Kinderen
alle pijlers
1 is genoeg - kletstopic
vrijdag 1 juni 2018 om 11:24
Het lijkt me leuk om te kletsen met andere ouders die ook maar 1 kindje hebben. Over de uitdagingen die hierbij komen kijken, maar ook de leuke momenten of misschien juist de (voor)oordelen waar je tegenaan loopt. Ik denk dat er genoeg over te kletsen is. 
Dit topic is dus niet bedoelt voor ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren of die mensen kennen die enigst kind waren, maar voor ouders die momenteel één kindje opvoeden.
We willen hier gezellig kletsen en niet discussieren. Voor discussie over enig kinderen kun je hier terecht: kinderen/gezinsplanning-discussietopic/ ... ges/417680
Wie schrijven er mee?
* Aspirientje: zoon van 4 jaar
* Baggal, dochter Oktober 2017 (ICSI)
* Beschuitjemetjam - zoon 3 jaar
* Ceester: zoon van 5
* Enigme: zoon mei 2014
* Fanatic: dochter November 2009
* Haasjehop: zoon December 2015
* Haaknaald: zoon van 14 maanden
* Miss.Speeseend - zoon van 2
* Nienke - zoon februari 2016
* Lila30: zoon van 14 maanden
* Rosings, dochter van Juli 2017
* Selectia: zoon van 2
* Snorriemorrie: zoon November 2013
* Westerpavilioen: zoon Oktober 2017
* Zonnebloem8850: dochter van 1,5 jaar
Dit topic is dus niet bedoelt voor ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren of die mensen kennen die enigst kind waren, maar voor ouders die momenteel één kindje opvoeden.
We willen hier gezellig kletsen en niet discussieren. Voor discussie over enig kinderen kun je hier terecht: kinderen/gezinsplanning-discussietopic/ ... ges/417680
Wie schrijven er mee?
* Aspirientje: zoon van 4 jaar
* Baggal, dochter Oktober 2017 (ICSI)
* Beschuitjemetjam - zoon 3 jaar
* Ceester: zoon van 5
* Enigme: zoon mei 2014
* Fanatic: dochter November 2009
* Haasjehop: zoon December 2015
* Haaknaald: zoon van 14 maanden
* Miss.Speeseend - zoon van 2
* Nienke - zoon februari 2016
* Lila30: zoon van 14 maanden
* Rosings, dochter van Juli 2017
* Selectia: zoon van 2
* Snorriemorrie: zoon November 2013
* Westerpavilioen: zoon Oktober 2017
* Zonnebloem8850: dochter van 1,5 jaar
anoniem_369996 wijzigde dit bericht op 10-03-2019 17:04
49.14% gewijzigd
vrijdag 1 juni 2018 om 11:27
Ik zal zelf starten: ik ben de moeder van een zoontje van 4. Een tweede kindje komt er niet, althans, zo staan we er nu in. Ik sluit nooit helemaal uit dat we ons ooit bedenken, maar ik merk wel: hoe ouder zoontje wordt, hoe minder 'zin' ik krijg om opnieuw in de luiers, slapeloze nachten etc. terug te komen.
vrijdag 1 juni 2018 om 11:41
vrijdag 1 juni 2018 om 11:45
Ik wil ook wel meepraten. Ik heb een zoontje van bijna 4 en ook ik voel geen drang voor een tweede kindje. Wat mij betreft komt er dus ook geen tweede. Hoe ouder hij wordt, hoe leuker ik het vind dat hij weer wat meer zelf kan. Ik vond het ook echt leuk toen ik buiten kon zonder gigantische verzorgingstas en extra broeken en slips. En nu kijk ik uit naar het moment dat de buggy niet meer meemoet, we zitten op een kantelpunt wat dat betreft.
Hij heeft een nichtje van 2 waarmee hij 4 handen op 1 buik is. Als ik hen zie ravotten dan zie ik natuurlijk ook zijn plezier. Anderzijds krijgt hij nu ook alle aandacht en weet ik dat hem elke studie kan laten doen die hij wil later. En dan als het misloopt tussen mij en mijn partner dat ik het ook op mijn eentje kan (dat lijkt misschien een rare overweging, maar mijn vrouw is gestorven in het kraambed en nu ik terug een vriend heb hou ik er gewoon rekening mee dat ik ook alles onverwacht alleen verder wil kunnen).
