Kinderen
alle pijlers
Heel eerlijk: ik heb spijt van mijn kind
vrijdag 4 september 2020 om 17:08
Ik vermoed dat ik het hele forum over me heen ga krijgen, daarom heb ik een ander account aangemaakt. Ik wil hier heel eerlijk in zijn maar merk dat er absoluut een taboe op heerst.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
Als je een kind hebt gekregen dat gezond is 'moet' je er perse dolgelukkig mee zijn. Terwijl je helemaal niet wist hoe het écht zou zijn. Een leven met een kind. Dat weet je pas echt als je er eentje hebt. En ik zal je eerlijk vertellen: ik heb er spijt van. Hoe ik er van tevoren ook naar uitkeek, ik vind het niks. Ik heb kinderen nooit leuk gevonden ook. Kinderen van anderen vermijd ik het liefst. Toch leek een kind van onszelf ons wél leuk.
Ik zorg wel goed voor mijn kind en er komt haar niks tekort. Ze is nu vijf maanden. Maar als ik eerlijk denk waar ik het meeste van geniet is dat de tijd die ik voor mijzelf heb en de tijd dat ik werk (eigen bedrijf). Mijn kind zie ik als een taak, iets dat verplicht nu eenmaal moet gebeuren.
Er komt ook zeker geen tweede kind. Ik kan niet wachten tot onze dochter zelfstandiger is en we meer vrijheid terug hebben.
Ik merk in het dagelijkse leven dat dit niet bespreekbaar is (met mijn man wel hoor, die heeft hetzelfde. We zijn nu eenmaal allebei gedreven ambitieuze mensen). Ik vind dat erg gek. Niemand weet immers hoe het leven met een kind is, totdat het kind er eenmaal is. Ik kan me niet voorstellen dat het bij niemand tegenvalt. Ik denk dat men hier niet over durft te praten.
P.s. Ik heb dit besproken met een psycholoog. Ik dacht dat ik misschien een postnatale depressie had. Maar dit is niet zo. Ik heb gewoon echt spijt van mijn kind. Hopelijk kan dit het taboe wat doorbreken.
maandag 7 september 2020 om 09:41
Ik snap deze niet helemaal. Waar gaat dit over??Hunebed schreef: ↑07-09-2020 09:31Nou dit was ook het eerste wat ik dacht.
O wat moeilijk, ik moet even een nieuwe nick aanmaken. (Er was dus al een nick, dus dat rondhangen op het forum was er al)
En vervolgens besteed ik mijn tijd liever aan andere dingen.
Nou TO soort van tip.
Verwijderen al je accounts, en besteed je spaarzame tijd zoveel mogelijk aan echt leuke dingen, en dus niet aan je kind en het forum.
maandag 7 september 2020 om 10:13
Maar dat maak je er dan ook wel zelf naar denk ik? Als de moeder nu zou zeggen "ik doe het ook niet" dan zou de vader wel moeten...
Hoezo zou ik élke keer de lunch moeten maken en élke keer voor traktaties moeten zorgen en élke keer naar zwemles gaan? Na een paar keer zou ik wel zeggen "en nu is het jouw beurt". Ik zou het niet accepteren in ieder geval.
maandag 7 september 2020 om 10:15
Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 10:13Maar dat maak je er dan ook wel zelf naar denk ik? Als de moeder nu zou zeggen "ik doe het ook niet" dan zou de vader wel moeten...
Nee hoor, dan gebeurt het helemaal niet. Als de moeder het niet doet is het blijkbaar niet belangrijk.
maandag 7 september 2020 om 10:20
Daar zou ik een ernstig gesprek over hebben dan. En ik zou het niet laten duren tot het kind 5 is maar in de eerste weken al. Of eigenlijk zou ik dat gesprek hebben vooraleer de beslissing te nemen of er überhaupt kinderen komen.
maandag 7 september 2020 om 10:24
Prettige wedstrijd. Ik heb zoveel gesprekken gevoerd..... dat het uiteindelijk tot een echtscheiding heeft geleid. Zijn gebrek aan empathie, hulpvaardigheid, inzicht, daadkracht, steun enz enz trokken mij over de streep.Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 10:20Daar zou ik een ernstig gesprek over hebben dan. En ik zou het niet laten duren tot het kind 5 is maar in de eerste weken al. Of eigenlijk zou ik dat gesprek hebben vooraleer de beslissing te nemen of er überhaupt kinderen komen.
maandag 7 september 2020 om 10:26
Rosanna1985 schreef: ↑07-09-2020 10:20Daar zou ik een ernstig gesprek over hebben dan. En ik zou het niet laten duren tot het kind 5 is maar in de eerste weken al. Of eigenlijk zou ik dat gesprek hebben vooraleer de beslissing te nemen of er überhaupt kinderen komen.
