Kinderen
alle pijlers
Een tweede of niet?
maandag 14 februari 2022 om 20:59
Sindskort heb ik last van klapperende eierstokken. Erger dan voor ik van mijn kind in verwachting raakte. Ik weet verstandelijk dat een tweede kind het leven ingewikkelder en de nachten zwaarder maakt maar mijn hormonen vinden, uiteraard, dat ze daar niets mee te maken hebben. Wanneer weet je nu of het een goed moment is voor een tweede kind? En komt er een moment dat je gezin als ‘af’ voelt? Hoe hebben jullie dat ervaren?
zaterdag 19 februari 2022 om 13:52
Ik zie jou consequent van allerlei meningen geven over mensen die 1 kind krijgen of enig kind zijn. Mag ik vragen of er een persoonlijke frustratie bij jou zit? Al jaren voer je ditzelfde stukje op.evelien2010 schreef: ↑19-02-2022 10:00Ik vind het dus wel heel belangrijk dat siblings er zijn voor elkaar. Dat ze samen opgroeien en van elkaar leren Een blijvende band opbouwen is een enorme meerwaarde in het leven ipv er altijd alleen voor te staan. Ik hecht dan ook wel aan familiebanden. Dat hoeft een individuele ontwikkeling niet in de weg te staan. Ik vind vriendschappen ook zeer waardevol. En die kunnen prima naast familiebanden bestaan. Maar ze zijn zeker niet hetzelfde. Vrienden kunnen veel makkelijker weer verdwijnen uit het leven. Bij familie is ......
zaterdag 19 februari 2022 om 14:00
Weet ik. Ik bedoelde het niet zo serieus (en het is ook niet mijn bedoeling om al te luchtig te doen over adoptie
) Meer dat de grootste uitdaging voor mij in de zwangerschap en eerste jaar lijkt te zitten, dus als ik die zou kunnen doorspoelen om te kijken of daarna alles goed is gekomen lijkt me dat enorm geruststellend.
positivevibes wijzigde dit bericht op 19-02-2022 14:03
7.08% gewijzigd
zaterdag 19 februari 2022 om 14:02
Bovendien is het nogal denigrerend om te suggereren dat anderen niet om familiebanden geven als ze maar 1 kind hebben.Beschuitmetjam schreef: ↑19-02-2022 13:52Ik zie jou consequent van allerlei meningen geven over mensen die 1 kind krijgen of enig kind zijn. Mag ik vragen of er een persoonlijke frustratie bij jou zit? Al jaren voer je ditzelfde stukje op.
Mensen hebben ten eerste niet altijd wat te kiezen. En ten tweede kiezen ze bij bewust 1 kind daar over het algemeen voor omdat dat voor het gezin en dus dat kind in kwestie het beste is. Zo simpel is het.
zaterdag 19 februari 2022 om 15:49
Snapte ik hoor. Maar als adoptie nog zou mogen zou ik het serieus overwegen voor een derde; als er ruimte is voor nog 1, waarom dan niet 1 waarvoor die ruimte elders er niet (meer) is? Maar goed in de huidige tijd is dat gewoon niet realistisch (en vind het goed dat de overheid kritisch is geworden erover).Positivevibes schreef: ↑19-02-2022 14:00Weet ik. Ik bedoelde het niet zo serieus (en het is ook niet mijn bedoeling om al te luchtig te doen over adoptie
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 19 februari 2022 om 16:40
Vind ik ook hoor. Iedereen doet uiteindelijk wat bij haar of hem past en voor zover je de keus hebt. Of je nu geen kinderen, 1 of meerdere krijgt.Positivevibes schreef: ↑19-02-2022 14:02Bovendien is het nogal denigrerend om te suggereren dat anderen niet om familiebanden geven als ze maar 1 kind hebben.
Mensen hebben ten eerste niet altijd wat te kiezen. En ten tweede kiezen ze bij bewust 1 kind daar over het algemeen voor omdat dat voor het gezin en dus dat kind in kwestie het beste is. Zo simpel is het.
zondag 20 februari 2022 om 15:28
Ik vond van een naar twee wel heel anders, plotseling niet meer alle focus op een kind maar je aandacht moeten verdelen. Ons oudste kind was (en is nog steeds) een makkelijk kind en de tweede was als baby en peuter wat pittiger. Maar ik was er al heel snel aan gewend en heb het nooit als heel heftig ervaren. De interactie is heel leuk, ze zijn altijd veel met elkaar opgetrokken en nu het pubers zijn hebben ze nog steeds de grootste lol samen.