Daarnaast is de kans groot dat nichtje ook enig kind blijft, dus is het wel fijn als ze elkaar gewoon hebben om samen op te groeien.
Ik zie het mezelf gewoon niet rond draaien of ook maar leuk vinden: nog eentje erbij.
Hij heeft een nichtje van 2 waarmee hij 4 handen op 1 buik is. Als ik hen zie ravotten dan zie ik natuurlijk ook zijn plezier. Anderzijds krijgt hij nu ook alle aandacht en weet ik dat hem elke studie kan laten doen die hij wil later. En dan als het misloopt tussen mij en mijn partner dat ik het ook op mijn eentje kan (dat lijkt misschien een rare overweging, maar mijn vrouw is gestorven in het kraambed en nu ik terug een vriend heb hou ik er gewoon rekening mee dat ik ook alles onverwacht alleen verder wil kunnen).
Daarnaast is de kans groot dat nichtje ook enig kind blijft, dus is het wel fijn als ze elkaar gewoon hebben om samen op te groeien.
Ik zie het mezelf gewoon niet rond draaien of ook maar leuk vinden: nog eentje erbij.
vrijdag 1 juni 2018 om 11:57
Ik heb ook één kind, elf jaar nu. Geen kriebels voor een tweede, nooit gehad ook. Ik wist direct dat ons gezin compleet was en mijn man ook.
Door de jaren heen vervagen de reacties. De eerste paar jaar 'verwachten ' mensen nog dat er een tweede komt, daarna niet meer. Ik heb weinig vervelende vragen hierover gehad, wel een paar, maar ik stoor me daar niet zo aan. Ik ben er zelf ook altijd heel duidelijk over geweest, dat scheelt ook.
Het is prima zo. Kind heeft leuke vriendjes en er logeert geregeld iemand. Soms nemen we een vriendje mee voor een uitstapje, maar we vermaken ons met z'n drieën ook.
Ik ervaar eigenlijk geen nadelen.
Door de jaren heen vervagen de reacties. De eerste paar jaar 'verwachten ' mensen nog dat er een tweede komt, daarna niet meer. Ik heb weinig vervelende vragen hierover gehad, wel een paar, maar ik stoor me daar niet zo aan. Ik ben er zelf ook altijd heel duidelijk over geweest, dat scheelt ook.
Het is prima zo. Kind heeft leuke vriendjes en er logeert geregeld iemand. Soms nemen we een vriendje mee voor een uitstapje, maar we vermaken ons met z'n drieën ook.
Ik ervaar eigenlijk geen nadelen.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:03
Leuk, al een paar reacties 
@Geitenbreier: lijkt me dan vrij intensief inderdaad, een kindje met een ontwikkelingsachterstand. Lijkt me dat je dan veel afspraken met specialisten hebt enzo, toch?
@Aspirientje: wat heftig dat je je vrouw in het kraambed hebt verloren. Ik kan me goed voorstellen dat je het dan niet nog een keer aandurft om zoiets mee te maken.
Als die buggy er eenmaal af is, wordt alles zoveel makkelijker weer, vind k. Al neem ik nu nog steeds voor bijvoorbeeld een dagje pretpark de bolderkar mee.
@Jufjoke: mooi dat je geen nadelen ervaart. Dat geeft mij ook weer moed. Ondanks dat ik nu ook geen nadelen ervaar heb ik soms wel zo'n angst dat ik op latere leeftijd alsnog spijt zou gaan krijgen. Al zakt dat gevoel wel steeds meer weg.
@Geitenbreier: lijkt me dan vrij intensief inderdaad, een kindje met een ontwikkelingsachterstand. Lijkt me dat je dan veel afspraken met specialisten hebt enzo, toch?
@Aspirientje: wat heftig dat je je vrouw in het kraambed hebt verloren. Ik kan me goed voorstellen dat je het dan niet nog een keer aandurft om zoiets mee te maken.
Als die buggy er eenmaal af is, wordt alles zoveel makkelijker weer, vind k. Al neem ik nu nog steeds voor bijvoorbeeld een dagje pretpark de bolderkar mee.
