel wijsheid toewensen, om de juiste keuzes te maken en ik hoop dat je de stem van je hart goed zal kunnen verstaan.
Liefs meghan
ps; ik ben hier net een paar dagen maar vind het echt jammer dat ik hier niet eerder ben geweest..had graag zulke mensen om me heen gehad om dit mee te delen..net als jij nu...
Ik wil je, net als vele anderen, een hart onder de riem steken, en je heel veel sterkte toewensen in deze tijd. Ik ken je niet maar kan enigzins meevoelen in deze situatie omdat ik mijn geliefde 4 maanden geleden moest verliezen aan kanker. Ik wil niet voor je spreken omdat ik weet dat elk mens uniek is en alles op zijn/haar manier beleeft. Ik wil je gewoon heel veel wijsheid toewensen, om de juiste keuzes te maken en ik hoop dat je de stem van je hart goed zal kunnen verstaan.
Liefs meghan
ps; ik ben hier net een paar dagen maar vind het echt jammer dat ik hier niet eerder ben geweest..had graag zulke mensen om me heen gehad om dit mee te delen..net als jij nu...
donderdag 3 januari 2008 om 20:06
Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen zullen we maar zeggen.
Maandag gaan we naar Leiden en 14-1 naar Gent. We geven ons nog niet gewonnen! Ik merk aan mezelf dat ik weer hoop heb, terwijl ik weet dat ik daar zo voorzichtig mee moet zijn. Na meerdere keren slecht nieuws gehad te hebben, weet ik inmiddels dat het zo'n pijn doet om dat te moeten incasseren terwijl je goed nieuws verwacht. Iedere keer worden we bij slecht nieuws een ravijn ingegooid, om er vervolgens zo goed en zo kwaad als dat kan weer uit te klimmen en er dan vervolgens bij het volgende slechte nieuws weer net zo hard in teruggesmeten te worden. Ondanks dat nemen we het risico gewoon net zo lang tot we er letterlijk bij neervallen.
Oud en Nieuw was vreemd. We waren gezellig samen thuis en hebben gedaan alsof het een hele normale maandag (alsof wij die nog hebben, maar ok) was. Afgezien van alle knalgeluiden, lukte dat aardig. Eerlijk gezegd wil ik helemaal geen nieuw jaar moeten beginnen. De tijd had van mij stil mogen blijven staan. Voor altijd 31-12-2007. Dan had ik zeker geweten dat ik Pat nooit zou hoeven missen.
Ik wil iedereen hier in ieder geval alle geluk van de wereld wensen!! En ook tegelijkertijd bedanken voor alle lieve berichten en vele knuffels!!
Meghan: zoals Redlock ook schrijft, je kunt nu nog steeds je verhaal kwijt op het forum als je dat zou willen. Ik vind het zelf prettig om gewoon even van me af te schrijven, en krijg ook kracht van de berichten. Het is gewoon mooi om te voelen dat andere mensen, die je nota bene niet eens kennen, je zoveel steun kunnen bieden. Waanzinnig gewoon.
Ik vind het vreselijk voor je dat je je soulmate moet missen. Ik denk overigens dat je exact voelt wat ik meemaak, ondanks het feit dat iedereen het op gehele eigen wijze doormaakt. De kern is feitelijk het moeten missen van je grote liefde, en jij weet nu al hoeveel pijn dat doet. Ik kan je pijn niet weghalen, helaas. Sterker nog, ik weet eigenlijk niet eens wat ik moet zeggen. Ik vraag me af of er woorden zijn die zulke pijn kunnen verzachten, ik denk het niet. Wel kan ik je veel kracht wensen, en vele knuffels sturen. Ik vind het overigens ook getuigen van kracht dat je ondanks jouw verdriet, mij een hart onder de riem komt steken, BEDANKT!!
Liefs, Kris
Maandag gaan we naar Leiden en 14-1 naar Gent. We geven ons nog niet gewonnen! Ik merk aan mezelf dat ik weer hoop heb, terwijl ik weet dat ik daar zo voorzichtig mee moet zijn. Na meerdere keren slecht nieuws gehad te hebben, weet ik inmiddels dat het zo'n pijn doet om dat te moeten incasseren terwijl je goed nieuws verwacht. Iedere keer worden we bij slecht nieuws een ravijn ingegooid, om er vervolgens zo goed en zo kwaad als dat kan weer uit te klimmen en er dan vervolgens bij het volgende slechte nieuws weer net zo hard in teruggesmeten te worden. Ondanks dat nemen we het risico gewoon net zo lang tot we er letterlijk bij neervallen.
Oud en Nieuw was vreemd. We waren gezellig samen thuis en hebben gedaan alsof het een hele normale maandag (alsof wij die nog hebben, maar ok) was. Afgezien van alle knalgeluiden, lukte dat aardig. Eerlijk gezegd wil ik helemaal geen nieuw jaar moeten beginnen. De tijd had van mij stil mogen blijven staan. Voor altijd 31-12-2007. Dan had ik zeker geweten dat ik Pat nooit zou hoeven missen.
Ik wil iedereen hier in ieder geval alle geluk van de wereld wensen!! En ook tegelijkertijd bedanken voor alle lieve berichten en vele knuffels!!
Meghan: zoals Redlock ook schrijft, je kunt nu nog steeds je verhaal kwijt op het forum als je dat zou willen. Ik vind het zelf prettig om gewoon even van me af te schrijven, en krijg ook kracht van de berichten. Het is gewoon mooi om te voelen dat andere mensen, die je nota bene niet eens kennen, je zoveel steun kunnen bieden. Waanzinnig gewoon.
Ik vind het vreselijk voor je dat je je soulmate moet missen. Ik denk overigens dat je exact voelt wat ik meemaak, ondanks het feit dat iedereen het op gehele eigen wijze doormaakt. De kern is feitelijk het moeten missen van je grote liefde, en jij weet nu al hoeveel pijn dat doet. Ik kan je pijn niet weghalen, helaas. Sterker nog, ik weet eigenlijk niet eens wat ik moet zeggen. Ik vraag me af of er woorden zijn die zulke pijn kunnen verzachten, ik denk het niet. Wel kan ik je veel kracht wensen, en vele knuffels sturen. Ik vind het overigens ook getuigen van kracht dat je ondanks jouw verdriet, mij een hart onder de riem komt steken, BEDANKT!!
Liefs, Kris