Je hebt nog geen kinderen, denk ik? Ik zou zeggen: probeer het eens uit en vertel vooral of het gelukt is.
maandag 7 september 2020 om 10:33
Toch valt het me op dat ‘er vanalles wordt verwacht’ Van moeders (zoals hier eerder in reacties beschreven) Maar is dat wel echt zo? Leggen we ons dat zelf niet op?
Is het zien van een leuke foto op FB nu echt zo dat dat gezin geen troubles heeft? Natuurlijk wel.
Is het niet het resultaat van het ontbreken van Verbinding, of de kwaliteit van onze verbinding met anderen dat we dit denken?
Als je mij beoordeelt op mijn foto’s van mijn kinderen zul je vast denken dat we alleen maar leuke dingen doen en mijn kinderen het goed doen op school. Met een kind op het hoogste schoolniveau en een dochter op een topsportschool. Maar als je met me práát en vooral vráágt krijg je te horen dat wij ook onze uitdagingen en moeilijkheden hebben.
Dat die zoon geen kaas heeft gegeten van plannen en huiswerk maken en dat die dochter een intens schema heeft en met de trein naar school moet wat een enorme logistieke tour met zich mee brengt iedere week weer. Waardoor de jongste echt niet op een bepaald clubje op een bepaalde dag en tijd kan want dat conflicteert met halen.
Kortom... vrouwen mogen zelf ook wel eens wat eerlijker zijn (kwetsbaarder) en doorvragen bij een ander.
Is het zien van een leuke foto op FB nu echt zo dat dat gezin geen troubles heeft? Natuurlijk wel.
Is het niet het resultaat van het ontbreken van Verbinding, of de kwaliteit van onze verbinding met anderen dat we dit denken?
Als je mij beoordeelt op mijn foto’s van mijn kinderen zul je vast denken dat we alleen maar leuke dingen doen en mijn kinderen het goed doen op school. Met een kind op het hoogste schoolniveau en een dochter op een topsportschool. Maar als je met me práát en vooral vráágt krijg je te horen dat wij ook onze uitdagingen en moeilijkheden hebben.
Dat die zoon geen kaas heeft gegeten van plannen en huiswerk maken en dat die dochter een intens schema heeft en met de trein naar school moet wat een enorme logistieke tour met zich mee brengt iedere week weer. Waardoor de jongste echt niet op een bepaald clubje op een bepaalde dag en tijd kan want dat conflicteert met halen.
Kortom... vrouwen mogen zelf ook wel eens wat eerlijker zijn (kwetsbaarder) en doorvragen bij een ander.
maandag 7 september 2020 om 10:35
Even hier op inhaken hoor: dat denk je serieus? Dat als een vrouw het meeste doet, dat ze het er zelf naar gemaakt heeft? Als ik zo om me heen kijk zie ik de mannen echt niet collectief staan te trappelen om alles eerlijk te verdelen. Ik zie ze niet graag minder gaan werken als er kinderen op komst zijn en zonder gedoe meteen naar drie of vier dagen gaan, ik zie geen mannen uit zichzelf de wc schrobben en de was doen, ik zie ze niet uit zichzelf bedenken dat kind nieuwe kleren nodig heeft, dat kind wat ongelukkig kijkt en dat ze misschien maar eens op het kdv of op school moeten gaan praten of alles daar lekker loopt. Natuurlijk zit ik in een enorm ongeemancipeerde omgeving (grote stad, randstad, hoogopgeleide bubbel) dus dat kleurt mijn blik vast, maar je denkt echt dat vrouwen het er zelf naar maken dat ze meer doen? Tegen de wens van al die enthousiast zorgende mannen in?
maandag 7 september 2020 om 10:43
Bergje65 schreef: ↑07-09-2020 09:29Klopt! Ik denk dat dat voor een deel biologisch is en verankerd in onze genen. De moderne vader lijkt op het eerste gezicht heel erg betrokken, met zijn vaste ‘papadag’, maar dat valt in de praktijk vaak vies tegen. Want wie houdt de luiervoorraad in de gaten, maakt zich druk om opvoedkwesties en bedenkt dat de crèche moet worden afgebeld voor de vakantieperiode? Het is nog altijd vaak de vrouw die voor deze onbetaalde arbeid opdraait. Gelijkwaardige relaties worden opeens traditioneel zodra er kinderen komen.