@Jufjoke: mooi dat je geen nadelen ervaart. Dat geeft mij ook weer moed. Ondanks dat ik nu ook geen nadelen ervaar heb ik soms wel zo'n angst dat ik op latere leeftijd alsnog spijt zou gaan krijgen. Al zakt dat gevoel wel steeds meer weg.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:18
Geitenbreier schreef: ↑01-06-2018 12:08Klopt, fysiotherapie en logopedie lopen en binnenkort starten we bij de ggz voor observatie/onderzoek/begeleiding. Dus best veel!
Ook ik ben vooral bang er “later” spijt van te krijgen. Maar ja..
Andersom kan natuurlijk ook: stel dat je wel een tweede kindje zou krijgen en daar dan spijt van zou krijgen.... Je kan het nooit meer ongedaan maken.
Mijn zusje is nu zwanger, en zoontje is ervan overtuigd dat er een broertje voor hem in haar buik zit. Dat is wel een beetje vreemd en ongemakkelijk voor mij soms.
En brengt me soms ook aan het twijfelen. Mijn zoontje is er best wel mee bezig momenteel, merk ik. Maargoed, hij overziet de eventuele consequenties niet echt. 
vrijdag 1 juni 2018 om 12:27
Angst voor spijt is een slechte reden. Vind ik tenminste. En een kind kan geen gevolgen overzien. Ik vind dat een goede reden is: een sterke wens. Als die er niet is, dan niet. Je weet immers helemaal niet of je je kind wel een plezier doet met een broertje of een zusje. Het is absoluut niet vanzelfsprekend dat iedereen daar gelukkiger van wordt. Voor hetzelfde geld haten ze elkaar, vechten ze elkaar jaren lang de kiet uit en hebben ze als volwassenen niets met elkaar. Hoeft niet, maar je weet het niet.snorriemorrie schreef: ↑01-06-2018 12:18Andersom kan natuurlijk ook: stel dat je wel een tweede kindje zou krijgen en daar dan spijt van zou krijgen.... Je kan het nooit meer ongedaan maken.
Mijn zusje is nu zwanger, en zoontje is ervan overtuigd dat er een broertje voor hem in haar buik zit. Dat is wel een beetje vreemd en ongemakkelijk voor mij soms.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:30
Jufjoke schreef: ↑01-06-2018 12:27Angst voor spijt is een slechte reden. Vind ik tenminste. En een kind kan geen gevolgen overzien. Ik vind dat een goede reden is: een sterke wens. Als die er niet is, dan niet. Je weet immers helemaal niet of je je kind wel een plezier doet met een broertje of een zusje. Het is absoluut niet vanzelfsprekend dat iedereen daar gelukkiger van wordt. Voor hetzelfde geld haten ze elkaar, vechten ze elkaar jaren lang de kiet uit en hebben ze als volwassenen niets met elkaar. Hoeft niet, maar je weet het niet.
Ja, zelf een sterke wens hebben zou inderdaad de enige reden moeten zijn om eraan te beginnen. Niet voor mijn zoontje, inderdaad.
Heb jij zelf ooit twijfels gehad?
vrijdag 1 juni 2018 om 12:37
Nee, heel soms een lichte vlaag van twijfel, maar niet echt. Wel hebben mijn man en ik de ruimte open gelaten voor een verandering van mening. Door af en toe bij elkaar te checken of we er nog hetzelfde over dachten.snorriemorrie schreef: ↑01-06-2018 12:30Ja, zelf een sterke wens hebben zou inderdaad de enige reden moeten zijn om eraan te beginnen. Niet voor mijn zoontje, inderdaad.
Heb jij zelf ooit twijfels gehad?
vrijdag 1 juni 2018 om 12:39
Onze dochter is 7 en het was vanaf het begin dudelijk dat er geen tweede kind zou komen ivm mijn leeftijd. We zijn erg blij met 1 gezond kind en wilden het risico niet nemen op een kind met beperkingen of op meerdere miskramen. Haar jonge leven en ons verse ouderschap wilden we zo positief mogelijk ervaren. En dat is gelukt.
