Gezondheid
alle pijlers
Verloren van de leukemie
woensdag 5 december 2007 om 13:12
Het is over. De strijd is gestreden. Geen behandelingen meer. 18 juni 2007 is mijn vriend, Patrick, opgenomen met acute leukemie. 3 chemokuren laten kregen we op 3 december te horen dat de leukemie alweer terug was (dit was inmiddels de 2e keer, op 18 oktober kregen we hetzelfde te horen) met de mededeling dat dit het was. Klaar, je kunt naar huis. Meer chemo's heeft geen zin. Hoe verwerk je zoiets? Na 13 jaar samen te zijn geweest moeten we ongewild afscheid gaan nemen van elkaar. En dat na een tijd van bijna alleen maar in het ziekenhuis te hebben gelegen. Het is oneerlijk, zoiets verwacht je niet als je 33 bent (op een andere leeftijd overigens ook niet). We zijn nog niet klaar om afscheid te nemen van elkaar, we wilden nog zoveel doen.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
Iedere ochtend is er een moment dat ik denk dat ik het allemaal gedroomd heb, maar als ik een seconde later echt wakker ben dan bingelen de tranen over mijn wangen omdat het helaas geen droom blijkt te zijn.
Ik ben gebroken.
woensdag 5 december 2007 om 21:35
Lieve forummers,
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik ben stil van jullie reacties........ Ik ben helemaal overweldigd en voel me enorm gesteund!
De tranen rollen over mijn wangen. Kan niet iedereen apart bedanken. Dus daarom even zo, voor allemaal !!
Zoyla, ik zal morgen reageren. Heb net wel nog even een bijdrage gedaan voor de haarstukjes van Iris, kan zij in ieder geval weer wat vrolijker worden!!
Heel veel liefs,
Kris10a
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik ben stil van jullie reacties........ Ik ben helemaal overweldigd en voel me enorm gesteund!
De tranen rollen over mijn wangen. Kan niet iedereen apart bedanken. Dus daarom even zo, voor allemaal !!
Zoyla, ik zal morgen reageren. Heb net wel nog even een bijdrage gedaan voor de haarstukjes van Iris, kan zij in ieder geval weer wat vrolijker worden!!
Heel veel liefs,
Kris10a
woensdag 5 december 2007 om 22:04
Lieve Kris10a en Patrick,
Dit is wel een verschrikkelijk slecht verhaal, hé. Het is als een boek dat je leest, en je neit begrijpt hoe de hoofdpersonen hun dagen slijten, maar halverwege het hoofdstuk besef je ineens dat jullie zelf de hoofdpersonen zijn. Hoofdpersonen in een verhaal waar je helemaal niet aan mee wilt doen.
Zo wil je je leven niet, het moet anders...maar helaas heb je daar niets over te zeggen.
En nu zijn jullie thuis, en voelen jullie je totaal ontheemd. Losgeslagen van de basis.
Geen idee hoe je dit moet verwerken, ik denk door 's morgens op te blijven staan, 's avonds te gaan slapen en daar tussen in te blijven ademen. Zoiets... Maar het zijn wel de meest pijnlijke ademteugen ooit, omdat het leven zo'n zeer doet.
Het enige wat ik je mee wil geven als tip; praat. Praat met elkaar. Toen ik wist dat Hero doodging heb ik niet meer met hem kunnen praten. Nog wel tegen hem, maar niet meer met hem. Hij kon antwoorden, reageren met glimlachjes en knipogen, maar praten kon niet meer. Hij had er de energie neit voor. Tot op de dag van vandaag vind ik dat een gemis. Dat ik niet weet wat hij tegen mij had willen zeggen (of het eigenlijk wel weet, maar niet gehoord heb), dat ik de belangrijke dingen wel gezegd heb, maar dat er ook nog zoveel net-niet-zo-heel-belangrijke-dingen waren die ik graag uitgesproken had. Koester de momenten die jullie nu nog samen hebben.
En verder; doe wat goed voelt. Voor hem en voor jou. Voelen is nu misshcien niet zo heel fijn, maar deze dagen kun je maar 1 keer met hem doorbrengen. Willen jullie/hij mensen spreken, zorg dan dat jullie die spreken. Willen julie samen zijn, stuur mensen weg. Nu is de tijd om even egoistisch te zijn, het mag...