Jammer.
Bij ons is dat gelukkig echt niet zo. Wij hebben taakvelden verdeeld. Hij doet alles rond school en opvang en sport (ik lees de nieuwsbrieven en roosters niet eens, hij regelt vervoer, vakanties doorgeven etc), en ik doe bijvoorbeeld alles rond kleding en schoenen voor de kinderen. Enzovoorts.
Zo voorkom je geëmmer over kleine handelingen. Bij een moderne verdeling hoort ook afspraken maken en dat vergeten stellen nog wel eens, zie ik om me heen.
Bij ons kón het ook niet anders dan dat hij zijn deel ging doen want ik vond het ook helemaal niet leuk en trok het gewoon niet alleen.
maandag 7 september 2020 om 10:46
Ik heb gewoon in mijn eentje kinderen gekregen, scheelde een hoop gedoe.
Those who choose the lesser evil forget quickly that they chose evil.
Hannah Arendt
Hannah Arendt
maandag 7 september 2020 om 10:48
Dit is een misvatting. Net zoals de vrouw niet altijd gelukkig is met het moederschap en ervan baalt (zie dit topic), hoeft een man ook niet hyperenthousiast te zijn natuurlijk. Hij moet alleen doen wat jullie hebben afgesproken, anders zijn de consequenties voor hem (de rekening van de bso die hij is vergeten op te zeggen voor de vakantie).
Als je gaat verwachten dat hij alles uit zichzelf met vol enthousiasme doet "anders hoeft het niet", dan maak je het jezelf inderdaad heel moeilijk.
maandag 7 september 2020 om 10:53
En ik zit ook in de hoogopgeleide randstadbubbel en gelukkig is wat jij beschrijft maar een klein deel van de bubbel. Het is maar waar je verkiest mee om te gaan.
Ik ken zowel stellen waarbij de vrouw bij het minste gemopper van haar vriend over de kinderen, met haar WO opleiding 2,5 dag pw werken en voor de kids zorgen (en suppen, yogaen en in de OC)), met wat obligaat geklaag over hem maar ondertussen vinden ze het stiekem best lekker want hun werk was toch al niet zo leuk en ze willen veel van de kinderen meemaken.
Maar ik ken ook stellen waarbij de vrouw ondernemer is of medisch specialist en de man wel degelijk het leeuwendeel van de zorg op zich neemt en 3/4 dagen gaat werken. Ook die zitten in die bubbel hoor.
Ik ken zowel stellen waarbij de vrouw bij het minste gemopper van haar vriend over de kinderen, met haar WO opleiding 2,5 dag pw werken en voor de kids zorgen (en suppen, yogaen en in de OC)), met wat obligaat geklaag over hem maar ondertussen vinden ze het stiekem best lekker want hun werk was toch al niet zo leuk en ze willen veel van de kinderen meemaken.
Maar ik ken ook stellen waarbij de vrouw ondernemer is of medisch specialist en de man wel degelijk het leeuwendeel van de zorg op zich neemt en 3/4 dagen gaat werken. Ook die zitten in die bubbel hoor.
maandag 7 september 2020 om 10:53
En ik zit ook in de hoogopgeleide randstadbubbel en gelukkig is wat jij beschrijft maar een klein deel van de bubbel. Het is maar waar je verkiest mee om te gaan.
Ik ken zowel stellen waarbij de vrouw bij het minste gemopper van haar vriend over de kinderen, met haar WO opleiding 2,5 dag pw werken en voor de kids zorgen (en suppen, yogaen en in de OC)), met wat obligaat geklaag over hem maar ondertussen vinden ze het stiekem best lekker want hun werk was toch al niet zo leuk en ze willen veel van de kinderen meemaken.
Maar ik ken ook stellen waarbij de vrouw ondernemer is of medisch specialist en de man wel degelijk het leeuwendeel van de zorg op zich neemt en 3/4 dagen gaat werken. Ook die zitten in die bubbel hoor.
Ik ken zowel stellen waarbij de vrouw bij het minste gemopper van haar vriend over de kinderen, met haar WO opleiding 2,5 dag pw werken en voor de kids zorgen (en suppen, yogaen en in de OC)), met wat obligaat geklaag over hem maar ondertussen vinden ze het stiekem best lekker want hun werk was toch al niet zo leuk en ze willen veel van de kinderen meemaken.