Inmiddels heeft ze sinds een jaar of zo een vriendinnetje in de buurt, ook enig kind. Ze zitten ook bij elkaar in de klas en trekken veel samen op. Erg leuk om te zien. Soms eten ze bij elkaar, ze gaan wel eens samen met ons een dagje weg of met de ouders van dat vriendinnetje en sinds kort hebben ze het over logeren bij elkaar.
Inmiddels heeft ze sinds een jaar of zo een vriendinnetje in de buurt, ook enig kind. Ze zitten ook bij elkaar in de klas en trekken veel samen op. Erg leuk om te zien. Soms eten ze bij elkaar, ze gaan wel eens samen met ons een dagje weg of met de ouders van dat vriendinnetje en sinds kort hebben ze het over logeren bij elkaar.
vrijdag 1 juni 2018 om 12:43
Wat lijkt dat me fijn zeg, dat je zo duidelijk weet dat je het niet wilt. Hier blijft dus die twijfel. Weliswaar niet constant, maar het komt regelmatig terug.
Waarom moeten ze toch als baby geboren worden? Als ik er nog een kleine 4 jarige bij kon krijgen die net zo leuk is als mijn zoontje, zou ik het zo doen
vrijdag 1 juni 2018 om 12:47
@Lizzy75: wat leuk dat ze een vriendinnetje in de buurt heeft! Mijn zoontje is helemaal gek op een meisje dat bij mijn ouders in de straat woont. Hij adoreert haar nog net niet. Zij is ook enigst kind en ziet hem een beetje als haar jongere broertje. Ze zijn zó schattig samen 
Verder heeft ie nog niet echt vriendjes in de buurt. De kinderen die hier wonen zijn al een stukje ouder allemaal.
Gelukkig heeft een goede vriendin van mij ook een leuk kindje, in de vakanties gaan we vaak samen leuke dingen doen en trekken de kids dus veel met elkaar op.
Verder heeft ie nog niet echt vriendjes in de buurt. De kinderen die hier wonen zijn al een stukje ouder allemaal.
Gelukkig heeft een goede vriendin van mij ook een leuk kindje, in de vakanties gaan we vaak samen leuke dingen doen en trekken de kids dus veel met elkaar op.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:10
Ik heb die twijfel ooit ook gehad. Toen een aantal eerlijke en serieuze gesprekken gehad met goede vrienden en een collega die ook enigst kind zijn. En geen van allen gaven aan daar bewust zelf voor te kiezen. Wel als het niet anders kon (bijvoorbeeld bij medische redenen) maar anders niet. Ze gaven aan (op 1 uitzondering na) dat hun ouders echt veel moeite hebben gedaan voor sociale contacten. Maar dat er toch ook heel veel momenten alleen waren. Vriendjes kunnen immers niet altijd en gaan ook niet mee op een lange zomervakantie of verre reis. Daarnaast was hun ervaring dat vrienden veel makkelijker uit je leven kunnen verdwijnen dan familie. Die blijven altijd in je leven (bijvoorbeeld door verjaardagen of andere bijeenkomsten).
Een oudere vriendin gaf aan dat ze de zorg voor haar oudere ouders heel graag zou willen delen. Niet eens zozeer fysiek maar ook gewoon overleggen of je hart luchten (ouders zijn ziek). Natuurlijk is haar man en vriendinnen er. Maar dat is toch anders. Het zijn niet hun ouders, zegt ze. Dat voelt anders. Ook kan ze straks met niemand meer praten over haar jeugd.
Een collega heeft zelf 4 kinderen gekregen. Ze vertelde mij dat 1 kind voor haar ouders alleen maar voordelen had. Maar voor haar niet.
Ik wil niemand beledigen maar alleen onze overwegingen laten zien. Wij hebben dit mede betrokken in onze keus voor meer dan 1. Achteraf heel erg blij mee aangezien ik zie hoeveel ze aan elkaar hebben. Hoeveel ze ervan leren. En hoe anders het is dan de vele buurtkinderen en vriendjes die hier ook volop zijn.
Op dit forum lees ik vaak alleen verhalen van mensen die grote problemen hebben met hun broers of zussen. In mijn eigen omgeving ken ik dat niet. Echt niemand die zegt, was ik maar enigst kind. Wel een heleboel die aangaven heel graag een sibling te hebben gehad.