Ik heb in totaal vier kinderen en dat is uiteraard een heel stuk drukker maar dat lukt ook allemaal prima. Je groeit er vanzelf in als er een kind bij komt. De kinderen spelen ook veel samen dus er hoeft bij uitstapjes of in vakanties niet altijd gezocht te worden naar een vriendje/vriendinnetje wat ik bij enigs kinderen om me heen wel veel zie gebeuren. Maar mijn oudste heeft best veel vriendinnen die enigs kind zijn en daar vind ik verder ook niks mis mee, overal zitten voor- en nadelen aan. Het is maar net wat je gewend bent en hoe je het zelf graag voor je ziet. Maar twee kinderen vind ik persoonlijk niet zo’n drama, dat is voor de meeste mensen uiteindelijk wel goed te doen.
Na de tweede bleef ik mijmeren over een derde. En na de derde weer een hele tijd twijfelen over een vierde. En nu met vier kinderen is het klaar. Zelfs een vijfde zou ik nog best leuk vinden maar er zijn te veel argumenten om het bij vier te laten. Ik ben heel tevreden zo, ons gezin is in balans en het is goed zoals het is.
Ik heb in totaal vier kinderen en dat is uiteraard een heel stuk drukker maar dat lukt ook allemaal prima. Je groeit er vanzelf in als er een kind bij komt. De kinderen spelen ook veel samen dus er hoeft bij uitstapjes of in vakanties niet altijd gezocht te worden naar een vriendje/vriendinnetje wat ik bij enigs kinderen om me heen wel veel zie gebeuren. Maar mijn oudste heeft best veel vriendinnen die enigs kind zijn en daar vind ik verder ook niks mis mee, overal zitten voor- en nadelen aan. Het is maar net wat je gewend bent en hoe je het zelf graag voor je ziet. Maar twee kinderen vind ik persoonlijk niet zo’n drama, dat is voor de meeste mensen uiteindelijk wel goed te doen.
Na de tweede bleef ik mijmeren over een derde. En na de derde weer een hele tijd twijfelen over een vierde. En nu met vier kinderen is het klaar. Zelfs een vijfde zou ik nog best leuk vinden maar er zijn te veel argumenten om het bij vier te laten. Ik ben heel tevreden zo, ons gezin is in balans en het is goed zoals het is.
jellycups01 wijzigde dit bericht op 20-02-2022 15:43
13.23% gewijzigd
zondag 20 februari 2022 om 15:38
Hier gekozen om het bij één kind te laten en we zijn een erg gelukkig gezin waarin we veel tijd vrij maken voor elkaar en voor leuke dingen, met een warme familie waar we veel mee op trekken.
Ons gezin voelde al af bij de komst van dochter en dat gevoel is nooit anders geweest.
Bijzonder weer dat er toch altijd weer mensen zijn die impliceren dat het een koude keuze is met sneue gevolgen voor het zielige, eenzame kind. Ik vind dat best kortzichtig en wat zeggen over hoe de schrijfster zélf het leven ervaart.
Ons gezin voelde al af bij de komst van dochter en dat gevoel is nooit anders geweest.
Bijzonder weer dat er toch altijd weer mensen zijn die impliceren dat het een koude keuze is met sneue gevolgen voor het zielige, eenzame kind. Ik vind dat best kortzichtig en wat zeggen over hoe de schrijfster zélf het leven ervaart.
--verlies nooit het kind in jezelf--
zondag 20 februari 2022 om 17:40
Ja, dat denk ik ook wel eens. Lekker niks van aantrekken hoor. We zijn nu eenmaal in de minderheid met 1 kind en daar wil men graag iets over zeggen. Voelen ze zichzelf weer een beetje beter. Gelukkig heeft niet iedereen die mening. Velen vinden er ook iets van als je 5 of 6 kinderen hebt. Tja, zo blijf je bezig.lalalalalaatmaar schreef: ↑20-02-2022 15:38Hier gekozen om het bij één kind te laten en we zijn een erg gelukkig gezin waarin we veel tijd vrij maken voor elkaar en voor leuke dingen, met een warme familie waar we veel mee op trekken.