Maar ik ken ook stellen waarbij de vrouw ondernemer is of medisch specialist en de man wel degelijk het leeuwendeel van de zorg op zich neemt en 3/4 dagen gaat werken. Ook die zitten in die bubbel hoor.
maandag 7 september 2020 om 10:54
Dat herken ik ook. Partner heeft een ‘papadag’ en is gek op de kids maar als puntje bij paaltje komt heeft hij in het weekend altijd wel wat te klussen ( zoals grasmaaien) en gaat hij ervan uit dat ik dan met de kids wat doe. De kinderen in bad en verzorgen doe ik. De werkjes voor school of opvang doe ik. Schone spullen in de tas, iets meegeven als dat gevraagd wordt, controleren op luizen, doktersbezoek, tandarts bezoek, consultatiebureau, nieuwe schoenen en kleren, cadeautjes voor sint en verjaardag, kinderfeestjes al die dingen doe ik. Hij denkt er niet aan of vind het wel makkelijk dat ik dat doe. Ik weet het niet. Hij werkt 4 dagen en ik 3. Ik heb nu een familyplanner gekocht waar ik alles op zet. Ben benieuwd of de balans iets evenwichtiger kan. Als ik het vraag zal hij het heus wel doen. Maar aan al die 888 dingen denken naast werk en huishouden vind ik al vermoeiend.Bergje65 schreef: ↑07-09-2020 09:29Klopt! Ik denk dat dat voor een deel biologisch is en verankerd in onze genen. De moderne vader lijkt op het eerste gezicht heel erg betrokken, met zijn vaste ‘papadag’, maar dat valt in de praktijk vaak vies tegen. Want wie houdt de luiervoorraad in de gaten, maakt zich druk om opvoedkwesties en bedenkt dat de crèche moet worden afgebeld voor de vakantieperiode? Het is nog altijd vaak de vrouw die voor deze onbetaalde arbeid opdraait. Gelijkwaardige relaties worden opeens traditioneel zodra er kinderen komen.
Jammer.
maandag 7 september 2020 om 10:54
dubbel.
verdeel geen taakjes maar taakvelden. Spreek af dat je verantwoordelijk bent voor alles rond een veld. Dus man doet alles rondom sport van het kind, dus ook: kleding, schoenen, contributie, roster bijhouden, vervoer regelen, bespreken met kind of 'ie het nog leuk vindt. Alles.
Dat is veel overzichtelijker dan 30 losse taakjes in je mik geduwd krijgen, de ander bemoeit zich er niet mee dus het kan helemaal op jouw manier, het nadenken over (vaak het vervelendste) ligt dan ook automatisch bij die persoon.
Echt een aanrader.
verdeel geen taakjes maar taakvelden. Spreek af dat je verantwoordelijk bent voor alles rond een veld. Dus man doet alles rondom sport van het kind, dus ook: kleding, schoenen, contributie, roster bijhouden, vervoer regelen, bespreken met kind of 'ie het nog leuk vindt. Alles.
Dat is veel overzichtelijker dan 30 losse taakjes in je mik geduwd krijgen, de ander bemoeit zich er niet mee dus het kan helemaal op jouw manier, het nadenken over (vaak het vervelendste) ligt dan ook automatisch bij die persoon.
Echt een aanrader.
anoniem_637d84854bd0f wijzigde dit bericht op 07-09-2020 10:59
83.95% gewijzigd
maandag 7 september 2020 om 10:55
Mijn punt is niet dat mannen het met enthousiasme moeten doen en anders niet, mijn punt is dat vrouwen niet het meest doen omdat ze het er zèlf naar maken. Als dat zo zou zijn, zou dat betekenen dat vrouwen taken afnemen van mannen. Taken die mannen graag zèlf hadden gedaan, uit zichzelf. Dat vrouwen actief mannen weerhouden van minder werken. Dat vrouwen mannen er actief van weerhouden om het huishouden uit te voeren. Dat vrouwen mannen er actief van weerhouden om voor hun kinderen te zorgen. Dat is kul. Jij stelt in je post heel goed wat het punt wel is: vrouwen moeten mannen actief dwingen om hun deel te doen. En als ze hun man niet actief dwingen om hun deel te doen, is het hún schuld dat de man niet zijn deel doet. Ik vind het de omgekeerde wereld dat mannen niet alleen minder doen, maar dat vrouwen daar ook nog de schuld van krijgen.
maandag 7 september 2020 om 10:59
na 3 keer weten we het wel hoor!Bellyflop schreef: ↑07-09-2020 10:54En ik zit ook in de hoogopgeleide randstadbubbel en gelukkig is wat jij beschrijft maar een klein deel van de bubbel. Het is maar waar je verkiest mee om te gaan.