Een oudere vriendin gaf aan dat ze de zorg voor haar oudere ouders heel graag zou willen delen. Niet eens zozeer fysiek maar ook gewoon overleggen of je hart luchten (ouders zijn ziek). Natuurlijk is haar man en vriendinnen er. Maar dat is toch anders. Het zijn niet hun ouders, zegt ze. Dat voelt anders. Ook kan ze straks met niemand meer praten over haar jeugd.
Een collega heeft zelf 4 kinderen gekregen. Ze vertelde mij dat 1 kind voor haar ouders alleen maar voordelen had. Maar voor haar niet.
Ik wil niemand beledigen maar alleen onze overwegingen laten zien. Wij hebben dit mede betrokken in onze keus voor meer dan 1. Achteraf heel erg blij mee aangezien ik zie hoeveel ze aan elkaar hebben. Hoeveel ze ervan leren. En hoe anders het is dan de vele buurtkinderen en vriendjes die hier ook volop zijn.
Op dit forum lees ik vaak alleen verhalen van mensen die grote problemen hebben met hun broers of zussen. In mijn eigen omgeving ken ik dat niet. Echt niemand die zegt, was ik maar enigst kind. Wel een heleboel die aangaven heel graag een sibling te hebben gehad.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:15
Heel vervelend allemaal, maar als je niet wil dan wil je niet. Dan zijn er geen “overwegingen”.evelien2010 schreef: ↑01-06-2018 13:10Ik heb die twijfel ooit ook gehad. Toen een aantal eerlijke en serieuze gesprekken gehad met goede vrienden en een collega die ook enigst kind zijn. En geen van allen gaven aan daar bewust zelf voor te kiezen. Wel als het niet anders kon (bijvoorbeeld bij medische redenen) maar anders niet. Ze gaven aan (op 1 uitzondering na) dat hun ouders echt veel moeite hebben gedaan voor sociale contacten. Maar dat er toch ook heel veel momenten alleen waren. Vriendjes kunnen immers niet altijd en gaan ook niet mee op een lange zomervakantie of verre reis. Daarnaast was hun ervaring dat vrienden veel makkelijker uit je leven kunnen verdwijnen dan familie. Die blijven altijd in je leven (bijvoorbeeld door verjaardagen of andere bijeenkomsten).
Een oudere vriendin gaf aan dat ze de zorg voor haar oudere ouders heel graag zou willen delen. Niet eens zozeer fysiek maar ook gewoon overleggen of je hart luchten (ouders zijn ziek). Natuurlijk is haar man en vriendinnen er. Maar dat is toch anders. Het zijn niet hun ouders, zegt ze. Dat voelt anders. Ook kan ze straks met niemand meer praten over haar jeugd.
Een collega heeft zelf 4 kinderen gekregen. Ze vertelde mij dat 1 kind voor haar ouders alleen maar voordelen had. Maar voor haar niet.
Ik wil niemand beledigen maar alleen onze overwegingen laten zien. Wij hebben dit mede betrokken in onze keus voor meer dan 1. Achteraf heel erg blij mee aangezien ik zie hoeveel ze aan elkaar hebben. Hoeveel ze ervan leren. En hoe anders het is dan de vele buurtkinderen en vriendjes die hier ook volop zijn.
Op dit forum lees ik vaak alleen verhalen van mensen die grote problemen hebben met hun broers of zussen. In mijn eigen omgeving ken ik dat niet. Echt niemand die zegt, was ik maar enigst kind. Wel een heleboel die aangaven heel graag een sibling te hebben gehad.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:18
Dit topic is dus niet bedoelt voor ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren, maar voor ouders die momenteel één kindje opvoeden.evelien2010 schreef: ↑01-06-2018 13:10Ik heb die twijfel ooit ook gehad. Toen een aantal eerlijke en serieuze gesprekken gehad met goede vrienden en een collega die ook enigst kind zijn. En geen van allen gaven aan daar bewust zelf voor te kiezen. Wel als het niet anders kon (bijvoorbeeld bij medische redenen) maar anders niet. Ze gaven aan (op 1 uitzondering na) dat hun ouders echt veel moeite hebben gedaan voor sociale contacten. Maar dat er toch ook heel veel momenten alleen waren. Vriendjes kunnen immers niet altijd en gaan ook niet mee op een lange zomervakantie of verre reis. Daarnaast was hun ervaring dat vrienden veel makkelijker uit je leven kunnen verdwijnen dan familie. Die blijven altijd in je leven (bijvoorbeeld door verjaardagen of andere bijeenkomsten).