Ons gezin voelde al af bij de komst van dochter en dat gevoel is nooit anders geweest.
Bijzonder weer dat er toch altijd weer mensen zijn die impliceren dat het een koude keuze is met sneue gevolgen voor het zielige, eenzame kind. Ik vind dat best kortzichtig en wat zeggen over hoe de schrijfster zélf het leven ervaart.
Zelf ervaren wij ons kleine gezin als prettig en relaxed. Dit past het beste bij ons. En niet omdat ik meerdere kinderen "niet aan zou kunnen", maar ik heb er simpelweg geen zin in. Daarentegen vind ik het wel mooi om te zien als ouders een groot gezin hebben en dat gewoon lekker op rolletjes loopt. Die mensen doen dan gewoon wat bij hén past.
zondag 20 februari 2022 om 17:58
Beschuitmetjam: dat vind ik een mooie ‘ik heb er gewoon geen zin in’.
Ik ben bewust alleenstaande moeder met momenteel 1 kind. Ik heb altijd een plaatje van 2 kinderen in mijn hoofd gehad (ben zelf ook uit een gezin van 2). De zwangerschap van dochter was niet makkelijk, heel lang ziek geweest. De eerste paar weken na haar geboorte kreeg ik het helemaal benauwd bij het idee dat ik dat nog een keer moest doormaken. Tot ik me ineens een keer realiseerde dat dat natuurlijk helemaal niet per se hoefde. Dat was zón opluchting.
Inmiddels is ze 3, en ik heb een heel makkelijk kind. Het valt me alleszins mee qua slapen, eten etc. Die verrekte pandemie heeft het wel zwaarder gemaakt (zes keer een week in quarantaine plus twee lockdowns met een kind thuis terwijl je gewoon moet werken was niet helemaal ingecalculeerd zeg maar), maar ik ga er uiteraard vanuit dat dat niet nog een keer gebeurt. En het moederschap is nog 10x leuker dan ik altijd dacht, ik geniet echt intens van haar. En toch, heel raar, is de drang voor een tweede weg. Die zwangerschap zou ik er inmiddels wel weer voor over hebben, maar ik hoef eigenlijk gewoon geen kind meer. We hebben het fijn samen, maar ik kan ook nog mijn werk doen, waarvan ik gemerkt heb dat dat óók belangrijk is voor mij. Ze is vrij zelfstandig uitgevallen, dus ik kan ook redelijk af en toe aanrommelen in huis, ben geen full time entertainment center. Ik heb helemaal geen zin om dat allemaal op het spel te zetten voor ‘een tweede is toch ook leuk’.
Het enige waar ik nog wel eens mee zit, is dat ze dus geen broertje of zusje zal hebben. Juist omdat ze dus ook al geen vader heeft, is de familie wel klein. Maar ja, om nou een kind te krijgen wat ik eigenlijk helemaal niet zo nodig hoef, alleen omdat ik denk dat de oudste dat leuk zou vinden, gaat me te ver.
Ik ben bewust alleenstaande moeder met momenteel 1 kind. Ik heb altijd een plaatje van 2 kinderen in mijn hoofd gehad (ben zelf ook uit een gezin van 2). De zwangerschap van dochter was niet makkelijk, heel lang ziek geweest. De eerste paar weken na haar geboorte kreeg ik het helemaal benauwd bij het idee dat ik dat nog een keer moest doormaken. Tot ik me ineens een keer realiseerde dat dat natuurlijk helemaal niet per se hoefde. Dat was zón opluchting.
Inmiddels is ze 3, en ik heb een heel makkelijk kind. Het valt me alleszins mee qua slapen, eten etc. Die verrekte pandemie heeft het wel zwaarder gemaakt (zes keer een week in quarantaine plus twee lockdowns met een kind thuis terwijl je gewoon moet werken was niet helemaal ingecalculeerd zeg maar), maar ik ga er uiteraard vanuit dat dat niet nog een keer gebeurt. En het moederschap is nog 10x leuker dan ik altijd dacht, ik geniet echt intens van haar. En toch, heel raar, is de drang voor een tweede weg. Die zwangerschap zou ik er inmiddels wel weer voor over hebben, maar ik hoef eigenlijk gewoon geen kind meer. We hebben het fijn samen, maar ik kan ook nog mijn werk doen, waarvan ik gemerkt heb dat dat óók belangrijk is voor mij. Ze is vrij zelfstandig uitgevallen, dus ik kan ook redelijk af en toe aanrommelen in huis, ben geen full time entertainment center. Ik heb helemaal geen zin om dat allemaal op het spel te zetten voor ‘een tweede is toch ook leuk’.
