Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
vrijdag 11 januari 2008 om 15:02
En ineens zie ik weer die nachtmerrie in mijn leven. Tien jaar geleden verloor ik mijn partner ook aan leukemie. We wisten het maar 6 dagen en 4 ervan lag hij in coma. Heb nooit afscheid kunnen nemen. Wat is het toch een kloteziekte. Sterkte en "geniet" nog van de tijd die je samen hebt. Het is zo voorbij...
dinsdag 15 januari 2008 om 15:45
Ook in Gent niet het magische middel kunnen vinden wat mijn Lief gaat redden.. Desondanks gaan ze morgenmiddag zijn dossier bespreken met het artsenteam en horen wij donderdag of er haalbare opties zijn. De arts kon wel wat kuren benoemen, maar ook hij gaf aan dat Pat zijn ziektebeeld toch wel erg lastig is...
Het wordt nu wel eng, we hebben namelijk besloten om na Gent niet meer verder te zoeken............... Of we ook daadwerkelijk stoppen met zoeken weet ik niet. Je krijgt dan echt het gevoel dat je je gewonnen geeft en dat voelt nog steeds niet goed (zal ook wel nooit goed voelen ook)
We zijn overigens heel erg dankbaar voor iedere dag die we nog samen hebben.
Yvonne68: ik realiseer me ook dat het idd anders kan lopen. Je hebt op een vreselijke manier je partner verloren, zonder afscheid te kunnen nemen. Wij hebben gelukkig nog de kans om elkaar vast te houden en alles te zeggen wat we nog willen. Ik vind het vreselijk dat jij en je partner die kans nooit hebben gehad.....
Het wordt nu wel eng, we hebben namelijk besloten om na Gent niet meer verder te zoeken............... Of we ook daadwerkelijk stoppen met zoeken weet ik niet. Je krijgt dan echt het gevoel dat je je gewonnen geeft en dat voelt nog steeds niet goed (zal ook wel nooit goed voelen ook)
We zijn overigens heel erg dankbaar voor iedere dag die we nog samen hebben.
Yvonne68: ik realiseer me ook dat het idd anders kan lopen. Je hebt op een vreselijke manier je partner verloren, zonder afscheid te kunnen nemen. Wij hebben gelukkig nog de kans om elkaar vast te houden en alles te zeggen wat we nog willen. Ik vind het vreselijk dat jij en je partner die kans nooit hebben gehad.....