Een oudere vriendin gaf aan dat ze de zorg voor haar oudere ouders heel graag zou willen delen. Niet eens zozeer fysiek maar ook gewoon overleggen of je hart luchten (ouders zijn ziek). Natuurlijk is haar man en vriendinnen er. Maar dat is toch anders. Het zijn niet hun ouders, zegt ze. Dat voelt anders. Ook kan ze straks met niemand meer praten over haar jeugd.
Een collega heeft zelf 4 kinderen gekregen. Ze vertelde mij dat 1 kind voor haar ouders alleen maar voordelen had. Maar voor haar niet.
Ik wil niemand beledigen maar alleen onze overwegingen laten zien. Wij hebben dit mede betrokken in onze keus voor meer dan 1. Achteraf heel erg blij mee aangezien ik zie hoeveel ze aan elkaar hebben. Hoeveel ze ervan leren. En hoe anders het is dan de vele buurtkinderen en vriendjes die hier ook volop zijn.
Op dit forum lees ik vaak alleen verhalen van mensen die grote problemen hebben met hun broers of zussen. In mijn eigen omgeving ken ik dat niet. Echt niemand die zegt, was ik maar enigst kind. Wel een heleboel die aangaven heel graag een sibling te hebben gehad.
[...]
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-06-2018 14:46
Reden: op de man
Reden: op de man
1.04% gewijzigd
vrijdag 1 juni 2018 om 13:25
vrijdag 1 juni 2018 om 13:46
Dat heb je dan echt verkeerd gelezen, hoor.evelien2010 schreef: ↑01-06-2018 13:41Nou snorrie ik zie dat je het snel hebt aangepast. Maar er stond toch echt dat ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren ook welkom waren!!
Lekker makkelijk om daaraan voorbij te gaan.
Ik heb het alleen dikker gemaakt en een toevoeging gedaan. Eerst stond er
Dit topic is dus niet bedoelt voor ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren, maar voor ouders die momenteel één kindje opvoeden.
Daar heb ik van gemaakt
Dit topic is dus niet bedoelt voor ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren of die mensen kennen die enigst kind waren, maar voor ouders die momenteel één kindje opvoeden.
Dus er stond vrij duidelijk dat het niet bedoelt is voor ervaringen van mensen die enigst kind waren.
Denk je nou echt dat je de eerste bent die met dit soort verhalen aankomt? Enig idee hoe vaak je dat soort verhalen aan moet horen als ouder van een enigst kind? Ik kan een tipje van de sluier oplichten: best vaak. Dat was dus precies de reden waarom ik direct al duidelijk wilde zijn dat dit topic daar niet voor bedoelt is. Dus ik zou het ook fijn vinden als ik hier gewoon met andere ouders van enigst kinderen ervaringen uit kan wisselen zonder dat ik mezelf hoef te verdedigen tegen dit soort verhalen.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:51
Ze heeft het iets aangevuld, maar het stond er heel duidelijk hoor.evelien2010 schreef: ↑01-06-2018 13:41Nou snorrie ik zie dat je het snel hebt aangepast. Maar er stond toch echt dat ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren ook welkom waren!!
Lekker makkelijk om daaraan voorbij te gaan.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:52
evelien2010 schreef: ↑01-06-2018 13:41Nou snorrie ik zie dat je het snel hebt aangepast. Maar er stond toch echt dat ervaringen van mensen die zelf enigst kind waren ook welkom waren!!
Lekker makkelijk om daaraan voorbij te gaan.
hoe dan ook voegt jouw post niets toe behalve een schuldevoel bij de mensen hier die (soms noodgedwongen!) 1 kind opvoeden. Zie je dat zelf niet?
En leuk dat jij een ‘onderzoekje’ bij wat collega’s hebt gedaan maar uit wetenschappelijke onderzoeken komt toch echt wat anders en ik hoor van enigskind-vrienden ook een ander geluid.