Het enige waar ik nog wel eens mee zit, is dat ze dus geen broertje of zusje zal hebben. Juist omdat ze dus ook al geen vader heeft, is de familie wel klein. Maar ja, om nou een kind te krijgen wat ik eigenlijk helemaal niet zo nodig hoef, alleen omdat ik denk dat de oudste dat leuk zou vinden, gaat me te ver.
zondag 20 februari 2022 om 19:07
@beschuitmejam: het doet me ook niets hoor, ik verbaas me er alleen vaak over 
Sowieso over het feit die 'principes' vaak geventileerd moeten worden als gemeengoed, terwijl dat het niet (meer) is. 1,7 kind en een labrador is niet meer per sé hoe het heurt namelijk. En, helemaal eens met je, het behoeft geen uitleg, je wíl het gewoon niet. Ik ook niet.
@nausicaa; klinkt als een gebalanceerd, fijn leven. Ik vond het entertainen echt ruk vaak, ben blij dat dochter zich inmiddels heel goed zelf kan vermaken en steeds meer zelf de leiding neemt in spelsituaties.
Sowieso over het feit die 'principes' vaak geventileerd moeten worden als gemeengoed, terwijl dat het niet (meer) is. 1,7 kind en een labrador is niet meer per sé hoe het heurt namelijk. En, helemaal eens met je, het behoeft geen uitleg, je wíl het gewoon niet. Ik ook niet. @nausicaa; klinkt als een gebalanceerd, fijn leven. Ik vond het entertainen echt ruk vaak, ben blij dat dochter zich inmiddels heel goed zelf kan vermaken en steeds meer zelf de leiding neemt in spelsituaties.
--verlies nooit het kind in jezelf--
zondag 20 februari 2022 om 19:09
Dit klinkt alsof het gewoon goed is, zo met jullie tweeën. En als je je leven met je kleine gezin al, pak 'm beet, een 8 geeft, waarom zou je dat dan moeten veranderen? Tenzij er een grote wens voor een 2e kind is natuurlijk.nausicaa schreef: ↑20-02-2022 17:58Beschuitmetjam: dat vind ik een mooie ‘ik heb er gewoon geen zin in’.
Ik ben bewust alleenstaande moeder met momenteel 1 kind. Ik heb altijd een plaatje van 2 kinderen in mijn hoofd gehad (ben zelf ook uit een gezin van 2). De zwangerschap van dochter was niet makkelijk, heel lang ziek geweest. De eerste paar weken na haar geboorte kreeg ik het helemaal benauwd bij het idee dat ik dat nog een keer moest doormaken. Tot ik me ineens een keer realiseerde dat dat natuurlijk helemaal niet per se hoefde. Dat was zón opluchting.
Inmiddels is ze 3, en ik heb een heel makkelijk kind. Het valt me alleszins mee qua slapen, eten etc. Die verrekte pandemie heeft het wel zwaarder gemaakt (zes keer een week in quarantaine plus twee lockdowns met een kind thuis terwijl je gewoon moet werken was niet helemaal ingecalculeerd zeg maar), maar ik ga er uiteraard vanuit dat dat niet nog een keer gebeurt. En het moederschap is nog 10x leuker dan ik altijd dacht, ik geniet echt intens van haar. En toch, heel raar, is de drang voor een tweede weg. Die zwangerschap zou ik er inmiddels wel weer voor over hebben, maar ik hoef eigenlijk gewoon geen kind meer. We hebben het fijn samen, maar ik kan ook nog mijn werk doen, waarvan ik gemerkt heb dat dat óók belangrijk is voor mij. Ze is vrij zelfstandig uitgevallen, dus ik kan ook redelijk af en toe aanrommelen in huis, ben geen full time entertainment center. Ik heb helemaal geen zin om dat allemaal op het spel te zetten voor ‘een tweede is toch ook leuk’.
