Verloren van de leukemie

Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.

Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.

Ik ben gebroken.

De dagen vliegen voorbij. We zijn nog maar 2 weken uit het ziekenhuis, maar het lijkt zoveel langer. Fijn eigenlijk, we beleven alles zo intens dat de tijd die we nu nog hebben dubbel lijkt te tellen. Iedere dag is er wel iets wat we moeten regelen, maar we proberen toch zoveel mogelijk tijd gezellig samen door te brengen, tijd voor onszelf. Klinkt misschien egoistisch, maar dat kan ons eigenlijk heel erg weinig schelen. Er zijn ook hele mooie momenten waarmee we weer nieuwe herinneringen maken die niemand ons meer af kan nemen. Vrijdag 14 december 2007 zijn we namelijk GETROUWD!! We zaten er een beetje dubbel in, aan de ene kant vonden we het super leuk en romantisch, maar aan de andere kant is het in en in triest. Het ging uiteraard gepaard met tranen, maar voor het grootste gedeelte ging het gewoon goed. Onze trouwambtenaar wist alles zo goed te verwoorden, ongelofelijk. We voelen ons eigenlijk wel heel speciaal en bijzonder. Iedere dag trouwen we opnieuw door nog een keer de ringen bij elkaar om te doen, klinkt misschien belachelijk maar wij vinden het leuk. En dat is het enige wat nu telt.



Verder hebben we ook de uitvaart voor het grootste gedeelte geregeld, het voelde heel bizar om dat te doen. Praten over kisten, bloemen, urnen, kaarten, etc etc. Ik had het ijskoud, de rillingen gingen volcontinu door mijn lichaam. Het was echt moeilijk, maar we waren toch ook blij dat we het samen konden doen. Muziek uitzoeken is echt vreselijk. Sommige teksten zijn zo toepasselijk dat het gewoon zeer doet om ernaar te luisteren, maar ja ook dat hoort erbij.



Vandaag hebben we een second opinion gesprek gehad, en laat de desbetreffende professor nou van mening zijn dat er nog een chemokuur is die Patrick zou kunnen proberen.... We gingen er echt naartoe onder het mom van ok we gaan weer een halve dag kostbare tijd verspillen. Hij heeft een advies geschreven voor Pat zijn behandelend arts. Die zien wij a.s. donderdag weer dus we kunnen het dan bespreken. We hebben alleen het idee dat ons ziekenhuis er niet voor zal gaan. Hoe dan ook er is weer een mini-lichtje aan de horizon, waar we alleen weer niets van durven te verwachten. We horen het donderdag wel. Ik wil stiekem toch in wonderen geloven.....



Vandaag heb ik kerstkaarten geschreven en op de post gedaan. Ook heb ik het huis in kerstsferen gebracht, niet zoals we normaal doen maar op een subtiele manier zodat we er toch versierd bij zitten. Het lijkt wel alsof iedereen verwacht dat we nu heel zielig gaan zitten doen en geen Kerst gaan vieren. We vieren het juist, het is waarschijnlijk onze laatste Kerst samen en daar willen we gewoon van genieten. Sommige mensen doen alsof Pat nu al dood is. Wij NIET, wij willen iedere dag zoveel mogelijk lachen, desnoods huilen, zolang we maar het gevoel hebben dat we leven.



Spikie: je schrijft dat je hetzelfde meegemaakt hebt. Ik wou dat niemand zoiets mee zou hoeven maken. Het is zo onrechtvaardig. Lief dat je ons een hart onder de riem steekt. Veel sterkte in deze waarschijnlijk ook voor jou lastige decembermaand!



Zoebie: na het lezen van jouw reactie op de topic van Carla1979 begrijp ik waarom je begrijpt wat ik meemaak. Ik vind het vreselijk wat je overkomen is. Zo zou het in het leven gewoon niet moeten gaan. Lief dat je met ons meeleeft. Ook voor jou heel veel sterkte deze maand!



Uiteraard ben ik blij met alle reacties! Het is heel bizar om te zien hoeveel 'onbekenden' je op zo'n positieve manier bij kunnen staan door een paar lieve woorden te schrijven of een knuffel te sturen...........

Het geeft me een warm gevoel en dat is gewoon erg fijn!!