Back ontopic: hier ook 1 kind van bijna 3. Wij willen wel een tweede maar de kans daarop is heel klein. We gaan er dus vanuit dat we met zn 3en blijven.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:54
Leuk! Man en ik hebben morgen een bruiloft dus kind gaat naar oma. Zo dag lekker relaxen met z’n drietjes.snorriemorrie schreef: ↑01-06-2018 13:25Laten we gelijk weer on topic gaan en de off topic lekker negeren: hebben jullie nog plannen voor dit weekend?
Wij gaan denk ik lekker rustig aan doen. Zondag heb ik nog een rijles. Verder nog niks gepland. Wellicht gaan we naar een meertje hier in de buurt, als het weer mee wil werken.
Hier ook een meer vlakbij, heerlijk.
vrijdag 1 juni 2018 om 13:59
Wat ik als voordeel ervaar is dat we ons zoontje altijd volledige aandacht kunnen geven. Als hij iets wil vertellen zitten er 2 mensen liefdevol, aandachtig te luisteren. En als opa en oma er zijn of op familiefeestjes is dat ook zo, hij is het enige kleinkidn dus krijgt alle aandacht.
Fijn. Maar anderzijds zie ik dat als een nadeel. In de ‘echte’ wereld is dat ook niet altijd zo. Hij moet ook leren dat hij soms moet wachten, dat hij soms wat harder moet schreeuwen om gehoord te worden.
Dat vind ik eigenlijk best gezond. Beetje frustratietolerantie opbouwen en jezelf zichtbaar leren maken. Maar hoe doe je dat in deze situatie? Hij gaat wel naar de kinderopvang hoor, dus daar leert hij dat natuurlijk ook wel... maar toch...
Fijn. Maar anderzijds zie ik dat als een nadeel. In de ‘echte’ wereld is dat ook niet altijd zo. Hij moet ook leren dat hij soms moet wachten, dat hij soms wat harder moet schreeuwen om gehoord te worden.
Dat vind ik eigenlijk best gezond. Beetje frustratietolerantie opbouwen en jezelf zichtbaar leren maken. Maar hoe doe je dat in deze situatie? Hij gaat wel naar de kinderopvang hoor, dus daar leert hij dat natuurlijk ook wel... maar toch...
vrijdag 1 juni 2018 om 14:06
Xanthan schreef: ↑01-06-2018 13:59Wat ik als voordeel ervaar is dat we ons zoontje altijd volledige aandacht kunnen geven. Als hij iets wil vertellen zitten er 2 mensen liefdevol, aandachtig te luisteren. En als opa en oma er zijn of op familiefeestjes is dat ook zo, hij is het enige kleinkidn dus krijgt alle aandacht.
Fijn. Maar anderzijds zie ik dat als een nadeel. In de ‘echte’ wereld is dat ook niet altijd zo. Hij moet ook leren dat hij soms moet wachten, dat hij soms wat harder moet schreeuwen om gehoord te worden.
Dat vind ik eigenlijk best gezond. Beetje frustratietolerantie opbouwen en jezelf zichtbaar leren maken. Maar hoe doe je dat in deze situatie? Hij gaat wel naar de kinderopvang hoor, dus daar leert hij dat natuurlijk ook wel... maar toch...
Ik was de eerste anderhalf jaar dat zoontje er was ook nog eens 'thuisblijfmoeder', dus ons zoontje kreeg sowieso toen weinig interactie met andere kinderen. Vanaf het moment dat die interactie echt een rol ging spelen ben ik ook weer 2 dagen gaan werken en ging hij naar de kinderopvang en later naar de peuterspeelzaal, want helaas werd mijn contract niet verlengd.
Ik ken inmiddels wel een aantal moeders met enigst kinderen (we trekken elkaar toch soort van aan, lijkt het wel, haha!) en die kinderen zijn allemaal net zo verschillend als kinderen die wel broertjes en zusjes hebben. De een is heel sociaal, de ander is wat moeilijker met andere kinderen... Ze zijn er in allerlei smaken
Ligt denk ik ook grotendeels aan het karakter.
anoniem_369996 wijzigde dit bericht op 01-06-2018 14:10
0.03% gewijzigd