Het enige waar ik nog wel eens mee zit, is dat ze dus geen broertje of zusje zal hebben. Juist omdat ze dus ook al geen vader heeft, is de familie wel klein. Maar ja, om nou een kind te krijgen wat ik eigenlijk helemaal niet zo nodig hoef, alleen omdat ik denk dat de oudste dat leuk zou vinden, gaat me te ver.
Lijkt me trouwens inderdaad wel een uitdaging, al die lockdowns en quarantaines alleen oplossen. Maar het is je gelukt.
Ik snap dat je de familie erg klein vindt. Maar, ik lees je wel eens vaker, ik ga er van uit dat je wel zorgt voor mensen om haar heen, een netwerk. Je komt altijd over als iemand die daar vast ook wel over heeft nagedacht.
zondag 20 februari 2022 om 20:37
Ach, redenerend volgens dat familie veelbepalend is kun je maar beter 10 kinderen krijgen dan. Met 1 sibling heb je ook maar een social circle van niks.
Laten we alsjeblieft doen wat bij ons past als ouders. Als het ergste ‘trauma’ dat je je kind aandoet is dat hij geen, maar 1 of juist teveel siblings heeft, dan heb je het goed gedaan, zou ik zeggen.
Laten we alsjeblieft doen wat bij ons past als ouders. Als het ergste ‘trauma’ dat je je kind aandoet is dat hij geen, maar 1 of juist teveel siblings heeft, dan heb je het goed gedaan, zou ik zeggen.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zondag 20 februari 2022 om 21:17
Misschien dat ik daar ook wel over ‘val’ omdat mijn familie al niet enorm is hoor. Uiteraard zijn er andere mensen, en de familie die er wel is houdt zielsveel van haar. En we hebben het geluk dat we toevallig naast mensen zijn komen wonen met een bijna even oud kindje, die ook enig kind zal blijven. Die twee zijn soms net zusjes (inclusief elkaar de hersens in slaanBeschuitmetjam schreef: ↑20-02-2022 19:09Dit klinkt alsof het gewoon goed is, zo met jullie tweeën. En als je je leven met je kleine gezin al, pak 'm beet, een 8 geeft, waarom zou je dat dan moeten veranderen? Tenzij er een grote wens voor een 2e kind is natuurlijk.
Lijkt me trouwens inderdaad wel een uitdaging, al die lockdowns en quarantaines alleen oplossen. Maar het is je gelukt.
Ik snap dat je de familie erg klein vindt. Maar, ik lees je wel eens vaker, ik ga er van uit dat je wel zorgt voor mensen om haar heen, een netwerk. Je komt altijd over als iemand die daar vast ook wel over heeft nagedacht.
). Ik zei laatst tegen iemand: ik zou dochter best wel als grote zus willen zien. Alleen die kleinere hoeft dan weer niet zo. Beetje lullig voor de jongste als hij/zij met name als accessoire zou moeten dienen voor de oudste. Dat doen we dus maar niet.
(En bedankt dat je ons gewoon een klein gezin noemt. Ik kreeg laatst van iemand een sneer dat ik toch echt geen gezin had, dan moest er minstens nog een volwassene bij. Die werd echt een beetje boos op me. Op zich maakt het natuurlijk geen bal uit wat iemand anders daar van vindt, maar dit vond ik toch een erg onaardige sneer).
zondag 20 februari 2022 om 22:13
maandag 21 februari 2022 om 07:45
Ik zie het ook wel eens als een pluspunt dat kind een kleine familie heeft als ze volwassen is.
Mijn ouders komen beide uit grote gezinnen en die zijn echt veel tijd kwijt met hun siblings en kroost. Daar gaat het altijd "hoe het heurt", kringverjaardagen, feestdagen samen. Ik heb ook wat vrienden die een kleine familie hebben en die doen juist die dingen met dierbaren die ze zelf hebben uitgekozen, kerst met een groep vrienden, met hun verjaardag gewoon lekker weg.
Nou gaan wij met verjaardagen ook steeds vaker weg, maar dat vindt de nabije familie toch wat gek en eigenlijk not done. Zeker nu je weer op visite mag.
Dus er zitten ook zeker voordelen aan om niet te veel gebonden te zijn aan allerlei mensen.