Lieverds, ik zei het al eerder; ik wens jullie samen nog veel goede, waardevolle dagen toe. Duik in elkaars armen, en zoek troost bij elkaar. Allebei gaan jullie je Liefste verliezen, zij het allebei op een andere manier.
Ik wou dat er een manier was om julie te troosten!
Dit is wel een verschrikkelijk slecht verhaal, hé. Het is als een boek dat je leest, en je neit begrijpt hoe de hoofdpersonen hun dagen slijten, maar halverwege het hoofdstuk besef je ineens dat jullie zelf de hoofdpersonen zijn. Hoofdpersonen in een verhaal waar je helemaal niet aan mee wilt doen.
Zo wil je je leven niet, het moet anders...maar helaas heb je daar niets over te zeggen.
En nu zijn jullie thuis, en voelen jullie je totaal ontheemd. Losgeslagen van de basis.
Geen idee hoe je dit moet verwerken, ik denk door 's morgens op te blijven staan, 's avonds te gaan slapen en daar tussen in te blijven ademen. Zoiets... Maar het zijn wel de meest pijnlijke ademteugen ooit, omdat het leven zo'n zeer doet.
Het enige wat ik je mee wil geven als tip; praat. Praat met elkaar. Toen ik wist dat Hero doodging heb ik niet meer met hem kunnen praten. Nog wel tegen hem, maar niet meer met hem. Hij kon antwoorden, reageren met glimlachjes en knipogen, maar praten kon niet meer. Hij had er de energie neit voor. Tot op de dag van vandaag vind ik dat een gemis. Dat ik niet weet wat hij tegen mij had willen zeggen (of het eigenlijk wel weet, maar niet gehoord heb), dat ik de belangrijke dingen wel gezegd heb, maar dat er ook nog zoveel net-niet-zo-heel-belangrijke-dingen waren die ik graag uitgesproken had. Koester de momenten die jullie nu nog samen hebben.
En verder; doe wat goed voelt. Voor hem en voor jou. Voelen is nu misshcien niet zo heel fijn, maar deze dagen kun je maar 1 keer met hem doorbrengen. Willen jullie/hij mensen spreken, zorg dan dat jullie die spreken. Willen julie samen zijn, stuur mensen weg. Nu is de tijd om even egoistisch te zijn, het mag...
Lieverds, ik zei het al eerder; ik wens jullie samen nog veel goede, waardevolle dagen toe. Duik in elkaars armen, en zoek troost bij elkaar. Allebei gaan jullie je Liefste verliezen, zij het allebei op een andere manier.
Ik wou dat er een manier was om julie te troosten!
Wat wilde ik nou toch typen?
donderdag 6 december 2007 om 04:20
Lieve Kris en Patrick,
Zo midden in de nacht lees ik jouw berichtje, ik kon al niet slapen en nu helemaal niet meer. Ik ken jullie niet en jullie kennen mij niet, maar dat is dus helemaal niet relevant.
Ik kan jullie alleen maar kracht, liefde en sterkte wensen voor de komende tijd.
Uit ervaring weet ik dat je ontzettend naar elkaar toe kunt groeien nu. Probeer dat, probeer op dezelfde golflengte te blijven. Dat is de kracht van liefde.
Knuffel van mij
Zo midden in de nacht lees ik jouw berichtje, ik kon al niet slapen en nu helemaal niet meer. Ik ken jullie niet en jullie kennen mij niet, maar dat is dus helemaal niet relevant.
Ik kan jullie alleen maar kracht, liefde en sterkte wensen voor de komende tijd.
Uit ervaring weet ik dat je ontzettend naar elkaar toe kunt groeien nu. Probeer dat, probeer op dezelfde golflengte te blijven. Dat is de kracht van liefde.
Knuffel van mij
donderdag 6 december 2007 om 12:48
Lieve Kris,
Meisje meisje toch, al die ellende en dan aan mijn Iris denken, dat had echt echt niet gehoeven, echt niet!
Ons meisje heeft, zoals het er nu uitziet, nog een toekomst ( hopen we!!)
Ajb richt je heel erg naar binnen, naar je eigen. De rest komt wel weer...echt....