Ik ken zowel stellen waarbij de vrouw bij het minste gemopper van haar vriend over de kinderen, met haar WO opleiding 2,5 dag pw werken en voor de kids zorgen (en suppen, yogaen en in de OC)), met wat obligaat geklaag over hem maar ondertussen vinden ze het stiekem best lekker want hun werk was toch al niet zo leuk en ze willen veel van de kinderen meemaken.
Maar ik ken ook stellen waarbij de vrouw ondernemer is of medisch specialist en de man wel degelijk het leeuwendeel van de zorg op zich neemt en 3/4 dagen gaat werken. Ook die zitten in die bubbel hoor.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 7 september 2020 om 11:00
Ik lees dat jij het niet alleen trok, dat je dat helemaal niet leuk vond en dat je man toen zijn deel ging doen. Het fijn dat je man nu wèl zijn deel doet, wel jammer dat hij je het zo lang in je eentje liet doen.
maandag 7 september 2020 om 11:01
Ja, dat deed ik expres nou goed?
En quote je hem ook nog een x, nu staat het er 4 x
maandag 7 september 2020 om 11:04
Ehm, nou dat was na week 3 dat ik het niet meer trok, weken waarin hij ook gewoon thuis was en zorgde maar toen werd erg duidelijk dat ik het niet ging redden en is hij met zijn werk gaan praten.
Toen er meer praktische taken bij kwamen hebben we genoemde afspraken gemaakt over wie waar verantwoordelijk voor is.
Jij lijkt niet te willen geloven dat er mannen zijn die wel degelijk de zorg op zich nemen. Bijzonder. Die zijn er natuurlijk wel.
maandag 7 september 2020 om 11:06
Bellyflop schreef: ↑07-09-2020 11:04Ehm, nou dat was na week 3 dat ik het niet meer trok, weken waarin hij ook gewoon thuis was en zorgde maar toen werd erg duidelijk dat ik het niet ging redden en is hij met zijn werk gaan praten.
Toen er meer praktische taken bij kwamen hebben we genoemde afspraken gemaakt over wie waar verantwoordelijk voor is.
Jij lijkt niet te willen geloven dat er mannen zijn die wel degelijk de zorg op zich nemen. Bijzonder. Die zijn er natuurlijk wel.
Natuurlijk zijn die er wel. Jij hebt er zo één en dat is jouw verdienste, dat vertel je in ieder topic
maandag 7 september 2020 om 11:11
Lafae schreef: ↑07-09-2020 10:55Mijn punt is niet dat mannen het met enthousiasme moeten doen en anders niet, mijn punt is dat vrouwen niet het meest doen omdat ze het er zèlf naar maken. Als dat zo zou zijn, zou dat betekenen dat vrouwen taken afnemen van mannen. Taken die mannen graag zèlf hadden gedaan, uit zichzelf. Dat vrouwen actief mannen weerhouden van minder werken. Dat vrouwen mannen er actief van weerhouden om het huishouden uit te voeren. Dat vrouwen mannen er actief van weerhouden om voor hun kinderen te zorgen. Dat is kul. Jij stelt in je post heel goed wat het punt wel is: vrouwen moeten mannen actief dwingen om hun deel te doen. En als ze hun man niet actief dwingen om hun deel te doen, is het hún schuld dat de man niet zijn deel doet. Ik vind het de omgekeerde wereld dat mannen niet alleen minder doen, maar dat vrouwen daar ook nog de schuld van krijgen.
Ik zie in de gezinnen waar de verdeling erg scheef is, dat de vrouw telkens de hete kastanjes uit het vuur haalt als het er op aan komt. Ook bij zaken die helemaal niet van levensbelang zijn voor de kinderen.
Ik noem wat voorbeelden:
Vrouw gaat avondje weg, gaat voor ze weg gaat eten maken en klaarzetten voor kinderen en man. Ik zeg: ik ben vanaf 17:30 uur weg, succes ermee!
Vakantie komt eraan, opvang en bso moeten geïnformeerd worden. Vrouw gaat dat doen of vraagt het aan man als taakje en zit hem steeds daaraan te herinneren, doet het dan maar zelf of hij doet het wel maar irritatie is al ontstaan.
Ik: denk niet na over opvang of bso, is niet mijn verantwoordelijkheid. Hij doet het of doet het niet, ik haal mijn schouders erover op.
Die vrouwen doen dat toch echt zelf. Kan er niet meer van maken. Hoe zie jij dit?