Mijn ouders komen beide uit grote gezinnen en die zijn echt veel tijd kwijt met hun siblings en kroost. Daar gaat het altijd "hoe het heurt", kringverjaardagen, feestdagen samen. Ik heb ook wat vrienden die een kleine familie hebben en die doen juist die dingen met dierbaren die ze zelf hebben uitgekozen, kerst met een groep vrienden, met hun verjaardag gewoon lekker weg.
Nou gaan wij met verjaardagen ook steeds vaker weg, maar dat vindt de nabije familie toch wat gek en eigenlijk not done. Zeker nu je weer op visite mag.
Dus er zitten ook zeker voordelen aan om niet te veel gebonden te zijn aan allerlei mensen.
maandag 21 februari 2022 om 08:37
Ach, uiteindelijk zegt de grootte van het gezin in mijn ogen ook niet veel..
Mijn moeder komt uit een gezin van 9, waarvan zij de jongste is.
De broers en zus waar ze wat mee had zijn al enige tijd ( en veel te jong) overleden en met haar overige broers en zus heeft ze gebroken, toen ik een kleuter was.
Daar waar ze dacht ooit herinneringen te kunnen delen, zit dat er niet in en ze vindt het best wel eens eenzaam, want je weet dat er ergens familie woont, maar daar deel je helemaal niks meer mee en niemand kan haar vertellen hoe bepaalde dingen vroeger gingen ( ze zit nogal in de stambomen en alles wat daarbij komt kijken, leven in die tijd etc.).
Mijn vader is enigskind en dat is het andere uiterste. Wel een hele warme familie, maar mijn opa en oma hadden dan ook alleen mijn vader en geen overige familie met kinderen ( of nou ja, mijn vader heeft 1 nicht van mijn oma's kant, mijn opa was enigskind).
Daar heb ik verder geen last van gehad trouwens, mijn ouders hebben gezorgd voor een 'familie' van vrienden en zo voelt dat ook echt. De vrienden van mijn ouders waren op mijn bruiloft als soort ooms en tantes, ik kan bij hen terecht als ik me rot voel of als ik even van me af moet praten. Zo fijn en nee, deze mensen zijn niet zomaar inwisselbaar of minder belangrijk dan die ooms en tante waar ik niets mee deel.
Maar, ik ken ook grotere gezinnen waar het wel heel warm, gezellig en gemoedelijk is en gezinnen met 1 kind waar ik dat echt bij mis.
Wat Lux ook al zei, kies datgene wat bij je als ouder past. Daarmee lees ik ook bovenstaande verhalen, want waar ik soms best wel eens heb van ' ach joh, dat valt toch allemaal wel mee?' is dat natuurlijk alleen in mijn belevenis zo, in mijn leven en met mijn man en kinderen. Mijn norm is niet de norm van een ander.
Ik vind het wel een fijne discussie zo om te lezen en ook fijn dat er ( nou ja, met wat uitzonderingen dan), geen gepredik is om toch vooral aan die tweede ( of derde, vierde, geen kind) te beginnen.
Mijn moeder komt uit een gezin van 9, waarvan zij de jongste is.
De broers en zus waar ze wat mee had zijn al enige tijd ( en veel te jong) overleden en met haar overige broers en zus heeft ze gebroken, toen ik een kleuter was.
Daar waar ze dacht ooit herinneringen te kunnen delen, zit dat er niet in en ze vindt het best wel eens eenzaam, want je weet dat er ergens familie woont, maar daar deel je helemaal niks meer mee en niemand kan haar vertellen hoe bepaalde dingen vroeger gingen ( ze zit nogal in de stambomen en alles wat daarbij komt kijken, leven in die tijd etc.).
Mijn vader is enigskind en dat is het andere uiterste. Wel een hele warme familie, maar mijn opa en oma hadden dan ook alleen mijn vader en geen overige familie met kinderen ( of nou ja, mijn vader heeft 1 nicht van mijn oma's kant, mijn opa was enigskind).
Daar heb ik verder geen last van gehad trouwens, mijn ouders hebben gezorgd voor een 'familie' van vrienden en zo voelt dat ook echt. De vrienden van mijn ouders waren op mijn bruiloft als soort ooms en tantes, ik kan bij hen terecht als ik me rot voel of als ik even van me af moet praten. Zo fijn en nee, deze mensen zijn niet zomaar inwisselbaar of minder belangrijk dan die ooms en tante waar ik niets mee deel.