Ik vind je inzet prachtig en ik herken het ook heel erg, soms is afleiding of wat doen voor een ander, best heel lekker voor even. Maar het hoeft niet, echt niet. Er wordt hier al zo veel aan ons gedacht, en dit is JOUW plekje op het internet.
Als er íemand hier is die weet wat jij nu door zal maken, dan is het ons aller Mimsey wel. Ik weet niet of je haar verhaal kent maar ik zal niet voor mijn beurt spreken. Maar neem maar van mij aan, dat zij precies weet waar je nu doorheen zult gaan!!
Ik vind het zo ontzettend kut voor je. Voel me vanuit hier zo machteloos.
Als je wilt praten, je weet me te vinden hé?
Via mail gaat dat soms toch even net wat makkelijker allemaal.
Zie maar, mijn mailbox staat voor je open.
Het mág, maar niks moet.
Ik wens je samen met Patrick alle mogelijke prachtigheid toe, die jullie nog gegeven is. Kan je wel 100 tips geven, maar alleen jullie zullen weten waar jullie behoeftes op het moment liggen...
Hele warme knuffel
Zoyla
Meisje meisje toch, al die ellende en dan aan mijn Iris denken, dat had echt echt niet gehoeven, echt niet!
Ons meisje heeft, zoals het er nu uitziet, nog een toekomst ( hopen we!!)
Ajb richt je heel erg naar binnen, naar je eigen. De rest komt wel weer...echt....
Ik vind je inzet prachtig en ik herken het ook heel erg, soms is afleiding of wat doen voor een ander, best heel lekker voor even. Maar het hoeft niet, echt niet. Er wordt hier al zo veel aan ons gedacht, en dit is JOUW plekje op het internet.
Als er íemand hier is die weet wat jij nu door zal maken, dan is het ons aller Mimsey wel. Ik weet niet of je haar verhaal kent maar ik zal niet voor mijn beurt spreken. Maar neem maar van mij aan, dat zij precies weet waar je nu doorheen zult gaan!!
Ik vind het zo ontzettend kut voor je. Voel me vanuit hier zo machteloos.
Als je wilt praten, je weet me te vinden hé?
Via mail gaat dat soms toch even net wat makkelijker allemaal.
Zie maar, mijn mailbox staat voor je open.
Het mág, maar niks moet.
Ik wens je samen met Patrick alle mogelijke prachtigheid toe, die jullie nog gegeven is. Kan je wel 100 tips geven, maar alleen jullie zullen weten waar jullie behoeftes op het moment liggen...
Hele warme knuffel
Zoyla
zaterdag 8 december 2007 om 11:14
We zijn alweer een paar dagen verder. Waardevolle (zware) dagen, wel vol tranen en verdriet en een gevoel alsof mijn hart letterlijk uit mijn lichaam is gerukt. Zoals Mimsey het omschreef iedere ademhaling doet pijn. Ik kan niet eten, wil niet eten, maar ik moet wel want ik mag niet ziek worden (ik mag Pat niet aansteken met het een of ander). We proberen een normaal ritme aan te houden (wat is normaal in zo'n situatie). We praten veel, maar zijn ook veel stil in elkaars armen. Het huilen proberen we een beetje te beperken, het kost veel energie en we willen nu ook gewoon samen lachen. Het gezellig hebben. Ik kook iedere dag datgene wat Pat graag wil eten en maken daar dan een beetje een feestje van. Zoals hij zelf zegt, het is niet alsof hij aan zijn lijn hoeft te denken. Dinsdag thuis was een beetje vreemd, wij associeren thuis zijn met 'het gaat beter' en dat is nu niet meer het geval dus dat was wel een omschakeling. Woensdag zijn zijn ouders langsgeweest dat was ook erg zwaar. Donderdag een halve dag in het ziekenhuis doorgebracht voor controle en het krijgen van bloedplaatjes.
Lichamelijk gaat het redelijk, voor zover wij van buiten kunnen zien. Hij voelt zich goed, heeft geen pijn. Hij ziet er wel erg vermoeid uit. Het bloedbeeld wijzigt wel in negatieve zin, dus dat is echt niet fraai. Er wordt een second opinion aangevraagd en via de verzekering is er nog een ander traject uitgezet om te zoeken naar andere behandelingen. We vestigen er niet al te veel hoop op, maar goed alles wat we kunnen doen willen we ook gedaan hebben.