Maar, ik ken ook grotere gezinnen waar het wel heel warm, gezellig en gemoedelijk is en gezinnen met 1 kind waar ik dat echt bij mis.
Wat Lux ook al zei, kies datgene wat bij je als ouder past. Daarmee lees ik ook bovenstaande verhalen, want waar ik soms best wel eens heb van ' ach joh, dat valt toch allemaal wel mee?' is dat natuurlijk alleen in mijn belevenis zo, in mijn leven en met mijn man en kinderen. Mijn norm is niet de norm van een ander.
Ik vind het wel een fijne discussie zo om te lezen en ook fijn dat er ( nou ja, met wat uitzonderingen dan), geen gepredik is om toch vooral aan die tweede ( of derde, vierde, geen kind) te beginnen.
maandag 21 februari 2022 om 08:43
Oudste is 10 jongste 6, toendertijd vond ik het leeftijdsverschil heerlijk. Oudste naar school tijd voor de jongste. Maar nu ze deze leeftijd hebben loop ik wel tegen dingen aan. Activiteiten is lastig de jongste is te jong of niet leuk voor de Oudste. Naar bepaalde films bijvoorbeeld of sommige activiteiten zijn vanaf 7 of 8 dus kan ik weer niet samen met ze doen. Zal wel weer recht trekken naarmate ze ouder worden, maar goed even een lange termijn ervaring.
maandag 21 februari 2022 om 16:37
Dit vind ik ook, vooral ook dat velen met meer kinderen gelijk de prediker de mond snoeren vind ik fijnChantilly21_2 schreef: ↑21-02-2022 08:37Ach, uiteindelijk zegt de grootte van het gezin in mijn ogen ook niet veel..
Mijn moeder komt uit een gezin van 9, waarvan zij de jongste is.
De broers en zus waar ze wat mee had zijn al enige tijd ( en veel te jong) overleden en met haar overige broers en zus heeft ze gebroken, toen ik een kleuter was.
Daar waar ze dacht ooit herinneringen te kunnen delen, zit dat er niet in en ze vindt het best wel eens eenzaam, want je weet dat er ergens familie woont, maar daar deel je helemaal niks meer mee en niemand kan haar vertellen hoe bepaalde dingen vroeger gingen ( ze zit nogal in de stambomen en alles wat daarbij komt kijken, leven in die tijd etc.).
Mijn vader is enigskind en dat is het andere uiterste. Wel een hele warme familie, maar mijn opa en oma hadden dan ook alleen mijn vader en geen overige familie met kinderen ( of nou ja, mijn vader heeft 1 nicht van mijn oma's kant, mijn opa was enigskind).
Daar heb ik verder geen last van gehad trouwens, mijn ouders hebben gezorgd voor een 'familie' van vrienden en zo voelt dat ook echt. De vrienden van mijn ouders waren op mijn bruiloft als soort ooms en tantes, ik kan bij hen terecht als ik me rot voel of als ik even van me af moet praten. Zo fijn en nee, deze mensen zijn niet zomaar inwisselbaar of minder belangrijk dan die ooms en tante waar ik niets mee deel.
Maar, ik ken ook grotere gezinnen waar het wel heel warm, gezellig en gemoedelijk is en gezinnen met 1 kind waar ik dat echt bij mis.
Wat Lux ook al zei, kies datgene wat bij je als ouder past. Daarmee lees ik ook bovenstaande verhalen, want waar ik soms best wel eens heb van ' ach joh, dat valt toch allemaal wel mee?' is dat natuurlijk alleen in mijn belevenis zo, in mijn leven en met mijn man en kinderen. Mijn norm is niet de norm van een ander.
Ik vind het wel een fijne discussie zo om te lezen en ook fijn dat er ( nou ja, met wat uitzonderingen dan), geen gepredik is om toch vooral aan die tweede ( of derde, vierde, geen kind) te beginnen.
Want ja, ik gun mijn kind ook een broer of zus en daarmee een warme band, dus dat is soms best jammer dat dat niet gaat gebeuren. Maar het is wat het is