We gaan ook trouwen, 13 jaar hebben we geroepen dat we geen briefje nodig hebben om onze liefde te bevestigen, maar op de een of andere vreemde manier heeft het nu een andere betekenis gekregen. Als we niet trouwen dan is het alsof hij nooit van mij is geweest en hij op geen enkele manier aan mij verbonden was. Dat gevoel beangstigd mij enorm. Gisteren ben ik op pad geweest voor ringen, erg triest om dat zonder je liefde te moeten doen, maar ik wilde het niet met iemand anders samen doen. Met droge ogen vragen hoe snel ze de ringen kunnen leveren en dat ze beide in mijn maat moeten zijn, is niet mogelijk. Gelukkig kan de gemeente afwijken van de 14 dgn die tussen ondertrouw en trouwen moeten zitten, we hopen dan ook dat het volgende week kan gebeuren. Het kan ook thuis, gelukkig, want Pat gaat zo min mogelijk naar buiten.
Er zijn veel momenten dat ik het allemaal vergeten ben. Als ik weer eens aan het einde van een film op de bank in slaap ben gevallen (ik ben zijn meisje zonder filmeinde) naast hem en ik word wakker, dan is dat zo vertrouwd en ben ik zo intens gelukkig. Twee seconden later barst ik in huilen uit omdat ik weet dat ik over een tijdje nooit meer op bank wakker zal worden naast hem.
Ik doe mijn best om sterk te blijven en het ook voor hem een leuke tijd te maken.
Mimsey: bedankt voor lieve woorden en tips. Ik weet dat jij het erg moeilijk hebt, de decembermaand is niet de makkelijkste maand als je zonder je grote liefde moet zijn. Veel sterkte, en vele knuffels voor jou en Mopsey.
Ook alle anderen bedankt voor de mooie teksten, woorden, knuffels etc etc
Mijn liefie komt net beneden, dus we gaan gezellig ontbijten.
Lichamelijk gaat het redelijk, voor zover wij van buiten kunnen zien. Hij voelt zich goed, heeft geen pijn. Hij ziet er wel erg vermoeid uit. Het bloedbeeld wijzigt wel in negatieve zin, dus dat is echt niet fraai. Er wordt een second opinion aangevraagd en via de verzekering is er nog een ander traject uitgezet om te zoeken naar andere behandelingen. We vestigen er niet al te veel hoop op, maar goed alles wat we kunnen doen willen we ook gedaan hebben.
We gaan ook trouwen, 13 jaar hebben we geroepen dat we geen briefje nodig hebben om onze liefde te bevestigen, maar op de een of andere vreemde manier heeft het nu een andere betekenis gekregen. Als we niet trouwen dan is het alsof hij nooit van mij is geweest en hij op geen enkele manier aan mij verbonden was. Dat gevoel beangstigd mij enorm. Gisteren ben ik op pad geweest voor ringen, erg triest om dat zonder je liefde te moeten doen, maar ik wilde het niet met iemand anders samen doen. Met droge ogen vragen hoe snel ze de ringen kunnen leveren en dat ze beide in mijn maat moeten zijn, is niet mogelijk. Gelukkig kan de gemeente afwijken van de 14 dgn die tussen ondertrouw en trouwen moeten zitten, we hopen dan ook dat het volgende week kan gebeuren. Het kan ook thuis, gelukkig, want Pat gaat zo min mogelijk naar buiten.
Er zijn veel momenten dat ik het allemaal vergeten ben. Als ik weer eens aan het einde van een film op de bank in slaap ben gevallen (ik ben zijn meisje zonder filmeinde) naast hem en ik word wakker, dan is dat zo vertrouwd en ben ik zo intens gelukkig. Twee seconden later barst ik in huilen uit omdat ik weet dat ik over een tijdje nooit meer op bank wakker zal worden naast hem.
Ik doe mijn best om sterk te blijven en het ook voor hem een leuke tijd te maken.
Mimsey: bedankt voor lieve woorden en tips. Ik weet dat jij het erg moeilijk hebt, de decembermaand is niet de makkelijkste maand als je zonder je grote liefde moet zijn. Veel sterkte, en vele knuffels voor jou en Mopsey.
Ook alle anderen bedankt voor de mooie teksten, woorden, knuffels etc etc
Mijn liefie komt net beneden, dus we gaan gezellig ontbijten.
